ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย!! [Yaoi , Boy’s love] – ตอนพิเศษ 10

ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย ตอนที่10  (คม x ใบบุญ)

Author: 여님  (ยอนิม)

คมพาใบบุญเดินซื้อเสื้อผ้าที่อนุสาวรีย์ เดินเข้าออกแทบทุกร้าน ซื้อเสื้อผ้าตั้งแต่ชุดนอน ชุดอยู่บ้าน จนถึงชุดไปเที่ยว แม้ว่าใบบุญจะขอเป็นฝ่ายเลือกเอง แต่คมก็แอบหยิบชุดที่ตนเองคิดว่าเหมาะกับใบบุญไปจ่ายเงินเพิ่มแทบทุกครั้ง และทุกครั้งก็จะต้องได้ยินเสียงงอแงของใบบุญตลอด แต่คมก็ไม่ได้สนใจกับเสียงงอแงของใบบุญที่ไม่อยากให้เขาซื้อเสื้อผ้าเยอะสักเท่าไรนัก

“นี่เลือกทำหน้างอนแบบนั้นได้แล้ว” คมพูดขึ้นเมื่อพาใบบุญนั่งแท็กซี่กลับมาเอารถที่จอดทิ้งไว้ แทนการขึ้นรถไฟฟ้า เพราะซื้อของมาเยอะ

“ก็พี่คมอ่ะ” ใบบุญพูดขึ้น พร้อมกับทำปากยื่นออกมา

“ทำปากยื่นแบบนี้เดี๋ยวก็ดึงให้หลุดซะหรอก” คมพูดพร้อมกับเอามือไปดึงริมฝีปากของใบบุญเบาๆ

“อื๊อออ” เด็กหนุ่มร้องประท้วงในลำคอ คมปล่อยมือพร้อมกับหัวเราะ

“พี่คมขี้แกล้ง” ใบบุญพูดว่าเสียงกระเง้ากระงอด คมก็ยิ้มรับ

“เดี๋ยวเราไปหาข้าวกินก่อนเข้าบ้านล่ะกัน แล้วพอไปถึงบ้าน เราไปลองใส่เสื้อผ้าที่ซื้อมาให้พี่ดูด้วย” คมพูดขึ้น

“ลองหมดเลยเหรอฮะ” ใบบุญถามกลับเพราะเสื้อผ้าซื้อมาหลายตัว

“ลองแค่เสื้อผ้าไปเที่ยวก็ได้ เสื้อผ้าใส่อยู่บ้านกับชุดนอนไม่ต้องลอง” คมตอบรับ ใบบุญพยักหน้ารับรู้ เมื่อนั่งแท็กซี่มาถึงที่จอดรถเอาไว้ คมจ่ายเงินค่าแท็กซี่ก่อนจะช่วยใบบุญเอาถุงเสื้อผ้าของที่ซื้อมาไปใส่ไว้เบาะด้านหลัง พร้อมกับพากันขึ้นรถเพื่อกลับบ้าน ก่อนจะถึงบ้าน คมกับใบบุญแวะกินก๋วยเตี๋ยวกันอีกรอบ เพราะซูกิชิที่กินกันก่อนหน้านี้ย่อยไปกับการเดินซื้อเสื้อผ้าแล้ว

..

..

“เอากระเป๋านักเรียนไปเก็บที่บ้านก่อนไป แล้วเดี๋ยวค่อยมาลองเสื้อผ้า” คมพูดขึ้น

“ฮะ” ใบบุญตอบรับก่อนจะรีบวิ่งไปยังบ้านพักของตนเอง ส่วนคมก็ถือถุงใส่เสื้อผ้าของใบบุญตรงไปที่บ้านพักของคมเองเช่นกัน

“พี่คมซื้ออะไรมาอ่ะ เยอะแยะเลย” เสียงของไหมทักขึ้น เมื่อเห็นคมเดินถือของผ่านมา

“เสื้อผ้าน่ะ” คมตอบสั้นๆ หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจ

“เสื้อผ้าพี่คมเหรอ ทำไมซื้อเยอะจัง ปกติพี่ไม่ชอบซื้อเสื้อผ้าเยอะแยะแบบนี้นี่นา” หญิงสาวถามอย่างสงสัย

“เปล่า ไม่ใช่ของพี่” คมตอบสั้นๆเช่นเคย ทำให้หญิงสาวชะงักกึก พอจะเดาอะไรบางอย่างได้

“ของใบบุญเหรอคะ” หญิงสาวถามด้วยความอยากรู้ คมพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินต่อไปยังบ้านของตนเอง ทำให้ไหมได้แต่ยืนมองตามหลังอย่างหงุดหงิดใจ

..

..

..

..

