ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย!! [Yaoi , Boy’s love] – ตอนพิเศษ 7

ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย ตอนที่7  (คม x ใบบุญ)

Author: 여님  (ยอนิม)

“ไผ่ ความจริงเราถือกระเป๋าเองก็ได้นะ” ใบบุญพูดบอกกับเพื่อนร่างสูงที่แย่งกระเป๋าไปถือให้

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องเกรงใจหรอก ว่าแต่เมื่อวานพี่ชายใบบุญมารับตอนไหนน่ะ ใบบุญรอพี่ชายนานรึเปล่า” ไผ่ถามกลับ

“ไม่นานหรอก พอไผ่ไปได้แป๊บเดียว พี่คมก็มารับพอดีเลย” ใบบุญตอบยิ้มๆ

“อ๊ะ จริงด้วยสิ เรามีเบอร์โทรศัพท์แล้วนะ พี่คมซื้อให้เมื่อวานเดี๋ยวเราจดเบอร์ให้นะ” ใบบุญพูดขึ้นเมื่อนึกได้

“ใบบุญโทรเข้าเครื่องเราเลย ไม่ต้องจด” ไผ่พูดบอก ใบบุญจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาไผ่ ไผ่ก็หยิบโทรศัพท์ตนเองมากดตัดสายแล้วบันทึกเบอร์ของใบบุญไว้

“แล้วใบบุญเล่นไลน์เล่นเฟซมั้ย” ไผ่ถามมาอีก ใบบุญทำหน้างง

“ไลน์คืออะไร เฟซคืออะไรอ่ะ เราไม่เคยเล่น” ใบบุญบอกออกมาตรงๆ เพราะใบบุญไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีคอมพิวเตอร์ เลยไม่ค่อยสนใจเรื่องนี้สักเท่าไร ไผ่มองหน้าใบบุญอย่างงงๆ

“ก็อย่างไลน์เอาไว้ส่งข้อความคุยกันไง ใช้อินเตอร์เนตในมือถือ เป็นแอปฯเสริมของโทรศัพท์น่ะ ของใบบุญก็มีนะ เดี๋ยวเอากระเป๋าไปเก็บก่อนล่ะกัน เราจะสอนให้” ไผ่พูดบอก ใบบุญพยักหน้ารับ เพราะคิดว่าเมื่อคืนคมคงไม่ได้สอน แต่ถ้าสอนใบบุญก็คงหลับไปก่อน ทั้งสองพากันเดินมาถึงห้อง

“ฮิ้วว มีถือกระเป๋าให้กันด้วยเหรอไผ่” เสียงเพื่อนผู้ชายในห้องพูดแซวขึ้นเมื่อเห็นไผ่กับใบบุญเดินเข้ามาพร้อมกัน แล้วไผ่ก็ถือกระเป๋าให้ใบบุญด้วย

“เออ” ไผ่ตอบสั้นๆ ตรงๆ เพื่อนๆก็ยิ้มล้อ แต่ใบบุญกลับรู้สึกอึดอัดแปลกๆ

“ไผ่ เอาไว้ให้เราถือเองเหอะนะ” ใบบุญพูดขึ้น ไผ่ขมวดคิ้วนิดๆ ก่อนจะหันไปมองเพื่อนคนที่ล้อด้วยสายตาดุๆ ที่พูดล้อขึ้นมา ก่อนจะเดินเอากระเป๋าใบบุญไปวางไว้ที่โต๊ะ

“ใบบุญเอาโทรศัพท์มาสิ เราจะสอนให้” ไผ่พูดขึ้น ใบบุญจึงส่งโทรศัพท์ของตนเองให้ไผ่ แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆกัน ใบบุญโน้มตัวไปมองหน้าจอ ไผ่ก็เช็คโทรศัพท์ก่อนว่ามีแอปฯอะไรบ้าง

“ซิมโทรศัพท์ของใบบุญเป็นระบบรายเดือนด้วยนี่ เราก็สมัครโปรเนตเล่นได้เลย เนี่ยมันจะเล่นแบบนี้” ไผ่หยิบโทรศัพท์ของตนเอง ออกมากดเข้าแอปฯไลน์แล้วเปิดให้ดูข้อความที่ตนเองคุยกับเพื่อน พร้อมกับอธิบายว่ามันใช้ทำอะไรได้บ้าง และเพื่อนในห้องทุกคนก็มีไลน์กลุ่มของห้องไว้คุยเรื่องการบ้านเรื่องงานด้วย

“ทำไมไม่โทรคุยกันเลยล่ะไผ่ ทำไมต้องส่งข้อความ” ใบบุญถามอย่างสงสัย

“แบบนี้เราก็คุยได้ยกห้องเลยไง แถมยังย้อนกลับไปอ่านข้อความเก่าๆได้ด้วยนะ” ไผ่บอกอีก ใบบุญขมวดคิ้วนิดๆ

