ราชาซากศพ – ตอนที่ 123 เลื่อนชั้น

บทที่ 123
เลื่อนชั้น

เหตุผลที่หลินเว่ยคิดเช่นนี้ เนื่องจากขณะที่เขาดูดซับแก่นวิญญาณของภูตลงไป ปรากฏว่าภายในร่าง พลังทางจิตของเขานั้น มันเริ่มเติบโตขึ้นเพียงเล็กน้อย และเป็นพลังทางจิตที่เบาบาง โดยทั่วไปแล้ว หลินเว่ยแทบจะไม่สังเกตเห็นได้ เนื่องจากรูปแบบพลังของมันนั้นคล้ายคลึงกับพลังปราณแต่มีส่วนที่แตกต่างเล็กน้อย

ทักษะการฝึกฝนหยูหลิงฉีนั้น มาจากการดูดซับพลังวิญญาณจากภายนอก เช่นเดียวกับที่ผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ดูดซับพลังปราณ และสถานที่ที่พลังปราณไปเก็บเอาไว้ในร่างถูกเรียกว่า “จุดชี่ห่าย” ในขณะที่หยูหลิงฉี จะเก็บพลังจิตวิญญาณไว้ในจุดฝังวิญญาณ ที่อยู่ในส่วนของสมอง ซึ่งแตกต่างจากจุดชี่ห่าย

จุดฝังวิญญาณสามารถสร้างขึ้นได้ภายในอนาคต อย่างไรก็ตาม การสร้างจุดฝังวิญญาณ ต้องใช้พลังวิญญาณที่แข็งแกร่ง และพลังวิญญาณที่เพียงพอจึงจะสามารถสร้างเป็นรากฐานได้

วิธีนี้ หลินเว่ยเรียนรู้มาจากจงหมิง ซึ่งอาจกล่าวได้ว่าทุกคนที่ฝึกฝนในส่วนลานชั้นในของสถานศึกษาเทียนหยูนั้น ทราบกันดี แต่ยังไม่มีผู้ใดประสบความสำเร็จ

เพราะสำหรับศิลปะการต่อสู้แบบการใช้พลังปราณนั้น เป็นเรื่องยากมากที่จะฝึกฝนพลังปราณ และมีคนจำนวนไม่น้อย ที่จะหันเหความสนใจไปที่การฝึกฝนพลังวิญญาณแทน ยิ่งไปกว่านั้น กระบวนการนี้ยากมาก สูญเสียทั้งเวลาและพลังงานที่ต้องใช้นั้น
เป็นสิ่งที่ไม่อาจจินตนาการได้ และพวกเขายังต้องฝึกฝนพลังจิตวิญญาณ ซึ่งทำให้เพิ่มความยากลำบากยิ่งขึ้นไป

หลินเว่ยเป็นหนึ่งในคนที่ไม่สามารถสัมผัสถึงพลังจิตวิญญาณได้ ดังนั้นเขาจึงไม่มีโอกาสได้สร้างรากฐานของหยูหลิงฉี แต่ตอนนี้ เขาอยู่ในหอวิญญาณจักรพรรดิ เขาสามารถดูดซับพลังวิญญาณได้ อย่างไรก็ตาม พลังวิญญาณทั้งหมดของเขา

จำเป็นต้องได้รับจากวิญญาณภายนอก และมีความต้องการมาก แม้ว่าจะมีน้อยกว่า และหากว่าไม่ดูดซับพลังจิตวิญญาณ มันก็จะสลายไปเองอย่างช้าๆ

เพื่อที่จะเข้าใจช่วงเวลาที่พลังวิญญาณสามารถคงอยู่ได้ หลินเว่ยหยุดอยู่ที่เดิมชั่วขณะ หลังจากให้ออกคำสั่งกับสัตว์ร้ายโครงกระดูกแล้ว เขาก็ทุ่มเทความคิดทั้งหมดลงไปในจิตสำนึก แน่นอนว่าภายในสิบนาที พลังวิญญาณที่หลินเว่ยเพิ่งดูดซับเข้าไป
ก็หายไปไม่เหลือร่องรอย

อันที่จริงแล้ว หลินเว่ยมีทักษะการคืนชีพโครงกระดูก ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องเสียเวลาอีกต่อไป เขาแค่ต้องมุ่งเน้นไปที่การพัฒนาความเข้มแข็งทางจิต อย่างไรก็ตาม หลินเว่ยกังวลเกี่ยวกับอาจารย์มาโดยตลอด

