ราชาเหนือราชัน ตอนที่ 123 : ถูกบังคับให้หมดหนทาง
เซี่ยงเส้าหยุน และเสี่ยวไป๋ต่างจ้องมองไปที่บุคคลปริศนา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้มีเจตนาดี เมื่อเซี่ยงเส้าหยุนได้มองคนเหล่านั้น ในที่สุดก็พบว่าพวกเขาไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
“เจ้าแน่ใจหรือว่าทักถูกคน?” เซี่ยงเส้าหยุนถามอย่างใจ
เย็น
พวกเขามีด้วยกันเจ็ดคน และล้วนเป็นผู้ฝึกยุทธ์ที่มีระดับสูง สองคนในนั้นเป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับแปรสภาพ ขณะที่อีกห้าคนนั้นอ่อนแอกว่า ด้วยเป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับดวงดาวขั้นแปด ในการประลองประจําเมือง คนกลุ่มนี้อาจะถือได้ว่าเป็นกลุ่มที่แข็งแกร่งมาก เซียงเส้าหยุนเรียนรู้ที่จะรอบคอบ และตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่เคยรู้จักพวกเขามาก่อน
“ไม่ต้องห่วงหากเจ้าไม่รู้ว่าพวกเราเป็นใคร เจ้าเพียงแค่ต้องส่งแผ่นหยก และทําลายขาของเจ้าเสีย แล้วเราจะจากไป” หนึ่งในกลุ่มคนเหล่านั้นกล่าว
เขาเป็นผู้เยาว์ที่สวมชุดสีดํา และมีรูปร่างที่กํายําพร้อมกับใบหน้าอันโหดเหี้ยม หลังจากที่เขากล่าว เขาโบกมือ และส่งคนให้คนรอบข้างเข้าหาเซี่ยงเส้าหยุน
เห็นได้ชัดว่าพวกเขามาที่นี่เพื่อปล้น เซี่ยงเส้าหยุนสังเกตได้ว่าพวกเขาไม่ต้องการไว้ชีวิตตนเอง โดนปกติแล้วเขาจะไม่มีทางนั่งอยู่ตรงนั้น และปล่อยเหล่าผู้เยาว์ให้ทําเช่นนี้ได้แม้ว่าตนจะได้รับบาดเจ็บสาหัสก็ตาม
“ให้ข้าได้เด็ดหัวมันออกมา” ชายหนุ่มกล่าว และก้าวออกมาด้านหน้ากลุ่มเพื่อน พร้อมเหวี่ยงเคียวคู่ตรงไปที่คอของเซี่ยงเส้าหยุนด้วยความกระตือรือร้น
มังกรคู่หิวโหย!
เขาโจมตีหมายจะสังหาร ไม่ปล่อยให้เซี่ยงเส้าหยุนรอดไปได้ เด็กหนุ่มไม่ได้ทําสิ่งใด แต่เสี่ยวไป๋กลับกระโดดออกมาประจันหน้ากับผู้ที่โจมตี
“โฮก!”
เสี่ยวไป๋คํารามเสียงดังกึกก้อง และทําให้ผู้ที่โจมตีต้องตกตะลึงด้วยคลื่นเสียงที่น่าหวาดหวั่น จากนั้น อุ้งเท้าที่ไร่ความปราณีของเสี่ยวไป๋ได้ตะปบเข้าที่อกของชายหนุ่มผู้นั้น เผยให้เห็นกระดูก และอวัยวะภายใน
“อ้ากกกกก!” ชายหนุ่มร้องเสียงดังอย่างน่าสังเวช ก่อนจะสิ้นชีวิตลง
“บ้าฉิบ! ทุกคน โจมตีพร้อมกัน!” ผู้เยาว์ในชุดสีดําตะโกน หลังจากคําสั่งนั่น เขาพุ่งไปด้านหน้าและเริ่มโจมตี ด้วยเป็นถึงผู้ฝึกยุทธ์ระดับแปรสภาพ แม้เพิ่งจะบรรลุขั้นแรก ระดับยุทธ์ของเขาก็เพียงพอที่จะเอาชนะศิษย์จํานวมากในการแข่งขัน
ดาบของเขาทะลุผ่านอากาศตรงมาที่คอของเซี่ยงเส้าหยุนราวกับอสรพิษที่ว่องไว ขณะเดียวกันนั้น ผู้ฝึกยุทธ์ระดับแปรสภาพอีกคนก็ฟันดาบเข้าใส่เซี่ยงเส้าหยุนเช่นกัน และอีกสี่คนก็ล้อมรอบเด็กหนุ่ม และคู่หูเพื่อป้องกันไม่ให้ทั้งสองหลบหนี
“ข้าไม่สนว่าพวกเจ้าเป็นใคร หากต้องการตายพร้อมกัน ข้าก็จะทําตามความปรารถนานั่น” เซี่ยงเส้าหยุนคำราม เพิกเฉยต่อความเจ็บปวดทางกายทั้งหมด เขาชักกระบี่ราชันผ่าเมฆาและยกมันขึ้น กระบี่ที่ปะทุพลังสายฟ้าสีม่วงโดยกําเนิด
เปรี้ยง!
