รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 481 ฉู่เชียวเชียว พวกเราจบกันแล้ว

เมื่อลู่เฉิงฮ่าวได้ยินเสียงของฉู่เชียวเชียวที่ดังขึ้นอย่างกะทันหัน คิ้วของเขาอดไม่ได้ที่จะขมวดแน่น สายตาของเขาไม่ได้ชำเลืองมองฉู่เชียวเชียวเลยแต่สายตาของเขานั้นมองไปทางลั่วเสี่ยวชิง
ฉู่เชียวเชียวมองดูการเคลื่อนไหวจากจิตใต้สำนึกของลู่เฉิงฮ่าว นิ้วทั้งสิบที่อยู่ข้างกายเธอก็กำแน่นมากยิ่งขึ้น วินาทีถัดมา ฉู่เชียวเชียวเดินตรงเข้าไปหาลั่วเสี่ยวชิง เมื่อเธอยืนตรงหน้าลั่วเสี่ยวชิง สายตาของเธอจ้องมองไปยังรองเท้าที่ลั่วเสี่ยวชิงสวมใส่จากนั้นเธอเอ่ยว่า “คุณลั่ว เมื่อคุณสวมรองเท้าคู่นี้แล้วดูงดงามมากเลยล่ะ”
ลั่วเสี่ยวชิงคิดไม่ถึงเลยว่าฉู่เชียวเชียวจะไม่วิ่งเข้าไปหาลู่เฉิงฮ่าว แต่กลับวิ่งเข้ามาหาและพูดคุยกับเธอ ลั่วเสี่ยวชิงนั้นไม่ชอบพูดคุยกับคนแปลกหน้า แต่ตอนนี้ฉู่เชียวเชียวกลับกลายเป็นคนที่เริ่มพูดคุยก่อน ลั่วเสี่ยวชิงจึงทำได้เพียงแค่ตอบฉู่เชียวเชียวไปตามมารยาท “ขอบคุณ”
ฉากในตอนนี้ช่างน่าอึดอัดเกินไปแล้ว ลั่วเสี่ยวชิงไม่คุ้นชินกับสถานการณ์เช่นนี้เลย เธอไม่มีอารมณ์ที่อยากจะลองรองเท้าอีกต่อไป ลั่วเสี่ยวชิงลุกขึ้นและเดินเข้าไปหาลู่เฉิงฮ่าว “ลู่เฉิงฮ่าว จู่ๆฉันก็นึกได้ว่าฉันมีธุระ ฉันต้องขอตัวก่อน”
เมื่อสิ้นเสียง ลั่วเสี่ยวชิงไม่ได้รอดูท่าทีและคำตอบของลู่เฉิงฮ่าว เธอเดินก้าวไปด้านหน้าและจากไปทันที
ด้วยความรวดเร็ว ลู่เฉิงฮ่าวเหยียดมือออกไปแต่ก็คว้าไว้ไม่ได้ เขาเห็นลั่วเสี่ยวชิงวิ่งออกไปจากร้านแล้ว
สีหน้าของลู่เฉิงฮ่าวนั้นมืดมนลงในทันที เขาก้าวเท้าและคิดจะไล่ตามไป
เมื่อลู่เฉิงฮ่าวก้าวเท้าไป ฉู่เชียวเชียวก็เดินเข้ามาขวางทางไว้ด้วยสีหน้าและท่าทางที่ไม่รู้ร้อน
“คุณชายลู่ ฉันไม่ได้พบเจอคุณนานแล้ว วันนี้คุณพอจะมีเวลาไหม? ให้ฉันเลี้ยงข้าวคุณชายลู่สักมื้อก็ยังดี” ฉู่เชียวเชียวยิ้มหวานและจ้องมองลู่เฉิงฮ่าว
ลู่เฉิงฮ่าวขมวดคิ้วแน่นทันใด สายตาของเขาจ้องมองฉู่เชียวเชียว
“หลีกทางหน่อย!” น้ำเสียงของลู่เฉิงฮ่าวนั้นเย็นชาเป็นอย่างมาก
เมื่อฉู่เชียวเชียวได้ยิน เธออดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปากแน่น รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอนั้นไม่อาจฝืนไว้ได้ เธอเปลี่ยนสีหน้าจ้องมองลู่เฉิงฮ่าวด้วยท่าทีน่าสงสาร เธออดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือออกไปและพยายามดึงแขนเสื้อของลู่เฉิงฮ่าว “คุณชายลู่ ฉันคิดถึงคุณมาก นานมากแล้วที่คุณไม่มาหาฉันเลย”
