ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย!! [Yaoi , Boy’s love] – ตอนที่ 25

ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย ตอนที่ 25

 

Author: 여님  (ยอนิม)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณก็เล่าสิครับ” คิมพูดขึ้นมาเสียงขุ่น เพราะตอนนี้ใจร่างบางอยากจะรู้เต็มทีแล้ว

 

 

 

“ใจร้อนจังนะ…ขึ้นมานอนคุยกันดีกว่า” กมลพูดชวนก่อนจะขยับมานั่งพิงหัวเตียงเอาไว้ คิมก็ขยับไปนั่งข้างๆ กมลจึงโอบกอดคิมอย่างอ่อนโยน คิมเอนหัวไปซบไหล่แกร่ง เพื่อรอฟังเรื่องราวจากกมล

 

“ชั้นจะเล่าให้ฟังคร่าวๆ ว่าชั้นมาอยู่ในวงการนี้ได้ยังไง ตอนชั้นยังวัยรุ่น ชั้นทำงานผิดกฎหมายมามาก จนวันหนึ่งก็มีคนมาเจอชั้น มาเห็นอะไรบางอย่างในตัวของชั้น เค้าเป็นคนรัสเซีย ที่พูดไทยได้ จะว่าไปเค้าก็พูดได้หลายภาษาละนะ” กมลพูดเล่าเรื่อยๆ

 

“เค้าคนนั้น อายุมากกว่าชั้น 5 ปี  เค้าชื่อว่าอีวาน” กมลพูดเล่า คิมก็ฟังพร้อมกับจำเรื่องราวของกมลไปด้วย

 

“อีวานเป็นคนชักนำให้ชั้นเข้ามาสู่วงการนี้ เป็นคนคอยสอน คอยช่วยเหลือชั้นอยู่ตลอดเวลา เป็นคนที่ชั้นนับถือมากคนหนึ่ง” กมลเล่าต่อ

 

 

 

“คุณจะบอกว่าคนที่ชื่ออีวานเนี่ย เค้าเป็นผู้มีพระคุณของคุณเหรอครับ” คิมถามขึ้นมาก่อน

 

 

 

“ก็ประมาณนั้น อีวานชักนำให้ชั้นเข้ามาอยู่ในวงการนี้ แล้วให้ชั้นสร้างเครือข่ายในประเทศไทย พูดง่ายๆว่า อีวานต้องการให้ชั้นเจาะเข้าเส้นสายนักการเมืองในประเทศ เพื่อให้ง่ายต่อการทำธุรกิจ” กมลตอบรับแล้วเล่าเรื่องราวให้คิมฟังต่อ

 

 

 

“แล้วคุณก็ทำสำเร็จ” คิมพูดขึ้น กมลพยักหน้ารับทันที

 

 

 

“ชั้นสร้างชื่อขึ้นมาจากการทำธุรกิจด้านมืด โดยมีอีวานเป็นคนเปิดทางให้ แล้วเมื่อทุกอย่างคงที่ ชั้นก็ทำธุรกิจอื่นๆด้วยตัวของชั้นเอง ตอนนี้ธุรกิจที่ชั้นกับอีวานยังต้องทำร่วมกันก็คือการค้าอาวุธ และการฟอกเงิน” กมลพูดเล่าด้วยน้ำเสียงจริงจัง คิมก็เริ่มรับรู้ถึงความกดดันลางๆจากกมล

 

 

 

“มันจะมีผลกระทบกับเค้าใช่มั้ยครับ ถ้าคุณออกจากวงการ” คิมขยับตัวขึ้นมามองหน้ากมลพร้อมกับถามเสียงแผ่ว กมลจับมือคิมเอาไว้แล้วบีบเบาๆ

 

 

 

“ใช่” กมลตอบกลับ คิมนิ่งเงียบไปทันที ไม่คิดว่าการที่กมลทำทุกอย่างเพื่อตนเอง มันต้องเจอกับอะไรบ้าง

 

 

 

“คุณจะมีปัญหาใช่มั้ยครับ ถ้าคุณออกจากวงการนี้” คิมถามต่อ กมลยกมือขึ้นลูบแก้มใสเบาๆ

 

 

 

“ที่ชั้นเล่าให้นายฟัง ไม่ได้อยากให้นายกังวล ชั้นทำงานกับอีวานมานาน นานพอที่จะรู้นิสัยใจคอกัน ชั้นเชื่อว่า อีวานคงจะเข้าใจ ชั้นตั้งใจจะบินไปคุยกับเขาเรื่องนี้ หลังจากที่เขาเสร็จธุระ” กมลพูดบอกออกมาอีก คิมหน้าหม่นลง

 

 

 

“เพราะผมใช่มั้ย ที่ทำให้คุณต้องลำบากใจ ลำบากอะไรหลายๆอย่าง” คิมถามขึ้น กมลส่ายหน้าไปมา