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูบ้านของคมดังขึ้น คมเดินไปเปิดประตูก็เห็นใบบุญยืนยิ้มกว้างด้วยชุดอยู่บ้านตัวเก่าเพราะเด็กหนุ่มเปลี่ยนเสื้อผ้านักเรียนแล้ว

“เข้ามาสิ” คมพูดขึ้น ก่อนจะเบี่ยงตัวให้ใบบุญเดินเข้ามาในบ้าน เด็กหนุ่มเดินตรงเข้าไปอย่างคุ้นเคย

“เสื้อผ้าที่ซื้อมาล่ะฮะ” ใบบุญถามเพราะไม่เห็นถุงใส่เสื้อผ้าที่ซื้อมา

“อยู่ในห้องนอนพี่น่ะ เข้าไปดูในห้องพี่เลย” คมพูดบอกพร้อมกับเดินนำเข้าไป ใบบุญเดินตามอย่างว่าง่าย เมื่อเดินเข้าไปในห้องนอนของคม ใบบุญก็เห็นถุงเสื้อผ้าที่ซื้อมาอยู่กลางเตียงกว้าง ใบบุญหยิบถุงทั้งหมดลงมาวางกองที่พื้นห้อง ส่วนคมก็นั่งดูอยู่ที่ปลายเตียง ใบบุญแยกเสื้อผ้าไปเที่ยวออกมาวางไว้ด้านหนึ่งเพื่อลองใส่ให้คมดู

“ลองตัวไหนก่อนดีฮะพี่คม” ใบบุญถามขึ้นมา เพราะไม่รู้ว่าจะลองชุดไหนก่อน

“เอาตัวไหนก่อนก็ได้ ลองทุกตัวนั่นแหละ” คมตอบกลับ

“งั้นใบบุญเอาไปลองในห้องน้ำนะฮะ” เด็กหนุ่มพูดบอกก่อนจะหอบเสื้อผ้าสำหรับใส่ไปเที่ยว เดินเข้าห้องน้ำไป คมมองตามหลังเด็กหนุ่มยิ้มๆ ใบบุญหายเข้าไปสักพักก็เดินออกมาพร้อมกับชุดใหม่ คมมองแล้วยิ้มกว้าง เพราะเสื้อผ้าที่ใส่น่ารักสมกับใบบุญเป็นอย่างมาก

“เป็นยังไงบ้างฮะ” ใบบุญถามเสียงอ่อยๆ พลางนึกไม่มั่นใจในตัวเองสักเท่าไร คมยืนลูบคางมองกางเกงขาเสมอเข่าสีขาวกับเสื้อแขนยาวสีน้ำเงินเข้มทรงพอดีตัว มีลายการ์ตูนอยู่ตรงกลาง

“น่ารักมาก” คมพูดชมออกมาตรงๆ ทำให้ใบบุญรู้สึกร้อนหน้าวูบๆ พร้อมกับก้มมองตัวเองอย่างเขินๆ

“ไปลองเอี๊ยมยีนส์ให้ดูหน่อย” คมพูดบอกออกมาอีก ใบบุญพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนแล้วเดินออกมาให้คมได้ดู ทุกชุดที่ใบบุญลอง ทำให้คมยิ้มออกมาอย่างพอใจที่เลือกซื้อมาแล้วไม่ผิดหวัง

“โอเคเลย ใส่แล้วน่ารักทุกชุด” คมบอกออกมาเมื่อใบบุญลองชุดสุดท้ายเสร็จ เด็กหนุ่มปาดเหงื่อออกจากใบหน้า เพราะการลองเสื้อผ้าเป็นอะไรที่เหนื่อยพอสมควร ซึ่งคมเองก็พอจะรู้ว่าใบบุญเหนื่อยและร้อนจากการลองเสื้อผ้า

“พี่ว่าเราอาบน้ำที่นี่ไปเลยล่ะกัน คงเหนียวตัวล่ะสิ อาบเสร็จก็เปลี่ยนชุดนอนที่ซื้อมาเลยดีมั้ย” คมพูดเสนอขึ้น

“รบกวนพี่คมรึเปล่าฮะ” เด็กหนุ่มถามเสียงอ่อยๆ

“รบกวนอะไรกัน เกรงใจอะไรไม่เข้าเรื่อง จำเอาไว้ ว่าบ้านพี่น่ะ เราจะเข้ามานั่งเล่นนอนเล่นเมื่อไรก็ได้ พี่ไม่ว่าหรอก ไปๆ ไปอาบน้ำ ดูสิเหงื่อออกเต็มเลย อ่ะ นี่ผ้าขนหนู” คมดุใบบุญเล็กน้อยเรื่องความเกรงใจ ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูส่งให้ใบบุญแล้วดันหลังให้เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ เด็กหนุ่มก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย ใบบุญเข้าไปในห้องน้ำ พร้อมกับถอดเสื้อผ้าชุดที่ใส่อยู่ออก จนร่างกายเปลือยเปล่า  ใบบุญวางเสื้อผ้าไว้ที่ชั้นผ้าภายในห้องน้ำ และเอาผ้าขนหนูไปแขวนไว้ที่ราว ส่วนคมที่อยู่ในห้องนอนก็เดินเก็บห้องไปเรื่อยๆ ใบบุญไปยืนอยู่ใต้ฝักบัว พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เมื่อนึกถึงสิ่งต่างๆที่คมทำให้ตนเอง มือเรียวเล็กกำลังจะเอื้อมไปเปิดฝักบัว แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเงยหน้าขึ้นไปเห็นบางอย่างบนเพดานฝ้า

