ราชิณีเลือด – ตอนที่ 3: ลุงยิ้ม

หลังการหลบหนีของสกาเล็ต

สกาเล็ต เธอได้หนีไปพร้อมกับคนรับใช้ 2 คน วินเซนส์ และ มิร่า พวกเขาทั้ง 3 หนีอย่างทุลักทุเล พวกเขาถูกกลุ่มชาวบ้านไล่ล่าตลอดทาง… จนกระทั่ง มิร่า ได้หกล้มเนื่องจากวิ่งสะดุดก้อนหินทำให้ข้อเท้าของเทอแพลง และไม่สามารถไปต่อได้..

“คุณหนู รีบหนีไปเถิ่ดเจ้าค่ะ ทิ้งข้าไว้ที่นี่ ข้าจะถ่วงเวลาเอาไว้ให้ท่านเอง” มิร่ากล่าว

“ไม่ข้าจะไม่ทิ้งใครไปอีกแล้ว” สกาเล็ตกล่าวพร้อมกับพยุงมิร่า

“วินเซนส์ ช่วยข้าที” สกาเล็ตกล่าว

ทันใดนั้นภาพตรงหน้าของสกาเล็ต คือภาพของวินเซนส์ที่ถูกดาบแทงทะลุหน้าอก..

“คะ…คุณหนู รีบหนีไป” วินเซนส์กล่าวพร้อมกับสิ้นใจลงไป

“โฮ่ โฮ่ นี่มันคุณหนูจากที่ไหนว่ะเนี้ย สวยไม่เบาเลยนี่” โจรคนหนึ่งได้กล่าวขึ้นมาพร้อมกับจับแขนสกาเล็ตไว้

“แม่หนู เจ้าดูท่าจะหนาว ตัวเจ้าเย็นเชียว ข้าว่าเจ้าไปกับพวกข้าดีกว่าข้ามีที่พักอุ่นๆให้” โจรอีกคนได้กล่าวพร้อมกับยิ้มและมองไปที่หน้าอกของสกาเล็ต

โจรสองคนเดินเข้ามาเพื่อจะพาตัวสกาเล็ตไป..ทันใดนั้น ลูกธนูปริศนาก็พุ่งมาปักที่หัวเข่าของโจรทั้งสองคน
พร้อมกับกลุ่มอัศวินปริศนา เข้ามาต่อสู้และจัดการกับพวกโจรภายในพริบตา

“แม่หนู เป็นอะไรรึเปล่า?” อัศวินที่ดูท่าจะเป็นหัวหน้ากล่าวถาม

“ขะ..ข้าไม่เป็นอะไรแต่ มิร่านางบาดเจ็บที่ข้อเท้า” สกาเล็ตพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่น

“ไม่เป็นไรแล้ว ข้าคือกองกำลังของชายแดนนี้ เดี๋ยวพวกเจ้าไปที่พักของพวกข้าก่อน และพักผ่อนที่นั้นเสีย” หัวหน้าอัศวินกล่าว

“ละ..แล้ว วินเซนส์ละวินเซนส์เป็นอย่างไรบ้าง!?” สกาเล็ตถามด้วยความร้อนรน

“ข้าเสียใจที่ต้องบอกเจ้าว่า เขาตายแล้ว เขาเสียเลือดมากเกินไป ข้าขอโทษที่มาช้าเกินไป” หัวหน้าอัศวินกล่าว

“งะ..งั้น หรอข้าเข้าใจแล้ว” สกาเล็ตกล่าวพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา

“พวกเราไปกันเถอะ ที่นี่อันตราย กลุ่มโจรพวกนี้ยังมีอยู่อีกมาก” หัวหน้าอัศวินพูดพร้อมกับ พาตัวสกาเล็ตขึ้นมาไป

หลังจากนั้นกลุ่มอัศวิน และ สกาเล็ตก็เริ่มเดินทางไปสู่ค่ายของกลุ่มอัศวิน…ในระหว่างทางก็เต็มไปด้วยความเศร้าโศกและเสียใจ ความเงียบ.. และความโกรธแค้นของตัวสกาเล็ต

