ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย!! [Yaoi , Boy’s love] – ตอนพิเศษ 11

ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย ตอนที่11  (คม x ใบบุญ)

Author: 여님  (ยอนิม)

“ทำไมอ่ะพี่คม แล้วใบบุญรู้รึยังว่าพี่จะไม่ไปส่งใบบุญน่ะ” ลพรีบถามขึ้นมาทันที คมยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว

“ไม่ต้องถามมากน่า บอกให้ไปส่งก็ไปส่งเถอะ” คมบอกเสียงเข้ม ลพหันไปมองหน้ากิจกับรุธ ทั้งสองก็ส่ายหน้าไปมาด้วยความไม่รู้ว่าคมเป็นอะไร

“แล้วถ้าใบบุญถามผมล่ะ ว่าทำไมพี่ไม่มาส่ง พี่จะให้ผมตอบว่าอะไร” ลพถามกลับไปอีก คมนิ่งไปนิด

“ก็บอกไปว่า กูไม่ว่าง เท่านั้นแหละ ถ้าถามอย่างอื่นอีก มึงก็บอกแค่ว่าไม่รู้ เท่านั้นจบ” คมพูดตอบ ลพจึงได้แต่นั่งเงียบไม่ได้ถามอะไรต่อ แต่ก็พอจะเดาได้ว่าคมกับใบบุญต้องโกรธอะไรกันแน่ๆ ทั้ง 4 คน นั่งดื่มเหล้าและคุยเรื่องอื่นๆไปเรื่อยๆ ก่อนจะแยกย้ายกันไปพักผ่อน

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เช้า

คมตื่นแต่เช้า แต่ไม่ได้เตรียมตัวเพื่อไปส่งใบบุญแต่อย่างไร คมไปให้อาหารเสือทั้งสองตัวที่กรง เมื่อคืน กว่าคมจะนอนหลับได้ก็พลิกไปมาอยู่หลายรอบ รู้สึกอึดอัดและหงุดหงิดในอกอยู่ไม่น้อย หยิบโทรศัพท์ของตนเองขึ้นมากดเข้าไปในไลน์ก็บ่อยครั้ง สองจิตสองใจว่าจะส่งไลน์ไปหาใบบุญดีหรือไม่ แต่ก็ตัดสินใจไม่ส่งไป ซึ่งคมเองก็คงไม่รู้ว่า ใบบุญเองก็นอนไม่ค่อยหลับเหมือนกัน ทำให้วันนี้ใบบุญตื่นสายกว่าทุกวัน เด็กหนุ่มรีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปโรงเรียน ใบบุญอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเช้าวันนี้คมไม่มาเรียกตนเอง ใบบุญวิ่งมาที่โรงรถ ก็พบว่าลพยืนอยู่

“ไม่ต้องวิ่ง เดี๋ยวล้ม” ลพพูดขึ้นยิ้มๆ เมื่อเห็นใบบุญวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหา

“แฮ่กๆ ก็วันนี้ใบบุญตื่นสายไปหน่อยน่ะฮะพี่ลพ กลัวว่าพี่คมจะรอนาน แล้วนี่ พี่คมอยู่ไหนล่ะฮะ” ใบบุญถามพร้อมกับมองหาคม

“เอ่อ..วันนี้พี่ไปส่งใบบุญแทนพี่คมนะ” ลพพูดบอกออกมา ทำให้ใบบุญชะงักนิ่ง ดวงตาคู่สวยไหววูบ

“ทำไมล่ะฮะ พี่คมไปไหน” ใบบุญถามทันที อารมณ์งอนคมเมื่อวานหายไปจนเกือบหมดแล้ว

“เอ่อ..คือ..พี่คมไม่ว่างน่ะ เลยให้พี่ไปส่งแทน พี่ว่าใบบุญขึ้นรถเถอะ เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะ” ลพรีบเบี่ยงประเด็น ทำให้ใบบุญยอมพยักหน้ารับช้าๆ แล้วขึ้นรถแต่โดยดี ทั้งๆที่ในใจก็ครุ่นคิดว่าทำไมคมไม่เห็นบอกอะไรตนเองสักคำว่าวันนี้ไม่ว่าง

..

..

..

