ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย!! [Yaoi , Boy’s love] – ตอนที่ 16

ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย ตอนที่ 16

Author: 여님  (ยอนิม)

“นี่นายน้อยใจชั้นเรื่องนี้เหรอคิม” กมลถามออกมาเพื่อความแน่ใจ ว่าตนเองได้ยินไม่ผิด

“ใครน้อยใจ ผมเปล่าน้อยใจนะ ผมแค่ไม่พอใจก็เท่านั้นเอง” คิมพูดโวยวายกลบเกลื่อนสิ่งที่ตนเองพูดออกไปด้วยความลืมตัวเมื่อสักครู่ พร้อมกับหันหน้าหนีกมล กมลยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ

“หึหึ ที่โมโหใส่ชั้น ไม่ยอมรับสายชั้นก็เพราะเรื่องนี้สินะ” กมลพูดพึมพำออกมา คิมได้แต่อึกอักหาคำพูดมาเถียงกมล

“ชั้นดีใจนะที่นายรู้สึกแบบนี้” กมลบอกออกมาอีก ทำให้คิมขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างงงๆ

“ดีใจทำไม” คิมถามกลับ กมลดึงคิมให้นั่งลงบนตักตนเองแล้วกอดเอวบางเอาไว้แน่น คิมดิ้นเล็กน้อยแต่ก็ยอมนั่งนิ่งๆแต่โดยดีเมื่อรู้ว่าดิ้นไปก็เท่านั้น

“ชั้นดีใจ เพราะมันทำให้ชั้นรู้ว่า นายเองก็อยากเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของชั้นเหมือนกัน” กมลพูดบอกออกมาเสียงจริงจัง คิมนิ่งไปนิดพร้อมกับหัวใจที่เต้นระรัว ใบหน้าร้อนผ่าวๆจนต้องหันหน้าหนีไปอีกทาง

“ผมเปล่าสักหน่อย” คิมพูดบอกเสียงอ้อมแอ้ม กมลหัวเราะขำในลำคอแล้วแกล้งนิ่งเงียบไม่พูดอะไรออกมาต่อ จนคิมขมวดคิ้วเข้าหากัน

“เอ้า เงียบทำไมล่ะคุณกมล มีอะไรก็พูดมาสิ” คิมโวยกลับ

“จะให้ชั้นพูดอะไรล่ะ ก็นายพูดเหมือนไม่อยากจะรับรู้เรื่องของชั้นจริงจัง ชั้นก็เลยไม่รู้จะพูดอะไร เพราะพูดไปนายก็คงไม่สนใจ” กมลแกล้งพูดบอก คิมเม้มปากเข้าหากันนิดๆ

“คุณกมล! คุณไม่ต้องมาแกล้งไม่รู้เรื่องเลยนะ ทำไมชอบแกล้งผมนัก ไม่อยากพูดไม่อยากเล่าอะไรก็ตามใจ ผมไม่อยากรู้จริงๆแล้ว” คิมโวยใส่ร่างแกร่งทันที พร้อมกับทำท่าจะลุกลงจากตักของกมล แต่กมลก็กอดเอาไว้แน่น

“หึหึ อย่าโวยวายสิ ชั้นถามจริงๆนะ นายอยากรู้เรื่องของชั้นอยากรับรู้ความเป็นไปของชั้นจริงๆใช่มั้ยคิม” กมลถามขึ้นอีกครั้ง คิมนิ่งไปนิด

“แล้วผมอยู่ในฐานะที่จะรู้มั้ยล่ะ” คิมถามกลับไปเสียงจริงจังเช่นกัน ทั้งสองคนนั่งมองหน้ากันเงียบๆอยู่สักพัก

“นายอยู่ในฐานะที่จะรับรู้เรื่องของชั้นทุกเรื่องแหละคิม ชั้นขอโทษล่ะกัน ที่ก่อนหน้านี้พูดอะไรออกไปแล้วทำให้นายน้อยใจ แต่ชั้นบอกตรงๆเลย ว่าชั้นไม่ได้คิดอะไรเลย นอกจากเรื่องไม่อยากให้นายต้องมาเดือดร้อนด้วย” กมลพูดบอกออกมาตรงๆ คิมนิ่งฟังเงียบๆ

“แล้วจะเล่าให้ฟังได้รึยังล่ะ” คิมถามอีกด้วยความอยากรู้

“นายให้ชั้นนอนด้วยมั้ยล่ะ” กมลถามขึ้นอีก คิมขมวดคิ้วเข้าหากัน

“เคยห้ามคุณได้มั้ยล่ะ” คิมว่ากลับ กมลยกยิ้มนิดๆ

“งั้นเดี๋ยวกลับมาเล่าให้ฟังนะ ชั้นขอไปจัดการเรื่องที่เกิดขึ้นก่อน ป่านนี้พวกเจ้าคมมันรอชั้นแล้วล่ะ” กมลพูดขึ้นเมื่อนึกได้ว่าตนเองต้องไปจัดการเรื่องของลูกน้องดนัยเสียก่อน

“ไปด้วย” คิมร้องตามทันที กมลเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ

“ไปทำไม ไม่ต้องไปหรอก อ๊ะ อย่าพึ่งโวย ที่ไม่อยากให้ไปก็เพราะเห็นว่านายเองก็พึ่งเจอเรื่องไม่ดีมา อยากให้นายนอนพัก นอนรอชั้นนะเด็กดี เดี๋ยวชั้นกลับมานอนกอดนาย ตกลงมั้ย” กมลพูดดักออกมาก่อน คิมลังเลนิดๆ ก่อนจะยอมพยักหน้ารับ