“อ๊า!!!!!!!! พี่คมช่วยด้วยฮะ” เสียงร้องของใบบุญดังขึ้น ทำให้คมถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ ร่างสูงก้าวยาวถึงหน้าประตูห้องน้ำ

“ใบบุญเป็นอะไร!!” คมตะโกนถามพร้อมกับจะเคาะประตูห้องน้ำเพื่อเรียกใบบุญ แต่ไม่ทันได้เคาะประตู ใบบุญก็พรวดพราดออกมาจากห้องน้ำเสียก่อน

“เฮ้ย!!! ใบบุญ แก้ผ้าออกมาจากห้องน้ำทำไม”  คมถามใบบุญเสียงดังลั่น ร่างกายชะงักนิ่งตัวชาวาบ รู้สึกเหมือนความร้อนภายในร่างกายพุ่งขึ้นมารวมอยู่ที่ใบหน้าของตนเอง เมื่อเห็นใบบุญวิ่งออกมาด้วยสภาพเปลือยกายไร้สิ่งใดกางกั้นแถมยังกระโดดไปมาอยู่ตรงหน้าของเขา

“พี่คมช่วยด้วยฮะ มีแมงมุมอยู่ในห้องน้ำ” เด็กหนุ่มพูดบอกหน้าซีด พร้อมกับกระโดดด้วยความขยะแขยงเพราะทั้งเกลียดและกลัวแมงมุมเป็นอย่างมาก โดยลืมไปว่าตนเองไม่ได้คว้าผ้าขนหนูออกมาด้วย

อึ่ก…

คมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก อดที่จะมองเรือนร่างของเด็กหนุ่มตรงหน้าไม่ได้จริงๆ ลำคอขาวพร้อมกับหน้าอกเนียน ยิ่งตุ่มไตเล็กๆสีชมพูที่ตัดกับสีผิวขาวเนียน ทำให้คมต้องกัดริมฝีปากตัวเองเอาไว้ พอมองต่ำลงมาที่หน้าท้องแบนราบก็ทำให้รู้ว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าผอมมากจริงๆ และสายตาของคมก็หยุดอยู่ตรงที่สุดท้าย

“อ๊ะ!! พี่คม พี่เลือดกำเดาไหลฮะ พี่คม พี่เป็นอะไรรึเปล่า” เมื่อเห็นเลือดสดๆไหลลงมาจากจมูกของคม ใบบุญก็ลืมเรื่องของแมงมุมไปซะสนิท ความเป็นห่วงคมเข้ามาแทนที่ความกลัวแมงมุม คมรีบยกมือมาจับของเหลวอุ่นที่ไหลออกมาจากจมูกแล้วเอามาดูก็พบว่าเป็นเลือดจริงๆ ใบบุญหันซ้ายหันขวา รีบไปหยิบผ้าขนหนูอีกผืน แต่ไม่ได้มาพันกายแต่หยิบมาซับเลือดที่จมูกของคม ใบหน้าของเด็กหนุ่มยิ่งซีดลงกว่าเดิมด้วยความเป็นห่วงร่างสูงตรงหน้า

“พะ..พี่คมเป็นอะไรฮะ ไปหาหมอกันมั้ยฮะ” ใบบุญบอกเสียงสั่นๆ คมรีบโบกมือไปมา

“มะ..ไม่เป็นไร ใบบุญ เราไปเอาเสื้อคลุมในตู้เสื้อผ้าพี่มาใส่ก่อนเร็ว ตอนนี้เราไม่ได้ใส่อะไรเลยนะ” คมพูดขึ้นพร้อมกับเอาผ้าขนหนูที่ใบบุญหยิบมา คอยซับจมูกของตนเองไปเรื่อยๆ ใบบุญหน้าร่อนฉ่า เมื่อก้มมองตนเองแล้วนึกได้ว่ากำลังแก้ผ้าอยู่ เด็กหนุ่มรีบไปหยิบชุดคลุมอาบน้ำของคมมาใส่อย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่มหัวใจเต้นระรัว ไม่คิดว่าจะมายืนแก้ผ้าต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ แต่ตอนนั้นอารมณ์คนมันกลัว เลยไม่ได้นึกคิดระวังตัวอะไร  เมื่อเห็นว่าใบบุญมีผ้าปกปิดร่างกายแล้ว คมก็เดินเซไปนั่งที่เก้าอี้นวมมุมห้อง พร้อมกับเงยหน้าเอนตัวไปพิงพนักพิงเก้าอี้เอาไว้

