เมื่อถึงยามวิกาล เซี่ยงเส้าหยุนเลือกจะพักการฝึกวิชาดัชนีทลายดวงดาว และบดยาที่แลกมาก่อนหน้านี้แล้วพันไว้รอบนิ้วที่สะบักสะบอม
ดัชนีทลายดวงดาวไม่ใช่วิทยายุทธ์ระดับที่หนึ่ง แม้ว่ามันจะยังไม่สมบูรณ์ แต่ก็เป็นวิชาระดับที่สาม การฝึกฝนยากกว่าวิชาระดับสามทั่วไปถึงสิบเท่า เซี่ยงเส้าหยุนยังเป็นเพียงผู้ฝึกยุทธ์ระดับพื้นฐานขั้นเจ็ด เขาทำได้ถึงเพียงนี้ในวันเดียวถือว่าน่าทึ่งแล้ว
“ตัวเราในตอนนี้น่าจะเข้าสู่ช่วงถัดไปของระดับพื้นฐานขั้นเจ็ด หากคำนึงถึงความเร็วที่ตำราราชันพิชิตสวรรค์ช่วยในการฝึกฝนแล้ว อาจต้องใช้นับสิบวันจึงจะสมบูรณ์ แม้ว่าจะมีปัจจัยจากหอคอยแห่งขีดจำกัดมาเกี่ยวข้อง ทว่าความแข็งแกร่งเพียงเล็กน้อยนั้นมิได้ช่วยอะไรมากเมื่อเข้าไปยังเทือกเขาร้อยอสูร หากต้องการปกป้องตนเองในตอนนี้ เราคงจะต้องคิดแผนเผื่อเอาไว้” เซี่ยงเส้าหยุนกระซิบกับตนเองขณะเคี้ยวอาหาร และคิดแผนขั้นต่อไป
เพื่อจะกู้คืนทุกสิ่งที่เคยสูญเสีย เซี่ยงเส้าหยุนต้องคำนึงถึงทุกขั้นตอนอย่างรอบคอบ เขาไม่ได้ปรารถนาให้ปีแห่งความห้าวหาญจะถูกตัดให้สั้นลง และไม่ปรารถนาที่จะล้มเหลวในการใช้ชีวิตตามความคาดหวังของผู้อื่น
“รู้แล้ว! เราจะฝึกฝนวิชาก้าวราชันเก้าปรโลก! มันจะช่วยเพิ่มทั้งความเร็วและความสามารถในการต่อสู้!” เซี่ยงเส้าหยุนอุทานขึ้น ดวงตาเป็นประกาย
ก้าวราชันเก้าปรโลกเป็นวิชาเคลื่อนไหว คล้ายกับตำราราชันพิชิตสวรรค์ เซี่ยงเส้าหยุนพบมันในอาณาจักรลี้ลับเมื่อครั้งยังเยาว์ แม้จะไม่เหมือนอย่างหลัง ซึ่งเดิมทีเป็นวิชาที่สมบูรณ์แล้ว
เมื่อฝึกฝนวิชาก้าวราชันเก้าปรโลกสมบูรณ์แล้ว ก้าวสู่เบื้องหน้าคือการเยือนขุมนรก ก้าวสู่เบื้องหลังคือการเยือนเก้าขุมนรก จึงทำให้ผู้คนเข้าถึงนรกทั้งเก้าได้ เป็นวิชาเคลื่อนไหวขั้นสูงสุด และมีระดับของวิทยายุทธ์ที่สูงลิบ ผู้ที่แข็งแกร่งจำเป็นจะต้องฝึกฝนมัน
ทว่าวิชาเคลื่อนไหวนั้นแตกต่าง แม้จะไม่ได้เพิ่มความแข็งแกร่งอย่างมีนัยยะสำคัญตั้งแต่เริ่มฝึก แต่ก็สามารถฝึกฝนได้ แม้ผลลัพธ์อาจไม่ชัดเจนเท่าที่ควรนัก
ถึงจะเป็นเช่นนั้น หากผู้ฝึกสามารถเข้าใจเพียงเศษเสี้ยวของวิชาเคลื่อนไหวระดับสูง มันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เข้าใจถึงเบื้องต้นของวิชา เมื่อตัดสินใจแนวทางแล้ว เซี่ยงเส้าหยุนเริ่มจดจ่อกับวิชาก้าวราชันเก้าปรโลกทันที
สองชั่วโมงผ่านไป เซี่ยงเส้าหยุนยิ้มอย่างขมขื่นและคร่ำครวญ “ช่างเป็นวิชาเคลื่อนไหวระดับสูงที่ควรค่าแก่การฝึกนัก ด้วยความสามารถในตอนนี้ เราคงสามารถเข้าใจกุญแจสำคัญของวิชาได้สักหนึ่งในสิบ หากเราต้องการเข้าใจอย่างถ่องแท้ อย่างน้อยคงจะต้องบรรลุระดับแปรสภาพเสียก่อน!”