“มันต้องเสียเงินมั้ย ถ้าสมัครเนต” ใบบุญถามอีก ไผ่พยักหน้ารับ

“งั้นไม่เอาดีกว่า ถ้าไผ่บอกว่าโทรศัพท์เราจ่ายรายเดือน แปลว่าพี่คมเป็นคนจ่ายให้เราแน่ๆ เราไม่อยากรบกวนพี่คม” ใบบุญบอกเสียงอ่อย

“เราว่าใบบุญโทรไปถามพี่ชายของใบบุญก่อนก็ได้ เราว่าพี่เค้าคงยอมแหละ เพราะมันก็สำคัญเหมือนกันนะ ก็บอกไปว่าเอาไว้คุยถามเรื่องการบ้านกับเพื่อนในห้อง” ไผ่บอกกลับ ใบบุญนั่งลังเล ก่อนจะรับโทรศัพท์ของตนเองคืนจากไผ่แล้วกดโทรออกหาคมอย่างตื่นเต้น เพราะไม่เคยได้ใช้โทรศัพท์มือถือมาก่อน

(“ไงใบบุญ ลืมอะไรรึเปล่า”) เสียงรับสายของคมดังขึ้น ทำให้ใบบุญยิ้มออกมาทันที ใบบุญรู้สึกว่าโทรศัพท์มีประโยชน์ก็ตอนนี้ ถึงตัวจะไม่ได้อยู่ใกล้กัน แต่ก็สามารถพูดคุยได้ยินเสียงกันและกันได้

“ไม่ได้ลืมฮะ คือ ใบบุญจะโทรมาถามพี่คมน่ะฮะ” ใบบุญพูดขึ้น โดยมีไผ่นั่งเงียบๆอยู่ข้างๆ เพื่อให้ใบบุญคุยกับพี่ชายอย่างสะดวก

(“ถามอะไร”) คมถามกลับมา

“ซิมโทรศัพท์ของใบบุญเป็นแบบจ่ายรายเดือนเหรอฮะ” ใบบุญถามเรื่องนี้ก่อน

(“อืม เดี๋ยวพี่จ่ายเอง เราไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หรอก”) คมตอบกลับมา

“พี่คมอ่ะ ทำแบบนี้อีกแล้ว ชอบมัดมือชกใบบุญอยู่เรื่อย” เด็กหนุ่มว่ากลับไปเสียงกระเง้ากระงอด ทำให้ไผ่ที่นั่งอยู่ข้างๆยิ้มขำออกมานิดๆ

(“ก็บอกแล้วไง ว่าเราน่ะ ดื้อเงียบ ถ้าพี่ไม่ทำแบบนี้เราจะยอมมั้ยล่ะ”) คมตอบกลับมา

“เอ่อ พี่คมฮะ พอดีเพื่อนของใบบุญเค้าแนะนำให้ใบบุญเล่นไลน์ ที่มันส่งข้อความหากันได้น่ะฮะ” ใบบุญพูดบอกกับคมเสียงอ่อยๆ

(“อืม พี่รู้จัก ทำไมเหรอ”) คมถามกลับ

“คือมันต้องใช้เนตเล่น แล้วมันต้องสมัครเสียเงินด้วย ใบบุญก็เลยจะโทรมาขออนุญาตพี่คมก่อน เพราะพี่คมเป็นคนจ่ายเงินให้ใบบุญ” เด็กหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงเกรงใจ

(“แล้วทำไมถึงอยากเล่น”) คมถามกลับมาเสียงเรียบ

“คือ…เพื่อนบอกว่าเอาไว้คุยเรื่องการบ้านกับเพื่อนๆทุกคนในห้อง เค้าบอกว่ามันมีไลน์กลุ่มเอาไว้คุยเรื่องงานกับเพื่อนๆน่ะฮะ” ใบบุญตอบกลับไป คมเงียบไปนิดก่อนที่ใบบุญจะได้ยินเสียงคมถอนหายใจออกมาเบาๆ

“แต่ถ้าพี่คมไม่อยากให้….” ใบบุญรีบพูดขึ้น

(“พี่ยังไม่ได้พูดอะไรเลย ทำไมชอบคิดก่อนล่วงหน้าทุกทีล่ะหืม”) เสียงคมพูดดักขึ้นมาก่อน ทำให้ใบบุญนิ่งเงียบไป

(“สมัครไปเถอะ พี่บอกแล้วไง ว่าพี่จ่ายให้ แต่ถ้าเราเล่นแล้ว เราก็ต้องเล่นให้เกิดประโยชน์กับเรานะ รู้มั้ย”) คมพูดสอนออกมา ใบบุญยิ้มกว้างเมื่อได้ยิน

“ฮะ ขอบคุณฮะพี่คม” เด็กหนุ่มตอบยิ้มๆ

(“งั้นเราก็ให้เพื่อนสมัครให้ล่ะกันนะ อ่อ เดี๋ยวเย็นนี้พี่ไปรับ เราพาเพื่อนมาแนะนำให้พี่รู้จักบ้างสิ”) คมพูดบอกเมื่อนึกได้

