ราชาซากศพ – ตอนที่ 153 บทสรุป

บทที่ 153
บทสรุป
“สวบสาบ!” ในตอนนี้หลินฮ่าวนั้นอาจกำลังหมดความอดทน เขาสร้างใบมีดมากกว่าสิบใบติดต่อกัน และพุ่งไปยัง ติงหยูเหนียนด้วยความเร็วสุดขีด จากนั้นเขาก็หยุดนิ่ง

ในช่วงเวลาหนึ่ง ผู้คนรอบตัวเขารู้สึกว่าอากาศดูราวกับร้อนระอุและไม่เสถียร หลินฮ่าวนั้นดึงพลังงานออกมาใช้อย่างมหาศาล โดยรวบรวมพลังที่อยู่โดยรอบตัวเขาอย่างรวดเร็ว

ทักษะหยูหลิงฉีนั้นแตกต่างจากหยวนอู่ฉี แม้ว่าพวกเขาจะมีพลังจิตวิญญาณอยู่ในร่างกาย แต่การโจมตีของพวกเขานั้นจำเป็นต้องใช้พลังวิญญาณของตัวเองเพื่อดึงพลังธาตุที่เคลื่อนที่ไปในอากาศ เพื่อสร้างการโจมตี ทักษะจิตวิญญาณที่หยูหลิงฉีใช้คือทักษะการกลั่นตัว และควบรวมพลังธาตุเข้าด้วยกัน แน่นอนว่า พวกเขายังสามารถใช้พลังวิญญาณในร่างกายเพื่อโจมตีได้โดยตรง แต่เนื่องจากเป็นพลังวิญญาณของตนเองมีขีดจำกัด และไม่สามารถใช้งานได้ตามต้องการ อย่างไรก็ตาม การฟื้นตัวของพลังวิญญาณค่อนข้างช้า

ดังนั้นจึงมีปรมาจารย์วิญญาณเพียงไม่กี่คน ที่จะสามารถทำทุกอย่างได้ ยกเว้นผู้อัญเชิญ

ใบมีดลมมากกว่าหนึ่งโหลพุ่งตรงเข้ามาปิดกั้นสภาพแวดล้อมของติงหยูเหนียน โดยตรงทำให้เขาไม่มีที่หลบซ่อน อย่างไรก็ตามการโจมตีที่ก่อกวนเช่นนี้

ไม่สามารถทำอันตรายเขาได้เลย ก่อนหน้านี้ ติงหยูเหนียนเองก็ไม่ต้องการถ่วงเวลา ตอนนี้ไม่จำเป็นที่จะต้องหลบซ่อนและจัดการการโจมตีโดยตรง

“ปัง! ปัง! ปัง! ～！” ติงหยูเหนียนเหวี่ยงหมัดออกไปปะทะกับใบมีดลมทีละก้าว ใบมีดลมเหล่านี้ถูกเขาเหวี่ยงหมัดจนกระจัดกระจาย จากนั้นสายตาของเขาก็จับจ้องและเร่งความเร็วขึ้น

ท่าทางการแสดงออกของหลินฮ่าวไม่เปลี่ยนแปลงเลย
เขาคาดว่าใบมีดลมเหล่านี้ ไม่สามารถสร้างปัญหาใด ๆ ให้กับติงหยูเหนียน จุดประสงค์ของเขาในการปล่อยใบมีดลมเหล่านั้น คือหยุดติงหยูเหนียนไว้และสร้างโอกาสให้ตนเอง

เมื่อติงหยูเหนียนกำลังจะเข้าใกล้หลินฮ่าว และระยะห่างระหว่างพวกเขาอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว จู่ ๆ หลินฮ่าวก็ยิ้มให้ติงหยูเหนียน จากนั้นก็โบกมือขวาอย่างแรง

“ฮู่ เกิดลมหมุนวนทั้งสี่ขึ้นรอบ ๆ ติงหยูเหนียน จากนั้นก็เริ่มหมุนวนและเปลี่ยนเป็นพายุที่รุนแรง ภายใต้การควบคุมของหลินฮ่าว ลมทั้งสายเริ่มหดตัว

มันเป็นทักษะวิญญาณระดับสูงกลายเป็นกรงสี่เหลี่ยม ซึ่งมีพลังมากกว่าทักษะความสามารถระดับกลางของสัตว์อสูรธาตุลมหลายเท่า

กรงพายุทั้งสี่สายหมุนไปในทิศทางที่ต่างกัน แต่ด้วยเหตุนี้แรงลมจึงมีมาก จนยากที่จะจินตนาการได้ว่าติงหยูเหนียนยังจะสามารถรับมือได้

