ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย!! [Yaoi , Boy’s love] – ตอนพิเศษ 13

ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย ตอนที่13  (คม x ใบบุญ)

Author: 여님  (ยอนิม)

ครืดดดดดดด ครืดดดดดดดดดด

แรงสั่นจากโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงทำให้ใบบุญหยิบออกมาดูก่อนจะตาเบิกกว้างเมื่อเห็นเวลาในโทรศัพท์และเบอร์คนที่โทรเข้ามา

“ฮะพี่คม” ใบบุญรีบกดรับสาย โดยมีไผ่ที่กำลังซ้อมบาสอยู่ในสนามหันมามองเป็นระยะ

(“อยู่ไหน พี่มารอรับเราตรงที่ประจำแล้วนะ”) เสียงเครียดของคมดังขึ้น

“ใบบุญอยู่โรงยิมฮะ กำลังช่วยงานในชมรมอยู่” ใบบุญตอบกลับเสียงอ่อยๆ เพราะกลัวว่าคมจะโกรธตนเอง ทั้งๆที่พึ่งคุยดีกันเมื่อวานนี้

(“ชมรมอะไร”) คมถามกลับมาอีก

“บาสเกตบอลฮะ” ใบบุญตอบ คมนิ่งเงียบไปนิดเพราะจำได้ว่าไผ่เพื่อนของใบบุญเป็นนักบาสฯ

(“แต่นี่โรงเรียนเลิกแล้วนะ คนอื่นๆเค้าทยอยกลับกันแล้ว ชมรมก็น่าจะเลิกได้แล้วนี่”) คมถามกลับเสียงเข้ม

“ใบบุญจะไปเดี๋ยวนี้แหละฮะ พี่คมอย่าโกรธใบบุญนะฮะ” เด็กหนุ่มรีบพูดง้อคมเอาไว้ก่อน ไม่ได้ง้อเพราะกลัวคมจะไม่รอ แต่ง้อเพราะกลัวว่าคมจะโกรธแล้วไม่ยอมเจอหน้าตนเองเหมือนเมื่อวาน

(“อืม ไม่ต้องรีบวิ่งมานะ พี่นั่งรออยู่ในรถเนี่ยแหละ”) เสียงของคมบอกกลับด้วยความอ่อนลง ด้วยความเป็นห่วง กลัวว่าใบบุญจะรีบวิ่งมาจนหกล้มไปเสียก่อน

“ฮะ แค่นี้นะฮะ” ใบบุญตอบกลับก่อนจะวางสายไป พอดีกับที่ไผ่เดินออกจากสนามมาหาใบบุญ

“ใครโทรมาเหรอใบบุญ” ไผ่ถามขึ้น ใบบุญส่งผ้าเย็นให้เพื่อนร่างสูงตามหน้าที่

“พี่คมน่ะ เอ่อ ไผ่ พี่คมมารับเราแล้ว เรากลับเลยได้มั้ย” ใบบุญถามอย่างเกรงใจ ไผ่นิ่งไปนิดก่อนจะพยักหน้ารับ

“ใบบุญกลับก่อนก็ได้ เพราะใบบุญพึ่งจะเข้าชมรมวันนี้วันแรกนี่เนอะ แต่ถ้าวันอื่น ใบบุญต้องบอกพี่คมแล้วล่ะ ว่าใบบุญจะเลิกช้าหน่อย ถ้าพี่คมเค้าไม่ว่างมารับ ให้เราไปส่งที่บ้านเองก็ได้ เพราะยังไง ใบบุญต้องเลิกชมรมพร้อมเราอยู่แล้ว” ไผ่บอกกลับ ใบบุญเองก็นิ่งคิดรู้สึกหนักใจขึ้นมา แต่ก็ยอมพยักหน้ารับอยู่ดี

“งั้นเรากลับก่อนนะ” ใบบุญพูดพร้อมกับเดินไปหยิบกระเป๋าตัวเอง

“ให้เราเดินไปส่งมั้ย” ไผ่ถามอีกครั้ง

“อย่าเลย ไผ่ซ้อมต่อเถอะ เราเดินไปเองได้ ขอบใจนะ” พูดจบ ใบบุญก็รีบเดินออกจากโรงยิมอย่างรวดเร็ว

..

..

..