 

 

 

“ไม่ใช่ ….สำหรับนาย ไม่มีคำว่าลำบาก ชั้นไม่เคยลำบากกาย ไม่เคยลำบากใจ ในทางกลับกัน ชั้นมากกว่าที่ทำให้นายต้องลำบาก” กมลพูดว่าตัวเอง

 

“และนายก็จะต้องเจอกับเรื่องลำบากใจ อึดอัดใจเพราะชั้นอีกเรื่อง” กมลเริ่มดึงคิมเข้ามาในเรื่องที่กมลต้องการจะบอกคิมมากที่สุด

 

 

 

“อะไรครับ” คิมขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วถามออกมา เมื่อเห็นสีหน้าเครียดๆของกมล

 

 

 

“ชั้นไม่ได้กังวลเรื่องของอีวานเลยคิม แต่สิ่งที่ชั้นกังวลคือเรื่องของดานิล” กมลบอกออกมา ทำให้คิมงงหนักเข้าไปใหญ่

 

 

 

“แล้วดานิลคือใครครับ” คิมถามต่อ กมลจ้องหน้าคิมนิ่งๆ มือแกร่งก็กุมมือของคิมเอาไว้ตลอด

 

 

 

“ดานิลเป็นน้องชายของอีวาน น่าจะรุ่นเดียวกับนาย” กมลพูดเล่า พร้อมกับดูสีหน้าและอาการของคิมไปด้วย คิมรู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจตัวเองหน่วงๆเหมือนตอนที่รู้สึกตอนอยู่ที่บ้านพักชายทะเล

 

“ดานิลไม่ใช่คนพูดง่ายอย่างอีวาน เขาค่อนข้างเอาแต่ใจ และแบบ..แบบ..ชั้นจะพูดยังไงดี” กมลพูดบ่นเสียงเครียด

 

 

 

“คุณมีความสัมพันธ์ยังไงกับคนที่ชื่อดานิล” คิมถามเสียงแผ่ว บางอย่างในความรู้สึก สั่งให้คิมถามออกมา กมลชะงักกึก ไม่คิดว่าคิมจะเซนส์แรงขนาดนี้ กมลจับมือคิมทั้งสองข้างเอาไว้แน่น

 

 

 

“คิม ชั้นอยากให้นายเชื่อใจชั้น ตกลงมั้ย นายอยากรู้อะไร นายถามได้ทุกอย่าง ชั้นจะไม่ปิดบังนาย” กมลพูดกล่อมคิมเอาไว้ก่อน เขาไม่รู้ว่าคิมจะมีอาการอะไรบ้างรึเปล่าถ้ารู้เรื่องราวที่กมลจะเล่าให้ฟังต่อจากนี้ คิมเมื่อได้ฟังกมลพูดออกมา ก็คิดไปล่วงหน้าแล้วว่าความสัมพันธ์ของกมลกับดานิลมันมีอะไรลึกซึ้งจริงๆ

 

 

 

“บอกผมสิครับ” คิมถามต่อเสียงแผ่ว

 

 

 

“คิม ชั้นกับดานิล เคยมีอะไรกัน จะให้เรียกว่ายังไงล่ะ เราสองคนต่างฝ่ายต่างแค่อยากจะสนุกด้วยกันเท่านั้น ถ้าเรามีโอกาสเจอกัน เราก็สนุกด้วยกัน แต่ไม่มีอะไรผูกมัด ดานิลมีรสนิยมคล้ายๆกับนาย แต่ไม่ได้หมายความว่าดานิลจะเหมือนนายหรือ ชั้นให้นายเป็นตัวแทนดานิลอะไรทั้งนั้น” กมลพูดดักทางขึ้นมาก่อน คิมที่ได้ยินก็ตัวชาวาบไปทั้งตัว หัวใจเต้นแรง และไหววูบในอกไม่น้อย แต่คิมก็มีสติพอที่จะนึกย้อนกลับมาที่ตัวเอง

 

“คิม” กมลบีบมือคิมพร้อมกับเรียกร่างบางเสียงเครียดเมื่อเห็นว่าคิมเงียบไป คิมมองหน้ากมลพร้อมกับหายใจเข้าลึกๆ

 

 

 

“คุณแค่มีอะไรกับเค้าแค่สนุกๆใช่มั้ย” คิมถามออกมาเสียงสั่นๆ

 

 

 

“ใช่แต่นั่นมันก่อนที่จะเจอกับนาย กับนาย ชั้นไม่ได้ทำเพื่อความสนุก เข้าใจชั้นใช่มั้ยคิม” กมลบอกออกมาอีก เขาไม่อยากให้คิมรู้สึกไม่ดี ไม่อยากให้คิมเข้าใจผิด

 

 

 

