บทที่ 35
เข้าร่วมการประชุม
“ได้!” เมื่อเขาได้ยินว่าหนานหม่านเหยียนฉวนกำลังมองหาเขา เถาจุนก็พยักหน้าและรับปากที่จะเข้าร่วมการประชุม เขาบอกให้หลินเอ้อและคนอื่น ๆ คอยเฝ้าประตูเมืองไม่ให้เกิดความวุ่นวายกับกองกำลังอื่น หลังจากนั้นเขาก็เดินตามทหารยาม และรีบไปที่บ้านพักชั่วคราวของหนานหม่านเหยียนฉวนที่อยู่ในเมืองหมั่นฉี
แน่นอนว่าเถาจุนนั้นไม่ได้ไปคนเดียว เขาพาผู้นำของกองกำลังอื่น ๆ รวมทั้งหลินเว่ยไปด้วย
เมื่อเถาจุนและคนอื่น ๆ เดินตามนายทหารเข้าไปในห้องโถง พวกเขาเห็นโต๊ะกลมในห้องโถงล้อมรอบด้วยเก้าอี้ 15 ตัวซึ่ง 13 ตัวถูกคนอื่นจับจองไปแล้ว เหลือเพียงสองตัวที่ยังว่างอยู่
แม้ว่าทั้งสิบสามคนจะปกปิดกลิ่นอายของพลังของตนเองเอาไว้ แต่หลินเว่ยยังคงรับรู้ได้ว่าทุกคนที่นั่งอยู่ในที่แห่งนี้ ล้วนอยู่ในระดับนักรบขั้นสี่
“ผู้บัญชาการเถา! มาที่นี่เถอะ! ในที่สุดท่านก็มา ข้าเว้นที่ว่างไว้ให้ท่านนั่ง! เมื่อหลินเว่ยอยู่ในห้องพร้อมกับคนจำนวนมาก เขามองเห็นชายวัยกลางคนยืนขึ้นชี้ไปที่ที่นั่งว่างทั้งสองพลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“นายน้อย! นี่คือผู้นำตระกูลคนปัจจุบัน ของตระกูลหนานหม่าน เขาคือหนานหม่านเหยียนฉวน” เถาจุนไม่แน่ใจว่าหลินเว่ย รู้จักหนานหม่านเหยียนฉวนหรือไม่? เขาจึงกระซิบข้างหู
“อืม!” เมื่อได้ยินคำพูดของเถาจุน หลินเว่ยก็พยักหน้า สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยน เขาตรงไปที่เก้าอี้ตัวหนึ่งและนั่งลง เถาจุนเดินตามและนั่งลงข้าง ๆ หลินเว่ย
ส่วนคนอื่น ๆ แน่นอนว่าพวกเขาไม่มีที่นั่ง พวกเขาทำได้เพียงยืนด้านหลัง เหมือนคนอื่น ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเถาจุนทะลวงไปถึงขั้นสี่ ไม่อย่างนั้นเถาจุนจะต้องมายืนอยู่ข้างหลังเหมือนกับคนอื่น ๆ
สำหรับหลินเว่ยที่ได้นั่งลงบนเก้าที่จัดเตรียมไว้ เนื่องจากทุกคนทราบดีว่า เถาจุนคุกเข่าลงและเรียกเขาว่านายน้อย ฉะนั้นเขาจึงถือว่าเป็นบุคคลสำคัญ หลินเว่ยอยู่ในขั้นสาม ทั้ง ๆ ที่อายุน้อย พวกเขาจึงไม่กล้าที่จะละเลย
สิ่งนี้เห็นได้หลังจากที่หลินเว่ยนั่งลงแล้ว ทั้ง 13 คนก็ปฏิบัติต่อเขาด้วยรอยยิ้มและสุภาพมาก
“แค่ก ๆ!” หนานหม่านเหยียนฉวนเห็นว่าคนสำคัญ ๆ ทั้ง 14 คน เดินทางมาถึงแล้ว เขาจึงกระแอมไอเล็กน้อย เพื่อส่งสัญญาณว่าเขากำลังจะพูด
แน่นอนว่าทุกคนเงียบลงและมองไปที่ใบหน้าของหนานหม่านเหยียนฉวนอย่างเงียบ ๆ
“ก่อนอื่นข้าต้องขอแสดงความยินดีกับผู้บัญชาการเถา สำหรับความก้าวหน้าในการฝึกฝน ซึ่งสามารถช่วยเหลือเมืองหมั่นฉีของเราเอาไว้ได้” หนานหม่านเหยียนฉวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม ขณะที่เขาโค้งคำนับให้เถาจุน
เถาจุนนั้นตอบกลับอย่างสุภาพและรวดเร็ว
“อืม! หัวหน้าเถาท่านช่วยแนะนำนายน้อยของท่านให้พวกเรารู้จักหน่อยได้หรือไม่” หนานหม่านเหยียนฉวน กล่าวด้วยรอยยิ้ม
“นี่…!” เมื่อคนอื่น ๆ ได้ยินสิ่งที่หนานมานเหยียนฉวนพูด ทุกคนในห้องโถงต่างก็แสดงความอยากรู้อยากเห็นออกมา แต่เถาจุนนั้นเอาแต่มองอย่างหดหู่ใจ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากบอก เถาจุนไม่กล้าที่จะพูดโดยไม่ได้รับความยินยอมจากหลินเว่ย!