“พี่คม แล้วพี่เป็นอะไรเหรอฮะ ทำไมเลือดออกจากจมูกเยอะแยะเลย” ใบบุญเดินมาถามคมด้วยความเป็นห่วง ทั้งรู้สึกอายควบคู่ไปด้วย

“อากาศมันคงร้อนมากล่ะมั้ง พี่วานเราไปหยิบน้ำแข็งในตู้เย็นแล้วหาผ้าห่อน้ำแข็งมาให้พี่หน่อยสิ” คมพูดขึ้นโดยไม่มองหน้าใบบุญมากนัก เพราะยิ่งมองหน้าใบบุญ ภาพร่างกายเปลือยเปล่าของใบบุญก็ผุดขึ้นมาให้เห็นด้วย ซึ่งมันยิ่งทำให้ร่างกายของคมร้อนขึ้นอีก และมันก็จะกระตุ้นเลือดกำเดาให้ไหลออกมาอีก

“ฮะๆ ได้ฮะ” ใบบุญรีบรับคำและออกไปเอาน้ำแข็งนอกห้องนอนทันที

“เฮ้ออออ กูจะรอดรึเปล่าวะ” คมพูดกับตัวเองพร้อมกับหลับตาลง หัวใจของเขาก็เต้นระรัวเช่นกัน

(ห่าเอ๊ย เคยโดนต่อยที่จมูกมาตั้งหลายครั้งเลือดแม่งไม่เคยจะไหล เสือกมาไหลเพราะเห็นใบบุญแก้ผ้าเนี่ยอ่ะนะ อ่อนฉิบหายเลยกู) คมนึกด่าตัวเองในใจ พร้อมกับพยายามหายใจเข้าออกลึกๆ เพื่อระงับความพลุ่งพล่านในใจและในร่างกาย

“มาแล้วฮะ” เสียงใบบุญดังขึ้นมาก่อนที่เด็กหนุ่มจะส่งผ้าห่อน้ำแข็งให้คม คมรับมาประคบจมูกตนเอง โดยมีใบบุญยืนอยู่ข้างๆอย่างลนๆและเป็นห่วง

“พี่ไม่ได้เป็นอะไร ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอก” คมพูดขึ้นเมื่อหันไปเห็นสีหน้าของใบบุญแวบหนึ่ง

“พี่คมไปหาหมอดีมั้ยฮะ อยู่ๆเลือดมันไหลออกมาแบบนี้ เผื่อเป็นอะไรร้ายแรง จะได้รักษาทัน” ใบบุญคิดไปไกลด้วยความเป็นห่วง ทำให้คมอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

“พี่ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ” คมบอกเสียงจริงจังเพื่อให้ใบบุญคลายความกังวลใจ ใบบุญนิ่งเงียบก่อนจะพยักหน้ารับช้าๆ

“เสื้อพี่คมเปื้อนเลือดด้วย ถอดออกก่อนดีกว่าฮะ” ใบบุญพูดขึ้นเมื่อเห็นเสื้อของคมมีรอยเลือดกำเดาหยดลงมาเปื้อน คมจึงขยับถอดเสื้อตัวเองออก แล้วนั่งประคบน้ำแข็งที่จมูกต่อ

“พี่ว่าพี่เอาผ้าขนหนูไปทิ้งใส่ถังขยะดีกว่า มันเปื้อนเลือดแล้ว ซักยาก ผ้าเป็นสีขาวด้วย” คมพูดขึ้นก่อนจะลุกเดินออกไปนอกห้องนอน ใบบุญก็เดินตามออกไปเช่นเดียวกัน

ก๊อกๆ

“พี่คม พี่อยู่รึเปล่า” เสียงของลพดังขึ้น ที่หน้าบ้าน คมจึงเดินไปเปิดประตูให้ก่อน

“มีอะไร” คมถามพร้อมกับเอาผ้าห่อน้ำแข็งประคบจมูกไปเรื่อยๆ ตอนนี้เลือดหยุดไหลแล้ว

“ผมว่าจะชวนพี่…ดื่ม….เฮ้ย พี่คมนี่เลือดใครเปื้อนเต็มผ้าเลยอ่ะพี่” ลพถามขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นผ้าขนหนูที่อยู่ในมือคม เพราะคมยังไม่ทันได้ทิ้งแต่เดินออกมาเปิดประตูบ้านเสียก่อน แต่ก็ยังไม่ทันที่คมจะตอบอะไร ลพก็มองเข้าไปเห็นใบบุญยืนหน้าซีดอยู่ภายในบ้าน พร้อมกับชุดคลุมอาบน้ำของคม ลพมองคมกับใบบุญสลับไปมา พร้อมกับอ้าปากค้าง คนหนึ่งถอดเสื้อ ใส่กางเกงตัวเดียวมีผ้าเปื้อนเลือดอยู่ในมือ ส่วนอีกคนก็หน้าซีดเซียวอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำของอีกฝ่าย

..

