ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย!! [Yaoi , Boy’s love] – ตอนพิเศษ 3

ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย ตอนที่3  (คม x ใบบุญ)

Author: 여님  (ยอนิม)

“โทรบอกเจ้าเดย์แล้วใช่มั้ย ว่าเรากำลังจะเข้าไปหาน่ะ” กมลถามคมขึ้น ขณะที่นั่งอยู่ในรถ หลังจากที่ลงเครื่อง ก็พากันตรงไปยังบ้านของเดย์ทันที

“เรียบร้อยแล้วครับ” คมตอบกลับ

“อืม เดี๋ยวคุยกับเดย์เรื่องของคิมเสร็จ นายจะได้กลับไปพักผ่อนบ้าง เหนื่อยกันมามากแล้วนี่” กมลบอกกลับเพราะเป็นห่วงลูกน้องของตนเองจริงๆ

“ครับ” คมตอบรับ

“ว่าแต่ แกซื้อสตอเบอรี่ไปฝากใคร ปกติแกไม่ค่อยกินนี่นา” กมลถามอย่างสงสัย หลังจากที่ให้คมไปพักตอนที่อยู่เกาหลี คมก็กลับมาพร้อมกับกล่องใส่สตอเบอรี่ลูกโตซึ่งแพ็คมาอย่างดี คมนิ่งไปนิดเมื่อถูกเจ้านายเอ่ยถาม

“ซื้อไปฝากใบบุญน่ะครับ” คมพูดตอบออกไปตรงๆ ทำให้กมลเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมาอีก จนกระทั่งไปถึงบ้านของเดย์ กมลไม่ต้องไปตามหาคิมที่ไหนไกลเลย ในเมื่อคิมมาอยู่ที่บ้านของเดย์เข้าพอดี เมื่อพูดคุยกันสักพัก กมลก็พาคิมมากับตนเองจนได้ คมจึงสั่งคนขับรถให้ตรงกลับมาที่บ้านของกมลในทันที เมื่อถึงบ้าน กมลก็สั่งให้ทุกคนมารวมตัวกันตอนเย็น และไล่ให้คมไปนอนพัก ก่อนจะพาคิมเข้าไปในบ้าน คมเดินไปเปิดกระโปรงท้ายรถ เพื่อหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของตนเองและของฝาก คมเดินไปตามทางเดินที่ตรงไปยังบ้านพักของตนเอง พอถึงบ้านก็ไขประตูเอากระเป๋าเข้าไปเก็บด้านในแล้วหยิบกล่องของฝากเดินไปยังทางเดินอีกทาง ก่อนจะไปหยุดอยู่หน้าบ้านพักอีกหลัง

“ใบบุญ อยู่รึเปล่า” คมเรียกเด็กหนุ่มอยู่ที่หน้าบ้าน ก่อนจะได้ยินเสียงกุกกักจากประตูที่บ่งบอกถึงความรีบร้อน

“พี่คมกลับมาแล้วเหรอฮะ” เสียงใสของใบบุญดังขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มของร่างเล็กที่เปิดประตูออกมาหาคม ทำให้อาการเหนื่อยล้าจากการเดินทางของคม บรรเทาลงไปได้พอสมควรเมื่อเห็นรอยยิ้มของคนตรงหน้าแบบนี้

“ถ้ายังไม่กลับ จะมายืนอยู่ตรงนี้ได้ไงล่ะ” คมย้อนกลับไป ทำให้ใบบุญทำแก้มพองลม หัวใจของคมกระตุกวูบไหวนิดๆ เมื่อรู้สึกอยากจะกัดแก้มป่องๆของเด็กหนุ่มซะเหลือเกิน

“พี่คมเป็นอะไรรึเปล่าฮะ สะบัดหัวทำไมอ่ะ” ใบบุญถามอย่างงงๆ เมื่ออยู่ๆ คมก็สะบัดหัวไปมาซะงั้น โดยหารู้ไม่ว่า คมสะบัดเพื่อขจัดความคิดแปลกๆในสมองออกไป

“เปล่า ไม่เป็นอะไรหรอก” คมบอกกลับ ก่อนจะยื่นกล่องของฝากให้ใบบุญ

“อ่ะ พี่ซื้อมาฝาก” คมพูดบอก

“อะไรเหรอฮะ” ใบบุญถามขึ้นอย่างอึ้งๆ และยังไม่เอื้อมมือไปรับแต่อย่างไร

“ลองเปิดดูสิ” คมบอกอีก ใบบุญมองกล่องตรงหน้าด้วยความรู้สึกตื้นตัน เด็กหนุ่มยังไม่เคยมีใครซื้อของอะไรมาฝากแบบนี้มาก่อน อย่าว่าแต่ของฝากจากต่างประเทศเลย ในประเทศใบบุญก็ยังไม่เคยได้จากใคร