เมื่อเดินมาถึงรถใบบุญก็รีบเปิดประตูเข้าไปนั่งทันที

“สวัสดีฮะพี่คม” เด็กหนุ่มยกมือไหว้คมที่เอนตัวพิงเบาะรถอยู่

“อืม อ่ะ น้ำสตอเบอรี่ปั่น” คมตอบรับพร้อมกับส่งแก้วน้ำให้ใบบุญ เด็กหนุ่มรับมาดูดกินทันที คมก็ขับรถออกจากโรงเรียน ใบบุญนั่งดูดน้ำสตอเบอรี่ไปด้วย สายตาก็มองคมไปด้วยเพราะเห็นคมเงียบไป

“พี่คมฮะ..คือ” ใบบุญจะพูดถามบางอย่าง

“นึกยังไงไปเข้าชมรมบาส” คมถามดักขึ้นมาก่อน

“ก็…ไผ่ชวน…แล้วใบบุญไม่รู้จะเข้าชมรมอะไรดี” เด็กหนุ่มตอบเสียงอ่อยๆ

“แล้วทำหน้าที่อะไร” คมถามอีก ดวงตาก็มองไปที่ถนนข้างหน้าไม่ได้หันมามองใบบุญสักเท่าไร

“ก็คอยดูแลนักกีฬา คอยช่วยงานในชมรมนั่นแหละฮะ ใบบุญเล่นบาสฯไม่เป็นพี่สันกับไผ่เลยให้ช่วยงานพวกนี้แทน” ใบบุญตอบกลับมาอีก เด็กหนุ่มนั่งมองหน้าคมอยู่ตลอดเวลา ในใจก็นึกอย่างให้คมหันมามองตนเองบ้าง ใบบุญรู้สึกไม่ดีเลยเวลาที่คมไม่มองมาที่ตนเอง เมื่อได้ยินที่ใบบุญพูดบอก คมก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นมาเหมือนเยาะๆ

//หึ เข้าใจคิดนะ ไอ้เด็กบ้า// คมพึมพำออกมา

“พี่คมว่าอะไรนะฮะ” ใบบุญถามขึ้นเพราะได้ยินไม่ชัด

“เปล่า  พี่แค่บ่นเรื่องรถติดน่ะ แล้วเราน่ะ นึกยังไงถึงไปเข้าชมรมบาสฯ ชมรมอื่นไม่มีเหรอ” คมถามกลับ เด็กหนุ่มเงียบไปนิด

“พี่คมฮะ” ใบบุญเรียกร่างสูงที่กำลังขับรถ

“หืม” คมขานรับ แต่ตาก็มองไปข้างหน้า

“ทำไมพี่คมไม่หันมามองใบบุญเลยล่ะฮะ” เด็กหนุ่มถามเสียงแผ่ว ทำให้คมชะงักไปนิด แล้วหันไปมองใบบุญทันที

“ก็พี่ขับรถ” คมตอบกลับ แต่จริงๆแล้ว เขาหงุดหงิดเรื่องที่ใบบุญไปเข้าชมรมเดียวกับไผ่ เลยทำให้ไม่อยากมองหน้าใบบุญตอนนี้เท่านั้นเอง

“วันอื่น พี่คมก็ขับรถ แต่ก็หันมามองหน้าใบบุญได้เลยนี่ฮะ” ใบบุญเถียงกลับไปเบาๆ คมถอนหายใจออกมาก่อนจะยกมือลูบหัวใบบุญ ร่างสูงไม่คิดว่าการกระทำของเขาจะทำให้ใบบุญคิดมากแบบนี้

“ขอโทษๆ อ่ะ พี่มองแล้ว พอใจรึยัง” คมมองหน้าใบบุญด้วยสายตาอบอุ่นและยิ้มให้เด็กหนุ่มขณะที่รถติดไฟแดงพอดี ทำให้ใบบุญนิ่งไปนิด อยู่ๆใบหน้าก็ร้อนผ่าว หัวใจเต้นระรัว

“พะ..พอใจแล้วฮะ…พี่คมขับรถต่อได้แล้ว” เด็กหนุ่มบอกเสียงอุบอิบ รีบหันหน้าหนีคมไปอีกทางทันที ทำให้คมมองตามอย่างงงๆ ใบบุญกัดริมฝีปากล่างของตนเองเอาไว้ พยายามควบคุมหัวใจของตัวเองให้เต้นในระดับปกติให้ได้  พอไฟเขียง คมเองก็ขับรถต่อไปเรื่อยๆ ไม่ได้พูดอะไรต่อ จนมาถึงบ้าน แต่เมื่อมาถึงบ้าน ใบบุญก็ถูกคิมลากไปดูหนังด้วยกัน ส่วนคมก็ต้องเตรียมตัวออกไปทำงานกับกมลนอกบ้าน

..