“ผมเข้าใจ…แต่ที่ไม่เข้าใจคือ ทำไมคุณถึงบอกผมเรื่องนี้ ทำไมต้องบอกวันนี้ ตอนนี้” คิมถามในสิ่งที่สงสัยอีกเรื่อง

 

 

 

“คิม ดานิลรู้เรื่องที่ชั้นจะออกจากวงการแล้ว และเมื่อตอนบ่าย เด็กที่บ้านโทรไปบอกเจ้าคมว่า ดานิลบินจากรัสเซียมารอชั้นอยู่ที่บ้าน ชั้นถึงต้องบอกกับนายเรื่องนี้ก่อน ชั้นไม่อยากให้นายไปรับรู้จากคนอื่น และที่ชั้นต้องบอกนายกะทันหันแบบนี้ก็เพราะดานิลเป็นพวกเอาแต่ใจ ถ้าดานิลรู้ว่านายเป็นอะไรกับชั้น ดานิลต้องรู้แน่ว่าชั้นออกจากวงการเพราะอะไร และเค้าต้องหาเรื่องนายแน่ๆ ซึ่งชั้นไม่ยอมให้ดานิลแตะต้องนายเด็ดขาด และชั้นก็ต้องคุยกับนายให้เข้าใจตรงกันซะก่อน ถึงได้พามาที่นี่ก่อนไง” กมลบอกออกมาเสียงจริงจัง คิมหน้าเครียดลงนิดๆ จนกมลต้องดึงคิมเข้ามากอดเอาไว้ เขาไม่อยากให้คิมคิดมาก ไม่อยากให้คิมน้อยใจ ไม่อยากให้คิมคิดอะไรไปเองคนเดียว ถึงต้องอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้คิมเข้าใจเสียตั้งแต่ตอนนี้

 

 

 

“คุณไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับเค้าใช่มั้ย” คิมถามย้ำขึ้น

 

 

 

“ไม่เคยแม้แต่จะคิด” กมลตอบออกมาตรงๆ

 

 

 

“แล้วเค้าล่ะ เค้าคิดอะไรกับคุณรึเปล่า” คิมถามต่อ กมลนิ่งไปนิดก่อนจะส่ายหน้าไปมา

 

 

 

“ถ้าชั้นดูไม่ผิด ดานิลก็ไม่ได้คิดอะไรกับชั้นหรอก แต่ดานิลเป็นพวกหมาหวงก้าง แม้แต่อีวานพี่ชายของดานิลเอง ดานิลมันยังหวงเลย” กมลตอบกลับ

 

 

 

//อ่า เด็กหวงของ// คิมพูดพึมพำเบาๆ ก่อนจะยันกายขึ้นมานั่งอีกครั้ง

 

 

 

“ถ้าคุณยืนยันจริงๆว่าคุณไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับดานิล ผมก็จะเชื่อคุณครับ” คิมพูดเสียงจริงจัง กมลหรี่ตามองคิมนิดๆ

 

 

 

“นาย ไม่รู้สึกผิดหวังในตัวชั้น หรือรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้ใช่มั้ย” กมลถามอย่างแปลกใจ คิมถอนหายใจออกมาเบาๆ

 

 

 

“จะให้ผมพูดยังไงดีล่ะ ถ้าถามถึงความรู้สึกบอกเลยว่าผมก็รู้สึกไม่ค่อยดีนักกับเรื่องนี้ แต่ทำไงได้ ผมเข้ามาในชีวิตคุณหลังพวกเค้า มันไม่แปลกอะไร ถ้าเค้าจะหวงคุณ” คิมพูดบอกออกมา

 

 

 

“มันไม่ได้เกี่ยวกับการมาก่อนหรือหลัง มันเกี่ยวกับความรู้สึกของชั้นนะคิม” กมลพูดบอกออกมา คิมเป็นฝ่ายจับมือกมลเอาไว้บ้าง

 

 

 

“ผมเข้าใจ ผมรู้ว่าคุณรู้สึกยังไง ผมไม่อยากให้คุณคิดมาก ใช่ว่าผมจะไม่รู้สึก แต่ผมมาคิดย้อน เรื่องของเราสองคน คุณยังยอมรับอดีตของผมได้ ยอมรับว่าผมเคยผ่านใครมาก่อนที่จะเจอคุณได้ แล้วทำไม ผมถึงจะยอมรับอดีตของคุณไม่ได้ล่ะครับ ผมขอแค่ความมั่นใจว่าคุณไม่ได้คิดอะไรกับเค้า ผมก็พอใจแล้วล่ะครับ” คิมพูดบอกออกมา ทำให้กมลถึงกับอึ้ง ไม่คิดว่าคิมจะยอมรับและเข้าใจตนเองได้ง่ายดายแบบนี้

 

