บทที่ 49
เหตุการณ์
นักรบขั้นที่สี่ ระดับแปด!
เป็นความจริงที่ว่าพลังที่ปะทุขึ้นจากร่างของกู่เทียนหมิงเป็นเพียงการฝึกฝนของนักรบขั้นที่สี่ระดับแปด ก่อนหน้านี้ กู่เทียนหมิงได้ปกปิดพลังของตนเอง ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกว่ามันอ่อนแอ
อย่างไรก็ตามซุยฮ่าวและคนอื่น ๆ ที่มีการฝึกฝนสูงสุด เป็นเพียงนักรบขั้นสี่ระดับเจ็ด จึงไม่สามารถตรวจพบขั้นพลังของกู่เทียนหมิงได้เนื่องจากระดับที่ด้อยกว่า
นักรบขั้นที่สี่ระดับเจ็ดที่อยู่เบื้องหลังซุยฮ่าว ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่กู่เทียนหมิง และใบหน้าของเขาก็นิ่งเฉย
กู่เทียนหมิงนั้นมีความแข็งแกร่งของนักรบขั้นสี่ระดับแปด ซึ่งทำให้ซุยฮ่าวประหลาดใจ อย่างไรก็ตามความวุ่นวายเล็กน้อยนี้ ไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของเขาได้ ดังนั้นเขาจึงกล่าวว่า “นักรบขั้นที่สี่ ระดับแปด
แล้วอย่างไร อะไรที่ข้าต้องการ ไม่มีใครสามารถหยุดมันได้ เฉินปิง เจ้าเข้าไปสยบกู่เทียนหมิงลงซะ ”
เมื่อได้ยินคำสั่งของซุยฮ่าว เฉินปิงก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งและรีบวิ่งไปที่กู่เทียนหมิง พร้อมกับกัดฟันแน่น เขาเป็นเพียงผู้คุ้มกันของซุยฮ่าว แม้ว่าความแข็งแกร่งของเขาจะไปถึงนักรบขั้นที่สี่ระดับเจ็ด แต่เขาก็เหมือนมดตัวน้อย ต่อหน้าตระกูลซุยและต้องทำตามคำสั่ง
“รับทราบ นายน้อยซุยฮ่าว!” เมื่อเห็นว่าเฉินปิงวิ่งไปที่ กู่เทียนหมิง กู่ชิงก็รีบก้มลงและส่งผู้คุ้มกันของเขาซึ่งเป็นนักรบขั้นสี่ระดับหนึ่ง และนักรบขั้นสามระดับเก้าออกไป
ตอนนี้ กลายเป็นสามคนจากฝั่งของซุยฮ่าวและกู่เทียน หมิงเพียงคนเดียว แม้ว่ากู่เทียนหมิงจะเป็นนักรบขั้นที่สี่ ระดับแปด แต่เขาก็ถูกเฉินปิงพัวพัน เนื่องจากอีกฝ่ายไม่มีความตั้งใจที่จะเผชิญหน้ากับเขา
อาศัยจำนวนคนที่มากกว่า ในช่วงเวลาสั้น ๆ กู่เทียนหมิงนั้นไม่สามารถ แบ่งสติเพื่อไปรับมือกับคนทั้งสามคนได้ในเวลาเดียวกัน
ในขณะที่ทั้งสามคนบุกเข้าไปต่อสู้กับกู่เทียนหมิง สถานการณ์ก็ค่อย ๆโน้มเอียงไปทางด้านของซุยฮ่าว
ไม่นานคนของฝั่งของซุยฮ่าว ได้เข้าไปหากู่เฟยหยางที่อยู่ในอ้อมแขนของแม่ และกู่หยุนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส คนอื่น ๆ ต่างก็เข้ามาขัดขวางและบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน
“โอ้! แทบไม่ได้สังเกตเลยว่า แม่ของกู่เฟยหยางก็เป็นผู้หญิงที่งดงามเช่นเดียวกัน แม้ว่าจะอายุมากเล็กน้อย อย่าทำร้ายผู้หญิงทั้งสองคน “เมื่อเห็นว่าทั้งแม่และกู่เฟยหยางดวงตาของพวกนางมีความหวาดกลัว พลางทำให้รู้สึกสงสารพวกเขา
ทันใดนั้นดวงตาของซุยฮ่าวก็สว่างขึ้น และเขาก็รีบเรียกนักรบขั้นสี่ทั้งสอง
“ขอรับนายน้อยซุยฮ่าว” เมื่อได้ยินคำพูดของซุยฮ่าว ชายทั้งสองตอบรับอย่างเร่งรีบ จากนั้นก็เดินไปที่กู่หยุนที่กำลังถือดาบอยู่ในมือ เพราะกลัวว่าจะทำร้ายภรรยาและลูกสาวของตน
“ท่านพ่อ! ท่านแม่! ท่านปู่
ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องตะโกนขึ้น ซึ่งดึงดูดสายตาของทุกคนในทันที
จากในสายตาของฝูงชนที่เฝ้าดู มีคนกำลังวิ่งไปหากู่หยุน อย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ การแสดงออกของเถาจุนก็เปลี่ยนไปทันที แม้แต่ใบหน้าของหลินเว่ยก็ยังมีรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว สิ่งนี้สามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจน ในดวงตาที่ครุ่นคิดที่ฉายแววมองไปบริเวณรอบ ๆ
คนที่ตะโกนนั้นคือเด็กหนุ่มอายุน้อย และความแข็งแกร่งของเขามีเพียงขั้นสามระดับสอง แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้ไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือเสื้อผ้าของทหารรับจ้างโลกันตร์ และเครื่องหมายเปลวไฟที่ด้านหลังนั้นโดดเด่นมาก
กล่าวคือเขาเป็นคนของหลินเว่ย กองทหารรับจ้างโลกันตร์ ไม่ว่าจะในเมืองหมั่นฉีหรือในพื้นที่โดยรอบ ต่างก็เป็นที่รู้จักไม่น้อยเช่นกัน ดังนั้นเมื่อมีคนเห็นสมาชิกของกลุ่มทหารรับจ้างโลกันตร์ก็ทำให้พวกเขานั้นตื่นเต้น
“ท่านคิดจะทำอย่างไรดี?” เถาจุนถามด้วยเสียงเบาๆ ในหูของหลินเว่ย
“ข้าจะทำอะไรได้อีก! ก็แค่จัดการมัน” เมื่อได้ยินคำถามของเถาจุน ปากของหลินเว่ยก็กระตุกเล็กน้อย โดยไม่ลังเลใด ๆ
ทางด้านสถานการณ์ของกู่เทียนหมิงและกู่หยุน
“ท่านผู้นำ!” มีเสียงร้องเรียกเอะอะ ดังขึ้น
“เจ้ามาทำไม…?” เมื่อเห็นใบหน้าของผู้เยาว์ ทำให้ กู่หยุนประหลาดใจและถามขึ้น
“ท่านพ่อและญาติ ๆ กำลังเดือดร้อนในฐานะลูกชาย ข้าจะทิ้งท่านได้อย่างไร ข้าอยากตายพร้อมกับท่านและอยู่ด้วยกันจนวินาทีสุดท้าย” ชายหนุ่มคนนั้นคือกู่เทียนเขาพูดน้ำเสียงชัดเจน
