รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 36 การยั่วยุ

“พี่หลี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
ทันทีที่เสียงพูดของมู่ซีซีสงบลง แววตาของเย่เฉี่ยวและพี่หลี่ทั้งสองก็จับจ้องไปบนเรือนร่างของมู่ซีซี
ขณะที่เดินเข้าไปใกล้ๆ มู่ซีซีเห็นใบหน้าของเย่เฉี่ยวที่เปื้อนน้ำตาและยังมีรอยนิ้วมือห้านิ้ว มู่ซีซีจ้องมองไปในดวงตาของเธอทันที เธอดึงแขนเย่เฉี่ยวและถามอย่างรีบร้อน”เฉียวเฉี่ยว เกิดอะไรขึ้นกับเธอ? “
เย่เฉี่ยวถูกถามคำถามซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนน้ำตาของเธอยิ่งไหลเอ่อล้นออกมา เธอกัดริมฝีปากอย่างโศกเศร้า ส่ายหัวแล้วจ้องมองไปที่มู่ซีซี
พี่หลี่ที่อยู่ด้านข้างมีแววตาที่สว่างขึ้นเมื่อมองเห็นมู่ซีซี รีบอธิบายกับมู่ซีซีว่า”ซีซี มันเป็นแบบนี้นะ เมื่อสักครู่นี้ เย่เฉี่ยวไม่ทันระวังทำไวน์แดงหกใส่แขกท่านหนึ่งที่พักห้อง503 ทำให้ลูกค้าขุ่นเคือง ตอนนี้ลูกค้าไม่พอใจอย่างมาก ต้องการให้พวกเราไล่เย่เฉี่ยวออกเท่านั้นถึงจะสามารถบรรเทาความโกรธของเขาได้ มิฉะนั้นเขาจะก่อกวนวุ่นวาย เธอก็รู้ดีว่า ร้านของพวกเราก็รับมือยากมากเช่นกัน”
มู่ซีซีขมวดคิ้วเมื่อได้ยิน เธอทำงานในภัตตาคารนี้มาหลายเดือนแล้ว เธอเคยเจอกับพวกลูกค้าที่รับมือยากเช่นกัน
และมู่ซีซีก็รู้ว่างานนี้เป็นงานที่สำคัญมากสำหรับเย่เฉี่ยว ไล่เธอออกไม่ได้จริงๆ
“พี่หลี่ นอกจากการไล่เฉียวเฉี่ยวออกแล้ว พอจะมีวิธีอื่นไหม?”
ทันทีที่เสียงพูดมู่ซีซีจบลง พี่หลี่ก็รับคำทันที “ตอนนี่มีอยู่หนึ่งวิธี ซีซี หากคุณต้องการช่วยเหลือเย่เฉี่ยวจริงๆ ถ้าอย่างนั้นคุณก็เข้าไปบริการแขกในห้องส่วนตัวห้องนี้แทนเย่เฉี่ยว หากคุณบริการจนทำให้ลูกค้าพึงพอใจ ลูกค้าจะยกโทษในเรื่องของเย่เฉี่ยวอย่างแน่นอน”
พี่หลี่จงใจปกปิดบางคำเหล่านี้ อันที่จริงตอนนั้นลูกค้าในห้องส่วนตัวพูดว่า ถ้าไม่ไล่เย่เฉี่ยวออกก็หาสาวเสิร์ฟที่สวยกว่าเย่เฉี่ยวเข้ามาให้บริการ!
เย่เฉี่ยวอยู่ในหมู่พนักงานเสิร์ฟในภัตตาคาร ก็นับได้ว่าสวยมากอยู่แล้ว
หากจะให้สวยกว่าเย่เฉี่ยวละก็ ก็มีเพียงมู่ซีซีเท่านั้น
พี่หลี่ก็ไม่วิธีแล้วเช่นกัน เพราะลูกค้าที่เย่เฉี่ยวทำให้ขุ่นเคืองในครั้งนี้เป็นคนที่ไร้เหตุผลจริงๆ พี่หลี่ถึงต้องทำเช่นนี้
เมื่อเธอได้ยินในสิ่งที่พี่หลี่พูด สีหน้าของเย่เฉี่ยวก็เปลี่ยนไปทันที เธอจับแขนของมู่ซีซีไว้จนแน่นแล้วรีบมองไปที่พี่หลี่และพูดว่า “พี่หลี่ อย่าให้ซีซีไปเลย ฉันจะยอมรับมันเอง”
เมื่อเห็นสิ่งนี้ พี่หลี่เหลือบมองด้วยความไม่พอใจ เย่เฉี่ยวพูดอย่างไม่พอใจ: “เอาล่ะ เย่เฉี่ยว เจ้าอยากถูกไล่ออกมากขนาดนั้น พรุ่งนี้เจ้าจะไม่ใช้มันทำงานอีก!”