กระบี่โจมตีรุนแรงราวกับสายฟ้าฟาดจากบนท้องฟาอย่างไม่หยุดหย่อน ผู้เยาว์ในชุดสีดําตัวสั่นด้วยการโจมตีนั่น เขากัดฟันแน่น และเผชิญหน้ากับการโจมตี
สายฟ้าสีม่วงโดยกําเนิดนั้นทรงพลังจนน่ากลัว และทําให้ร่างกายของผู้เยาว์คนนั้นเปลี่ยนเป็นสีดํา เขากระเด็นไปไกล ก่อนจะกระแทกลงกับพื้นดิน ร่างกายยังคงสั่นไหวดูน่าเวทนา
สองคนที่อยู่ข้างกันนั้นต่างหวาดกลัวต่อภาพที่เห็น ขณะที่อีกสองคนกําลังเหม่อลอย เมื่อมีรอยสีม่วงพุ่งไปในอากาศ ทั้งสองก็ถูกบั่นคอลงโดยพลัน
หลังจากสังหรณ์ไปอีกสองคน เซี่ยงเส้าหยุนกัดฟันแน่น และเริ่มโจมตีผู้เยาว์ที่สวมชุดดํา แต่อนิจจา โลหิตกลับพุ่งราวกับน้ําพุออกจากบาดแผลที่แขน เขาเกือบจะทิ้งกระบี่ลงด้วยความเจ็บปวด ด้วยการบังคับตัวเองให้ต่อสู้อย่างเต็มกําลัง ทําให้บาดแผลที่ได้รับจากการต่อสู้กับสัตว์ร้ายแย่ลง และมันจะแย่ลงไปอีกถ้าหากยังคงฝืน
“เสี่ยวไป๋ ไปกันเถอะ” เซี่ยงเส้าหยุนกล่าว
เสี่ยวไป๋ไม่ได้บาดเจ็บเท่าเซี่ยงเส้าหยุน เขากระโจนตัดหน้าชายผู้หนึ่ง ก่อนจะกระโดดกลับไปที่เซียงเส้าหยุนและหลบหนีไป
“บ้าฉิบ! ขนาดเขาบาดเจ็บหนักยังแข็งแกร่งถึงเพียงนี้! ไม่แปลกใจเลยที่สถาบันประตูธงจะจ้างให้มาสังหาร พวกมันยังไปไม่ไกล เจ้าอยู่ที่นี่ และคอยสอดส่องให้ทั่ว ข้าจะไล่ตามเขาเอง” ผู้ฝึกยุทธ์ระดับแปรสภาพอีกคนกล่าว เขายังคงไม่ได้รับบาดเจ็บใด
เขาทิ้งคนที่ไม่ได้รับบาดเจ็บอีกคนไว้เบื้องหลัง เพื่อให้ดูแลคนอื่น ในขณะที่เขาไล่ตามเซี่ยงเส้าหยุนไปโดยลําพัง เพราะเขาเห็นว่าเซี่ยงเส้าหยุน และเสี่ยวไป๋ได้รับบาดเจ็บหนัก หากเขาสามารถสังหารเซี่ยงเส้าหยุนได้ ไม่เพียงแต่จะได้รับคะแนนของเซี่ยงเส้าหยุน แต่เขาจะได้รางวัลจากสถาบันประตูธงที่จะมอบให้แก่ผู้ที่นําหัวของเซียงเส้าหยุนกลับไป
เซี่ยงเส้าหยุนได้รับการปกป้องจากเกราะชั้นในระดับราชา แต่แขนขาทั้งหมดได้รับบาดเจ็บ ออร่าของเขาเริ่มไม่เสถียร เนื่องจากไม่อาจยับยั้งฐานของการฝึกยุทธ์ เขาพยายามอย่างหนักเพื่อเร่งตนเองให้บรรลุขั้นที่แปด แต่ตอนนี้ไม่ใช้เวลาในการทําเช่นนั้นแล้ว
