รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 400 ครั้งแรกที่ถูกขู่

ลู่เฉินอันเดินกลับไปกลับมาอยู่ในห้องเกือบชั่วโมงและสุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะเดินออกจากห้อง เขาพบบอดี้การ์ดที่รับผิดชอบส่งอาหารให้มู่ซีซีและถามว่า “มู่ซีซีกินข้าวหรือยัง?”
บอดี้การ์ดมองไปที่ลู่เฉินอันด้วยความความกดดันและก้มศีรษะของเขาอย่างเคารพทันทีและตอบว่า “จนถึงตอนนี้คณมู่ไม่ดื่มแม้แต่น้ำสักหยด ดังนั้นเธอจึงยังคงปฏิเสธที่จะกินข้าว”
ความโกรธของลู่เฉินอันไม่เบา นิ้วที่ห้อยอยู่ข้างๆเขาถูกกำแน่นดังเอี๊ยดๆ
ตาของเขาจมลงเขาต้องการดูว่ามู่ซีซีตอนนี้ต้องการเล่นเล่ห์กลอะไรกันแน่!
ลู่เฉินอันเดินไปที่ห้องนอนใหญ่ที่มู่ซีซีอยู่
มู่ซีซีกำลังนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่เธอได้ยินเสียงคลิกประตูและถูกผลักเปิดจากด้านนอก
เกือบจะทันทีที่ประตูเปิดมู่ซีซีนั่งลงบนเตียงอย่างรวดเร็วโดยพยุงแขนของเธอไว้
ในช่วงเวลาต่อมามู่ซีซีเห็นลู่เฉินอันก้าวเข้ามาในห้องจากภายนอก
เมื่อมู่ซีซีเห็นภาพของลู่เฉินอันเขาก็โล่งใจเล็กน้อยและในที่สุดก็บังคับลู่เฉินอันให้ออกไป
ลู่เฉินอันมองดูสายตาที่จ้องเขม็งของมู่ซีซี ใบหน้าของเขาเย็นชาเล็กน้อยและเขาก็ทำลายความเงียบก่อนแล้วพูดว่า “มู่ซีซีเธอไม่กินอาหารมันเป็นเพราะอาหารไม่ถูกปากของคุณเหรอ?”
มู่ซีซีกัดฟันของเธอมองไปที่ลู่เฉินอัน “คุณลู่ ฉันอยากพบจี้หลิงชวน! ฉันจะไม่กินอะไรจนกว่าฉันจะได้พบจี้หลิงชวนอีกครั้ง”
เมื่อฟังคำพูดของมู่ซีซีใบหน้าที่หล่อเหลาที่มืดมนของลู่เฉินอันก็บิดเบี้ยวเล็กน้อยใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีเทาและสีม่วง
คำพูดสองสามคำถูกแค่นออกจากฟันของลู่เฉินอันชั่วครู่หนึ่ง “มู่ซีซี นี่คุณขู่ฉันเหรอ?”
มู่ซีซีจ้องมองไปที่ท่าทางที่มืดมนของลู่เฉินอันและรู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่เมื่อเธอคิดถึงจี้หลิงชวนที่อาจได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่มีคนดูแล หัวใจของมู่ซีซีถูกบิดเป็นลูกบอลอย่างโหดร้ายถ้าเขารู้สึกไม่สบายใจเหมือนมีดทิ่มแทง
เพราะจี้หลิงชวนทำให้มู่ซีซีมีความกล้าหาญขึ้นมา
มู่ซีซีมองไปที่ลู่เฉินอันและพูดคำต่อคำ “คุณลู่ คุณคงคิดว่าฉันกำลังข่มขู่คุณ ฉันไม่สนหรอกว่าคุณจะลักพาตัวฉันมาที่นี่เพื่อจุดประสงค์อะไรและพาจี้หลิงชวนมาที่นี่ แต่จุดประสงค์หนึ่งของฉันคือการได้เจอจี้หลิงชวนเท่านั้น ไม่อย่างนั้นฉันยอมอดตายแบบนี้ดีกว่า!”