..

..

“พี่คมจะกลับดึกมั้ยฮะ” ใบบุญถามขึ้นเมื่อเดินออกมาส่งกมลพร้อมกับคิม ช่วงที่คิมคุยกับกมล ใบบุญจึงปลีกตัวมาหาคมที่ยืนรออยู่ที่รถ

“ก็ยังไม่แน่ใจนะ อาจจะดึกหน่อย ทำไมเหรอ” คมถามกลับ

“เปล่าฮะ แค่อยากรู้เฉยๆ” ใบบุญบอกเสียงอ้อมแอ้ม

“พรุ่งนี้ไม่ได้ไปโรงเรียนก็นอนตื่นสายหน่อยก็ได้นะ” คมบอกกลับยิ้มๆ ใบบุญส่ายหน้าไปมา

“ไม่ได้หรอกฮะ ใบบุญต้องตื่นมาช่วยยายทำงานบ้านที่บ้านใหญ่” เด็กหนุ่มตอบกลับมา ทำให้คมยิ้มรับกับความขยันของเด็กหนุ่ม

“อ่า ตามใจเราเลย งั้นก็อย่านอนดึกนะ รู้มั้ย” คมบอกส่งท้าย ก่อนที่กมลจะพยักหน้าให้ไปที่รถ ส่วนคิมก็เดินมาเกาะไหล่ใบบุญ

“ดูท่า คมจะห่วงใบบุญไม่น้อยเลยนะ” คิมพูดยิ้มๆ

“ฮะ แต่ใบบุญก็ห่วงพี่คมเหมือนกัน พี่คิมฮะ งานที่พี่คมกับคุณกมลทำด้วยกัน มันอันตรายมากมั้ยฮะ” ใบบุญถามคิมด้วยความอยากรู้ คิมมองตามหลังรถที่เคลื่อนออกไปนอกรั้วบ้านด้วยสายตาวิตกนิดๆ

“นั่นสินะ พี่ก็อยากรู้เหมือนกัน” คิมตอบกลับมา ก่อนจะชวนใบบุญเข้าไปดูหนังในบ้านต่อ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เช้าของวันใหม่

วันนี้เป็นวันหยุด ใบบุญจึงตื่นสายกว่าเดิมนิดหน่อย แต่ก็ยังเช้ามากพอที่จะมาช่วยงานยายตนเองในบ้านใหญ่ของกมล เด็กหนุ่มทำทุกอย่างตั้งแต่ปัดกวาดเช็ดถู และช่วยยายตนเองเตรียมอาหารเช้าในครัว

“ใบบุญเอ๊ย ไปอาบน้ำอาบท่าได้แล้วล่ะ” ยายของเด็กหนุ่มพูดบอกเมื่อเห็นว่าใบบุญช่วยงานในส่วนที่ต้องรับผิดชอบเรียบร้อยแล้ว

“ฮะ เดี๋ยวใบบุญอาบน้ำเสร็จแล้ว จะรีบมาช่วยจัดโต๊ะอาหารนะฮะยาย” ใบบุญพูดบอกกับยายตนเองก่อนจะเดินออกจากบ้านใหญ่เพื่อไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

“พี่ลพฮะ พี่ลพ” ใบบุญเรียกลพที่เดินอยู่ข้างหน้าตนเอง ทำให้ลพสะดุ้งเฮือกรีบหันมามองทันที

“ใบบุญทำให้พี่ลพตกใจรึเปล่าฮะ” เด็กหนุ่มถามขึ้น

“ป่ะ..เปล่า..พี่คิดว่าเป็นสองคนนั่น…เอ่อ..ช่างมันเหอะ ว่าแต่เราเรียกพี่ทำไม” ลพบ่นพึมพำก่อนจะถามใบบุญกลับไป

