ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย!! [Yaoi , Boy’s love] – ตอนพิเศษ 14

ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย ตอนที่14  (คม x ใบบุญ)

Author: 여님  (ยอนิม)

เมื่อคมและกิจพาใบบุญและคิมมาถึงห้าง คิมก็พาใบบุญเดินซื้อของโดยมีคมกับกิจเดินตามไปตลอดทุกที่ คิมจะซื้อของให้ใบบุญเสียเป็นส่วนใหญ่

“พี่คมๆ” ใบบุญเดินไปเขย่าแขนคมเบาๆ

“ว่าไง” คมถามกลับ ตอนนี้คิมกำลังยืนเลือกเสื้อให้ใบบุญอยู่

“พี่คมคุยกับพี่คิมทีสิฮะ ว่าไม่ต้องซื้อเสื้อผ้าให้ใบบุญแล้ว ใบบุญมีที่พี่คมซื้อให้แล้วนะฮะ” เด็กหนุ่มบอกเสียงเครียดๆ เพราะนึกถึงคำที่ไหมพูดเมื่อเช้า

“ก็บอกแล้วไง ว่าพี่ขัดใจเมียเจ้านายไม่ได้” คมบอกยิ้มๆ ใบบุญหน้าหม่นลง ทำให้คมขมวดคิ้วเมื่อเห็นสีหน้าของเด็กหนุ่ม

“ทำไม มีอะไรรึเปล่า” คมถามขึ้น ใบบุญส่ายหน้าไปมาทันที

“ไม่มีอะไรฮะ ใบบุญแค่ไม่อยากให้พี่คิมกับพี่คมซื้อของให้เยอะๆแบบนี้ ทั้งๆที่ใบบุญเป็นแค่หลานแม่บ้านเท่านั้นเอง แถมยังเป็นคนขอเข้ามาอาศัยอีกตะหาก” เด็กหนุ่มพูดในสิ่งที่คาใจ

“ใครพูดอะไรให้เราไม่สบายใจรึเปล่า” คมถามเสียงนิ่ง

“เปล่าหรอกฮะ ใบบุญเกรงใจทุกคนจริงๆ” ใบบุญตอบกลับด้วยท่าทีปกติ

“ใบบุญเคยร้องขอจากพวกพี่มั้ยล่ะ” คมถามกลับ ใบบุญส่ายหน้าไปมาช้าๆ

“ไม่เคยฮะ” เด็กหนุ่มตอบตามตรง

“ใช่ไง ใบบุญไม่เคยร้องขอ แต่พวกพี่เต็มใจที่จะให้เอง แล้วใบบุญจะคิดมากทำไม เราอยากทำให้พวกพี่เสียน้ำใจอย่างนั้นเหรอ” คมถามเสียงจริงจัง

“ใบบุญไม่อยากให้พวกพี่เสียน้ำใจหรอกฮะ แต่ใบบุญรู้สึกว่าสิ่งที่พวกพี่ให้มันมากเกินไปสำหรับเด็กอย่างใบบุญ” เด็กหนุ่มรีบพูดอธิบายออกมา

“มีหน้าที่เรียนก็คิดแต่เรื่องเรียน ไม่ต้องมาคิดมากเรื่องพวกนี้หรอก ตราบใดที่สิ่งที่พวกพี่ทำ มันไม่ได้ทำให้พวกพี่เดือดร้อนอะไร ใบบุญก็ไม่เห็นต้องคิดมาก” คมพูดให้เด็กหนุ่มเข้าใจในสิ่งที่ตนเองกับคิมคิด

“แต่…” เด็กหนุ่มก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี

“ไม่ต้องแต่…..” คมพูดดักคอเสียงเข้ม ทำให้ใบบุญชะงักนิ่งไปทันที ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก

“ไปหาคุณคิมได้แล้ว” คมบอกกลับ จริงๆเขาไม่อยากดุใบบุญสักเท่าไร แต่ถ้าไม่ดุ ใบบุญก็จะไม่ยอมรับในความหวังดีของพวกเขา ใบบุญเดินไปหาคิมด้วยท่าทีหงอยๆ สักพักเด็กหนุ่มก็รู้สึกอยากเข้าห้องน้ำ คิมจึงบอกให้คมเป็นคนพาไป ส่วนคิมก็ยืนเลือกอยู่กับกิจ

