ราชันเทพสงคราม[唐寅在异界] – ตอนที่ 449

แขนของถังหยินรัดคอของเจี๋ยนฟานแน่นจนอีกฝ่ายเริ่มตาเหลือกและกำลังจะหมดสติลงในทุกขณะ

ก่อนเป็นชายหนุ่มที่ก้มตัวลงไปกระซิบเบา ๆ ข้างหูอีกฝ่าย “เจ้าแพ้แล้ว” จากนั้นจึงปล่อยมือไปแล้วลุกขึ้นยืน

“เจ้าอยากจะประลองกับข้าอีกหรือไม่ ?” ถังหยินหันมาถามอีกฝ่ายที่นอนอย่างหมดท่า

สำหรับเจี๋ยนฟานนั้น การพ่ายแพ้ถือเป็นเรื่องที่น่าอายมาก แต่เขาก็มีศักดิ์ศรีมากพอที่จะรู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร เขาลุกขึ้นนั่งถอนหายใจและลุกขึ้นยืนพร้อมปลดเกราะของตัวเองออก “ข้ายอมรับความพ่ายแพ้นี้”

ถังหยินหัวเราะ เขาชอบความตรงไปตรงมาของอีกฝ่ายเสียเหลือเกิน จึงหันไปสั่งทหารเฟิงด้านหลัง “จับตัวเขาไว้”

พวกทหารหลายสิบนายวิ่งออกมาล้อมเจี๋ยนฟานเอาไว้ แต่ยังไม่มีใครกล้าเข้าไป

“จะรออะไรกันอยู่เล่า ?” ถังหยินถามเร่ง ทำให้พวกทหารเดินเข้าไปใกล้ ๆ แล้วหยิบยาสลายปราณออกมา

เจี๋ยนฟานอ้าปากแล้วหยิบมันมากินโดยไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายประเคนเข้าปากแม้แต่น้อย

พวกทหารยามที่เห็นแบบนั้นก็โล่งอกแล้วเอาเชือกมามัดตัวเจี๋ยนฟานเอาไว้ พวกเขาดีใจที่เจี๋ยนฟานทำแบบนี้ เพราะมันทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้นมา

ครั้งนี้ถังหยินมองพวกทหารเปิงที่อยู่ห่างออกไปแล้วโบกมือ “พาตัวเขาไป”

“รับทราบ”

มูฉิงเดินเข้าไปหาถังหยินและมองเขาด้วยความสงสัย “ท่านมีโอกาสฆ่าเขาแล้ว ทำไมจึงต้องไว้ชีวิตเขากัน ?”

“ข้าอยากได้ตัวเขา” ตอนนี้ถังหยินมีกุนซือมากมายและแม่ทัพที่เก่งกาจ แต่เขายังขาดผู้ใช้ศาสตร์มืดที่ทรงพลังแบบนี้อยู่ ดังนั้นแล้วเจี๋ยนฟานจึงถือเป็นหนึ่งในตัวเลือกของเขา

“มันคงไม่ง่ายนักที่ท่านจะเอาเขามาเป็นพวก” มูฉิงส่ายหัว

ถังหยินหัวเราะออกมา “หากข้าอยากได้อะไร ข้าก็ต้องได้มันมา !”

มูฉิงมองชายหนุ่มด้วยสายตาเหลือเชื่อ และไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก

ทางด้านจ้านอู่ตี้และฮ่าวจ้าวที่กำลังพาทหารนับพันตีฝ่าวงล้อมออกไป หลังจากที่วิ่งออกไปได้ไม่นาน เขาก็พบว่าขณะนี้มีพวกทหารเฟิงกำลังล้อมพวกเขาอยู่มากมาย

“จ้านอู่ตี้ ฮ่าวจ้าว อย่าหวังเลยว่าจะหนีไปได้ !” จ้านหูตะโกนออกมา ก่อนจะปรากฏตัวพร้อมกับถือค้อนเอาไว้ในมือ

“จ้านหู !” ทั้งจ้านอู่ตี้และฮ่าวจ้าวร้องออกมาพร้อมกัน พวกเขาเคยสู้กับจ้านหูมาก่อน ดังนั้นจึงรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ง่าย ๆ เลย !

