ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย!! [Yaoi , Boy’s love] – ตอนพิเศษ 5

ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย ตอนที่5  (คม x ใบบุญ)

Author: 여님  (ยอนิม)

“อิ่มมั้ย” คมถามขึ้นเมื่อเห็นว่าใบบุญกินโจ๊กหมดชามแล้ว

“อิ่มตื้อเลยล่ะฮะ” ใบบุญตอบกลับพร้อมกับเอามือลูบท้องตนเอง คมยิ้มขำนิดๆ ก่อนจะจ่ายเงินให้แม่ค้า แล้วพาใบบุญกลับขึ้นรถอีกครั้งเพื่อไปส่งที่โรงเรียน พอใกล้ถึงโรงเรียนคมก็สังเกตุว่าใบบุญมีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก

“ใบบุญ เป็นอะไรรึเปล่า” คมถามขึ้นเผื่อว่าเด็กหนุ่มจะปวดท้องหรือเป็นอะไร ใบบุญหันมามองหน้าคม

“ใบบุญตื่นเต้นจังเลยฮะพี่คม แล้วก็กลัวด้วย” เด็กหนุ่มบอกกลับ คมเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ

“กลัวอะไร” คมถามขึ้น

“ก็โรงเรียนใหม่ที่ใบบุญต้องเรียนมันดูดีเกินไปสำหรับใบบุญน่ะสิฮะ” เด็กหนุ่มยังคงกังวลเรื่องนี้อยู่ เพราะยิ่งใกล้โรงเรียน ก็ยิ่งกดดัน เพราะสภาพแวดล้อมในโรงเรียนใหม่แตกต่างจากที่โรงเรียนเดิมเป็นอย่างมาก ผู้คนก็ด้วย

“อย่าคิดมากสิ มันก็เหมือนกันทุกโรงเรียนแหละ เราพึ่งเข้าเรียนวันแรกก็เลยรู้สึกเกร็งๆ ล่ะมั้ง” คมบอกกลับยิ้มๆ พร้อมกับยกมือข้างหนึ่งมาลูบหัวใบบุญเบาๆ ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกอุ่นวาบในใจ ความตื่นกลัวค่อยๆจางลงทีละนิด

“ถ้าไปถึงโรงเรียนแล้ว พี่คมจะลงไปส่งใบบุญด้วยมั้ยฮะ” เด็กหนุ่มถามเสียงอ่อยๆ

“ส่งสิ พี่ต้องพาเราไปหาอาจารย์ที่ปรึกษาก่อน แล้วพี่ถึงกลับ” คมพูดบอก ทำให้ใบบุญเบาใจได้นิด ไม่นานนักก็มาถึงโรงเรียนใหม่ของใบบุญ ใบบุญมองออกไปนอกรถด้วยความตื่นเต้น มีนักเรียนทยอยเดินเข้าโรงเรียนเป็นจำนวนมาก คมติดต่อกับ รปภ.หน้าทางเข้า ก่อนจะขับรถเข้าไปด้านใน คมเข้าไปจอดรถตรงที่จอดรถของผู้ปกครอง

“หยิบกระเป๋าลงรถให้เรียบร้อยนะ” คมพูดเตือน ใบบุญก็หยิบของๆตนเองลงจากรถในทันที เด็กหนุ่มรีบเดินมายืนข้างๆคมอย่างรวดเร็ว เพราะมีนักเรียนบางส่วนหันมามองใบบุญอย่างสนใจและสงสัย คมพาใบบุญเดินตรงไปยังห้องพักอาจารย์ โดยมีใบบุญเดินเกาะชายเสื้อของคมตามไปติดๆ คมพาใบบุญไปติดต่อฝากฝังกับอาจารย์ที่ปรึกษา

“พี่คมจะกลับแล้วเหรอฮะ” เด็กหนุ่มถามด้วยสายตาละห้อย

“อืม อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ เหมือนเด็กอนุบาลที่พึ่งมาโรงเรียนใหม่ๆเลยนะ” คมพูดหยอกให้เด็กหนุ่มคลายความตื่นเต้น

“ใบบุญไม่ใช่เด็กอนุบาลสักหน่อย” เด็กหนุ่มว่ากลับด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด คมยิ้มนิดๆกับท่าทางนั้น