“ฮะ ได้ฮะ ขอบคุณฮะพี่คม” เด็กหนุ่มตอบกลับไป ก่อนที่คมจะรับคำแล้ววางสายไป ใบบุญจึงหันกลับมาหาไผ่

“พี่คมอนุญาตแล้วล่ะไผ่ ไผ่สมัครให้เราหน่อยนะ แล้วสอนเราด้วย” เด็กหนุ่มพูดบอกกับเพื่อน ไผ่ยิ้มรับ ก่อนจะนั่งสมัครเนตและสอนให้ใบบุญเล่นไลน์

“สองคนนั้นน่ะ จะรวมร่างกันรึไง” เสียงแซวดังขึ้นจากทางนอกประตูห้องเรียน ไผ่กับใบบุญจึงหันไปมองก่อนจะเห็นสัน รุ่นพี่ของไผ่

“กำลังสอนใบบุญเล่นไลน์อยู่พี่สัน” ไผ่ตอบกลับ

“จริงเหรอ ใบบุญๆ พี่ขอไลน์ใบบุญบ้างสิ ขอเบอร์ด้วย ไผ่ จดมาให้กูหน่อย” สันพูดขึ้นยิ้มๆ

“ผมว่าพี่ไปขอกับพี่ชายใบบุญดีกว่ามั้ง” ไผ่พูดขึ้นยิ้มๆ

“ทำไมวะ” สันทำหน้างง

“ก็ดูท่าพี่ชายใบบุญจะหวงน้องน่าดู” ไผ่พูดตามที่รู้สึก ขนาดเขายังไม่เคยเจอหน้าคม แต่เค้าก็รู้สึกว่าคมต้องหวงใบบุญมากพอสมควร ซึ่งถ้าเป็นไผ่ ไผ่ก็คงหวงน้องชายอย่างใบบุญเหมือนกัน

“จริงเหรอใบบุญ พี่ชายใบบุญดุมั้ย” สันถามขึ้นด้วยความอยากรู้

“เอ่อ…ก็ไม่ดุนะฮะ ถ้าพี่สันอยากเจอ เย็นนี้ใบบุญแนะนำให้รู้จักก็ได้” เด็กหนุ่มบอกเสียงอ้อมแอ้ม เพราะคิดว่าสันคงอยากเจอคมบ้าง

“อ๊ะ จะแนะนำให้รู้จักกับพี่เหรอ ดีๆ เผื่อฝากตัวเป็นน้องเขย” สันพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะขำ

“ไม่ต้องมองหน้ากูแบบนั้นก็ได้ไอ้ไผ่ กูพูดเล่นหรอก” สันพูดขึ้นมาเมื่อเห็นไผ่นิ่งไป

“ผมยังไม่ได้มองอะไรเลย” ไผ่ตอบกลับ ก่อนจะสอนให้ใบบุญเล่นไลน์ต่อ ส่วนสันก็อาศัยความหูตาไว เอาไอดีไลน์ของใบบุญไปจนได้

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“เป็นอะไร คม ดูหน้าตาเครียดๆ” กมลถามขึ้นเมื่อนั่งรถออกมาจากบ้านพร้อมกับคม แล้วสังเกตเห็นว่าลูกน้องตนเองมีสีหน้าครุ่นคิด

“อ่อ ไม่มีอะไรมากหรอกครับนาย ผมแค่คิดเรื่องของใบบุญนิดหน่อย” คมตอบกลับ

“ทำไม” กมลถามขึ้น คมเลยเล่าให้ฟังว่าตนเองซื้อโทรศัพท์มาให้ใบบุญใช้ แล้วใบบุญก็โทรมาขอสมัครเนตเล่นไลน์เพื่อเอาไว้คุยเรื่องการบ้านกับเพื่อนๆ

“ก็เป็นเรื่องปกตินี่ เด็กสมัยนี้ต้องเล่นกันทั้งนั้น แม้แต่พวกข้าราชการบางครั้งยังส่งงานกันทางไลน์เลย” กมลพูดขึ้นหลังจากที่ฟังคมเล่าแล้ว

“ผมรู้ครับนาย ผมแค่กังวล กลัวว่าใบบุญจะติดพวกเทคโนโลยีพวกนี้จนลืมหน้าที่ของตัวเองไป” คมบอกกลับ

“หึหึ แกคิดมากไปแล้วคม เท่าที่ชั้นดู ชั้นว่าใบบุญเป็นเด็กที่รู้หน้าที่ตัวเองดี และไม่หลงไปกับโลกใหม่ๆที่ได้เจอหรอก แกไม่ต้องห่วงไป” กมลบอกด้วยท่าทีปกติ

“รู้สึกว่าพี่คมจะเป็นห่วงใบบุญมากกว่าป้านีที่เป็นยายแท้ๆของใบบุญอีกนะครับ” กิจที่นั่งอยู่ด้านหน้าคู่กับคนขับพูดแซวขึ้น คมจึงเอื้อมมือไปตบหัวกิจไม่แรงมากนัก