ใบหน้าของติงหยูเหนียนมืดมน เขาดิ้นรนอย่างหนักอยู่ครู่หนึ่ง เขาพบว่าตัวเองถูกกระชากโดยมือนับไม่ถ้วน เขานิ่งเฉยและเฝ้าดูพายุทอร์นาโดสี่ลูก

ลมพายุค่อย ๆ เข้าใกล้ และแรงกระชากก็แข็งแกร่งขึ้น เรื่อย ๆ ทันทีที่ติงหยูเหนียนกัดฟัน พลังภายในในร่างกายของมันก็เดือดพล่านอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตาม เขาอาจได้รับผลกระทบจากแรงฉีกกระชากเหล่านั้น ในขณะนี้การเคลื่อนไหวของกำลังภายในก็ช้าลงไปนิดหน่อย

“ศิษย์พี่ติง! ยอมรับความพ่ายแพ้! ข้าไม่สามารถควบคุมทักษะนี้ได้อย่างอิสระ ยิ่งปล่อยเวลาล่วงเลยมากเท่าใด มันก็จะยิ่งอันตรายต่อท่านมากขึ้นเท่านั้น

บางทีมันอาจจะไม่ง่ายหากท่านได้รับบาดเจ็บอาจจะถึงแก่ชีวิต” หลินฮ่าวตะโกนไปยังติงหยูเหนียนที่ถูกขังอยู่ในวังวนของพายุ เขาแทบไม่ได้ผ่อนคลายร่างกาย ในขณะนี้ เขาไม่เพียงแต่ต้องใช้พลังจิตของเขาเพื่อควบคุมวังวนทั้งสี่ของพายุ แต่ยังรวมพลังวิญญาณของตัวเองที่จะต้องถ่ายเทลงไปในวังวนพายุทั้งสี่อย่างต่อเนื่อง ด้วยพลังที่เพิ่มขึ้นการใช้พลังของมันก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน

“อึก!” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินฮ่าว ติงหยูเหนียนปล่อยให้พลังปราณในร่างกายของเขาระเบิดออกมาอย่างรวดเร็ว ซึ่งทำให้แรงฉีกกระชากร่างจากพายุหมุนสลายไป

แล้วติงหยูเหนียนก็ร้องออกมาว่า“ เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว……ถึงข้าจะแพ้ แต่จะไม่มีวันยอมรับความพ่ายแพ้ในครั้งนี้…. ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าคิดว่าจะเอาชนะข้าได้ด้วยทักษะจิตวิญญาณขั้นสูงอย่างนั้นหรือ?”

หลังจากนั้น พลังธาตุอื่น ๆ ก็ระเบิดออกไป วังวนพายุหมุนของหลินฮ่าวไม่เสถียรเล็กน้อย

“เอาล่ะ!” เมื่อรู้สึกถึงสถานการณ์ของวังวนพายุหมุนของตนเองเริ่มผิดปกติ หัวใจของหลินฮ่าวก็สะดุ้งทันที ใบหน้าของเขาเรียบเฉียบ และก็รีบเร่งเพื่อเพิ่มพลังวิญญาณของตนเองลงไปในวังวนพายุหมุนด้วยการสนับสนุนของพลังวิญญาณของหลินฮ่าว
มันก็กลับมาค่อย ๆ เสถียร แต่ในเวลานี้ก็ไม่รุนแรงเท่าแต่ก่อน

ในการแข่งขันในครั้งนี้ ทั้งสองคนเปลี่ยนจากสงครามไล่ล่า เป็นสงครามการมุ่งใช้พลังของตนเอง ทุกคนต่างก็พูดไม่ออกเกี่ยวกับเรื่องนี้ แม้ว่าทักษะวิญญาณขั้นสูงของหลินฮ่าวจะน่าตื่นเต้นมาก แต่ผลลัพธ์ก็ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาต้องการเห็น

“ศิษย์น้อง เจ้าเก่งทั้งพลังจิตวิญญาณและศิลปะการต่อสู้ เจ้าคิดว่าใครจะชนะ? เป็นพี่ชายของข้าหรือว่าเป็นหลินฮ่าว?” ติงเซียนทำหน้าเป็นกังวลและพูดกับหลินเว่ย

“อืม…! ข้าเองก็ไม่แน่ใจนัก เนื่องจากข้าเป็นผู้อัญเชิญ ดังนั้นข้าไม่รู้มากนักเกี่ยวกับปรมาจารย์วิญญาณพลังธาตุ แต่ข้าคิดว่าศิษย์พี่หกน่าจะชนะ “เมื่อได้ยินคำถามของติงเซียน หลินเว่ยครุ่นคิดสักครู่ก่อนจะขมวดคิ้ว

“โอ้….เหตุใดเจ้าพูดเช่นนั้น?” ผางหลงถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

