ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย!! [Yaoi , Boy’s love] – ตอนพิเศษ 8

ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย ตอนที่8  (คม x ใบบุญ)

 

Author: 여님  (ยอนิม)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำอะไรน่ะใบบุญ”คมถามขึ้น หัวใจก็เต้นระรัวเหมือนกับกลองเพลยามที่เห็นนิ้วเรียวสวยของใบบุญค่อยๆติดกระดุมให้ตนเอง

 

 

 

“ติดกระดุมเสื้อไงฮะ” ใบบุญตอบกลับพร้อมกับตั้งอกตั้งใจติดกระดุมเสื้อให้คม เมื่อติดเสร็จแล้วเด็กหนุ่มก็ยิ้มร่าพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองคม ที่ตอนนี้กำลังนั่งมองใบบุญอยู่นิ่งๆเงียบๆ ใบบุญเอียงคอมองคมอย่างแปลกใจ

 

“มีอะไรเหรอฮะ” ใบบุญถามกลับ ตอนนี้เด็กหนุ่มรู้สึกสบายใจแล้ว ที่ติดกระดุมเสื้อให้คมเรียบร้อย

 

 

 

“ป่ะ..เปล่า ขอบใจนะที่ติดกระดุมให้พี่ เราเองก็กินไอศกรีมได้แล้ว มันละลายแล้วนะ” คมรีบดึงสติตัวเองกลับมา เมื่อรู้สึกว่าสติไม่อยู่กับร่องกับรอยสักเท่าไร และเมื่อมองไปที่โต๊ะของกลุ่มเพื่อนของใบบุญ ก็เห็นว่าทุกคนมองมาอย่างสงสัย คมจึงนั่งนิ่งๆ ไม่แสดงอาการอะไรออกมาอีก ส่วนใบบุญก็นั่งกินไอศกรีมต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

..

 

..

 

..

 

..

 

“ขอบคุณพี่คมมากนะคะที่เลี้ยงไอศกรีมพวกเรา” แหวว เพื่อนของใบบุญพูดขึ้น คนอื่นก็ยกมือไหว้ขอบคุณคมกันอย่างพร้อมเพรียงที่หน้าร้านไอศกรีม

 

 

 

“ไม่เป็นไร” คมตอบด้วยท่าทีนิ่งๆ ก่อนจะหันมาหาใบบุญที่ยืนอยู่ข้างๆตัวเอง

 

“ใบบุญเดี๋ยวรอพี่อยู่ตรงนี้ก็ได้ พี่จะเข้าไปเอารถออกมารับ” คมพูดขึ้น ใบบุญยืนลังเลนิดๆ

 

 

 

“เดี๋ยวพวกเรายืนรอเป็นเพื่อน”สาลี่เสนอขึ้นมา ทำให้ใบบุญยอมพยักหน้ารับ

 

 

 

“พี่คมมาเร็วๆนะ” เด็กหนุ่มหันไปบอกกับคม คมยิ้มรับนิดๆ ก่อนจะเดินแยกไปที่โรงเรียนเพื่อไปเอารถ ใบบุญมองตามหลังคมไปไม่วางตา

 

“เราว่าเราเดินไปกับพี่คมเลยดีกว่า จะได้ไม่เสียเวลา” ใบบุญพูดบอก พร้อมกับทำท่าจะเดินตามคมไป แต่ไผ่ก็คว้าแขนของใบบุญเอาไว้ก่อน

 

 

 

“รอที่นี่แหละ เพราะยังไงพี่คมเค้าต้องขับรถออกมาทางนี้อยู่แล้ว”ไผ่พูดขึ้น ใบบุญเม้มปากนิดๆอย่างชั่งใจ แต่คมก็เดินไปจนถึงหน้าโรงเรียนแล้ว ใบบุญจึงจำต้องยืนรออยู่เหมือนเดิม

 

 

 

“ใบบุญๆ พี่คมเค้าทำงานอะไรอ่ะ” สันถามขึ้นด้วยความอยากรู้ ใบบุญนิ่งไปนิด

 

 

 

“พี่สันต้องถามพี่คมเองแล้วล่ะฮะ  ใบบุญเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าพี่คมทำงานเกี่ยวกับอะไร” ใบบุญตอบกลับ

 

 

 

“ใบบุญ เดี๋ยวตอนทุ่มกว่าๆเราจะไลน์ไปหานะ” ไผ่พูดบอกกับใบบุญในขณะที่เพื่อนคนอื่นๆก็กำลังยืนคุยกันเรื่อยๆ

 

 

 

“ไลน์ไปทำไมเหรอ หรือว่ามีเรื่องการบ้านอะไรที่เราไม่รู้อ่ะ” ใบบุญถามออกมาอย่างซื่อๆ เพราะคิดไว้ตลอดว่าจะใช้ไลน์คุยเรื่องงานกลุ่มและการบ้านเท่านั้น

 

 

 

“เอ่อ…ก็ลองหัดเล่นไง ใบบุญจะได้คล่องๆ”ไผ่ตอบกลับมา ใบบุญนิ่งไปนิด แต่ก็ยอมพยักหน้ารับ

 

 

 