“พูดมากนะมึง ใบบุญก็เหมือนน้องๆของพวกเราเนี่ยแหละ นายรับใครเข้ามาดูแล คนๆนั้นก็เหมือนคนในครอบครัวของเรา เราก็ต้องช่วยกันดูแลสิ จริงมั้ย” คมพูดขึ้น

“จริงครับ จริง” กิจตอบรับยิ้มๆ กมลได้แต่นั่งยิ้มขำ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เลิกเรียน

“ใบบุญไปกินไอศกรีมที่ร้านข้างๆโรงเรียนกันมั้ย” เสียงหญิงสาวเพื่อนร่วมห้องพูดชวน ตอนนี้ใบบุญเริ่มสนิทกับเพื่อนๆในห้องบ้างแล้ว และค่อนข้างเป็นขวัญใจของเพื่อนผู้หญิง เพราะเห็นว่าใบบุญน่ารักและอ่อนโยน ไม่เหมือนกับเพื่อนผู้ชายในห้องบางคนที่ค่อนข้างกวนประสาทและชอบแกล้งเพื่อนผู้หญิงอยู่เสมอ

“เดี๋ยวพี่ชายเรามารับน่ะ” ใบบุญตอบกลับ

“อ่า เสียดายจัง” เพื่อนผู้หญิงโอดครวญเบาๆ

“ใบบุญก็โทรขออนุญาตพี่ชายสิ ว่าจะไปกินไอศกรีมกับเพื่อนๆ เดี๋ยวเราไปส่งที่บ้านให้ก็ได้” ไผ่พูดขึ้น เพื่อนผู้หญิงต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย ใบบุญมีสีหน้าลำบากใจ เพราะรู้ดีว่าตอนนี้คมคงกำลังขับรถมารับตนเองแน่ๆ และถ้าใบบุญโทรไปขออนุญาต ก็เหมือนกับว่าคมขับรถมาเสียเที่ยว

“เอางี้ เดี๋ยวพวกเราไปขออนุญาตพี่ชายของใบบุญให้เองดีมั้ย พี่เค้าจะได้ไว้ใจว่าพวกเราชวนไปกินไอศกรีมข้างโรงเรียนจริงๆ หรือไม่ก็ชวนพี่ชายใบบุญไปนั่งกินด้วยกันเลย” หญิงสาวคนหนึ่งเสนอขึ้นมาบ้าง ทำให้ใบบุญนึกภาพคมที่นั่งอยู่ท่ามกลางกลุ่มเด็กนักเรียนมากมาย ก่อนจะยิ้มแหยๆ

“เราว่าถ้าพี่ชายเราไปด้วย ทุกคนจะเกร็งเปล่าๆนะ” ใบบุญบอกเสียงอ้อมแอ้ม

++++++++++++++++++++++++++ 50% +++++++++++++++++

คมขับรถเข้ามาจอดตรงต้นหูกวางที่เดิม ที่นัดกับใบบุญเอาไว้ ร่างสูงขมวดคิ้วนิดๆ เมื่อเห็นเด็กนักเรียนนั่งอยู่เป็นกลุ่มทั้งหญิงชาย  แต่เขาก็ยังไม่ได้ลงจากรถ เพราะมองหาใบบุญอยู่

“ใบบุญ ใช่รถพี่ชายใบบุญรึเปล่า” เสียงเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งทักขึ้นเมื่อเห็นรถเข้ามาจอด ขณะที่ใบบุญอ่านหนังสืออยู่ที่เก้าอี้ด้านใน โดยมีเพื่อนๆนั่งบังเพราะเด็กหนุ่มตัวค่อนข้างเล็ก ใบบุญยืนขึ้นชะเง้อมองก่อนจะยิ้มกว้าง

“ใช่ๆ เดี๋ยวเรามานะ” ใบบุญบอกกลับก่อนจะรีบหยิบกระเป๋าเดินไปที่รถทันที เพื่อนของใบบุญต่างเพ่งมองในรถกันเป็นแถว แต่ก็เห็นหน้าคมไม่ชัด เพราะฟิล์มรถค่อนข้างทึบ ใบบุญไปเคาะกระจกรถด้านคนขับ คมจึงลดกระจกลง

“ว่าไงครับ” คมถามกลับไป

“เอ่อ คือ เพื่อนๆของใบบุญเค้าจะชวนไปกินไอศกรีมที่ร้านข้างโรงเรียนน่ะครับ แล้วใบบุญก็อยากแนะนำเพื่อนๆของใบบุญให้พี่คมรู้จักด้วย” เด็กหนุ่มบอกเสียงอ้อมแอ้ม คมพยักหน้ารับรู้

“เราจะให้พี่ไปนั่งกินกับพวกเราด้วยเหรอ” คมถามขึ้น ใบบุญพยักหน้าหงึกหงัก คมนิ่งคิด

