ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย!! [Yaoi , Boy’s love] – ตอนที่ 15

ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย ตอนที่ 15

Author: 여님  (ยอนิม)

หลังจากที่คุยกับกมลแล้ว คิมก็เอาโทรศัพท์มาคืนให้กับเดย์ แล้วนั่งกินข้าวกันต่อ พอกินเสร็จก็พากันกลับมาที่ห้องพัก

“พรุ่งนี้มึงจะไปไหนกัน” คิมถามขึ้น

“กูว่าจะพาอิฐกับแซลมอนไปน้ำตก มึงจะไปด้วยกันมั้ย คงสายๆหน่อยค่อยไป” เดย์พูดบอก คิมนิ่งไปนิดก่อนจะพยักหน้าช้าๆ

“อืม..ไปด้วยก็ได้ ไม่อยากอยู่คนเดียว เบื่อ เดี๋ยวฟุ้งซ่านอีกกู” คิมบ่นเบาๆ พลางนึกถึงหน้าของกมลขึ้นมาทันที

“หึหึ ฟุ้งซ่านเพราะนายเหรอวะ” เดย์ถามกลับ ทำให้คิมชะงักไปนิด ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ

“เปล่า…ร้อนว่ะ กูไปอาบน้ำอีกรอบดีกว่า” คิมเลี่ยงเดินเข้าไปในห้องนอนอีกห้อง แค่ถูกเดย์แซวเรื่องของกมล คิมกลับรู้สึกร้อนวูบวาบและขัดเขินขึ้นมา คิมกลับเข้ามาในห้องนอนแต่ไม่ได้อาบน้ำเหมือนที่บอกกับเดย์ ร่างเพรียวเดินไปหยุดที่ประตูระเบียงแล้วมองออกไปด้านนอก คิมกำลังตั้งคำถามกับตัวเองว่า ตอนนี้ลืมอดีตของตนเองกับเดย์ไปหมดแล้วหรือยัง คำตอบที่ได้กลับมาก็คือ ยัง แต่มันเหลือน้อยมาก ซึ่งคิมยังนึกแปลกใจตัวเอง ตลอดเวลาคิมใช้เวลาตั้งหลายเดือนเพื่อจะลืมเดย์ แต่ก็ทำไม่ได้ เวลานอนคนเดียวก็นึกถึงอ้อมกอดของเดย์ ที่ตอนนี้มีให้กับคนๆเดียวก็คืออิฐ พยายามห้ามใจเท่าไร ก็ยังรู้สึกเจ็บ รู้สึกอิจฉา เวลาเห็นคนทั้งคู่อยู่ด้วยกัน เอาใจใส่กันและกัน

แต่เพียงเวลาไม่นานที่กมลเดินเข้ามาตอบรับคำขอของคิม มาช่วยสนองความต้องการให้คิมลืมอ้อมกอดของเดย์ เป็นระยะเวลาไม่นาน ที่ทำให้อาการเจ็บในอก อาการโหยหาอ้อมกอดของเดย์ลดน้อยลงไปได้อย่างรวดเร็ว และคิมเชื่อว่าอีกไม่นานตนเองจะสามารถบอกกับตัวเองได้อย่างมั่นใจว่าลืมเลือนความรู้สึกจากอ้อมกอดของเดย์ได้จนหมดแล้วจริงๆ

กมลเข้ามาเติมเต็มความต้องการ ความว่างเปล่าในจิตใจของคิมได้มาก แต่คิมก็ยังไม่กล้าที่จะเปิดใจ ยังไม่กล้าที่จะยอมรับว่าตนเองรู้สึกยังไงกับกมล เพราะคิมกลัวว่า สักวันตนเองจะไม่เป็นที่ต้องการของกมลอีก เพราะกมลต้องการแค่คนที่รสนิยมตรงกันเท่านั้น วันใดที่กมลเจอคนที่ถูกใจมากกว่าคิม รสนิยมเข้ากันได้ดีมากกว่าคิม วันนั้นกมลก็คงพาคนๆนั้นเข้ามาแทนที่คิมอย่างแน่นอน คิมเชื่อว่าอย่างนั้น..

“เฮ้อออ” คิมถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินมาที่กระเป๋าแล้วหยิบโทรศัพท์ของตนเองขึ้นมาดู ก็เห็นว่าเป็นเบอร์ของกมลโทรเข้ามาเกือบร้อยสาย

“อย่าเอาใจใส่ อย่าเป็นห่วงผมมากนักเลย ผมไม่อยากถลำลึกไปมากกว่านี้แล้ว” คิมพูดพึมพำออกมาเบาๆ แล้วก็เก็บโทรศัพท์ไว้ที่เดิมไม่ได้โทรกลับไปหากมลแต่อย่างไร

..

..

..

..