“ผมนับถือคุณนะ ที่คุณยอมบอกเรื่องของคุณให้ผมรู้ ซึ่งเรื่องที่คุณเล่ามามันจะจริงหรือไม่จริงก็ตาม แต่ผมก็เชื่อคุณ ผมมั่นใจในตัวคุณ”  คิมบอกออกมาอีก ถึงแม้ว่าจะรู้สึกหน่วงๆในใจ แต่คิมก็เชื่อในความรู้สึกลึกๆของตัวเอง กมลยิ้มออกมาอ่อนๆ

 

 

 

“ชั้นเลือกคนไม่ผิดจริงๆสินะ” กมลพูดออกมาอย่างอ่อนโยน

 

 

 

“คุณบอกว่าตอนนี้ คุณดานิลอยู่ที่บ้านของคุณใช่มั้ยครับ” คิมถามขึ้น กมลพยักหน้ารับ

 

“งั้นเรากลับบ้านคุณกันเถอะ” คิมพูดชวน ทำให้กมลนิ่งอึ้ง

 

 

 

“กลับตอนนี้เนี่ยนะ” กมลถามย้ำ คิมก็พยักหน้ารับ

 

 

 

“จะกลับตอนนี้หรือตอนไหน ผมกับคุณดานิลก็ต้องเจอกันอยู่ดีไม่ใช่เหรอครับ กลับตอนนี้มันก็ไม่ต่างกัน อีกอย่างผมอยากเจอเค้าเร็วๆเหมือนกัน” คิมพูดบอก ทำให้กมลคิดไม่ถึงว่าคิมก็มีมุมเด็ดเดี่ยวแบบนี้ด้วย

 

 

 

“นายอยากจะกลับ ชั้นก็ไม่ขัดข้อง แต่ชั้นก็อดกังวลไม่ได้ ชั้นรู้ว่าดานิลต้องหาเรื่องนายแน่” กมลบอกออกมาอีก

 

 

 

“หาเรื่องผม ผมไม่กลัวหรอกครับ เพราะผมเชื่อว่า คุณคงไม่ยอมให้เค้าทำอะไรผมแน่นอน ใช่มั้ยครับ” คิมถามย้อนในสิ่งที่กมลพูดก่อนหน้านี้ กมลยกยิ้มออกมานิดๆ รู้สึกพอใจไม่น้อยเมื่อได้เห็นท่าทีมั่นใจของคิมแบบนี้ ตอนแรกกมลก็กังวล เกรงว่าคิมจะโกรธตนเองและหาเรื่องทะเลาะจนไม่อยากจะกลับไปกับกมลอีก

 

 

 

“ถ้านายยืนยันแบบนี้ ชั้นจะพูดอะไรได้ล่ะ ก็บอกแล้วว่าชั้นเป็นใหญ่เฉพาะตอนอยู่บนเตียงเท่านั้น” กมลพูดหยอกออกมาเมื่อสบายใจบ้างแล้ว

 

 

 

“เป็นใหญ่บนเตียงกับผมได้ แต่อย่าไปใหญ่บนเตียงกับคนอื่นก็แล้วกัน” คิมพูดเสียงจริงจัง ทำให้กมลยิ้มออกมาอย่างพอใจ ก่อนจะเปิดโทรศัพท์ตนเองเพื่อโทรให้คนที่บ้านเอารถมารับที่คอนโดของคิมทันที

 

 

..

 

..

 

..

 

..

 

..

 

“ไม่เป็นอะไรแน่นะ” กมลถามขึ้นขณะนั่งอยู่บนรถ และใกล้จะถึงบ้านของกมลเต็มที ซึ่งคมเป็นคนขับรถมารับกมลกับคิมด้วยตัวเอง

 

 

 

“ไม่เป็นอะไรหรอกครับ” คิมตอบกลับเสียงจริงจัง

 

 

 

“คม ดานิลมันว่ายังไงบ้าง” กมลถามคมที่กำลังขับรถอยู่

 

 

 

“ตอนที่ผมกลับไปถึงบ้าน เค้าก็โวยวายถามหานายอยู่เหมือนกันครับ ผมก็บอกว่านายไปทำธุระ ไม่ได้กลับคืนนี้ เค้าก็ฟาดงวงฟาดงาไปเรื่อย แต่ตอนที่ผมออกมาจะไปรับนาย รู้สึกว่าจะขึ้นห้องนอนไปแล้วนะครับ” คมตอบกลับ กมลขมวดคิ้วเข้าหากันนิดๆ

 

 

 

“นอนห้องไหน” กมลถามเสียงเข้ม

 

 

 

“ไม่ทราบครับ น่าจะไปนอนห้องนอนแขกนะครับ” คมตอบกลับ

 

 

 

