“หรานจิง เพื่อเธอ! หลังจากทำคดีเสร็จ ฉันจะตามล่าหาคอนโดเธอให้เจอ!” จากนั้น เขาก็มองไปยังเสี่ยวเฉิง “ใครจะไปรู้ว่าไอ้หมอนี่จะทำอะไรเธอบ้าง?! อยู่ที่นั่นไปก็ไม่ปลอดภัยหรอก”
หรานจิงเผยเสียงหัวเราะออกมา “ฉันไม่เป็นอะไรหรอก วันนี้เราทะเลาะกันไปนิดหน่อย แม้แต่ฉันเองก็ยังเอาชนะเขาไม่ได้เลย”
เสี่ยวเฉิงคงจะโง่มากถ้าไม่รู้เลยว่าหรานจิงกำลังยั่วโมโหเขาอยู่
แน่นอนว่าหลี่ต้าจวงก็รีบหันไปมองเสี่ยวเฉิงทันที “นายมีดีอะไรกัน?”
เสี่ยวเฉิงที่ไม่ต้องการมีปัญหาพลันหันหลังกลับและพร้อมที่จะเดินออกไปจากร้าน
จากนั้น หรานจิงก็พูดต่อ “ใช่ ตอนแรกเขาเป็นคนไปบอกให้ผู้จัดการฝ่ายทรัพย์สินมาไล่ฉันออก ตอนนั้นฉันก็เลยโกรธ แล้วก็พยายามจะสั่งสอนเขาด้วย แต่ก็ไม่คิดเลยว่าจะถูกเอาคืน”
คำพูดของหรานจิงทุกคำดูจะเป็นคำพูดที่ธรรมดามาก ทว่า มันทำให้พวกผู้ชายและหลี่ต้าจวงรู้สึกโกรธไม่น้อย
ชายคนนี้กล้าแตะต้องตัวของเธอได้ยังไงกัน?
หมอนี่ก็เหมือนกับเราทุกอย่าง!
“เฮ้ย! คิดว่าแกจะเดินออกไปง่ายขนาดนั้นได้เลยหรือยังไงกัน? ธุระของเรายังไม่จบ” หลี่ต้าจวงมองไปยังเสี่ยวเฉิง
ในตอนนั้นเอง เพื่อนร่วมงานอีกสองคนก็ได้มายืนขวางหน้าประตูเอาไว้
“ไม่เอาน่า เราก็ต่างเป็นเพื่อนร่วมงานกันทั้งนั้น ทำไมต้องทำให้ทุกอย่างมันยุ่งยากด้วย?” เสี่ยวเฉิงเผยยิ้มอย่างขมขื่น
หลี่ต้าจวงเดินตรงไปหาเสี่ยวเฉิง จากนั้น หรานจิงก็ดึงเสื้อของหลี่ต้าจวงเอาไว้ “นายคิดจะทำบ้าอะไรกัน?”
“ไม่ต้องห่วง เราไม่ใช่อันธพาล ผู้ชายมีวิธีแก้ปัญหาแบบนี้เสมอแหละ” หลี่ต้าจวงเดินไปหาเสี่ยวเฉิง “ใครบอกว่าเราเป็นเพื่อนร่วมงานกันไม่ทราบ?”
เสี่ยวเฉิงบัตรประจำตัวออกมา “ฉันเองก็เป็นตำรวจเหมือนกัน เพราะแบบนั้น ฉันเลยให้หรานจิงอยู่ที่คอนโดด้วย ถึงจะขี้เกียจมากกว่าก็เถอะ”
หลี่ต้าจวงเบิกตากว้าง “อะไรกัน? ตำรวจภูมิภาค?”
ตำรวจภูมิภาคเป็นเจ้าหน้าที่ที่ลาดตระเวนในชุมชนท้องถิ่น แต่เมื่อเทียบกับเจ้าหน้าที่สืบสวนอาชญากรรมที่มีความเชี่ยวชาญและภาระงานที่เยอะกว่า งานของตำรวจภูมิภาคก็เป็นอะไรที่ง่ายและสบายกว่ามาก
หรานจิงพลันตกใจเล็กน้อยที่รู้ว่าเสี่ยวเฉิงเองก็เป็นตำรวจเช่นกัน ถ้าเธอรู้ว่าเขาเป็นตำรวจ เธอคงไม่ทำให้ทุกอย่างลำบากแบบนี้… แต่ทันทีที่หรานจิงจะเข้ามากำลังจะยุติความขัดแย้ง หลี่ต้าจวงก็ห้ามเธอเอาไว้
เขามองไปยังเสี่ยวเฉิงด้วยความโกรธ “ใครเป็นเพื่อนร่วมงานกับแกกัน?!”
ตำรวจอีกสองคนที่อยู่ข้างหลี่ต้าจวงก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “เราอยู่หน่วยสวาทนะเว้ย! แค่ดูจากส่วนสูงแล้วก็กล้ามเนื้อแขน คิดว่าเราอยู่ระดับเดียวกันหรือไง? คนอย่างแกรู้จักหน่วยสวาทหรือเปล่าเถอะ?!”
“รู้สิ” เสี่ยวเฉิงตอบกลับ “แล้วมันต่างกันตรงไหน? ยังไงเราทั้งคู่ก็ต้องรับใช้ประชาชน”
“นายคงเข้าใจผิดแล้วแหละ” หลี่ต้าจวงพลันเกร็งกล้ามเนื้อหน้าอก “คงอยากมีปัญหามากสินะ?!”
หรานจิงขมวดคิ้ว “หลี่ต้าจวง คุมสติหน่อย กลับไปนั่งโต๊ะเถอะ”
“หมอนี่ทำร้ายเธอนะ เราจะปล่อยเขาไปได้ยังไง? ถ้ามันรังแกผู้ชายคนอื่น คงไม่เป็นไร แต่นี่มันทำเธอ! มันทำเธอแบบนั้นได้ยังไงกัน?” หลี่ต้าจวงกล่าวด้วยความไม่พอใจ
เสี่ยวเฉิงมองไปยังหรานจิง “เธออยากให้ฉันขอโทษไหมล่ะ?”
“ขอโทษบ้าอะไรกัน?! ไม่ต้องไปฟังเขาหรอก!” หรานจิงตอบกลับ
หลี่ต้าจวงรู้สึกโกรธเต็มทนแล้ว “เธอไม่ต้องการหรอก! ไม่ต้องมาขอโทษ!”
ความโกรธเริ่มครอบงำ!
เสี่ยวเฉิงกัดฟันและผลักเพื่อนร่วมงานทั้งสองของหลี่ต้าจวงที่ขวางทางเขาออกไป จากนั้น เขาก็มองไปยังหลี่ต้าจวง “แล้วถ้าฉันไม่ทำล่ะ?”
หลี่ต้าจวงกำหมัดแน่และยักไหล่ “แล้วแกคิดว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปล่ะ?”