“แล้วตอนเย็น พี่คมจะมารับใบบุญรึเปล่าฮะพี่ลพ” ใบบุญถามขึ้นเมื่อลพขับรถมาส่งที่โรงเรียน

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพี่คมจะว่างรึเปล่าน่ะสิ” ลพพูดตอบเพราะไม่รู้จริงๆ ใบบุญหน้าหม่นลงทันที

“พี่คมโกรธอะไรใบบุญรึเปล่าฮะ” เด็กหนุ่มถามอีกด้วยความอยากรู้

“แล้วเมื่อวานเรากับพี่คมมีปัญหาอะไรกันรึเปล่าล่ะ” ลพแกล้งถามเพราะอยากรู้ต้นสายปลายเหตุเหมือนกันว่าทำไมคมถึงให้ลพเป็นคนมาส่งใบบุญแทน ใบบุญนิ่งคิดพร้อมกับส่ายหน้าไปมาช้าๆ เพราะคิดไม่ออก

“ใบบุญไปก่อนนะฮะพี่ลพ ขอบคุณมากนะฮะ” เด็กหนุ่มยกมือไหว้ลพ ก่อนจะเปิดประตูลงรถไปด้วยท่าทางหงอยๆ จนลพอดที่จะสงสารไม่ได้

Tru….Tru….Tru

เสียงโทรศัพท์ของลพดังขึ้น ชายหนุ่มหยิบขึ้นมาดูก่อนจะกดรับสาย

“โทรมาเช็คเหรอพี่” ลพถามขึ้นทันทีเมื่อรับสาย

(“เออ มึงส่งใบบุญเรียบร้อยรึยัง”) เสียงของคมดังขึ้น

“เรียบร้อยแล้วพี่ พึ่งลงรถไปเมื่อกี้นี้เอง” ลพตอบกลับ

“แต่ท่าทางของใบบุญไม่ค่อยดีสักเท่าไรนะพี่คม” ลพพูดบอก ทำให้คนปลายสายอดที่จะกังวลไม่ได้

(“ทำไม ใบบุญเป็นอะไร”) คมถามขึ้นทันที

(เป็นห่วงแล้วทำไมไม่มาส่งเองล่ะ) ลพแอบคิดในใจ

“ไม่ได้เป็นอะไร ก็แค่หงอยๆน่ะ พอรู้ว่าพี่ไม่มาส่งก็นั่งทำหน้าเหมือนจะร้องไห้มาตลอดทาง ถามคำตอบคำ” ลพตอบกลับไป ทำให้คมเงียบไปนิด

“แล้วเย็นนี้พี่จะมารับใบบุญเองรึเปล่า” ลพถามต่อ

(“ยัง เย็นนี้มึงรับใบบุญกลับแทนกูที อ่อ ตอนไปรับ แวะซื้อน้ำสตอเบอรี่ปั่นให้ใบบุญด้วยนะ”) คมพูดสั่งออกมา

“ครับๆ เดี๋ยวผมซื้อให้ อ่อ พี่คม ถ้าใบบุญร้องไห้ผมไม่รู้ด้วยนะ” ลพแกล้งแหย่ให้คมกระวนกระวายเล่นๆ

(“พูดมากนะมึงน่ะ แค่นี้แหละ”) คมพูดว่ากลับมาไม่จริงจังนัก ก่อนจะวางสายไป ลพได้แต่นั่งมองโทรศัพท์แล้ว ส่ายหัวไปมา แล้วขับรถกลับทันที

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“ใบบุญ นั่งเขี่ยข้าวทำไม” ไผ่ถามขึ้นเมื่อเห็นว่าใบบุญนั่งเขี่ยข้าวในจานไปมาในช่วงพักกลางวัน ไม่ยอมกินเข้าไปสักที เด็กหนุ่มที่นั่งหน้าหงอยเงยหน้ามามองไผ่นิดๆ

“นั่นสิ วันนี้ดูใบบุญไม่สดชื่นเลย” สาลี่พูดถามขึ้นมา

“เราไม่ได้เป็นอะไรหรอก” ใบบุญตอบพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆไปให้เพื่อน ก่อนจะตักข้าวเข้าปากด้วยท่าทีปกติ เพราะไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วง สาเหตุที่ใบบุญมีอาการแบบนี้ก็เพราะคิดถึงคมขึ้นมา พลางคิดว่าคมโกรธอะไรตนเองรึเปล่า ถึงไม่ยอมมาส่ง ถึงแม้ว่าลพจะบอกว่าคมไม่ว่าง แต่ใบบุญก็รู้สึกแปลกๆในใจอยู่ดี