“อืม” กมลตอบรับในลำคอ ไม่นานนักก็มาถึงบ้าน ประตูรั้วใหญ่ถูกเปิดออก คมขับรถไปจอดเทียบที่ทางขึ้นบ้าน กมลกับคิมเปิดประตูลงไปยืน คมก็ขับรถไปจอดที่โรงรถ กมลจับมือคิมเอาไว้แล้วพาเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกัน ภายในบ้านเงียบสงบไม่มีใครนั่งรออยู่ กมลจึงพาคิมขึ้นไปบนห้องนอน พอเปิดประตูเข้าไป ก็ต้องชะงัก

 

 

 

“//กลับมาแล้วเหรอกมล//” เสียงทักเป็นภาษารัสเซียดังขึ้นจากชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียงของกมล ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนอยู่ในชุดกางเกงผ้าขาเสมอเข่ากับเสื้อเชิ๊ตสีขาวที่บ่งบอกว่าเป็นชุดนอน นั่งไขว่ห้างพร้อมกับแก้วเหล้าในมือ คิมเองก็หันไปมองเช่นเดียวกัน ก็พบว่าชายหนุ่มมีรูปร่างสูงโปร่งพอๆกับกมล แต่หุ่นไม่หนาเท่า หน้าตาจัดว่าดีเพราะคิ้วเข้มจมูกโด่งตามแบบฉบับคนรัสเซีย แต่ไม่ได้ดูหล่อเข้ม เพราะคิมมองว่าอีกฝ่ายดูหล่อแบบหวานๆ เสียมากกว่า เพราะใบหน้าเนียนไม่มีรอยหนวดเคราแม้แต่น้อย

 

 

 

“//ถ้าไม่กลับมา นายจะเห็นชั้นมั้ยละ//” กมลตอบกลับเป็นภาษารัสเซียเช่นเดียวกัน ทำให้คิมพึ่งรู้ว่ากมลพูดภาษารัสเซียเป็นด้วย

 

 

 

“//ปากยังจัดเหมือนเดิมเลยนะ แล้วนั่น..ใคร//” ดานิลพูดพร้อมกับยกยิ้มนิดๆ ก่อนจะพยักหน้ามาทางคิม ที่ยืนงงอยู่ว่าทั้งสองคุยอะไรกัน กมลหันมามองคิม

 

 

 

“//ก่อนจะถามชั้น นายบอกชั้นมาก่อน ว่านายมาทำบ้าอะไรในห้องนอนของชั้น//”  กมลถามเสียงเข้ม ดานิลลุกขึ้นเดินมาหากมลและคิม

 

 

 

“สวัสดี ชั้นชื่อดานิล” ดานิลพูดภาษาไทยออกมาอย่างชัดเจน ไม่สนใจจะตอบคำถามของกมล พร้อมกับจ้องมองคิมอย่างสำรวจ

 

 

 

“สวัสดีครับ ผมชื่อคิม” คิมทักทายกลับไปเช่นเดียวกัน ดานิลปรายตามองคิมแล้วไล่มองมือของกมล ที่จับมือของคิมเอาไว้

 

 

 

“//หมอนี่เป็นใคร//” ดานิลถามกมลเป็นภาษารัสเซียอีกครั้ง

 

 

 

“ชั้นว่านายคุยกับพวกชั้นเป็นภาษาไทยดีกว่านะ เมียชั้นจะได้เข้าใจด้วย” กมลพูดบอกออกมาตรงๆ ทำให้ดานิลชะงักกึก ดวงตาลุกวาวขึ้นมาทันที

 

 

 

“//เมีย? นายบอกว่าผู้ชายคนนี้เป็นเมียของนายงั้นเหรอ//” ดานิลถามขึ้นมาทันที

 

 

 

“บอกแล้วไง ว่าให้คุยเป็นภาษาไทย ตอนนี้นายอยู่เมืองไทยนะดานิล ชั้นไม่คุยกับนายเป็นภาษารัสเซียแล้วนะ” กมลว่าเสียงเข้ม ดานิลออกอาการฮึดฮัด พร้อมกับจ้องหน้าคิมเขม็ง

 

 

 

“นายน่ะ เป็นอะไรกับกมล” ดานิลยิงคำถามใส่คิมทันที ทั้งๆที่กมลบอกไปแล้วว่าคิมเป็นอะไรกับเขา

 

 

 

“เมื่อกี้คุณก็น่าจะได้ยินคุณกมลพูดบอกแล้วไม่ใช่เหรอครับ” คิมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ดานิลหันไปมองกมลตาเขียว

 

 

 

“นี่มันเรื่องอะไรกันกมล นายมีเมียตั้งแต่เมื่อไร!” ดานิลถามเสียงดังลั่น

 

 

 

“ดานิล นี่มันดึกแล้ว ชั้นว่านายไปนอนพักผ่อนก่อนดีกว่านะ พรุ่งนี้เช้าเราค่อยคุยกัน” กมลบอกกลับ ก่อนจะดันให้คิมเดินไปยืนกลางห้อง

 

 

 

หมั่บ!