“ข้าคิดว่าศิษย์พี่หกและหลินฮ่าว ที่มีระดับพลังเท่ากันทั้งคู่ เป็นขุนพลระดับสาม และอีกคนหนึ่งเป็นขุนพลจิตวิญญาณระดับสาม พลังของพวกเขาก็น่าจะไล่เลี่ยกัน แต่อย่าลืมว่าศิษย์พี่หกเป็นผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ แม้ว่าเขาจะไม่มีพลังจิตวิญญาณ

แต่เขาก็มีพลังปราณการต่อสู้ที่แน่นอน หลินฮ่าวนั้นแตกต่างออกไป หากไม่มีพลังจิตวิญญาณ เขาก็เป็นเพียงวัสดุเหลือทิ้ง ซึ่งไม่ได้ดีไปกว่าคนธรรมดามากนัก ศิษย์พี่หกจะพลาดท่ากับคนแบบนี้หรือ?” หลินเว่ยกล่าวอย่างมั่นใจ

“ดูเหมือนจะมีความจริงเล็กน้อย” หยางไป๋พยักหน้าและกล่าวขึ้น

ไม่ว่าคนนอกจะเดาอย่างไร…..ในเวลานี้ ทั้งสองคนบนเวทีการประลองก็มาถึงช่วงเวลาสำคัญ เนื่องจากการใช้พลังจิตวิญญาณจำนวนมาก ใบหน้าของหลินฮ่าวจึงซีดเผือดและร่างกายของเขาเริ่มสั่นเทา อย่างไรก็ตามใบหน้าของติงหยูเหนียนนั้นเพียงซีดลงเล็กน้อยเท่านั้น
และเนื่องจากการใช้กำลังกายอย่างเต็มที่ เม็ดเหงื่อยังคงไหลรินออกมา แต่ทันทีที่พวกมันผุดขึ้นมาก็ระเหยออกไป น้ำในร่างกายของพวกเขาก็หายไปอย่างมาก ริมฝีปากแห้งผาก

“ปัง!” ไม่นานนัก ติงหยูเหนียนใช้ช่วงเวลาสุดท้ายของเขาระบายพลังปราณทั้งหมดในร่างกายของเขาออกมา และระเบิดมันด้วยพละกำลังทั้งหมดของเขา ทันใดนั้นวังวนพายุหมุนทั้งสี่ก็ผิดปกติ

นี่เป็นเหมือนสัญญาณของจุดจบของสิ่งนี้ ในเวลานี้ หลินฮ่าวไม่สามารถฝืนประคองมันได้อีกต่อไป เขาเฝ้าดูวังวนพายุของเขาล่มสลายไปต่อหน้าต่อตา และติงหยูเหนียนก็ค่อย ๆ ตกลงมา หลินฮ่าวเองก็อยู่ในสภาพที่อ่อนแอและล้มลงเช่นกัน

หลังจากหายใจไม่กี่ครั้ง เขาก็หมดสติไปทันที
“แล้วนี่?” เมื่อเห็นว่าทั้งคู่อยู่ในอาการหมดสติ ผู้ตัดสินจึงกะพริบตาและมองไปที่หลินเยว่บนเวที โดยหวังว่าอีกฝ่ายจะประกาศผล ท้ายที่สุดคนหนึ่งเป็นศิษย์ของอีกฝ่าย และอีกคนเป็นศิษย์ของซางกวนฮ่าวหยาง

เขาไม่สามารถที่จะหักหน้าผู้ใดได้
“ทั้งคู่อยู่ในอาการหมดสติ แม้ว่าผลการแข่งขันจะออกมาดี และในเวลาเดียวกันก็ผ่านเข้ารอบต่อไป” หลังจากคิดสักครู่ หลินเยว่ก็ประกาศผลการแข่งขัน

“ศิษย์น้องดูเหมือนว่าเจ้าจะเดาผิด แต่สถานการณ์นี้ดีที่สุด” หยางไป๋กล่าวด้วยใบหน้าที่ผ่อนคลาย

“อืม! มันดีจริง ๆ ไม่ว่าจะชนะหรือเสมอ ตราบใดที่สามารถผ่านเข้าสู่รอบต่อไปได้ก็เยี่ยมยอด ผางหลงพยักหน้าและกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ในเวลานี้เมิ่งหูลู่แบกติงหยูเหนียนไว้บนหลังของเขาและพากลับมา เบื้องหลังเขาคือติงเซียนที่มีสีหน้าเป็นกังวล

“ศิษย์พี่ไม่ต้องกังวลไป ศิษย์พี่หกต่อสู้จนพลังปราณหมดและขาดน้ำ ไม่ได้เป็นปัญหาใหญ่ ท่านสามารถป้อนน้ำให้เขาได้” หลังจากตรวจสอบอาการของติงหยูเหนียน หลินเว่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ดี!”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย ติงเซียนก็จับติงหยูเหนียนนั่งลงบนเก้าอี้ จากนั้นหยิบถุงน้ำแล้วเทกรอกลงในปากของ ติงหยูเหนียนอย่างระมัดระวัง

หลังจากนั้นไม่นาน ภายใต้การดูแลของติงเซียน ติงหยูเหนียนก็ตื่นขึ้นมาและค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เขามองไปรอบ ๆ ด้วยความงุนงง และพบว่าสถานที่ที่เขาอยู่ไม่ใช่บนเวทีประลอง หลังจากนั้นเขาก็รีบถามว่า “เกิดอะไรขึ้น? ใครชนะการแข่งขัน?”