“อ่อ พี่ลพเห็นพี่คมรึเปล่าฮะ” ใบบุญถามขึ้นมาทันที

“พี่คมอ่ะเหรอ ยังไม่ตื่นล่ะมั้ง เมื่อคืนกลับมาดึกนี่” ลพตอบกลับ ใบบุญพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะขอตัวไปอาบน้ำ เมื่อใบบุญอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย จึงตั้งใจจะเดินไปดูคมที่บ้าน แต่พอไปถึงก็ยังเห็นว่าบ้านเงียบอยู่ ใบบุญจึงไม่อยากเรียกรบกวนคมแต่อย่างไร จึงเดินย้อนกลับไปที่บ้านใหญ่

“ไปรบกวนอะไรพี่คมอีกล่ะ” เสียงแข็งของหญิงสาวดังขึ้น ทำให้ใบบุญชะงักไปนิด

“เปล่าฮะ ใบบุญไม่ได้ไปรบกวนอะไรพี่คมเลย” เด็กหนุ่มตอบกลับเมื่อเห็นว่าคนที่ถามตนเองคือไหม

“ไม่รบกวน แต่ก็เดินมาจากทางบ้านพี่คมอ่ะนะ” ไหมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“ใบบุญแค่ไปดูเฉยๆฮะ ว่าพี่คมตื่นรึยัง แต่พอเห็นบ้านปิดเงียบ ใบบุญก็เดินมานี่เลย” เด็กหนุ่มตอบออกมาตรงๆ

“หึ นายน่ะ จะหาเรื่องทำให้พี่คมเค้าลำบากไปถึงเมื่อไร เป็นแค่คนที่ถูกแม่ทิ้งแล้วมาขออาศัยอยู่ที่นี่เท่านั้นเอง แต่ทำตัวเหมือนกับเป็นเจ้านายของทุกคนเลยนะ” ไหมพูดว่าออกมาอย่างหมั่นไส้ เพราะตั้งแต่ใบบุญเข้ามาอยู่ ทุกคนก็เหมือนจะเอ็นดูและดูแลเด็กหนุ่มเหมือนกับเป็นเจ้านายอีกคน ทั้งๆที่เด็กหนุ่มเป็นแค่หลานของแม่บ้านที่นี่เท่านั้น

“เปล่านะฮะ ใบบุญไม่เคยคิดว่าใบบุญเป็นเจ้านายของใครเลยนะฮะ” เด็กหนุ่มรีบพูดบอกออกมา

“ไม่เคยคิด แล้วไอ้ที่ทำอยู่มันหมายความว่าไง ต้องให้พี่คมไปรับไปส่งที่โรงเรียน ซื้อนั่นซื้อนี่ให้ นายคงแกล้งทำตัวน่าสงสาร ให้พี่คมซื้อของให้สินะ” ไหมพูดว่าออกมาอีก เด็กหนุ่มดวงตาร้อนผ่าว เพราะไม่อยากให้ใครเข้าใจตนเองผิดแบบนี้

“ใบบุญไม่เคยทำอะไรแบบนั้นนะฮะพี่ไหม พี่คมซื้อให้ใบบุญเอง จะให้ใบบุญปฏิเสธยังไงล่ะฮะ” ใบบุญพูดบอกเสียงสั่นๆ

“นายมันน่าสมเพช ถูกแม่ทิ้งไม่พอ ยังจะมาทำความเดือดร้อนให้กับคนอื่นอีก” ไหมบอกออกมาอย่างเหลืออด เพราะคมสนใจแต่ใบบุญไม่เคยสนใจหญิงสาวเลยสักนิด ทำให้ความอิจฉาก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ

“คนอื่นที่เธอว่า มีใครบ้างล่ะ บอกหน่อยสิ” เสียงนิ่งเรียบของคิมดังขึ้นทางด้านหลัง ทำให้ไหมชะงักกึก หน้าเสียขึ้นมาทันที

“คะ..คุณคิม” หญิงสาวหันไปมองก็เห็นคิมยืนกอดอกมองมานิ่งๆ ร่างบางลงมาเดินออกกำลังกายยามเช้า และบังเอิญมาเจอไหมที่กำลังพูดจาต่อว่าใบบุญอยู่พอดี