“ถ้าไม่ใช่ก็ต้องเลิกทำหน้าเหมือนถูกบังคับให้มาได้แล้วนะ แล้วตอนเย็นพี่จะมารับ มานั่งรอตรงเก้าอี้ใต้ต้นไม้ตรงนี้นะ รู้มั้ย” คมพูดบอกพร้อมกับชี้ให้ใบบุญดูจุดนัดพบของตนเองกับใบบุญ เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ ก่อนจะยกมือไหว้คม

“ขอบคุณฮะ” ใบบุญพูดขึ้น คมพยักหน้ารับยิ้มๆ

“ตอนเย็นพี่คมมารับใบบุญเร็วๆนะฮะ” เด็กหนุ่มพูดอ้อนก่อนที่คมจะเดินไป

“โอเค แล้วพี่จะรีบมานะ เข้าไปหาอาจารย์ได้แล้ว” คมพูดบอก เพราะใบบุญเดินออกมาส่งคมที่หน้าห้องพักอาจารย์ พอคมเดินไปแล้ว ใบบุญก็กลับมาหาอาจารย์ที่ปรึกษา

“เดี๋ยวเรานั่งรออยู่ที่นี่ก่อนนะ รอให้ทุกคนเข้าไปในห้องเรียนก่อน แล้วครูจะพาเราไปแนะนำตัวกับเพื่อนๆที่ห้องอีกที” อาจารย์ที่ปรึกษาพูดบอกก่อนจะทิ้งให้ใบบุญนั่งรอในห้องพักอาจารย์เสียก่อน ส่วนตนเองก็ออกไปดูแลความเรียบร้อย ใบบุญนั่งรอจนได้เวลาเข้าเรียน อาจารย์ที่ปรึกษาก็กลับเข้ามา

“หยิบกระเป๋าแล้วตามครูมาทางนี้เลยจ๊ะ” อาจารย์ที่ปรึกษาสาวพูดขึ้น ใบบุญก็รีบหยิบกระเป๋าแล้วเดินตามไปทันที เด็กหนุ่มตื่นเต้นไม่น้อยที่จะได้เจอกับเพื่อนใหม่และสภาพแวดล้อมใหม่ๆ  เสียงเด็กนักเรียนพูดคุยเสียงดังลั่นห้อง ใบบุญพยายามจำทางและห้องของตนเองตลอดทางที่เดินตามอาจารย์

“รอตรงนี้แป๊บนะ ถ้าครูเรียกก็เข้าไปแนะนำตัวกับเพื่อนๆนะ” ครูบอกอีก

“ฮะ” ใบบุญตอบรับ ทันทีที่อาจารย์สาวเดินเข้าไปในห้อง นักเรียนก็เงียบลงแทบจะทันที

“เอาล่ะทุกคน วันนี้ครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำให้ทุกคนรู้จัก พอดีเค้ามีเหตุจำเป็นต้องย้ายเข้ามาเรียนที่นี่กลางเทอม ยังไงก็ช่วยดูแลและแนะนำเพื่อนด้วยนะ รู้มั้ย” อาจารย์ที่ปรึกษาพูดขึ้น

“ผู้หญิงหรือผู้ชายคะครู” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น

“ผู้ชายจ๊ะ” อาจารย์ที่ปรึกษาตอบกลับ ท่ามกลางเสียงโห่ของเด็กผู้ชาย ทำให้ใบบุญยิ่งใจไม่ดีเข้าไปใหญ่ เพราะกลัวว่าจะไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนกับตนเอง

“ใบบุญ เข้ามาได้แล้ว” อาจารย์เรียก ก่อนที่เด็กหนุ่มจะหายใจเข้าลึกๆ นึกถึงหน้าของคมแล้วมีกำลังใจขึ้นมา ใบบุญก้าวเข้าไปในห้องเรียน ก็พบว่ามีนักเรียนชายหญิงนั่งอยู่ที่โต๊ะเรียนประมาณ 40 คน เสียงฮือฮาดังขึ้นเมื่อใบบุญไปหยุดยืนข้างๆอาจารย์

“แนะนำตัวเลยจ๊ะ” อาจารย์ที่ปรึกษาบอกยิ้มๆ ใบบุญมองเพื่อนใหม่ในห้องก่อนจะก้มหน้านิดๆ เพราะยังประหม่าอยู่บ้าง

“เอ่อ…เราชื่อใบบุญนะ..ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะฮะ” ใบบุญบอกเสียงแผ่วๆ

“น่ารักจังเลยค่ะครู ผู้ชายแน่เหรอคะ” นักเรียนหญิงคนหนึ่งถามขึ้นยิ้มๆ

“ผู้ชายจ๊ะ เดี๋ยวหาที่นั่งให้ใบบุญก่อนล่ะกันนะ” อาจารย์สาวพูดพร้อมกับมองหาที่ว่างให้ใบบุญ