 

 

ดานิลคว้าแขนของกมลเอาไว้

 

 

 

“แต่ชั้นต้องการคุยตอนนี้ เดี๋ยวนี้ด้วย” ดานิลพูดบอกออกมาอีก กมลมองหน้าดานิลอย่างไม่พอใจ มือแกร่งดึงมือของดานิลออกจากแขนของตนเอง

 

 

 

“ชั้นกับเมียต้องการพักผ่อน และถ้านายยังพูดไม่รู้เรื่อง ชั้นจะโยนนายออกไปจากห้อง ด้วยมือของชั้นเอง” กมลบอกเสียงกร้าว ทำให้ดานิลชะงักไปนิด มองกมลด้วยสายตาตัดพ้อ ก่อนจะหันมามองคิมด้วยสายตาวาวโรจน์

 

 

 

“งั้นชั้นจะนอนห้องนี้” ดานิลพูดบอกออกมาอย่างไม่ยอม คิมเองก็รู้สึกหงุดหงิดกับความเอาแต่ใจของดานิลไม่น้อยเหมือนกัน ตอนนี้ร่างบางเพลียจากการเดินทาง อยากจะพักผ่อนเร็วๆ

 

 

 

“ดานิล!” กมลตวาดลั่น คิมจับแขนของกมลเอาไว้เพื่อให้กมลใจเย็นลงนิด

 

 

 

“คุณจะนอนห้องนี้ก็ได้นะครับ” คิมพูดขึ้นมา กมลหันไปมองหน้าคิมทันที

 

“เดี๋ยวผมสองคนจะออกไปนอนที่อื่นเอง” คิมบอกต่อ ทำให้กมลยิ้มออกมาได้ ดานิลมองหน้าคิมอย่างไม่พอใจ

 

 

 

“นายคิดว่านายเป็นใครห้ะ!” ดานิลพูดใส่คิมเสียงแข็ง

 

 

 

“ดานิล อย่าล้ำเส้นชั้นให้มาก ไปนอนซะ มีอะไรอยากรู้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้” กมลว่าออกมาอีก ดานิลพยักหน้าช้าๆ อย่างหยันๆ

 

 

 

“ก็ได้…ชั้นไปนอนห้องนอนแขกก็ได้ พรุ่งนี้อย่าพึ่งพาหมอนี่ไปซ่อนที่ไหนซะล่ะ ชั้นต้องการคุยกับหมอนี่ด้วยเหมือนกัน” ดานิลพูดดักขึ้นมาเพราะคิดว่ากมลจะให้คิมไปหลบที่อื่นก่อน เนื่องจากไม่อยากให้ดานิลทำอะไรคิม

 

 

 

“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ พรุ่งนี้คุณเจอผมแน่นอนครับ ผมไม่ไปไหนหรอก ว่าแต่ คุณชอบทานอาหารไทยประเภทไหนครับ ผมจะได้ทำให้ทาน” คิมพูดบอกกลับ ทำให้ดานิลนิ่งอึ้ง เพราะคิดว่าคิมน่าจะออกอาการกลัวตนเองบ้างสักนิด แต่ไม่มีเลย

 

 

 

“ฮึ้ย!!” ดานิลฮึดฮัดอย่างขัดใจ ก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกไปจากห้องของกมล คิมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก กมลเดินตามไปล็อคประตูห้องทันที

 

 

 

“เก่งเหมือนกันนี่ ชั้นนึกว่านายจะกลัวดานิลซะอีก” กมลหันมาพูดกับคิม

 

 

 

“ถ้าไม่ได้ฟังจากคุณก่อนว่าอะไรเป็นอะไรก็คงกลัวอยู่หรอกครับ แต่เมื่อกี้ก็แอบกลัวอยู่เหมือนกันนะ เพราะเค้าตัวใหญ่กว่าผมอีก แต่ผมมั่นใจไง ว่าถ้าเค้าจะทำอะไรผม คุณคงไม่ยอม จริงมั้ยล่ะ” คิมพูดพร้อมกับลอยหน้าลอยตายิ้มๆ กมลรั้งเอวบางเข้ามากอด

 

 

 

“แบบนี้ค่อยสมกับเป็นเมียชั้นหน่อย” กมลบอกยิ้มๆ คิมลูบสาบเสื้อที่หน้าอกของกมลเบาๆ

 

 

 

“ผมบอกไว้ก่อนนะครับ ว่าผมเองน่ะ ก็เป็นคนเอาแต่ใจ แล้วก็หวงของใช่ย่อยเหมือนกัน” คิมพูดขึ้นมาเสียงจริงจัง

 

 

 

“ตามสบายเลยคิม สำหรับนาย อยากจะเอาแต่ใจหรืออยากจะอาละวาดแค่ไหนก็ตามใจ ขออย่างเดียว มีอะไรให้บอก และห้ามทิ้งชั้นไปไหนเด็ดขาด” กมลบอกเสียงจริงจัง คิมยิ้มรับนิด