เมื่อเห็นเถาจุนมองตัวเองด้วยความลำบากใจ หลินเว่ย จึงยิ้มแย้มและพูดอย่างใจเย็น “ข้าคือหลินเว่ย และไม่มีความเห็นอื่น”
“หลินเว่ย? ภายในเมืองละแวกนี้ ดูเหมือนจะไม่มีตระกูลใหญ่ ที่ชื่อว่า หลิน บางทีอาจจะมาจากที่อื่น” เมื่อเห็นว่าหลินเว่ยพูดเพียงชื่อของเขา หนานหม่านเหยียนฉวนก็ไม่อยากจะรบเร้าหลินเว่ย แต่เขานั้นได้แต่แอบคาดเดาอยู่ลับ ๆ
“ท่านหลินเว่ยยังเด็กแต่ว่าระดับพลังนั้นไม่ธรรมดา” หนานหม่านเหยียนฉวนนั้นไม่รู้จักหลินเว่ย เขาจึงคิดว่าหลินเว่ยมาจากตระกูลจากที่อื่น ดังนั้นเขาจึงไม่ได้อยากจะสนใจใคร่รู้เหมือนก่อนหน้า เพียงแค่กล่าวชมหลินเว่ยสองสามคำ
“ยินดีที่ได้รู้จัก!” หลินเว่ยพยักหน้าและตอบกลับ
“เอาล่ะ! ตอนนี้ทุกคนอยู่ที่นี่ข้าจะไม่เสียเวลา พวกเราเข้าเรื่องกันเถอะ!” หนานหม่านเหยียนฉวนหมดความสนใจในตัวหลินเว่ยแล้ว เขาจึงเริ่มเปลี่ยนหัวข้ออีกครั้ง
เมื่อเห็นทุกคนเงียบลง หนานหม่านเหยียนฉวนพยักหน้าและพูดว่า “โล่แสง ที่ปรากฏต่อหน้าทุกท่าน ข้าคิดว่า ทุกคนคงทราบกันดี?”