“ก่อนที่เธอจะต่อว่าใคร ช่วยไปหาข้อมูลมาให้ดีๆกว่านี้หน่อยนะ เธอรู้ได้ไง ว่าคมเค้าเดือดร้อน เค้าเคยพูดให้เธอฟังเหรอ ส่วนชั้นกับคุณกมล ก็ไม่เคยคิดว่าการดูแลใบบุญเป็นเรื่องที่เดือดร้อนเลยสักนิด ถ้าเดือดร้อนจริง คุณกมลเค้าจะให้ใบบุญเข้ามาอยู่ที่นี่ทำไม ชั้นรู้นะ ว่าเธอเองก็รู้ดีว่า ใบบุญไม่ได้ทำความเดือดร้อนให้ใคร แต่อคติในใจเธอมากกว่าที่มันบอกว่าการเป็นอยู่ที่นี่ของใบบุญทำให้คนอื่นเดือดร้อน ทั้งๆที่ในความเป็นจริงแล้ว คนที่เดือดร้อนน่าจะเป็นเธอคนเดียวมากกว่ามั้ง” คิมพูดบอกออกมาเป็นชุด ทำให้หญิงสาวเม้มปากเข้าหากันแน่น แต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมา

“พี่คิมฮะ อย่าว่าพี่ไหมเลยนะฮะ” ใบบุญพูดขอเมื่อเห็นสีหน้าของไหมไม่ดีนัก ถึงแม้ว่าตนเองจะถูกต่อว่า แต่ใบบุญก็สงสารไหมไม่น้อยเหมือนกันที่ถูกคิมต่อว่าแบบนี้

“เรานี่ใจดีเกินไปแล้วนะใบบุญ” คิมหันไปว่าใบบุญไม่จริงจังนัก

“พี่คิม” ใบบุญพูดเสียงอ่อยๆอ้อนๆ คิมถอนหายใจออกมาเบาๆ

“เธอมีอะไรต้องทำก็ไปทำเถอะไหม ชั้นพูดแค่นี้แหละ ส่วนเรานะใบบุญ เข้าไปในบ้านกับพี่ดีกว่า” พูดจบ คิมก็กอดคอใบบุญพาเดินเข้าบ้านทันที ทิ้งให้หญิงสาวยืนฮึดฮัดอยู่คนเดียว

++++++++++++++++  60% ++++++++++++++++++

“คมมันไปไหนซะละ ทำไมไม่มากินข้าวด้วยกัน” กมลถามขึ้นเมื่อได้เวลาอาหารเช้า

“พี่คมพึ่งตื่นครับนาย กำลังอาบน้ำแต่งตัวอยู่ ฝากมาบอกว่าเช้านี้คงไม่ได้ร่วมโต๊ะกับนายครับ” กิจพูดขึ้น กมลพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะนั่งกินข้าวพร้อมกับคิมและใบบุญ เด็กหนุ่มนั่งกินก็คอยมองไปที่ประตูทางเข้าห้องอาหารเป็นระยะ พลางนึกเป็นห่วงว่าคมจะได้กินข้าวเช้าแล้วรึยัง แต่พอกินอาหารเช้าเสร็จ ไหมก็ยกของหวานออกมาเสริฟ ใบบุญไม่กล้าสบตาหญิงสาวสักเท่าไร มีเพียงคิมเท่านั้นที่มองหน้าไหมด้วยสายตาเรียบนิ่ง จนกมลต้องเอ่ยถามออกมา แต่คิมก็บอกปัดไม่มีอะไร พอกินอิ่มใบบุญก็ช่วยเก็บจานอาหารไปล้าง พอล้างจานเรียบร้อย ยังไม่ทันจะได้เช็ดมือให้แห้งก็ถูกคิมลากให้ไปส่งกมลที่หน้าบ้านด้วยกัน

“แล้วชั้นจะรีบกลับ ออกไปข้างนอกก็อย่าห่างเจ้าคมกับกิจล่ะ รู้มั้ย” กมลพูดย้ำขณะที่คิมเดินออกมาส่งกมลที่รถพร้อมกับใบบุญ เด็กหนุ่มเดินตามหลังไม่ห่างมากนัก พลางมองกมลกับคิมแล้วเกิดความรู้สึกในใจว่า ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ แต่ทั้งสองคนก็เหมาะสมกันมาก

