บทที่ 32
การกลับมา
โชคดีที่ในเวลานั้นโครงกระดูกของหลินเว่ยนั้นได้รับการเลื่อนขั้น และกำลังต่อสู้ติดพันกับสัตว์อสูรวานรขั้นสี่ ดังนั้นหลินเว่ยจึงใช้เวลาเพียงเล็กน้อยในการเอาชนะ และไม่ได้สูญเสียพลังมากมาย เนื่องจากแรดนอเดียวซึ่งหลินเว่ยควบคุมให้ต่อสู้และสามารถเอาชนะสัตว์อสูรวานรให้แตกพ่าย
ทักษะดั้งเดิมของสัตว์อสูรวานร คือการทำให้ขนของมันนั้นแข็งราวกับเหล็ก แต่หลังจากที่มันกลายเป็นโครงกระดูก เนื่องจากไม่มีขนและกล้ามเนื้อ จึงทำให้กระดูกของมันแข็งแกร่ง สัตว์อสูรขั้นต่ำ หลาย ๆ ตัวนั้น ไม่สามารถทำอันตรายใด ๆ กับมันได้
นอกจากทิ้งร่องรอยเลือดสีแดงบนโครงกระดูก หลินเว่ย จึงใช้มันเป็นพาหนะในการเดินทาง
หลังจากกระโดดอย่างต่อเนื่อง โครงกระดูกของหลินเว่ยนั้นก็ยืนอยู่ที่ประตูเมือง ทิ้งซากศพสัตว์อสูรไว้มากมาย หลังจากคำพูดของเถาจุน ไม่ว่าสมาชิกของกลุ่มทหารรับจ้างโลกันตร์หรือกองกำลังอื่น ๆ บนกำแพง ไม่ได้โจมตีสัตว์ร้ายโครงกระดูกของหลินเว่ย
กำแพงเมืองสูงมากและประตูเมืองนั้นสูงกว่า แม้ว่าโครงกระดูกจะมีความสูงมากกว่าสิบเมตร แต่ก็ไม่สามารถที่จะปีนเข้าไปและกระโดดเข้าไปในเมืองโดยตรงได้ และสัตว์อสูรบางตัวเกิดมาพร้อมขนาดใหญ่และเตี้ย
จึงไม่สามารถปีนขึ้นที่สูงๆ ได้
ตามคำสั่งหลินเว่ย เข่าของโครงกระดูกงอขึ้น จากนั้นก็กระโดดขึ้นทันทีและร่างของมันลอยขึ้น หลายสิบเมตรจากพื้นดิน เมื่อเห็นว่ามันสูญเสียการควบคุมร่าง หลินเว่ยงอขาของเขาและกระโดดอย่างรุนแรง เพื่อยกร่างกายของเขา จากนั้นภายใต้สายตาของทุกคน เขาก็ค่อย ๆ ตกลงบนกำแพง ก่อนที่สัตว์โครงกระดูกจะถูกเก็บไว้ในพื้นที่มิติ
เมื่อมองไปที่ร่างตรงหน้าเขา รอยยิ้มบนใบหน้าของ เถาจุน ก็สดใสขึ้นเรื่อย ๆ แม้ว่ารูปร่างของหลินเว่ยจะเปลี่ยนไปมาก แต่การเชื่อมโยงจิตวิญญาณของเขาไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย ดังนั้นเขาจึงผลักฝูงชนที่อยู่ตรงหน้าออกไป วิ่งไปหาหลินเว่ย อย่างรวดเร็ว
และคุกเข่าลงโดยตรงหน้าของหลินเว่ย ใบหน้าของเขาตื่นเต้นและร้องตะโกน พลางพูดว่า “นายน้อย!”
หลินเว่ยพยักหน้าและกล่าวว่า “อืม!”