“คุณกมลเรียกใบบุญมาหามีอะไรเหรอฮะ” ใบบุญถามขึ้นเมื่อกมลให้คมเดินไปตามใบบุญเข้ามาหาตนเองที่ห้องนั่งเล่น

“นั่งก่อนสิ” กมลบอกกลับพร้อมกับตบมือลงบนโซฟาข้างๆตนเอง ใบบุญจึงนั่งลงพร้อมกับมองคมที่ยืนอยู่ห่างๆไปด้วย

“ใบบุญช่วยอะไรชั้นสักหน่อยได้มั้ย” กมลพูดถามขึ้นมาก่อน ใบบุญทำหน้างง

“ช่วยอะไรเหรอฮะ” ใบบุญถามกลับอย่างสงสัย ว่าตนเองจะสามารถช่วยอะไรกมลได้

“คือ ใบบุญรู้ใช่มั้ย ว่าชั้นให้คิมไปเที่ยวพักผ่อนอยู่กับเพื่อนก่อน ช่วงที่ชั้นทำงานหนักตอนนี้” กมลบอกกลับไป เพราะใบบุญรู้แค่เพียงว่ากมลส่งคิมไปเที่ยวกับเพื่อน เพราะกมลไม่มีเวลาอยู่ดูแลคิม

“ฮะ” ใบบุญตอบรับ

“นั่นแหละ คิมเค้าโกรธชั้น ไม่ยอมรับสายชั้น ชั้นก็เลยอยากจะให้ใบบุญโทรไปหาคิมให้หน่อย ถามไถ่ชวนคุยอะไรก็ได้ แล้วเปิดลำโพงให้ชั้นฟังด้วย ได้มั้ย” กมลบอกอีกด้วยสีหน้านิ่งๆ ในขณะที่คมแอบขำเจ้านายตัวเองในใจ ที่ต้องถึงขั้นใช้เด็กหนุ่มมาติดต่อคิมให้

“ใช้โทรศัพท์ของใบบุญใช่มั้ยฮะ” เด็กหนุ่มถามกลับ เพราะว่าใบบุญมีโทรศัพท์ใช้แล้ว เนื่องจากคมเป็นคนซื้อมาให้ เผื่อเวลาไปโรงเรียนแล้วมีเรื่องต้องติดต่อกลับมาที่บ้าน

“ใช่” กมลตอบกลับไปอีก

“ได้ฮะ มิน่าล่ะ พี่คมถึงบอกให้ใบบุญหยิบโทรศัพท์ออกมาด้วย แล้วถ้าใบบุญโทรไป พี่คิมจะรับสายของใบบุญเหรอฮะ” เด็กหนุ่มถามขึ้นมาอย่างกังวล

“เชื่อสิ ว่ารับแน่นอน” กมลบอกออกมาอย่างมั่นใจ เพราะเขาพอจะรู้นิสัยของคิมดี ใบบุญพยักหน้ารับ ก่อนจะกดโทรศัพท์ออกไปหาคิม พร้อมกับเปิดลำโพงให้กมลฟังด้วย

(“ใบบุญ มีอะไรรึเปล่า”) เสียงคิมถามขึ้นเมื่อกดรับสาย ทำให้ใบบุญหันมายิ้มให้กับกมล

“พี่คิม เป็นยังไงบ้างฮะ  นอนรึยังฮะ” ใบบุญถามขึ้น เพื่อชวนคิมคุย

(“ยังไม่นอนน่ะ แล้วเราล่ะ ทำไมยังไม่นอน พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนไม่ใช่เหรอ” )คิมถามกลับมา

//ถามคิมให้หน่อย ว่าโกรธชั้นใช่มั้ย// กมลพูดบอกกับใบบุญเบาๆ ใบบุญพยักหน้ารับ โดยที่ไม่รู้ว่า คิมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงคนกระซิบกระซาบกับใบบุญอยู่

“ก็ใกล้จะนอนแล้วล่ะฮะ แต่โทรมาหาพี่คิมก่อน…เอ่อ…พี่คิมโกรธอะไรคุณกมลรึเปล่าฮะ” ใบบุญถามขึ้นทันที โดยมีกมลนั่งรอฟังอย่างตั้งใจ

(“ทำไมถึงถามว่าพี่โกรธคุณกมลรึเปล่าล่ะ”) คิมถามกลับอย่างนึกสงสัย

“คือว่า..” ใบบุญอึกอัก หันมามองหน้ากมลอย่างขอความคิดเห็นว่าจะตอบยังไง เพราะเด็กหนุ่มโกหกไม่เป็น

(“ใครเป็นคนบอกใบบุญให้โทรหาพี่ คุณกมลใช่มั้ย”) เสียงของคิมถามกลับมาก่อนที่ใบบุญจะตอบอะไร

“เอ่อ…คือ” ใบบุญพูดไม่ออก ทำให้ทางคิมมั่นใจว่ากมลให้ใบบุญเป็นคนโทรหาตนเองจริงๆ

(“เข้าข้างคุณกมลมากกว่าพี่ตั้งแต่เมื่อไร ใบบุญ”)  คิมถามกลับด้วยน้ำเสียงงอนๆ ซึ่งใบบุญก็พอจะจับน้ำเสียงของคิมได้