ฮ่าวจ้าวกัดฟันแล้วตะโกน “ท่านจ้าน เห็นทีเราคงต้องสู้กับมันแล้วล่ะ !”

จ้านอู่ตี้พยักหน้าให้ “ขอให้สวรรค์เป็นคนลิขิตชะตาข้าก็แล้วกัน !” จากนั้นเขาก็พลันชักดาบพุ่งทะยานเข้าหาจ้านหู

ถึงแม้จ้านหูจะได้รับบาดเจ็บอยู่ก่อนหน้านี้และยังไม่หายดีสักเท่าไหร่ แต่เขาก็ไม่คิดปล่อยให้พวกศัตรูหนีไปแน่ “พลธนูยิงได้ !”

ทหารเฟิงทั้ง 2 หมื่นนายเบื้องหลังเขาเมื่อได้รับคำสั่งก็รีบยิงลูกศรขึ้นฟ้าเข้าใส่พวกเปิงทันที

เมื่อเป็นเช่นนั้น จ้านอู่ตี้และฮ่าวจ้าวจึงถูกบีบให้ถอยกลับมา เพราะว่าเกราะบนตัวของพวกเขามีรอยแตกมากมายเต็มไปหมด และหากโดนลูกศรเข้าไปอีกล่ะก็ มันจะต้องแตกสลายออกไม่เหลือชิ้นดีเป็นแน่ !

ส่วนพวกทหารธรรมดานะหรือ ? แน่นอนว่าพวกเขาไม่อาจหลบเลี่ยงได้เลย ได้แต่นอนล้มตายลงทั้งแบบนั้นโดยไร้ซึ่งความหวังใด !!

เมื่อเห็นแบบนี้จ้านหูก็ถอนหายใจแล้วพูด “พวกเปิงเอ๋ย จงอย่าโง่เลย ขัดขืนไปก็เปล่าประโยชน์พวกเจ้าจะตายกันเสียเปล่า ๆ”

ไม่มีใครฟังจ้านหูทั้งนั้นในตอนนี้ แต่ทว่าพวกทหารก็เริ่มหมดกำลังใจที่จะสู้รบอยู่แล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงพากันหันมองหน้าแลกเปลี่ยนสายตากัน ก่อนที่จะมีคนเริ่มวางอาวุธลง และมีมากขึ้นเรื่อย ๆ ที่ทำตามเช่นนั้น

เมื่อพวกทหารลังเล มันก็ยากที่จะตีฝ่าวงล้อมออกไปแล้ว และเมื่อพวกเขาวางอาวุธ งั้นก็คิดเสียว่าปิดประตูทางหนีไปได้เลย ฮ่าวจ้าวดวงตาสีแดงก่ำตะโกนออกไป “ถ้าใครยอมแพ้ ข้าจะประหารมันเสีย ! เข้าใจไหม ?!”

พวกทหารเปิงไม่ฟังอะไรทั้งนั้น พวกเขาวางอาวุธลงด้วยหมดกำลังใจก่อนจะนั่งหมอบลงไปบนพื้นเยี่ยงผู้พ่ายแพ้

“ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ !” ฮ่าวจ้าวกระชากตัวทหารคนหนึ่งขึ้นมา แต่ไม่ว่าจะทำไปขนาดไหน พวกเขาก็จะกลับลงไปนั่งเหมือนเดิม

“แม่งเอ้ย !” ฮ่าวจ้าวสบถด่าออกมา ก่อนที่เขาจะใช้ดาบฟันทหารของตัวเองในทันที “นี่จะเป็นสิ่งสุดท้ายที่พวกขี้ขลาดคิดยอมแพ้จะได้เห็น !”