ลู่เฉินอันโกรธมากจนหัวเราะมู่ซีซี นี่เป็นครั้งแรกที่ผู้หญิงกล้าขู่ลู่เฉินอันแบบนี้!
ลู่เฉินอันโบกมือที่โกรธจัดอย่างดุเดือดและกระแทกเครื่องประดับบนโต๊ะถัดไปลงกับพื้น
ในห้องอันเงียบสงบนั้น จู่ๆ ก็มีเสียงสิ่งของที่ตกลงมาและพื้นก็รกไปเต็มหมด
สายตาที่มืดมนของลู่เฉินอันกวาดริมฝีปากของมู่ซีซีอย่างเย็นชา “ดีมาก มู่ซีซีถ้าคุณอยากจะอดข้าวตายก็อดตายเถอะ!”
ทันทีที่เขาพูดจบ ลู่เฉินอันก็ทำหน้าบูดบึ้งและเดินออกจากห้องไป
ลู่เฉินอันกลับไปที่ห้องของเขา พยายามสงบสติอารมณ์ เงาของมู่ซีซีก็ปรากฏขึ้นในใจของเขาเป็นครั้งคราว
เรื่องนี้ดำเนินต่อไปจนถึงเวลาสิบเอ็ดโมง ลู่เฉินอันซึ่งนอนอยู่บนเตียงพลิกตัวและไม่สามารถหลับได้ พลิกตัวลุกขึ้นจากเตียงด้วยน้ำเสียงที่ไม่พึงประสงค์ “มีคนอยู่บ้าง เข้ามานี่สิ!”
บอดี้การ์ดเปิดประตูด้วยความเคารพและเดินเข้าไปในทันที
ก่อนที่บอดี้การ์ดจะพูด ลู่เฉินอันถามก่อนว่า “มู่ซีซี ยังไม่ได้กินอะไรเหรอ?”
บอดี้การ์ดก้มศีรษะลงและตอบตามความจริงว่า “นายท่าน คุณมู่ยังคงไม่ยอมกินอะไรเลย”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นสีหน้าของลู่เฉินอันก็เริ่มมืดมนมากขึ้นในทันที เขายกมือขึ้นและขมวดคิ้วอย่างไม่อดทน ครู่ต่อมาลู่เฉินอันยกผ้าห่มขึ้นและลุกจากเตียงและเดินออกจากประตูไปไม่กี่ก้าวไปยังห้องของมูซีซี
โดยไม่เคาะประตู ลู่เฉินอันเตะเปิดประตูห้องนอนใหญ่ของมู่ซีซี เห็นว่ามู่ซีซียังไม่ได้นอน แต่ถูกห่อด้วยผ้านวมและเอนตัวพิงศีรษะเตียง
ไม่ได้กินอะไรมาเกือบวันแล้ว แม้แต่น้ำสักครึ่งจิบก็ไม่ดื่ม แต่ตอนนี้มู่ซีซีดูแย่มาก หน้าของเขาซีดและอ่อนแอและริมฝีปากของเขาแตกเนื่องจากความแห้งและขาดน้ำ
ลู่เฉินอันมองไปที่รูปลักษณ์ของมู่ซีซีและคิ้วของเขาก็ขมวดอย่างรุนแรง
“ยังไม่ยอมกินอะไรเลยใช่ไหม?”ลู่เฉินอันถามมู่ซีซีด้วยสายตาหนักแน่น
มู่ซีซีเงยหน้าขึ้นเพื่อสบสายตาของลู่เฉินอันโดยไม่กลัวและพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแอแต่หนักแน่น “ฉันพูดแล้ว ถ้าไม่เจอจี้หลิงชวน ฉันจะไม่กินอะไรเลย”
ลู่เฉินอันมองไปที่มู่ซีซีที่ยังยึดมั่นอยู่ กัดฟันด้วยความโกรธแต่เขาไม่สามารถทำอะไรมู่ซีซีได้
ลู่เฉินอันทำได้เพียงกัดฟันหันศีรษะและรีบไปที่ด้านข้างบอดี้การ์ดสั่งด้วยเสียงที่เย็นชาและพูดว่า “ไปเอาจี้หลิงชวนมา!”