ยังไม่ทันที่ฉู่เชียวเชียวจะพูดจบ เธอก็ถูกลู่เฉิงฮ่าวสะบัดมือออกด้วยท่าทีไม่แยแส “ฉู่เชียวเชียว ผมคิดว่าคุณเป็นคนฉลาดมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าคุณจะฉลาดจนเกินไป！”
ฉู่เชียวเชียวทำหน้าที่เป็นคู่นอนกับลู่เฉิงฮ่าวเป็นเวลานาน แต่นั่นเป็นเพราะว่าก่อนหน้านี้ฉู่เชียวเขียวเชื่อฟังและมีเหตุผล ลู่เฉิงฮ่าวเองก็เกียจคร้านเกินกว่าจะเปลี่ยนหญิงสาวไปๆมาๆดังนั้นเขาจึงเก็บฉู่เชียวเชียวให้คอยอยู่ข้างกายเขา
แต่ตอนนี้ลู่เฉิงฮ่าวไม่มีความคิดแบบนั้นให้แก่ฉู่เชียวเชียวแล้ว
ลู่เฉิงฮ่าวเป็นคนที่ทำเรื่องอะไรโดยที่ไม่ปล่อยให้เรื่องนั้นยืดเยื้อ ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เขาเองก็มีลั่วเสี่ยวชิงแล้ว สำหรับผู้หญิงคนอื่น ลู่เฉิงฮ่าวนั้นไม่ได้สนใจเลย ดังนั้นเขาจึงพูดกับฉู่เชียวเชียวทันทีว่า “ฉู่เชียวเชียว พูดมา เธอต้องการอะไร? เธอเองก็อยู่ข้างกายฉันมานานหลายปี เธอวางใจได้ ฉันจะไม่ปฏิบัติ​ต่อเธอ​อย่าง​ไม่​ยุติธรรม”
ฉู่เชียวเชียวได้ยินลู่เฉิงฮ่าวเอ่ยเช่นนั้น มีเหรอที่เธอจะไม่รู้ว่าลู่เฉิงฮ่าวจะหมายถึงอะไร ลู่เฉิงฮ่าวต้องการที่จะเลิกรากับเธอ
ฉู่เชียวเชียวอยู่ข้างกายลู่เฉิงฮ่าวมาเป็นเวลานาน เธอไม่ได้ต้องการให้ลู่เฉิงฮ่าวบอกเลิกรากับเธอ!
เธอยังคงรอวันที่เธอจะได้แต่งงานกับลู่เฉิงฮ่าวและกลายเป็นคุณนายลู่!
ฉู่เชียวเชียวรู้สึกเหมือนว่าเธอนั้นถูกบางอย่างกระแทกเข้าอย่างรุนแรง ภายในสมองของเธอขาวโพลนและเธอไม่อาจฝืนสีหน้าของตัวเองเอาไว้ได้ เธอรีบคว้าแขนเสื้อของลู่เฉิงฮ่าวไว้อย่างรวดเร็วและเธอก็ลืมไปว่าลู่เฉิงฮ่าวเกลียดน้ำตาของผู้หญิงเป็นที่สุด น้ำตาที่ไม่อาจควบคุมได้ก็รินไหลลงมานองแก้ม ราวกับว่าตัวเธอนั้นกำลังคว้าฟางเส้นสุดท้ายในชีวิต เธอเอ่ยกับลู่เฉิงฮ่าวว่า “คุณชายลู่ ไม่เอาแบบนี้ได้ไหม? ถ้าฉันไม่ดีตรงไหน คุณก็บอกฉัน ฉันจะเปลี่ยนให้ทุกอย่าง อย่าจากฉันไปได้ไหม? ฉันสัญญาว่าฉันจะเชื่อฟังคุณ จะทำตัวให้ดีมากกว่าเมื่อก่อน ขอร้องล่ะ คุณชายลู่ อย่าขับไล่ฉันเลยได้ไหม? ฉันเพียงแค่อยากอยู่เคียงข้างคุณ ขอร้องล่ะ”
ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นๆเห็นฉู่เชียวเชียวร้องห่มร้องไห้จนน้ำตากลายเป็นสายน้ำเช่นนี้เกรงว่าชายเหล่านั้นคงจะใจอ่อนไปนานแล้ว
แต่น่าเสียดายคนที่ฉู่เชียวเชียวกำลังเผชิญอยู่นั้นคือลู่เฉิงฮ่าว!