“เบื่อรึไง” คมถามขึ้นขณะพาใบบุญเดินไปห้องน้ำ

“เปล่าฮะ” เด็กหนุ่มตอบเสียงอ่อยๆ

“น้อยใจที่ถูกพี่ดุเมื่อกี้รึไง” คมแกล้งถาม ทำให้ใบบุญหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที มีอาการอึกอักเหมือนกับเด็กที่ถูกจับผิดได้ ทำให้คมยกยิ้มขึ้นนิดๆ ก่อนจะกอดคอใบบุญเข้ามากอดเอาไว้ขณะที่ยังคงเดินอยู่ ทำให้ใบบุญใจเต้นตึกตัก

“ดุนิดดุหน่อยก็น้อยใจนะเราน่ะ” คมบอกออกมาอย่างขำๆ

“ก็ใบบุญไม่อยากโดนพี่คมดุนี่ฮะ เหมือนตัวเองเป็นเด็กไม่ดีเลย” เด็กหนุ่มพูดเสียงอ่อยๆ คมหัวเราะในลำคอเบาๆ

“ถ้าไม่อยากโดนดุ ก็ต้องเชื่อฟังพี่เข้าใจมั้ย” คมย้ำเตือนอีกครั้ง

“ฮะ” เด็กหนุ่มตอบรับเสียงแผ่ว เมื่อไปถึงห้องน้ำ ใบบุญก็จะตรงไปที่โถยืนปัสสาวะ แต่คมเดินตามไปจับคอเสื้อเอาไว้ก่อน

“มีอะไรเหรอฮะ” ใบบุญหันมาถามอย่างงงๆ

“ไปเข้าห้องน้ำ” คมพูดขึ้น เพราะห้องน้ำในห้างมีคนเข้าค่อนข้างเยอะ คมรู้สึกไม่อยากให้เด็กหนุ่มยืนทำธุระร่วมกับคนอื่น

“แต่…” ใบบุญจะค้าน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นสายตากดดันของคม

“ก็ได้ฮะ” ใบบุญตอบรับก่อนที่คมจะพาใบบุญไปเข้าห้องน้ำด้านในสุด โดยที่คมยืนรออยู่หน้าประตูห้องน้ำ

“มองอะไร” คมถามชายคนหนึ่งที่หันมามองตั้งแต่เห็นใบบุญเดินเข้ามา ด้วยน้ำเสียงเข้มๆ ทำให้อีกฝ่ายรีบหันหน้าหนีทันที

(ปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้จริงๆ) คมนึกในใจ ไม่นานนักใบบุญก็เปิดประตูออกมาแล้วเดินไปล้างมือ

“พี่คมไม่เข้าห้องน้ำเหรอ” เด็กหนุ่มถามขึ้น คมส่ายหน้าไปมา

“เราออกไปหาคุณคิมกันเถอะ” คมพูดบอก เมื่อเห็นว่าใบบุญล้างมือเรียบร้อยแล้ว แต่ไม่ทันที่จะเดินออกจากห้องน้ำ ใบบุญก็ชะงักนิดๆ

“อ่าว ใบบุญ…เอ่อ…สวัสดีครับพี่คม” ไผ่ที่เดินเข้ามาในห้องน้ำทักขึ้นอย่างแปลกใจ ก่อนจะยกมือไหว้คมที่ยืนอยู่ข้างๆใบบุญ คมพยักหน้ารับ พร้อมกับรู้สึกหงุดหงิดในใจที่มาเจอไผ่ที่นี่โดยบังเอิญ

“ไผ่ มาเที่ยวเหรอ” ใบบุญทักเพื่อนยิ้มๆ

“อืม ก็ที่บอกว่าจะนัดมาดูหนังไง แล้วใบบุญบอกว่ามาไม่ได้” ไผ่พูดพร้อมกับมองหน้าคมนิดๆ