คืนนี้พวกทหารเปิงเสียกำลังพลไปมากมายแล้ว ดังนั้นการที่ฮ่าวจ้าวจะฆ่าคนเพิ่มไปมันก็ไม่ช่วยอะไรทั้งนั้น

ต่อให้เทพเจ้าที่อยู่บนสวรรค์เหาะลงมาจากฟ้า มันก็ไม่อาจช่วยเพิ่มขวัญและกำลังใจให้แต่อย่างใด …ทุกอย่างมันจบแล้ว

ทว่าฮ่าวจ้าวไม่อาจยอมรับความจริงนี้ได้ เขาจึงยังคงเหวี่ยงดาบต่อไปไม่หยุด ก่อนเป็นจ้านอู่ตี้ที่เดินเข้ามาห้ามเอาไว้ “หยุดเปลืองแรงได้แล้ว ! มาตีฝ่าพวกมันออกไปเถอะ !”

แม้จะรู้ดีว่ามีพวกทหารศัตรูมากมายขวางทางเขาอยู่ แต่จ้านอู่ตี้ก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

ส่วนทางด้านฮ่าวจ้าว เมื่อเขาได้ยินแบบนั้นก็เริ่มสงบใจลงได้ก่อนจะพยักหน้า “ก็ได้ มาตีฝ่าพวกมันกันเถอะ !”

…ทั้งสองที่ไม่มีทหารใต้บัญชาต่างก็ได้แต่เริ่มการตีฝ่าออกไปด้วยกำลังของตัวเอง

ทว่าทางตะวันตกมีทหาร 2 หมื่นนายของพวกปิงหยวนเฝ้าอยู่ ดังนั้นแล้วคงไม่มีทางที่พวกเขาจะออกไปได้แน่ ๆ!

ทั้งสองได้แต่มองพวกทหารศัตรูตรวหน้าด้วยความสิ้นหวังที่ก่อขึ้นในใจ

มันจบแล้ว ! จ้านอู่ตี้และฮ่าวจ้าวรู้สึกว่าพวกเขากำลังจะถึงฆาต ด้วยรอบกายรายล้อมไปด้วยพวกทหารเฟิงทั้งสิ้น จนไม่มีทางที่พวกเขาจะหนีไปไหนได้อีกแล้ว

“จ้านอู่ตี้ ฮ่าวจ้าว คนอื่นยอมแพ้แล้วนะ เจ้าจะรออะไรอีก ?” ถังหยินตะโกนออกมาภายใต้ชุดเกราะแถมด้วยเคียวในมือยืนอยู่ข้างหน้าพวกเขา

จ้านอู่ตี้พลันหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งหลังจากที่ได้ยินคำพูดนั้น ดวงตาของเขาเต็มไปเส้นเลือดที่ปูดออกมา ปากกล่าวว่า “ถังหยิน ไอ้ชาติชั่ว ! ข้าจ้านอู่ตี้ ต่อให้จะต้องตายวันนี้ ข้าก็จะไม่ยอมแพ้หรอกโว้ย ! เจ้ากล้าออกมาสู้กับข้าหรือเปล่าล่ะ ?!”

ถังหยินหัวเราะแล้วปลดเกราะออก “ต่อให้เจ้าจะกล้าขนาดไหน เจ้าก็ไม่อาจฝ่าคนของข้าไปได้หรอก หรือเจ้าคิดว่าตัวเองจะออกจากที่นี่ไปได้กัน ?”

พูดจบเขาก็หันไปมองฮ่าวจ้าว “ฮ่าวจ้าว ข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง เจ้าอยากจะร่วมทางกับจ้านอู่ตี้เป็นครั้งสุดท้าย หรือว่าจะหันมารับใช้ข้า ?”

เมื่อเห็นท่าทีลังเลของฮ่าวจ้าว ถังหยินก็ไม่คิดเสียเวลาอีก เขายกมือขึ้นสั่งทันที “พลธนูเตรียมยิง !”