เวลาคลั่งรักก็คลั่งรักมากกว่าใคร แต่เมื่อถึงเวลาเย็นชาลู่เฉิงฮ่าวก็เย็นชามากกว่าใคร
เมื่อลู่เฉิงฮ่าวได้ยินคำพูดของฉู่เชียวเชียว สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย เขาเพียงแค่จ้องมองฉู่เชียวเชียวด้วยสายตาเย็นชา เขาดึงมือที่ถูกฉู่เชียวเชียวจับไว้กลับมาพร้อมกับจ้องมองฉู่เชียวเชียวด้วยสีหน้าไร้ซึ่งความรู้สึก “พรุ่งนี้เธอไปหาหลินอี้ ฉันจะมอบเงินให้เธอ แล้วก็คอนโดที่เธออาศัยอยู่ในใจกลางเมืองในตอนนี้ ฉันจะเปลี่ยนให้เป็นชื่อของเธอ หลังจากวันนี้เป็นต้นไปฉันหวังว่าเธอจะไม่มาปรากฎตัวต่อหน้าฉันอีก”
เมื่อฉู่เชียวเชียวได้ยินคำพูดที่ไร้ความปราณีของลู่เฉิงฮ่าว หัวใจของเธอนั้นจมลงสู่ก้นหุบเขาในทันที แววตาที่น่าสงสารของฉู่เชียวเชียวจ้องมองลู่เฉิงฮ่าว เธอส่ายหน้าไปมาและยังคงดื้อรั้น “ไม่เอาแบบนี้สิ คุณชายลู่ ฉันขอร้องล่ะ ให้ฉันคอยอยู่เคียงข้างคุณเถอะนะ ฉันจะเชื่อฟังคุณทุกอย่าง”
เรื่องดำเนินมาถึงขั้นนี้ มันเกินความคาดหมายของฉู่เชียวเชียวมาก หากเธอรู้ตั้งแต่แรกว่าเรื่องจะกลับกลายเป็นเช่นนี้ ในตอนนั้นที่ฉู่เชียวเชียวเห็นลู่เฉิงฮ่าวและลั่วเสี่ยวชิงปรากฎตัวขึ้นที่นี่ เธอจะหันหลังและเดินจากไปในทันที เธอจะไม่จงใจยั่วยุลั่วเสี่ยวชิงแบบนั้น
ฉู่เชียวเชียวประเมินสถานะของลั่วเสี่ยวชิงที่อยู่ภายในใจลู่เฉิงฮ่าวต่ำเกินไป เธอทำพลาดมากเกินกว่าที่จะย้อนกลับไปแก้ไขได้
ในตอนนี้ฉู่เชียวเชียวรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก หากว่าก่อนหน้านี้เธอไม่ได้ทำเรื่องเช่นนั้นลงไป บางทีลู่เฉิงฮ่าวอาจจะไม่เขี่ยเธอทิ้งเร็วแบบนี้ บางทีเธออาจจะมีโอกาสพลิกผันเรื่องราวนี้ แต่ในตอนนี้ทุกอย่างจบเห่แล้ว
ฉู่เชียวเชียวรู้นิสัยของลู่เฉิงฮ่าวดี หากว่าลู่เฉิงฮ่าวบอกว่าไม่ต้องการแล้วไม่ว่าจะเป็นคนหรือสิ่งของ ลู่เฉิงฮ่าวก็จะเลิกสนใจสิ่งนั้นไปเลย
ภายในใจของเธอรู้ดี แต่ฉู่เชียวเชียวนั้นไม่อยากที่จะยอมรับ เธออยู่กับลู่เฉิงฮ่าวมานานหลายปี อีกเพียงก้าวเดียวเธออาจจะก้าวสู่ตำแหน่งคุณหญิงลู่ เธอจะยินยอมเลิกราง่ายๆได้อย่างไรกัน!