“อืม ก็ได้ ถ้าเพื่อนเราไม่กลัวพี่อ่ะนะ” คมพูดขึ้น ใบบุญยิ้มแหยๆ ก่อนที่จะขยับให้คมเปิดประตูรถลงมา เพื่อนๆของใบบุญต่างจ้องมองรวมทั้งไผ่ด้วย ทันทีที่คมลงจากรถเพื่อนๆของใบบุญก็นิ่งเงียบ ถึงกับอึ้งในทันที เด็กสาวบางคนก็แอบหน้าแดงด้วย เนื่องจากคมปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของตนเองลงมาประมาณกลางอก โดยมีเสื้อคลุมสูทสีดำคลุมทับด้านนอก ใบบุญเดินคู่กับคมมาที่กลุ่มเพื่อน คมกวาดสายตามองทุกคนด้วยความเคยชิน สายตาคมมกริบของคม ทำให้เพื่อนผู้ชายบางคนถึงกับขนลุกส่วนไผ่ก็รู้สึกสงสัยบางอย่าง

เสื้อผ้าชุดที่คมใส่มารับใบบุญ

“เอ่อ ทุกคน นี่พี่คม พี่คมฮะ นี่เพื่อนๆของใบบุญเอง นี่ แหวว  สาลี่  แก้ว” ใบบุญแนะนำเพื่อนผู้หญิงก่อน

“แล้วนี่ มอส ทาม แล้วก็ไผ่ฮะ” ใบบุญแนะนำเพื่อนผู้ชายต่อ คมยืนมองไผ่ด้วยสายตานิ่งๆ ซึ่งถ้าคมเดาไม่ผิด ไผ่น่าจะเป็นคนที่ช่วยใบบุญถือกระเป๋าเมื่อเช้า เนื่องจากเค้าทำงานแบบนี้ ทำให้จดจำรายละเอียดคนได้แม่น

“สวัสดีค่ะ…สวัสดีครับ” เพื่อนของใบบุญยกมือไหว้คมในทันที คมยกมือรับไหว้ตามมารยาท

“พี่คมเป็นพี่ชายแท้ๆของใบบุญเหรอคะ ทำไมหน้าไม่ค่อยเหมือนกันเลย” สาลี่ถามพร้อมกับหัวเราะแห้งๆ

“สาลี่ ไปถามพี่เค้าแบบนั้นได้ไง” แหวว เพื่อนอีกคนพูดว่าขึ้น

“ไม่เป็นไร” คมตอบกลับด้วยน้ำเสียงปกติ

“เห็นว่าจะไปกินไอศกรีมกันเหรอ” คมถามเสียงทุ้ม ไม่ได้คิดจะตอบคำถามเมื่อสักครู่แต่อย่างไร

“ค่ะ..ครับ” เพื่อนๆตอบรับ คมจึงหันมามองใบบุญที่ยืนข้างๆตัวเอง

“เราจะเอายังไง จะให้พี่ไปด้วย หรือว่าจะให้พี่นั่งรออยู่ที่รถก่อน พี่ยังไงก็ได้นะ” คมถามใบบุญกลับไป ทั้งๆที่คมรู้คำตอบดีอยู่แล้วว่า ใบบุญจะตอบว่าอะไร แต่อะไรบางอย่างในความรู้สึก สั่งให้คมถามใบบุญไปแบบนี้ เพื่อให้ใบบุญตอบความต้องการของตนเองออกมา

“ใบบุญอยากให้พี่คมไปด้วย ถ้าพี่คมไม่ไป ใบบุญก็ไม่ไปหรอกฮะ” ใบบุญตอบกลับทันที ทำให้คมยกยิ้มมุมปากขึ้นนิดๆ

“ไผ่ๆ พี่ชายใบบุญมายังวะ กูรีบวิ่งมาสุดชีวิตเลยเนี่ย” เสียงโวยขึ้นของเด็กหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น ก่อนจะวิ่งแทรกไผ่ขึ้นมา คมปรายตามองคนที่มาใหม่ทันที

//พี่สัน เบาหน่อย เนี่ย พี่ชายใบบุญ//  มอสกระซิบบอก สันหันมามองก่อนจะชะงักกึก

“อ่ะ…เอ่อ…สวัสดีครับ” สันรีบยกมือไหว้ทันที คมพยักหน้ารับนิ่งๆ

“เอ่อ พี่คมฮะ นี่พี่สัน เป็นรุ่นพี่ของพวกเราน่ะฮะ” ใบบุญไขข้อข้องใจให้คม คมพยักหน้าช้าๆรับรู้

“ถ้าเราอยากไปกินไอศกรีม พี่ไปด้วยก็ได้ ถ้าพวกเราไม่อึดอัดอ่ะนะ” คมพูดขึ้น ทำให้เด็กสาวต่างยิ้มกว้างออกมา

“ใบบุญเอากระเป๋าไปเก็บในรถไป เดี๋ยวเดินไปพร้อมกันเนี่ยแหละ ร้านอยู่ข้างโรงเรียนใช่มั้ย” คมถามใบบุญ ใบบุญพยักหน้ารับ ก่อนจะเอากระเป๋าไปเก็บในรถ คมเองก็เดินไปล็อครถเช่นกัน