2 วันผ่านไป

กลุ่มอัศวินและสกาเล็ตก็เดินทางมาถึงค่ายของเหล่าอัศวิน ที่นี่เต็มไปด้วยอัศวินมากความสามารถมากกว่า 100 นาย เหล่าอัศวินที่ได้พบกับสกาเล็ตเป็นครั้งแรก ถึงกับจ้องมองนางไม่ขาดสาย เพราะความสวยของนาง แต่ทุกคนก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปคุยกับนางเพราะสีหน้าที่โกรธแค้นและ เศร้าหมองของนาง มีแต่หัวหน้าอัศวินที่เข้าไปคุยกับนาง

“แม่หนู เจ้าชื่ออะไรงั้นรึ?” หัวหน้าอัศวินถาม

“ข้า..ชื่อสกาเล็ต” สกาเล็ตตอบ

“โอ้ เป็นชื่อที่ดี ใครเป็นคนตั้งให้เจ้ากัน?” หัวหนัาอัศวินถาม

“แม่ของข้า..” สกาเล็ตตอบพร้อมกับน้ำตาที่ไหล

“ข้าขอโทษที่ถามแบบนั้น นางคงเสียไปแล้วสินะ” หัวหนัาอัศวินกล่าวพร้อมกับยืนผ้าเช็ดหน้าให้

“ไม่เป็นไรค่ะ..แล้วท่านชื่ออะไรงั้นหรอ?” สกาเล็ตเช็ดหน้าตาและถาม

“ข้างั้นรึ..โอ้เรียกข้าว่าลุงยิ้มก็ได้ เด็กๆแถวบ้านก็เรียกข้าแบบนี้กันทั้งนั้น” ลุงยิ้มกล่าว

“เอาล่ะ เจ้าควรจะพักผ่อนเจ้าอยู่ที่นี่ได้เสมอ ที่นี่ป้อมปราการดรากูล ก็เหมือนบ้านของข้า ส่วนเจ้าก็เหมือนลูกสาวของข้า ทำตัวตามสบาย ข้าต้องขอตัวก่อน ข้าจะไปดูเมล็ดพันธุ์ที่ข้าปลูกไว้” ลุงยิ้มกล่าว

หลังจากคุยกันเสร็จ สกาเล็ตก็ไปพบกับมิร่า และบอกกับนางว่า จะอยู่ที่นี่…เวลาผ่านไป 1 ปี สกาเล็ตและมิร่าก็เป็นเหมือนครอบครัวของกลุ่มอัศวิน พวกนางอยู่อย่างมีความสุข คอยช่วยเหลือกลุ่มอัศวินในด้านอาหารและความสะอาดจนพวกกลุ่มอัศวินคิดว่าพวกนางเป็นดั่งพี่สาวและน้องสาว จนมีคำที่กลุ่มอัศวินกล่าวกันว่า “หากขาดพวกนางไปที่นี่คง ไม่มีความสดใสแน่นอน” 

“ลูคัส ลูคัส อาบน้ำครั้งล่าสุดเมื่อไหร่กัน??” สกาเล็ตถามลูคัส (หัวหน้าหน่วยที่ 1 กลุ่มอัศวินรักษาชายแดน)

“อย่ามาตลกน่า ข้าก็อาบทุกวันข้าแค่ไปลาดตระเวน เหงือก็เลยเยอะ นี่กลิ่นข้าชัดขนาดนั้นเชียว?” ลูคัสถาม

“ก็ใช่สิไปอาบน้ำไป๊!!” สกาเล็ตพูดพร้อมกับผลักลูคัสไป

“ก็ได้ๆ แล้วเจ้าสนใจจะมาถูหลังให้ข้าไหมล่ะ?” ลูคัสถามสกาเล็ต

“จะ..เจ้าจะบ้าหรอ!! ข้าเป็นสตรีเหตุใดข้าจะต้องไปอาบน้ำกับเจ้าด้วย ไปเลยเจ้าคนลามก” สกาเล็ตตอบด้วยความเขินอาย

“รู้แล้วๆ ข้าแค่หยอกเจ้าเล่นเฉยๆ” ลูคัสตอบพร้อมกับเดินจากไป

“นี่มันก็ผ่านมานานแล้ว ข้าหวังว่า ข้าจะอยู่ที่นี่อย่างมีความสุข ตลอดไป…” สกาเล็ตพูดพร้อมกับมองดูบรรยากาศภายในป้อมดรากูล..