“ใบบุญ พี่คมมีแฟนยัง” เสียงของสาลี่ถามด้วยความอยากรู้ ใบบุญนิ่งไปนิดก่อนจะส่ายหัวไปมา

 

 

 

“ไม่มีนะ” ใบบุญพูดตอบ

 

 

 

“จริงอ่ะ ความจริงวัยของพี่เค้าน่าจะมีแฟนมีเมียได้แล้วนะ อีกอย่างพี่คมก็หน้าตาดี ไม่เข้าใจทำไมถึงยังโสด” สาลี่พูดขึ้นลอยๆ ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก แต่เป็นใบบุญเองที่เอามาคิดตาม แต่คิดได้ไม่นานรถของคมก็ขับมาเทียบฟุตบาท ตรงที่ใบบุญยืนอยู่ คมลดกระจกลงมา พร้อมกับพยักหน้าเรียกใบบุญ

 

 

 

“ทุกคน เรากลับก่อนนะ ขอบคุณมากที่ชวนเรามากินไอศกรีมด้วย” ใบบุญพูดบอกยิ้มๆ

 

 

 

“ไม่เป็นไร เอาไว้วันหยุดเรานัดกันไปกินข้าวบ้างล่ะกันนะ” สาลี่พูดกลับไป ก่อนที่ทุกคนจะยกมือไหว้คมอีกครั้ง ใบบุญหันมายิ้มให้ไผ่แล้วเดินอ้อมไปขึ้นรถ ทันทีที่ใบบุญขึ้นรถเรียบร้อย คมก็ขับพาออกไปทันที

 

 

 

“อ๊ะ นี่น้ำสตอเบอรี่ปั่นนี่ฮะ” ใบบุญร้องทักขึ้นเมื่อเห็นแก้วสตอเบอรี่ปั่นอยู่ตรงที่วางแก้วในรถ แต่ตอนนี้มันละลายไปแล้ว

 

 

 

“อ่อ อืม พี่ซื้อมาให้น่ะ แต่มันละลายแล้วล่ะ” คมบอกกลับเสียงเรียบ

 

 

 

“แล้วทำไมพี่คมไม่บอกใบบุญล่ะฮะ ใบบุญจะได้กินตั้งแต่แรก” เด็กหนุ่มถามขึ้น

 

 

 

“ก็พี่เห็นว่าเราจะมากินไอศกรีม ก็เลยไม่ได้บอก” คมตอบกลับ ใบบุญหยิบแก้วสตอเบอรี่ปั่นขึ้นมาดูดทันที

 

“เฮ้ย ใบบุญ มันละลายแล้ว เดี๋ยวเอาไปทิ้งที่บ้าน” คมทักท้วงขึ้น ใบบุญส่ายหน้าไปมา

 

 

 

“ไม่ทิ้ง ใบบุญกินได้ พี่คมอุตส่าห์ซื้อมา ใบบุญเสียดาย มันก็ยังอร่อยอยู่เลยฮะ” ใบบุญพูดขึ้น คมหันมามองหน้าใบบุญนิดๆ ก่อนจะยิ้มน้อยๆ รู้ดีว่าใบบุญไม่อยากให้ตนเองเสียน้ำใจที่ซื้อมาให้ แล้วไม่ได้กิน คมจึงปล่อยให้ใบบุญดูดน้ำปั่นในแก้วไปเรื่อยๆ ใบบุญนั่งเงียบไปพักก่อนจะนึกบางอย่างได้

 

“พี่คม ใบบุญถามเรื่องส่วนตัวพี่คมได้มั้ย” เด็กหนุ่มพูดขึ้นเสียงอ้อมแอ้ม

 

 

 

“ถามเรื่องอะไร ถามมาสิ” คมบอกกลับ

 

 

 

“เอ่อ..คือ…ทำไมพี่คมยังไม่มีแฟนอีกล่ะฮะ เพื่อนใบบุญเค้าบอกว่าอย่างพี่คมน่าจะมีเมียมีแฟนแล้ว แต่ใบบุญยังเห็นพี่คมอยู่คนเดียวอยู่เลย” เด็กหนุ่มถามเสียงแผ่วอย่างเกรงๆ แต่ก็อยากรู้ถึงได้ตัดสินใจถามออกไป

 

 

 

“พี่ยังไม่เจอเนื้อคู่ของพี่น่ะ” คมตอบออกไปส่งๆ เพราะเขาเองก็หาคำตอบให้ใบบุญไม่ได้เหมือนกัน ถึงแม้ว่าส่วนหนึ่งเขาคิดว่า เขายังไม่พร้อมจะมีใครในตอนนี้เพราะจากหน้าที่การงานที่ค่อนข้างเสี่ยงของเขาด้วย

 

 

 

“แล้วเมื่อไรจะเจอล่ะฮะ” ใบบุญถามอีก คมหันมามองหน้าใบบุญขณะที่รถจอดติดไฟแดงพอดี ใบบุญเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ เมื่อเห็นว่าคมจ้องหน้าตนเองอยู่

 

 

 

“เมื่อไรน่ะเหรอ ไม่รู้เหมือนกัน เอาเป็นว่าถ้าถึงเวลา เนื้อคู่พี่ก็คงมาเองแหละ” คมตอบกลับพร้อมกับยิ้มอ่อนๆส่งไปให้ ทำให้ใบบุญคิดถึงใครอีกคนขึ้นมา

