รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 315 ท่าทีที่ผิดปกติของชูเหยา

หลังจากที่แขกในงานได้ฟังประโยคแนะนำตัวของลู่เฉินอันแล้ว ใบหน้าของพวกเขาก็ดูไม่ได้แปลกใจอะไร
เป็นเพราะเมื่อสัปดาห์ก่อน ได้มีข่าวรายงานเกี่ยวกับบริษัทข้ามชาติลู่ซือที่จะย้ายเข้ามาอยู่ในแวดวงธุรกิจของเมืองหรงแล้ว
แต่มีกลุ่มคนจำนวนไม่น้อยยังคงจ้องมองไปที่สาวงามคนที่อยู่ทางด้านข้างของลู่เฉินอัน
มีบางครอบครัวที่มีความสัมพันธ์อันดีกับครอบครัวตระกูลจี้ เมื่อได้เห็นใบหน้าของสาวงามคนนั้นแล้ว ก็รู้สึกเกิดความสงสัยขึ้น สาวงามคนนี้ทำไมถึงได้มีหน้าตาคุ้นๆนะ?
ก่อนที่พวกเขาจะนึกขึ้นได้ ลู่เฉินอันก็ผายมือไปทางด้านข้างพร้อมกับพูดแนะนำมู่ซีซีให้กับแขกในที่มาร่วมงาน “ท่านนี้นี่คือเพื่อนของผม เธอชื่อคุณมู่ซีซี”
หลังจากได้ยินคำพูดของลู่เฉินอันแล้ว จี้หลิงชวนซึ่งยืนตะลึงอยู่ ก็ได้สติกลับมาในทันที
สายตาของเขาจ้องไปที่มู่ซีซีที่อยู่ภายใต้แสงสปอตไลต์ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น นิ้วทั้งสิบนิ้วค่อยๆบีบแน่นเข้ากับต้นขาของตัวเองในทันที และความรู้สึกเสียวซ่านจากต้นขาก็ทำให้จี้หลิงชวนขมวดคิ้วขึ้นมา
มันเจ็บ!
นี้เป็นความจริง เขาไม่ได้กำลังฝันไป!
มู่ซีซีกลับมาแล้วจริงๆ! ! ! ! !
ใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์และเย็นชาอยู่เสมอของจี้หลิงชวนดูเปล่งประกายขึ้นมาด้วยความปีติยินดี ในวินาทีต่อมา สายตาของจี้หลิงชวนก็จ้องไปที่แขนของมู่ซีซีที่กำลังคล้องอยู่กับแขนของชายที่ชื่อ ลู่เฉินอันอย่างสนิทสนม
จี้หลิงชวนชะงักไปชั่วครู่ เขารู้สึกทรมานราวกับว่าถูกมีดทิ่มแทงเข้ามาที่หัวใจ
ในสมองของเขาคิดไปต่างๆนานา หรือว่าการที่มู่ซีซีหายตัวไปเป็นเวลากว่าครึ่งปีเธอไปอยู่กับผู้ชายคนนี้เหรอ?
ในเมื่อซีซียังไม่ตาย ทำไมเธอถึงได้ไม่กลับมาหาเขาล่ะ?
เธอไม่รู้หรือว่าตลอดระยะเวลาครึ่งปีที่ผ่านมานี้ เขาต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างตายทั้งเป็น? ในทุกๆวันทุกๆเวลาเขาเอาแต่คิดถึงเธอ
เขาคิดถึงมู่ซีซีจนเกือบจะเป็นบ้าไปแล้ว!
ใช่แล้ว! ลูกล่ะ! มู่ซีซีไม่เป็นไร แล้วลูกของพวกเราล่ะ? !
สายตาของจี้หลิงชวนรีบขยับลงไปที่ช่วงท้องของมู่ซีซีในทันที ด้วยหน้าท้องที่แบนราบและเอวที่เรียวเล็ก ดูไม่เหมือนว่าเธอกำลังตั้งครรภ์อยู่เลย
ตอนนี้ลูกไม่อยู่แล้ว?