//หรือจะโกรธเรื่องที่เราไม่ยอมนอนด้วยเมื่อคืนกันนะ// ใบบุญบ่นพึมพำเบาๆ

“ใบบุญว่าอะไรนะ” ไผ่ถามขึ้นเมื่อได้ยินเสียงใบบุญพูดอะไรแว่วๆ ใบบุญส่ายหน้าไปมา

“ป่ะ..เปล่า ไม่ได้ว่าอะไร” ใบบุญตอบกลับทันควัน ไผ่ขมวดคิ้วนิดๆ ก่อนที่จะนั่งกินข้าวต่อแต่ก็ไม่ได้พูดถามอะไร จนกระทั่งกินข้าวจนอิ่ม กลุ่มของใบบุญก็มานั่งเล่นที่โต๊ะนั่งใต้ต้นไม้ นั่งอ่านหนังสือการ์ตูน เล่นเกมส์ในโทรศัพท์กันไปเรื่อยๆ เพื่อฆ่าเวลาก่อนเข้าเรียนช่วงบ่าย ใบบุญเองก็นั่งหยิบโทรศัพท์ของตนเองขึ้นมาอย่างลังเล อยากจะโทรไปหาคม แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดอะไรดี

“อยากจะโทรหาใครรึเปล่า ถึงได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูน่ะ” ไผ่ที่นั่งอยู่ข้างๆถามขึ้น ใบบุญเม้มปากนิดๆ

“คือ…เราอยากจะโทรหาพี่คมน่ะ แต่ไม่กล้า กลัวพี่คมทำงานอยู่” ใบบุญตอบเสียงอ่อยๆ

“แล้วใบบุญจะโทรหาพี่คมทำไม” ไผ่ถามอีก ใบบุญอึกอักเพราะไม่รู้ว่าจะตอบเพื่อนตนเองยังไงดี

“เราก็แค่อยากโทรไปหาเท่านั้นเอง” ใบบุญตอบเสียงอ้อมแอ้ม ไผ่มองหน้าใบบุญนิ่งๆ พลางนึกในใจว่า คมมีอิทธิพลกับใบบุญมากจริงๆ

“งั้นก็ลองโทรไปสิ ถ้าพี่เค้าว่างเดี๋ยวก็คงรับเองแหละ” สาลี่ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ใกล้ๆ ได้ยินทุกอย่างจึงพูดบอกออกมา ใบบุญนิ่งไปนิด ก่อนจะตัดสินใจกดโทรออกไปหาคมทันที เสียงรอสายดังขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ไม่มีคนรับสาย ทำให้ใบบุญหน้าหม่นลงกว่าเดิม

“สงสัยพี่คมจะไม่ว่างน่ะ” ใบบุญตอบเสียงแผ่ว พร้อมกับถอนหายใจเบาๆ พลางนึกภาวนาในใจว่าขอให้คมมารับตนเองเย็นนี้

…

…

…

..

..

“ทำไมไม่รับสายล่ะพี่คม ใบบุญโทรมาไม่ใช่เหรอ” เสียงกิจถามขึ้น เพราะนั่งกินข้าวกลางวันอยู่ข้างๆคม แล้วเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามาพอดี

“เรื่องของกู” คมตอบเสียงเรียบ ความจริงเขาอยากจะรับใจจะขาด แต่ก็ห้ามใจตัวเองเอาไว้ เขาแค่อยากให้ใบบุญรู้สึกกระวนกระวายเหมือนตนเองบ้างก็เท่านั้น แต่คมเองก็ไม่รู้ว่า ใบบุญจะกระวนกระวายเหมือนที่ตนเองคิดรึเปล่า

“พี่เล่นอะไรของพี่เนี่ยพี่คม” ลพถามขึ้นมาบ้าง

“เล่นอะไร” คมถามกลับ

“ก็ที่พี่ทำเป็นไม่สนใจใบบุญแบบนี้นี่ไง” ลพบอกอีก คมยักไหล่นิดๆ

“พี่ไม่เห็นสีหน้าใบบุญตอนที่รู้ว่าผมไปส่งแทนพี่นี่ ผมอ่ะโคตรสงสารเลย” ลพบอกออกมาอีก

“รู้ได้ไงว่ากูไม่เห็น” คมถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ทำให้ลพเลิกคิ้วขึ้นอย่างงงๆ จนกิจแอบสะกิดและกระซิบเบาๆ

//เมื่อเช้า พี่คมแอบยืนมองอยู่ตรงข้างบ้าน// กิจพูดบอก ลพพยักหน้ารับรู้

“เนี่ย เป็นห่วงน้องจนต้องแอบมายืนดู แล้วทำไมพี่ไม่ไปส่งเอง” ลพถามทันทีด้วยความสงสัย