“พี่คิมอ่า อย่างอนใบบุญสิฮะ ก็คุณกมลบอกว่าพี่คิมโกรธคุณกมล ไม่อยากคุยกับคุณกมล แต่คุณกมลอยากรู้ว่าพี่คิมเป็นยังไงก็เลยให้ใบบุญโทรมาคุยกับพี่คิมบ้างน่ะฮะ”ใบบุญบอกออกมาเป็นชุดเพราะกลัวว่าคิมจะโกรธตนเอง ทำให้คมถึงกับแอบขำเบาๆ เมื่อเห็นกมลทำหน้าเซ็ง

(“เขานั่งอยู่ข้างๆใบบุญใช่มั้ย”) คิมถามออกมาอีก

“เอ่อ…ฮะ” ใบบุญตอบกลับเสียงอ่อยๆ

(“แล้วก็เปิดลำโพงโทรศัพท์ด้วยใช่มั้ย”)  คิมถามอีก

//เมียชั้นโคตรฉลาดเลยว่ามั้ย// กมลพูดพึมพำกับใบบุญ

(“คุณกมล!! ทำไมชอบทำให้ผมหงุดหงิดนักหะ ทำไมต้องไปกวนใบบุญด้วย พรุ่งนี้ใบบุญมีเรียนนะครับ เล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้ ให้ใบบุญไปนอนเลยนะ”) เสียงของคิมว่าออกมาเสียงดังผ่านลำโพงโทรศัพท์ ทำเอาคมและลูกน้องที่ยืนอยู่ห่างๆ ถึงกับหันหน้าไปแอบยิ้ม ที่เจ้านายตัวเองถูกเมียสุดที่รักเหวี่ยงใส่โทษฐานไปรบกวนเวลานอนของใบบุญ

“งั้นนายก็รับสายชั้นสิ เราจะได้คุยกันไง” กมลบอกผ่านทางโทรศัพท์ของใบบุญที่ถืออยู่ไป

(“ไม่!! ถ้าคุณจะคุยกับผม เราค่อยคุยกันตอนเจอหน้ากันเท่านั้น ผมไม่คุยกับคุณทางโทรศัพท์ แค่นี้นะครับ อ่อ ใบบุญไปนอนได้แล้วนะ เดี๋ยวตื่นสายไม่รู้ด้วย”) คิมพูดจบก็วางสายไปทันที ใบบุญยิ้มแห้งๆส่งให้กมล แต่กมลไม่ได้รู้สึกโกรธหรือเคืองอะไร กลับหัวเราะขำในลำคอพร้อมกับยกมือขึ้นไปขยี้หัวใบบุญอย่างเอ็นดู

“เรานี่นะ เป็นลูกรักของคิมเขารึไง แตะไม่ได้เลยจริงๆ” กมลพูดบอกออกมาอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะลุกขึ้นบิดตัวไปมา

“ได้ยินเสียงเมียโวยวายแล้วค่อยมีแรงทำงานต่อหน่อย คมเดินไปส่งใบบุญที่บ้านก่อนไป แล้วค่อยเข้าไปหาชั้นที่ห้องทำงาน” กมลพูดขึ้นแล้วหันไปสั่งคม ก่อนจะเดินเข้าไปที่ห้องทำงาน ทิ้งให้ลูกน้องที่ยืนอยู่แถวนั้นหันมามองหน้ากันอย่างปลงๆ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เช้า

หลังจากที่เมื่อคืนวางสายจากใบบุญและกมล คิมก็นอนไม่หลับ นอนพลิกไปพลิกมาด้วยความหงุดหงิด อยากจะโทรกลับไปโวยใส่กมลให้หายหงุดหงิดแต่ก็ต้องห้ามตัวเองเอาไว้ มาหลับอีกทีก็เกือบ ตี 3 มาตื่นอีกครั้งก็ตอน 8 โมงกว่าๆ เพราะว่าเดย์มาเคาะประตูปลุก

“ไงมึง ดูหน้าเหมือนคนนอนไม่พอ” เดย์ทักขึ้นเมื่อ คิมอาบน้ำแต่งตัวออกมาจากห้องแล้ว

“เออ กูพึ่งหลับไปเมื่อตอนตี 3” คิมตอบกลับ

“คุยกับนายอยู่เหรอวะ” เดย์ถามกลับไปด้วยน้ำเสียงปกติ

“ไม่ได้คุย กูนอนไม่หลับเอง” คิมตอบกลับทันที เดย์ยกยิ้มมุมปาก

“งั้นก็คงนอนคิดถึงนายจนนอนไม่หลับ” เดย์พูดบอกกลับไปอีก ทำให้คิมหน้าขึ้นสีระเรื่อ

“อิฐ เอาไอ้เดย์ไปเก็บเลยไป พูดจาไม่เข้าหูตั้งแต่เช้าเลยนะ” คิมหันไปฟ้องอิฐที่นั่งหวีผมให้แซลมอนอยู่ใกล้ๆ