“ขอโทษทีนะไผ่ เราไม่สะดวกจริงๆ” ใบบุญตอบกลับเพื่อนเสียงอ่อยๆ

“แล้วไหนใบบุญบอกว่าจะไปทำธุระกับที่บ้าน ทำไมถึงมาห้างได้ล่ะ” ไผ่ถามกลับ เพราะเขาอยากรู้ว่าจริงๆแล้วใบบุญมีธุระหรือมีใครไม่อนุญาตให้มากันแน่ ซึ่งใครคนนั้นที่ไผ่คิดคือร่างสูงของคมที่ยืนหน้านิ่งอยู่ข้างๆใบบุญนั่นเอง

“ก็มาทำธุระกับที่บ้าน ที่นี่ไงล่ะ มีอะไรอีกมั้ย ถ้าไม่มีพี่คงต้องขอตัวพาใบบุญออกไปก่อนล่ะกัน” คมพูดออกมาเสียงนิ่ง พร้อมกับมองไผ่ด้วยสายตาเย็นชา ในใจรู้สึกไม่พอใจกับคำพูดของเด็กหนุ่มไม่น้อย

“เอ่อ..เราไปก่อนนะไผ่” ใบบุญรีบพูดบอกเมื่อคมดึงแขนของใบบุญให้เดินออกจากห้องน้ำ

“เอาไว้เราจะโทรหานะ” ไผ่รีบพูดบอกส่งท้ายทันที ก่อนที่คมกับใบบุญจะเดินหายไปตรงทางเดินหน้าห้องน้ำ

..

..

//ถ้าไม่ติดว่าเป็นเด็ก จะจับกดลงชักโครกแม่ง// คมกัดฟันพูดออกมาอย่างฉุนๆ

“พี่คม ใบบุญเจ็บ” เด็กหนุ่มพูดขึ้นเมื่อคมเผลอบีบแขนของใบบุญแรงไปนิด

“อ่ะ..โทษที…อ่าว ทำไมมายืนรอตรงนี้ล่ะครับคุณคิม” คมรีบปล่อยแขนของใบบุญแล้วถามคิมที่มายืนรออยู่ตรงทางเข้าไปห้องน้ำ กิจเดินมากระซิบบอกเรื่องที่ดนัยเข้ามาทักคิม ทำให้คมหน้าเครียดลงนิด

“งั้นเรากลับกันเลยมั้ยครับ” คมถามขึ้นเพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของคิมและใบบุญ

“ไม่ ชั้นจะเดินเที่ยวต่อ” คิมตอบอย่างชัดเจน กิจหันมามองหน้าคมเพื่อขอคำตัดสินใจ

“ก็ได้ครับ แต่อย่าแยกตัวไปไหนคนเดียวนะครับคุณคิม” คมบอกกำชับ คิมพยักหน้ารับ ก่อนจะพาใบบุญไปเดินเลือกซื้อของกันต่อ พอได้ของที่ต้องการครบแล้ว คมกับกิจก็พาคิมกับใบบุญตรงกลับบ้านทันที เมื่อมาถึงบ้านใบบุญเอาของเข้าไปเก็บในบ้านพักของตนเอง แล้วกลับมาช่วยงานยายในครัวบ้านใหญ่

..

..

..

..

“มายืนทำอะไรแถวนี้ใบบุญ” คมถามขึ้นหลังจากที่เดินออกมาจากห้องทำงานของกมล

“พี่คม ไปกินข้าวในครัวกับใบบุญมั้ยฮะ คือ..ใบบุญไม่อยากนั่งทานพร้อมพี่คิมกับคุณกมลที่โต๊ะอาหาร ใบบุญเกรงใจ” เด็กหนุ่มพูดชวน คมนิ่งคิดก่อนจะยอมพยักหน้า เพราะคิดได้ว่า เผลอๆ กมลอาจจะเรียกตนเองร่วมโต๊ะด้วยก็เป็นได้ เมื่อเห็นว่าคมตกลงแล้ว ทั้งสองก็พากันเดินไปที่ห้องครัวทันที