 

 

 

“แล้วพี่ไหมล่ะฮะ พี่ไหมจะใช่เนื้อคู่พี่คมมั้ย” เด็กหนุ่มถามออกมาอย่างซื่อๆ คมชะงักไปนิด

 

 

 

“ไม่มีทาง ไหมกับพี่เป็นได้แค่พี่น้องกันเท่านั้น” คมตอบออกมาเสียงจริงจัง พอได้ยินที่คมพูด ใบบุญรู้สึกตัวเบาๆไม่รู้สึกตัวหนักเหมือนตอนแรก

 

“แล้ววันนี้เรามีการบ้านรึเปล่า” คมถามเมื่อนึกได้

 

 

 

“มีฮะ แต่ไม่เยอะ” ใบบุญพูดตอบ

 

 

 

ติ้งติ้ง

 

 

เสียงไลน์ของใบบุญดังขึ้น ทำให้คมกับใบบุญต่างนิ่งเงียบ ใบบุญหยิบโทรศัพท์ตนเองขึ้นมากดอ่าน คมแอบเหลือบตามองนิดๆแต่ก็มองไม่เห็นว่าใครส่งข้อความไลน์มาหาใบบุญ

 

 

 

“ไผ่ส่งไลน์มาถามว่าใบบุญกลับถึงบ้านรึยังอ่ะฮะ” ไม่ต้องถามแต่ใบบุญก็บอกคมออกมาเองว่าใครส่งข้อความมา ว่ายังไง

 

 

 

//พึ่งแยกมาเมื่อกี้ จะให้ถึงเร็วแค่ไหนวะ รถไม่ใช่จรวด หาเรื่องคุยมากกว่ามั้ง// คมบ่นพึมพำเบาๆ

 

 

 

“พี่คมว่าอะไรนะฮะ” ใบบุญที่กำลังกดข้อความตอบกลับไผ่ว่ายังไม่ถึง หันมาถามคมเพราะได้ยินเสียงพึมพำของคมไม่ชัด

 

 

 

“เปล่า ไม่มีอะไร พี่ฮัมเพลงเล่นน่ะ” คมตอบกลับด้วยสีหน้าปกติ ใบบุญตอบกลับไผ่ไปแล้ว และทำท่าจะเก็บโทรศัพท์ ข้อความไลน์ก็ดังขึ้นมาอีก และดูเหมือนจะไม่ใช่ไผ่คนเดียวที่ส่งไลน์มาหา เสียงไลน์เลยดังติดต่อกัน ทำให้คมรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก

 

 

 

“พี่คม ปิดเสียงไลน์ยังไงอ่ะฮะ” เด็กหนุ่มถามเสียงอ่อยๆ คมหันมามองอย่างงงๆ

 

 

 

“เราจะปิดเสียงไลน์เหรอ ปิดทำไม” คมถามขึ้น

 

 

 

“ถ้ามันดังแบบนี้ตลอด คนอื่นๆต้องรำคาญแน่ๆเลยฮะ อีกอย่างใบบุญรู้ว่าพี่คมคงไม่ชอบให้มันดังตอนที่เราคุยกันแน่เลย” เด็กหนุ่มพูดอย่างที่ใจคิด ซึ่งถูกใจคมทุกคำพูดจริงๆ

 

 

 

“เดี๋ยวกลับถึงบ้านก่อนล่ะกัน พี่จะสอนปิดสอนเปิดให้” คมพูดบอก ทำให้ใบบุญยิ้มกว้างออกมา แต่เสียงไลน์ของใบบุญยังคงดังอยู่เป็นระยะ

 

“แล้วเราจะไม่กดอ่านก่อนเหรอ” คมแกล้งถาม ใบบุญส่ายหน้าไปมา

 

 

 

“ไม่ฮะ เอาไว้ไปอ่านทีเดียวที่บ้านก็ได้ อ่านตอนอยู่บนรถมันเวียนหัว” เด็กหนุ่มตอบพร้อมกับดูดน้ำสตอเบอรี่ปั่นที่ละลายแล้วไปด้วย คมยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ สักพักใหญ่ๆก็มาถึงบ้าน ใบบุญลงไปไหว้คิมกับกมลในบ้านใหญ่แล้วไปไหว้ยายตนเองและคนอื่นๆด้วย ก่อนจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านพักและนั่งทำการบ้าน เมื่อทำเสร็จแล้วก็คว้าโทรศัพท์มาหาคมที่บ้าน เนื่องจากคมยังไม่ได้ออกไปไหน ใบบุญให้คมสอนเปิดปิดเสียงไลน์ตรงโต๊ะหน้าบ้านของคมเอง

 

“ขอบคุณฮะ” ใบบุญพูดขึ้นยิ้มๆ เมื่อเข้าใจวิธีต่างๆแล้ว

 

 

 

“แล้วนี่เราเอารูปอะไรขึ้นเป็นรูปโปรไฟล์น่ะ” คมถามขึ้น พร้อมกับกดเปิดดูรูปโปร์ไฟล์ของใบบุญ ส่วนข้อความต่างๆที่ไผ่ สัน และเพื่อนคนอื่นๆของใบบุญทักมา คมได้อ่านหมดทุกข้อความแล้ว เพราะอาศัยช่วงที่สอนใบบุญเปิดเข้าไปอ่านอย่างเนียนๆ