“เดย์ มึงก็ไปแซวพี่คิมทำไม ….แล้วทำไมพี่คิมถึงนอนไม่หลับล่ะครับ เตียงมันนอนไม่สบายรึเปล่า” อิฐหันไปว่าคนรักแล้วมาถามคิมต่ออย่างเป็นห่วง คิมอึกอักนิดๆ

“เปล่าหรอก พี่ก็นอนคิดอะไรไปเรื่อยน่ะ” คิมบอกเสียงอ้อมแอ้ม ก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องไปคุยเล่นกับแซลมอนแทนบ้าง เมื่อเตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว เดย์ก็พา อิฐ แซลมอน และคิม ไปเที่ยวน้ำตกธารมะยม พอตกบ่ายก็พากลับมานั่งเล่นที่ริมสระว่ายน้ำของโรงแรม คิมนั่งคุยนั่งเล่นกับอิฐและแซลมอนทำให้ลืมเรื่องของกมลไปได้บ้าง พอแซลมอนเอ่ยปากขอเดย์ลงเล่นน้ำ คิมก็ลงไปเล่นด้วย ร่างบางถอดเสื้อใส่แต่กางเกงว่ายน้ำ ลงไปเล่นน้ำกับแซลมอน ผิวเนียนของคิม ทำให้ชายหนุ่มหลายคนหันมามองอย่างสนใจ ส่วนอิฐก็นั่งคุยอะไรบางอย่างกับเดย์อยู่ ซึ่งคิมก็อดสงสัยไม่ได้ ว่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับตนเองรึเปล่า แต่พออิฐจะลงมาเล่นน้ำกลับถูกเดย์บังคับให้ใส่เสื้อ

“ไอ้คิม มึงอีกคน เอาเสื้อไปใส่ กูก็พึ่งนึกได้ ถ้านายรู้ว่ากูให้มึงถอดเสื้อลงเล่นน้ำ นายได้ฆ่ากูตาย” เดย์พูด พร้อมกับโยนเสื้อของคิมลงไปในน้ำ

“ช่างนายมึงสิ นายมึงไม่รู้หรอก ยังไงกูก็ไม่ใส่” คิมปฏิเสธทันที

“งั้นกูโทรบอกนาย ว่ามึงถอดเสื้ออ่อยหนุ่มฝรั่ง” เดย์พูดขู่ ทำให้คิมคว้าเสื้อของตนเองที่ลอยอยู่ในน้ำมาใส่ทันที พร้อมกับด่าเดย์แบบไม่อออกเสียง เพราะไม่อยากให้แซลมอนได้ยินคำหยาบ ที่คิมยอมใส่เสื้อ เพราะยังไม่อยากมีประเด็นให้กมลมาว่าตนเองได้ เพราะว่าตอนนี้คิมเป็นฝ่ายกำลังโกรธกมลอยู่ พอเล่นน้ำที่สระว่ายน้ำเสร็จ คิม อิฐ แซลมอน ก็พากันลงไปเล่นน้ำทะเลต่อ จนเดย์เรียกให้ขึ้น ถึงได้พากันกลับห้องพักเพื่ออาบน้ำแต่งตัว พอออกมาจากห้องอีกที ก็พบว่าเดย์สั่งอาหารให้มากินที่ห้อง ซึ่งคิมก็ไม่ได้คิดหรือเอะใจอะไร คิดแค่ว่าเดย์คงเห็นว่าเพลียๆกัน เลยสั่งอาหารมาให้กินในห้องพัก

++++++++++++++++++++ 50%++++++++++++++++

“เดย์ หลังแซลมอนไหม้แดดน่ะ  สงสัยครีมกันแดดเอาไม่อยู่” เสียงของอิฐพูดบอกออกมา

“ก็เพราะแบบนี้แหละ ถึงไม่อยากให้ถอดเสื้อเล่นน้ำ” เดย์บ่นออกมานิดๆ

“เอาผ้าขนหนูชุบน้ำนมพร่องมันเนยมาประคบสิ ช่วยได้นะเว้ย” คิมพูดบอกเพราะว่าเคสมีประสบการณ์มาก่อน

“ทางโรงแรมคงไม่มีหรอก” เดย์พูดขึ้น

“เดี๋ยวกูออกไปซื้อที่ร้านสะดวกซื้อให้ก็ได้ แค่นี้เอง” คิมอาสาจะไปซื้อให้

“ไม่ได้ ห้ามมึงออกไปไหนทั้งนั้น” เดย์พูดว่าออกมา คิมทำหน้างง

“งั้นกูออกไปเองเดย์” อิฐบอกกลับ

“มึงก็ห้ามออกไป” เดย์สั่งอีก ยิ่งทำให้คิมสงสัยเข้าไปใหญ่

“แล้วจะให้ทำยังไง รอเช้าก่อนเหรอ แซลมอนแสบอยู่เนี่ย” อิฐพูดถามขึ้น เดย์ขมวดคิ้วเข้าหากัน