“รู้แล้ว สั่งแบบนี้ทุกครั้งนั่นแหละ” คิมว่ากลับ ก่อนที่กมลจะหอมแก้มคิมต่อหน้าลูกน้องแล้วขึ้นรถไป ทำให้ใบบุญแอบอมยิ้มนิดๆ และรู้สึกเขินอายหน่อยๆ

“ยิ้มอะไรใบบุญ” คิมหันมาถามเด็กหนุ่ม

“พี่คิมหน้าแดง น่ารักจังฮะ” ใบบุญบอกกลับ พอได้ยินคิมก็ทำหน้าไม่ถูก

“อากาศมันร้อนหรอก เข้าบ้านเถอะ” คิมกลบเกลื่อน ก่อนจะกอดคอใบบุญเดินเข้าไปในบ้าน พอดีกับที่คมเดินเข้ามาทางหลังบ้านพอดี

“พี่คม” ใบบุญเห็นคมก็รีบวิ่งเข้าไปหา ทำให้คิมหัวเราะขำในลำคอเบาๆ

“พอเจอพี่คมล่ะทิ้งพี่คิมเลยนะ” คิมแกล้งพูดแซว ใบบุญยิ้มเขินนิดๆ

“ใบบุญไม่ได้ทิ้งพี่คิมสักหน่อย” เด็กหนุ่มตอบเสียงอ้อมแอ้มแล้วหันมาหาคมที่ยืนยิ้มนิดๆ

“พี่คมกินข้าวเช้ารึยังฮะ ทำไมวันนี้ตื่นสายจัง เมื่อคืนกลับมาดึกเหรอฮะ” เด็กหนุ่มรีบถามออกมาทันที

“คึคึ ตอบให้หมดนะคม” คิมพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

“พี่ยังไม่ได้กินข้าวเช้า  เมื่อคืนพี่กลับมาดึกก็เลยนอนตื่นสายนิดหน่อย” คมตอบใบบุญทุกคำถามจริงๆ

“งั้นเดี๋ยวใบบุญหาอะไรให้กินนะฮะ” ใบบุญพูดบอกพร้อมกับทำท่าจะเดินไปในครัว แต่คมดึงแขนเด็กหนุ่มเอาไว้ก่อน

“ไม่ต้องหรอกใบบุญ เห็นไหมบอกว่าเตรียมให้พี่กับเจ้ากิจไว้แล้วน่ะ” คมพูดขึ้น ทำให้ใบบุญกับคิมชะงักไปนิด ใบบุญพยักหน้ารับช้าๆ รู้สึกผิดหวังนิดหน่อยที่ตนเองไม่ได้เป็นคนเตรียมอาหารให้คม ส่วนคิมก็ยืนกอดอกหน้านิ่ง

“อ่อ คุณคิมครับ เห็นกิจมันบอกว่า นายให้ผมกับกิจพาคุณคิมกับใบบุญไปข้างนอกใช่มั้ยครับ” คมหันมาถามคิมเมื่อนึกได้

“อืม แต่นายไปกินข้าวก่อนเถอะ ส่วนใบบุญก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วล่ะ” คิมพูดบอกกับคมและใบบุญ

“ฮะ” ใบบุญตอบรับก่อนจะเดินแยกออกไปทางหลังบ้าน ส่วนคมก็ทำท่าจะเดินแยกไปกินข้าวเช้า

“เดี๋ยว” คิมเรียกคมเอาไว้ก่อน

“คุณคิมมีอะไรเหรอครับ” คมถามขึ้น คิมเหลือบตาไปรอบๆเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้นก็มองหน้าคมอีกครั้ง

“ชั้นถามอะไรนายสักอย่างได้มั้ย มันอาจจะเป็นเรื่องส่วนตัวนิดหน่อย” คิมพูดเกริ่นขึ้น คมเลิกคิ้วอย่างสงสัย ว่าคิมจะถามออะไรตนเอง

“ได้ครับ” คมตอบรับ

“ระหว่างนายกับไหม มีอะไรกันรึเปล่า” คิมถามออกมาตรงๆด้วยความอยากรู้

“มีอะไร?? หมายความว่ายังไงครับ” คมยังไม่เข้าใจคำถามของคิม

“ก็หมายความว่า นายกับไหมเป็นอะไรกันรึเปล่า มีความสัมพันธ์กันยังไง” คิมถามด้วยน้ำเสียงฮึดฮัด ทำให้คมต้องรีบประมวลผลของคำถามในทันที ก่อนที่เมียเจ้านายจะโกรธ

