รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 6 : นึกขึ้นได้รึยังล่ะ

เสียงที่ดังเข้ามาข้างๆหูของเธอนั้นเป็นเสียงของหัวใจของเธอที่ทั้งเต้นเร็วและแรงราวกับเสียงกลองรัว ตอนนี้ในสมองของมู่ซีซีนั้นสับสนไปหมด ใบหน้าที่หล่อเหลาของจี้หลิงชวนปรากฏขึ้นในตาของเธออยู่ครู่หนึ่ง และอีกครู่หนึ่งก็ปรากฏให้เห็นฉากตอนที่จี้หลิงชวนนั้นใช้ร่างกายของเขาพันพัวกับเธออย่างบ้าคลั่งขึ้นมา
มู่ซีซีอดไม่ได้ที่จะไม่ยกมือทั้งสองข้างของตัวเองขึ้นมาปิดใบหน้าของตัวเอง ก่อนที่จะทรุดตัวลงไปกับพื้นตรงมุมห้อง พระเจ้าช่วย นี่เธอนอนกับพี่เขยของตัวเองจริงๆเหรอ……..มู่อวี๋เฟยชอบจี้หลิงชวนมากขนาดนั้น ถ้ามู่อวี๋เฟยรู้ว่าเธอนอนกับจี้หลิงชวนละก็ เกรงว่าหล่อนจะฆ่าเธอเอาน่ะสิ รวมไปถึงถ้าพ่อแม่ของเธอรู้ว่าเธอมีอะไรกับพี่เขย ไม่กล้าคิดเลยว่าผลลัพธ์มันจะเป็นอย่างไร…….
เธอจะทำยังไงดี? ในตอนนี้เธอควรจะทำยังไง?
มู่ซีซีไม่รู้ว่าตัวเองนั้นนั่งเหม่ออยู่ในห้องเล็กๆนั้นนานแค่ไหนแล้ว จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าของเธอดังขึ้น ถึงได้ดึงความคิดของมู่ซีซีกลับมาได้ มู่ซีซีรีบหยิบเอาโทรศัพท์จากในกระเป๋าออกมาอย่างเร่งรีบ ก่อนที่จะเห็นสองคำปรากฏขึ้นในจอโทรศัพท์ของเธอว่าคุณแม่
ณ ตอนนั้นมู่ซีซีรู้สึกผิดจนหัวใจของเธอเต้นระรัว เธอกัดริมฝีปากของตัวเอง แล้วเธอค่อยๆสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะกดรับสาย
ทันทีที่เธอยกโทรศัพท์ขึ้นมาทาบกับหู น้ำเสียงที่อารมณ์เสียของแม่มู่ก็ดังเข้ามาในสาย : “มู่ซีซี แกไปอยู่ที่ไหน!!! วันนี้เป็นงานแต่งงานของพี่สาวแกนะ ทางที่ดีแกไม่ควรจะทำตัวมีปัญหา!!! รีบไสหัวกลับมาเดี๋ยวนี้!”
“หนู หนูเข้าใจแล้วค่ะ……” มู่ซีซีรีบตอบกลับไปด้วยความรู้สึกผิด : “หนูจะไปเดี๋ยวนี้แล้วค่ะ….”