..

..

..

“พี่ซั่มใบบุญแล้วเหรอพี่คม!!” ลพถามขึ้นมาอย่างตกใจ

ผั่วะ!!

+++++++++++++++++++ 50% +++++++++++++++++++

ลพหัวทิ่มทันทีเมื่อถูกคมตบเข้าอย่างจังที่หัว

“ไอ้ลพ พูดอะไรของมึงห้ะ” คมพูดว่าออกมาเสียงเข้ม

“โอ๊ย เจ็บๆๆ โหย พี่คม ตบแบบนี้ตัดหัวผมทิ้งเลยดีกว่า ตบทีหัวจะหลุด” ลพบ่นออกมาเสียงอ้อมแอ้ม

“พี่คมไปตบพี่ลพทำไมล่ะฮะ” ใบบุญรีบเข้ามาถามอย่างตกใจ

“ไม่มีอะไรหรอก เราเข้าไปรอพี่ในห้องไป เดี๋ยวพี่ไปไล่แมงมุมให้” คมพูดขึ้น เพราะไม่อยากให้ลพเห็นใบบุญในสภาพแบบนี้สักเท่าไร

“ฮะ” ใบบุญรับคำ พร้อมกับมองลพแบบรู้สึกเจ็บแทน ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนของคม คมหันมามองลพด้วยสายตาดุๆ

“ปากมึงเหรอนั่น ดีนะที่ใบบุญไม่สงสัยแล้วถามออกมาว่าซั่มคืออะไร ปากเสียนะมึงน่ะ” คมว่าลพต่อ

“ก็ผมพูดตามที่ผมเห็นนี่ ใครมาเห็นพี่กับใบบุญในสภาพนี้ก็คิดแบบผมทั้งนั้นแหละ” ลพพูดบอกออกมาอีก คมง้างมือขึ้นอีกครั้ง ลพรีบหลบวูบ แต่คมก็ไม่ได้ตบลงมาแต่อย่างไร

“ทีหลังก็หัดถามก่อน ไม่ใช่ทึกทักตามสิ่งที่เห็น” คมว่าออกมาอีก

“แล้วตกลงว่ายังไงล่ะครับ เลือดที่ผ้าเนี่ย เลือดใคร” ลพถามด้วยความอยากรู้

“เลือดกำเดากูไหล กูเอาผ้าขนหนูมาเช็ด” คมตอบกลับ ลพเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ

“แล้วไปทำอะไรเลือดกำเดาถึงไหนล่ะพี่คม” ลพถามขึ้น

“ไม่ต้องเสือกสักเรื่องได้มั้ยเนี่ย เอาเป็นว่ากูกับใบบุญไม่ได้ทำอะไรอย่างที่มึงคิดก็แล้วกัน ห่า หาเรื่องลากกูเข้าคุกนะมึงน่ะ” คมพูดว่า

“ทำเหมือนกับพี่กลัวคุกงั้นแหละ ถ้าพี่กลัวคุก พี่คงไม่มาทำงานกับนายหรอก” ลพพูดแซวยิ้มๆ

“ติดคุกเพราะทำงานกับนาย มันไม่น่าอายเท่าติดคุกเพราะพรากผู้เยาว์นะไอ้ลพ” คมพูดบอกรุ่นน้องด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนัก

“ถามจริง พี่อยากพรากผู้เยาว์ป่ะ” ลพยังคงแกล้งถามต่อ

“ดูท่ามึงเนี่ยอยากจะกินตีนกูจริงๆสินะ” คมท้าวเอวพูดเสียงเข้ม ลพหัวเราะแหะแหะออกมาทันที

“ผมก็แซวไปอย่างนั้นเอง ว่าแต่ถามอีกอย่างได้มั้ยอ่ะพี่คม” ลพยังขออีกเรื่อง

“อะไร” คมถามกลับพร้อมกับขมวดคิ้วเข้าหากัน

“ทำไมใบบุญใส่ชุดคลุมอาบน้ำของพี่อ่ะ” ลพถามต่อ เพราะข้องใจ

“ใบบุญมาลองเสื้อผ้าที่ซื้อมาให้ดู กูก็เลยให้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่นี่ไปเลย พอๆ เลิกถามมากได้แล้ว ตกลงมึงมาหากูทำไม” คมเป็นฝ่ายถามบ้าง หลังจากที่ปล่อยให้รุ่นน้องจอมกวนซักไซ้อยู่สักพัก

“อ่อ ลืมไปเลย มัวแต่ตกใจนึกว่าพี่ซั่มใบบุญไปซะแล้ว อ๊ะๆ อย่าตบนะพี่ ยังมึนไม่หายเลยเนี่ย” ลพรีบยกมือห้ามคมทันที เมื่อเห็นคมเงื้อมือขึ้นอีกครั้ง