“ผมกับไหมไม่ได้เป็นอะไรกันครับ ก็เป็นเหมือนพี่น้องกันธรรมดา เหมือนกิจ ลพ รุธ แล้วก็คนอื่นๆน่ะครับ” คมตอบกลับ คิมนิ่งไปนิด

“นายไม่ได้มีความสัมพันธ์ฉันท์ชู้สาวกันใช่มั้ย” คิมถามอีก คมรีบโบกมือไปมา

“ไม่เลยครับ ไม่เคยคิดสักนิด คุณคิมถามแบบนี้มีอะไรรึเปล่าครับ” คมถามกลับไป คิมนิ่งไปนิด

“ไม่มีอะไร ก็แค่ถามดู ถ้านายไม่ได้คิดอะไรจริงๆ ก็อย่าไปทำอะไรเหมือนให้ความหวังผู้หญิงเค้าล่ะ รู้มั้ย เพราะผู้หญิงบางครั้งก็ทำอะไรได้มากกว่าที่เราคิดอีกนะ” คิมพูดเสียงเรียบ ก่อนจะเดินเลี่ยงไปทันที ทำให้คมยืนขมวดคิ้วหน้าเครียด ก่อนจะเดินเข้าไปที่ครัวเพื่อกินข้าวเช้ากับกิจ

“พี่คมมาแล้ว ไหมว่าจะเดินไปตามพอดีเลย” หญิงสาวพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงดีใจ คมมองหน้าไหมนิ่งๆ

“พี่ไม่ใช่เด็ก ไม่ต้องไปตามก็ได้” คมพูดเสียงเรียบ พร้อมกับจ้องหน้าไหม ทำให้หญิงสาวชะงักไปนิด

“พี่คมนั่งก่อนนะ เดี๋ยวไหมตักข้าวให้” หญิงสาวรีบเปลี่ยนเรื่องเดินไปตักข้าวใส่จานเพื่อเอาใจคมทันที คมเองก็ไม่ได้ว่าอะไร เมื่อหญิงสาวตักมาให้แล้ว คมก็นั่งกินข้าวกับกิจ

“พี่คมผัดถั่วหวานอร่อยนะ ไหมตักให้” หญิงสาวช่วยตักกับข้าวใส่จานของคม คมนิ่งไปนิด

“ไหม มีอะไรต้องทำก็ไปทำ” คมพูดเสียงนิ่ง หญิงสาวขมวดคิ้วนิดๆก่อนจะยอมลุกเดินไปอย่างว่าง่าย คมส่ายหน้าไปมาช้าๆอย่างเอือมๆ

“ทำไมไหมมันไม่รู้ตัวเลยนะ ว่าพี่ไม่ได้สนใจมันน่ะ” กิจพูดถึงหญิงสาวที่พึ่งเดินออกไป

“ไหมรู้ แต่ทำเป็นไม่รู้” คมพูดออกมาตรงๆ

“อ่า จริงสิ เมื่อเช้า ผมเห็นไหมยืนคุยอะไรกับใบบุญไม่รู้ ตอนแรกผมว่าจะเข้าไปทักเหมือนกัน แต่คุณคิมเข้าไปซะก่อน” กิจพูดขึ้น ทำให้คมเงยหน้ามองกิจทันที

“ไหมคุยอะไรกับใบบุญ” คมถามเสียงนิ่ง

“ผมก็ไม่รู้ แต่รู้ว่าคุณคิมเหมือนจะต่อว่าอะไรไหมสักอย่าง แล้วก็พาใบบุญเดินเข้าบ้านเลยครับ” กิจบอกออกมาอีกก่อนจะนั่งกินข้าวต่อ ทำให้คมนึกถึงตอนที่คุยกับคิมขึ้นมาทันที

..

..

..

..