เสียงของมู่ซีซีเพิ่งจะพูดจบ แม่มู่ที่อยู่ปลายสายก็กดวางสายไปเสียแล้ว
เธอเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเอาไว้ มู่ซีซีลุกขึ้น ก่อนที่จะสูดลมหายใจเข้าลึกๆอยู่สองสามครั้ง เมื่ออารมณ์และสีหน้าของเธอกลับมาเป็นปกติ เธอจึงยื่นมือออกมาเปิดประตู
ทันทีที่ประตูเปิดออก ร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าของมู่ซีซีที่กำลังเตรียมตัวจะเดินออกไป เขาไม่รีรอให้มู่ซีซีมีปฏิกิริยาตอบโต้ ร่างสูงใหญ่ของเขาก็พุ่งเข้าหาร่างเล็กของมู่ซีซีทันที มู่ซีซีเบิกตาโตโดยที่ไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไง เธอเพียงรู้สึกแน่นที่เอว และครู่ต่อมามู่ซีซีก็ถูกร่างสูงของเขาพากลับเข้ามาในห้องเล็กนั้นอีกครั้ง
เสียง “ปัง” ดังขึ้น และแล้วห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆนี้ก็ถูกชายร่างสูงคนนี้ปิดลงอีกครั้ง
มู่ซีซีรู้สึกเพียงแค่ว่าแผ่นหลังของเธอเย็นวูบไปหมด และแล้วเธอก็ถูกผู้ชายร่างสูงคนนั้นดันเธอติดกับผนังอย่างไม่รู้สึกอกเกรงใจ
มู่ซีซีที่ได้สติกลับมานั้นลืมตาขึ้นมา และพบกับใบหน้าที่หล่อเหลา จนเธอต้องขดตัวลงเมื่อเธอต้องเผชิญหน้ากับชายที่มีหน้าตาที่สง่างามเกินมนุษย์ของคนที่อยู่ตรงหน้า
ร่างเล็กของเธอนั้นแข็งทื่อและแนบชิดติดผนังไปในทันใด
จี้หลิงชวนลดสายตาลงมามองผู้หญิงที่ตัวแข็งทื่อราวกับท่อนไม้ในอ้อมแขนของเขา ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากอย่างเย็นชา ร่างของทั้งสองคนนั้นแนบชิดติดกัน ดังนั้นเพียงแค่จี้หลิงชวนก้มหน้าลงเล็กน้อย เขาก็สามารถได้กลิ่นหอมของร่างผู้หญิงคนนี้ มันไม่ใช่กลิ่นน้ำหอม แต่เป็นกลิ่นที่เมื่อได้กลิ่นแล้ว มันยากที่จะลืมเลือน
ดวงตาที่ยากจะคาดเดาของเขามองมาที่ดวงตาที่สวยงามที่กำลังตื่นตระหนกของเธอ จี้หลิงชวนมองผู้หญิงในอ้อมแขนที่ราวกับกระต่ายที่กำลังหวาดกลัวจนตัวสั่นคนนี้ เขายกยิ้มขึ้น ก่อนที่จะยิ้มออกมาอย่างเย็นชา
วินาทีต่อมา จี้หลิงชวนก็ยกมือขึ้นมาบีบคางที่บอบบางของผู้หญิงตรงหน้าด้วยฝ่ามือใหญ่ของเขา ก่อนที่จะพูดข้างหูของมู่ซีซีด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำและกระชับว่า : “ทำไม? ตอนนี้รู้จักกลัวฉันแล้วเหรอ?”
เสียงของจี้หลิงชวนดึงความคิดของมู่ซีซีกลับมา มู่ซีซีกัดริมฝีปากของตัวเอง พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงและคิดหาทางที่จะรับมือ
“ขอโทษด้วยค่ะ……กรุณาปล่อยฉันด้วย! คุณผู้ชายคงจะจำคนผิดแล้วล่ะค่ะ!” เมื่อมู่ซีซีพูดจบ เธอก็รีบยื่นมือของตัวเองออกมาผลักจี้หลิงชวนอย่างเต็มแรง
แต่ว่าจี้หลิงชวนนั้นได้เรียนรู้การรับมือต่อมู่ซีซีเมื่ออาทิตย์ที่แล้วแล้วล่ะ ถึงมู่ซีซีจะใช้แรงทั้งหมดที่มี เธอก็ไม่สามารถผลักจี้หลิงชวนออกหรอก
ร่างสูงใหญ่ของจี้หลิงชวนยังคงกดทับร่างบางของมู่ซีซีอยู่ดังเดิม
เมื่อจี้หลิงชวนได้ยินคำพูดของมู่ซีซีเมื่อสักครู่นี้ สายตาที่ไม่สามารถคาดเดาได้ของเขาก็ดูมืดมัวยิ่งขึ้น
ดีเลย ผู้หญิงคนนี้เสแสร้งทำเป็นไม่รู้จักเขาอย่างนั้นเหรอ?!
“เธอพูดประโยคเมื่อกี้นี้อีกครั้งหนึ่งสิ” จี้หลิงชวนพูดข้างๆหูของมู่ซีซีด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำอีกครั้ง
มู่ซีซีฟังเสียงหัวใจของตัวเองที่เต้นแรงระรัว ก่อนที่จะกัดริมฝีปากของตน ไม่รู้ว่าเธอรวบรวมเอาความกล้าจากที่ไหนมา ก่อนที่เธอเงยหน้าขึ้นมามองดวงตาที่คาดเดาไม่ได้ของเขาแล้วพูดกับเขาว่า : “ฉันไม่เคยเจอคุณมาก่อน ดังนั้นคุณผู้ชายน่าจะจำคนผิดแล้วค่ะ กรุณาปล่อยฉันด้วย ผู้ชายกับผู้หญิงไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวกันนะคะ!”