“พะ..พี่คมซื้อของมาฝากใบบุญจริงๆเหรอฮะ” ใบบุญย้ำถามขึ้นอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“ก็ใช่น่ะสิ แล้วอย่าร้องไห้นะ พี่ซื้อของมาฝากก็ต้องยิ้มสิ ร้องไห้ได้ไงกัน” คมแสร้งพูดเสียงดุ ดักทางใบบุญเอาไว้ เพราะเห็นว่าดวงตาของใบบุญคลอรื้นไปด้วยน้ำตา

“ก็ใบบุญดีใจนี่ฮะ” เด็กหนุ่มบอกออกมาเสียงสั่นนิดๆ แต่ก็พยายามฝืนตัวเองไม่ให้ร้องไห้ออกมาต่อหน้าคม เพราะกลัวว่าคมจะรำคาญ

“รับไปสิ เปิดดูเลย” คมบอกกลับ ร้อยวันพันปีเขาไม่เคยแม้แต่จะคิดซื้อของมาฝากใคร เพราะไม่มีใครให้ซื้อฝาก ใบบุญเป็นคนแรกที่คมซื้อของมาให้แบบนี้

“ขอบคุณฮะ” ใบบุญยกมือไหว้คมพร้อมกับรับกล่องจากมือของคมมาถือเอาไว้ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะหน้าบ้าน แล้วเริ่มแกะกล่อง โดยมีคมยืนมองดูอยู่ใกล้ๆ ทันทีที่เปิดกล่องออก ใบบุญก็ตาลุกวาว

“พะ..พี่คม..สะ..สตอเบอรี่นี่ฮะ พี่คมซื้อสตอเบอรี่มาฝากใบบุญเหรอฮะ” เด็กหนุ่มหันมาถามคมด้วยน้ำเสียงละล่ำละลั่ก รู้สึกตื่นเต้นเมื่อเห็นสตอเบอรี่ลูกใหญ่กว่าที่ตนเองกินในร้านไอศกรีมเสียอีก แถมกลิ่นหอมอ่อนๆของสตอเบอรี่ก็โชยขึ้นมาให้ได้กลิ่นอีกด้วย

“ชอบมั้ย” คมถามกลับไป ใบบุญพยักหน้ารับทันที

“ชอบฮะ ชอบที่สุดเลย พี่คมใจดีที่สุดเลยฮะ” ใบบุญหันไปพูดกับร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหลัง เพราะใบบุญนั่งอยู่ที่เก้าอี้ก่อนจะโผกอดเอวแกร่งของคมเอาไว้

หมั่บ!!

คมยืนตัวแข็งทื่อเมื่อใบบุญกอดเอวของคมเอาไว้พร้อมกับเงยหน้าส่งยิ้มด้วยความดีใจ

“พี่คมใจดีกับใบบุญจัง ขอบคุณนะฮะ” เด็กหนุ่มพูดบอกออกมาอีก คมผ่อนลมหายใจออกมา  ก่อนจะยกมือลูบหัวของใบบุญเบาๆ

“เอาไปแช่ตู้เย็น แล้วเก็บเอาไว้กินนะ” คมพูดบอกออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่ใบบุญฟังแล้วรู้สึกอบอุ่นในใจเป็นอย่างมาก

“ฮะ” ใบบุญตอบรับ

“พี่ว่าเราปล่อยพี่ก่อนดีกว่ามั้ย” คมพูดบอก ทำให้ใบบุญค่อยๆปล่อยวงแขนของตนเองออกจากเอวแกร่งของคม พร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ

“ขอโทษฮะ ใบบุญไม่ได้ตั้งใจ ใบบุญแค่อยากขอบคุณพี่คมที่ซื้อของมาฝาก” ใบบุญพูดเสียงอ่อย เพราะคิดว่าคมไม่พอใจที่ใบบุญไปกอดเอวแกร่งของคมเมื่อกี้

“พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย คิดไปถึงไหนน่ะเรา พี่แค่จะกลับไปนอนพักบ้างเท่านั้นเอง” คมรีบพูดบอก เพราะไม่อยากให้เด็กหนุ่มทำหน้าหงอยๆแบบนี้