“ก็ได้” คิมตอบรับ ทำให้กมลยิ้มออกมา

“ว่าง่ายแบบนี้น่ารักมากรู้มั้ย หืม” กมลบอกกลับไปยิ้มๆ

“หยุดเลยคุณกมล ไหนบอกว่าจะไปจัดการคนพวกนั้นไง แล้วมือเนี่ยทำอะไร” คิมพูดว่าพร้อมกับจับมือของกมลที่สอดเข้าไปลูบเอวบางของคิมไปมา

“นิดหน่อยเอง หวงรึไง” กมลแกล้งถาม

“ไม่ต้องมาพูด มาถามอะไรแล้ว จะไปก็ไป ผมจะนอนแล้ว” คิมพูดอ้างออกมาเพื่อกลบเกลื่อนความร้อนผ่าวที่ใบหน้า กมลยิ้มออกมาน้อยๆ พร้อมกับก้มลงไปหอมแก้มใสของคิมเบาๆ แล้วปล่อยให้คิมลงจากตักตนเอง

“งั้นเดี๋ยวชั้นมานะ ถ้าง่วงก็นอนไปก่อนได้เลย ไม่ต้องรอ ตกลงมั้ย” กมลพูดบอกพร้อมกับลุกขึ้นยืน

“ผมไม่คิดจะรอหรอก” คิมบอกกลับ กมลก็แค่ยิ้มรับ ก่อนที่จะเดินไปที่ประตูห้อง โดยมีคิมเดินตามออกมาส่งที่หน้าบ้านพัก หน้าบ้านพักมีลูกน้องของกมลยืนรออยู่ 2 คน

“เข้าไปข้างในได้แล้ว” กมลพูดบอกคิมกลับไป เมื่อเห็นคิมยืนนิ่งอยู่หน้าประตู คิมเม้มปากนิดๆ ก่อนจะตัดสินใจพูดบางอย่างออกไป

“คุยกับคนพวกนั้นดีๆได้มั้ย  อย่าทำอะไรรุนแรง บางครั้งคนเป็นลูกน้องหรือลูกจ้างก็ขัดคำสั่งของคนเป็นเจ้านายไม่ได้จริงๆ” คิมพูดบอกในสิ่งที่ตนเองคิด กมลเลิกคิ้วน้อยๆ

“แต่บางครั้ง ลูกน้องบางคน ก็สามารถทำอะไรมากกว่าคำสั่งของเจ้านายก็มีนะ เอาเป็นว่าชั้นจะสอบสวนพวกมันดีๆก่อนล่ะกัน ถ้าไม่ได้คำตอบที่น่าพอใจ ชั้นคงต้องทำตามวิธีของชั้น เข้าไปได้แล้วคิม” กมลบอกกลับเสียงจริงจัง คิมถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินออกมาหากมลพร้อมกับยื่นกุญแจบ้านพักไปให้

“เอากุญแจไปสิ ถ้าผมหลับไปก่อน คุณจะเข้ามานอนได้ไง ผมไม่ลุกมาเปิดให้หรอกนะ” คิมบอกเสียงอ้อมแอ้ม กมลยิ้มแล้วยื่นมือไปรับ ก่อนที่คิมจะรีบเดินเข้าไปในบ้านพักพร้อมกับปิดประตูทันที กมลมองบานประตูห้องพักด้วยความรู้สึกที่สบายใจและโล่งใจที่ตนเองมาทันช่วยคิมและเห็นว่าคิมปลอดภัย ก่อนที่กมลจะเดินไปยังบ้านพักอีกหลังที่ตนเองเปิดเอาไว้ให้ลูกน้องและเพื่อสอบสวนลูกน้องของดนัยด้วย

“ไง” กมลพูดทักเมื่อเดินเข้าไปในบ้านพัก แล้วเห็นว่าลูกน้องของตนเองนั่งและยืนกระจายอยู่ทั่วมุมห้อง ส่วนกลางห้องโถงของบ้านพัก มีลูกน้องของดนัยกองอยู่ในสภาพสะบักสะบอม

“พวกผมรอนายมาตัดสินอีกทีว่าจะทำยังไงกับไอ้พวกนี้” คมพูดบอกขึ้นมา กมลเดินไปนั่งที่โซฟาตรงหน้าลูกน้องของดนัยด้วยท่าทีนิ่งๆ พร้อมกับจ้องไปที่คนกลุ่มนี้เขม็ง ท่าทางแตกต่างกับตอนที่อยู่กับคิมลิบลับ

“ไม่ต้องถามอะไรมาก ชั้นก็พอจะรู้ว่าคำสั่งจากเจ้านายแก คือจับตัวคิม เมียของชั้นใช่มั้ย” กมลพูดขึ้นเสียงเรียบ ลูกน้องของดนัยมองหน้ากันเลิ่กลั่ก มือของชายที่ถูกเดย์หักนิ้วถูกเอาผ้าพันเอาไว้ทั้งสองข้าง

“เอ้า ตอบช้าก็ได้ไปรักษาตัวช้า นิ้วหักอยู่ไม่ใช่รึไง” กมลถามกลับไป พร้อมกับพยักหน้าไปที่มือของคนที่ถูกหักนิ้ว

“แกพูดเหมือนจะปล่อยพวกเรา” ลูกน้องของดนัยอีกคนถามขึ้นมา

“ปล่อยสิ ถ้าไม่ปล่อย แล้วจะให้ชั้นเลี้ยงดูพวกนายรึไง” กมลถามกลับไปดวงตาคมของกมลนิ่งสนิท

