รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 313 คู่ที่เหมาะสมราวกับกิ่งทองใบหยก

เป็นเวลานานแล้ว ตั้งแต่ที่ชูเหยากลับมาจากต่างประเทศ และนี่ก็เป็นครั้งแรกของการเข้าร่วมงานเลี้ยงที่ยิ่งใหญ่ของชูเหยา ผู้อาวุโสหยางเป็นคนที่น่าเคารพนับถืออย่างสูงในเมืองหรงแห่งนี้ ดังนั้นผู้ที่สามารถเข้ามาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของผู้อาวุโสหยางได้ จะเป็นต้องคนร่ำรวยหรือสูงส่ง นอกจากนี้นี่เป็นครั้งแรกที่ชูเหยาจะได้ออกงานพร้อมกับจี้หลิงชวนหลังจากที่เธอกลับมาจากต่างประเทศ
ดังนั้นชูเหยาจึงให้ความสนใจเป็นพิเศษกับงานเลี้ยงนี้ แขกที่เข้าร่วมในงานมีจำนวนมากอย่างไม่ต้องพูดถึง แต่อย่างน้อยเธอจะต้องทำให้แขกในงานประหลาดใจให้ได้ หลังจากได้รับคำเชิญแล้ว ชูเหยาก็เลือกชุดด้วยตัวเอง และเชิญสไตลิสต์มาเป็นพิเศษ เดิมทีชูเหยาต้องการหาสไตลิสต์ที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองหรง แต่เมื่อเธอโทรเพื่อนัดหมายสไตลิสต์ก็บอกว่าไม่มีเวลา ดังนั้นชูเหยาจึงต้องไปหาคนอื่นมาแทน
หลังจากที่แต่งหน้าทำผมไปเกือบชั่วโมง ในที่สุดชูเหยาก็แต่งตัวเสร็จ
ชูเหยาค่อยๆจัดระเบียบบนร่างกายของตัวเอง ในขณะที่จี้หลิงชวนก็ขับรถมารับเธอพอดี
ชูเหยาสวมรองเท้าส้นสูงและมือทั้งสองข้างจับไปที่กระโปรง เธอเดินออกมาและตรงไปขึ้นรถด้วยรูปลักษณ์ที่ดูสง่างามและใบหน้าที่มีความสุข
ในวันนี้ชูเหยาก็เลือกชุดกระโปรงยาวผ้าลูกไม้สีขาว เก็บรายละเอียดตรงช่วงเอว และเผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าของชูเหยา สวมชุดนี้ไปต้องสามารถดึงดูดความสนใจของผู้คนได้โดยไม่ลังเล
การแต่งหน้าอันวิจิตรงดงามบนใบหน้าของเธอนั้นไร้ที่ติ เพราะคำขอของชูเหยาคือการทำให้ผู้ชมประหลาดใจ ดังนั้นสไตลิสต์จึงใช้ความพยายามอย่างมากในการแต่งหน้าของเธอ เพื่อให้ใบหน้าของชูเหยาดูละเอียดและงดงามยิ่งขึ้น ดังนั้นสไตลิสต์จึงเลือกที่จะแต่งหน้าของเธอให้เข้มขึ้นด้วย
เมื่อมองแวบเดียวแล้ว แน่นอนว่าเธอดูสวยงามมากจริงๆ อีกทั้งสามารถทำให้คนที่พบเห็นเธอทึ่งได้เป็นอย่างมาก
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าจี้หลิงชวนจะไม่ได้สังเกตเห็นการแต่งตัวของชูเหยาเลย เขาเพียงแค่กวาดสายตามองไปที่เธอแวบเดียวเท่านั้น จากนั้นก็เบนสายตาออกจากชูเหยาด้วยสีหน้าที่สงบนิ่ง
เมื่อชูเหยาเห็นปฏิกิริยาของจี้หลิงชวน เธอก็กัดริมฝีปากของเธอด้วยความไม่พอใจ มือที่อยู่ทางด้านข้างลำตัวของเธอถูกกำแน่นเข้ามาสองถึงสามนาที ชูเหยาพยายามหายใจเข้าลึกๆ เพื่อควบคุมสติของตัวเองและทำสีหน้าให้เป็นปกติ
ชูเหยาฉีกยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่จะเปิดประตูทางที่นั่งด้านข้างคนขับ
ก่อนที่ชูเหยาจะยกขาขึ้นเพื่อขึ้นรถ จี้หลิงชวนที่นั่งอยู่ตรงเบาะที่นั่งของคนขับ ก็เงยหน้าขึ้นมามองชูเหยาและพูดขึ้นมาย่างกะทันหันว่า”ไปนั่งข้างหลัง”
ชูเหยามองไปที่จี้หลิงชวน การเคลื่อนไหวของเธอหยุดชะงักในทันที เธอกัดฟันแน่นโดยไม่ให้จี้หลิงชวนเห็น และพยายามระงับความรู้สึกที่ไม่พอใจเอาไว้
ระยะเวลาผ่านมากว่าครึ่งปีแล้ว! แต่ดูเหมือนว่าในตอนนี้ หัวใจของจี้หลิงชวนก็ยังคงไม่ลืมนังสารเลวมู่ซีซีคนนั้น !