และเขาไม่สามารถแน่ใจได้ว่าในอนาคตจะมีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ของทักษะการคืนชีพโครงกระดูกและพื้นที่มิติหรือไม่? ด้วยวิธีนี้แม้ว่าเขาจะสูญเสียสัตว์อสูรโครงกระดูกและพลังปราณไป โดยที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้

เขาก็ยังมีพลังวิญญาณ และยังเป็นปรมาจารย์วิญญาณ

หลังจากตัดสินใจแล้ว สัตว์โครงกระดูกก็ห้อตะบึงอีกครั้งโดยมีหลินเว่ยอยู่บนหลังของมัน ระหว่างทางเขาได้พบกับภูตวิญญาณมากมาย และยิ่งเขาอยู่ใกล้ศูนย์กลางของค่ายกลมากเท่าไหร่ ภูตวิญญาณที่หลงทางก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น ความแข็งแกร่งของมัน

เปลี่ยนจากระดับ 1 เป็นระดับ 2 จากนั้นระดับ 3 ซึ่งเทียบเท่ากับความแข็งแกร่งของนักรบขั้นสามและนักรบขั้นสี่

ถึงกระนั้น หลินเว่ยก็ไม่ได้สนใจพวกมัน อาศัยสัตว์อสูรโครงกระดูกที่มีความแข็งแกร่งขั้นเจ็ด หลินเว่ยสามารถจัดการมันให้พ้นไป และรีบวิ่งไปที่ค่ายกลที่อยู่ใจกลาง

สองชั่วโมงต่อมาค่ายกลเคลื่อนย้ายขนาดเล็ก ปรากฏขึ้นต่อหน้าหลินเว่ย รอบ ๆค่ายกล มีภูตวิญญาณหลายร้อยตนเดินไปมา หลินเว่ยไม่รู้ว่าภูตวิญญาณเหล่านี้จะเป็นมิตรหรือไม่?

ในตอนแรกมีภูตวิญญาณเพียงไม่กี่ตนเท่านั้นที่หลินเว่ยพบ แต่ชั่วพริบตา ภูตวิญญาณทั้งหมด รีบวิ่งไปที่ หลินเว่ย

หลังจากมีประสบการณ์กับสงครามสัตว์อสูรกับเสี่ยวไป๋ และในเมืองหมั่นฉี หลินเว่ยไม่ได้ให้ความสนใจกับภูตวิญญาณหลายร้อยตน ที่มีความแข็งแกร่งของนักรบขั้นสามเท่าใดนัก หลินเว่ยรีบออกคำสั่งให้โครงกระดูกรีบฝ่าออกไป

“ ตูม ๆ … !” เสียงระเบิดเกิดขึ้นติดกัน และภูตวิญญาณหลายร้อยตน ไม่สามารถชะลอความเร็วของสัตว์ร้ายโครงกระดูกได้ แม้ความเร็วจะช้าลง แต่พวกมันก็กระเด็นออกไปทีละร่าง พวกมันถูกทุบจนร่างสลายไป เหลือเพียง กระจุกของแสง

หลินเว่ยไม่แปลกใจ เพราะขั้นความแข็งแกร่งนั้นแตกต่างกันเกินไป

หลินเว่ยไม่ได้สนใจแก่นวิญญาณที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น แม้ว่าภูตวิญญาณเหล่านี้ จะมาจากเป็นภูตวิญญาณระดับสองและระดับสาม แต่ก็มีผลต่อหลินเว่ยเพียงเล็กน้อย และมันก็ไม่คุ้มที่จะเสียเวลามาที่นี่

ภูตวิญญาณเหล่านี้มีเพียงสัญชาตญาณในการสังหาร ดังนั้นพวกมันไม่คำนึงถึงความแข็งแกร่งของตัวเอง ที่แตกต่างจากศัตรูมากเกินไป และพุ่งเข้าใส่อย่างบ้าคลั่ง

แม้ว่า หลินเว่ยไม่ต้องการเสียเวลา แต่เขาก็ช่วยไม่ได้เมื่อค่ายกลเคลื่อนย้ายต้องใช้เวลาในการเปิดใช้งาน หลินเว่ยทำได้เพียงบังคับสัตว์ร้ายโครงกระดูก และก้าวเข้าสู่ค่ายกลเคลื่อนย้าย หลังจากทำลายภูตวิญญาณทั้งหมดลงไป