“เดี๋ยวกูออกไปซื้อเอง มึงสองคนอยู่กับแซลมอนในห้องเนี่ยแหละ อย่าเปิดประตูให้ใครเด็ดขาด รู้มั้ยอิฐ คิม” เดย์สั่งเอาไว้อีก

“มึงสั่งเหมือนจะมีคนเข้ามาทำอะไรพวกกูงั้นแหละ” คิมถามอย่างสงสัย

“เอาเหอะน่า กันไว้ดีกว่าแก้ กูไปแป๊บเดียว เดี๋ยวก็มา” เดย์บอกกลับ ก่อนจึงคว้ากระเป๋าเงินเดินออกไป อิฐก็ไปปิดประตูล็อคทันที

“มีอะไรกันรึเปล่าอิฐ” คิมถามเมื่อรู้สึกแปลกใจกับท่าทีเป็นห่วงเกินพอดีของเดย์

“ไม่มีอะไรนี่ครับ แซลมอน ไปนอนรอน้าเดย์ในห้องดีกว่านะ เดี๋ยวน้าเอาครีมทาให้ก่อนจะได้หายแสบร้อน” อิฐพูดบอกกับหลานชายก่อนจะพาเข้าไปในห้องนอนที่ตนเองนอน ส่วนคิมก็ไปเอาผ้าขนหนูไปห่อน้ำแข็งในตู้เย็นมาให้อิฐเพื่อประคบให้แซลมอนก่อน

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประคูห้องดังขึ้น ทำให้คิมหันไปมองหน้าอิฐอย่างแปลกใจ เพราะเดย์พึ่งออกไปเมื่อสักครู่นี้เอง

“เดี๋ยวผมไปดูเองครับ” อิฐพูดบอก ก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอน คิมก็นั่งเอาผ้าประคบหลังแซลมอนไว้ แล้วลุกตามอิฐออกไป เมื่อออกไปเห็นอิฐยังคงยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูโดยที่ยังไม่ได้เปิด

“ใครเหรออิฐ” คิมถามขึ้น

“เค้าบอกว่ามาเก็บจานน่ะพี่คิม” อิฐหันมาบอกกับคิม

“เหรอ งั้นก็เปิดให้เค้าเข้ามาสิ” คิมบอกพร้อมกับเอื้อมมือไปเปิดประตู

ปึง!!

ทันทีที่คิมเปิดประตู ฝ่ายที่อยู่ด้านนอกก็กระแทกประตูเข้ามาทันที ทำให้คิมผงะถอยหลัง

“พี่คิมไปหลบในห้องเร็ว!!” อิฐตะโกนบอกออกมาทันที ก่อนจะเข้าไปถีบคนที่เดินเข้ามาคนแรก

“เฮ้ย…พวกแกเป็นใคร” คิมโวยขึ้นพร้อมกับเข้ามาดึงอิฐด้วยความเป็นห่วง

“ไปกับพวกเราดีๆ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว” ชายสองคนที่เข้ามาในห้องพักพูดขึ้นเสียงเข้ม คิมกับอิฐจะหนีเข้าห้องนอน แต่คิมถูกกระชากเส้นผมเอาไว้ จนรู้สึกเจ็บและชาไปทั่วหัว

“ปล่อยนะเว้ย” อิฐโวยลั่นพร้อมกับพุ่งเข้ามาช่วยคิม คิมอาศัยจังหวะยอมเจ็บตัวเพื่อหมุนตัวไปถีบท้องคนกระชากเส้นผมของตนเองอยู่ ทำให้อีกฝ่ายผงะปล่อยมือออกจากเส้นผมของคิม แต่คิมก็ยังไม่ทันได้ขยับหนีไกล อีกฝ่ายก็ล็อคคอของคิมเอาไว้คิมทั้งดิ้นและใช้ศอกกระแทกอีกฝ่ายเพื่อให้ปล่อย

“น้าอิฐฮะ” เสียงแซลมอนดังขึ้น พร้อมกับร่างเล็กของเด็กน้อยที่เดินออกมาจากห้องนอน คิมมองตามอย่างตกใจและเป็นห่วงไม่คิดว่าแซลมอนจะเดินออกมาจากห้อง

“แซลมอน! เข้าห้องไป” เสียงของอิฐพูดบอกหลานชายตัวเอง จนทำให้อิฐเสียจังหวะถูกอีกฝ่ายตบหน้าเข้าอย่างจัง คิมตัวชาวาบเมื่อเห็นอิฐถูกตบจนปากแตก

“สัส!! มึงอย่าทำน้องกูนะ…อยากได้ตัวกูใช่มั้ย กูจะไปกับพวกมึง แต่อย่าทำอะไรน้องกู” คิมพูดตะคอกใส่อีกฝ่ายและยอมหยุดดิ้นทันที เพราะรู้ว่าคนที่บุกรุกเข้ามาต้องการตัวของคิมเอง

