เมื่อลู่หมิงขับรถเข้ามาภายในเมืองเขาก็เริ่มที่จะพบเห็นซอมบี้มากขึ้น แต่ลู่หมิงหาได้สนใจเขา ลู่หมิงขับรถชนซอมบี้ที่ขวางทางก่อนที่จะเริ่มรู้สึกว่าซอมบี้มันเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆจนทำให้เขานั้นไม่สามารถมองเห็นทางข้างหน้าได้
“มันจะเยอะเกินไปไหมเนี้ย”
เขาเกาหัวตัวเองก่อนจะตัดสินใจหาโรงแรมแถบชายเมืองอยู่เอาแทน ลู่หมิงขับรถมาถึงโรงแรมแห่งหนึ่งซึ่งไม่น่าจะมีใครอยู่เขาเอารถขึ้นไปจอดยังลานจอดรถชั้นบน ก่อนจะเดินเข้าไปในโรงแรม
เมื่อเข้ามาลู่หมิงก็ได้พบกับการตกแต่งอย่างหรูหราที่เทียบได้กับโรงแรมหรูบางแห่งในเมืองจิงไห่ ลู่หมิงเดินมาที่ฟร้อนของโรงแรมก่อนจะกดกระดิ่งตรงเคาน์เตอร์
ติ้ง ติ้ง
“ขอเช็คอินหน่อยครับ… ว่าไปนั่น”
เขาเกาหัวตัวเองเล็กน้อยกับมุกตลกฝืดๆของตัวเอง ในขณะที่เขากำลังคิดอะไรอยู่เพลินๆนั้นก็ได้มีซอมบี้สาวในชุดพนักงานโรงแรมโผล่เข้ามา ลู่หมิงมองเธอเล็กน้อยก่อนจะใช้ดาบฟันไปที่หัวของเธอ
“น่าเศร้าจริงๆ”
ลู่หมิงพูดพร้อมกับจ้องมองไปที่ศพของซอมบี้สาว เพราะเขาคิดว่าการที่ตายจากการโดนมอนสเตอร์โจมตียังดีกว่าการกลายเป็นซอมบี้กระหายเนื้ออย่างงี้ เมื่อคิดได้แบบนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะสงสารชาวเมืองไห่ผิงที่ต้องมาพบเจออะไรแบบนี้
จากนั้นเขาก็เดินไปที่ด้านหลังของเคาน์เตอร์ และทำการสแกนบัตรเพื่อใช้ห้องโดยที่เขาใช้สิทธิพิเศษระดับสูงที่พ่อของจางเหว่ยได้ให้ไว้ จากนั้นก็มีบัตรของห้องพักเด้งออกมาจากช่องสแกน
“การมีสิทธิพิเศษระดับสูงนี่มันดีจริงๆเลยแหะ”
การมีสิทธิพิเศษระดับสูงนั้นเป็นสิ่งที่ดีมากสำหรับการเดินทางของลู่หมิง มันทำให้เขาสามารถเข้าใช้พักโรงแรมไหนก็ได้โดยไม่ต้องใช้เงิน แน่นอนในโลกที่เต็มไปหมดมอนสเตอร์แบบนี้สำหรับคนอื่นการนอนในโรงแรมไม่ใช่อะไรที่สลักสำคัญ แต่สำหรับลู่หมิงแล้วการพักผ่อนให้เพียงพอนั้นเป็นเรื่องที่สำคัญอย่างมาก
เพราะนั่นหมายถึงคุณจะสามารถพักฟื้นพลังกายและพลังใจได้อย่างเต็มที่ และในโรงแรมระดับสูงนั้นมีระบบป้องกันบุคคลภายนอกค่อนข้างดีจึงทำให้สามารถป้องกันมอนสเตอร์ได้ระดับหนึ่งทำให้คุณไม่จำเป็นจะต้องกังวลว่าจะมีมอนสเตอร์มาแอบทุบหัวคุณเวลานอน
อีกอย่างก็คือโรงแรมนั้นเป็นจุดที่ค่อนข้างจะเหมาะสมในการสังเกตุสิ่งต่างๆ เพราะโรงแรมหรูส่วนใหญ่มักจะตั้งอยู่ในสถานที่สำคัญหรืออยู่ใจกลางเมือง ทำให้เมื่อคุณไปที่ชั้นดาดฟ้าคุณจะสามารถมองเห็นสภาพโดยรวมของทั้งเมือง หรือสภาพรอบๆตัวคุณได้
ลู่หมิงขึ้นลิฟท์มายังชั้น 42 ก่อนจะเดินขึ้นบันไดมายังดาดฟ้า เปิดเปิดประตูดาดฟ้าออกลู่หมิงก็สามารถมองเห็นสภาพของเมืองไห่ผิงแทบชานเมืองได้ทันที