“พี่คมเหนื่อยมากมั้ย ให้ใบบุญนวดให้เอามั้ยฮะ ใบบุญนวดได้นะ ใบบุญนวดให้แม่บ่อยๆ” เด็กหนุ่มพูดบอก เพราะคิดว่าอยากจะตอบแทนคมบ้างที่ซื้อของมาฝากตนเอง

“เอาไว้ก่อนล่ะกัน พี่อยากนอนน่ะ เราเองก็อยู่บ้านนะ อย่าเดินไปที่กรงเสือนะ” คมพูดเตือนเอาไว้

“ฮะ พี่คมไปพักเถอะฮะ” ใบบุญบอกกลับพร้อมกับยกกล่องสตอเบอรี่ที่คมซื้อมาฝากมากอดเอาไว้แนบอก แล้วเดินไปส่งคมตรงทางเดินที่เชื่อมต่อกัน

“ขอบคุณพี่คมมากนะฮะ” ใบบุญพูดบอกอีกครั้ง คมพยักหน้ารับแล้วยกยิ้มมุมปากนิดๆก่อนจะเดินหันหลังกลับไปยังบ้านพักของตนเอง ใบบุญยืนมองแผ่นหลังกว้างของคมพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าบ้านเพื่อเอาสตอเบอรี่ไปแช่ตู้เย็น คมเดินกลับไปถึงบ้านพักก็อาบน้ำนอนพักทันทีด้วยความเพลีย

หลังจากที่เอาสตอเบอรี่มาแช่ตู้เย็นแล้ว ใบบุญก็รอให้สตอเบอรี่เย็นสักพัก แล้วหยิบออกมาลูกหนึ่งเพื่อจะลองชิม ใบบุญถือสตอเบอรี่ลูกโตในมือมานั่งที่ชิงช้าใกล้ๆกับบ้านพัก

“หอมจัง” ใบบุญพูดกับตัวเองเมื่อดมไปที่สตอเบอรี่ในมือ ก่อนจะกัดชิมทีละนิด ความหวานฉ่ำของสตอเบอรี่กระจายเต็มปาก ทำให้ใบบุญยิ้มกว้างออกมา พลางคิดว่าตนเองจะกินวันละลูกเท่านั้น ใบบุญนั่งเล็มนั่งชิมไปทีละนิดจนหมดลูก รู้สึกว่าตนเองมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ถึงแม้ว่าจะพึ่งถูกแม่ทิ้งเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาก็ตาม ใบบุญนั่งเล่นอยู่คนเดียว เพราะไม่รู้จะไปคุยกับใคร ยายของใบบุญให้ใบบุญช่วยทำความสะอาดภายในบ้านของกมลในช่วงเช้า พอเสร็จแล้วก็ให้ใบบุญกลับมาที่บ้านพักเสียก่อน ใบบุญได้ยินเสียงเหมือนคนเดินมา ก่อนจะเห็นลูกน้องของกมลคนหนึ่งและชายหนุ่มหน้าสวยอีกคนกำลังเดินมาทางที่ใบบุญนั่งอยู่

“อ๊ะ แขกคุณกมลแน่เลย” ใบบุญพูดกับตนเองด้วยความตกใจ กลัวว่าตนเองจะมาเกะกะแขกของกมล จึงรีบวิ่งกลับไปยังบ้านพักของตนเองกับยายอย่างรวดเร็ว

..

..

..

..

..

โฮกกกกกกกกกกกกกกก

เสียงคำรามของเสือเบงกอลที่กมลเลี้ยงเอาไว้ดังขึ้น ทำให้คมรู้สึกตัวรีบลุกลงจากเตียงอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งออกมานอกบ้าน

//ใบบุญ// คมคิดถึงเด็กหนุ่มตัวเล็กขึ้นมาทันที รู้สึกเป็นห่วงกลัวว่าใบบุญจะเข้าไปเดินเล่นใกล้กรงเสือ คมวิ่งไปทางกรงเสืออย่างรวดเร็ว ในใจก็ภาวนาขอให้ไม่ใช่ใบบุญที่ไปทำให้ให้เสือคำรามแบบนี้ พอไปถึงก็พบว่าเป็นคิมกับกมล และกิจลูกน้องของกมลอีกคน คมเดินเข้าไปถามเรื่องราวก่อนที่กมลจะต่อยกิจจนล้มคว่ำ แต่ไม่ทันได้ทำอะไรมากนัก คิมก็เข้ามาขวางเอาไว้ ก่อนที่กมลจะสั่งให้คมไปดูเสือทั้งสองตัวของตนเอง  คมถอนหายใจออกมาอย่างเบาใจเมื่อรู้ว่าไม่ใช่ใบบุญ แต่ก็รู้สึกเป็นห่วงคิมนิดๆ ถ้ากมลมาไม่ทัน คิมคงโดนเสือตะปบเข้าอย่างจัง