“ยายอยากได้อะไรมั้ยฮะ ใบบุญพอมีเงินเก็บจากที่พี่คมให้ไว้ ใบบุญจะซื้อมาให้” เด็กหนุ่มที่แต่งตัวเสร็จแล้วถามยายตนเอง ขณะอยู่ในบ้านทำให้คมที่ยืนอยู่หน้าบ้านคลี่ยิ้มขึ้นมานิดๆ ที่ใบบุญยังคงเอาใจใส่ยายของตัวเองอยู่เสมอ

“ไม่เป็นไร ยายไม่อยากได้อะไรหรอก เราเก็บเงินเอาไว้เถอะ” ยายของเด็กหนุ่มบอกออกมาอย่างใจดี

“งั้นเดี๋ยวใบบุญซื้อขนมมาฝากยายนะฮะ” ใบบุญพูดขึ้น

“ตามใจ ไปได้แล้วเดี๋ยวคุณคิมเค้ารอ” ยายของใบบุญพูดเตือน ใบบุญจึงรีบออกมาจากบ้านพักทันที

“อ๊ะ พี่คม มาตั้งแต่ตอนไหนฮะ ทำไมไม่เรียกใบบุญล่ะ หรือว่าพี่คิมรออยู่ที่รถแล้วเหรอฮะ” เด็กหนุ่มถามออกมาเป็นชุด

“เปล่าหรอก พี่แค่เดินมารับเราน่ะ” คมบอกก่อนจะเดินนำไป ใบบุญก็รีบตามมาเดินข้างๆ คมเหล่มองเด็กหนุ่มนิดๆ พร้อมกับนึกดีใจที่ใบบุญใส่ชุดที่คมซื้อให้

“แต่งตัวแบบนี้น่ารักดีนะ” คมพูดชม ทำให้ใบบุญรู้สึกร้อนหน้าวูบวาบ

“ไม่หรอกฮะ” ใบบุญตอบกลับเสียงอ้อมแอ้ม

“ใบบุญ เมื่อเช้าคุยอะไรกับไหมเหรอ” คมถามขึ้นมาทันที ทำให้ใบบุญชะงักกึก ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา ได้แต่เดินก้มหน้าอย่างเดียว

“ไม่ได้คุยอะไรนี่ฮะ ก็แค่ทักกันเฉยๆ” ใบบุญตอบเสร็จก็กัดปากตัวเองน้อยๆ เพราะไม่อยากโกหกคมแบบนี้เลย แต่ใบบุญก็ไม่กล้าเล่าเรื่องที่ไหมพูดให้คมรู้

“พี่ไม่ชอบคนโกหก” คมพูดเสียงนิ่ง

“ใบบุญไม่ได้…โก..หก” ใบบุญตอบเสียงแผ่ว คมลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ คมไม่อยากจะบอกใบบุญเลยว่า ใบบุญโกหกไม่เก่งและเก็บพิรุธไม่มิด และคมก็รู้ดีว่า ถ้าเขาคะยั้นคะยอถามต่อเรื่อยๆ ใบบุญต้องร้องไห้แน่ๆ

“ไม่ได้โกหกก็แล้วไป แต่ถ้ามีใครมาว่าหรือมาพูดจาไม่ดีกับเรา เราต้องมาบอกพี่ เข้าใจมั้ย อย่าเก็บเงียบคนเดียว นี่คือการบังคับ” คมพูดเสียงเข้ม ใบบุญเงยหน้ามามองคมด้วยสายตาอ้อนๆ

“พี่คมอ่า” ใบบุญโอดครวญ

“ไม่ต้องอ้อน ไปๆ” พูดจบคมก็กอดคอใบบุญพาเดินไปที่โรงรถและไม่พูดเรื่องนี้ต่อ แต่คมก็ไม่คิดจะปล่อยเรื่องนี้เช่นเดียวกัน

+++++++++++++++++ 100% ++++++++++++++++

2   Be   Con

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ช่วงนี้ถ้าใครตามเพจยอนิมก็จะรู้ว่า ยอนิมต้องใส่ที่บล็อกคอเอาไว้นะคะ

และหมอก็สั่งห้ามไม่ให้นั่งหน้าจอคอมนานๆ T^T

ก็เลยอัพช้าบ้าง (อัพช้ามาตลอดแหละ)  = =

แต่วันนี้ก็จะไปหาหมออีกรอบ ถ้าอาการไม่เป็นอะไรมากแล้ว

ก็จะกลับมาแต่งต่อให้นะจ๊ะ