“ครูครับ ให้นั่งข้างผมก็ได้” เสียงนักเรียนชายร่างสูงคนหนึ่งยกมือแล้วพูดขึ้น ทำให้ใบบุญเงยหน้าไปมอง

“อ่า งั้นใบบุญไปนั่งข้างๆ สาธิตเลยนะ เค้าเป็นหัวหน้าห้องด้วย สาธิต ยังไงครูก็ฝากให้ช่วยดูแลใบบุญแล้วก็พาใบบุญทัวร์โรงเรียนด้วยนะ” อาจารย์สาวพูดบอก

“ครับ” ชายหนุ่มตอบรับ ใบบุญจึงสะพายกระเป๋าเดินเข้าไปหาหันหน้าห้องอย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะอีกฝ่ายรูปร่างสูงใหญ่กว่าใบบุญ แต่ถ้าเทียบกับคม สาธิตก็ยังดูเล็กกว่าอยู่ดี

“นั่งสิ” สาธิตพูดขึ้น ใบบุญจึงวางกระเป๋าและนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆสาธิต โดยที่สาธิตนั่งติดหน้าต่างด้านหลังห้อง เพื่อนๆที่นั่งอยู่โต๊ะข้างหน้าและข้างๆต่างหันมาแนะนำตัวกันยกใหญ่ ก่อนจะถูกอาจารย์ปรามให้เริ่มเรียนคาบแรกกันก่อน

..

..

..

..

..

..

“พี่คม ไปไหนมาเหรอคะ” หญิงสาวปรี่เข้าไปถามคมทันทีเมื่อเห็นคมลงจากรถ

“ไปส่งใบบุญที่โรงเรียนมาน่ะ” คมตอบกลับ  ทำให้หญิงสาวหน้าตึงไปนิด

“ทำไมต้องไปส่งด้วยล่ะคะ ให้นั่งรถเมล์ไปเองก็ได้ ไม่ใช่ลูกท่านหลานเธอที่ไหนสักหน่อย ก็แค่คนมาขออาศัยอยู่ที่นี่” หญิงสาวพูดบอกออกมาอย่างหมั่นไส้ ที่เห็นใครๆพากันเอาอกเอาใจใบบุญกันแทบทั้งนั้น  คมมองหน้าหญิงสาวนิ่งๆ

“งั้นไหมก็ลองเอาคำพูดพวกนี้ ที่ไหมพูดกับพี่ ไปพูดให้นายฟังดูสิ เผื่อนายจะเปลี่ยนใจไม่ให้พี่ไปส่งใบบุญ อีกอย่างไม่ใช่แค่ใบบุญที่ขอมาอาศัยอยู่ที่นี่คนเดียว พวกเราทุกคนก็มาขออาศัยอยู่เหมือนกัน อย่าลืมสิ” คมพูดเสียงเรียบนิ่ง และมองหญิงสาวด้วยสายตาตำหนินิดๆ ทำให้หญิงสาวชะงักกึก

“ไหมไม่ลืมหรอกค่ะ ไหมก็แค่ไม่อยากให้พี่คมลำบากที่ต้องมาคอยดูแลคนอื่นที่ไม่ใช่นาย” หญิงสาวบอกเสียงอ่อยๆ

“พี่ไม่ได้ลำบากอะไร อีกอย่างนายก็กำชับมาว่าให้พี่ดูแลใบบุญด้วย แล้วนี่ไหมมีอะไรอีกมั้ย ถ้าไม่มีพี่จะไปนอนพักสักหน่อย” คมพูดแค่นั้น และไม่รอคำตอบที่หญิงสาว คมก็เดินตรงกลับไปยังบ้านพักของตนเองทันที ทำให้หญิงสาวได้แต่ยืนกำหมัดแน่นอย่างขุ่นเคืองใจ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“ที่นี่คือโรงอาหารของโรงเรียนเรา ถ้านายอยากกินอะไรก็เลือกซื้อมานั่งกินที่โต๊ะ แล้วก็ต้องเก็บจานไปไว้ที่ของมันตรงนั้นด้วย” สาธิตพูดบอกกับใบบุญในช่วงพักกลางวัน สาธิตต้องพาใบบุญแยกออกจากกลุ่มเพื่อนๆในห้องที่เข้ามารุมล้อมซักถามใบบุญต่างๆนาๆ จนเด็กหนุ่มเริ่มหน้าเสีย เพราะไม่เคยเจอใครมารุมถามตนเองแบบนี้มาก่อน