“เจ้าไม่อาจหลบหนี!” ชายหนุ่มตะโกนอย่างดุเดือด
ผ่านไปเพียงครู่เดียว เซี่ยงเส้าหยุนมาถึงขอบหุบเขาที่ทั้งลึกและกว้างกว่าสิบเมตร มันลึกมากจนไม่อาจเห็นพื้นเบื้องล่าง และด้วยบาดแผลฉกรรจ์ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะกระโดดลงไป ราวกับทุกอย่างจะเลวร้ายลง เขาสังเกตเห็นอสรพิษจระเข้ทองคําอยู่ในบริเวณใกล้เคียง ปิดกั้นเส้นทางอื่นทั้งหมด ทําให้ไร้ซึ่งหนทางอื่น
“ฮ่า ฮ่า วิ่ง วิ่งเข้าไป เหตุใดเจ้าจึงไม่วิ่งไปเล่า?” ผู้ฝึกยุทธ์ระดับแปรสภาพยิ้มอย่างยินดี
ในปัจจุบัน อสรพิษจระเข้ทองคํากําลังโจมตีเซี่ยงเส้าหยุนและเสี่ยวไป๋ แต่เพราะการมาถึงของผู้ฝึกยุทธ์ระดับแปรสภาพเหล่าสัตว์ร้ายจึงเพิกเฉยไป
เขาไม่รีบร้อนที่จะโจมตี แต่เขายืนรอเหล่าอสรพิษจระเข้ทองคําเข้าโจมตีทั้งสอง
ด้วยความผิดหวัง เซี่ยงเส้าหยุน และเสี่ยวไป๋ยังงคงต่อสู้อย่างอาจหาญ และสามารถสังหารสัตว์ร้ายที่เข้ามาโจมตีลงได้ แต่เพราะการต่อสู้นั้น ทําให้บาดแผลของเขาแย่ลงไปอีก
กระดูกแขนข้างหนึ่งของเซี่ยงเส้าหยุนร้าว ขณะที่แขนอีกข้างมีบาดแผลยาว และขาทั้งสองเต็มไปด้วยเลือด ทําให้ร่างกายเป็นสีแดงฉานดูน่ากลัว
เขาตั้งท่าถือกระบี่ราชันผ่าเมฆาไว้ในมือ ก่อนจะยืดหลังตรงและจ้องมองไปที่ชายหนุ่มที่เดินเข้ามา
“ข้าอยากรู้ว่าเจ้ามาจากสถาบันไหน? เหตุใดจึงไล่ตามข้าเช่นนี้?” เซี่ยงเส้าหยุนกล่าวอย่างยากลําบาก
“เจ้าจะต้องตายที่นี่ เหตุใดข้าต้องบอกเจ้าด้วย?” ชายหนุ่มแสยะยิ้ม
“แน่นอน เข้ามาสิ เราจะได้รู้กันว่าใครกันแน่ที่จะต้องตาย” เซี่ยงเส้าหยุนกล่าว แววตาไร้ปรานีเผยขึ้นในดวงตา
ด้านข้าง เสี่ยวไป๋คํารามอย่างโกรธเกรี้ยว แต่อาการบาดเจ็บของเขาแย่กว่าของเซี่ยงเส้าหยุนเสียอีก เขาไม่อาจแม้แต่จะยืนขึ้นได้
“ฮ่าฮ่า ก็ได้ ในเมื่อเจ้าจะตายที่นี่ ข้าจะบอกให้เจ้าได้รู้ เจ้าจะต้องตายด้วยน้ํามือของซุนซงหลี” ชายหนุ่มระเบิดเสียงหัวเราะ ก่อนจะพุ่งไปข้างหน้า เขาโจมตีด้วยพลังทั้งหมด