“คมจะกินข้าวเย็นพร้อมกับใบบุญเลยมั้ย” ป้านีถามขึ้นเมื่อเห็นคมเดินเข้ามา ในครัว ส่วนลูกน้องคนอื่นๆ ป้านีจะทำอาหารเป็นหม้อใหญ่ๆ หลายๆอย่างๆ ไปตั้งไว้ที่ศาลาในสวนเพื่อให้ลูกน้องของกมลที่อยู่ในความดูแล ได้มาตักกินกันตามอัธยาศัย หรือถ้าใครจะทำกินเองภายในบ้านพัก กมลก็ไม่เคยห้าม

“ครับ ผมกินพร้อมกับใบบุญเลยครับ” คมตอบกลับ เพราะป้านีจะแยกอาหารสำหรับแม่บ้านเอาไว้ต่างหาก

“พี่คม ผมกินด้วยคนนะพี่” ลพเดินเข้ามาจากทางประตูหลังพูดขึ้น

“แล้วมึงไม่ไปกินกับพวกไอ้รุธไอ้กิจรึไง” คมถามกลับ ก่อนที่รุธกับกิจจะเดินยิ้มกริ่มตามเข้ามา ลพรีบเดินมาหลบด้านหลังของคมทันที ทำให้ใบบุญมองอย่างงงๆ

“ผมสองคนมากินด้วยนะพี่คม” รุธพูดบอก คมเลิกคิ้วนิดๆก่อนจะหันมามองคนด้านหลังตนเอง ลพส่ายหน้าไปมาเพื่อให้คมปฏิเสธกิจกับรุธ

“เอาสิ ใบบุญตักข้าวเผื่อไอ้สามตัวนี่ด้วยนะ” คมพูดยิ้มๆ ก่อนจะล็อคคอลพเอาไว้แล้วกระซิบบางอย่าง ลพมีสีหน้าบึ้งๆนิดๆ

“เออๆ กินก็ได้” ลพบอกเสียงขุ่นๆ ก่อนที่ทุกคนจะนั่งร่วมโต๊ะอาหารในครัว รวมไปถึงดา กับไหมด้วย โต๊ะนั่งเป็นแบบวงกลม ลพนั่งลงข้างๆคมด้านหนึ่ง ใบบุญจะเดินมานั่งข้างคมอีกด้าน แต่ถูกไหมแย่งนั่งไปก่อน ทำให้เด็กหนุ่มชะงักไปนิด ลพจึงพูดไล่ให้ไหมไปนั่งระหว่างกิจกับรุธ แต่หญิงสาวไม่ยอม

“เดี๋ยวใบบุญไปนั่งตรงนั้นก็ได้ฮะ” เด็กหนุ่มพูดบอก เพราะเหลือที่นั่งที่เดียวคือระหว่างกิจกับรุธ

“ลพ มึงน่ะลุกมานั่งนี่เลย ให้ใบบุญนั่งข้างพี่คม” กิจพูดขึ้นเสียงเข้ม ก่อนที่ลพจะส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอแต่ก็ยอมลุกไปแต่โดยดี เพราะอยากให้ใบบุญนั่งข้างคมเหมือนกัน

“ทำไมต้องสลับที่นั่งให้วุ่นวายด้วยนะ ตรงไหนว่างก็นั่งไปสิ” ไหมพูดบ่นออกมา เพราะรู้สึกหมั่นไส้ที่ทุกคนดูจะเป็นห่วงและเข้าข้างใบบุญอยู่ตลอดเวลา คมได้ยินแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ใบบุญนั่งลงข้างๆคมด้วยสีหน้าหงอยๆ เพราะกลัวว่าตนเองจะเป็นต้นเหตุของความวุ่นวายในการสลับที่นั่ง

“อ่ะ กินเข้าไป จะได้โตไวๆ แล้วก็เลิกคิดมากด้วย” คมพูดดักขึ้น ทำให้ใบบุญเงยหน้าขึ้นมามองนิดๆ