“ตอบไปสิเฮ้ย” ลูกน้องของกมลเอาเท้าเตะสะกิดไปที่หลังของอีกฝ่ายเป็นการกระตุ้นให้ตอบ

“ชะ..ใช่ คุณดนัยต้องการตัวเมียของแกไปต่อรองเรื่องพื้นที่ค้าขาย” อีกฝ่ายพูดตอบออกมา

“หึหึ ทำไมเจ้านายพวกแกชอบคิดอะไรตื้นๆ แบบตัวร้ายในละครจังวะ จับคนสำคัญของอีกฝ่ายไป แล้วให้อีกฝ่ายตามไปช่วย โดยยื่นข้อเสนอขอพื้นที่ค้าขายเพื่อแลกกับตัวประกัน ชั้นละเบื่อกับไอ้มุกเดิมๆแบบนี้ชะมัด” กมลพูดเป็นเชิงบ่น

“ทำไมมันไม่เดินเข้ามาขอตรงๆเลยวะ ว่าอยากได้พื้นที่ค้าขาย ไม่แน่ ชั้นอาจจะใจดียกให้โดยไม่ต้องเสียเลือดเสียเนื้อแบบนี้ก็ได้” กมลบอกกลับ อีกฝ่ายนั่งเงียบ เพราะไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะพูดอะไรได้มาก

“เฮ้อ เอาโทรศัพท์ของพวกแกออกมาสิ แล้วต่อสายถึงเจ้านายพวกแกให้ชั้นหน่อย บอกว่ามีคนจะคุยด้วย” กมลพูดบอก ลูกน้องของดนัยมองหน้ากันอย่างลังเล แต่ก็ถูกคมตรงเข้าไปตบหัวก่อนจะค้นโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงจนได้

“แค่เอาออกมาเองก็ต้องคิดนานด้วยเหรอวะ” คมบ่นออกมาบ้าง ก่อนจะกดไล่หาเบอร์ของดนัยจนเจอ

“โทรเลยมั้ยครับนาย” คมถามกมล กมลพยักหน้ารับ

“กดโทรออก แล้วเอามาให้ชั้น” กมลบอกกลับ คมจัดการกดโทรออกไป เมื่อได้ยินเสียงรอสายก็ส่งโทรศัพท์มาให้กมล กมลยกโทรศัพท์มารอคุยกับดนัย

(“ตกลงว่าไง เรียบร้อยมั้ย”) เสียงอีกฝ่ายรับสายและถามขึ้นทันที กมลยกยิ้มมุมปากนิดๆ

“ก็เรียบร้อยดีนะ ดนัย” กมลตอบกลับไปเสียงเย็น ทำให้คนปลายสายชะงักนิ่งเงียบไป เมื่อรู้ว่าไม่ใช่เสียงลูกน้องตนเอง

(“แก..”) ดนัยเหมือนยังลังเลไม่แน่ใจว่าคนที่กำลังคุยด้วยเป็นใครกันแน่

“จะบอกว่าแกจำเสียงชั้นไม่ได้งั้นเหรอ” กมลถามกลับไปอีก

(“กมล”) ดนัยพูดขึ้นเสียงเข้ม รับรู้แล้วว่าลูกน้องตนเองทำงานผิดพลาดแน่ๆ

(“แกเอาเบอร์นี้โทรมาได้ไง”) ดนัยถามขึ้นเพื่อความแน่ใจ

“ก็ให้ลูกน้องชั้น ค้นมาจากกระเป๋ากางเกงลูกน้องของแกน่ะ แล้วก็กดโทรหาแก” กมลตอบแบบกวนๆกลับไป ก่อนจะได้ยินเสียงฮึดฮัดจากอีกฝ่าย

“หึ ลูกน้องของแกอ่อนหัดไปนะ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกว่าชั้นจะฆ่าพวกมัน ถ้าเป็นเมื่อก่อนอาจจะให้คนจับพวกมันโบกปูนถ่วงลงทะเลไปแล้ว”กมลบอกกลับเสียงเรียบ เขายังคงมีท่าทางใจเย็นไม่ฉุนเฉียว ยังคงมีท่าทีสงบนิ่งเมื่อคุยกับศัตรูของตนเอง

“แต่มีคนขอชั้นเอาไว้ ไม่ให้ทำอะไรรุนแรงไปนัก ชั้นก็เลยไม่คิดจะทำ แต่…ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ทำอะไรเลย” กมลพูดขึ้น ฝ่ายดนัยก็นิ่งฟัง

“ไม่มีอะไรมาก ชั้นแค่จะโทรมาบอก ว่าเดี๋ยวชั้นไปส่งลูกน้องของแกให้ถึงมือในสภาพยังเป็นๆอยู่ หวังว่าแกจะต้อนรับชั้นอย่างดีนะ ดนัย” กมลพูดจบก็วางสายไป แล้วหันมามองหน้าลูกน้องของดนัยอีกครั้ง

“เนี่ย แบบนี้ ก็แค่เข้าไปหาตรงๆ แบบนี้ มันยากอะไรตรงไหนวะ เจ้านายของพวกแกถึงคิดไม่ได้  เจ้านายพวกแกมันพวกอ่อนหัด” กมลพูดว่าออกมา ก่อนจะลุกบิดตัวไล่ความเมื่อยขบแล้วเดินไปมาตรงหน้าลูกน้องของดนัย

“ชั้นจะไปส่งพวกแกให้ถึงหน้าบ้านเจ้านายของพวกแก ไม่ต้องห่วง” กมลบอกพร้อมกับนั่งยองๆตรงหน้าชายทั้ง 3 พร้อมกับหันไปมองคมแล้วพยักหน้าเรียก คมเองก็พอจะรู้ว่ากมลจะทำอะไร จึงขยับเดินเข้าไปหาด้วยท่าทีนิ่งๆ กมลจับมือลูกน้องของดนัยคนหนึ่งขึ้นมา