 

 

 

“ครับ ผมว่าตอนนี้เราอาบน้ำนอนกันเถอะครับ ผมเพลียมากเลย” คิมพูดบอกออกมา ก่อนที่กมลจะพาคิมเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ และไม่วายรังแกคิมไปอีก 1 รอบ แล้วถึงจะพากันมานอนกอดกันบนเตียงกว้าง

 

 

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

 

 

“อือออ จะไปไหนคิม” กมลถามขึ้นเมื่อรู้สึกตัวในตอนเช้าแล้วพบว่าคิมกำลังจะขยับลงจากเตียงนอน

 

 

 

“ผมจะไปล้างหน้า แล้วก็จะลงไปช่วยป้านีในครัวน่ะครับ” คิมพูดขึ้น

 

 

 

“ช่วยเสร็จแล้วขึ้นมาอาบน้ำพร้อมกันนะ” กมลบอกกลับ

 

 

 

“คิดจะทำอะไรอีกล่ะ เมื่อคืนผมก็เพลียมากแล้วนะครับ” คิมพูดว่าออกมาไม่จริงจังนัก

 

 

 

“อยากอาบน้ำพร้อมนายเฉยๆ ไม่มีอะไรหรอก มาใกล้ๆสิ ยังไม่มอร์นิ่งคิสเลย”   กมลพูดขึ้น

 

 

 

“ผมยังไม่ได้แปรงฟัน” คิมพูดยิ้มๆ กมลปรือตามองคิมแล้วพยักหน้าซ้ำๆ คิมจึงขยับขึ้นไปหากมลบนเตียงอย่างเสียไม่ได้ ริมฝีปากบางจุ๊บลงไปบนปากของกมลเร็วๆทำให้กมลยิ้มขำนิดๆ

 

“นอนต่อเถอะครับ  เดี๋ยวผมขึ้นมาเรียก อ่อ ผมจะล็อคห้องไว้ให้นะครับ จะได้ไม่มีใครแอบเข้ามานอนด้วย” คิมพูดเหน็บ ทำให้กมลเลิกคิ้วนิดๆ  ก่อนจะยิ้มขำ

 

 

 

“หึหึ ชั้นจำกลิ่นได้ ไม่นอนกอดใครนอกจากนายหรอกน่า” กมลบอกกลับ คิมจึงขยับลงจากเตียงไปล้างหน้าล้างตา ออกมาอีกที กมลก็หลับลงไปอีกรอบแล้ว คิมจึงเช็ดหน้าเช็ดตา ออกจากห้องโดยไม่ลืมล็อคประตูเอาไว้ด้วย

 

 

 

“ตื่นแต่เช้าเลยนะครับคุณคิม” ลูกน้องของกมลที่เดินผ่านบันไดพูดทักขึ้น

 

 

 

“มันชินล่ะมั้ง นี่ป้านีเข้าครัวรึยัง” คิมถามขึ้นบ้าง

 

 

 

“เข้าแล้วครับ” ลูกน้องของกมลตอบกลับ คิมจึงเดินเข้าไปในครัว

 

“มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับป้านี” คิมทักขึ้นยิ้มๆ ป้านีหันมามองคิม ก่อนจะเดินมาจับแขนคิมเบาๆ

 

 

 

“เจอคุณดานิลแล้วใช่มั้ยคะ” ป้านีถามอย่างเป็นห่วง

 

 

 

“ครับ เจอเมื่อคืน” คิมตอบกลับ

 

 

 

“ป้าเป็นห่วงน่ะค่ะ คุณดานิลแกค่อนข้างเอาแต่ใจ ป้าเลยกังวลกลัวว่าคุณคิมจะไม่พอใจ” ป้านีบอกออกมาอีก

 

 

 

“ป้านีสนิทกับคุณดานิลรึเปล่าครับ” คิมถามด้วยความอยากรู้

 

 

 

“ก็ไม่ค่อยสนิทหรอกค่ะ คุณดานิลไม่เคยมาพูดเล่นหรือคุยอะไรกับพวกป้าหรอก แต่ใช่ว่าคุณดานิลจะเป็นคนไม่ดีนะคะ แกเป็นดีคนหนึ่งเหมือนกัน แต่เพียงแค่เอาแต่ใจตัวเองไปหน่อย” ป้านีบอกออกมายิ้มๆ คิมพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะช่วยป้านีทำอาหารเช้า สักพัก คมก็เดินเข้ามาในครัว

 

 

 

“คม นายให้อาหารคลีโมกับวิปครีมรึยัง” คิมถามขึ้นทันที

 

 

 

“กำลังจะไปให้ครับ” คมตอบกลับ คิมตาลุกวาว

 

 

 

“ชั้นไปด้วยนะ ชั้นเคยให้แล้ว ไม่ต้องห่วง” คิมรีบพูดบอกออกมาทันที

 

 

 

“ได้ครับ” คมตอบรับ เพราะกมลเคยบอกเอาไว้เหมือนกันว่าถ้าคิมขอให้พาไปให้อาหารก็ให้พาไปได้ แต่ให้เฉพาะวิปครีมเท่านั้น

 

..