“ขอบคุณไผ่มากนะ” ใบบุญตอบรับยิ้มๆ เพราะสาธิตให้ใบบุญเรียกชื่อเล่นของตนเองแทนชื่อจริง

“มอ 3 อย่างพวกเราจะพักพร้อมกับพี่ มอ 5 และ มอ 6 ในช่วงบ่ายโมง ส่วนน้องมอ 1 มอ 2 พักพร้อม พี่ มอ 4 ในตอนเที่ยง” ไผ่พูดบอกอีก

“เฮ้ย ไอ้ไผ่ ไปพาเด็กน่ารักที่ไหนมาวะ” เสียงทักดังขึ้น ทำให้ใบบุญกับไผ่หันไปมอง ก่อนที่ใบบุญจะเห็นกลุ่มรุ่นพี่ผู้ชาย 5-6 คนเดินตรงเข้ามาหา

“นักเรียนใหม่น่ะ พี่สัน ชื่อใบบุญ” ไผ่ตอบกลับ คนที่ชื่อสันมองหน้าใบบุญพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะจับแก้มใสของใบบุญ ทำให้ใบบุญตกใจไม่น้อย

“น่ารักว่ะ ถ้าไม่ใส่กางเกงกูนึกว่าผู้หญิงนะเนี่ย” สันบอกออกมายิ้มๆ ใบบุญรีบขยับหลบหลังไผ่อย่างรวดเร็ว

“อ่าว อายเหรอน้อง ไม่ต้องอาย ไหนๆ มาให้ดูหน้าชัดๆหน่อยสิ” สันแกล้งพูดหยอก แต่ไผ่ก็ขยับขวางเอาไว้นิด

“อย่าแกล้งใบบุญสิพี่ เดี๋ยวผมพาใบบุญไปหาข้าวกินก่อน” ไผ่ตอบกลับ สันพยักหน้าขำๆ

“เออๆ เย็นนี้อย่าลืมไปที่โรงยิมล่ะ พาน้องใบบุญมาด้วยนะ คนอะไร ชื่อก็น่ารัก ตัวก็น่ารัก” สันพูดหยอกออกมาอีก ใบบุญจับเสื้อของไผ่ทางด้านหลังอย่างลืมตัว

“ครับ” ไผ่ตอบรับ ก่อนจะพาใบบุญเดินไปยังร้านอาหารในโรงอาหารทันที

“กลัวเหรอ” ไผ่ถามขึ้น ใบบุญพยักหน้าหงึกหงัก

“กลัวทำไม พี่เค้าไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย พี่สันก็แค่แกล้งแหย่เล่นเท่านั้นเอง” ไผ่บอกกลับ

“ก็เราไม่ชินกับคนตัวใหญ่ๆนี่ ตอนอยู่โรงเรียนเก่า พวกเพื่อนๆที่ตัวใหญ่กว่า ชอบมาแกล้งเราตลอดเลย” ใบบุญพูดเล่าให้ฟัง

“เราก็ตัวใหญ่กว่าใบบุญ ทำไมใบบุญถึงไม่กลัวเราล่ะ” ไผ่ถามยิ้มๆ

“ตอนแรกเราก็กลัว แต่พอคุยกับไผ่ ไผ่ใจดี ไผ่อธิบายโจทย์วิชาคณิตให้เราด้วย” ใบบุญพูดบอกพร้อมกับยิ้มกว้างออกมา  เพราะตอนที่เรียนวิชาคณิต โรงเรียนนี้เรียนนำหน้าโรงเรียนเก่าของใบบุญไปเยอะพอสมควร ทำให้ใบบุญตามไม่ทันในช่วงแรก แต่ก็ได้ไผ่คอยอธิบายให้ฟังตลอด ไผ่มองหน้าใบบุญนิ่งๆ แล้วยิ้มรับ

“ไผ่เหมือนพี่คมเลย พี่คมก็ตัวใหญ่ ตอนแรกใบบุญก็กลัวพี่คม แต่พี่คมใจดี ถึงจะชอบบังคับใบบุญ แต่พี่คมก็ใจดีกับใบบุญมากเลยล่ะ” ใบบุญพูดถึงคมขึ้นมา