“คลีโม!!” คมเรียกคลีโมที่เดินไปเดินมาด้วยความงุ่นง่านเล็กน้อย ส่วนวิปครีมก็เดินมาคลอเคลียใกล้ๆ คลีโมเมื่อได้ยินเสียงเรียกก็เดินมาใกล้ๆกรงตรงที่คมยืนอยู่

“เกือบไปแล้วมั้ยล่ะเจ้าคลีโม ถ้าแกทำให้เมียนายเจ็บแม้แต่รอยข่วน แกโดนถลกหนังออกมาทำพรมเช็ดเท้าแน่ๆ ทีนี้แหละ เจ้าเดย์ก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ” คมพูดบ่นให้คลีโมฟัง แต่คลีโมก็ได้แต่มองนิ่งๆเหมือนไม่สะทกสะท้านกับคำขู่ของคมสักเท่าไรนัก

“แมร่ง นิสัยเหมือนไอ้เดย์เปี๊ยบ” คมบ่นออกมาอีก ก่อนจะเดินเอาอาหารมาให้เสือสองตัวแล้วเดินกลับไปยังบ้านพักของตนเอง

“พี่คมฮะ” เสียงของใบบุญดังขึ้น พร้อมกับเด็กหนุ่มที่วิ่งเข้ามาหาคม

“ว่าไงใบบุญ” คมถามกลับ รู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นใบบุญอยู่ตรงนี้

“เกิดอะไรขึ้นเหรอฮะ ใบบุญได้ยินเสียงอะไรไม่รู้ดังมากเลย” ใบบุญถามด้วยน้ำเสียงตกใจนิดๆ

“เสียงของเจ้าคลีโมน่ะ ไม่มีอะไรหรอก อ่อ เดี๋ยวเราเข้าไปที่บ้านใหญ่ด้วยนะ นายเค้าเรียกทุกคนให้เข้าไปคุย” คมบอกอย่างนึกได้

“งั้นใบบุญไปพร้อมพี่คมเลยได้รึเปล่าฮะ ยายยังอยู่ที่บ้านใหญ่ ใบบุญไม่กล้าเดินไปคนเดียว” เด็กหนุ่มพูดบอกออกมาเสียงอ่อยๆ

“ไปสิ เดี๋ยวเดินไปที่บ้านพี่ก่อนล่ะกัน พี่ขอเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บเดียว” คมตอบกลับ ใบบุญพยักหน้ารับยิ้มๆ แล้วเดินไปพร้อมกับคม

“เข้ามาก่อนสิ” คมพูดบอกเมื่อเปิดประตูเข้าไปในบ้าน แต่ใบบุญยังคงยืนรออยู่หน้าบ้าน

“เข้าได้เหรอฮะ” ใบบุญถามกลับไป

“ทำไมถึงเข้าไม่ได้” คมย้อนถามกลับไปบ้าง

“ก็พี่ลพบอกว่า พี่คมไม่ชอบให้ใครเข้าไปวุ่นวายในบ้านของพี่คมนี่ฮะ” ใบบุญบอกกลับทำให้คมชะงักไปนิด

“พี่หมายถึงถ้าไม่ได้รับอนุญาต ก็ไม่ชอบให้ใครเข้าไปในบ้านพี่ แต่ตอนนี้พี่อนุญาตเราแล้ว ก็แปลว่าเข้าได้ เข้าใจรึยัง” คมบอกกลับไป คมรู้สึกเชื่อใจไว้ใจใบบุญมากพอที่จะให้เข้ามานั่งเล่นในบ้านพักของตนเองได้

“เข้าได้จริงๆเหรอฮะ” ใบบุญถามอีก คมพยักหน้ารับ ก่อนที่ใบบุญจะเดินตามคมเข้าไปในบ้านพักอย่างเกร็งๆ

“นั่งรอแป๊บเดียว” คมบอกสั้นๆก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอน ส่วนใบบุญก็ยืนมองสำรวจบ้านของคมไปด้วย