ตลอดระยะเวลากว่าครึ่งปีที่ผ่านมา ในทุกครั้งที่ชูเหยาจะต้องขึ้นรถจี้หลิงชวน จี้หลิงชวนไม่เคยปล่อยให้เธอนั่งในตำแหน่งเบาะด้านข้างคนขับเลย ราวกับว่ามันถูกสงวนไว้สำหรับสุนัขตัวเมียอย่างมู่ซีซี
แต่แม้ว่าตอนนี้ชูเหยาจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟยังไง มันก็ไม่เกี่ยวกับจี้หลิงชวนเลยสักนิด!
หากเธออยากที่จะมีความสัมพันธ์อันดีกับจี้หลิงชวนต่อไป เธอก็จะต้องอดทนกับเรื่องนี้
ชูเหยาทำได้เพียงแค่ฉีกยิ้มอย่างฝืนๆ เธอปิดประตูรถตรงที่นั่งข้างคนขับ จากนั้นก็หันกลับไปเปิดประตูรถเบาะหลังเพื่อขึ้นไปนั่ง
จี้หลิงชวนสตาร์ทรถและขับรถตรงไปยังโรงแรมห้าดาวที่ผู้อาวุโสหยางจัดงานเลี้ยงวันเกิด
วันนี้แขกที่เข้ามาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดครบรอบ 80 ปีของผู้อาวุโสหยางมีจำนวนไม่น้อย เพื่อที่จะให้ความบันเทิงแก่แขกได้ดียิ่งขึ้น ครอบครัวของผู้อาวุโสหยางได้เหมาโรงแรมระดับ 5 ดาวสำหรับจัดงานเลี้ยงวันนี้ไว้ทั้งหมด
คืนนี้โรงแรมจึงไม่ต้อนรับแขกนอก ต้อนรับเฉพาะแขกที่มาร่วมงานเลี้ยงพร้อมกับบัตรเชิญเท่านั้น
ตอนที่จี้หลิงชวนมาถึง มีรถหรูจำนวนไม่น้อยจอดอยู่ในที่จอดรถกลางแจ้งทางด้านนอกโรงแรมห้าดาว
เด็กขับรถเดินเข้ามาหยิบกุญแจรถของจี้หลิงชวน เพื่อช่วยเขาเอารถไปจอด ส่วนจี้หลิงชวนก็พาชูเหยาเดินเข้าไปในโรงแรมห้าดาวแห่งนั้น
จี้หลิงชวนเดินไปที่ห้องจัดเลี้ยงพร้อมกับชูเหยา และยื่นบัตรเชิญพร้อมกับของขวัญให้กับบริกรที่อยู่ทางด้านหน้าประตู
ตอนนี้จี้หลิงชวนได้เปลี่ยนไปมาก และชูเหยากลัวว่าจะเผลอเผยพิรุธออกมา ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าที่จะจับมือของจี้หลิงชวน ชูเหยาทำได้เพียงแค่เดินตามอยู่ข้างๆของ จี้หลิงชวนเท่านั้น
แต่อย่างไรก็ตาม เท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้คนนอกเห็นได้ว่าชูเหยาและจี้หลิงชวน มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกัน
แม้ว่าครึ่งปีมานี้อารมณ์ของจี้หลิงชวนจะดูเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ และรอบๆตัวของเขาก็ไม่เคยมีเรื่องซุบซิบนินทาเกี่ยวกับผู้หญิงเลย
ทันทีที่จี้หลิงชวนพาชูเหยาเดินเข้ามา สายตาของผู้คนรอบๆตัวก็หันมามองที่จี้หลิงชวนและชูเหยาในทันที
เหล่าพวกผู้ชายถือแก้วไวน์อย่างกระตือรือร้น และต้องการเดินเข้ามาถามความสัมพันธ์ของจี้หลิงชวนกับชูเหยา
อีกทั้งสายตาอันริษยาของเหล่าบรรดาพวกผู้หญิงตกมาอยู่ที่ชูเหยาซึ่งยืนอยู่ทางด้านข้างของ จี้หลิงชวน
ในเวลาเดียวกัน และไม่ไกลจากตรงนั้น มู่ซีซีเพิ่งเข้ามาจากทางประตูทางเข้าอีกด้านหนึ่งพร้อมๆกับลู่เฉินอัน เมื่อได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวที่อยู่ไม่ไกล ดวงตาของมู่ซีซี มองไปที่ต้นตอของเสียงในทันที
สายตาอันเฉียบแหลมของมู่ซีซี จ้องไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของจี้หลิงชวนที่อยู่ท่ามกลางของเหล่าฝูงชนได้อย่างรวดเร็ว
เป็นเวลากว่าครึ่งปี ลักษณะนิสัยความเย็นชาของจี้หลิงชวนดูมีมากกว่าเมื่อก่อนเล็กน้อย นอกนั้นดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากนัก เว้นแต่
คนที่ยืนอยู่ทางด้านข้างจี้หลิงชวน ตามที่คาดไว้นั่นก็คือชูเหยา
ทันทีที่เธอเห็นชูเหยา มู่ซีซีอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องราวที่เธอถูกลักพาตัวไปและอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่เกิดขึ้นกับเธอในครั้งนั้น รวมถึงฉากที่เธอนอนปวดท้องอยู่ในรถไร้การช่วยเหลือ และฉากที่เธอกำลังจมน้ำ
ลูกได้ตายจากเธอไปแล้ว ! และชูเหยาก็เป็นคนฆ่าลูกของเธอ! เธอรู้สึกเกลียด เกลียดมันจริงๆ!