“คม เดี๋ยวแกให้คนโทรตามหมอมาดูอาการของพวกนี้ด้วยนะ เพราะมีคนนิ้วหักด้วยนี่  บอกให้มันเตรียมอุปกรณ์และผู้ช่วยมาทำแผลให้พวกนี้ด้วย” กมลพูดถึงหมอที่อยู่ในละแวกนี้ซึ่งรู้จักกันดี ก่อนจะมองหน้าของคนที่กมลกำลังจับมืออยู่

“แกรู้มั้ย ว่าคนที่จะทำรุนแรงกับเมียชั้นได้ มีแค่ชั้นคนเดียว” กมลถามกลับ อีกฝ่ายมองหน้ากมลอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่กล้าพูดหรือถามอะไรออกมา กมลเริ่มจับๆ ไปที่นิ้วของอีกฝ่าย

“แต่พวกแกก็กล้ามาแตะต้องเมียของชั้นได้” กมลบอกมาอีกด้วยน้ำเสียงเยาะๆ

“ชั้นคงต้องขอลงโทษพวกแกอีกเล็กน้อย หวังว่าพวกแกคงจะเข้าใจ เพราะจริงๆแล้ว ชั้นก็ไม่ใช่คนใจดีอะไรมากมาย…นะ” กมลพูดก่อนที่ใครจะทันตั้งตัว

ฉึบ…

“อ๊ากกกกกกกกกกกกก” เสียงร้องโหยหวนดังขึ้น พร้อมกับร่างของลูกน้องดนัยนอนดิ้นไปมาโดยมีเลือดไหลพุ่งออกมาจากมือ เนื่องจากคมมีดที่คมถือออกมารอตอนไหนไม่มีใครทันสังเกตุเห็น ถูกกมลคว้ามาตัดนิ้วกลางของลูกน้องดนัย จนขาดกระเด็น ก่อนจะลุกขยับไปหาลูกน้องของดนัยที่เหลือ ซึ่งทุกคนเจอชะตากรรมเดียวกัน เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นลั่นบ้านพัก

“เฮ้อ ถ้าฆ่าทิ้งก็ไม่ต้องมานั่งรักษาให้ แต่ทำไงได้ คิมไม่อยากให้ชั้นทำอะไรรุนแรงนี่หว่า” กมลพูดบอกลอยๆขณะยืนล้างเลือดออกจากมือของตนเองในห้องน้ำโดยมีคมถือผ้ารอส่งอยู่ ตอนนี้ลูกน้องของกมลห้ามเลือดให้ลูกน้องของดนัยอยู่ และรอหมอมาดูอีกที กมลหันมารับผ้าที่คมมาเช็ดมือ เมื่อล้างเสร็จแล้ว

“ให้คนเอานิ้วของพวกมัน ส่งล่วงหน้าไปให้ดนัยมันก่อน บอกว่าเดี๋ยวเราจะตามไปส่งตัวให้อีกที” กมลพูดสั่งเสียงเรียบ คมก้มหัวรับคำสั่งในทันที

++++++++++++++++++++++++50% ++++++++++++++++++

“นายจะกลับไปที่คุณคิมเลยรึเปล่าครับ” คมถามขึ้นเมื่อกมลล้างมือและเช็ดจนสะอาดแล้ว

“อืม ก็ตั้งใจว่าจะกลับไปเลย เดี๋ยวแกก็นอนพักที่นี่ไปล่ะกัน” กมลพูดบอก

“ผมขอไปนอนที่นั่นด้วยคนนะครับนาย เผื่อมีอะไรฉุกเฉิน” คมบอกกลับเพราะเป็นห่วงเจ้านายตนเองไม่น้อย

“แล้วแกจะนอนยังไง นอนที่นี่ไม่สบายกว่าเหรอ” กมลถามกลับ

“นายครับ ผมน่ะ จะนอนที่ไหนก็นอนได้อยู่แล้วล่ะครับ” คมพูดบอก กมลยกยิ้มมุมปากนิดๆ ก่อนจะตบไหล่ของคมเบาๆ

“งั้นก็ไป” กมลตอบ ก่อนจะเดินออกมาพูดคุยกับลูกน้องคนอื่นๆของตัวเองสักพัก แล้วเดินถือของใช้ส่วนตัวที่เตรียมติดมาในรถ ไปยังบ้านพักของเดย์พร้อมกัน เมื่อเข้าไปในบ้าน กมลก็แยกเดินเข้าไปในห้องนอนของคิม โดยที่คมนอนอยู่ที่โซฟาด้านนอก ร่างแกร่งเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าไฟทั้งห้องดับหมด มีเพียงไฟหัวเตียงสีส้มนวลเปิดอยู่เท่านั้น ร่างบางของคิม นอนห่มผ้าหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง กมลถอดเสื้อตัวนอกของตนเองออกและหยิบของใช้เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ เมื่ออาบน้ำเรียบร้อยแล้ว กมลก็กลับออกมาและเดินไปยังเตียงกว้างอีกครั้ง กมลนั่งมองใบหน้าเนียนที่หลับอยู่ พร้อมกับยิ้มบางๆออกมา เพราะรู้ว่าคิมคงจะเพลียไม่น้อย แรงยุบตัวของที่นอนและความรู้สึกเหมือนมีคนขยับตัวอยู่ข้างกาย ทำให้คิมปรือตาขึ้นมา