ก๊อกๆ

“พี่คม พี่คมคะ” เสียงเคาะประตูบ้านและเสียงเรียกของหญิงสาวดังขึ้น ทำให้ใบบุญชะงักไปนิดพร้อมกับหันซ้ายหันขวาไม่รู้ว่าควรทำยังไง เสียงเรียกของหญิงสาวยังคงดังอยู่ ใบบุญจึงเดินไปเคาะประตูห้องนอนของคม

“พี่คมฮะ มีคนมาหา” ใบบุญพูดบอก พอดีกับที่คมเปิดประตูห้องนอนออกมาหลังจากที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว

“ใครมาเคาะประตูบ้าน” คมถามขึ้น ใบบุญส่ายหน้าไปมา

“ไม่รู้ฮะ แต่เสียงเหมือนพี่ไหม” ใบบุญตอบกลับ คมจึงเดินไปเปิดประตูบ้าน

หมั่บ!

แขนแกร่งของคมถูกหญิงสาวกอดเอาไว้ข้างหนึ่ง ขณะที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูบ้าน

“พี่คมกลับมาตั้งแต่เมื่อไรอ่ะคะ ไหมออกไปทำธุระข้างนอกพึ่งกลับมา พอรู้ว่าพี่คมกลับมาแล้วก็รีบมาหาทันทีเลย” หญิงสาวพูดบอกเสียงออดอ้อน คมขมวดคิ้วเข้าหากัน กับการเข้าหาของหญิงสาวที่ทำเป็นประจำ

“ไหม พี่บอกแล้วไง ว่าไม่ให้มากอดมาเกาะพี่แบบนี้” คมพูดเสียงดุ ทำให้หญิงสาวหน้าเจื่อนลงนิดๆ พร้อมกับปล่อยมือออกจากแขนของคมช้าๆ

“ขอโทษค่ะ ไหมลืมตัว” หญิงสาวพูดบอกออกมา ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นเด็กหนุ่มตัวเล็กเดินมาจากในบ้านของคมมาที่ประตูบ้าน

“ใบบุญ เข้าไปได้ไงน่ะ” ไหมถามเสียงแข็ง

“เอ่อ พี่คมให้เข้ามารอข้างในน่ะฮะ” ใบบุญตอบกลับตรงๆ รู้สึกหวั่นกลัวกับสายตาของไหม แม่บ้านของกมลอีกคนนิดๆ

“จริงเหรอคะพี่คม” หญิงสาวถามกลับไปทันที เพราะทุกคนรู้ดีว่า คมไม่ค่อยให้ใครเข้าบ้านตนเองมากนัก แม้แต่หญิงสาวเองที่รู้จักกับคมมานาน ยังไม่เคยได้เข้าบ้านของคมแม้แต่นิด

“อืม ออกมาได้แล้วใบบุญ ไปบ้านใหญ่กันได้แล้ว เราด้วยนะไหม นายเรียกรวมตัวที่บ้านใหญ่” คมบอกเสียงเรียบ ใบบุญเดินตัวลีบออกมาจากบ้าน แล้วเดินตามไหมและคมไปยังบ้านใหญ่ โดยมีไหมหันมามองใบบุญเป็นระยะ พอไปถึง คมก็แยกไปดูลูกน้องแต่ละคนว่ามากันครบรึยัง ส่วนใบบุญกับไหมก็เดินแยกไปในครัวของบ้านใหญ่

“อ่า มาพอดีเลยใบบุญ ยายว่าจะไปตามเราพอดีเลย” ป้านีพูดขึ้นเมื่อเห็นหลานชายตนเองเดินเข้ามาหา

“มีอะไรให้ใบบุญช่วยมั้ยฮะยาย” เด็กหนุ่มรีบถามขึ้นทันที เพราะไม่อยากอยู่เฉยๆ

“ไม่มีอะไรหรอก รอไปรวมตัวกันที่ห้องโถงอย่างเดียว” ป้านีบอกกลับ

“ป้านี  รู้มั้ย ว่าหลานป้าน่ะ เข้าไปเล่นในบ้านพี่คมน่ะ” ไหมพูดฟ้องออกมาเสียงขุ่น

“จริงเหรอใบบุญ” ป้านีหันมาถามหลานชายทันที ใบบุญหน้าเสียไปนิด

“ใบบุญไม่ได้เข้าไปเล่นนะฮะ พี่คมให้ใบบุญเข้าไปรอพี่คมเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บเดียวเท่านั้นเอง ใบบุญไม่กล้าเดินมาบ้านใหญ่คนเดียว พี่คมเลยให้รอมาพร้อมกัน” เด็กหนุ่มบอกออกมาตามตรง