“ผมเห็นว่าวันนี้นายเค้าไม่ออกไปไหน พี่ก็คงว่าง ผมก็เลยจะชวนกินเหล้าเท่านั้นเอง” ลพรีบพูดจุดประสงค์ของตนเอง

“เออๆ เดี๋ยวนั่งกินกันหน้าบ้านกูเนี่ยแหละ ไปชวนพวกไอ้กิจไอ้รุธมาด้วยล่ะกัน เดี๋ยวกูไปไล่แมงมุมให้ใบบุญก่อน” คมพูดบอกก่อนจะเดินเข้าบ้านพร้อมกับปิดประตู ลพจึงเดินแยกไปตามคนอื่นๆ คมเดินเอาผ้าขนหนูไปทิ้งถังขยะก่อนจะเดินเข้ามาในห้องนอนก็เห็นใบบุญนั่งนิ่งอยู่ปลายเตียง

“พี่คมเป็นยังไงบ้างฮะ เลือดกำเดาหยุดไหลแล้วใช่มั้ย” ใบบุญรีบถามออกมาทันทีด้วยความเป็นห่วง

“หยุดแล้วล่ะ นี่เรารอให้พี่มาไล่แมงมุมเหรอ” คมถามยิ้มๆ ใบบุญรู้สึกอายนิดๆ

“ฮะ แมงมุมตัวเล็กๆ ใบบุญไม่กลัวหรอกฮะ แต่ตัวในห้องน้ำมันใหญ่ ใบบุญกลัว พี่คมไล่ให้ใบบุญหน่อยนะ” เด็กหนุ่มรีบจับแขนของคมแล้วพูดอ้อนออกมา ทำเอาคมใจเต้นตึกตักกับน้ำเสียงออดอ้อนนี้

“ครับๆ เดี๋ยวพี่ไล่ให้ รอแป๊บนะ” คมพูดบอกก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ ร่างสูงมองหาก็เห็นแมงมุมตัวไม่ใหญ่มากนักสำหรับคม แต่คงใหญ่ในสายตาของใบบุญ เกาะอยู่ที่ฝ้ามุมห้อง คมจึงใช้กระดาษทิชชู่จับแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ ใบบุญถอยหลังกรูดด้วยความกลัว ทำให้คมนึกขำ

“อ่ะ พี่ให้” คมแกล้งยื่นเข้าไปหาใบบุญ

“อ๊า!! ไม่เอา” ใบบุญรีบกระโดดขึ้นไปบนเตียงอย่างรวดเร็ว คมก็แกล้งเดินไปเดินมารอบเตียงพร้อมกับทำท่ายื่นแมงมุมในมือตนเองให้เด็กหนุ่ม ใบบุญก็กระโดดหลบไปมา พร้อมกับส่งเสียงโวยวาย

“พี่คมอ่ะ..ใบบุญไม่เล่นนะ…อื๊อออ ใบบุญกลัว…พี่คมเอาไปทิ้งเลยนะ….พี่คมใจร้าย….ใบบุญโกรธพี่คมแล้ว” เด็กหนุ่มพูดบอกออกมาเสียงสั่น ดวงตาแดงๆเพราะกลัวแมงมุมจริงๆ ทำให้คมที่หัวเราะขำกับท่าทางของเด็กหนุ่มในตอนแรกรีบหยุดแกล้งทันที

“พี่ล้อเล่น พี่จะเอาไปทิ้งเดี๋ยวนี้แหละ อย่าร้องนะ” คมรีบห้ามไว้ก่อน ใบบุญนั่งหน้างอน้ำตาคลอ

“ไปอาบน้ำนะครับ พี่ไม่แกล้งแล้ว” คมบอกอีก ก่อนจะรีบเดินเอาแมงมุมเจ้าปัญหาออกไปโยนทิ้งนอกบ้าน แล้วเดินกลับเข้ามาหาใบบุญ เด็กหนุ่มที่กำลังจะขยับลงจากเตียงผวาเฮือก นึกว่าคมจะแกล้งตนเองอีก

“พี่ไม่แกล้งแล้ว เอาไปทิ้งแล้ว” คมพูดบอก ใบบุญมองหน้าคมก่อนจะสะบัดหน้าหนีแล้วเดินเข้าห้องน้ำทันที

“อ่าว โกรธจริงๆเหรอเนี่ย” คมพูดขึ้นเมื่อใบบุญปิดประตูห้องน้ำ คมยิ้มนิดๆ เพราะพึ่งเคยเห็นใบบุญโกรธก็วันนี้ คมเดินไปที่ประตูห้องน้ำพร้อมกับเคาะเบาๆ