ฉู่เชียวเชียวกัดฟันแน่น เธอจ้องมองลู่เฉิงฮ่าวด้วยแววตาที่น่าสงสาร “คุณชายลู่ คุณก็รู้ ฉันเพียงแค่อยากอยู่เคียงข้างคุณ ฉันไม่ได้ต้องการอะไรเลย แค่เพียงฉันได้อยู่เคียงข้างคุณแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว…”
ยังไม่ทันที่ฉู่เชียวเชียวจะพูดจบ ลู่เฉิงฮ่าวก็ขัดจังหวะคำพูดของเธอด้วยเสียงหัวเราะที่เย้ยหยัน “ฉู่เชียวเชียว ในเมื่อเธอแน่ใจว่าเธอไม่ต้องการเงินและบ้านแล้ว? ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็โอเค ดีมาก ฉันจะเอาสิ่งของเหล่านั้นคืนกลับมา”
ทันทีที่คำพูดของลู่เฉิงฮ่าวจบลง วินาทีนั้นฉู่เชียวเชียวก็ได้แต่ยืนนิ่งงันอยู่ที่เดิม เธอเบิกตากว้างและมองลู่เฉิงฮ่าวด้วยแววตาที่ไม่อยากจะเชื่อ
เธอคิดว่าลู่เฉิงฮ่าวนั้นยังคงมีความรู้สึกที่ดีต่อเธอ แต่เธอคาดไม่ถึงเลยว่าลู่เฉิงฮ่าวจะพูดกับเธอแบบนี้
ฉู่เชียวเชียวนั้นไม่ใช่ผู้หญิงที่มีตัวตนตั้งแต่แรก เกรงว่าตั้งแต่แรกเริ่มลู่เฉิงฮ่าวนั้นมีเธอไว้เป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ก็เท่านั้น
ฉู่เชียวเชียวยังคงตกตะลึงอยู่เช่นเดิมและเธอไม่รู้ว่าเธอควรจะทำอย่างไร
เมื่อลู่เฉิงฮ่าวได้ยินเสียงของฉู่เชียวเชียวที่ดังขึ้นอย่างกะทันหัน คิ้วของเขาอดไม่ได้ที่จะขมวดแน่น สายตาของเขาไม่ได้ชำเลืองมองฉู่เชียวเชียวเลยแต่สายตาของเขานั้นมองไปทางลั่วเสี่ยวชิง
ฉู่เชียวเชียวมองดูการเคลื่อนไหวจากจิตใต้สำนึกของลู่เฉิงฮ่าว นิ้วทั้งสิบที่อยู่ข้างกายเธอก็กำแน่นมากยิ่งขึ้น วินาทีถัดมา ฉู่เชียวเชียวเดินตรงเข้าไปหาลั่วเสี่ยวชิง เมื่อเธอยืนตรงหน้าลั่วเสี่ยวชิง สายตาของเธอจ้องมองไปยังรองเท้าที่ลั่วเสี่ยวชิงสวมใส่จากนั้นเธอเอ่ยว่า “คุณลั่ว เมื่อคุณสวมรองเท้าคู่นี้แล้วดูงดงามมากเลยล่ะ”
ลั่วเสี่ยวชิงคิดไม่ถึงเลยว่าฉู่เชียวเชียวจะไม่วิ่งเข้าไปหาลู่เฉิงฮ่าว แต่กลับวิ่งเข้ามาหาและพูดคุยกับเธอ ลั่วเสี่ยวชิงนั้นไม่ชอบพูดคุยกับคนแปลกหน้า แต่ตอนนี้ฉู่เชียวเชียวกลับกลายเป็นคนที่เริ่มพูดคุยก่อน ลั่วเสี่ยวชิงจึงทำได้เพียงแค่ตอบฉู่เชียวเชียวไปตามมารยาท “ขอบคุณ”
ฉากในตอนนี้ช่างน่าอึดอัดเกินไปแล้ว ลั่วเสี่ยวชิงไม่คุ้นชินกับสถานการณ์เช่นนี้เลย เธอไม่มีอารมณ์ที่อยากจะลองรองเท้าอีกต่อไป ลั่วเสี่ยวชิงลุกขึ้นและเดินเข้าไปหาลู่เฉิงฮ่าว “ลู่เฉิงฮ่าว จู่ๆฉันก็นึกได้ว่าฉันมีธุระ ฉันต้องขอตัวก่อน”
เมื่อสิ้นเสียง ลั่วเสี่ยวชิงไม่ได้รอดูท่าทีและคำตอบของลู่เฉิงฮ่าว เธอเดินก้าวไปด้านหน้าและจากไปทันที