“คมเค้าอนุญาตให้เข้าไปเหรอ” ป้านีถามเสียงเครียดเพราะกลัวว่าหลานตนเองจะเข้าไปทำให้คมไม่พอใจ

“ฮะ” ใบบุญตอบกลับเสียงแผ่ว พร้อมกับหลบตาไหมที่จ้องมองมาอย่างไม่พอใจ

“ที่เอามาฟ้องป้านี เพราะอิจฉาที่ตัวเองไม่เคยได้เข้าบ้านพี่คมน่ะสิ” เสียงของดาดังขึ้นบ้าง

“หุบปากไปเลย” ไหมหันไปว่าดาทันที

“นี่ เงียบเลยทั้งคู่” ป้านีพูดดุขึ้นมา ทำให้ทั้งสองหยุดปากที่กำลังจะอ้าเถียงกันอย่างจำยอม

“ไปห้องโถงได้แล้ว เดี๋ยวคุณกมลลงมารอ ก็โดนดุเอาหรอก” ป้านีบอกกลับ ก่อนจะพาหลานชายตนเองเดินไปรวมกับคนอื่นๆที่ห้องโถง ตอนนี้คนเข้ามารวมกันจนครบ ใบบุญมองหาคมแต่ก็ไม่เจอ

“มองหาใครใบบุญ” เสียงของลพดังขึ้น พร้อมกับเดินมายืนข้างๆ

“พี่คมไปไหนฮะพี่ลพ” ใบบุญถามกลับไป ลพเป็นอีกคนที่ใบบุญพอจะพูดคุยได้บ้าง

“รอนายลงจากห้องน่ะ เดี๋ยวก็เข้ามา” ลพบอกกลับ ไม่นานนักกมลก็พาชายหนุ่มคนที่ใบบุญเห็นตอนที่อยู่ในสวน เดินเข้ามาพร้อมกับคม ทุกคนก้มหัวให้กมลอย่างเคารพ ส่วนคมก็หันมามองใบบุญก่อนจะเดินเข้ามายืนแทรกกลางระหว่างใบบุญกับลพ

//ขยับไปหน่อยไอ้ลพ// คมพูดบอกกับลพเสียงไม่ดังมากนัก ลพรีบขยับให้ทันที

(อะไรว้า ตรงอื่นว่างเยอะแยะ ทำไมต้องมายืนเบียดเราด้วยเนี่ย) ลพได้แต่บ่นในใจ ก่อนที่คนหน้าสวยที่ยืนอยู่ข้างๆกมล จะส่งเสียงในลำคอเมื่อเห็นใบบุญ พร้อมกับบอกกมลไปว่าเห็นใบบุญอยู่ที่สวน แต่เรียกไว้ไม่ทัน

//ใบบุญจะโดนดุมั้ยฮะ ที่ไปเดินเล่นแถวนั้น// เด็กหนุ่มกระซิบถามคมอย่างกังวล คมยิ้มให้นิดๆ พร้อมกับยกมือไปลูบหลังบางเบาๆ

//ไม่มีอะไรหรอก คุณคิมเค้าแค่อยากทักทายใบบุญเท่านั้นเอง ไม่ได้จะว่าอะไร// คมบอกให้เด็กหนุ่มสบายใจ ก่อนที่กมลจะแนะนำคนข้างกายตนเองให้ทุกคนรู้จัก ว่าเป็นเมียของตนเอง

//พี่คมๆ คุณคิมเค้าเป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอฮะ// ใบบุญกระซิบถามคมด้วยความแปลกใจ

//ใช่ ทำไมเหรอ// คมถามกลับ แต่ไม่ทันที่ใบบุญจะถามต่อ กมลก็เรียกให้ใบบุญ ป้านี ดา ไหม ขยับไปใกล้ๆ เพื่อแนะนำให้คิมรู้จักอีกครั้ง