“ใบบุญพี่นั่งกินเหล้ากับพวกไอ้ลพหน้าบ้านนะ เราอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินออกไปนั่งกับพวกพี่ได้นะ” คมพูดขึ้น แต่ใบบุญไม่ตอบกลับ แต่คมก็รู้ดีว่าใบบุญได้ยินอยู่แล้ว คมเดินไปหยิบเสื้อตัวใหม่มาใส่แล้วเดินออกไปหาลูกน้องที่นั่งรอกันอยู่หน้าบ้าน ซึ่งเตรียมทุกอย่างมาพร้อมแล้ว

“นี่ครับพี่คม” กิจส่งแก้วเหล้าให้ร่างสูง คมรับมาดื่มไปครึ่งแก้ว

“ใบบุญล่ะพี่คม” ลพถามถึงเด็กหนุ่ม

“อาบน้ำอยู่ เดี๋ยวก็คงออกมา” คมตอบกลับ กิจกับรุธรู้แล้วว่าใบบุญอยู่ในบ้านของคม เพราะลพเป็นคนบอก ทั้งสี่คนนั่งคุยกันเรื่องงานเรื่องบอลไปเรื่อยๆ …

ส่วนใบบุญเมื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนตัวใหม่เรียบร้อยแล้ว ก็มายืนหวีผมที่หน้าโต๊ะกระจกในห้องของคม เด็กหนุ่มทาแป้งเด็กที่หน้า ก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ของตนเองที่อยู่ในกระเป๋า พร้อมกับเดินออกไปดูคมกับคนอื่นๆที่หน้าบ้าน ทั้งๆที่ยังงอนคมอยู่ เสียงเปิดประตูบ้าน ทำให้กลุ่มคนที่นั่งดื่มอยู่หน้าบ้านหันมามอง

“อาบน้ำเสร็จกลิ่นหอมฟุ้งมาเลยนะใบบุญ” ลพพูดแซวขึ้น ใบบุญยิ้มนิดๆ

“มานั่งนี่มา” คมเรียกพร้อมกับตบเบาๆตรงที่นั่งข้างๆตนเอง ใบบุญหุบยิ้มมองหน้าคมอย่างงอนๆ แต่ก็ยอมไปนั่งข้างๆอยู่ดี คมยิ้มขำนิดๆ

“อะไรกัน ยังโกรธพี่อีกเหรอหะ” คมถามขึ้น ใบบุญทำปากยื่นไม่ยอมพูดอะไร

“อ่าว พี่คมไปทำอะไรให้ใบบุญโกรธเข้าล่ะ” กิจถามอย่างสงสัย

“แค่แกล้งเอาแมงมุมหลอกเล่นนิดเดียวเอง” คมบอกกลับ พร้อมกับยกเหล้าขึ้นมาดื่ม

“ก็ใบบุญกลัวนี่ พี่คมไม่ต้องมาพูดกับใบบุญเลย ใบบุญโกรธพี่อยู่นะ” เด็กหนุ่มพูดขึ้นก่อนจะหันหน้าหนี ทำเอากิจ รุธ ลพ ต่างมองอย่างเอ็นดูกับท่าทีของใบบุญ

“โอเคๆ ไม่พูดก็ได้” คมแกล้งว่ากลับไป ใบบุญเหลือบตามามองนิดๆ แต่พอเห็นว่าคมยิ้มอยู่ เด็กหนุ่มก็หันหน้าไปทางอื่นต่อ

“อ่ะๆ ใบบุญดื่มกับพวกพี่สักหน่อยมั้ย” ลพแกล้งพูดชวน

“อยากโดนตบอีกสักทีมั้ยไอ้ลพ ใบบุญยังเด็กอยู่นะมึง” คมพูดว่าเสียงเข้ม

“โธ่ พี่คม อายุ 15 แล้วนะ ไม่เด็กแล้ว ผมดื่มเหล้าครั้งแรกตอนอายุ 14 เองนะพี่” ลพพูดขึ้น

“ก็น้องไม่ได้แก่แดดเหมือนมึงนี่ไอ้ลพ” กิจพูดว่าออกมาบ้าง

“เออๆ ได้ทีรุมผมกันใหญ่” ลพพูดว่าไม่จริงจังนัก

พรึ่บ.

แสงสว่างจากหน้าจอโทรศัพท์ของใบบุญ ทำให้คมหันไปมองทันที เด็กหนุ่มหยิบขึ้นมาก็เห็นว่ามีคนส่งไลน์เข้ามา แต่ที่ไม่ได้ยินเสียงเพราะใบบุญปิดเสียงไลน์เอาไว้ เมื่อเห็นว่าเป็นเพื่อนร่างสูงของตนเองส่งไลน์มาหา ใบบุญจึงนั่งกดตอบกลับไป คมยังคงนั่งนิ่ง ไม่ได้พูดถามอะไร กิจกับรุธก็ชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อยๆ ใบบุญก็นั่งกดข้อความตอบไลน์เพื่อนไปเรื่อยๆเช่นกัน