ทันทีที่เสียงนั้นเงียบลง ลู่เฉินอันก็หันกลับมาอีกครั้งและออกจากห้องไป
บอดี้การ์ดรับคำสั่งจากลู่เฉินอันแล้วหันหลังเดินลงไปชั้นล่าง มู่ซีซีที่กำลังนอนอยู่บนเตียง มองดูหลังลู่เฉินอันหันหลังเดินจากไป เธอกำมือแน่นอยู่ใต้ผ้าห่มก็คลายออกอย่างโล่งอกและห้อยลงมาอยู่ที่เดิมในที่สุด
ที่จริงแล้วมู่ซีซีไม่ได้มีความมั่นใจในหัวใจของเธอเลยในตอนนี้ เธอแค่เดิมพัน ความอดทนของลู่เฉินอันที่มีต่อเธอนั้นขีดสุดอยู่ตรงไหน
มู่ซีซีได้ตัดสินใจสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในตอนนี้ นั่นคือการทำให้ลู่เฉินอันโกรธอย่างเต็มที่ จากนั้นลู่เฉินอันก็ฆ่าเธอและจี้หลิงชวนด้วยกัน
แต่โชคดีที่มู่ซีซีชนะ
เพราะว่ามู่ซีซีก็รู้อย่างน้อยก็ในใจของลู่เฉินอันเขาก็ไม่อยากให้เธอตาย
เมื่อรู้ว่าจะได้เห็นจี้หลิงชวนในไม่ช้า ใบหน้าที่ซีดเซียวและอ่อนแอของมู่ซีซีก็แสดงรอยยิ้มออกมาในชั่วพริบตา เมื่อเธอนึกถึงบาดแผลบนร่างกายของจี้หลิงชวน ดวงตาของมู่ซีซีก็เปล่งประกายอีกครั้งอย่างรวดเร็วอีกครั้งน้ำตาไหลเป็นประกาย หัวใจในหน้าอกของเขาดูเหมือนจะถูกฝ่ามือใหญ่บีบไว้อย่างสาหัส ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของจี้หลิงชวนตอนนี้!
มู่ซีซีมองไปที่ประตูที่ปิดอยู่อย่างใจร้อนและกังวล ประมาณ 5 นาทีต่อมา ประตูที่ปิดอยู่ก็ถูกผลักเปิดอีกครั้งจากด้านนอก ในวินาทีต่อมามู่ซีซีก็เห็นจี้หลิงชวนที่กำลังคิดเรื่องนี้อยู่ในใจ
เห็นจี้หลิงชวนถูกพาเข้าไปในห้องโดยบอดี้การ์ดสองคน คนหนึ่งอยู่ทางซ้ายอีกคนอยู่ทางขวา
มู่ซีซีมองไปที่จมูกที่ช้ำของจี้หลิงชวนและใบหน้าที่บวมและหัวใจของเธอเจ็บปวดเพราะความทุกข์ มู่ซีซีกัดริมฝีปากของเธอเพื่อกลั้นน้ำตาที่กำลังจะตกในดวงตาของเธอและรีบยกผ้าห่มขึ้นและสะดุดไปที่จี้หลิงชวนวิ่งไป
จี้หลิงชวนมองไปที่มู่ซีซีที่เกือบละล้มลงพร้อมกับท้องใหญ่ของเธอ ใบหน้าของเขาซีดเผือดด้วยความตกใจ เขารีบเหวี่ยงบอดี้การ์ดด้านซ้ายและขวาออกอย่างรวดเร็ว ก้าวไปข้างหน้าและรีบเอื้อมมือออกไปจับมู่ซีซีแล้วเขากอดมู่ซีซีไว้ในอ้อมแขนของเขาแน่นและอดไม่ได้ที่จะกังวล “ซีซี คุณสบายดีไหม? มีบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่?”
มู่ซีซีสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายอันอบอุ่นของจี้หลิงชวนสัมผัสได้ถึงแขนอันทรงพลังของจี้หลิงชวนและได้ยินเสียงแหบที่ไพเราะของจี้หลิงชวนในตอนนี้ ดวงตาของมู่ซีซีไม่อาจหยุดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างบ้าคลั่งได้