“ส่วนนี่ ใบบุญ หลานชายของป้านี” กมลแนะนำใบบุญหลังจากที่แนะนำคนอื่นๆแล้ว

“สวัสดีฮะคุณคิม” ใบบุญรีบยกมือไหว้คิมอย่างรวดเร็ว

“ไม่ต้องเรียกคุณหรอกใบบุญ เรียกพี่ว่าพี่คิมดีกว่านะ” คิมพูดบอกออกมา พร้อมกับส่งยิ้มให้ใบบุญ ทำให้ใบบุญรู้สึกได้ทันทีว่าคิมเป็นคนใจดีคนหนึ่งเหมือนกัน

“แต่..” ใบบุญลำบากใจ เพราะคิมเป็นเมียของกมล ซึ่งเป็นเจ้านายและผู้มีพระคุณของตนเองและยาย

“ไม่ต้องแต่ครับ และไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครว่าด้วย” คิมพูดพร้อมกับหันไปมองกมล ทำให้กมลหัวเราะในลำคอ

“หึหึ ตามสบาย อยากจะให้เรียกว่ายังไงก็เรียกกันไป” กมลพูดบอกออกมา

“เอ่อ…ฮะ…พี่คิม” ใบบุญตอบกลับ ทำให้คิมยิ้มกว้างออกมา ก่อนที่กมลจะให้ทุกคนแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตนเองแต่ก็เหลือบางคนเพื่อคุยงานต่อ ใบบุญเดินตามยายตนเองมาที่ห้องครัวอีกครั้ง

“ดีจังที่คุณคิมเค้าเอ็นดูใบบุญนะป้านี” ดาพูดขึ้นยิ้มๆ

“หึ” เสียงเยาะในลำคอของไหมดังขึ้นก่อนจะเดินไปหยิบของสดออกมาจากตะกร้า

//ยาย พี่ไหมไม่ชอบใบบุญเหรอฮะ// ใบบุญถามยายตนเองเสียงแผ่วเบา ใบหน้าหม่นๆ

//อย่าไปคิดอะไรมากเลย ไหมมันก็เป็นแบบนี้แหละ เราก็อย่าไปวุ่นวายกับพี่เค้า ต่างคนต่างอยู่รู้มั้ย// ป้านีพูดสอนหลานชาย

//ฮะ// ใบบุญตอบรับ ก่อนที่ป้านีจะให้ไปนั่งเล่นที่หลังบ้านก่อน แล้วค่อยให้เข้ามาช่วยอีกทีตอนที่จัดโต๊ะอาหาร ใบบุญจึงเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวยาว สักพัก คิมก็เดินตามออกมา

“นั่งด้วยได้มั้ย” คิมพูดถามขึ้น

“เอ่อ ฮะ ได้ฮะ” ใบบุญตอบรับพร้อมกับขยับให้คิมนั่งด้วย คิมนั่งลงก่อนจะหันไปมองลูกน้องของกมลที่คอยเดินตามตนเอง

“นี่ นายน่ะ จะไปไหนก็ไปเหอะ ไม่ต้องเดินตามชั้นไปทุกที่ก็ได้ เพราะชั้นก็อยู่ในบ้านของเจ้านายพวกนายนี่แหละ” คิมพูดบอกออกมาอย่างเซ็งๆ

“แต่นายสั่งไว้นะครับ” ลูกน้องของกมลตอบกลับอย่างลังเล

“ช่างเค้าสิ ถ้ามีปัญหาอะไร ชั้นจัดการเอง นายมีอะไรทำก็ไปทำเถอะ” คิมสั่งอีก

“เอาแบบนั้นเหรอครับ งั้นผมขอไปบอกนายก่อนนะครับ” ลูกน้องของกมลตอบกลับ ก่อนจะเดินย้อนกลับไปด้านในบ้านอีกครั้ง คิมถอนหายใจออกมาเบาๆ ใบบุญมองหน้าคิมอย่างสงสัย และรู้สึกสนใจบางอย่าง

“คุณ..เอ่อ…พี่คิมเป็นเมียของคุณกมลจริงๆเหรอฮะ” เด็กหนุ่มถามขึ้นมาอย่างข้องใจ เพราะไม่เคยรู้มาก่อนว่าผู้ชายเป็นเมียผู้ชายด้วยกันได้ ส่วนใหญ่ใบบุญจะเห็นผู้หญิงเป็นเมียผู้ชายเสียมากกว่า คิมชะงักไปนิด

“เอ่อ ก็แบบว่า จะพูดยังไงดีล่ะ” คิมนึกคำพูดไม่ออกในขณะที่ใบบุญมองคิมตาแป๋วเพราะรอคำตอบจากคิมอยู่