“ใบบุญเปล่าคิดมากสักหน่อย” เด็กหนุ่มบอกเสียงอ่อย คมจึงใช้นิ้วชี้ไปขยี้ที่ระหว่างหัวคิ้วทั้งสองข้างของใบบุญ

“ไม่ได้คิดมาก แต่คิ้วเนี่ย ขมวดเป็นโบว์เลยนะ” คมพูดแซว

“พี่คม ตักพะแนงถึงมั้ย ไหมตักให้เอามั้ยคะ” เสียงของหญิงสาวแทรกขึ้นมา แต่ไม่ทันที่คมจะตอบอะไร ลพก็เป็นฝ่ายยกชามแกงพะแนงมาตั้งตรงด้านหน้าของคม ทำให้หญิงสาวชักสีหน้าใส่ลพทันที ส่วนดา กิจ รุธ ก็แอบขำเบาๆ

“ไม่ต้องห่วงพี่คมหรอกไหม ถ้าพี่คมตักอะไรไม่ถึง เดี๋ยวชั้นยกให้พี่คมเองก็ได้ เกรงใจเธอน่ะ ทำงานเหนื่อยๆ กินข้าวเข้าไปเหอะ” ลพพูดดักคอออกมา ไหมจึงได้แต่ส่งสายตาอาฆาตไปให้ลพแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ก่อนที่ทุกคนจะนั่งกินข้าวเย็นไปพร้อมกัน ส่วนกมลกับคิมก็นั่งกินกันอยู่ที่ห้องอาหารสองคน เนื่องจากใบบุญกินพร้อมคนอื่นๆในครัวแล้ว

..

..

..

..

“คืนนี้พี่คมออกไปทำงานกับคุณกมลเหรอฮะ” ใบบุญถามขึ้นในช่วงหัวค่ำ ขณะมานั่งเล่นในบ้านของคม

“ใช่ คุณคิมก็คงไปด้วยล่ะมั้ง” คมตอบกลับขณะยืนสูบบุหรี่ไปด้วยรีดผ้าไปด้วย ใบบุญขมวดคิ้วเข้าหากันนิด

“ใบบุญรีดให้ดีกว่าฮะ พี่คมอ่ะ สูบบุหรี่ไปด้วยรีดไปด้วย เดี๋ยวขี้บุหรี่ก็หล่นใส่เสื้อหรอกฮะ” ใบบุญพูดพร้อมกับลุกเดินมาหาคม คมจึงวางเตารีดให้ใบบุญเป็นคนรีดเสื้อตัวเองให้ พร้อมกับขยี้หัวใบบุญเบาๆ

“บ่นจัง บ่นเหมือนเป็นแม่เลยนะ” คมพูดแซวขึ้นขำๆ

“ใบบุญไม่กล้าเป็นแม่พี่คมหรอก กลัวโดนลูกบีบคอตาย คึคึ” ใบบุญตอบกลับพร้อมกับรีดเสื้อให้คมไปด้วย

“ไม่กล้าเป็นแม่ แล้วถ้าเป็น….” คมที่กำลังจะพูดบางอย่างออกมา ชะงักไปนิด เมื่อรู้สึกตัวว่าเกือบหลุดพูดคำบางคำออกมาซะแล้ว ทำให้ใบบุญหันมามองหน้าคมอย่างงงๆ

“เป็นอะไรเหรอฮะ” ใบบุญถามกลับอย่างสงสัย

++++++++++++++++++++++ 50% +++++++++++++++++

“เปล่า อ๊ะๆ รีดต่อสิ เดี๋ยวเสื้อพี่ก็ไหม้หรอก” คมเปลี่ยนเรื่อง เพราะไม่อยากให้ใบบุญสงสัยมากนัก เด็กหนุ่มรีบหันไปรีดต่อทันที