ในขณะที่จี้หลิงชวนกำลังมีถามที่อยากจะถามมู่ซีซีอยู่นั้น เขาก็เกิดความรู้สึกทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว จี้หลิงชวนไม่รอให้แขกในงานมีปฏิกิริยาตอบสนอง เขารีบเดินก้าวไปข้างหน้าโดยไม่แคร์สายตาของแขกในงาน จี้หลิงชวนเดินตรงเข้าไปหามู่ซีซีโดยที่ไม่รอให้มู่ซีซีรู้สึกตัว เขารีบยื่นมือออกไปคว้าที่ข้อมือของมู่ซีซี จากนั้นก็ดึงมือของเธอไปทางห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
มู่ซีซีเดินโซเซออกมาตามจี้หลิงชวน และทันทีที่เธอได้สติกลับมา เธอก็พยายามดิ้นรนและขัดขืน
แต่ทว่ามือใหญ่ของจี้หลิงชวนได้จับข้อมือของมู่ซีซีไว้อย่างแน่นหนา และไม่มีโอกาสเลยที่ มู่ซีซีจะสะบัดหลุดไปได้ มู่ซีซีถูกจี้หลิงชวนลากไปจนสุดทางเข้าห้องน้ำ
ในขณะที่ห้องโถงเงียบสงบไปในชั่วครู่ แขกในงานที่เหลือต่างมองดูจี้หลิงชวนและ มู่ซีซีค่อยๆเดินหายออกไปจากงานเลี้ยงด้วยความประหลาดใจ
นี่เป็นครั้งแรกที่เกิดเหตุการณ์แย่งชิงผู้หญิงในงานเลี้ยงต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก!
และประเด็นสำคัญก็คือ ทุกคนต่างรู้กันดีอยู่แล้วว่า จี้หลิงชวนไม่เคยมีเรื่องความสัมพันธ์เกี่ยวกับผู้หญิงมาก่อนเลย!
ในขณะที่แขกในงานได้สติกลับมา สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ลู่เฉินอันและชูเหยา
ลู่เฉินอันคนนั้นยังคงยืนยิ้มอย่างสงบราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในขณะที่ชูเหยา กำลังหน้าซีดราวกับว่าเธอได้พบกับอะไรบางอย่างที่น่ากลัว
โชคดีที่ผู้อาวุโสหยางที่กำลังยืนอยู่บนเวทีเป็นคนที่ผ่านโลกมามาก เห็นเหตุการณ์แบบนี้แล้ว ท่านก็รีบเปลี่ยนเรื่องพูดในทันที “ขอบคุณแขกผู้มีเกียรติที่มาร่วมงานวันเกิดในวันนี้อีกครั้ง เชิญทุกๆท่านสนุกสนาน ดื่มและทานอาหารให้มีความสุข ”
เมื่อผู้อาวุโสหยางพูดจบ หลานๆของผู้อาวุโสหยางก็ช่วยพยุงท่านลงจากเวทีอีกครั้ง
จากนั้นทุกคนก็ค่อยๆลืมเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไป แขกที่กำลังเจรจาธุรกิจก็พูดคุยเรื่องธุรกิจกันไป แขกที่มาดื่มก็ดื่มกันไป งานในห้องจัดเลี้ยงกลับมาอยู่ในสถานการณ์ที่ครื้นเครงอีกครั้ง
ลู่เฉินอันยกแก้วไวน์ในมือขึ้นขึ้นมาจิบด้วยท่าทางที่ดูสง่างาม และมองไปทางห้องน้ำโดยไม่รู้ตัว
ริมฝีปากของเขาจะยิ้มก็ไม่ยิ้มจะหุบก็ไม่หุบ
ดูเหมือนว่ามู่ซีซีคนนี้คงจะมีความสำคัญกับหัวใจของจี้หลิงชวนจริงๆ เหตุการณ์เมื่อกี้ทำให้จี้หลิงชวนทนไม่ไหวขนาดต้องเข้ามาลากมู่ซีซีออกไปต่อหน้าผู้คนมากมายเชียวเหรอ เดิมทีลู่เฉินอันคิดว่าอย่างน้อยจี้หลิงชวนก็น่าจะอดทนได้สักพักหนึ่ง
ตอนนี้ดูเหมือนว่าการที่เขาช่วยชีวิตของมู่ซีซีไว้ เป็นการกระทำที่ถูกต้องแล้ว
เดิมทีลู่เฉินอันก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไร เรื่องการช่วยชีวิตของมู่ซีซีนั้นก็เป็นเรื่องบังเอิญ แต่ตอนนี้ เขาไม่คิดว่ามันจะมีประโยชน์มากขนาดนี้ เห็นแบบนี้แล้วก็รู้สึกว่ามันไม่เสียแรงเปล่า
เหอะ ๆ ๆ ลู่เฉินอันส่ายหัวพร้อมกับแสร้งหัวเราะ จากนั้นก็เหลือบสายตามองไปทางห้องน้ำด้วยความคิดบางอย่างแอบแฝง เมื่อคนคนหนึ่งมีจุดอ่อน มันก็คงจะไม่ใช่เรื่องดีใช่ไหม!
ลู่เฉินอันคิดพลางแสยะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ไม่นานหลังจากนั้นสายตาของเขาก็ค่อยๆเคลื่อนไปมองที่ชูเหยาซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น ในชั่วพริบตาเดียว ลู่เฉินอันก็เดินก้าวเท้าเข้าไปหาชูเหยาด้วยท่าทางที่สบายๆในทันที
เมื่อชูเหยาเห็นลู่เฉินอันเดินเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าที่ดูซีดอยู่แล้วกลับซีดมากขึ้นไปอีก ร่างกายของชูเหยาสั่นสะท้านด้วยความกลัว ชูเหยากัดริมฝีปากแน่น แม้แต่หายใจยังไม่กล้า เธอรู้สึกอึดอัดขึ้นมาอย่างกะทันหัน ในไม่ช้าร่างกายอันแข็งทื่อของเธอก็ค่อยๆเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ
ผู้คนรอบๆที่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้น ไม่ได้สังเกตเห็นความแปลกประหลาดของชูเหยาเลย
เมื่อลู่เฉินอันเห็นชูเหยาค่อยๆก้าวถอยไปทีละก้าวๆด้วยความกลัว เขากลับไม่ได้มีท่าทางรีบร้อนอะไรเลย ราวกับแมวกำลังจะจับหนู ลู่เฉินอันเดินเข้าไปอย่างสบาย ๆ เขาค่อยๆ เข้าใกล้ชูเหยาทีละก้าวๆ และจ้องดูชูเหยาที่ตัวสั่นเทาเดินถอยหลังไปด้วยความกลัว
ในที่สุด แผ่นหลังชูเหยาก็ชนเข้ากับกำแพงที่เย็นเฉียบ
ชูเหยาถูกไล่ต้อนให้จนมุมโดยลู่เฉินอัน เธอไม่สามารถถอยต่อไปได้อีกแล้ว
ชูเหยากัดริมฝีปากแน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองกรีดร้องออกมา เธอก็ไม่กล้าแม้แต่จะมองไปที่ลู่เฉินอัน
ลู่เฉินอันมองไปที่ชูเหยาที่กำลังรู้สึกกลัวจนตัวสั่นไปหมด เขาหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนที่จะยื่นมือออกไปหยิบจานผลไม่ที่อยู่ทางด้านข้างและยื่นเข้าไปตรงหน้าของชูเหยา ร่างสูงและผอมเพรียวของลู่เฉินอันค่อยๆโน้มตัวเข้าไปใกล้ๆกับชูเหยา และทันใดนั้น เสียงพูดต่ำๆราวกับเสียงร่ายเวทมนตร์ก็ดังเข้ามาในหูของชูเหยาทันที “ที่รัก ไม่ได้เจอกันนานแล้วนะ”
ทันทีที่ลู่เฉินอันพูดจบ ชูเหยาก็ตกใจจนตัวสั่น เธอรีบยกมือขึ้นเพื่อปิดหูด้วยความความกลัว
เมื่อลู่เฉินอันเห็นท่าทางของชูเหยาแล้ว เขาก็เริ่มขยับริมฝีปากและถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย “เฮ้อ ที่รัก เห็นฉันแล้วเธอรู้สึกหวาดกลัวมากขนาดนั้นเลยเหรอ ？ ฉันแอบคิดว่าเธออาจจะลืมฉันไปแล้วก็ได้ ？”