 

 

 

“ไม่รู้ฮะ ไผ่ทำให้” ใบบุญพูดบอก

 

 

 

“ทำไมเราไม่เอารูปเราขึ้นล่ะ ไลน์ของเรา เราก็เอารูปเราสิ” คมพูดขึ้น ใบบุญนิ่งคิด

 

 

 

“งั้นต้องถ่ายรูปน่ะสิฮะ” ใบบุญถามกลับมา คมพยักหน้ารับ

 

“งั้นใบบุญถ่ายคู่กับพี่คมได้มั้ย ใบบุญจะเอารูปพี่คมกับใบบุญเป็นรูปโปร์ไฟล์” เด็กหนุ่มถามขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นนิดๆ

 

 

 

“ทำไมถึงต้องเอารูปพี่ด้วยล่ะ” คมถามอย่างสงสัย

 

 

 

“ก็พี่คมเป็นคนซื้อโทรศัพท์ให้ใบบุญ พี่คมก็ต้องมีส่วนร่วมกับโทรศัพท์เครื่องนี้ด้วยสิ” เด็กหนุ่มตอบอย่างซื่อๆ

 

 

 

“งั้นเตียงนอน ที่นอน ตู้เสื้อผ้า โต๊ะเครื่องแป้งที่พี่ซื้อให้เรา พี่ก็ต้องมีส่วนร่วมกับของพวกนั้นด้วยมั้ยเนี่ย” คมถามออกมาอย่างขำๆ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อใบบุญพยักหน้ารับรัวๆ

 

 

 

“ใช่ฮะ ก็ถ้าพี่คมจะมานอนกับใบบุญก็ได้ จะมาใช้ตู้เสื้อผ้าใช้หมอนผ้าห่มกับใบบุญก็ได้ เพราะมันเป็นของพี่คมครึ่งหนึ่งด้วย” ใบบุญตอบออกมาทันที ทำให้คมนิ่งอึ้ง ประโยคที่ใบบุญพูดมันเป็นประโยคธรรมดา แต่คมกลับรู้สึกร้อนหน้าขึ้นมาซะงั้น

 

 

 

“เอ่อ..ไม่เป็นไรมั้ง..เอาแค่เรื่องโทรศัพท์อย่างเดียวก็พอ” คมพูดขึ้นเพราะไม่อยากคิดอะไรไปไกลเกินกว่านั้น

 

“มาๆ มานั่งข้างๆ ถ่ายรูปกัน” คมเปลี่ยนเรื่อง ใบบุญยิ้มกว้างรีบลุกไปนั่งข้างคมทันที ใบบุญซึ่งตัวเล็กกว่าคมมากนั่งเอนตัวไปพิงอกแกร่งของคม คมเป็นคนถือโทรศัพท์ถ่ายให้มือแกร่งของหนึ่งของคมโอบไหล่เล็กของใบบุญเอาไว้

 

“เอาล่ะนะ ยิ้มด้วยนะ หนึ่ง สอง สาม” คมให้สัญญาน ก่อนจะกดถ่ายรูป

 

 

 

แชะ..

 

 

“ขอดูบ้างฮะ” ใบบุญพูดอย่างตื่นเต้นเพราะอยากรู้ว่าภาพจะออกมาเป็นยังไง คมกดย้อนให้ดู ใบบุญรู้สึกร้อนหน้าผ่าวๆ เมื่อเห็นรูปคู่ของตนเองกับคม

 

“พี่คมว่าดีมั้ยฮะ ใบบุญดูน่าเกลียดมั้ย” เด็กหนุ่มรีบถาม เพราะในรูปคมดูหล่อเข้มมากสำหรับใบบุญ พอมองตัวเองเทียบกับคม ใบบุญรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กกะโหลกกะลามาก

 

 

 

“เราน่ารักจะตาย เอารูปนี้แหละ พี่จะตั้งเป็นโปร์ไฟล์ให้” คมพูดพร้อมกับกดจัดการเปลี่ยนให้ใบบุญทันที

 

 

 

 

 

+++++++++++++++++++++ 50% +++++++++++++++

 

 

 

เมื่อเปลี่ยนรูปโปร์ไฟล์ให้ใบบุญแล้ว คมก็ส่งโทรศัพท์กลับไป เด็กหนุ่มรับมาดูพร้อมรอยยิ้ม

 

 

 

“ใบบุญเอารูปนี้ขึ้นหน้าจอด้วยได้มั้ยฮะ” ใบบุญพูดขอ คมยิ้มรับพร้อมพยักหน้า ใบบุญจึงกดเปลี่ยนภาพหน้าจอให้เป็นรูปคู่ของตนเองกับคมทันที เมื่อเปลี่ยนแล้ว ใบบุญก็โชว์ให้คมดูยิ้มๆ ก่อนที่สายตาของใบบุญจะมองเลยไปที่ต้นมะม่วงข้างบ้านของคม

 

“อ๊ะ พี่คม มะม่วงออกลูกเต็มเลย” ใบบุญพูดขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่ต้นมะม่วง คมหันไปมองแล้วพยักหน้ารับ