//เชี่ยไผ่ ทำไมพี่ชายใบบุญหน้าโหดจังวะ แต่มองดีๆก็หล่อฉิบหาย// สันกระซิบถามไผ่

//ผมจะรู้มั้ยล่ะพี่ แต่ผมสงสัยอ่ะพี่สัน ผมว่าพี่คมกับใบบุญไม่น่าจะใช่พี่น้องกันจริงๆ พี่คมน่าจะอายุมากกว่าพวกเราหลายปีอยู่นะ แถมหน้าตาก็ไม่เหมือนใบบุญเลยสักนิด// ไผ่พูดในสิ่งที่ตนเองสงสัย

//หรือว่าพี่เค้าเป็นบอดี้การ์ดของใบบุญวะ มึงดูดิ ใบบุญแม่งเหมือนลูกคุณหนูฉิบหาย// สันพูดบอกอีก

//ไม่แน่ใจอ่ะพี่ แต่ดูท่าพี่เค้าจะหวงใบบุญเหมือนกันนะ// ไผ่บอกกลับไป

//งั้นมึงก็เจองานหนักอ่ะดิ// สันแกล้งถาม ไผ่นิ่งไปนิด แล้วไม่ได้พูดอะไรต่อเมื่อคมกับใบบุญเดินเข้ามารวมกลุ่มกับเพื่อนอีกครั้ง แล้วพากันเดินไปยังร้านไอศกรีม ตลอดทางที่เดินไปมีนักเรียนและผู้ปกครองบางส่วนหันมามองคมอย่างเกรงๆ คมให้ใบบุญเดินนำหน้าไปพร้อมกับเพื่อนๆ ส่วนคมเองก็เดินตามหลังเรื่อยๆ สาเหตุที่คมเลือกที่จะเดินตามหลัง เพราะเขาต้องการสังเกตพฤติกรรมของเพื่อนๆของใบบุญแต่ละคน ว่าใครเป็นยังไง การทำงานในวงการนี้ ทำให้เขาต้องมองคนให้ออกและแสกนคนให้เป็น แต่คนที่คมจับตามองเป็นพิเศษคือไผ่กับสัน สันมักจะพูดจาหยอกล้อใบบุญบ้าง แต่ก็ดูเหมือนยังไม่กล้าหยอกมากนัก เนื่องจากเกรงใจคมที่เดินตามหลัง ส่วนไผ่ ดูเหมือนจะเก็บอาการนิ่งได้ดี แต่ที่คมรู้สึกไม่ค่อยชอบใจนัก คือไผ่มักจะเอามือมาแตะหลังและเอวของใบบุญบ่อยครั้ง ถึงแม้ว่าจะเป็นการแตะเพื่อให้ใบบุญเดินหรือเลี้ยวไปทางไหนก็ตาม

แต่ใช่ว่าพออยู่กับกลุ่มเพื่อน ใบบุญจะลืมคมแต่อย่างไร เด็กหนุ่มจะคอยหันมามองคมเป็นระยะ พร้อมกับส่งยิ้มให้ และทุกครั้งที่ใบบุญหันมามอง ไผ่ก็จะหันมาด้วยเช่นกัน พอมาถึงร้านไอศกรีม เจ้าของร้านก็ออกมาต้อนรับ พร้อมกับนิ่งอึ้งเมื่อเห็นคนร่างสูงหน้าตาไม่ค่อยเข้ากับร้านของตนเองสักเท่าไรเดินเข้ามาด้วย เพราะในร้านของเขามีแต่นักเรียนทั้งนั้น ลูกค้าในร้านเองก็มองมาที่คมอย่างแปลกใจเช่นเดียวกัน

“เดี๋ยวพี่นั่งแยกโต๊ะเอาล่ะกันนะ เราจะได้คุยกับเพื่อนได้สะดวกๆ” คมพูดบอก ใบบุญทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกไผ่ดึงให้ไปนั่งที่โต๊ะเสียก่อนเนื่องจากเจ้าของร้านเลือกที่นั่งให้ คมเดินไปนั่งที่โต๊ะสำหรับสองคน โดยมีโต๊ะอื่นกั้นกลางโต๊ะของใบบุญเพียง 1 โต๊ะเท่านั้น ส่วนกลุ่มของใบบุญนั่งโต๊ะสำหรับหลายคน ยังดีที่ร้านนี้มีกาแฟสดให้สั่งได้ด้วย คมจึงสั่งกาแฟเย็นมานั่งดื่ม

“ใบบุญกินอะไรดี” ไผ่ที่นั่งข้างๆใบบุญถามขึ้น ใบบุญที่หันไปมองคม หันกลับมามองไผ่อีกครั้ง ก่อนจะเลือกดูเมนู แต่เนื่องจากเมนูหลากหลายมาก และใบบุญก็เลือกไม่ถูก

“เราเลือกไม่ถูกอ่ะ” ใบบุญพูดพึมพำ ไผ่ยิ้มขำ

“งั้นเราเลือกให้เอามั้ย” ไผ่อาสา ใบบุญเม้มปากนิดๆ ก่อนจะส่ายหน้าไปมา แล้วลุกขึ้นพร้อมกับเมนู