“พี่คมคือใครเหรอ” ไผ่ถามอย่างสงสัย

“พี่คมเป็นพี่ชายของเราเอง เดี๋ยวเย็นนี้พี่คมจะมารับเรา เราจะแนะนำให้ไผ่รู้จักนะ” ใบบุญบอกอีก ไผ่พยักหน้ารับ ก่อนจะชวนใบบุญไปซื้อข้าวกลางวันกิน

++++++++++++++++++++  50 % +++++++++++++++++

“ป่านนี้จะกินข้าวเที่ยงรึยังนะ” คมบ่นพึมพำกับตัวเองขณะนั่งกินข้าวอยู่ที่บ้าน และนึกเป็นห่วงใบบุญขึ้นมา ว่าจะเข้ากับเพื่อนในห้องได้รึเปล่า และกล้าไปซื้อข้าวเที่ยงกินหรือไม่

“ป้านีครับ” คมเรียกป้านีที่กำลังจะเดินผ่านไป

“ว่าไงคม เอาอะไรเพิ่มรึเปล่า” ป้านีถามขึ้น

“ไม่ครับ แค่นี้พอแล้ว ผมจะถามว่าใบบุญมีเบอร์มือถือรึเปล่าครับ” คมถามขึ้น

“ไม่มีหรอก” ป้านีบอกกลับ

“งั้นแบบนี้ก็ติดต่อไม่ได้สิครับ” คมถามอีก

“ก็เจ้าใบบุญไม่มีใครต้องให้ติดต่อนี่นา อีกอย่าง แม่ของเจ้าใบบุญก็คงไม่ซื้อให้หรอก” ป้านีบอกอีก

“งั้นเหรอครับ ขอบคุณครับป้า” คมตอบกลับก่อนจะนั่งกินข้าวต่อ และคิดถึงเรื่องโทรศัพท์มือถือไปด้วย

..

..

..

..

..

เลิกเรียน

เสียงออดหมดเวลาคาบเรียนสุดท้ายดังขึ้น นักเรียนก็เก็บกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน

“ใบบุญกลับยังไงน่ะ” เสียงนักเรียนหญิงร่วมห้องถามขึ้น

“เดี๋ยวพี่คมมารับน่ะ” ใบบุญตอบกลับยิ้มๆ เพื่อนๆในห้องเรียนใหม่ของใบบุญค่อนข้างนิสัยดีและเป็นกันเอง แต่ก็อาจจะมีบางส่วนที่ไม่ค่อยได้พูดคุยกับใบบุญเท่าไรนัก ใบบุญเลยพยายามคุยกับคนที่คุยกับตนเองมากกว่า

“พี่คม พี่ชายใบบุญเหรอ” หญิงสาวถามอีก ใบบุญพยักหน้ารับยิ้มๆ พร้อมกับเก็บของไปด้วย

“แล้วพี่ชายใบบุญจะมารับตอนไหน” ไผ่ถามขึ้นมาบ้าง

“พี่คมบอกว่าเลิกเรียนแล้วให้เราไปรอที่ใต้ต้นหูกวางหน้าตึกน่ะ” ใบบุญบอกยิ้มๆ

“อืม งั้นเดี๋ยวเราไปรอเป็นเพื่อนนะ” ไผ่บอกกลับก่อนจะคว้ากระเป๋าของใบบุญมาถือเอาไว้

“ไผ่ นั่นกระเป๋าเรานะ” ใบบุญทักท้วงขึ้น

“เราถือให้ไง ไปเถอะ” ไผ่ตอบกลับก่อนจะเดินนำออกจากห้องไป ทำให้ใบบุญต้องรีบตามไปทันทีเช่นกัน ไผ่พาใบบุญมานั่งรอคมที่ใต้ต้นหูกวาง

“ไผ่โว้ยยย พี่สันเรียกรวมในโรงยิม” เสียงตะโกนของเพื่อนคนหนึ่งดังขึ้น

“เดี๋ยวกูนั่งเป็นเพื่อนใบบุญก่อนแป๊บหนึ่ง บอกพี่สันด้วย” ไผ่ตะโกนกลับไป

“ไผ่ไปเถอะ เรารอคนเดียวได้” ใบบุญบอกออกมาอย่างเกรงใจ

“แน่ใจเหรอ ไม่กลัวคนมาแกล้งเหรอ” ไผ่ถามกลับไป

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่คมก็มาแล้ว ไผ่ไปเถอะ เดี๋ยวโดนรุ่นพี่ว่าเอานะ” ใบบุญบอกด้วยความเป็นห่วง เพราะไม่อยากเป็นต้นเหตุให้ไผ่โดนว่า