 

 

 

“อืม มะม่วงแก้ว” คมพูดบอก ใบบุญเก็บโทรศัพท์แล้วลุกไปที่ใต้ต้นมะม่วง ที่ออกลูกเกือบเต็มต้น

 

 

 

“ใบบุญอยากกินมะม่วงน้ำปลาหวาน พี่คมกินด้วยกันมั้ยฮะ” ใบบุญหาเพื่อนกินด้วยกัน

 

 

 

“เอาสิ ตอนนี้พี่ว่าง จะออกไปกับนายอีกทีก็ดึกๆน่ะ”คมบอกกลับ ใบบุญจึงทำท่าจะปีนต้นมะม่วง เนื่องจากเอื้อมเด็ดไม่ถึง

 

“ดะ..เดี๋ยว จะทำอะไรใบบุญ” คมรีบห้ามเอาไว้ก่อน พร้อมกับมองกางเกงที่ใบบุญใส่ก็รู้สึกว่ามันสั้นไปหน่อย แต่ก็ยังไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับกางเกง

 

 

 

“ก็ใบบุญจะเก็บมะม่วงไงฮะ” เด็กหนุ่มตอบกลับ คมเดินไปที่ใต้ต้นมะม่วงลองเอื้อมมือขึ้นไปเด็ด แต่ก็ยังไม่ถึงอยู่ดี

 

 

 

“หาไม้มาสอยก็ได้ ปีนขึ้นไปถ้าตกลงมาจะทำยังไง ลงมาเดี๋ยวนี้เลย” คมว่าออกมาเสียงดุ ใบบุญจำต้องขยับลงจากต้นมะม่วงอย่างจำยอม

 

 

 

“แล้วจะเอาไม้ที่ไหนมาสอยล่ะฮะ” ใบบุญถามเสียงอ่อย พร้อมกับมองมะม่วงด้วยความอยากกิน

 

 

 

“ลพๆ ไอ้ลพ บ้านเรามีไม้สอยมะม่วงรึเปล่าวะ” คมตะโกนถามลพที่เดินอยู่ไม่ไกลมากนัก

 

 

 

“เคยมี แต่มันหายไปไหนแล้วไม่รู้พี่คม พี่คมจะกินมะม่วงเหรอ ซื้อกินเอาก็ได้มั้งพี่ ไม่ต้องสอย ไม่ต้องปอก ไม่ต้องกินดีกว่าพี่ ฮ่าๆๆ” ลพบอกกลับมาอย่างกวนๆ แล้วเดินมาหาคมกับใบบุญ

 

 

 

“เดี๋ยวถีบเข้าให้ ใบบุญอยากกินหรอก” คมพูดขึ้น ลพมองอย่างล้อๆ

 

 

 

“อ๋อออออ มิน่าล่ะ” ลพพูดลากเสียง ใบบุญก็ได้แต่ยืนงง

 

 

 

“ไม่ต้องมามินง มิน่าอะไรแถวนี้ เดี๋ยวกูก็เตะโด่งไปโน่น” คมพูดว่าไม่จริงจังนัก

 

 

 

“พี่ลพกินมะม่วงด้วยกันมั้ยฮะ” ใบบุญพูดชวนลพอีกคน

 

 

 

“ไม่ล่ะใบบุญ เดี๋ยวพี่จะออกไปซื้อของให้ป้านีน่ะ ตามสบายเลย ผมไปก่อนนะพี่คม ไม่อยู่เป็นก้างล่ะ” พูดจบลพก็รีบวิ่งไปทันที ก่อนที่จะถูกคมเตะจริงๆโทษฐานล้อมากไปหน่อย

 

 

 

“พี่ลพพูดถึงอะไรเหรอฮะ ก้างอะไร” ใบบุญถามอย่างงงๆ

 

 

 

“อย่าไปสนใจมันเลย มันบ้า ว่าแต่เราจะกินมะม่วงใช่มั้ย” คมถามวนมาเรื่องมามะม่วง

 

 

 

“ฮะ แต่ถ้าไม่มีไม้สอยก็ไม่กินก็ได้” เด็กหนุ่มบอกเสียงอ่อยๆ แต่สายตาบ่งบอกว่าอยากกินจริงๆ

 

 

 

“เอางี้ ขี่คอพี่เก็บล่ะกัน ถ้าเราขี่คอพี่ คงเก็บได้พอดีแหละ” คมพูดบอกโดยไม่ได้คิดอะไร

 

 

 

“ไม่ดีมั้งฮะพี่คม ใบบุญไม่กล้าขี่คอพี่คมหรอกฮะ พี่คมเป็นผู้ใหญ่จะให้เด็กอย่างใบบุญขี่คอได้ไง” ใบบุญรีบทักท้วง

 

 

 

“ก็พี่บอกแล้วไงว่าพี่ไม่ถือ” คมบอกเสียงเรียบ

 

 

 

“แต่..” ใบบุญยังคงอึกอัก เพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่สมควรที่ตนเองอายุน้อยกว่าแต่ต้องไปขี่คอคนอายุมากกว่าตนเองเพื่อเก็บมะม่วง

 

 

 