“ชั้นทำนายตื่นเหรอ” กมลถามกลับเสียงนุ่ม

“กลับมานานรึยังครับ” คิมถามขึ้นด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

“สักพักแล้วล่ะ” กมลตอบพร้อมกับล้มตัวลงนอนข้างๆคิม แล้วดึงร่างบางเข้ามากอดเอาไว้แนบอก คิมที่ยังคงสะลึมสะลือก็ขยับตัวซุกเข้าหาไออุ่นจากร่างแกร่งของกมลด้วยความเคยชิน กมลจูบเบาๆที่หน้าผากของคิม คิมก็ค่อยๆหลับตาลงอีกครั้งอย่างช้าๆ

//คืนนี้ชั้นจะปล่อยให้นายนอนสบายๆไปก่อนนะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที// กมลพูดกระซิบข้างหูคิมเสียงเบาๆ

“อืมมม” เสียงครางเหมือนตอบรับในลำคอของคิม ทั้งๆที่ตาหลับไปแล้ว ทำให้กมลยิ้มขำ พร้อมกับหอมแก้มใส

“หึหึ จะทำให้ชั้นหลงไปถึงไหนกันนะ” กมลพูดคนเดียว ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดไฟหัวเตียงแล้วนอนกอดคิมเอาไว้แนบอก คิมที่นอนกอดกมลค่อยๆลืมตาขึ้นในความมืด รู้สึกร้อนหน้าวูบวาบ และถ้ากมลยังเปิดไฟอยู่ คงได้เห็นว่าตอนนี้ใบหน้าเนียนของคิมขึ้นสีระเรื่ออยู่แน่ๆ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ร่างบางที่นอนซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของกมล ค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆเพื่อปรับสายตาในยามที่พึ่งตื่น แรงกอดรัดที่เอวบางแน่นขึ้นนิดหน่อย ทำให้คิมเงยหน้ามองร่างแกร่งที่ตอนนี้คิมนอนซุกอกของกมลอยู่  การที่ตื่นนอนขึ้นมาพร้อมกับเห็นหน้ากมลแบบนี้คิมเริ่มชินเสียแล้ว ลมหายใจสม่ำเสมอของกมลทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายยังไม่ตื่น คิมหันไปมองนาฬิกาก็รู้ว่า หกโมงเช้าแล้ว  คิมขยับตัวเล็กน้อย พร้อมกับยกมือขึ้นมาท้าวคางมองหน้ากมลอย่างสังเกต คนข้างกายของคิมคนนี้ถือว่าเป็นคนหล่อเข้ม ต่างจากเดย์พอสมควร ภายนอกของกมลถึงจะดูน่าเกรงขามมากแค่ไหน แต่เวลาอยู่กับคิม ก็จะมีมุมอ่อนโยน ขี้เล่นไม่น้อย

(ก่อนที่จะมาเจอเรา เค้าแสดงออกกับคนอื่นเหมือนกับที่แสดงออกกับเรารึเปล่านะ) คิมแอบคิดในใจ แค่ได้มองหน้ากมล คิมก็รู้สึกอุ่นวาบในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ซึ่งต่างจากเดย์โดยสิ้นเชิง เมื่อก่อน เวลาได้มองหน้าเดย์ คิมมีแต่ความรู้สึกอึดอัด เจ็บปวด และหน่วงๆในใจ แต่กับกมลมันแตกต่างออกไป คิมยอมรับว่ารู้สึกผ่อนคลาย สบายใจ และอบอุ่นใจ ถึงแม้ว่าจะถูกกมลแกล้งแหย่ให้หงุดหงิดอยู่บ่อยๆก็ตามที

“ชั้นเก็บค่ามองนะเด็กน้อย” เสียงทุ้มของกมลดังขึ้น พร้อมกับลืมตาขึ้นมามองคิม คิมสะดุ้งนิดๆ หน้าขึ้นสีเมื่อถูกกมลแซวเรื่องที่มองหน้ากมลตอนหลับ

“ผมไม่ใช่เด็กนะ” คิมพูดเถียงไม่ดังมากนัก กมลยิ้มนิดๆ ก่อนจะรั้งคิมเข้ามากอดแนบอกอีก

“รู้สึกดีจัง ที่ตื่นขึ้นมาแล้วเจอนาย ไม่ได้นอนกอดนายมา 2 คืน ชั้นหงุดหงิดชะมัด” กมลพูดบอกออกมา

“นึกว่านอนหลับสบายมากกว่าเดิมซะอีก” คิมพูดเหน็บ กมลหัวเราะในลำคอ พร้อมกับหอมไปที่ขมับของคิมอย่างแผ่วเบา

“นายมากกว่ามั้ง ที่นอนหลับสบายน่ะ ไม่มีชั้นคอยกวนใจไม่ใช่เหรอ หืม” กมลแกล้งถามกลับ คิมนิ่งไปนิด เพราะไม่เคยมีความรู้สึกแบบที่กมลพูดเลยสักนิด

“แล้วแต่จะคิดเหอะ” คิมบอกออกมาด้วยน้ำเสียงงอนๆ ก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้กมล กมลยิ้มพร้อมกับกอดร่างบางทางด้านหลังเอาไว้ จมูกโด่งสูดดมความหอมอยู่แถวท้ายทอยขาว จนคิมขนลุกไปทั้งตัว

“นอนหันหลังให้ชั้นแบบนี้ มันก็เข้าทางชั้นน่ะสิ คิม” กมลพูดบอกออกมาเสียงแผ่วเบา คิมหน้าร้อนขึ้นมาทันที