จากนั้นหลินเว่ยลืมตาขึ้นมา และสังเกตสถานการณ์รอบตัวเขาเป็นครั้งแรก

“เอ่อ….. หนุ่มน้อย เจ้าช่วยออกไปก่อนได้หรือไม่?” ในขณะที่หลินเว่ยมองไปรอบ ๆ เสียงหนึ่งดังขึ้นที่เท้าของเขา เผยให้เห็นร่องรอยของน้ำเสียงที่ทำอะไรไม่ถูก

“ เหวอ!” เมื่อหลินเว่ยได้ยินเสียงเขาก็ตกใจและขยับตัว เขาถอยร่นเป็นระยะทางมากกว่าสิบเมตรทันที จากนั้นเขาก็มองไปข้างหน้าด้วยความไม่เชื่อ เขาพบว่ามีร่างหนึ่งยืนขึ้นจากพื้น และกำลังมองไปที่หลินเว่ยด้วยใบหน้าเศร้า

“เกิดอะไรขึ้น?” หลินเว่ยเอ่ยถาม

“เกิดอะไรขึ้น…ข้าเองก็อยากรู้เหมือนกับเจ้า! ข้ากำลังเดินมาดีๆ จู่ ๆเจ้าก็โผล่ลงมานั่งบนหัวของข้า แล้วก็เหยียบย่ำข้าหลายครั้ง จนใจที่ข้าตะโกนหลายครั้ง แต่เจ้าไม่ได้สนใจข้าเลย

“อา…. เมื่อหลินเว่ยได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย เขาคิดว่ามันเป็นเรื่องของเคลื่อนย้ายแบบสุ่ม

เมื่อมองไปที่อีกด้านหนึ่ง ที่กำลังยุ่งอยู่กับการทำความสะอาดฝุ่น บนร่างกายของตนเอง และหันหน้าไปมองหลินเว่ยเป็นระยะ ๆ หลินเว่ยกางมือของเขา และแสดงสีหน้าไร้เดียงสา บนใบหน้าของเขา และกล่าวว่า “เจ้าไม่สามารถตำหนิข้าเรื่องนี้ได้!
ข้าถูกค่ายกลเคลื่อนย้ายมา

“โอ้! ข้ารู้….ดังนั้นข้าไม่ได้คิดจะตำหนิเจ้า ข้าแค่รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมาก ที่ได้พบคนภายนอก น้องชายข้ามีชื่อว่า หลินฮ่าว เจ้าเป็นใครหรือเป็นศิษย์ของอาจารย์ใด ทำไมเจ้าไม่ได้สวมชุดหรือเครื่องแบบล่ะ” หลินฮ่าวถอนหายใจ
และเดินไปหาหลินเว่ย เขามองไปที่หลินเว่ยอย่างอยากรู้อยากเห็น และถามด้วยความขมวดคิ้ว

“ข้ามีชื่อว่าหลินเว่ย ข้าพึ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรก เลยยังไม่ค่อยรู้รายละเอียดมากนัก”
“เจ้าเพิ่งมางั้นหรือ? ครั้งแรกดูเหมือนว่าเจ้าจะทำได้ดีในสนาม” หลินฮ่าวถามด้วยความประหลาดใจ

“ มีอะไรหรือ? ท่านไม่สามารถฝึกฝนในหอคอยวิญญาณจักรพรรดิหรือ?หลินเว่ยถามอย่างสงสัย
“ไม่เลย! คนส่วนใหญ่แค่เข้าไปในลานชั้นใน และพยายามหาคะแนนสะสมก่อน มีเพียงไม่กี่คนที่มาที่นี่ เพื่อฝึกฝนในหอคอยวิญญาณจักรพรรดิ อย่างไรก็ตาม คะแนนสะสมที่มอบให้โดยสถานศึกษานั้น ไม่เพียงพอสำหรับหนึ่งวันในการฝึกฝน
“หลินฮ่าวส่ายหัวและพูดขึ้น

“โอ้! งั้นท่านไปทำธุระของท่านก่อน ข้าจะขอตัวก่อน หลินเว่ยพยักหน้าแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม จากนั้นไม่รอให้ หลินฮ่าวอ้าปาก หลินเว่ยก็หันกลับไปและจากไป
“ เอ๋…น้องหลิน … !” หลินฮ่าวตะลึงไปชั่วขณะ เขากำลังจะขอให้หลินเว่ยอยู่ต่ออีกสักพัก แต่เขาพบว่าร่างของหลินเว่ยหายไปจากสายตาของเขา และเขาไม่ได้ขยับปากพูดเลย