“เอาตัวมันไป” ชายที่ตบอิฐพูดกับอีกคน แต่อิฐก็ไม่ยอม พุ่งตรงเข้าไปดึงคิมทันที

“น้าอิฐ…ฮึกก..น้าอิฐ” แซลมอนที่เห็นเหตุการณ์ตรงหน้าก็เกิดอาการตกใจจนสะอื้นไห้ออกมา และความชุลมุนก็เกิดขึ้นอีก เมื่ออิฐต้องการแย่งตัวคิม แล้วแซลมอนก็เข้ามาช่วยอิฐจนถูกเหวี่ยงไปที่พื้น ก่อนที่อีกฝ่ายจะจับตัวแซลมอนเอาไว้ต่อรอง

“อิฐ พอเถอะ” คิมพูดบอกกับอิฐ ไม่ให้อิฐสู้กับอีกฝ่าย คิมไม่อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะตนเอง เมื่อเห็นว่าอิฐมีท่าทียอมแล้ว ชายคนที่จับคิมเอาไว้ ก็เอาผ้ามัดมือทั้งสองข้างของคิมเอาไว้ด้านหลัง แล้วพาออกไปอย่างรวดเร็ว คิมถูกพาตัวออกไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ที่หน้าบ้านพัก

“เบาๆหน่อยไม่ได้รึไง” คิมว่าอีกฝ่ายเสียงแข็งเมื่อถูกยัดเข้าไปในรถอย่างแรง ก่อนจะรีบหันไปมองอิฐกับแซลมอนที่ยังคงอยู่ตรงบริเวณหน้าบ้านพักอย่างเป็นห่วงและกังวล

(ทำไมเวลาแบบนี้ ไม่รู้จักโผล่หัวมานะคุณกมล) คิมนึกถึงกมลขึ้นมา ทั้งๆที่รู้ว่าคงเป็นไปไม่ได้ที่กมลจะมาช่วยตนเอง นอกจากหวังพึ่งเดย์ให้กลับมาเร็วๆเท่านั้น

..

..

..

..

..

“พี่คม ปล่อยผม” เดย์พูดบอกเสียงเรียบขณะที่ซุ่มดูอยู่กับคมและกมลอยู่ไม่ไกลนัก หลังจากที่กมลให้คมโทรนัดเดย์มาเจอที่หน้าโรงแรมโดยไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะลงมือเร็วกว่าที่เขาคาดเอาไว้ แต่ก็ยังไม่ช้าเกินไปที่พวกกมลจะช่วยเหลือ

“คม ปล่อยให้เดย์ไปจัดการก่อน” กมลบอกเสียงเรียบเพราะไว้ใจฝีมือลูกน้องเก่าของตนเอง สายตาของกมลจ้องไปที่คิมที่ถูกจับตัวพาเข้าไปในรถอย่างเป็นห่วง ตาทั้งสองข้างวาวโรจน์ แต่ก็พยายามระงับอารมณ์ตัวเองไม่ให้ทำอะไรจนเสียแผน

“ทุกคนกระจายล้อมรอบๆให้เงียบที่สุด จัดการเมื่อมีโอกาส” กมลพูดสั่งเสียงเรียบ ก่อนที่ลูกน้องที่มาด้วยกัน จะกระจายกันไปตามแนวต้นไม้ กมลยืนมองเดย์ที่กำลังเอามีดจ่อคอของคนที่จับตัวเด็กน้อยเอาไว้ ก่อนที่อิฐจะเข้ามารับตัวแซลมอนและอุ้มกลับเข้าไปในบ้าน และเหตุการณ์ก็เป็นไปตามที่กมลคาดเมื่อคนที่จับคิมออกมาจากรถเพื่อไปช่วยเพื่อนตนเอง ลูกน้องของกมลก็ตรงเข้าจู่โจมในทันที โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว ความจริงกมลอยากจะลงไปร่วมกับเหตุการณครั้งนี้ด้วย แต่คมได้ขอเอาไว้ เพราะคิดว่าพวกที่มาก็แค่ปลายแถว คมกับลูกน้องอยากจัดการให้เองมากกว่า กมลจึงยืนดูอยู่นิ่งๆ เมื่อเห็นว่าคนของตัวเองคุมสถานการณ์ได้แล้วกมลก็เดินออกไปที่รถที่คิมถูกจับเอาไว้ กมลเปิดประตูรถเพื่อพาคิมออกมา

คิมเองตอนแรกก็งงนิดหน่อยเมื่อเห็นเหตุการณ์ชุลมุนด้านนอก แต่พอเห็นคมทำให้คิมมองหาเจ้านายของคนกลุ่มนี้ทันที แต่ก็ไม่เห็นว่ากมลจะมาด้วย ทำให้เกิดความน้อยใจตีตื้นขึ้นมานิดๆ แต่พอสักพักกมลเดินตรงมาเปิดประตูรถ หัวใจของคิมสั่นไหวอย่างรุนแรง ไม่คิดว่ากมลจะมาจริงๆ และเมื่อกมลก้มตัวเข้ามาในรถเพื่อพาคิมออกไป คิมก็ลืมตัวถีบไปที่ท้องของกมล เพราะว่ามือถูกมัดเอาไว้ กมลผงะถอยไปนิด คิมเองก็ใจหายวาบเมื่อรู้ว่าตนเองถีบกมลเข้าอย่างจัง แต่ความน้อยใจก็มีมากกว่า