“เรื่องของกูน่า” คมตัดบทไม่ตอบคำถามลพอีก ไม่ว่าลพจะถามอะไรออกมาต่อก็ตาม

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เลิกเรียน

ใบบุญลงมานั่งรอคมมารับตรงที่เดิม โดยมีไผ่มานั่งอยู่เป็นเพื่อนด้วย

“ใบบุญเรื่องวันเสาร์นี้ที่จะไปดูหนังด้วยกัน ว่ายังไงล่ะ” ไผ่ถามขึ้น

“เรายังไม่ได้ขอยายกับพี่คมเลยน่ะไผ่ เดี๋ยวถ้าเราขอได้แล้วเราจะบอกไผ่พรุ่งนี้นะ” ใบบุญตอบกลับ ตอนนี้เด็กหนุ่มไม่ได้คดถึงเรื่องดูหนังสักเท่าไรนัก เพราะตอนนี้สมาธิของใบบุญนึกถึงคนที่จะมารับตนเองในตอนเย็นอย่างเดียว ไผ่พยักหน้ารับ จนรถคุ้นตาของใบบุญขับเข้ามาจอด ใบบุญยิ้มกว้างรีบลุกวิ่งไปที่รถทันที แต่พอกระจกรถฝั่งคนขับเคลื่อนลง ใบบุญก็ชะงักกึก

“พะ..พี่ลพ…แล้วพี่คมล่ะฮะ” ใบบุญถามเสียงสั่น

“พี่คมยังไม่เสร็จงานน่ะ เลยให้พี่มารับแทนก่อน” ลพตอบกลับ ใบบุญหน้าเศร้าเมื่อได้ยิน ก่อนจะหันมาหาไผ่

“ไผ่ เรากลับก่อนนะ” ใบบุญบอกเสียงอ่อย ไผ่พยักหน้ารับอย่างงงๆ กับท่าทีของเด็กหนุ่มร่างเล็ก ใบบุญขึ้นไปนั่งบนรถก่อนจะหันไปเห็นแก้วน้ำสตอเบอรี่ปั่น

“นี่ของใครฮะ” ใบบุญถามขึ้น พลางนึกถึงคม ที่มักจะซื้อมาให้ตนเองทุกเย็น

“ของใบบุญนั่นแหละ พี่แวะซื้อมาให้ เอ่อ พี่คมให้ซื้อมาให้ใบบุญน่ะ” ลพตอบกลับ ทำให้ใบบุญรู้สึกใจชื้นขึ้นที่รู้ว่าคมยังนึกถึงตนเองอยู่

“พี่ลพ ถ้ากลับไปบ้านแล้ว ใบบุญจะได้เจอพี่คมรึเปล่าฮะ” ใบบุญถามด้วยความอยากรู้

“อืม ก็คงเจอมั้ง” ลพตอบกลับด้วยความไม่มั่นใจเท่าไรนัก เพราะเท่าที่ลพสังเกต เหมือนคมจะหลบหน้าใบบุญแน่ๆ

+++++++++++++++++ 50% ++++++++++++++++++

เมื่อมาถึงบ้านใบบุญก็รีบลงจากรถ แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะยกมือไหว้ทุกคนที่เจอ

“สวัสดีฮะยาย สวัสดีฮะพี่คิม” ใบบุญยกมือไหว้หนุ่มหน้าสวยที่ยืนอยู่ในครัวกับยายของตนเอง

“อ่า กลับมาแล้วเหรอ มีการบ้านรึเปล่า” คิมถามขึ้นยิ้มๆ

“มีฮะ” ใบบุญตอบกลับพร้อมกับวางกระเป๋าลงบนเก้าอี้ แต่สายตาก็มองสอดส่องไปรอบๆ

“มองหาใคร” คิมถามขึ้น ใบบุญอึกอักเล็กน้อย

“เอ่อ..พี่คมล่ะฮะ พี่คิมเห็นพี่คมรึเปล่า” เด็กหนุ่มถามขึ้นทันทีด้วยความอยากรู้

“คมเหรอ ออกไปทำงานกับคุณกมลไง อ่าว แล้วใครไปรับใบบุญล่ะ ไม่ใช่คมเหรอ” คิมถามอย่างแปลกใจ เพราะทุกทีคมจะต้องเป็นคนไปรับใบบุญกลับมาบ้าน

“เปล่าฮะ พี่ลพเป็นคนไปรับใบบุญกลับ” เด็กหนุ่มตอบเสียงอ่อยๆ ก่อนจะเดินไปช่วยยายตนเองทำงานเล็กๆน้อยๆในครัว แต่หูก็คอยฟังเสียงรอบข้างตลอดเผื่อคมจะกลับมาแล้ว