เซี่ยงเส้าหยุนลุกขึ้นยืนและเริ่มเปิดใช้ตำราราชันพิชิตสวรรค์ขณะที่จิตใจเริ่มมองเห็นท่วงท่าที่ซับซ้อน ร่างกายเริ่มส่องประกายไปทั่วทุกที่
คึ่ก! คึ่ก!
ก้าวหนึ่ง ก้าวสอง ก้าวสาม….
ตามความเข้าใจของเซี่ยงเส้าหยุน เขสฝึกฝนวิชาเคลื่อนไหวอย่างไม่รู้จบ ดูเหมือนจะเปล่งออร่าได้เต็มที่ นี่เป็นความเข้ากันได้ของตำราราชันพิชิตสวรรค์และก้าวราชันเก้าปรโลก มิเช่นนั้นคงไม่ใช่เรื่องง่ายที่เซี่ยงเส้าหยุนจะก้าวหน้าได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ในระยะเวลาอันสั้น
สองวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว และเวลาที่ต้องไปยังเทือกเขาร้อยอสูรได้มาถึง เซี่ยงเส้าหยุน โม่ปูหุย เหม่ยเหลียนฮวา และลู่เสี่ยวฉิงได้มารวมตัวกัน
“มากันครบทุกคนแล้วนะ รีบออกเดินทางกันเถอะ! ต้องใช้เวลาถึงสองวันจึงจะไปถึงเทือกเขาร้อยอสูร!” โม่ปูหุยกล่าว
“หากเพียงเรารู้ว่าเป็นเขาลูกไหน คงจะใช้เวลาไม่ถึงวันเพื่อไปที่นั่น” เหม่ยเหลียนฮวาถอนหายใจเบา ๆ
“เทือกเขาร้อยอสูรมีสัตว์อสูรมากมายนับไม่ถ้วน เป็นไปไม่ได้เลยที่มันจะเชื่องและยอมให้เราขี่ ใช้กำลังบังคับให้พวกมันเป็นพาหนะได้” โม่ปูหุยตอบอย่างไม่เร่งรีบ
“หากข้าได้บรรลุถึงระดับดวงดาวแล้ว จะจับพวกมันมาขี่อย่างแน่นอน!” เหม่ยเหลียนฮวาประกาศด้วยความมั่นใจ หลังจากนั้นดวงตาของนางก็อ่อนลง นางเข้าไปใกล้เซี่ยงเส้าหยุนและกล่าวอย่างเขินอาย “เส้าหยุน เทือกเขาร้อยอสูรล้วนเต็มไปด้วยภยันตราย เจ้าต้องปกป้องพวกเราให้ได้นะ”
“ศิษย์พี่เหม่ยทำเหมือนข้าเป็นคนนอกไปได้ พวกเราทั้งสี่กำลังเดินทางไปด้วยกัน แน่นอนว่าเราจะต้องดูแลกันและกัน!” เซี่ยงเส้าหยุนตอบกลับ