ปึ่ก…

ใบบุญ กิจ รุธ ลพ ต่างสะดุ้งเมื่อคมกระแทกแก้วเหล้าลงบนโต๊ะจนเกิดเสียงดัง

“เป็นอะไรพี่คม” ลพถามขึ้น

“โทษที แก้วมันหลุดมือ” คมบอกกลับ สายตาก็มองที่หน้าจอโทรศัพท์ของใบบุญไปด้วย แต่ก็มองได้ไม่ชัดนัก เพราะใบบุญขยับตัวไปมา

“คุยกับแฟนเหรอใบบุญ” ลพที่พอจะดูอาการของคมออกก็ทำทีเป็นพูดถามใบบุญเล่นๆ ใบบุญเงยหน้าขึ้นมาจากจอโทรศัพท์ทันที

“ไม่ใช่ฮะพี่ลพ ไผ่ เพื่อนของใบบุญไลน์มาคุยเล่นเฉยๆ” เด็กหนุ่มตอบกลับ ทำให้คมรับรู้แล้วว่าใครเป็นคนไลน์เข้ามา

“อ่อ เหรอ” ลพตอบรับ แล้วนั่งดื่มเหล้าต่อ ส่วนใบบุญก็นั่งส่งข้อความไลน์คุยกับไผ่ต่อเช่นกัน สักพักคมก็ลุกขึ้น

“เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำแป๊บ” คมพูดบอกก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านพัก ร่างสูงเดินไปที่ห้องน้ำด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

“ไหนบอกว่าไม่ชอบส่งข้อความไงวะ…แม่ง แล้วทำไมกูต้องหงุดหงิดด้วยเนี่ย” คมพูดบ่นถึงใบบุญแล้วก็บ่นตัวเองไปด้วย ที่หงุดหงิดเมื่อเห็นใบบุญนั่งคุยไลน์กับเพื่อนที่ชื่อไผ่ คมเข้าห้องน้ำเรียบร้อยก็เดินออกมา พอดีกับที่ใบบุญเดินสวนเข้ามาในห้องนอนของคมด้วย

“ทำอะไร จะเข้าห้องน้ำเหรอ” คมพยายามคุมตัวเองไม่ให้หงุดหงิดใส่ใบบุญ เด็กหนุ่มที่ยังงอนคมอยู่ ไม่รู้ว่าคมก็หงุดหงิดเรื่องของตนเองอยู่

“ใบบุญจะเข้ามาเอาเสื้อผ้าไปไว้บ้าน คืนนี้ใบบุญไม่นอนที่นี่นะฮะ” เด็กหนุ่มพูดขึ้น ทำให้คมที่หงุดหงิดอยู่แล้ว พาลหงุดหงิดมากกว่าเดิมแต่ก็เก็บอาการเอาไว้เต็มที่

“ตามใจ นอนกับพี่คงทำอะไรไม่สะดวกล่ะสิ” คมพูดก่อนจะเดินออกไปทันที ทิ้งให้ใบบุญยืนงง คมคิดว่าเด็กหนุ่มคงอยากจะคุยโทรศัพท์คุยไลน์กับไผ่ต่อเลยไม่อยากนอนค้างที่บ้านพักของคม แต่จริงๆแล้วที่ใบบุญไม่นอน เพราะตนเองยังงอนคมเรื่องที่เอาแมงมุมมาแกล้งอยู่ ใบบุญหยิบถุงเสื้อผ้าที่ซื้อมาและของๆตนเองพร้อมกับเดินออกมาที่หน้าบ้าน คมนั่งดื่มเหล้าอยู่กับพวกลพด้วยท่าทีนิ่งๆ

“อ่าว ใบบุญจะไปไหน” ลพถามขึ้นด้วยความอยากรู้ เพราะแปลกใจกับอาการคมอยู่ไม่น้อย

“ใบบุญจะไปนอนแล้วล่ะฮะ พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียน” ใบบุญตอบกลับ

“ไม่ได้นอนที่นี่เหรอ” ลพถามต่อ

“ไม่นอนฮะ” ใบบุญตอบกลับมาอีก ลพหันมามองหน้าคมทันที คมไม่ได้พูดอะไร ใบบุญเองก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรขึ้นมา

“ใบบุญไปก่อนนะฮะ” ใบบุญพูดบอกทุกคน ก่อนจะเดินกลับไปยังบ้านพักของตนเองกับยาย

..

..

..

“ไอ้ลพ พรุ่งนี้ไปส่งใบบุญที่โรงเรียนแทนกูด้วย” คมพูดขึ้นเมื่อใบบุญเดินกลับไปแล้ว

++++++++++++++++++++ 100% ++++++++++++++++

2   Be   Con

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เอาล่ะสิ งอนซ้อนงอน เหอเหอ ใบบุญก็งอน

คมก็งอน แต่ใบบุญยังไม่รู้ตัวว่าคมงอน = =

งั้นดูใบหน้างอนๆ ของใบบุญล่ะกัน ว่าเป็นยังไง คึคึ