ด้วยความรวดเร็ว ลู่เฉิงฮ่าวเหยียดมือออกไปแต่ก็คว้าไว้ไม่ได้ เขาเห็นลั่วเสี่ยวชิงวิ่งออกไปจากร้านแล้ว
สีหน้าของลู่เฉิงฮ่าวนั้นมืดมนลงในทันที เขาก้าวเท้าและคิดจะไล่ตามไป
เมื่อลู่เฉิงฮ่าวก้าวเท้าไป ฉู่เชียวเชียวก็เดินเข้ามาขวางทางไว้ด้วยสีหน้าและท่าทางที่ไม่รู้ร้อน
“คุณชายลู่ ฉันไม่ได้พบเจอคุณนานแล้ว วันนี้คุณพอจะมีเวลาไหม? ให้ฉันเลี้ยงข้าวคุณชายลู่สักมื้อก็ยังดี” ฉู่เชียวเชียวยิ้มหวานและจ้องมองลู่เฉิงฮ่าว
ลู่เฉิงฮ่าวขมวดคิ้วแน่นทันใด สายตาของเขาจ้องมองฉู่เชียวเชียว
“หลีกทางหน่อย!” น้ำเสียงของลู่เฉิงฮ่าวนั้นเย็นชาเป็นอย่างมาก
เมื่อฉู่เชียวเชียวได้ยิน เธออดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปากแน่น รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอนั้นไม่อาจฝืนไว้ได้ เธอเปลี่ยนสีหน้าจ้องมองลู่เฉิงฮ่าวด้วยท่าทีน่าสงสาร เธออดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือออกไปและพยายามดึงแขนเสื้อของลู่เฉิงฮ่าว “คุณชายลู่ ฉันคิดถึงคุณมาก นานมากแล้วที่คุณไม่มาหาฉันเลย”
ยังไม่ทันที่ฉู่เชียวเชียวจะพูดจบ เธอก็ถูกลู่เฉิงฮ่าวสะบัดมือออกด้วยท่าทีไม่แยแส “ฉู่เชียวเชียว ผมคิดว่าคุณเป็นคนฉลาดมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าคุณจะฉลาดจนเกินไป！”
ฉู่เชียวเชียวทำหน้าที่เป็นคู่นอนกับลู่เฉิงฮ่าวเป็นเวลานาน แต่นั่นเป็นเพราะว่าก่อนหน้านี้ฉู่เชียวเขียวเชื่อฟังและมีเหตุผล ลู่เฉิงฮ่าวเองก็เกียจคร้านเกินกว่าจะเปลี่ยนหญิงสาวไปๆมาๆดังนั้นเขาจึงเก็บฉู่เชียวเชียวให้คอยอยู่ข้างกายเขา
แต่ตอนนี้ลู่เฉิงฮ่าวไม่มีความคิดแบบนั้นให้แก่ฉู่เชียวเชียวแล้ว
ลู่เฉิงฮ่าวเป็นคนที่ทำเรื่องอะไรโดยที่ไม่ปล่อยให้เรื่องนั้นยืดเยื้อ ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เขาเองก็มีลั่วเสี่ยวชิงแล้ว สำหรับผู้หญิงคนอื่น ลู่เฉิงฮ่าวนั้นไม่ได้สนใจเลย ดังนั้นเขาจึงพูดกับฉู่เชียวเชียวทันทีว่า “ฉู่เชียวเชียว พูดมา เธอต้องการอะไร? เธอเองก็อยู่ข้างกายฉันมานานหลายปี เธอวางใจได้ ฉันจะไม่ปฏิบัติ​ต่อเธอ​อย่าง​ไม่​ยุติธรรม”
ฉู่เชียวเชียวได้ยินลู่เฉิงฮ่าวเอ่ยเช่นนั้น มีเหรอที่เธอจะไม่รู้ว่าลู่เฉิงฮ่าวจะหมายถึงอะไร ลู่เฉิงฮ่าวต้องการที่จะเลิกรากับเธอ
ฉู่เชียวเชียวอยู่ข้างกายลู่เฉิงฮ่าวมาเป็นเวลานาน เธอไม่ได้ต้องการให้ลู่เฉิงฮ่าวบอกเลิกรากับเธอ!