“เอาล่ะ ออกเดินทางกันเถิด” โม่ปูหุยบ่นงึมงำ
ด้วยเหตุนี้ทั้งสี่จึงออกเดินทางจากตำหนักยุทธ์พร้อมกัน
“เป็นเวลาถึงครึ่งเดือนแล้วนับตั้งแต่ที่เราเข้ามายังตำหนักยุทธ์ ในที่สุดก็ได้ออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์เสียที!” เซี่ยงเส้าหยุนแอบดีใจ
ตำหนักยุทธ์ตั้งอยู่ใจกลางเมืองอู่ ชั่วขณะที่พวกเขาเดินออกมาจากตำหนักยุทธ์ ก็ได้อยู่บนถนนหลักของเมืองอู่แล้ว ในตอนนี้พวกเขาต้องออกจากเมืองอู่และเดินทางไปทางใต้ในสองวันจึงจะไปถึงเทือกเขาร้อยอสูร
ทั้งสี่คนต่างร้อนใจพร้อมเร่งรีบเดินทางออกจากศูนย์กลางเมืองอู่ ถึงจุดหนึ่งโม่ปูหุยจึงกางแผนที่ออกมาให้เซี่ยงเส้าหยุนและลู่เสี่ยวฉิงดูพอสังเขป นี่ก็เพื่อเป็นการแสดงความจริงใจว่าเขาและเหม่ยเหลียนฮวาไม่คิดเก็บงำข้อมูลใด
เซี่ยงเส้าหยุนจดจำแผนที่อย่างรวดเร็วในส่วนลึกของความคิด ขณะเดียวกันเซี่ยงเส้าหยุนรู้สึกว่ากำลังถูกจับตามอง
“ไม่ดีแล้ว พวกเรามัวแต่ตื่นเต้นจนลืมสังเกต สองตัวบัดซบนั่นตามรอยมางั้นหรือ? ไม่น่าเป็นไปได้ พื้นที่นี้ไกลห่างจากเขตอิทธิพลของพวกมัน ภายในเวลาแค่ปีไม่น่าจะหาตัวเราเจอได้! หรือจะเป็นผู้อื่น?” เซี่ยงเส้าหยุนครุ่นคิดกับตนเอง ขณะสังเกตเห็นเงาของกลุ่มคนมากมายกำลังจับตาดูจากทั่วทุกสารทิศ
คนเหล่านี้ล้วนมีอาวุธประจำกายและผูกผ้าปิดหน้า ทำให้ยากต่อการระบุตัว ทั้งสี่คนในกลุ่มของเซี่ยงเส้าหยุนได้รับการเตือนในทันที
โม่ปูหุยถามอย่างจริงจัง “เจ้าเป็นใครกัน?! พวกเราเป็นศิษย์จากตำหนักยุทธ์!”