“ไม่ไหม้สักหน่อย พี่คมอ่ะ ชอบทำให้ใบบุญตกใจ” เด็กหนุ่มบอกออกมาอย่างขำๆ คมยืนมองร่างเล็กของใบบุญที่ยืนรีดเสื้อของตนเองด้วยความรู้สึกหลากหลาย  ความคิดผิดชอบชั่วดีตีกันให้มั่วไปหมด คมเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่าสิ่งที่ตนเองรู้สึกกับใบบุญมันเป็นไปในเชิงไหน ก่อนที่จะขยับไปยืนซ้อนทางด้านหลังของใบบุญ  พร้อมกับยกมือข้างหนึ่งโอบกอดคอของใบบุญเอาไว้ ไม่ได้รัดแน่นอะไร คางที่เต็มไปด้วยไรหนวดวางเบาๆบนหัวของเด็กหนุ่ม ใบบุญชะงักกึก รู้สึกร้อนหน้าขึ้นมาทันที หัวใจเต้นระรัวเมื่อรับรู้ถึงความอบอุ่นจากอกแกร่งของคม ที่แผ่ซ่านทั่วแผ่นหลังของตนเอง

“พะ..พี่คม” ใบบุญเรียกคมเสียงอึกอัก รู้สึกเหมือนหน้าตนเองจะระเบิดเสียให้ได้

“หืม” คมตอบรับในลำคอ พร้อมกับก้มลงหอมเส้นผมนิ่มของใบบุญอย่างถือวิสาสะ ซึ่งใบบุญเองก็รู้สึกได้เหมือนกันว่าคมทำอะไร

“บะ..ใบบุญรีดเสื้อไม่ถนัด” เด็กหนุ่มตอบเสียงอ้อมแอ้ม อยากจะขยับตัวแต่ก็ไม่กล้า

“หอมจัง” คมพูดพร้อมกับหอมเส้นผมของใบบุญอีกครั้ง

“อะไรเหรอฮะ” ใบบุญถามกลับไป

“ผมของเราน่ะ หอมดีนะ ใช้ยาสระผมยี่ห้ออะไร” คมถามแต่มือก็ยังกอดคอใบบุญจากทางด้านหลังอยู่

“ก็ยี่ห้อเดียวกับพี่คมนั่นแหละฮะ พี่คมเป็นคนซื้อมาเผื่อใบบุญด้วยนี่นา” เด็กหนุ่มตอบกลับมาอีก เริ่มรู้สึกเหมือนใจตัวเองไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“เหรอ แต่ทำไมพี่ใช้แล้วไม่รู้สึกหอมเหมือนกับตอนเราใช้กันนะ” คมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบปกติ ใบบุญวางเตารีดไว้ตรงที่ตั้งพร้อมกับจับแขนแกร่งของคมที่กอดตนเองเอาไว้ ไม่ได้แกะออกแต่อย่างไร เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองคม

“แล้วนี่พี่คมได้สระผมรึเปล่าฮะ” ใบบุญถามขึ้น ตอนนี้ใจของใบบุญคิดถึงเรื่องความหอมของยาสระผมกลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่างในใจ

“สระ พึ่งสระเมื่อตอนอาบน้ำเนี่ยแหละ” คมพูดบอก

“ไหน ใบบุญดมหน่อยสิฮะ จะได้รู้ว่าหอมรึเปล่า” ใบบุญพูดขึ้น คมจึงก้มหน้าตัวเองเข้าหาใบบุญที่เงยหน้าขึ้นมา หน้าผากของคมแนบไปกับหน้าผากของใบบุญ

“คึคึ ดมท่านี้ได้ไงล่ะฮะ” ใบบุญบอกออกมาอย่างขำๆและจักกะจี้เมื่อเส้นผมของคมทิ่มไปตามใบหน้าของตนเอง คมจึงจับใบบุญให้หันมาหาตนเอง แล้วอุ้มตัวใบบุญขึ้นในขณะที่เด็กหนุ่มยืนตัวตรง ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของคมอยู่ระดับเอวบางของใบบุญ ส่วนใบบุญก็รีบเกาะไหล่ของคมเอาไว้ทันที คมเงยหน้ามองใบบุญยิ้มๆ