“คนบ้า ทะลึ่งแต่เช้าเลยนะ อ๊ะ!” คิมพูดว่าออกมา ก่อนจะส่งเสียงร้องเมื่อมือแกร่งของกมล สอดเข้าไปในเสื้อนอนของคิมทางด้านหน้า ลูบวนอยู่ที่หน้าท้องแบนราบ และทำท่าจะล้วงเข้าไปในกางเกงนอนของคิม ทำให้คมรีบคว้าข้อมือของกมลเอาไว้อย่ารวดเร็ว

“ไม่เอานะ..คุณกมล.อื้อออ…ยะ..อย่า” คิมร้องห้ามออกมาเสียงสั่นพร่า

“ทำไมล่ะ หืม ชั้นต้องการนายนะคิม” กมลกระซิบบอกที่ข้างหูของคิม ลมหายใจที่เป่ารด ทำให้คิมเสียววูบวาบที่ท้องน้อย

“ดะ..เดย์ กับอิฐ..ยะ..อยู่ห้องข้างๆนะคุณกมล” คิมพูดบอกกลับไปด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น เพราะคิมรู้ดีว่า ระหว่างตนเองกับกมล ถ้าได้ลองมีอะไรกันแล้ว มันจะรุนแรงและส่งเสียงน่าอายออกไปมากแค่ไหน ซึ่งคิมเองไม่รู้ว่าห้องจะเก็บเสียงได้ดีหรือไม่

“ถ้าอย่างนั้นก็…อาบน้ำพร้อมกันนะ” กมลบอกพร้อมกับลุกลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว แล้วช้อนตัวของคิมที่นอนงงอยู่อุ้มเข้าห้องน้ำทันที

“คะ..คุณกมล คุณจะทำอะไร” คิมถามอย่างรวดเร็ว เมื่อกมลพาคิมเข้ามาในห้องน้ำพร้อมกับปิดประตูล็อคเรียบร้อย

“อาบน้ำไง” กมลตอบกลับแต่สายตาที่มองคิม ทำให้คิมรู้สึกหนาวๆร้อนๆขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“งั้นผมอาบก่อน คุณค่อยอาบทีหลัง” คิมเสนอขึ้นมา พร้อมกับถอยหนีกมลที่เดินเข้ามาใกล้ จนแผ่นหลังบางชนเข้ากับผนังห้องน้ำเย็นเฉียบ

“อาบพร้อมกันนี่แหละ จะได้ไม่เสียเวลา” กมลบอกกลับก่อนที่จะเอื้อมมือไปที่ด้านข้างตัวคิม

ซ่า…

“อื้ออออ หนาวนะคุณกมล” คิมโวยลั่นเมื่อน้ำจากฝักบัวที่อยู่เหนือหัวของคิมขึ้นไปถูกเปิดออกจนคิมเปียกโชกไปทั้งตัว

“งั้นปรับเป็นน้ำอุ่นหน่อยก็แล้วกัน” กมลบอกยิ้มๆ แล้วปรับน้ำฝักบัวให้อุ่นขึ้นกว่าเดิมอีกนิดหน่อย

“อ๊ะ คุณกมล…อื้มมมม” เสียงร้องในลำคอของคิมดังขึ้น เมื่อกมลตรงเข้าประชิดตัวของคิม ล็อคข้อมือทั้งสองข้างของคิมเอาไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียว ตอนนี้กมลเองก็เปียกทั้งตัวเหมือนกัน ริมฝีปากอุ่นประกบจูบคิมในทันที ลิ้นร้อนไม่ปล่อยโอกาสให้เสียเปล่า สอดแทรกเข้าไปเกี่ยวพันลิ้นเล็กเอาไว้อย่างเร่าร้อน จนคิมรู้สึกหวาบหวิวในอกก่อนจะจูบตอบกลับกมลไปเช่นกัน ลิ้นของทั้งคู่เกี่ยวพันกันไปมาอย่างไม่ยอมแพ้

“อื้มมม…อื้อออ” คิมสะดุ้งเมื่อกมลใช้มือข้างที่ว่างล้วงเข้าไปในกางเกงนอนของคิม พร้อมกับบีบเค้นแก่นกายของคิมหนักเบาสลับไปมา  กมลผละริมฝีปากซุกไซร้ลงมาที่ซอกคอขาวอย่างรุนแรง ทั้งดูดเม้มและขบกัด สายน้ำจากฝักบัวก็ไหลลงมาไม่ขาดสาย

//ทำกันนี้เสียงคงไม่ดังออกไปมากนักหรอก// กมลบอกเสียงพร่า ทั้งๆที่ยังซุกไซร้ซอกคอขาวไม่หยุด คิมรู้สึกเหมือนขาตัวเองอ่อนแรง  แต่ร่างแกร่งที่ขยับมาบดเบียดทำให้คิมยังคงพยุงตัวเองให้ยืนอยู่ได้ กมลละมือจากแก่นกายของคิมเอื้อมไปทางบั้นท้ายกลมกลึงด้านหลังแทน

“คะ..คุณกมล…อื๊ออ” คิมร้องครางออกมาเมื่อกมลบีบเค้นก้อนเนื้อนิ่มทางด้านหลัง ส่วนด้านหน้าก็บดเบียดช่วงล่างของตนเองเข้าหากลางกายคิมเช่นเดียวกัน ความโป่งพองที่กลางกายของกมล ทำให้คิมรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการตนเองมากแค่ไหน

“ป่ะ..ปล่อยมือผมก่อน..อื๊๊ออ ได้มั้ย” คิมบอกเสียงกระท่อนกระแท่น เพราะมีสายน้ำไหลรดอยู่เหนือหัวด้วย