“ใบบุญ เย็นนี้มากินข้าวกับพี่นะ” คิมพูดชวน

“เอ่อ..ถ้าใบบุญทำการบ้านเสร็จทัน ใบบุญจะมากินข้าวด้วยนะฮะ” เด็กหนุ่มตอบกลับ อย่างเกรงใจ

“งั้นไปทำการบ้านก่อนเลย ตรงนี้เดี๋ยวพี่กับคนอื่นๆจะช่วยป้านีเอง” คิมพูดเสนอขึ้น เพราะอยากให้ใบบุญทำการบ้านให้เสร็จเร็วๆ แล้วมากินข้าวกับตนเอง

“แต่ว่า..” ใบบุญจะทักท้วง

“ไปสิ ป้านีครับ ผมขออนุญาตให้ใบบุญไปทำการบ้านนะครับ ส่วนตรงนี้เดี๋ยวผมช่วยป้าเอง” คิมหันไปพูดกับยายของเด็กหนุ่ม ป้านียิ้มออกมาอ่อนๆ รู้สึกดีใจที่คิมเอ็นดูหลานชายของตนเอง

“ถ้าไม่เป็นการรบกวนคุณคิม ป้าก็อนุญาตค่ะ” ป้านีตอบยิ้มๆ ทำให้คิมยิ้มกว้างออกมา

“เห็นมั้ย ไปทำการบ้านได้แล้วเรา” คิมหันมาพูดกับใบบุญพร้อมกับหยิบกระเป๋านักเรียนส่งให้ด้วย ใบบุญรับมาถือไว้

“ขอบคุณฮะ” ใบบุญตอบรับเสียงแผ่วๆ ก่อนจะเดินออกไปทางประตูหลังครัว แล้วตรงไปยังบ้านพักของตนเอง เด็กหนุ่มเข้าไปในห้องนอนก่อนจะวางกระเป๋าด้วยสีหน้าหม่นๆ ใบบุญหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะกดโทรออกอีกครั้ง แต่คมก็ไม่ยอมรับสาย ทำให้ใบบุญเม้มปากเข้าหากัน ดวงตาร้อนผ่าว ก่อนจะหายใจเข้าลึกๆแล้วหยิบการบ้านในกระเป๋าออกมาทำ

..

..

..

..

“สวัสดีฮะคุณกมล” ใบบุญยกมือไหว้กมลที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารในตอนเย็น หลังจากที่ทำการบ้านเสร็จแล้ว ป้านีก็เดินมาตามใบบุญที่บ้านพัก เพื่อให้ไปทานอาหารเย็นพร้อมกับคิมและกมล

“นั่งกินข้าวด้วยกันสิ” กมลบอกด้วยน้ำเสียงปกติ ใบบุญจึงนั่งลงข้างๆคิม พร้อมกับมองหาร่างสูงอีกคน

“พี่คิม พี่คมล่ะฮะ” ใบบุญถามถึงคมทันทีเมื่อไม่เห็นร่างสูงอยู่แถวนั้น ทั้งๆที่กมลก็กลับเข้ามาที่บ้านแล้ว

“ชั้นให้คมมันไปทำธุระให้น่ะ อาจจะกลับมาดึกหน่อย เรามีธุระอะไรกับคมมันรึเปล่า โทรไปหามันสิ” กมลที่ได้ยินเป็นคนพูดบอกออกมา

“ใบบุญโทรไปแล้ว แต่พี่คมไม่รับสายฮะ” ใบบุญตอบเสียงอ่อย กมลเลิกคิ้วนิดๆ เพราะวันนี้ทั้งวันก็เห็นคมมีท่าทีเครียดๆเหมือนกัน

“ชั้นโทรให้เอามั้ย” กมลเสนอขึ้น ใบบุญส่ายหน้าไปมาทันที

“ไม่เป็นไรฮะ ใบบุญไม่มีเรื่องด่วนอะไร เอาไว้ค่อยคุยกับพี่คมตอนที่พี่คมกลับมาก็ได้ฮะ” ใบบุญตอบกลับอย่างเกรงใจ เพราะคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญที่จะต้องให้กมลมาช่วยติดต่อคมให้

“คมเค้างานยุ่งรึไงครับ ถึงไม่รับสายใบบุญน่ะ” คิมถามอย่างแปลกใจ เพราะรู้ดีว่าอะไรที่เกี่ยวกับใบบุญ คมจะไม่รีรอ หรือละเลย