“ไม่ต้องกังวล! พวกท่านเสมอและได้เข้ารอบถัดไปทั้งคู่ หยางไป๋กล่าวยืนยันให้ติงหยูเหนียนสบายใจ

“ฮ่า ๆ! ดีมาก!” เมื่อเขาได้ยินคำพูดของหยางไป๋ ติงหยูเหนียนก็โล่งใจ

“ศิษย์พี่หญิงกับข้าจะส่งศิษย์พี่หกกลับเอง! เขาต้องการการพักผ่อนที่ดี ในตอนนี้หนึ่งคืนก็น่าจะเพียงพอสำหรับเขาที่จะฟื้นฟูพลัง หลินเว่ยกล่าว

“ข้าจะกลับไปพร้อมกับเจ้า” หยางไป๋กล่าวกับหลินเว่ย
“อืม! ไปกันเถอะ! ข้าอยากจะอยู่รอดูการแข่งขันที่เหลือ ไม่ต้องรอข้า” ผางหลงพยักหน้าและพูด

“นายน้อย! ข้าเองก็อยากดูนานกว่านี้อีกหน่อย” รูธมองไปที่หลินเว่ยพลางขอร้อง

“อืม! หลังจากดูเสร็จก็รีบกลับ อย่าวิ่งไปไหน อยุู่ใกล้ ๆ พวกเขาเอาไว้ ” เมื่อได้ยินคำพูดของรูธ หลินเว่ยก็แสดงสีหน้าปวดหัว แต่พยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้และเริ่มกำชับนาง

ติงหยูเหนียนนั้นอ่อนแอมากทำให้เขานั้นเดินไม่ไหว ซึ่งคนที่จะต้องแบกเขากลับตกเป็นงานของหยางไป๋โดยธรรมชาติ

หลังจากติงหยูเหนียนถูกส่งกลับไปยังบ้านของเขา หลินเว่ยก็จากไป และกลับไปที่บ้านตนเองเพื่อฝึกฝน

หลังจากฝึกฝนตลอดทั้งคืน หลินเว่ยรู้สึกว่าตัวเขาเองมีความคืบหน้าเล็กน้อยอีกครั้ง แต่ตอนนี้เขาต้องหยุดชั่วคราว เพราะการคัดเลือกเพื่อจัดลำดับกำลังจะมาถึงในไม่ช้า และเขาเองไม่รู้ว่าตนเองจะต้องขึ้นประลองเมื่อใด เพราะฉะนั้นเขาจะไปสายไม่ได้

เขาพารูธและจูต้าชางไปที่เวทีประลอง จากนั้นไปพบ หยางไป๋และคนอื่น ๆ เขาพบว่าติงหยูเหนียนฟื้นฟูร่างกายเต็มที่ ใบหน้าของเขาแดงก่ำและลมหายใจของเขาก็นิ่งมาก ที่สำคัญที่สุดคือมีอีกหนึ่งคนเพิ่มขึ้นมาในทีมของพวกเขา

ในวันนี้ นั่นคือซางกวนหรูเสวี่ย เดิมทีหลินเว่ยนั้นไม่อยากมาที่นี่ เพราะคิดว่าอีกฝ่ายจะไม่มา

“โอ้! ศิษย์น้องผู้แข็งแกร่ง วันนี้มีใครอยู่ที่นี่บ้าง?” เมื่อเห็นหลินเว่ยเดินเข้ามา หยางไป๋ก็หยอกล้อ

“อะไรนะ?” หลินเว่ยได้ยินน้ำเสียงของอีกฝ่ายหยอกล้อ ดังนั้นเขาจึงแสร้งไม่เข้าใจ

“อย่าเสแสร้ง เมื่อคืนนี้อาจารย์หญิงมาที่นี่ พวกเราทุกคนรู้เรื่องของเจ้าและหรูเสวี่ย ยินดีด้วย! เจ้าต้องการเก็บความลับไปถึงเมื่อใด หากอาจารย์หญิงไม่พูด…พวกเราก็คงไม่มีใครรู้? “หยางไป๋กะพริบตา

และวางแขนของเขาไว้รอบไหล่ของหลินเว่ย และพูดด้วยการขมวดคิ้ว