“อืม! มันเป็นโล่ป้องกันขนาดใหญ่ ที่ป้องกันเหนือเมืองหมั่นฉีเป็นโล่ขั้น 3 ข้าไม่คาดคิดว่าเมืองเล็ก ๆ อย่างหมั่นฉีจะสร้างมันเอาไว้เพื่อปกป้องเมือง” เมื่อได้ยินสิ่งที่หนานหม่าน เหยียนฉวนกล่าว หยางอี้พยักหน้าและกล่าว
ไม่ใช่แค่หยางอี้ แต่หลายคนในปัจจุบันพยักหน้า และถอนหายใจกับผลงานของชาวหนานหม่าน
“เนื่องจากเราทุกคนรู้เกี่ยวกับค่ายกลป้องกัน ฉะนั้นเราต้องทราบด้วยว่า จำเป็นต้องใช้พลังงานมหาศาล เพื่อเรียกใช้ค่ายกลป้องกันนี้ และด้วยความรุนแรงในการโจมตีที่เพิ่มขึ้น พลังที่ใช้ในการทดแทนก็จะสูงขึ้นด้วย
แม้ว่าเราจะเอาชนะกองทัพสัตว์อสูรได้ชั่วคราวในวันนี้ , ข้าคิดว่าการต่อสู้ครั้งต่อไปจะเข้มข้นมากกว่านี้ เราไม่สามารถรักษาสภาพมันไว้ได้นานโดยอาศัยเพียงแค่คนของหนานหม่าน” หนานหม่านเหยียนฉวนพูดต่อว่า ทุกคนในปัจจุบันเป็นนั้นไม่รู้ว่าแท้จริงความหมายของหนานหม่านเหยียนฉวนคืออะไรกันแน่ ทันใดนั้นก็ไร้สิ้นเสียงใด ๆ พวกเขากำลังขบคิดถึงการจัดการของหนานหม่านเหยียนฉวน
“ท่านเจ้าเมือง หมายความว่าอย่างไร?” เมื่อเห็นว่าไม่มีใครเปิดปาก ผู้นำจงชานจึงริเริ่มถามคำถามขึ้นมา
“ข้าหมายความว่า ข้าต้องการให้พวกท่านให้ความสำคัญกับความยากลำบากนี้ สถานที่นี้ถูกปิดล้อม แล้วถ้ามันสลายไป สิ่งใด ๆ ก็จะไม่เหลือ มีเพียงเงินทองที่จะช่วยให้เรายืนหยัดต่อสู้ และปกป้องชาวเมืองเอาไว้ได้” หนานหม่านเหยียนฉวนกางมือออกและพูด
“นี่…!” จงชานและคนอื่น ๆ ต่างพูดไม่ออก และลอบเสียใจอย่างลับ ๆ ท้ายที่สุด ทุกคนต่างก็โลภในทรัพย์สินเงินทองแต่พวกเขานั้นรักชีวิตตนเองมากกว่า
แม้ว่าหมื่นคนจะไม่ต้องการ แต่พวกเขาก็ถูกบังคับให้ยอมรับคำขอของหนานหม่านเหยียนฉวน อย่างไรก็ตามประธานสหภาพทหารรับจ้าง เสนอให้พวกเขานำแก่นคริสตัลและหินหยวนมาแลก เพื่อคืนไปให้ชาวหน่านหม่านที่ใช้เพื่อการปกป้องเมืองเอาไว้
ข้อเสนอนี้ได้รับการเห็นชอบจากกองกำลังทั้งหมดรวมทั้งเถาจุน แต่เถาจุนนั้นเป็นเพราะเขาได้มอบแก่นคริสตัลทั้งหมดให้กับหลินเว่ย แต่เขาจึงไม่สามารถนำมันออกมาได้ หลินเว่ยก็คงจะไม่ยอมมอบมันออกมา เถาจุนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
สงครามสงบไปเพียงครึ่งวันและกองทัพสัตว์อสูรนอกเมือง ได้ทำการโจมตีภายใต้คำสั่งของจ้าวสัตว์อสูรอีกครั้ง
ในเวลาเพียงครึ่งวันนักรบฝ่ายมนุษย์ ไม่ต้องพูดถึงการฟื้นตัวของความแข็งแกร่งทางจิตวิญญาณ แม้แต่ความแข็งแกร่งทางด้านร่างกายก็ยังไม่หายดี แขนทั้งสองข้างปวดร้าวจากการยิงธนู
ก่อนหน้านี้พบว่ามีเพียงสัตว์อสูรขั้นศูนย์และขั้นหนึ่ง แต่ในตอนนี้มีสัตว์อสูรขั้นสอง นอกจากสัตว์อสูรบกและ สัตว์อสูรบินยังเข้าร่วมการต่อสู้
สถานการณ์ดุเดือดมาก ทุกวินาทีสัตว์อสูรจำนวนนับไม่ถ้วนจะสิ้นใจตายลงไป ในด้านของมนุษย์เนื่องจากการป้องกันของค่ายกลขนาดใหญ่ จึงไม่มีใครเสียชีวิต มีแค่กล้ามเนื้อเสียหายจากการฝืนตนเอง