“ก็ได้ ใบบุญมีเบอร์โทรมั้ย” ไผ่ถามอีก ใบบุญส่ายหน้าไปมา ไผ่เลิกคิ้วอย่างงงๆ ก่อนจะหยิบกระดาษและจดหมายเลขโทรศัพท์ของตนเองส่งให้ใบบุญ

“นี่เบอร์เรานะ ถ้าไม่เข้าใจการบ้านตรงไหน โทรมาถามได้นะ” ไผ่บอกอีก ใบบุญรับมายิ้มๆ

“ขอบคุณนะ” ใบบุญพูดบอก ก่อนที่ไผ่จะลุกวิ่งไปทางโรงยิม ใบบุญเก็บกระดาษเบอร์โทรของไผ่ลงในกระเป๋าเครื่องเขียนของตนเอง แล้วนั่งรอคมอยู่อีกสักพัก รถหรูคุ้นตาก็ขับเข้ามาจอด ทันทีที่ร่างสูงของคมก้าวลงมาจากรถ ใบบุญก็ยิ้มกว้างรีบลุกเดินไปหาทันที

“สวัสดีฮะพี่คม” ใบบุญยกมือไหว้คม

“รอนานมั้ย” คมถามพร้อมกับลูบหัวเด็กหนุ่ม มีนักเรียนหลายคนหันมามองคมกับใบบุญเป็นระยะ อาจจะเป็นเพราะความแตกต่างแบบสุดขั้วของคนทั้งสองก็เป็นได้ ใบบุญเป็นเด็กหน้าใส ตัวเล็กน่ารัก ในขณะที่คมรูปร่างสูงใหญ่มีหนวดเคราอยู่จางๆ แถมยังดูน่ากลัวในสายตาของใครหลายคน

“ไม่นานฮะ” ใบบุญตอบยิ้มๆ ก่อนที่คมจะให้ไปขึ้นรถ

“อ่ะ พี่แวะซื้อมาให้” คมส่งน้ำสตอเบอรี่ปั่นให้ใบบุญ เด็กหนุ่มยกมือไหว้แล้วรับมาดื่ม

“อร่อยจังเลยฮะพี่คม พี่คมใจดีที่สุด” เด็กหนุ่มพูดพร้อมรอยยิ้ม คมยิ้มนิดๆ ก่อนจะขับรถออกจากโรงเรียน

“เป็นไงบ้าง เข้าเรียนวันแรก” คมถามถึงความเป็นไปในวันนี้

“มีการบ้านเพียบเลยล่ะฮะ” ใบบุญบอกกลับพร้อมทำหน้ายู่ คมยิ้มขำ

“แล้วมีเพื่อนบ้างรึยัง” คมถามอีกเรื่อยๆ

“มีแล้วฮะ ทุกคนเข้ามาคุยกับใบบุญด้วย แต่ใบบุญยังไม่กล้าคุยอะไรมาก ยังรู้สึกตื่นเต้นอยู่น่ะฮะ” ใบบุญบอกกลับ พร้อมกับดื่มน้ำสตอเบอรี่ไปเรื่อยๆ

“แต่มีอยู่คนหนึ่ง ใจดีกับใบบุญมากเลยฮะ เค้าเป็นหัวหน้าห้องชื่อไผ่ฮะ ไผ่ดูแลใบบุญดีมากๆ พาใบบุญดูโรงเรียนแล้วก็คอยสอนหนังสือตรงที่ใบบุญไม่เข้าใจด้วย” เด็กหนุ่มบอกกลับ คมยิ้มรับ

“ดีแล้ว ใบบุญมีเพื่อนดี พี่ก็สบายใจ เอาไว้คราวหน้า แนะนำให้พี่รู้จักด้วยนะ พี่จะได้รู้ว่าเพื่อนของใบบุญมีใครบ้าง” คมบอกกลับ

“ได้ฮะ” ใบบุญตอบรับ ก่อนที่คมจะขับรถไปเรื่อยๆ จนถึงบ้าน ใบบุญยกมือไหว้ทุกคนที่ตนเองเจอที่บ้าน เด็กหนุ่มอยากจะไปไหว้กมลกับคิม แต่ลูกน้องของกมลบอกว่า กมลหลับอยู่ ใบบุญก็เลยไม่ได้ไปรบกวนแต่อย่างไร