“ก็ไม่ได้ยุ่งอะไรนะ วันนี้ก็อยู่ที่สำนักงานกันทั้งวัน มีช่วงเย็นนี่แหละ ที่ชั้นให้ไปตรวจสินค้าแทนชั้น” กมลบอกกลับ ยิ่งทำให้ใบบุญรู้สึกไม่ดีเข้าไปใหญ่ที่คมไม่ยอมรับสายของตนเอง

“ใบบุญว่าทานอาหารกันเถอะฮะ” ใบบุญพูดชวนเพื่อเปลี่ยนเรื่อง พลางนั่งคิดว่าตนเองควรจะทำอะไรต่อไปดี แล้วควรจะคุยกับคมยังไง ตอนไหน เมื่อทานข้าวอิ่ม คิมก็ลากใบบุญไปนั่งดูหนังกับตนเอง จนฟ้าเริ่มมืด ใบบุญจึงขอตัวกลับบ้านพัก ขณะที่เดินกลับบ้านพัก ใบบุญก็นึกอะไรบางอย่างได้

“ยายฮะ ยาย” ใบบุญเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับเรียกหายายตนเอง

“มีอะไร หืม ใบบุญ” ป้านีขานรับหลานชายตนเอง

“ใบบุญขออนุญาต…………..”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ร่างสูงลงจากรถพร้อมกับบิดตัวไปมาไล่ความเมื่อยขบ หลังจากที่ไปตรวจดูสินค้าแทนกมลจนเสร็จเรียบร้อย แล้วถึงจะตรงกลับบ้านพัก

“4 ทุ่มแล้วเหรอเนี่ย” คมมองนาฬิกาข้อมือแล้วพึมพำออกมา ก่อนจะนึกถึงเด็กหนุ่มหน้าใสที่ตนเองไม่ได้เห็นหน้าไม่ได้คุยมาทั้งวัน ทั้งๆที่ใบบุญโทรหา แต่คมก็เลือกที่จะไม่รับสาย ถ้าถามว่าโกรธใบบุญหรือไม่ คมตอบได้เลยว่าไม่โกรธ แต่เพียงแค่รู้สึกน้อยใจลึกๆ รู้สึกเหมือนถูกมองข้ามก็เท่านั้น จริงๆแล้ว คมอยากจะคุยกับใบบุญใจจะขาด แต่ต้องห้ามตัวเองเอาไว้ก่อน คมอยากจะจัดการความรู้สึกของตัวเองให้ปกติเสียก่อน ถึงจะกลับไปคุยกับใบบุญอีกครั้ง เมื่อเย็นคมก็โทรมาสอบถามลพเรื่องของใบบุญไปแล้วรอบหนึ่ง พอรู้ว่าใบบุญกลับถึงบ้านและนั่งทานอาหารพร้อมกับกมลและคิม ก็ทำให้คมหายห่วงไปได้บ้าง คมเดินไปตามทางเพื่อจะกลับบ้านพักของตนเอง ก่อนจะชะงักเท้า แล้วเดินลัดสนามอีกด้านไปยังบ้านพักของใบบุญ

“มาเดินทำอะไรแถวนี้พี่คม” เสียงลูกน้องของกมลคนหนึ่งทักขึ้นเมื่อเห็นคมเดินสวนมา

“เดินเล่น” คมตอบสั้นๆ แล้วเดินต่อไปที่บ้านพักของใบบุญ คมไปหยุดยืนอยู่ใต้ต้นไม้ พร้อมกับมองไปที่หน้าต่างห้องของใบบุญ ไฟในห้องดับสนิท คาดว่าใบบุญคงจะนอนหลับไปแล้ว คมจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ

“เฮ้อ อาการหนักว่ะกู ทำไมต้องเดินมาดูหน้าต่างห้องคนอื่นแบบนี้ด้วยวะ” คมพูดว่าตัวเองพร้อมกับยืนพิงต้นไม้สูบบุหรี่ไปเรื่อยๆ ถึงปากจะว่าตัวเอง แต่สายตาของคมก็มองไปที่หน้าต่างห้องของใบบุญไม่วางตา จนบุหรี่หมดมวน คมจึงดับบุหรี่แล้วเดินย้อนกลับบ้านตัวเองบ้าง คมเดินถอนหายใจไปตลอดทาง ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ พอใกล้จะถึงบ้าน คมก็ต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน เมื่อเห็นเงาตะคุ่มๆของใครบางคนยืนอยู่ที่หน้าบ้านตนเอง คมไม่ได้เปิดไฟหน้าบ้านทิ้งไว้แต่ก็มีแสงไฟจากบ้านพักหลังอื่นๆ สาดส่องมาให้เห็นสลัวๆ