“แล้วผู้ชาย เป็นเมียของผู้ชายด้วยกันได้ด้วยเหรอฮะ” ใบบุญถามออกมาอีก

“ถามว่าได้มั้ย เอ่อ มันก็ได้อ่ะนะ” คิมพูดตอบด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม

“คือเรื่องพวกนี้มันเป็นรสนิยมส่วนตัวน่ะ อ๊า นี่พี่จะบอกยังไงดีล่ะ” คิมขยี้หัวตัวเองไปมา ทำให้ใบบุญยิ้มกับอาการของคิม

“คือ แบบนี้นะใบบุญ คนเราไม่ว่าจะเป็นเพศไหน แต่ถ้าใจตรงกัน รักกัน เราก็สามารถใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแบบผัวเมียได้น่ะ” คิมอธิบายออกมาแบบห้วนๆ แต่เด็กหัวดีอย่างใบบุญก็พอจะเข้าใจได้บ้างแล้ว

“อ๋อ ใบบุญเข้าใจแล้วฮะ” เด็กหนุ่มตอบกลับ ทำเอาคิมเลิกคิ้วขึ้นอย่างงงๆ ที่อยู่ๆ ใบบุญก็เข้าใจง่ายๆขึ้นมาซะงั้น

“เข้าใจว่า…” คิมถามกลับด้วยความอยากรู้

“เข้าใจว่า พี่คิมกับคุณกมลรักกัน ก็เลยมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแบบผัวเมีย เหมือนตอนที่พ่อกับแม่ของใบบุญใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันใช่มั้ยฮะ” เด็กหนุ่มบอกออกมาตามที่ตนเองเข้าใจ ทำให้คิมชะงักกึก

 “พี่คิม พี่คิมฮะ” ใบบุญเรียกคิมเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไป

“หะ   หืม” คิมขานรับเมื่อได้ยินเสียงใบบุญเรียกชื่อตนเอง

“ใบบุญพูดอะไรผิดไปรึเปล่าฮะ” เด็กหนุ่มรีบถามด้วยความหวั่นใจนึกว่าตนเองพูดอะไรให้คิมไม่พอใจ

“เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก พอดีพี่นึกเรื่องบางอย่างได้ขึ้นมาน่ะ” คิมบอกกลับ ทำให้ใบบุญถอนใจออกมาอย่างโล่งใจ

“คิม!” เสียงเรียกคิมดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนาของทั้งสองหนุ่ม ทำให้คิมหันไปมองก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น ใบบุญมองไปที่ด้านหลังของกมลก็เห็นคมยืนอยู่ คมพยักหน้านิดๆให้ใบบุญลุกไปหาตนเอง ใบบุญก็รีบเดินไปหาทันทีด้วยความตกใจกับเสียงของกมล คมพาใบบุญเดินแยกออกมา

“คุณกมลโกรธอะไรเหรอฮะ” ใบบุญถามคมเสียงหวาดหวั่น

“ไม่มีอะไรหรอก นายแค่เป็นห่วงคุณคิมน่ะ” คมบอกกลับไป ใบบุญพยักหน้ารับรู้

“แล้วเราคุยอะไรกับคุณคิม หืม” คมถามเพื่อชวนคุย

“อ๋อ ใบบุญคุยกับคุณคิมเรื่องที่ผู้ชายเป็นเมียผู้ชายด้วยกันได้อ่ะฮะ” ใบบุญตอบออกมาตรงๆ ทำให้คมแทบจะเดินสะดุดเท้าตัวเองเมื่อได้ยิน

“คุยเรื่องนี้อ่ะนะ” คมถามย้ำ

“ฮะ” ใบบุญตอบรับ

“เอ่อ แล้วไงต่อ” คมถามอีก เพราะอยากรู้ว่าคิมบอกหรืออธิบายให้ใบบุญเข้าใจว่ายังไง

“ก็ยังคุยได้ไม่เท่าไร คุณกมลก็มาพอดี” ใบบุญบอกอย่างเสียดาย ก่อนจะหันมาหาคมด้วยสายตาจริงจัง

“พี่คม ใบบุญถามอะไรหน่อยสิ” ใบบุญเกริ่นขึ้นมา

“ถามว่า?” คมย้อนคำถาม

..

..

..

..

“พี่คมเคยมีเมียเป็นผู้ชายรึเปล่าฮะ”

2   Be   Con

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ค่อยๆเป็น ค่อยๆไป ล่ะกันนะ คู่นี้อ่ะ