ลู่หมิงหยิบกล้องส่องทางไกลออกมาและมองไปยังทิศทางต่างๆรอบด้าน นอกจากควันไฟและเมืองอันเงียบเชียบแล้วก็เพียงเหล่าซอมบี้เท่านั้นที่เขาสามารถมองเห็นได้
ไม่มีวี่แววของผู้รอดชีวิตเลยแม้แต่น้อย แต่ถึงอย่างงั้นลู่หมิงก็คิดว่าเมืองนี้น่าจะยังมีคนรอดชีวิตอยู่ เพราะจากความรู้สึกก่อนหน้านี้ที่เหมือนถูกจ้องมองจากใครบางคน ทำให้เขาพอจะมั่นใจได้บ้างว่ายังพอมีคนเหลือรอด
แต่แน่นอนว่าลู่หมิงไม่ใช่พ่อพระฉะนั้นเขาจะไม่เดินค้นหาผู้รอดชีวิตอย่างแน่นอนเพราะมันทำให้เขาเสียเวลาไปโดยใช้เหตุ บางคนอาจมองว่าลู่หมิงนั้นเห็นแก่ตัว แต่เขาก็ไม่สนใจเพราะยังไงทุกคนมันก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น แต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่ช่วยเหลืออะไรเลย
ลู่หมิงมองไปรอบๆเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับมาที่ห้องพัก และดาวโหลดแผนที่ของเมืองไห่ผิงมาจากฟอรั่มแห่งหนึ่ง จากนั้นเขาก็นำแผนที่ของเมืองไห่ผิงขึ้นจอโฮโลแกรมขนาดใหญ่
“ดูจากแผนที่แล้วตอนนี้ฉันน่าจะอยู่แถวๆนี้”
ลู่หมิงใช้นิ้ววนบนแผนที่เล็กน้อย
“ฉันควรจะเริ่มหาจากตรงไหนก่อนดี”
เขาขบคิดเพราะตอนนี้ลู่หมิงไม่มีข้อมูลของดันเจี้ยนเลยแม้แต่น้อย นอกเสียจากเรื่องที่มันเป็นประตูหินขนาดใหญ่เท่านั้น แต่ถึงจะพูดว่ามันเป็นประตูขนาดใหญ่ แต่ก็ใช่ว่าจะใหญ่พอให้เขาสามารถค้นหามันเจอง่ายๆ
“ฉันควรจะหามันจากรอบนอกของเมืองก่อน”
ลู่หมิงตัดสินใจที่จะเริ่มค้นหาดันเจี้ยนจากด้านรอบนอกของเมือง เพราะจากที่สังเกตุระหว่างขับรถแล้วซอมบี้ส่วนใหญ่นั้นจะกระจุกอยู่ภายในตัวเมืองซึ่งน่าจะมาจากภายในตัวเมืองนั้นมีคนอยู่มากกว่า ทำให้พวกมันกรูกันเข้าไปในตัวเมืองเพื่อที่จะหาอาหาร
ดังนั้นรอบนอกของเมืองจึงมีซอมบี้อยู่เบาบางเหมาะที่จะทำการสำรวจ และถ้าหากเขาโชคดีพบเจอดันเจี้ยนก็จะไม่มีความจำเป็นที่จะต้องพาตัวเองไปเสี่ยงอันตรายกับซอมบี้ในเมือง
อีกสิ่งหนึ่งที่สำคัญเลยก็คืออาหาร แม้ว่าในแหวนจะมีเนื้อของมอนสเตอร์อยู่จำนวนหนึ่ง แต่เมื่อดูจากขนาดของเมืองไห่ผิงแล้ว ลู่หมิงคาดว่าเขาจะต้องใช้เวลาอยู่ในเมืองนี้เป็นเวลานานเป็นแน่และเนื้อมอนสเตอร์ในแหวนคงจะมีไม่พอ
และการที่จะไปหาเนื้อของมอนสเตอร์ในเมืองที่เต็มไปด้วยซอมบี้แบบนี้คงจะเป็นอะไรที่หวังสูงเกินไปนิด
“อืม… ก่อนอื่นคงต้องไปที่ห้างที่อยู่ใกล้ๆก่อนเพื่อหาเสบียง”
ลู่หมิงถอนหายใจออกมาพร้อมกับคิดถึงเรื่องที่เขาจะต้องคิดอยู่ภายในเมืองที่เต็มไปด้วยซอมบี้นี้อีกหลายวัน มันก็ทำให้เขาค่อนข้างรู้สึกหดหู่
