รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 333 แผนร้าย

ในใจชูเหยาสั่นเกร็งทันที หันมองจี้หลิงชวนแล้วอยากอธิบาย แต่ว่าไม่รอให้เธออธิบาย จี้หลิงชวนจึงมองชูเหยาพร้อมเอ่ยว่า “ถ้าไม่ชอบอาหารที่นี่ เธอก็กลับไปที่คฤหาสน์เซอร์ซิสซะ”
จี้หลิงชวนพูดอย่างไม่ไว้หน้าชูเหยาเลย เหมือนมีฝ่ามือล่องหนมาตบหน้าชูเหยาอย่างนั้น สำหรับชูเหยานี่ทรมานมากกว่าการที่จี้หลิงชวนมาตบหน้าเธอตรงๆซะอีก
“ฉัน……ฉันเปล่านะ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น……ขอโทษ……เมื่อกี้แค่มือลื่น……” ชูเหยามองจี้หลิงชวนด้วยใบหน้าที่ซีดขาว ทำท่าทางน้อยใจแล้วเอ่ยอธิบาย
“ขอโทษนะ ฉันยังไม่หิว พวกนายกินกันก่อนเถอะ” ชูเหยาลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเล แล้วก้าวเดินออกไปจากห้องอาหาร
ชูเหยาไม่อยู่แล้ว จี้หลิงชวนกับมู่ซีซีจึงกินข้าวต่อ จี้หลิงชวนก็เอาแต่ตักอาหารให้มู่ซีซีเหมือนเคย
มู่ซีซีไม่สนใจจี้หลิงชวน แค่ก้มหน้ากินข้าวเงียบๆ
ชูเหยาเดินกลับไปที่ห้องนอนแขกชั้นสองของตัวเอง ชูเหยาที่ในใจอัดอั้นมากพอเข้าห้องตัวเองปุ๊บ ใบหน้าที่ยังรักษารอยยิ้มอยู่นั้น กลับเย็นชาขึ้นมาทันที
ชูเหยากัดริมฝีปากตัวเองแน่น แล้วทำหน้าบึ้งตึง จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมา แล้วโทรไปหาป้าหลี่
ถ้าเธอไม่ระบายความโมโหออกมาเธอต้องอัดอั้นจนจะบ้าแน่นอน!
ป้าหลี่กดรับสายอย่างรวดเร็ว ชูเหยาจึงเอ่ยพูดอย่างเย็นชาว่า “มาที่ห้องนอนชั้นสองของฉัน!”
ป้าหลี่ที่ไม่เข้าใจสถานการณ์ได้ยินน้ำเสียงที่เก็บกดของชูเหยาจึงลังเลไปครู่หนึ่ง จากนั้นป้าหลี่ค่อยตอบอย่างระมัดระวังว่า “ได้ค่ะคุณหนูชู ป้าจะขึ้นไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”
ห้านาทีหลังจากนั้น ป้าหลี่จึงมาเคาะประตูห้องชูเหยา
“เข้ามา! ปิดประตูด้วย”
ได้ยินสิ่งที่ชูเหยาสั่ง ป้าหลี่จึงต้องเดินเข้ามาแล้วปิดประตูห้องนอน
พอประตูปิดปุ๊บ ชูเหยาที่ใบหน้าเข้มขรึมจึงเดินไปตรงหน้าป้าหลี่ จากนั้นจึงง้างมือขึ้นมาตบหน้าป้าหลี่ซ้ายขวาแรงๆอย่างไม่ลังเล
ป้าหลี่โดนตบจนอึ้ง แล้วเบิกตาโตอย่างไม่อยากเชื่อมองชูเหยา รู้สึกแค่ว่าใบหน้าตัวเองที่กุมไว้บวมแดงขึ้นมาทันที
จากนั้นจึงยืนอึ้งนิ่งอยู่กับที่
“คนชั้นต่ำ!!! พวกคนชั้นต่ำ!” ชูเหยากัดฟันแน่นแล้วจ้องป้าหลี่ “มึงเป็นคนรับใช้ของกู! อย่าลืมว่าใครกันแน่ที่เป็นเจ้านายมึง!!!”
ได้ยินเสียงที่อำมหิตของชูเหยา ป้าหลี่ค่อยดึงสติกลับมา แล้วก้มหน้าลงอย่างหวาดกลัว พร้อมก้มหน้าเอ่ยอย่างหวาดระแวงว่า “คุณหนูชู……ขอโทษค่ะ……ขอโทษจริงๆค่ะ ความผิดป้าเอง……ทั้งหมดเป็นความผิดของป้าเอง……ต่อไปป้าจะระวังค่ะ……”
ป้าหลี่ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆชูเหยาจึงอารมณ์เสีย แต่ก็ไม่กล้าเถียงอะไรเธอเลย
ป้าเป็นแค่คนรับใช้ต่ำต้อย ต้องพึ่งพาเงินเดือนจากชูเหยา
ชูเหยาหัวเราะในลำคอ แล้วยื่นมือไปจิกผมป้าหลี่อย่างไม่เกรงใจ พร้อมพูดขู่ว่า “คนชั้นต่ำ! กูบอกมึงไว้เลย! ครั้งนี้กูแค่สั่งสอนมึงเบาๆ! ครั้งหน้าถ้ากล้ามองข้ามหัวกูอีกกูไม่ปล่อยมึงไปง่ายๆแน่!”