เมื่อมู่ซีซีได้ยินก็โล่งอกพร้อมรีบต้องพูดออกมา “พี่หลี่ ฉันจะไป คุณอย่าไล่เย่เฉี่ยวออกเลย”
เมื่อพูดถึงมู่ซีซีก็กลัวว่าเย่เฉี่ยวจะไม่วางใจ ก็จับมือเย่เฉี่ยวอีกครั้งและพูดว่า “เฉียวเฉี่ยว ไม่ต้องกังวล ฉันรู้ขอบเขตของตัวเองดี”
ตอนนี้เย่เฉี่ยวมีครอบครัวใหญ่ที่ต้องให้เธอดูแล เธอไม่สามารถตกงานได้จริงๆ เมื่อได้ฟังคำพูดของมู่ซีซีในตอนนี้ หัวใจของเธอก็สั่นคลอน
เมื่อพี่หลี่เห็นคำสัญญาของมู่ซีซี สีหน้าของพี่หลี่ก็ดีขึ้นเล็กน้อย เธอหันไปมองที่มู่ซีซีแล้วพูดว่า “เอาล่ะ มู่ซีซีมากับฉัน! อย่าปล่อยให้แขกรอนาน!”
มู่ซีซีรีบตามขึ้นไป
ขณะเดิน พี่หลี่พูดคุยกับมู่ซีซีเกี่ยวกับข้อควรระวังและในที่สุดเมื่อเธอไปถึงประตูห้องส่วนตัว พี่หลี่ก็หยุดก้าวเดินและเตือนมู่ซีซีอีกครั้งด้วยความกังวล “มู่ซีซี จำไว้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าหุนหันพลันแล่น! มิเช่นนั้นเธอจะต้องโดนไล่ออกไปพร้อมๆกับเย่เฉี่ยว!”
“พี่หลี่ ไม่ต้องห่วง ฉันรู้จักความเหมาะสมดี!”
เมื่อฟังข้อตกลงของมู่ซีซี พี่หลี่ก็โล่งใจและผลักประตูห้องส่วนตัวเพื่อนำมู่ซีซีเดินเข้าไป
ชั้นนี้ล้วนเป็นห้องส่วนตัวVIP แขกที่จองห้องนี้มักจะร่ำรวย ไม่น่าแปลกใจที่พี่หลี่บอกว่าแขกที่นี่ไม่สามารถแตะต้องได้
ตามพี่หลี่เข้าไปในห้องส่วนตัว มู่ซีซีก้มศีรษะลงเล็กน้อยและเห็นผู้ชายสี่ห้าคนนั่งอยู่ในห้องส่วนตัวซึ่งมีออร่าทายาทเศรษฐี ซึ่งแต่ละคนมีสหายสาวสวยเคียงข้าง
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านบนสุดที่ดูท่าทางหยิ่งยโส สีหน้าของเขาเคร่งขรึมทันทีที่พี่หลี่เข้ามา เขาสวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวและเสื้อสูทของเขาถูกโยนทิ้งไว้ด้านข้าง แม้ว่าจะเป็นเสื้อสูทสีเข้มก็ตาม ด้วยดวงตาที่เฉียบคมของมู่ซีซียังคงเห็นคราบไวน์แดงบนเสื้อสูทของเขาและดูเหมือนว่าเย่เฉี่ยวได้ยั่วยุลูกค้าท่านนี้
เมื่อมู่ซีซีคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ จู่ๆเธอสังเกตเห็นแววตาที่ดุร้ายจ้องเข้ามาหาที่เธอ
มู่ซีซีอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอชายตาตามสายตาที่จ้องมาที่เธอและพบกับการจ้องมองที่ดุร้ายจากชายคนนั้น
สายตาของชายคนนั้นจับจ้องอยู่บนเรือนร่างมู่ซีซี เขามองตั้งแต่หัวจรดเท้าเป็นเวลาหลายนาที สีหน้าบูดบึ้งก็ยกมุมปากขึ้นอย่างมีความหมาย
จากนั้นเขาก็ละสายตาเหลือบมองไปยังพี่หลี่ พูดอย่างเกียจคร้านว่า “นี่ไม่เลว อยู่ก่อน ส่วนเธอออกไปได้แล้ว!”