//ใครวะ// คมพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับกดส่องไฟไปที่เงานั้น คมตาเบิกกว้างขึ้นนิดๆ เมื่อคนที่ยืนก้มหน้าอยู่เงยหน้าขึ้นมาช้าๆ ด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

“ใบบุญ!” คมเรียกเด็กหนุ่มอย่างอึ้งๆและตกใจ ไม่คิดว่าเงาที่ตนเองเห็นจะเป็นใบบุญ

“ฮึกก…พี่คม” เมื่อเห็นว่าเป็นคม เด็กหนุ่มก็ถลาเข้ามากอดคมทันที ทำให้คมรีบรับตัวของใบบุญเอาไว้ด้วยความงุนงงและเป็นห่วงไม่น้อย ความรู้สึกน้อยใจตอนแรกหายไปแทบจะทันที เมื่อเห็นดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตาของใบบุญ

“เป็นอะไร ใครทำอะไร ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ได้ห้ะ แล้วมายืนรอนานรึยัง” คมถามออกไปเป็นชุด มือก็ลูบหัวลูบหลังของใบบุญไปด้วย

“ฮึกก..พี่คม….พี่คม” เสียงสะอื้นของใบบุญดังขึ้นมาอีก

“เข้าบ้านพี่ก่อน ไปคุยในบ้านล่ะกันนะ” คมพูดพร้อมกับใบหน้าที่เครียดลง ร่างสูงเอากุญแจไขบ้านมือหนึ่ง อีกมือก็โอบประคองใบบุญเอาไว้ คมปิดประตูล็อคพร้อมกับเปิดไฟในห้องรับแขก ก่อนจะพาใบบุญไปนั่งที่โซฟา เด็กหนุ่มกอดเอวคมเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย พร้อมกับซุกหน้าไปกับอกของคม ร่างเล็กสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้นไห้

“ชู่ววว เงียบๆก่อน เป็นอะไรหืม” คมลูบหลังใบบุญเบาๆ พร้อมกับถามขึ้นมาอีกครั้ง

“ฮึกก…พะ..พี่..ฮึกก..คม ….โกรธ….ฮึกก…ใบบุญ” เด็กหนุ่มสะอื้นพูดออกมาอย่างน่าสงสาร แต่คมก็จับใจความประโยคที่ใบบุญพูดได้

“นั่งดีๆ หยุดร้องก่อน มาคุยกันดีๆ ตกลงมั้ย” คมดันร่างเล็กของใบบุญให้นั่งตรงๆ แก้มใสเปรอะไปด้วยคราบน้ำตา จนคมต้องใช้นิ้วแกร่งปาดเช็ดที่หางตาและแก้มใสให้ ผิวเนียนนุ่มที่นิ้วแกร่งได้สัมผัส ทำให้คมรู้สึกร้อนวูบวาบในร่างกายไม่น้อย กลิ่นหอมอ่อนๆจากสบู่เด็กและสีหน้าสะอื้นของใบบุญ ทำให้คมใจเต้นระรัว ทั้งๆที่ใบบุญกำลังนั่งร้องไห้อยู่ตรงหน้า

(ทำไมหน้าตอนร้องไห้ถึงได้น่า….รักแบบนี้วะ) คมแอบคิดในใจ มือก็เช็ดน้ำตาให้ใบบุญไปด้วย

(เ**้ยแล้วไงไอ้คม ใบบุญร้องไห้อยู่นะเว้ย มึงคิดอะไรของมึงเนี่ยยย) จิตสำนึกอีกด้านของคมโวยขึ้นมาในใจทันที

“ชู่ววว หยุดร้องได้แล้ว ไหนมีอะไร บอกพี่มาสิ” เมื่อเห็นว่าใบบุญเริ่มคลายอาการสะอื้นลงได้บ้างแล้ว คมก็ถามขึ้นอีกครั้ง ใบบุญมองคมผ่านม่านน้ำตา

“ฮึกก…พี่คมโกรธใบบุญ…ฮึกก ใช่มั้ยฮะ” เด็กหนุ่มถามเสียงสั่นเครือ

“ทำไมถึงคิดว่าพี่โกรธ แล้วพี่จะโกรธเราเรื่องอะไร” คมลองแกล้งถามกลับไป

“ก็….ฮึกก…วันนี้พี่คมไม่ยอมไปส่งใบบุญ….ฮึกก ไม่ไปรับใบบุญ…ฮึกก ไม่รับโทรศัพท์ใบบุญด้วย..ฮึกก” เด็กหนุ่มสะอื้นพูดบอกออกมา