 

..

 

..

 

“คุณกมล ตื่นได้แล้วครับ ลงไปทานอาหารเช้ากัน” คิมที่พึ่งกลับจากการให้อาหารเสือเบงกอลก็เข้ามาปลุกกมล

 

 

 

“อือออ…ไปทำอะไรมา ได้กลิ่นคาวเนื้อ” กมลที่ลืมตาตื่นขึ้นมาพูดถามขึ้น คิมก้มลงดมเสื้อตัวเอง

 

 

 

“ผมไปให้อาหารวิปครีมมาครับ วันนี้มันเดินเข้ามาหาผมโดยไม่ต้องเรียกด้วย แถมยังเลียผมมือตอนที่ให้อาหารมันด้วยล่ะ” คิมเล่าออกมาอย่างตื่นเต้น กมลยิ้มออกมาอ่อนๆ พร้อมกับมองหน้าคิมอย่างสบายใจ

 

 

 

“ชั้นดีใจนะ ที่เห็นนายยิ้มได้แบบนี้” กมลพูดบอกออกมา ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง

 

“ไปอาบน้ำกัน จะได้ลงไปกินข้าว” กมลพูดชวน ก่อนที่ทั้งสองจะพากันไปอาบน้ำแต่งตัว และลงมายังห้องอาหาร

 

..

 

..

 

“วันนี้คมกับใบบุญขอกินในครัวนะคะ” ป้านีพูดขึ้นเมื่อกมลกับคิมเดินเข้ามาในห้องอาหาร

 

 

 

“อ่อ ครับ ผมเข้าใจ” กมลพูดขึ้นมาก่อน เพราะรู้ดีว่าคม ไม่อยากร่วมโต๊ะอาหารด้วย ถ้าดานิลอยู่ในบ้าน เพราะคมไม่อยากให้ดานิลไปพูดได้ว่ากมลหมดความน่านับถือ เพราะดานิลกับอีวานปกครองคนของตัวเองในแบบเจ้านายลูกน้อง ไม่ได้ปกครองแบบคนในครอบครัวเหมือนกับกมล กมลพาคิมนั่งลงที่โต๊ะอาหาร

 

 

 

“แล้วเราจะไม่รอคุณดานิลเหรอครับ” คิมถามขึ้น เมื่อกมลทำท่าจะกินอาหารเช้า

 

 

 

“ไม่ต้องรอ รายนั้นไม่รู้จะตื่นเมื่อไร นั่งเครื่องมาแล้วมาฝืนรอพวกเราเมื่อคืน คงเจ็ทแล็กน่ะ” กมลบอกกลับอย่างไม่ใส่ใจ คิมลังเลนิดๆ ก่อนจะยอมนั่งกินอาหารไปพร้อมกับกมล โดยมื้อเช้าของดานิล ป้านีได้เตรียมแยกเอาไว้ต่างหากแล้ว

 

..

 

..

 

“ใจคอ นายจะไม่รอชั้นเลยรึไง กมล” เสียงโวยของดานิลดังขึ้นขณะที่กมลกับคิม กินใกล้จะอิ่มแล้ว กมลเหลือบตาขึ้นมองนิดๆ ก็เห็นดานิลเดินเข้ามาในชุดที่ใส่นอนเมื่อคืน

 

 

 

“ไม่คิดว่านายจะตื่นเร็วนะ” กมลบอกกลับไป ดานิลมองหน้ากมลอย่างเคืองๆ ก่อนจะหันมามองคิมอย่างไม่พอใจอีกคน

 

 

 

“บอกแม่บ้านของนาย ให้ยกอาหารให้ชั้นด้วย” ดานิลพูดพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ตรงกันข้ามกับคิม

 

 

 

“เดี๋ยวผมจัดการให้ครับ” คิมหันมาพูดกับกมลยิ้มๆ ก่อนจะลุกหาป้านีในครัว แล้วช่วยป้านีจัดอาหารมาให้ดานิล

 

“ตามสบายนะครับ ขาดเหลืออะไรบอกผมได้” คิมพูดกับดานิลยิ้มๆ เมื่อวางอาหารเช้าแบบอเมริกันให้ดานิลแล้ว ก็กลับมานั่งที่เดิมของตนเอง

 

 

 

 

 

 

 

2   Be   Con

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

แหม่ นึกว่าดราม่ากันล่ะสิ ฮ่าๆๆ

 

ยอนิมไม่เก่งดราม่าอ่า ทำไงอ่ะ