“ทำไม นายชอบให้ชั้นทำแบบนี้ไม่ใช่รึไง” กมลถามกลับเสียงพร่า ดวงตาเต็มไปด้วยความต้องการที่จะปลดปล่อย

“ตะ..แต่ผมอยากกอดคุณ” คิมบอกเสียงสั่น กมลเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ ก่อนจะยอมปล่อยมือทั้งสองข้างของคิมให้เป็นอิสระ พอมือของตัวเองเป็นอิสระ คิมก็ยกแขนทั้งสองข้างโอบรอบคอของกมลเอาไว้ กมลเองก็ไม่รอช้า ซุกไซร้ร่างบางต่อ เสียงน้ำที่ไหลจากฝักบัว ทำให้คิมมั่นใจได้ว่าพอจะกลบเสียงน่าอายของตนเองได้

“อ๊ะ…อาาาา…อืมมม” คิมครางกระเส่า เมื่อถูกกมลเลื่อนตัวลงมากัดยอดอกเล็กเต็มแรง ทั้งเจ็บและเสียวไปพร้อมกัน  กมลถอดเสื้อที่เปียกของคิมออกอย่างรวดเร็ว ตามด้วยกางเกงนอน และไม่นานคนทั้งคู่ก็เปล่าเปลือยอยู่ใต้สายน้ำที่ไหลลงมาอยู่เรื่อยๆ กมลบีบเค้นร่างกายของคิมอย่างแรง ทั่วร่างกายมือแกร่งปัดป่ายไปทั่วร่างเนียน

เพียะ!

คิมสะดุ้งเฮือกเมื่อกมลตีไปที่บั้นท้ายของคิมอย่างแรง และเน้นย้ำอยู่หลายครั้ง จนบั้นท้ายขาวแดงก่ำ

“อ๊ะ” คิมร้องออกมา เมื่อกมลพลิกร่างคิมให้หันหลังให้ตนเอง กมลกระชากสะโพกของคิมเข้าหาตนเองอย่างแรง จนคิมผวาใช้มือยันผนังห้องน้ำเอาไว้อย่างรวดเร็ว

“ต้องการแบบไหน บอกชั้นมาสิ” กมลถามเสียงหื่นกระหาย คิมเอี้ยวหน้ามามองกมล

“ระ..แรงๆ …ผมอยากได้แรงๆ” คิมบอกเสียงกระเส่า กมลเลียริมฝีปากของตนเองอย่างพอใจ สายตาหวานเยิ้มของคิมมองกมลอย่างยั่วยวน โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ว่ากำลังมองกมลด้วยสายตาแบบไหนอยู่ ยิ่งเห็นสายตาของคิม ทำให้กมลตื่นตัวได้มากขึ้น กมลทรุดตัวลงนั่งคุกเข่า

“คะ,,คุณจะทำอะไร” คิมถามอย่างตกใจ

“อ๊าาา” ก่อนจะร้องออกมาเสียงลั่น เมื่อกมลกัดลงไปที่บั้นท้ายแน่นของคิม จนเกิดรอยฟันขึ้นมา

“อื๊ออออ” คิมร้องออกมาอีก เมื่อกมลเทสบู่เหลวไปที่ช่องทางด้านหลัง และสอดนิ้วเข้าไปภายในพร้อมกับขยับเข้าออก กมลใช้นิ้วสอดใส่ทางช่องทางรักของคิมอย่างรุนแรง

“พะ.พอ…ไม่เอา..อื๊อออ” คิมร้องบอก

“ไม่เอาอะไร” กมลแกล้งถาม การเห็นคิมทรมานเป็นสิ่งที่กมลโปรดปรานเช่นกัน

“มะ..ไม่เอานิ้ว” คิมบอกออกมาเสียงพร่า

“แล้วนายจะเอาอะไร” กมลถาม ทั้งๆที่ตนเองก็รู้ดี กมลพยายามเก็บอารมณ์ตัวเองเอาไว้ก่อน เพื่อแกล้งให้คิมทรมานเล่น

“ของคุณ….เอาของคุณใส่เข้ามาสักที…” คิมบอกออกมาอีก กมลยิ้มกริ่ม

“อ๊าาาาาาาาาาา” และไม่รอช้า เพียงแค่คิมร้องขอ กมลก็จับแท่งร้อนของตนเองจ่อไปที่ช่องทางด้านหลังของคิม พร้อมกับสอดใส่เข้าไปอย่างรุนแรง จนคิมผวาร้องเสียงหลง กมลใช้มือข้างหนึ่งจิกเส้นผมทางด้านหลังของคิม ดึงเพื่อให้คิมเงยหน้าขึ้นมาแล้วหันมาจูบกับกมล โดยที่ช่วงล่างของกมลก็กระแทกเข้าออกอย่างเน้นๆ

“ซี๊ดดด อ่าา” เสียงครางในลำคอของกมลดังขึ้นเมื่อช่องทางด้านหลังของคิมตอดรักแท่งร้อนของเขาเป็นอย่างดี

“ทั้งแน่น ทั้งร้อน..ซี๊ดดด…ในตัวนายนี่ดีชะมัด” กมลพูดบอกออกมาเสียงหื่น มือข้างหนึ่งยังคงจิกเส้นผมของคิมเอาไว้แน่น ถึงแม้ว่าจะเจ็บ แต่คิมก็รู้สึกชอบที่ถูกกมลจิกเส้นผมเอาไว้แบบนี้