“ชายคนนี้ มีที่มาที่ไปอย่างไร? ทำไมผู้บัญชาการกองทัพเรียกเขาว่า” นายน้อย และคุกเข่าลง”
“ใครจะไปรู้! แม้แต่ผู้บัญชาการกองทหารของเรายังต้องคุกเข่าลง ข้าคิดว่าเขาอาจจะเป็นลูกชายของตระกูลใหญ่”
การคุกเข่าของเถาจุนทำให้ผู้คนในที่นี้ตื่นตะลึงและเริ่มคาดเดาที่มาของหลินเว่ย
“นายน้อย! ท่านเพิ่งกลับมา ข้าจะพาท่านไปที่ค่ายของเรา และพักผ่อนในเมือง” เถาจุนมองร่างของหลินเว่ยขึ้นและลง พบว่าร่างของเขาเต็มไปด้วยฝุ่นโคลน จากนั้นเถาจุนก็เอ่ยปากเสนอ
“ดี!” หลินเว่ยไม่ได้เสียเวลาครุ่นคิดเกี่ยวกับข้อเสนอของเถาจุน เขาพยักหน้าเห็นด้วย เขาอยู่ในหุบเขามานานกว่าครึ่งปี ไม่ต้องพูดถึงการอาบน้ำ เขาไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้ามาเป็นเวลานานแล้ว ตอนนี้เขากลับมาแล้ว ก็ควรอาบน้ำให้ดีและพักผ่อน
หลังจากที่เถาจุนพามาหลินเว่ยมาที่บ้านพักชั่วคราว หลินเว่ยก็รีบไปอาบน้ำร้อน และผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สบายตัว สวมเสื้อผ้าที่เถาจุนส่งมาให้เขาเป็นพิเศษและเดินไปที่ห้องโถงด้านหน้าและนั่งลงบนเก้าอี้
หลินเว่ยนั้นต้องการพักผ่อนอย่างเต็มที่ แต่เขาเพิ่งได้รับรายงานจากหลินเอ้อว่าสัตว์อสูรที่อยู่นอกเมือง เริ่มมารวมตัวกันและพร้อมที่จะโจมตีเมืองหมั่นฉีได้ทุกเมื่อ
เมื่อได้ยินรายงานนี้ หลินเว่ยก็ไม่มีอารมณ์ที่จะพักผ่อน และรีบไปที่ประตูตะวันตกพร้อมกับเถาจุน
มองไปที่ฝูงสัตว์อสูรที่หนาแน่นนอกเมือง มองแทบไม่เห็นจุดสิ้นสุด เถาจุนรู้สึกว่าปากของเขาแห้งและหนังศีรษะของเขารู้สึกชาวาบ แม้ว่าเขาจะอยู่ที่นี่มานาน แต่ก็ไม่เคยเห็นฝูงสัตว์มากมายขนาดนี้ หลายคนที่อยู่ข้างหลังเขานั้นตัวสั่นเทิ้ม และแสดงท่าทางสยองขวัญ
“อา!” หลินเว่ยพึมพำ
“นายน้อย! ข้าพอจะทำอะไรให้ท่านได้บ้าง?” เมื่อได้ยินหลินเว่ยส่งเสียง เถาจุนก็รีบรวบรวมสติ หันไปมองหลินเว่ยและถามด้วยความเคารพ
“ก่อนที่สัตว์อสูรจะเข้าโจมตีเมือง รายงานเกี่ยวกับความก้าวหน้าของกองทหารรับจ้างโลกันตร์มา” หลินเว่ยกล่าว
“ขอรับนายน้อย! เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย ใบหน้าของเถาจุนก็ปรากฏรอยยิ้ม และพยักหน้าซ้ำ ๆ
หลังจากนั้น เถาจุนก็พูดด้วยความภาคภูมิใจ: “นายน้อย! ตอนนี้พวกเราแตกต่างกันจากเมื่อก่อน ในอดีตมีสมาชิกอย่างเป็นทางการ 500 คน มีนักรบขั้นสาม 11 คน รวมทั้งข้า นอกจากนี้ยังมีมากกว่า 300 คนเป็นนักรบขั้นสอง