“บอกมาว่าอยากกินรึเปล่า” คมถามอีกครั้ง ใบบุญพยักหน้ารับช้าๆ

 

“งั้นก็ไม่ต้องคิดอะไรมาก มานี่รีบๆเก็บก่อนที่ฟ้าจะมืดแล้วมองไม่เห็นลูกมะม่วง” คมพูดกระตุ้น ทำให้ใบบุญจำต้องพยักหน้ารับ คมย่อตัวลงนั่งยองๆ

 

 

 

“ให้ใบบุญขี่คอเลยเหรอฮะ ขี่หลังดีกว่ามั้ยอ่ะพี่คม” ใบบุญถามอีกครั้ง

 

 

 

“ขี่หลังแล้วมันจะเอื้อมถึงลูกมะม่วงได้ไง ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว มาเร็ว” คมแกล้งพูดเสียงดุนิดๆ ใบบุญจึงรีบขยับไปนั่งขี่คอคมทันที

 

 

 

“ขอโทษนะฮะพี่คม” ใบบุญพูดขอโทษก่อน เด็กหนุ่มนั่งขี่คอคมโดยเอาขาทั้งสองข้างพาดมาด้านหน้า คมก็ใช้มือทั้งสองข้างจับขาของใบบุญเอาไว้

 

 

 

“เกร็งตัวดีๆนะ พี่จะยืนแล้วนะ” คมพูดขึ้น

 

 

 

“ฮะ” ใบบุญตอบรับ ก่อนที่คมจะค่อยๆยันกายลุกขึ้นยืน ใบบุญตัวไม่หนักเท่าไร ทำให้คมลุกยืนได้อย่างสบาย

 

 

 

“ใบบุญคอยบอกพี่นะ ว่าจะให้ขยับไปทางไหน” คมพูดขึ้น

 

 

 

“ได้ฮะ ว้าว พอพี่คมยืน ใบบุญก็เอื้อมถึงลูกมะม่วงเลยล่ะฮะ” เด็กหนุ่มบอกออกมาอย่างตื่นเต้น คมยิ้มขำนิดๆ ใบบุญเริ่มบอกทิศทางให้คมขยับเพื่อเก็บมะม่วง เมื่อเก็บได้แล้ว ใบบุญก็จะส่งให้คม คมก็จะโยนลงสนามหญ้าไว้ก่อน

 

“พี่คม ขยับทางซ้ายหน่อยฮะ” ใบบุญร้องบอก คมก็ขยับให้ คมเหลือบตามองด้านข้างก็เห็นขาเรียวขาวของใบบุญที่พาดอยู่บนไหล่ของเขา คมขมวดคิ้วนิดๆ เมื่อพึ่งสังเกตว่ากางเกงขาสั้นที่ใบบุญใส่ เวลานั่งมันจะถลกขึ้นไปจนเห็นขาอ่อน

 

 

 

ตึกตึกตึกตึก

 

หัวใจของคมเต้นระรัวเมื่อเห็นขาเนียนของใบบุญอยู่ในระยะประชิดแบบนี้ ทำให้เขารู้สึกปั่นป่วนภายในร่างกายขึ้นมาทันที คมจำต้องกัดฟันทนความรู้สึกบางอย่างของตัวเองเอาไว้

 

 

 

“พี่คม ขยับอีกนิดฮะ อ๊ะ อ๊ะ เกือบถึงแล้วฮะ อึ๊บ” เสียงร้องบอกของใบบุญดังขึ้นเพราะเด็กหนุ่มยืดตัวเพื่อจะเด็ดมะม่วงลูกโตให้ได้ แต่หารู้ไม่ว่าเสียงร้องของตนเองเมื่อกี้มันทำให้คมรู้สึกหวิวๆในใจมากแค่ไหน คมพยายามหายใจเข้าลึกๆ

 

 

 

“เอาอีกกี่ลูก” คมถามขึ้นเมื่อเห็นมะม่วงที่สนามหญ้า

 

 

 

“พอแล้วฮะ พี่คมพาใบบุญลงที” เด็กหนุ่มพูดขึ้น คมจึงย่อตัวลงนั่งให้ใบบุญลงจากคอและหลังตนเอง

 

“ขอโทษด้วยนะฮะพี่คม พี่คงหนักแย่เลย” ใบบุญพูดบอกเสียงอ่อยๆเมื่อลงจากคอคมแล้วเห็นว่าคมเอียงคอไปมาไล่ความเมื่อยขบ

 

 

 

“ไม่หนักหรอก เราตัวเบาจะตาย” คมบอกกลับ ใบบุญยิ้มรับก่อนจะนั่งยองๆ เก็บมะม่วงที่พื้นสนามหญ้า ทำให้กางเกงขาสั้นร่นขึ้นมาอีก

 

 

 

“ใบบุญ ต่อไปนี้อย่านุ่งกางเกงขาสั้นแบบนี้อีกนะ” คมพูดขึ้นทันทีเมื่อเห็น ใบบุญเงยหน้าขึ้นมามองอย่างงงๆ

 

 

 

“ทำไมเหรอฮะ ก็ใบบุญใส่อยู่กับบ้านประจำ ไม่ได้ใส่ออกไปข้างนอกนี่ฮะ” เด็กหนุ่มบอกกลับ คมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะโบกมือไปมา

 

 

 

“ช่างมันเหอะ เราไปทำน้ำปลาหวานในบ้านพี่เลยล่ะกัน  เดี๋ยวพี่ปอกมะม่วงให้” คมพูดบอก เพราะในบ้านของคมก็มีครัวเล็กๆอยู่สำหรับเวลาที่เขาอยากทำอะไรกินดึกๆแล้วไม่อยากไปรบกวนแม่ครัวของที่นี่ คมช่วยถือมะม่วงเข้ามาในบ้านโดยมีใบบุญเดินตามมาติดๆ คมเอามะม่วงไปวางที่อ่างล้างเตรียมหยิบมีดออกมาเพื่อจะปอก แต่ก็เห็นใบบุญยืนหน้าหม่นๆอยู่ด้านหลัง

 

“เป็นอะไร” คมถามขึ้นเสียงเรียบ

 

 

 

“พี่คมโกรธอะไรใบบุญรึเปล่าฮะ ใบบุญทำอะไรผิดรึเปล่า” เด็กหนุ่มถามเสียงอ่อย คมขมวดคิ้วเข้าหากันนิดๆ

 

 

 

“ใครโกรธ พี่ไม่ได้โกรธอะไร ทำไมถึงคิดว่าพี่โกรธล่ะ” คมหันมาคุยกับใบบุญ

 

 

 

“ก็พี่คมทำหน้าเหมือนโกรธตอนที่เราคุยกันเรื่องกางเกงของใบบุญนี่ฮะ” เด็กหนุ่มพูดขึ้นอีก คมนิ่งไปนิด ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วรั้งหัวใบบุญเข้ามาหาตนเอง พอคมรั้งหัวของใบบุญ เด็กหนุ่มก็ถลาเข้าไปกอดคมเอาไว้ทันที เด็กหนุ่มซุกหน้ากับอกแกร่งของคมพร้อมกับดวงตาที่ร้อนผ่าว ตอนที่คมโบกมือไปมาแล้วบอกว่า “ช่างมันเหอะ” ตอนนั้นคมทำสีหน้าแบบเครียดๆ ทำให้ใบบุญรู้สึกใจเสียเพราะกลัวว่าตนเองจะเผลอทำอะไรให้คมไม่พอใจ

 

 

 

“เป็นอะไรหืม พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ” คมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง

 

 

 

“พี่คมโกรธใบบุญ”  เด็กหนุ่มเงยหน้ามองคมแล้วพูดบอกออกมาเสียงสั่นๆ มือทั้งสองข้างของใบบุญก็กอดเอวแกร่งของคมไว้ด้วย

 

 

 

“พี่ไม่ได้โกรธ เราคิดมากไปเอง” คมพูดพร้อมกับส่งยิ้มอ่อนๆให้ เพื่อให้ใบบุญสบายใจ ตอนนั้น คมกำลังคุมความรู้สึกบางอย่างของตนเองเวลาที่เห็นขาขาวเนียนของใบบุญอยู่ก็เลยทำให้มีสีหน้าและท่าทางเหมือนโกรธจนทำให้ใบบุญเข้าใจผิด

 

 

 

“พี่คมไม่อยากให้ใบบุญใส่กางเกงขาสั้นใช่มั้ยฮะ ใบบุญไม่ใส่ก็ได้ ถ้าพี่คมไม่ชอบ” เด็กหนุ่มพูดบอก คมยิ้มรับอ่อนๆ

 

 

 

“ใส่ได้ พี่ไม่ว่าหรอก แต่ให้ใส่เวลาอยู่ในบ้าน เวลาออกมาเดินนอกบ้านพักจะนั่งจะเดินจะปีนอะไรยังไง ก็ดูๆไม่ให้กางเกงมันร่นขึ้นไปมากกว่านี้รู้มั้ย” คมพูดสอน ใบบุญพยักหน้ารับทันที

 

 

 

“ฮะ” ใบบุญตอบรับ พร้อมกับซุกหน้าไปกับอกของคมอีก ความอบอุ่นจากคม ทำให้ใบบุญไม่อยากจะผละออกไปไหน คมเองก็กอดเด็กหนุ่มเอาไว้เช่นเดียวกัน คมยืนพิงเคาน์เตอร์อ่างล้างเอาไว้ ทั้งคู่ต่างเงียบกันไปสักพัก

 

 

 

“กลัวพี่โกรธขนาดนั้นเลยเหรอ” คมถามขึ้นด้วยความอยากรู้ ใบบุญที่ซุกหน้าอยู่กับอกของคมพยักหน้าขึ้นลง

 

 

 

“คนที่ใบบุญไม่อยากให้โกรธใบบุญมากที่สุดก็คือพี่คม ถ้าพี่คมโกรธใบบุญ ใบบุญคงทำอะไรไม่ถูกแน่ๆ ใบบุญคงรู้สึกแย่มากแน่เลยฮะ” เด็กหนุ่มบอกเสียงอ่อยๆ คมยิ้มรับ รู้สึกดีใจลึกๆ ที่ตนเองมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของใบบุญไม่น้อย

 

 

 