ปึ่ก  ปึ่ก  ปึ่ก

เสียงกระแทกสะโพกของกมลดังอย่างรุนแรง ร่างกายของคิมกระตุกไปตามแรงกระแทก

“ขยับของนายเองสิคิม” กมลพูดบอกข้างหูของคิม ก่อนจะกัดเข้าเต็มแรง

“อื๊อออ..เจ็บ” คิมร้องบอก แต่ก็สุขสมอย่างน่าประหลาด มือเรียวบางของคิม เอื้อมไปจับแก่นกายของตนเองแล้วรูดรั้งขยับไปมาตามแรงกระแทกของกมล

เพียะ…

กมลสอดใส่กระแทกอย่างรุนแรง พร้อมกับตบบั้นท้ายแน่นของคิมไปด้วยเรื่อยๆ

“อ๊ะ..อ๊าาาา” คิมร้องครางออกมาอีก เมื่อขาข้างหนึ่งของตนเอง ถูกกมลยกขึ้นทำให้ช่วงล่างแยกห่างจากกันมากขึ้น การสอดใส่ก็ลึกมากขึ้น ทำให้คิมเสียววูบอย่างรุนแรงที่ช่องทางด้านหลัง

“ฮึ่มมมมม….อืมม” กมลเองก็สุขสมกับบทรักครั้งนี้ไม่น้อย ยังโหมแรงกระแทกไม่หยุดหย่อน จนรับรู้ได้ว่า ช่องทางด้านหลังของคิมบีบรัดอย่างรุนแรง

“ไปพร้อมกันนะคิม” กมลพูดบอก ก่อนจะกระแทกตัวอย่างแรงย้ำๆหลายครั้ง

“ซี๊ดดด….อื๊อออ…สะ..เสียวท้อง…แรงไปแล้วนะ…อ๊าาาา” คิมร้องบอกออกมาเสียงขาดๆหายๆ เพราะความเสียวซ่านที่ตีขึ้นมาจนจุกอก ถึงแม้ว่าคิมจะบอกว่าแรงไป แต่กมลก็ไม่ผ่อนแรง ร่างแกร่งกระแทกไม่ยั้ง

“อ๊าาาาาาาาาาาาาา” เสียงหวานครางลั่นเมื่อถึงจุดปลดปล่อย พร้อมกับกมลที่ปลดปล่อยเข้าไปในช่องทางด้านหลังของคิมเช่นเดียวกัน

“อ่าาาาาาาาาาาา” กมลครางต่ำในลำคอ แล้วขยับสะโพกเน้นๆอยู่ 3-4 ครั้ง ถึงจะเบาแรงลง กมลวางขาของคิมข้างที่ยกลงกับพื้น ร่างบางแทบทรุดแต่กมลก็กอดเอวบางเอาไว้ ลมหายใจหอบเหนื่อยของทั้งคู่ดังขึ้นแข่งกับเสียงน้ำที่สาดใส่ร่างกาย กมลเอื้อมมือไปเบาน้ำ

“เอาออกไปได้แล้วคนบ้า ทำไมแรงนักนะ บอกให้เบาๆหน่อยไม่ได้ยินรึไง” คิมโวยขึ้นมาเสียงหอบๆ ใบหน้าขึ้นสีแดงก่ำ

“หึหึ แต่นายก็ชอบไม่ใช่เหรอคิม ชั้นรู้ใจนายนะ ว่าถ้านายบอกให้ชั้นทำเบาๆ นั่นหมายความว่าให้ชั้นเพิ่มแรงขึ้นอีก จริงมั้ย” กมลพูดดักคอขึ้นมา

“มะ..ไม่จริงสักหน่อย แล้วก็ไม่ต้องต่อแล้วนะ ผมหิวข้าว” คิมพูดว่าออกมาเสียงอ้อมแอ้ม ไม่อยากจะยอมรับว่าที่กมลพูดออกมาก็มีส่วนถูกเหมือนกัน กมลยกยิ้มนิดๆ

“ก็ได้ แต่ถ้ากลับบ้านไปเมื่อไร ชั้นจะคิดทบจากของเช้านี้ไว้ด้วยล่ะกัน” กมลบอกพร้อมกับถอดแท่งร้อนของตนเองออกมาจากช่องทางด้านหลังของคิม ก่อนจะอาบน้ำให้คิมกับตัวเองพร้อมกัน

เมื่อทั้งคู่อาบน้ำแต่ตัวเสร็จเรียบร้อยก็พากันเดินออกมาจากห้องพัก ก็เห็นคมที่อาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วเหมือนกัน นั่งอยู่กับอิฐและหลานชายตัวน้อยของอิฐ

“เดย์ล่ะอิฐ” กมลถามขึ้น เมื่อไม่เห็นเดย์มานั่งอยู่ด้วย

“หลับน่ะครับ เมื่อคืนเดย์มันไม่ค่อยได้นอน แซลมอนนอนละเมอผวา เดย์เลยตื่นมาดูแซลมอนทั้งคืน” อิฐบอกกลับ

“แล้วจะปลุกไปกินข้าวพร้อมกันมั้ยอิฐ” คิมถามบ้าง

“คงไม่ดีกว่าครับ ให้มันนอนไปก่อน แล้วค่อยปลุกมากินข้าวตอนเที่ยงก็ได้” อิฐบอกกลับ

“งั้นพวกเราก็ไปกินข้าวเช้าก่อนล่ะกัน แกด้วยนะคม ไปด้วยกัน อิฐกับแซลมอนด้วย” กมลพูดชวน ก่อนที่ทั้งหมดจะพากันไปกินข้าวเช้าจากภัตตาคารของโรงแรมที่พัก

++++++++++++++++++++++++++++ 100% +++++++++++++++

2  Be  Con

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อัพครบแล้วนะคะ