และยังมีสมาชิกภายนอกบางคนที่เพิ่งได้รับคัดเลือก แม้ว่าพวกเขาส่วนใหญ่จะเป็นนักสู้ขั้นหนึ่ง แต่ก็มีนักรบขั้นสองจำนวนมาก ที่สำคัญคือเรามีคนมากกว่า 3000 คน เหล่านี้เป็นเพียงชั่วคราว
หากจบสงครามครั้งนี้ ก็ไม่แน่ใจว่าจะมีคนเต็มใจที่จะอยู่ที่นี่ต่อหรือไม่ยังไม่แน่ชัด ”
“จำนวนคนมากขนาดนั้นเชียว?” แม้แต่หลินเว่ยก็ยังอดประหลาดใจไม่ได้ ที่ได้ยินจำนวนออกมาจากปากของเถาจุน
“มีอะไรหรือ? ทั้งกองทหารรับจ้างปฐพีและเฮยสุ่ยก็ได้คัดเลือกคนไม่น้อยไปกว่าพวกเรา ถ้าไม่ใช่เพราะเวลาจำกัดคงจะมีคนเพิ่มขึ้นมาก” เมื่อเห็นท่าทางประหลาดใจของหลินเว่ย เถาจุนก็ยิ้มด้วยความภาคภูมิใจทันที
“อ๊ะ! เกือบลืมไปเลย นายน้อย! ” เถาจุนดูเหมือนจะนึกอะไรได้ เขาตบหน้าผากตัวเองอย่างรีบร้อน จากนั้นเขาก็หยิบกระเป๋ามิติออกมาจากแขนของเขา และยื่นให้หลินเว่ย กระเป๋ามิติใบนี้คือกระเป๋าที่หลินเว่ยมอบให้เขาเมื่อครึ่งปีที่แล้ว
หลินเว่ยหยิบกระเป๋ามิติขึ้นมาและรู้สึกได้ด้วยพลังจิต เขาพบว่ามีแก่นคริสตัลอยู่เต็ม ดวงตาของหลินเว่ยก็สว่างขึ้นและใบหน้าของเขาก็ดูมีความสุข เขาพบว่าไม่เพียงมีแก่นคริสตัลจำนวนมาก แต่ยังมีขั้นหนึ่งและไม่มีขั้นศูนย์เลยแม้แต่ชิ้นเดียว
“เยี่ยม! ดีมาก เจ้าทำงานได้ดีมากในเรื่องนี้ แต่เพียงครึ่งปี เวลาเท่านี้ เจ้าหาได้มากขนาดนี้ได้อย่างไร?” หลินเว่ยวางกระเป๋ามิติลงไปแล้วตบไหล่เถาจุน และกล่าวชมเขาซ้ำ ๆ
เมื่อได้ยินคำชมของหลินเว่ย ใบหน้าของเถาจุนก็แสดงออกถึงความยินดี เขากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ข้ายินดีที่จะทำงานให้นายน้อย มันไม่ลำบากเกินไป ตอนนี้สัตว์อสูรออกอาละวาด ผู้คนต่างก็ต้องการเงินทอง ข้าเลยขอซื้อแก่นคริสตัลมา”
“อืม! ข้าคิดว่าท่านน่าจะถึงจุดสูงสุดขั้นสาม ของการฝึกฝนหรือไม่? ลมปราณก็กระชับมากขึ้นเช่นกัน ข้าพอจะมียาอายุวัฒนะระดับขั้นสามอยู่สองสามเม็ด เจ้าสามารถใช้มันได้ทันที ตอนนี้ข้าจะคอยระวังอยู่ข้าง ๆ เอง” หลังจากได้ยินคำพูดของเถาจุน หลินเว่ยก็ยิ้มด้วยความพึงพอใจ จากนั้นหยิบขวดหยกที่ใส่ยา จากกระเป๋ามิติของเขาแล้วส่งให้เถาจุน
ยาอายุวัฒนะขวดนี้ เป็นสิ่งที่หลินเว่ยได้รับจากหม่านสง เดิมทีหลินเว่ยตั้งใจจะใช้มันด้วยตัวเอง อย่างไรก็ตาม การฝึกฝนของเขาทะลวงขั้นสามไปแล้ว นอกจากนี้เขายังมีหินหยวนบางส่วน หากไม่ถูกจำกัดพื้นที่มิติ เขาจะทะลุไปถึงขั้นสี่
ในตอนนี้มันเป็นการดีกว่าที่จะมอบให้เถาจุน เพื่อเลื่อนระดับความแข็งแกร่งของเขา ซึ่งจะก่อให้เกิดประโยชน์มากขึ้นและเพิ่มพลังการต่อสู้ของเขา