“เดี๋ยวเรามานะ แป๊บเดียว” ใบบุญพูดบอกพร้อมกับเดินถือเมนูไปหาคม

“พี่คม” ใบบุญเรียกคมเสียงอ่อยๆ ไผ่เองก็หันมามองใบบุญด้วยเหมือนกัน

“ว่าไง” คมถามกลับ

“พี่คมเลือกให้ใบบุญหน่อย” เด็กหนุ่มพูดบอก คมเลิกคิ้วนิดๆ

“ทำไมไม่เลือกเองล่ะ เราอยากกินอันไหนก็เลือกเลย เดี๋ยวพี่จ่ายให้ อ่อ ของเพื่อนๆเราด้วย” คมพูดขึ้น

“ขอบคุณฮะ แต่ใบบุญอยากให้พี่คมเลือกให้” เด็กหนุ่มบอกเสียงอ้อมแอ้ม คมยิ้มขำนิดๆ ก่อนจะหยิบเมนูในมือของใบบุญมาดู คมนั่งเลือกสักพักก็ชี้ไปที่เมนูหนึ่ง ซึ่งมีสตอเบอรี่เป็นท็อปปิ้ง ใบบุญยิ้มกว้างออกมาทันที

“ตกลงใบบุญกินอันนี้แหละฮะ” ใบบุญตอบกลับแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะเพื่อนๆ พร้อมกับบอกไผ่ว่าตนเองจะกินเมนูไหน ขณะนั่งรอไอศกรีม เพื่อนๆต่างก็ซักไซร้ใบบุญเป็นการใหญ่

“ใบบุญ พี่คมอายุเท่าไรอ่ะ” สาลี่ถามขึ้นด้วยความอยากรู้

“30 น่ะ” ใบบุญตอบกลับ ทุกคนทำตาโต

“ทำไมห่างกับใบบุญเยอะจัง ถ้าบอกว่าเป็นพ่อของใบบุญพวกเราก็เชื่อนะ” สาลี่พูดขึ้นมาอีก ใบบุญขมวดคิ้วเข้าหากัน

“พี่คมดูเหมือนพ่อเราขนาดนั้นเลยเหรอ” ใบบุญถามเสียงคล้ายจะงอนๆนิดๆ ทำให้สาลี่รีบโบกมือไปมา

“เปล่าๆ คือจะพูดยังไงดีอ่ะ” สาลี่กำลังหาคำพูดดีๆ

“เอางี้ พี่คมเค้าเป็นพี่ชายแท้ๆของใบบุญรึเปล่า” สันเป็นฝ่ายถามขึ้นมาบ้าง แต่ไม่ได้ถามดังมากนัก ใบบุญส่ายหน้าไปมา ทำให้ทุกคนส่งเสียงอืออาในลำคอ

“เป็นลูกพี่ลูกน้องกันใช่มั้ย” มอสถามบ้าง ใบบุญนิ่งไปนิด

“เราจะบอกยังไงดีล่ะ พี่คมไม่ใช่ญาติพี่น้องเราแท้ๆหรอก แต่พี่คมเค้าเป็นคนที่ดูแลเราน่ะ เรามาอยู่กับยายที่บ้านเจ้านายของยาย แล้วเจ้านายของยายเค้าก็ให้พี่คมเป็นคนดูแลเราในทุกๆเรื่อง” ใบบุญพูดบอกออกมา เพื่อนๆพยักหน้ารับรู้ และอดที่จะอึ้งกับเรื่องราวของใบบุญไม่ได้

“ก็ไม่ต่างอะไรกับบอดี้การ์ดของใบบุญใช่มั้ย” สันถามในเรื่องที่สงสัย

“พี่คมไม่ใช่บอดี้การ์ดของผมนะ พี่คมเป็นพี่ชายผม” ใบบุญเถียงกลับไป

“อ่าๆ พี่ชายก็พี่ชาย” สันตอบกลับ แต่ไม่ทันได้ถามต่อ ไอศกรีมก็ถูกนำมาเสริฟ ทุกคนจึงนั่งกินไอศกรีม พร้อมกับคุยเรื่องการบ้านและเรื่องอื่นๆบ้าง ตลอดเวลาที่นั่งกินคมจะนั่งมองแผ่นหลังบางของใบบุญอยู่เสมอ

“ใบบุญกินยังไงให้เลอะแก้มเนี่ย” ไผ่พูดบอกออกมาอย่างขำๆ ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดรอยไอศกรีมที่แก้มของใบบุญให้

“ฮิ้ววว” สันกับเพื่อนผู้ชายส่งเสียงแซวเมื่อเห็นไผ่เช็ดแก้มให้ใบบุญ

“เอ่อ..ขอบใจนะไผ่” ใบบุญพูดบอกก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดต่อเอง เด็กหนุ่มหันไปมองคมนิดๆ ก็เห็นคมนั่งขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วมองมาที่ใบบุญด้วย เด็กหนุ่มรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก

“เอ่อ ทุกคนนั่งกินกันไปเรื่อยๆได้มั้ย เราขอไปนั่งกับพี่คมแป๊บนะ เราไม่อยากทิ้งให้พี่คมนั่งคนเดียวน่ะ” ใบบุญพูดบอกกับเพื่อน ก่อนจะยกถ้วยไอศกรีมของตนเองไปหาคมทันที โดยไม่ได้ฟังเสียงตอบรับจากเพื่อนๆก่อน คมเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ เมื่อเห็นใบบุญเดินเข้ามาหาตนเองพร้อมกับถ้วยไอศกรีม

“มีอะไรใบบุญ” คมถามขึ้น เมื่อกี้ตอนที่เขาเห็นไผ่เช็ดแก้มให้ใบบุญ ความรู้สึกร้อนวูบวาบในอกก็เกิดขึ้นมาทันที

“ใบบุญนั่งด้วยนะฮะ” เด็กหนุ่มบอกยิ้มๆ พร้อมกับลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆคม แทนที่จะนั่งตรงกันข้าม

“นึกยังไงถึงมานั่งกับพี่ ทำไมไม่ไปนั่งกับเพื่อนๆล่ะ” คมถามกลับ

“ก็ใบบุญอยากนั่งกับพี่คมนี่ฮะ” เด็กหนุ่มตอบเสียงอ่อยๆ ดวงตากลมหลุบลงเหมือนเด็กทำความผิด

“พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นก็ได้ อยากนั่งก็นั่งเถอะ” คมพูดบอกกลับ ทำให้ใบบุญยิ้มออกมาได้นิดๆ ก่อนที่สายตาของคมจะหันไปเห็นไผ่มองมาที่ใบบุญตาละห้อยเหมือนอยากมานั่งด้วย แต่ก็ไม่กล้า

“เราสนิทกับเพื่อนที่ชื่อไผ่มากมั้ย” คมถามขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติ

“ไผ่เหรอฮะ ก็สนิทฮะ เพราะไผ่เป็นหัวหน้าห้อง คอยช่วยเหลือใบบุญทุกเรื่องเลย อ่อ แล้วไผ่เนี่ยแหละฮะ ที่สอนให้ใบบุญเล่นไลน์” ใบบุญตอบยิ้มๆ คมพยักหน้ารับรู้พร้อมกับมองไปที่ไผ่อีกครั้ง

“พี่คมมีไลน์มั้ยฮะ” ใบบุญถามกลับ คมพยักหน้ารับ

“มี แต่ไม่ค่อยได้เล่น ส่วนใหญ่พวกพี่จะโทรคุยสั่งงานกันตรงๆเลยมากกว่า” คมตอบกลับ ใบบุญพยักหน้ารับ

“ทำไม จะให้พี่คุยไลน์กับเรารึไง” คมแกล้งถาม แต่ใบบุญส่ายหน้าไปมา

“ไม่เอาหรอกฮะ ถ้าจะคุยกับพี่คม ใบบุญโทรคุยดีกว่า ได้ยินเสียงด้วย รู้สึกดีกว่าคุยทางตัวอักษรตั้งเยอะแน่ะ” ใบบุญตอบตามที่ตนเองรู้สึก ทำให้คมยิ้มออกมาได้อีกครั้ง ก่อนที่ใบบุญจะขมวดคิ้วเข้าหากัน

“เป็นอะไร” คมถามขึ้น

“ทำไมพี่คมไม่ติดกระดุมเสื้อให้ดีล่ะฮะ” ใบบุญถามกลับมา คมก้มมองเสื้อของตัวเอง

“ก็พี่ไปทำงานกับนายมา มันร้อน พี่ก็เลยปลดกระดุม มันจะได้ไม่อึดอัดมาก แล้วพี่ก็ตรงมารับเราเลย” คมพูดบอก ใบบุญรู้สึกได้ว่ามีสายตาของนักเรียนสาวๆหลายคนหันมามองคมอยู่บ่อยครั้ง ซึ่งสายตาของหญิงสาว ทำให้ใบบุญรู้สึกคันยุบยิบในหัวใจแปลกๆ

“แต่ใบบุญว่าน่าจะติดกระดุมขึ้นไปอีกนิด ดีกว่านะฮะ” ใบบุญบอกเสียงแผ่วๆพร้อมกับมองคมอย่างกล้าๆกลัวๆ

“งั้นเราก็ติดให้พี่สิ อยากให้ติดถึงตรงไหนก็ติดเลย” คมแกล้งพูดบอก เพราะคิดว่าใบบุญคงไม่กล้าที่จะติดกระดุมให้คมจริงๆหรอก

พรึ่บ..

คมนิ่งอึ้ง เมื่อใบบุญขยับมาติดกระดุมเสื้อให้คมจริงๆ

+++++++++++++++++++ 100% ++++++++++++++++++++

ของแถมส่งท้ายถ้าใครเข้าไปในเพจคงเห็นแล้วนะ

ภาพไม่ชัดอ่ะ ภาพมันแตกเฉยเลย T^T

2   Be   Con

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อัพครบ 100% แล้วนะคะ