“ค่ะค่ะค่ะ……คุณหนูชู ป้าจำไว้แล้วค่ะ……”
ชูเหยาเห็นสภาพที่ขอร้องอ้อนวอนของป้าหลี่ ความโมโหในใจค่อยหายไปเล็กน้อย
สายตาก็มองกวาดใบหน้าที่บวมแดงทั้งสองข้างของป้าหลี่แล้วเอ่ยว่า “ตอนออกไปจัดการหน้าตัวเองด้วย ถ้าจี้หลิงชวนกับยัยมู่ซีซีถาม แกรู้ใช่ไหมว่าควรตอบยังไง?”
ป้าหลี่จะกล้าตอบว่าไม่ได้ยังไง เพราะป้าหลี่ดูแลชูเหยามานานขนาดนี้แล้ว ในใจป้าหลี่รู้ดี ถ้าเธอกล้าบอกเรื่องที่ชูเหยาตบตัวเองกับจี้หลิงชวนหรือว่ามู่ซีซี ด้วยความอำมหิตของชูเหยาถ้ารู้คงต้องหาข้ออ้างแล้วไล่เธอออกแน่นอน!
“คุณหนูชู……ป้าทราบค่ะ……ถ้าพวกคุณชายจี้ถามป้าก็จะบอกว่าป้าไม่ระวังเองค่ะ……”
ชูเหยาได้ยินสิ่งที่ป้าหลี่ตอบ จึงพยักหน้าอย่างพอใจ
แต่ว่าพอนึกถึงท่าทางจี้หลิงชวนที่ในใจมีแค่ยัยมู่ซีซีคนเดียว แล้วดูแลเอาใจใส่มันมาก แถมยังทำเพื่อมู่ซีซีแล้วไม่ไว้หน้าตัวเองเลย
ความโมโหของชูเหยาที่เพิ่งหายไปก็พุ่งปรี๊ดขึ้นมาทันที!
ในขณะที่กำลังฟุ้งซ่าน อยู่ๆในหัวชูเหยาก็มีไอเดียดีๆลอยเข้ามา ที่สามารถหวนคืนภาพลักษณ์ในใจจี้หลิงชวนได้ แถมยังทำให้ยัยมู่ซีซีซวยได้ด้วย!
ขณะคิดสายตาชูเหยาจึงหันมองไปที่ป้าหลี่ “ใช่สิ! เดี๋ยวถ้าแกลงไปชั้นล่างแกจับตาดูยัยมู่ซีซีกับจี้หลิงชวนไว้ด้วย! พวกเขาสองคนทำอะไรบ้างก็รีบส่งข้อความมาบอกฉัน!”
“ได้ค่ะคุณหนูชู”
พอสั่งการเรียบร้อยแล้วชูเหยาจึงโบกมือเอ่ยกับป้าหลี่อย่างหงุดหงิด “เอาล่ะ แกไสหัวลงไปได้แล้ว! ลงไปแล้วจับตาดูดีๆด้วย!”
ป้าหลี่จึงถอยออกจากห้องเหมือนโชคดีที่รักษาชีวิตไว้ได้
เธอจึงทำตามคำสั่งชูเหยา พอป้าหลี่ลงไปชั้นล่างแล้วจึงเฝ้าดูจี้หลิงชวนกับมู่ซีซีแล้วแอบส่งข้อความให้ชูเหยา
มู่ซีซีกินมื้อเย็นเสร็จแล้วจึงไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้หลังคฤหาสน์ จี้หลิงชวนจึงตามเธอไปอย่างหน้าด้าน แล้วเอาแต่ชวนเธอคุย
ท่าทางมู่ซีซีเย็นชากับจี้หลิงชวนมากๆ จี้หลิงชวนถามเธอค่อยตอบ ถ้าจี้หลิงชวนไม่ชวนคุย งั้นเธอก็จะเดินไปเงียบๆ
ทั้งสองเดินเล่นรอบสวนดอกไม้ไปหลายรอบแล้ว จากนั้นจึงกลับไปในคฤหาสน์
มู่ซีซีจึงกลับไปที่ห้องนอนตัวเอง จี้หลิงชวนไม่กล้าตามเข้าไป จึงกลับไปที่ห้องหนังสือ
ชูเหยาได้รับข้อความที่ป้าหลี่ส่งมา จึงยิ้มมุมปาก แล้วตอบกลับว่า “ถ้ายัยมู่ซีซีออกมาจากห้องส่งข้อความหาฉันด้วย”
ประมาณหนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น โทรศัพท์ในมือชูเหยาจึงดัง
พอชูเหยาเปิดดู จึงเห็นข้อความที่ป้าหลี่ส่งมา “คุณหนูมู่ออกมาแล้วค่ะ”
ชูเหยาเห็นข้อความแล้วจึงรีบเปิดประตูห้องเดินออกไป พอเปิดประตูห้องปุ๊บ จึงเห็นมู่ซีซีที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องพอดี
ชูเหยาจึงเร่งฝีเท้า แล้วเดินไปขวางมู่ซีซีไว้
มู่ซีซีมองชูเหยาที่มายืนขวางตัวเองอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียงจึงขมวดคิ้ว “ชูเหยา เธอคิดจะเล่นอะไรอีก?”
เสียงของมู่ซีซีเพิ่งจบลง ชูเหยาที่อยู่ข้างหน้าจึงยิ้มมุมปากที่มีเลศนัยใส่มู่ซีซี ทันใดนั้นตัวชูเหยาก็เซไปข้างหลัง ตอนที่เห็นว่าตัวชูเหยาจะล้มลงไปข้างหลัง มู่ซีซีที่ตาแหลมมือเร็วเห็นจึงขมวดคิ้วแน่น จากนั้นจึงยื่นมือไปดึงมือชูเหยาที่กำลังจะล้มลงไป แล้วออกแรงดึงตัวชูเหยากลับมา