เธอยังคงรอวันที่เธอจะได้แต่งงานกับลู่เฉิงฮ่าวและกลายเป็นคุณนายลู่!
ฉู่เชียวเชียวรู้สึกเหมือนว่าเธอนั้นถูกบางอย่างกระแทกเข้าอย่างรุนแรง ภายในสมองของเธอขาวโพลนและเธอไม่อาจฝืนสีหน้าของตัวเองเอาไว้ได้ เธอรีบคว้าแขนเสื้อของลู่เฉิงฮ่าวไว้อย่างรวดเร็วและเธอก็ลืมไปว่าลู่เฉิงฮ่าวเกลียดน้ำตาของผู้หญิงเป็นที่สุด น้ำตาที่ไม่อาจควบคุมได้ก็รินไหลลงมานองแก้ม ราวกับว่าตัวเธอนั้นกำลังคว้าฟางเส้นสุดท้ายในชีวิต เธอเอ่ยกับลู่เฉิงฮ่าวว่า “คุณชายลู่ ไม่เอาแบบนี้ได้ไหม? ถ้าฉันไม่ดีตรงไหน คุณก็บอกฉัน ฉันจะเปลี่ยนให้ทุกอย่าง อย่าจากฉันไปได้ไหม? ฉันสัญญาว่าฉันจะเชื่อฟังคุณ จะทำตัวให้ดีมากกว่าเมื่อก่อน ขอร้องล่ะ คุณชายลู่ อย่าขับไล่ฉันเลยได้ไหม? ฉันเพียงแค่อยากอยู่เคียงข้างคุณ ขอร้องล่ะ”
ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นๆเห็นฉู่เชียวเชียวร้องห่มร้องไห้จนน้ำตากลายเป็นสายน้ำเช่นนี้เกรงว่าชายเหล่านั้นคงจะใจอ่อนไปนานแล้ว
แต่น่าเสียดายคนที่ฉู่เชียวเชียวกำลังเผชิญอยู่นั้นคือลู่เฉิงฮ่าว!
เวลาคลั่งรักก็คลั่งรักมากกว่าใคร แต่เมื่อถึงเวลาเย็นชาลู่เฉิงฮ่าวก็เย็นชามากกว่าใคร
เมื่อลู่เฉิงฮ่าวได้ยินคำพูดของฉู่เชียวเชียว สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย เขาเพียงแค่จ้องมองฉู่เชียวเชียวด้วยสายตาเย็นชา เขาดึงมือที่ถูกฉู่เชียวเชียวจับไว้กลับมาพร้อมกับจ้องมองฉู่เชียวเชียวด้วยสีหน้าไร้ซึ่งความรู้สึก “พรุ่งนี้เธอไปหาหลินอี้ ฉันจะมอบเงินให้เธอ แล้วก็คอนโดที่เธออาศัยอยู่ในใจกลางเมืองในตอนนี้ ฉันจะเปลี่ยนให้เป็นชื่อของเธอ หลังจากวันนี้เป็นต้นไปฉันหวังว่าเธอจะไม่มาปรากฎตัวต่อหน้าฉันอีก”
เมื่อฉู่เชียวเชียวได้ยินคำพูดที่ไร้ความปราณีของลู่เฉิงฮ่าว หัวใจของเธอนั้นจมลงสู่ก้นหุบเขาในทันที แววตาที่น่าสงสารของฉู่เชียวเชียวจ้องมองลู่เฉิงฮ่าว เธอส่ายหน้าไปมาและยังคงดื้อรั้น “ไม่เอาแบบนี้สิ คุณชายลู่ ฉันขอร้องล่ะ ให้ฉันคอยอยู่เคียงข้างคุณเถอะนะ ฉันจะเชื่อฟังคุณทุกอย่าง”