ให้ตายยังไงเธอก็ไม่ยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นหรอกนะ เธอไม่เชื่อหรอกว่าคุณชายจี้จะทำอะไรกับเธอจริงๆ!
เมื่อมู่ซีซีพูดจบ จี้หลิงชวนก็บีบคางของเธอด้วยฝ่ามือใหญ่ของเขาเต็มแรง นิ้วเรียวยาวที่สวยสะอาดของเขาลูบไล้กับผิวของเธอ
สายตาที่ไม่สามารถคาดเดาได้ของจี้หลิงชวนลดสายตาลงมามองมู่ซีซีด้วยความเย็นชา ก่อนที่จะยกยิ้มขึ้นด้วยความสนใจ ริมฝีปากที่สง่าของเขาพูดออกมาสองสามประโยคว่า : “อ๋อ เธอจำฉันไม่ได้เหรอ? เธอบอกว่าผู้หญิงกับผู้ชายไม่ควรแตะเนื้อต้องตัวกันอย่างนั้นเหรอ? แต่คืนนั้นเมื่ออาทิตย์ก่อน ความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งระหว่างเราสองคนก็เกิดขึ้นแล้วนี่ ถ้าเธอจำไม่ได้ ฉันก็ไม่รังเกียจนะที่จะรื้อฟื้นความทรงจำนั้นกับเธอ”
เมื่อเขาพูดจบ เขาก็ใช้ฝ่ามืออีกข้างหนึ่งของเขาโอบเอวของมู่ซีซีเอาไว้ทันที จากนั้นเขาก็ใช้มือของเขาลูบไล้ไปใต้กระโปรงของเธอทันที
มู่ซีซีสัมผัสได้ถึงมือที่ร้อนผ่าวของเขาที่กำลังลูบไล้อยู่บนผิวของเธอ จนทำให้เธอถึงกับเหงื่อตก ก่อนที่เธอตะเบิกตาโตแล้วจ้องมองที่จี้หลิงชวน พร้อมกับรีบเอามือของตนมาขวางการกระทำของจี้หลิงชวนทันที
แต่จี้หลิงชวนไม่รีรอให้มู่ซีซีมาขวางเขา เขาก็รีบรวบเอามือเล็กทั้งสองข้างของมู่ซีซีเอาไว้เหนือศีรษะ โดยที่เธอไม่สามารถต้านทานแรงได้
ใบหน้าที่ซีดเซียวราวกับหิมะของมู่ซีซีปรากฏสีแดงระเรื่อขึ้นในทันใด ที่เป็นแบบนี้มันก็เพราะความไร้ยางอายของจี้หลิงชวนนั่นแหละ
เสียงสั่นของเธอดังขึ้น : “ปล่อยนะคะ! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!”
มู่ซีซีกัดริมฝีปากของตัวเองอย่างดุเดือด พร้อมกับดวงตาเจ้าเสน่ห์ที่แดงก่ำและสั่นเคลืออย่างรวดเร็ว
เมื่อเขาเห็นท่าทางที่น่าสงสารของมู่ซีซี จี้หลิงชวนก็ใช้มือบีบกับผิวที่บอบบางของเธอด้วยแรงที่ไม่แรงมากเกินไปด้วยฝ่ามือใหญ่ของเขา จนทำให้ร่างของมู่ซีซีรู้สึกอ่อนไหวและสั่นเทาในทันใด
จี้หลิงชวนยกยิ้มมุมปาก ก่อนที่จะเอนตัวเข้าหามู่ซีซีในทันใด และแล้วความเย็นชาของจี้หลิงชวนก็แผ่กระจายปกคลุมรอบตัวของมู่ซีซี
มู่ซีซีเพียงรู้สึกเจ็บจี๊ดที่ติ่งหูของเธอก่อนที่จะเห็นว่าจี้หลิงชวนนั้นกัดที่ติ่งหูของเธอ และโคนหูที่บอบบางของมู่ซีซีก็แดงขึ้น พร้อมกับลมหายใจที่หอบแรง
“ตอนนี้เธอนึกขึ้นได้บ้างรึยังล่ะ?”