“การบ้านทำเองได้ใช่มั้ย” คมถามขึ้นเมื่อเดินมาส่งใบบุญที่บ้านพัก

“ฮะ เอ่อ แล้วพี่คมจะไปไหนต่อเหรอฮะ” ใบบุญถามอีก

“เดี๋ยวพี่ต้องพานายกับคุณคิมออกไปซื้อของน่ะ เราอยากได้อะไรมั้ย พี่จะได้ซื้อเข้ามาให้” คมถามขึ้น ใบบุญส่ายหน้าไปมา ก่อนที่คมจะเดินแยกไปหากมลกับคิม ส่วนใบบุญก็เข้าไปทำการบ้านในห้องของตัวเอง ก่อนที่ร่างเล็กจะตกใจกับสภาพห้อง เพราะอยู่ดีๆก็มีเตียง ตู้เสื้อผ้า โต๊ะเขียนหนังสือ ชั้นวางของในสภาพใหม่เอี่ยม เพิ่มเข้ามาในห้องของตัวเอง ทั้งผ้าปูที่นอนผ้าห่ม ทุกอย่างถูกเปลี่ยนใหม่หมด ใบบุญรีบวิ่งไปหายายตนเองอย่างรวดเร็ว

“ยายฮะ ยาย” ใบบุญเรียกยายตัวเองด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นทำให้ไหมกับดาหันมามองเช่นกัน

“มีอะไรใบบุญ ทำเสียงซะตกอกตกใจ” ป้านีถามขึ้น

“ทะ..ทำไมในห้องของใบบุญถึงได้มีของเต็มห้องเลยล่ะฮะ แล้ว..แล้ว..มันมาได้ไง ของใหม่ๆทั้งนั้นเลย” เด็กหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงละล่ำละลัก ยายของเด็กหนุ่มยิ้มนิดๆ แล้วนึกถึงคนที่เป็นคนซื้อเข้ามาให้

..

..

//คม ป้าว่ามันเยอะไปนะ เกรงใจคมเปล่าๆ// ป้านีพูดบอกกับคม ที่กำลังจัดแจงให้คนยกของเข้าไปไว้ในห้องของใบบุญ

//อย่าเกรงใจเลยป้า ผมอยากให้ใบบุญได้อยู่ในสภาพแวดล้อมดีๆบ้าง ผมเห็นที่ห้องเช่าแล้วรู้สึกไม่ดีเลย ใบบุญคงอยากมีห้องส่วนตัวมีอะไรเป็นของตัวเองบ้าง ป้าอย่างเกรงใจเลย ถือเสียว่าผมซื้อให้น้องชายผมล่ะกัน// คมพูดบอก ทำให้ป้านีอดที่จะปลื้มใจไม่ได้

..

..

“ใครซื้อให้ฮะยาย” ใบบุญถามออกมาอีก

“คมเค้าซื้อให้เราน่ะ อย่าลืมไปขอบคุณพี่เค้าด้วยนะ” ยายของเด็กหนุ่มพูดบอก ทำให้หญิงสาวอีกคนชะงักไปนิด พร้อมกับมองใบบุญด้วยความอิจฉา ใบบุญยิ้มกว้างก่อนจะรีบวิ่งไปหาคมในทันที

..

..

..

หมั่บ!

แรงกระแทกจากทางด้านหลัง ทำให้คมเอี้ยวหน้ามามองเมื่อรับรู้ว่ามีวงแขนเล็กโอบกอดตนเองเอาไว้จากทางด้านหลัง ก่อนจะรอยยิ้มกว้างของเด็กหนุ่มและดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตาแต่ไม่ได้ไหลลงมาแต่อย่างไร

“อ่าว ใบบุญ มาทำอะไรตรงนี้  ไหนว่ามีการบ้านไง ทำไมไม่ไปทำ” คมพูดถามขึ้น ทำให้ลพที่ยืนคุยอยู่กับคม แอบยิ้มนิดๆ เด็กหนุ่มเอาหน้าถูไปมากับช่วงหลังของคมเพื่อกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา

“ใบบุญรักพี่คม รักพี่คมที่สุดเลย” เด็กหนุ่มพูดบอกออกมาเสียงอู้อี้ ทำให้คมหัวใจเต้นตึกตักเมื่อได้ยินประโยคที่เด็กหนุ่มพูด คมจึงจับให้เด็กหนุ่มมายืนตรงหน้าตนเอง คมรู้สึกเหมือนเลือกในหัวใจสูบฉีดแรงขึ้นกว่าเดิม