ภายในเมืองอู่ ตำหนักยุทธ์ถือเป็นตัวตนที่ทรงอำนาจ มีกลุ่มคนเพียงไม่กี่กลุ่มที่กล้าท้าทายตำหนักยุทธ์ ซึ่งถูกปกป้องโดยตระกูลอู่ ในตอนนี้พวกเขาโดนกลุ่มคนสวมหน้ากากล้อมเอาไว้
“เจ้าหนูอย่าขยับ ยอมแพ้แล้วอยู่เฉย ๆ เสีย!” หัวหน้าของชายสวมหน้ากากตะโกนชี้ไปยังเซี่ยงเส้าหยุน
แม้ไม่ต้องกล่าวก็ทราบ คนเหล่านี้มาหาเซี่ยงเส้าหยุนโดยเฉพาะ
“พวกเจ้าจะทำอะไรกับเขากัน?! เขาเป็นถึงศิษย์จากตำหนักยุทธ์เชียวนะ!” เหม่ยเหลียนฮวากรีดร้อง
“หากเจ้าไม่ยอมเสียแต่โดยดี ข้าจะสังหารพวกเจ้าที่เหลือเช่นกัน ตำหนักยุทธ์จะไม่มีทางทราบได้โดยง่ายว่าใครเป็นผู้กระทำ” ชายสวมหน้ากากกล่าว น้ำเสียงไม่ได้ปิดบังเจตนาฆ่าแม้แต่น้อย
ขณะนี้เองที่ออร่าระดับดวงดาวแผ่กระจายมา เหม่ยเหลียนฮวาเผยสีหน้าแปรเปลี่ยนพร้อมต้องถอยเพราะออร่านี้
“พวกเจ้าหนีไปก่อน ข้าเป็นเป้าหมายของพวกมัน พวกมันจะไม่ทำร้ายเจ้า” เซี่ยงเส้าหยุนพูดอย่างใจเย็น
เขาคิดกับตนเอง ‘พวกนี้เพียงระดับดวงดาว เพราะงั้นไม่ใช่สองคนนั้นส่งมาแน่’’
เมื่อได้ยินคำของเซี่ยงเส้าหยุน ทั้งโม่ปูหุยและเหม่ยเหลียนฮวาแสดงท่าทีคิดสนับสนุน แม้พวกเขาจะไม่อ่อนแอ แต่ต่อหน้ายอดฝีมือระดับดวงดาว พวกเขาคงไม่อาจต้านทานไหว
“ไม่! พวกเราตกลงกันแล้วว่าจะช่วยเหลือกัน! หากเป้าหมายของพวกมันคือเจ้า แสดงว่าพวกมันหมายหัวพวกเราทั้งหมด!” ใบหน้าของลู่เสี่ยวฉิงฉายแววอันบริสุทธิ์
“เหอะ สาวน้อย ไม่รู้ว่าควรจะชื่นชมเจ้าอย่างไรดี! เราจะพาตัวเจ้าไปด้วย จะได้สนุกด้วยกันอย่างไรเล่า” ผู้เป็นหัวหน้ากล่าวอย่างมีเลศนัยขณะเลียริมฝีปาก
ได้ยินเช่นนั้น กลุ่มชายจึงแค่นเสียงพร้อมเดินเข้ามาใกล้
“เซี่ยงเส้าหยุน ข้าคงช่วยเจ้าไม่ได้อีกต่อไป นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของเจ้า” โม่ปูหุยกล่าวอย่างรวดเร็วก่อนจะหันกลับหลัง เพื่อหลบหนี
ริมฝีปากราวหยกแก้วนั้นเม้มแน่น เหม่ยเหลียนฮวามองทางเซี่ยงเส้าหยุนด้วยสีหน้ายากลำบากและถอนหายใจ “เส้าหยุนดูแลตนเองด้วย”
หลังจากกล่าวจบ นางทอดทิ้งเซี่ยงเส้าหยุน เหลือเพียงลู่เสี่ยวฉิงที่เข้าใกล้เซี่ยงเส้าหยุนมากขึ้น เขาเฝ้ามองทั้งสองที่จากไป การแสดงออกของเขาไม่เปลี่ยนแปลงเพราะเคยเจอเรื่องราวเช่นนี้มาก่อน อย่างไรแล้ว ผู้คนต่างหนีจากปัญหา จากนั้นจึงได้ทราบว่าใครกันที่เป็นเพื่อนแท้
“หนีนั้นได้ ทว่าอย่าได้กลับเข้าตำหนักยุทธ์ ไม่เช่นนั้นพวกเราจะสังหารให้สิ้นซาก!” ชายสวมหน้ากากเผยเสียงดังกล่าวเตือนเหม่ยเหลียนฮวาและโม่ปูหุย