“พี่คม..ฮึกก…โกรธเพราะเมื่อวานใบบุญไม่นอนค้างที่นี่ใช่มั้ยฮะ” เด็กหนุ่มถามออกมาอีก คมนิ่งไปนิด พลางนึกโมโหตัวเองที่ทำให้ใบบุญร้องไห้แบบนี้

“พี่ไม่ได้โกรธเรา พี่ขอโทษ พี่ เอ่อ พี่มัวแต่ทำงานแล้วก็ เอ่อ…พี่ลืมเปิดเสียงโทรศัพท์น่ะ” คมรีบแก้ตัวทันที เพื่อไม่ให้ใบบุญรู้สึกไม่ดีไปมากกว่านี้

“จริงเหรอฮะ” ใบบุญถามกลับด้วยน้ำเสียงสั่นๆ คมรีบพยักหน้ารับ

“แล้วนี่เรามานั่งรอพี่งั้นเหรอ” คมถามกลับไป

“ฮะ ใบบุญอยากเจอพี่คม” ใบบุญตอบรับ

“แล้วมารอพี่ตั้งแต่เมื่อไร ยายของเรารู้รึเปล่าหะ” คมถามอีก

“ใบบุญมารอตอน 3 ทุ่มฮะ…ฮึก  ขอยายแล้ว” ใบบุญพูดตอบออกมา ทำให้คมรู้สึกผิดไม่น้อยที่ทำให้ใบบุญต้องมานั่งรอตนเองเป็นชั่วโมง

“จะมารอทำไม ดูสิเนี่ย แขนขาถูกยุงกัดแดงหมดแล้ว” คมพูดบ่นเมื่อเห็นว่าแขนและขาของใบบุญมีร่องรอยจากการถูกยุงกัด ใบบุญเองก็ยกมือขึ้นมาเกาเป็นระยะ

“ใบบุญจะมานอนกับพี่คม ฮึกก..ใบบุญขอยายแล้วด้วย” ใบบุญพูดบอก ทำให้คมตาโตขึ้นนิดๆ

“นอนกับพี่งั้นเหรอ” คมถามย้ำอีกครั้ง ใบบุญพยักหน้ารับ

“เมื่อวานใบบุญไม่ได้นอนที่นี่ คืนนี้ใบบุญก็เลยจะมานอนชดเชยเมื่อวานไงฮะ” เด็กหนุ่มตอบเสียงอ่อยๆ คมหายใจเข้าลึกๆพร้อมกับยกมือลูบหน้าตนเอง

“พี่คมไม่อยากให้ใบบุญนอนด้วยเหรอฮะ…ฮึก..พี่คมโกรธใบบุญอยู่ใช่มั้ย” เมื่อเห็นท่าทางลำบากใจของคมทำให้ใบบุญหลงเข้าใจว่าคมไม่อยากให้ตนเองนอนค้างด้วยเพราะยังโกรธอยู่

“เฮ้ยๆ ไม่ใช่ๆ พี่ไม่ได้โกรธ คิดมากอีกแล้วนะเรา ชู่ววว ไม่เอาแล้วอย่าร้อง พี่ให้เรานอนที่นี่กับพี่ได้ พี่ไม่ว่าอะไร” คมรีบพูดบอกออกมาทันที เพราะไม่อยากให้ใบบุญร้องไห้ออกมาอีก

“ป่ะๆ เข้าห้อง พรุ่งนี้ไปโรงเรียนไม่ใช่เหรอ รีบเข้านอนได้แล้ว” คมพูดชวนเพื่อไม่ให้ใบบุญคิดมากอีก

“พรุ่งนี้พี่คมจะไปส่งใบบุญรึเปล่าฮะ” ใบบุญถามด้วยความอยากรู้ คมนิ่งไปนิดก่อนจะพยักหน้า

“เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปส่งเราเอง” คมตอบกลับ ทำให้ใบบุญยิ้มออกมาได้

+++++++++++++++++ 100% +++++++++++++++++

2   Be   Con

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อัพครบร้อยแล้วนะคะ

สาเหตุที่ยอนิมลงคมใบบุญติดๆกันก่อน เพราะอยากให้เนื้อเรื่องทันคู่กมลคิมนะคะ

ใครที่รอกมลคิม รอก่อนน๊า