มือที่อยู่ทางด้านข้างลำตัวของมู่ซีซีค่อยๆกำแน่นขึ้น เธอพยายามควบคุมความโกรธที่ผุดขึ้นภายในใจของเธอเอาไว้
เธอมองเห็นเพียงแค่ว่าในวันนี้การแต่งหน้าบนใบหน้าของชูเหยานั้นงดงามและไร้ที่ติ รอยยิ้มที่ดูราวกับว่าอยากจะอวดอ้างใครต่อใคร ก็ถูกแล้วนิ ที่ตอนนี้ชูเหยาจะอวด
อย่างน้อย เธอก็พิสูจน์ได้ว่าเธอต่างหากคือคนที่สำคัญที่สุดในใจของจี้หลิงชวน
ไม่เพียงแค่นั้น ชุดที่ชูเหยาสวมใส่ยังเป็นชุดแบบเดียวกันกับเธอที่เธอสวมใส่อีกด้วย
มู่ซีซีไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะได้ใส่ชุดที่เหมือนกับชูเหยามาร่วมงานในวันนี้
ขณะที่มู่ซีซีกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น แขนของเธอได้ถูกใครบางคนแตะสัมผัสลงเบา ทันทีที่มู่ซีซีได้สติกลับมา คำพูดน้ำเสียงต่ำๆของลู่เฉินอันก็ดังเขามาในหูของเธอ “เธอกำลังเหม่อมองอะไรอยู่นะ？”
เมื่อมู่ซีซีได้ยินคำพูดของลู่เฉินอัน มู่ซีซีก็รีบเบนสายตากลับมาที่ลู่เฉินอันอย่างรวดเร็ว ทั้งสองสบตากัน มู่ซีซีพยายามฉีกยิ้มและตอบกลับลู่เฉินอันว่า “ไม่มีอะไร……แค่เมื่อกี้เห็นคนรู้จักสองคนก็เท่านั้น…”
ลู่เฉินอัน ไม่ได้ถามอะไรมาก เขาเหลือบมองมู่ซีซีด้วยสายตาอันเคร่งขรึม จากนั้นก็มองไปที่แขนของตัวเอง
มู่ซีซีหยุดชะงักเมื่อเห็นการกระทำของลู่เฉินอัน ผ่านไปสักพักเธอถึงได้เข้าใจ มู่ซีซีกยกแขนของเธอขึ้นมาจากนั้นก็คล้องไปที่แขนของลู่เฉินอันด้วยความงุนงง
จากนั้นลู่เฉินอันก็เหลือบมองมู่ซีซีด้วยความพึงพอใจและพูดขึ้นว่า”ไปกันเถอะ พวกเราไปพบเจ้าของงานวันเกิดกัน”
ลู่เฉินอันพูดขึ้นพลางพามู่ซีซีเดินออกไปจากตรงนั้น
อีกทางด้านหนึ่ง จี้หลิงชวนที่รายล้อมไปด้วยฝูงชน เขาขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อกี้ เขาสัมผัสได้ถึงแววตาอันคุ้นเคยกำลังจ้องมองมาที่เขา หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างอธิบายไม่ถูก สายตาของจี้หลิงชวนหันกลับไปมองยังจุดที่มู่ซีซียืนอยู่เมื่อกี้ แต่น่าเสียดายที่มู่ซีซีได้เดินออกไปจากตรงนั้นพร้อมกับลู่เฉินอันแล้ว และจี้หลิงชวนมองเห็นแค่เพียงมุมหนึ่งของกระโปรงลูกไม้สีขาว