“คนบ้า!! มาทำไมหะ..” คิมโวยวายใส่กมลทันที กมลเองก็ได้แต่ส่ายหน้าช้าๆแล้วยิ้มอ่อนๆเพราะเข้าใจอารมณ์ของคิมตอนนี้ดี

“ชู่ววว…อย่าโวยวายสิคิม..เข้าไปอยู่กับอิฐในบ้านก่อนไป” กมลบอกพร้อมกับแก้มัดเชือกด้านหลังให้ คิมสะบัดตัวนิดๆ ก่อนจะเดินตรงเข้าไปในบ้านพักทันที เพราะเป็นห่วงอิฐกับแซลมอน

“พี่คิม พี่ปลอดภัยดีใช่มั้ย เป็นอะไรรึเปล่าครับ” เสียงของอิฐที่นั่งกอดปลอบแซลมอนหันมาพูดอย่างดีใจเมื่อเห็นคิมเดินเข้ามาในห้องนอน คิมมองอิฐกับแซลมอนด้วยความรู้สึกผิดพร้อมกับนั่งลงบนเตียงข้างๆอิฐ

“พี่ไม่เป็นอะไร พอดีเอ่อ..คุณกมลพาคนมาช่วยไว้น่ะ” คิมพูดบอกกลับไป

“แล้วเดย์ล่ะครับ” อิฐถามถึงคนรักทันที

“เดย์อยู่ข้างนอกกับคุณกมลนั่นแหละ สงสัยจะจัดการคนพวกนั้นก่อน อิฐล่ะเป็นอะไรมั้ย” คิมถามอิฐพร้อมกับลูบหัวของแซลมอนอย่างเบามือ เด็กน้อยร้องไห้สะอึกสะอื้นในอกของอิฐ

“ไม่เป็นอะไรหรอกครับ สบายมาก” อิฐบอกเพื่อให้คิมสบายใจ คิมยิ้มอ่อนๆส่งไปให้

“พี่ขอโทษนะ ที่ทำให้อิฐกับแซลมอนต้องตกอยู่ในอันตรายแบบนี้ด้วย” คิมพูดบอกออกมา

“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับพี่คิม พี่คิมไม่ได้ผิดอะไร คนพวกนั้นตะหากที่ผิด พูดแล้วมันน่าเจ็บใจ ถ้าไม่ติดว่าผมห่วงแซลมอนนะ จะไปช่วยเดย์กระทืบพวกมันให้จมดินเลย” อิฐพูดบอกกลับมาอย่างหมั่นเขี้ยว แล้วหันมาปลอบแซลมอนที่สะดุ้งต่อ จนสักพักเดย์กับกมลก็เดินเข้ามา คิมมองหน้ากมลอย่างหงุดหงิด แต่ในใจลึกๆก็แอบดีใจที่เห็นอีกฝ่ายมาหาช่วยตนเอง อิฐยกมือไหว้ทักทายกมล เดย์ก็ตรงเข้าไปดูอิฐทันทีด้วยความเป็นห่วง

“กูขอโทษนะเดย์ พี่ขอโทษอีกครั้งนะอิฐ ที่เป็นตัวต้นเหตุทำให้เดือดร้อนแบบนี้” คิมพูดบอกออกมาเสียงแผ่ว ก่อนจะหันไปมองค้อนกมล

“เพราะคุณนั่นแหละ คุณกมล” คิมเหวี่ยงใส่กมล

“ชั้นทำอะไรผิด” กมลถามกลับพร้อมกับยิ้มขำนิดๆ

“คิดเอาเองสิ” คิมว่ากลับอย่างเคืองๆ

“หึหึ…เดี๋ยวเราค่อยคุยกันนะคิม….อิฐ ชั้นขอโทษด้วยนะที่ทำให้เจ็บตัวแบบนี้” กมลพูดบอกกับคิมก่อนจะหันมาขอโทษอิฐ

“มีอะไรชดเชยให้ผมรึเปล่าล่ะ” อิฐแกล้งถามกลับ

“อยากได้อะไรบอกผ่านเดย์มาเลย เดี๋ยวชั้นจัดให้” กมลบอกกลับ

“ผมไม่ขออะไรหรอกครับ…ขอแค่นายอย่าพาเดย์กลับไปทำงานด้วยก็พอ” อิฐพูดบอกเสียงจริงจัง กมลยิ้มนิดๆ