“งั้นก็อย่าดื้อกับพี่ ถ้าไม่อยากให้พี่โกรธ เราก็ต้องเชื่อฟังพี่ทุกอย่าง ตกลงมั้ย” คมพูดขึ้น ใบบุญพยักหน้ารับทันที

 

 

 

“ตกลงฮะ ใบบุญจะไม่ดื้อกับพี่คม” เด็กหนุ่มบอกยิ้มๆ คมยกมือขึ้นมาลูบแก้มใสเบาๆ ร่างเล็กในอ้อมกอดของเขาบอบบางสมควรได้รับการปกป้องดูแล ใบบุญหน้าขึ้นสีและร้อนหน้าผ่าว เมื่อนิ้วยาวของคมลูบไล้แก้มใสไปมา

 

“เอ่อ.. เราทำมะม่วงน้ำปลาหวานกันดีกว่านะฮะ” ใบบุญพูดชวนขึ้นมา ทำให้คมดึงสติตัวเองออกจากแก้มเนียนใส

 

 

 

“อืม” คมตอบรับในลำคอ ก่อนจะปล่อยใบบุญอกจากอ้อมแขนของตนเอง เด็กหนุ่มจึงขยับไปเตรียมน้ำปลาหวาน ส่วนคมก็ล้างและปอกมะม่วงเตรียมเอาไว้ให้ คมที่เตรียมทุกอย่างเสร็จก่อน มานั่งอยู่ที่เก้าอี้พร้อมกับนั่งมองร่างเล็กของใบบุญที่ยืนหันหลังให้ตนเองขณะเตรียมน้ำปลาหวาน คมนั่งมองไล่จากแผ่นหลังลงมาที่ขาขาวเนียน คมรู้สึกอยากจะทำรอยบางอย่างที่ต้นขาของใบบุญเป็นอย่างมาก

 

 

 

กึก..

 

(เอาอีกแล้วไอ้คม มึงคิดเรื่องเ**้ยอะไรเนี่ย) คมด่าตัวเองในใจ เมื่อรู้สึกว่าตนเองคิดเรื่องไม่ดีขึ้นอีกแล้ว และคมก็รู้ดีว่า เรื่องไม่ดีที่ตนเองคิดเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไร

 

(ใบบุญเป็นผู้ชายนะมึง แถมยังอายุน้อยกว่าตั้ง 15 ปี ทำไมถึงคิดอกุศลได้ขนาดนี้วะ) คมยังคงด่าตัวเองในใจต่อ

 

 

 

“เสร็จแล้วฮะ” เสียงของใบบุญทำให้คมรีบสะบัดหัวไปมา

 

 

 

“อ่า งั้นเราไปนั่งกินกันเถอะ ใบบุญเองจะได้กลับไปนอนพัก พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนอีกนะ” คมพูดขึ้น ก่อนจะช่วยกันยกมะม่วงไปนั่งกินที่โซฟากลางห้องรับแขก

 

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

 

 

 

“เย็นนี้พี่มารับที่เดิมนะ” คมพูดบอกกับใบบุญในตอนเช้าของวันใหม่ ขณะที่ขับรถมาส่งใบบุญที่ในโรงเรียน

 

 

 

“ฮะ” ใบบุญตอบรับก่อนจะยกมือไหว้คมพร้อมกับลงจากรถ เมื่อใบบุญลงจากรถแล้ว คมก็ขับออกไป

 

 

 

“ใบบุญ” เสียงเรียกใบบุญดังขึ้น ทำให้ใบบุญหันไปมองแล้วยิ้มรับ

 

 

 

“มาแต่เช้าเลยนะไผ่” ใบบุญทักเพื่อนยิ้มๆ

 

 

 

“พี่คมมาส่งเหรอ” ไผ่ถามขึ้น ใบบุญพยักหน้ารับ

 

“เมื่อคืนเราไลน์หาใบบุญ ใบบุญไม่ได้อ่าน” ไผ่บอกมาอีก

 

 

 

“อ่า เราลืมไปเลย เราเผลอปิดเสียงไลน์ไว้อ่ะ ไผ่ไลน์มาตอนไหน เมื่อวานเราหลับเร็วด้วย” ใบบุญพูดบอกเมื่อนึกได้

 

 

 

“ช่างมันเถอะ” ไผ่ตอบกลับ ทำให้ใบบุญนิ่งไปนิด คำว่าช่างมันเหอะที่ไผ่พูด ใบบุญไม่รู้สึกเหมือนตอนที่คมพูดเลยสักนิด ใบบุญไม่รู้สึกกลัวว่าไผ่จะโกรธเหมือนที่กลัวว่าคมจะโกรธ

 

“ใบบุญเป็นอะไรรึเปล่า” ไผ่ถามขึ้นเมื่อเห็นใบบุญนิ่งเงียบไป

 

 

 

“ป่ะ..เปล่า” ใบบุญรีบบอกปัดไป เมื่อรู้สึกตัวว่าตนเองมัวแต่คิดเรื่องของคมอยู่

 

 

 

 

 

+++++++++++++++++++ 100% ++++++++++++++++++

 

 

 

 

 

2  Be   Con

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

 

อัพครบร้อยแล้วนะคะ ช่วงนี้ช้าหน่อยนะ ยอนิมติดแพ็คหนังสือ