“ดี! ข้า… แม้ตายจะไม่ยอมคุกเข่า” เมื่อได้ยินคำพูดของ กู่เทียน กู่เทียนหมิงก็รู้สึกฮึกเหิม เขาบังคับให้เฉินปิงต้องถอยร่น จากนั้นไปที่ด้านข้างของกู่เทียน ตบไหล่ของเขา พร้อมกับยินดีในคำพูดที่กล้าหาญของเขา
“โอ้! นักรบขั้นสามระดับสอง ผู้เยาว์ที่ปรารถนาความตาย เป็นเพียงเด็กน้อยขั้นสอง ซุยฮ่าวกล่าวด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว เนื่องจากเขาตกใจและคิดว่ากู่เทียนเป็นนักรบขั้นสี่
“เฉินปิง เจ้ามัวรออะไรอยู่! ไปจัดการพวกมันซะ
เมื่อได้ยินคำพูดของซุยฮ่าว ทุกคนยกเว้นเฉินปิงก็แสดงรอยยิ้มที่โหดร้าย และค่อย ๆ ก้าวเข้าไปทีละก้าว ในขณะที่ใบหน้าของ เฉินปิงแสดงสีหน้าที่ทนไม่ได้และหยุดก้าวไปข้างหน้า
“เฉินปิง! เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าพูดหรือ?” เมื่อเห็นว่าคนอื่น ๆ ทั้งหมดขยับตัว แต่มีเพียงเฉินปิงเท่านั้น ที่ไม่ได้เคลื่อนไหว ใบหน้าของซุยฮ่าวเปลี่ยนไป และเขาก็ตะโกนขึ้น มีเพียงเฉินปิงเท่านั้น ที่จะสามารถหยุดกู่เทียนหมิงได้ ถ้าเฉินปิงไม่ต่อสู้ เขาจะไม่มีทางได้ตัวกู่เฟยหยางมา
“นายน้อยซุยฮ่าว ไว้ชีวิตคนพวกนี้เถอะ!” เฉินปิงหันไปมองซุยฮ่าวและกล่าวขอร้อง ทางด้านซุยฮ่าวโกรธเฉินปิงที่ไม่ยอมทำตามคำสั่ง
จึงเอ่ยขึ้นว่าเจ้าลืมไปหรือว่าเจ้าเป็นแค่สุนัขที่ตระกูลข้าเลี้ยงเอาไว้ มีคุณสมบัติอะไรที่จะมาพูดกับข้า จัดการตาแก่นั่นซะ มิฉะนั้นเจ้าน่าจะรู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร?” เมื่อได้ยินคำพูดของซุยฮ่าว เฉินปิงรู้สึกราวกับว่าเขากำลังถูกเหยียบย่ำ
เขาโกรธมากจนเอื้อมมือไปชี้ที่เฉินปิงและตะโกนด่าทอ
“อา! ต้องขออภัยทุกท่าน สำหรับการไร้มารยาทของตระกูลซุย” เฉินปิงพูดอะไรไม่ออก เขาถอนหายใจและพูดกับ กู่เทียนหมิงและคนอื่น ๆ
“ข้าไม่โทษเจ้าเพราะสิ่งที่เจ้าทำลงไป มันไร้ค่า ” เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินปิง กู่เทียนหมิงก็ส่ายหัวและพูดขึ้น
“ไม่มีค่าอะไรเลยหรือ?!” เฉินปิงตอบ จากนั้นก็หยุดพูดและเดินไปที่กู่เทียนหมิง
“ใครกล้าแตะต้อง อาวุโสกู่!”
“สารเลว! มันเป็นใคร?” หลังจากนั้นไม่นาน ซุยฮ่าวรู้สึกเดือดดาล โดยไม่รอให้ซุยฮ่าวอ้าปาก กู่ชิงเป็นผู้นำในการกระโดดออกไปมองไปรอบ ๆ และตะโกนด้วยน้ำเสียงที่รุนแรงว่า ใครอยากหาเรื่องตาย
“ข้าเอง เจ้ามีปัญหาหรือ?” ภายใต้การจ้องมองของสาธารณชน เถาจุนเชิดหน้าขึ้นและแสดงความรู้สึกราวกับมีอำนาจ กับกลุ่มคนเขา เดินออกไป และตรงมาที่ด้านข้างของกู่เทียนหมิงและคนอื่น ๆ