เรื่องดำเนินมาถึงขั้นนี้ มันเกินความคาดหมายของฉู่เชียวเชียวมาก หากเธอรู้ตั้งแต่แรกว่าเรื่องจะกลับกลายเป็นเช่นนี้ ในตอนนั้นที่ฉู่เชียวเชียวเห็นลู่เฉิงฮ่าวและลั่วเสี่ยวชิงปรากฎตัวขึ้นที่นี่ เธอจะหันหลังและเดินจากไปในทันที เธอจะไม่จงใจยั่วยุลั่วเสี่ยวชิงแบบนั้น
ฉู่เชียวเชียวประเมินสถานะของลั่วเสี่ยวชิงที่อยู่ภายในใจลู่เฉิงฮ่าวต่ำเกินไป เธอทำพลาดมากเกินกว่าที่จะย้อนกลับไปแก้ไขได้
ในตอนนี้ฉู่เชียวเชียวรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก หากว่าก่อนหน้านี้เธอไม่ได้ทำเรื่องเช่นนั้นลงไป บางทีลู่เฉิงฮ่าวอาจจะไม่เขี่ยเธอทิ้งเร็วแบบนี้ บางทีเธออาจจะมีโอกาสพลิกผันเรื่องราวนี้ แต่ในตอนนี้ทุกอย่างจบเห่แล้ว
ฉู่เชียวเชียวรู้นิสัยของลู่เฉิงฮ่าวดี หากว่าลู่เฉิงฮ่าวบอกว่าไม่ต้องการแล้วไม่ว่าจะเป็นคนหรือสิ่งของ ลู่เฉิงฮ่าวก็จะเลิกสนใจสิ่งนั้นไปเลย
ภายในใจของเธอรู้ดี แต่ฉู่เชียวเชียวนั้นไม่อยากที่จะยอมรับ เธออยู่กับลู่เฉิงฮ่าวมานานหลายปี อีกเพียงก้าวเดียวเธออาจจะก้าวสู่ตำแหน่งคุณหญิงลู่ เธอจะยินยอมเลิกราง่ายๆได้อย่างไรกัน!
ฉู่เชียวเชียวกัดฟันแน่น เธอจ้องมองลู่เฉิงฮ่าวด้วยแววตาที่น่าสงสาร “คุณชายลู่ คุณก็รู้ ฉันเพียงแค่อยากอยู่เคียงข้างคุณ ฉันไม่ได้ต้องการอะไรเลย แค่เพียงฉันได้อยู่เคียงข้างคุณแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว…”
ยังไม่ทันที่ฉู่เชียวเชียวจะพูดจบ ลู่เฉิงฮ่าวก็ขัดจังหวะคำพูดของเธอด้วยเสียงหัวเราะที่เย้ยหยัน “ฉู่เชียวเชียว ในเมื่อเธอแน่ใจว่าเธอไม่ต้องการเงินและบ้านแล้ว? ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็โอเค ดีมาก ฉันจะเอาสิ่งของเหล่านั้นคืนกลับมา”
ทันทีที่คำพูดของลู่เฉิงฮ่าวจบลง วินาทีนั้นฉู่เชียวเชียวก็ได้แต่ยืนนิ่งงันอยู่ที่เดิม เธอเบิกตากว้างและมองลู่เฉิงฮ่าวด้วยแววตาที่ไม่อยากจะเชื่อ
เธอคิดว่าลู่เฉิงฮ่าวนั้นยังคงมีความรู้สึกที่ดีต่อเธอ แต่เธอคาดไม่ถึงเลยว่าลู่เฉิงฮ่าวจะพูดกับเธอแบบนี้
ฉู่เชียวเชียวนั้นไม่ใช่ผู้หญิงที่มีตัวตนตั้งแต่แรก เกรงว่าตั้งแต่แรกเริ่มลู่เฉิงฮ่าวนั้นมีเธอไว้เป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ก็เท่านั้น
ฉู่เชียวเชียวยังคงตกตะลึงอยู่เช่นเดิมและเธอไม่รู้ว่าเธอควรจะทำอย่างไร