“งั้นท่านี้คงดมได้แล้วสินะ” คมตอบยิ้มๆ ใบบุญนิ่งไปนิดเมื่อเห็นรอยยิ้มอบอุ่นแกมกรุ้มกริ่มของคม เหมือนมีมนต์สะกดให้เด็กหนุ่มค่อยๆก้มใบหน้าลงไปที่เส้นผมของคม เพราะใบบุญถูกอุ้มอยู่ ทำให้เด็กหนุ่มอยู่ตำแหน่งสูงกว่าคม มือเล็กทั้งสองข้างก็กอดคอกอดไหล่แกร่งของคมเอาไว้กันตก

ฟอด…

“หอมเหมือนกันฮะ” เด็กหนุ่มตอบเสียงอ้อมแอ้ม และดันตัวเองขึ้นมานิดๆ ในช่วงนี้ทำให้คมกับใบบุญสบสายตากันพอดี คมส่งยิ้มอ่อนๆให้ใบบุญ

“พี่คมไม่เมื่อยเหรอฮะ อุ้มใบบุญไว้แบบนี้อ่ะ” เด็กหนุ่มถามเสียงแผ่วๆ

“ไม่เมื่อยนะ ให้อุ้มทั้งวันทั้งคืน พี่ก็อุ้มได้” คมตอบกลับ ทำให้ใบบุญยิ้มออกมานิดๆ

“พี่คมแข็งแรงจัง” ใบบุญตอบกลับ ตอนนี้เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าตนเองควรจะพูดหรือคุยอะไร จึงหาเรื่องถามกลบเกลื่อนไปอย่างนั้นเอง

“แล้วเราชอบที่พี่แข็งแรงแบบนี้มั้ยล่ะ” คมถามกลับ ใบบุญพยักหน้ารับทันที

“ชอบฮะ พี่คมแข็งแรง มีกล้ามด้วย ใบบุญอยากมีบ้าง” ใบบุญบอกออกมาตามที่คิด คมหัวเราะขำในลำคอเบาๆ

“จะมีไปทำไม” คมถามขึ้นยิ้มๆ

“ก็จะได้แข็งแรงแล้วปกป้องตัวเองได้ไงฮะ” เด็กหนุ่มตอบออกมาตามที่คิด เพราะคิดเสมอว่า ถ้ามีกล้ามหรือตัวใหญ่ๆ ก็จะไม่มีใครมาแกล้งตนเอง

“ไม่ต้องหรอก พี่จะปกป้องเราเอง พี่จะดูแลเราเอง ดีมั้ย ใบบุญเป็นเด็กน่ารักๆแบบนี้เนี่ยแหละ ดีแล้ว” คมบอกเสียงจริงจัง

“พี่คมจะปกป้อง จะดูแลใบบุญจริงๆเหรอฮะ”  ใบบุญถามด้วยน้ำเสียงตื้นตัน

“เราอยากให้พี่ดูแลเรามั้ยล่ะ” คมถามกลับ เด็กหนุ่มพยักหน้ารับหงึกหงัก

“ใบบุญอยากอยู่กับพี่คม พี่คมจะไม่ทิ้งใบบุญไปไหน เหมือนกับที่แม่ทิ้งใบบุญใช่มั้ยฮะ” เด็กหนุ่มถามเสียงสั่น ซึ่งคมเองก็พอรู้ว่าใบบุญมีปมเรื่องนี้ ถึงแม้ว่าตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ ใบบุญเริ่มจะดูแจ่มใสและร่าเริงขึ้น แต่ก็มีบางช่วงเวลาที่เด็กหนุ่มนั่งหงอยคิดถึงเรื่องที่ตนเองถูกทิ้งเหมือนกัน

“พี่จะไม่ทิ้งเราไปไหน พี่สัญญา  เราเองเถอะ จะทิ้งพี่ไปรึเปล่า” คมถามกลับไปบ้าง

“ไม่ฮะ ใบบุญจะไม่ทิ้งพี่คมไปไหนเหมือนกัน” เด็กหนุ่มรีบตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจังเช่นกัน ทำให้คมยิ้มรับ