“ไหน มีอะไร” คมถามย้ำ เด็กหนุ่มเช็ดหางตาตัวเอง เพราะไม่อยากร้องไห้ออกมาให้คมเห็น ถึงแม้ว่าจะเป็นน้ำตาของความสุขความดีใจก็ตาม

“ยายบอกว่าพี่คมซื้อของเข้าห้องให้ใบบุญ ใช่มั้ยฮะ” เด็กหนุ่มถามทันที คมพยักหน้ารับ

“ขอบคุณฮะพี่คม พี่คมดีกับใบบุญจัง” เด็กหนุ่มบอกออกมาอีก พร้อมกับยกมือไหว้คม

“ชอบมั้ย” คมถามขึ้น

“ชอบฮะ ผ้าปูที่นอนสีฟ้าสวยมากเลยฮะ” เด็กหนุ่มพูดบอกออกมายิ้มๆ คมขยี้หัวเด็กหนุ่มเบาๆ

“ถ้าชอบก็ดี ไปทำการบ้านได้แล้วไป” คมพูดบอก ใบบุญพยักหน้ารับก่อนจะรีบวิ่งไปที่บ้านพัก พอใบบุญวิ่งไปแล้วคมก็หันมามองลพ

“ยิ้มบ้าอะไรไอ้ลพ” คมถามเสียงเข้ม ใบหน้านิ่ง ต่างจากตอนที่คุยกับใบบุญลิบลับ

“พี่คมโดนใบบุญบอกรักด้วยอ่ะ” ลพแกล้งแซว

“ก็แค่พี่น้องบอกรักกัน มึงคิดไปถึงไหนวะ” คมถามกลับ แต่ในใจก็รู้สึกแปลกๆ ทั้งๆที่รู้ดีว่าคำว่ารักที่ใบบุญพูดเมื่อสักครู่หมายถึงรักแบบพี่ชายน้องชาย

“ก็คิดถึงพี่น้องไง ไม่ได้คิดไปไหนเลย” ลพบอกขำๆ ก่อนที่จะถูกคมตบหัวไม่แรงมากนัก แล้วคมก็ไปหากมลกับคิม เพื่อพาไปยังห้างเพื่อซื้อของ กมลให้คมกับรุธไปเดินซื้อของกับคิม

“คุณคิมครับ ผมขอแวะซื้อของแป๊บนะครับ” คมหันมาบอกกับคิม คิมก็พยักหน้ารับ ก่อนที่คมจะให้รุธอยู่เป็นเพื่อนคิมก่อน คมเดินเข้าไปในร้านขายโทรศัพท์

“ดูรุ่นไหนดีคะ” พนักงานรีบเข้ามาต้อนรับ ถึงแม้ว่าจะรู้สึกเกร็งๆกับคมบ้างก็ตาม คมมองดูรุ่นของโทรศัพท์

“เอารุ่นนี้ สีขาว พร้อมซิมด้วยนะครับ” คมพูดบอกพร้อมกับชี้ไปที่โทรศัพท์ที่ตนเองต้องการซื้อ   แล้วเดินไปจ่ายเงิน เมื่อได้ของเรียบร้อยแล้วถึงกลับมาหาคิมและรุธ

..

..

..

..

..

“นายครับ คืนนี้นายมีนัดกับท่านรัฐมนตรีทศพลนะครับ” คมเดินเข้ามาเตือนความจำให้กมลอีกครั้ง หลังจากที่กลับจากการซื้อของและกินข้าว กมลพยักหน้ารับ

“แกไปพักผ่อนก่อนไป ได้เวลาเตรียมตัวเมื่อไร ก็มาตามชั้น” กมลบอกกลับ คมจึงเดินถือถุงกระดาษตรงไปยังบ้านพักของป้านี

ก๊อกๆ

คมยืนเคาะประตูบ้านพัก ป้านีเดินออกมาเปิด

“ใบบุญล่ะป้า” คมถามหาเด็กหนุ่ม

“กำลังอาบน้ำน่ะ คมมีอะไรรึเปล่า” ป้านีถามกลับ

“ถ้าใบบุญอาบน้ำเสร็จแล้ว ให้ไปหาผมที่บ้านหน่อยนะ พอดีผมซื้อของมาให้แต่ต้องสอนวิธีใช้ให้ด้วย” คมบอกอีก ป้านียิ้มรับ

“เดี๋ยวบอกให้นะ” ป้านีตอบกลับ คมจึงเดินกลับบ้านพักของตนเอง

+++++++++++++++++ 100% ++++++++++++++

2  Be  Con

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อัพครบร้อยแล้วคร่า