“ไม่ต้องห่วงหรอก ถึงชั้นจะอยากได้เดย์มันกลับไปมากแค่ไหน เดย์มันก็ไม่ไปกับชั้นแน่นอน เพราะเดย์มันแคร์นายมากกว่าอะไรทั้งหมด” กมลบอกออกมาอีก ทำให้อิฐยิ้มรับออกมา

“เดย์…เดี๋ยวพรุ่งนี้ชั้นจะขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงข้าวเที่ยงพวกนายก็แล้วกัน อ่อ…คืนนี้ชั้นขอนอนที่นี่ด้วยคนนะ” กมลบอกออกมาอีก ทำให้คิมหันขวับมามองกมล

“คุณจะนอนได้ยังไง” คิมถามทันที

“ก็นอนกับนายไง” กมลตอบกลับเพราะรู้ว่ามีห้องแยกอีกห้อง ซึ่งคิมนอนในห้องนั้นแน่นอน

“จะบ้าเหรอ คุณไปเปิดห้องใหม่นอนเลยนะคุณกมล” คิมพูดโวยขึ้นมาใบหน้าขึ้นสีเมื่อเห็นอิฐที่นั่งมองมาที่คนทั้งคู่ยิ้มๆ

“เรื่องอะไร ชั้นอยากจะนอนกับเมียชั้นไม่ได้รึไง” กมลพูดบอกออกมาหน้าตาเฉย ทำให้คิมรู้สึกเขินสายตาของเดย์กับอิฐที่มองมา

“ออกมาคุยกันข้างนอกเลยนะ…เดย์ มึงพักผ่อนกันไปเถอะ ไม่ต้องห่วงกูแล้วล่ะ” คิมพูดบอกออกมาส่งท้ายก่อนจะออกจากห้องนอนของเดย์ไป กมลก็เดินตามออกมาติดๆ ทันทีที่ออกจากห้องของเดย์ คิมก็หันมาหากมลทันที

“คุณมาทำไมคุณกมล” คิมถามขึ้นเสียงเข้ม

“ชู่วว เราไปคุยในห้องก่อนดีกว่านะ นี่ยังอยู่หน้าห้องของเดย์มันอยู่เลย เดี๋ยวเสียงดังเข้าไปรบกวนเด็ก” กมลบอกพร้อมกับหมุนตัวคว้าเอวบางของคิมพาเข้าไปยังห้องข้างทันที โดยที่คิมก็ไม่ทันตั้งตัว พอเข้ามาในห้องได้ คิมก็สะบัดตัวออกพร้อมกับหันมามองกมลตาเขียว

“โกรธอะไรชั้นอีกล่ะ หืม นายเป็นคนบอกชั้นเองนะ ว่าถ้าอยากจะคุยให้มาคุยกันต่อหน้าน่ะ ชั้นก็มาแล้วไง” กมลบอกกลับ พร้อมกับไปนั่งที่เตียงด้วยท่าทีสบายๆ

“ผมไม่ได้โกรธคุณเรื่องนี้นะ!” คิมพูดว่าออกมาเสียงเข้ม

“แล้วโกรธเรื่องอะไรล่ะ” กมลถามกลับ

“คุณรู้ทั้งรู้ ว่าเรื่องพวกนี้มันต้องเกิดขึ้น แล้วคุณยังส่งผมมาหาไอ้เดย์ จนทั้งอิฐและหลานของอิฐเกือบซวยไปด้วยคุณเห็นมั้ย” คิมพูดว่าออกมาเสียงเข้ม

“ขอโทษที ชั้นไม่คิดว่าจะมีอีกพวกที่คิดจะเล่นงานชั้นช่วงนี้เหมือนกัน” กมลบอกออกมาตรงๆ เพราะตอนแรกเขาคิดแค่เรื่องของเฉินเท่านั้น ไม่ทันคิดว่าดนัยจะใช้ช่วงจังหวะนี้แอบเล่นงานเขาผ่านทางคิม

“อะไรนะ อีกพวกงั้นเหรอ ตกลงคุณมีปัญหากับใครบ้างคุณกมล ชีวิตคุณจะต้องอยู่ท่ามกลางเรื่องพวกนี้ตลอดเวลาเลยรึไง” คิมพูดว่าออกมาด้วยความขุ่นเคือง และรู้สึกกังวลกับสถานการณ์ของกมลไม่น้อยเหมือนกัน

“อย่ารู้เลย มันเป็นเรื่อง..” กมลกำลังจะพูดออกมา

..

..

“มันเป็นเรื่องของคุณคนเดียว คุณจะบอกแบบนี้ใช่มั้ย ถ้าเป็นเรื่องของคุณคนเดียว แล้วคุณจะมีผมไว้ทำไม” คิมพูดออกมาอย่างตัดพ้อและน้อยใจ

+++++++++++++++++++++++100% +++++++++++++++++++

อัพครบร้อยแล้ววววว

ตอนนี้ยังเป็นตอนที่ซ้ำกับเรื่องของเดย์อิฐภาค 2 อยู่นะคะ

ใครที่อ่านเดย์อิฐภาค 2 มาแล้ว คงจำได้อ่ะเนอะ