เมื่อพี่หลี่เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของชายหนุ่มแสดงเขา หัวใจที่บีบแน่นของเธอก็ได้ถอนหายใจคลายกังวล เธอก็พยักหน้าอย่างรวดเร็วแล้วรีบเดินออกจากห้องส่วนตัวไป ตอนเดินจากไปพี่หลี่ก็ไม่ลืมที่จะขยิบตาเตือนสติแก่มู่ซีซี
ทันทีที่พี่หลี่เดินจากไป หัวหน้าทายาทเศรษฐีที่ใช้ให้มู่ซีซีอยู่ต่อ ใช้สายตาจ้องมองมู่ซีซีอย่างไร้ยางอายมากขึ้นไปอีก
ผลักสหายสาวที่เขาอยู่ในอ้อมแขนออกไปอย่างไม่อดทน สายตาที่ไร้ยางอายของเขามองดูมู่ซีซีโดยขยับมุมปากของเขาขึ้นอย่างมีความหมายเขาพูดแซวมู่ซีซี “สาวสวย หยิบแก้วมาให้ฉันหนึ่งใบ”
มู่ซีซีพยักหน้าตอบรับ หันกลับไปหยิบแก้วที่สะอาดมาหนึ่งใบ เพิ่งวางแก้วไว้ข้างหน้าชายคนนั้น บุคลิกที่ดื้อรั้นของหนุ่มเศรษฐี ดึงดูด และความดึงดูดจ้องไปที่มู่ซีซีอีกครั้งด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “รบกวน สาวสวยช่วยรินไวน์ให้พี่หน่อย”
ทั้งหมดนี้อยู่ในความรับผิดชอบของมู่ซีซี มู่ซีซีทำได้เพียงก้มหน้าอดทนทำ หลังจากรินไวน์แล้ว มู่ซีซียื่นแก้วให้กับชายผู้นั้น “ไวน์ได้แล้วค่ะ ดื่มให้อร่อยค่ะ”
ทันทีที่เสียงพูดจบลง มู่ซีซีกำลังจะก้าวออกไปด้านข้าง แต่ข้อมือของเธอก็ถูกยึดไว้จนแน่นควบคุมไม่ให้มู่ซีซีเคลื่อนไหว
ทันทีที่ มู่ซีซีเงยหน้าขึ้นมอง เธอก็ได้พบกับเศรษฐีคนนั้นจับข้อมือของเธออยู่ มู่ซีซีระงับความโกรธอยู่ในใจของเขา เธอพยายามสะบัดให้หลุดออกแต่ไม่สามารถหลุดพ้นได้ เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา“คุณผู้ชาย ได้โปรดปล่อยมือฉัน!”
เศรษฐีคนนั้นจ้องมองไปที่มู่ซีซีความสนใจในแววตาของเขาเริ่มรุนแรงขึ้น ไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยมือ แต่มือที่กุมข้อมือของมู่ซีซีนั้นบีบรัดแน่นขึ้นเล็กน้อย
เขาหัวเราะและพูดว่า “สาวสวย เธอว่าเธอสวยและมีรูปร่างที่ดีขนาดนี่ มันไร้ประโยชน์เหลือเกินที่จะเป็นบริกรที่นี่ เธอคงหาเงินได้ไม่เยอะ อย่างนี้ดีไหมล่ะ” ฉันจะพาเธอไป แค่เธอเชื่อฟังฉัน เธอต้องการอะไรฉันจะได้เธอ แบบนี้ดีไหม?
ทันทีที่เสียงพูดของเศรษฐีเงียบลง เหล่าเศรษฐีคนอื่นๆ ก็หัวเราะและโห่ร้องทันที “ใช่ๆ พวกเราพึงพอใจในตัวเธอมันคือพรแห่งความสุขที่เธอจะได้รับไปชั่วชีวิต!”