“ต่อให้มีคนดูแลใบบุญดีกว่าพี่ ใบบุญก็จะไม่ทิ้งพี่ใช่มั้ย” คมถามอีก

“ไม่ทิ้ง ใบบุญจะอยู่กับพี่คม อยู่กับยาย” ใบบุญตอบทันที ทำให้คมยิ้มออกมาได้

“จำคำพูดนี้ไว้ให้ดีนะ ถ้าวันไหนใบบุญทิ้งพี่ พี่จะตามไปลากตัวใบบุญกลับมา” คมแกล้งพูดขู่ ใบบุญย่นจมูกใส่คมนิดๆ

“ง่ะ พี่คมชอบทำหน้าโหดใส่ใบบุญ” ใบบุญตอบกลับขำๆ คมจึงค่อยๆวางเด็กหนุ่มลงยืนกับพื้น พร้อมกับหอมเส้นผมนิ่มอีกครั้ง

“ถ้าไม่อยากให้โหด ก็เชื่อฟังพี่ล่ะกัน รีดผ้าต่อได้แล้ว เราจะได้ไปพักผ่อนบ้าง” คมพูดทิ้งท้าย ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ภายในห้องนอนทันที ทิ้งให้ใบบุญยืนรีดผ้าต่อ คมเข้ามาส่องกระจกในห้องน้ำก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ๆ

//เฮ้อออ…อย่าน่ารักไปมากกว่านี้เลยใบบุญ พี่จะแย่เอา// คมพูดกับตัวเองในกระจกก่อนจะจัดการอารมณ์ที่พลุ่งพล่านของตนเองให้มอดลง

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

หลังจากเมื่อคืน จนถึงช่วงบ่ายๆของวันนี้ ใบบุญก็ไม่เจอหน้าคมอีกเลย พอไปสอบถามกับลพก็ได้รับคำตอบว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องนิดหน่อย ทำให้คมต้องอยู่ที่สำนักงานใหญ่กับกมล ใบบุญนั่งเล่นอยู่ในสวนไม่กล้าเข้าไปหาคิม เพราะได้ยินมาว่าคิมกำลังอารมณ์ไม่ดีเช่นกัน ใบบุญมองโทรศัพท์อยากจะโทรไปหาคมแต่ก็ไม่กล้า เพราะกลัวว่าจะรบกวนเวลาทำงาน

Tru….Tru…Tru

เสียงโทรศัพท์ของใบบุญดังขึ้นเด็กหนุ่มยิ้มกว้างรีบหยิบขึ้นมาดู แต่ก็ต้องหุบยิ้มช้าๆ เมื่อเบอร์ที่โทรเข้ามาไม่ใช่เบอร์ของคม แต่เด็กหนุ่มก็กดรับอยู่ดี

“ว่าไงไผ่” ใบบุญรับสายเพื่อนที่โรงเรียน

(“ทำอะไรอยู่ใบบุญ เราโทรมากวนรึเปล่า”) ไผ่ถามขึ้น

“ไม่รบกวนหรอก ไผ่มีอะไรเหรอ” ใบบุญถามกลับไป

(“เราจะโทรมาบอกว่า พรุ่งนี้ใบบุญต้องเข้าชมรมตอนเย็นด้วยนะ พวกเรามีซ้อมเพื่อไปแข่ง อาจารย์เค้าจะมอบหมายหน้าที่ให้ทุกคนพรุ่งนี้”) ไผ่บอกกลับมา

“อืม ได้สิ” ใบบุญตอบรับ

(“แต่ว่า ใบบุญคงต้องบอกคนที่บ้านด้วยนะ ว่ามันต้องเลิกเย็นหน่อย ทางบ้านของใบบุญเค้าสะดวกมารับรึเปล่า”) ไผ่ถามกลับมาอีก ใบบุญนิ่งไปนิด เพราะยังไม่รู้ว่าคมจะว่างหรือไม่ เพราะรู้ว่าช่วงนี้งานของกมลมีปัญหา คมจึงต้องคอยอยู่ช่วยจัดการอะไรหลายๆอย่าง

“ยังไม่รู้เลย ต้องรอถามก่อนน่ะ” ใบบุญตอบกลับไปตรงๆ

(“งั้นเหรอ ก็ลองถามดูก่อนล่ะกัน ถ้าทางบ้านของใบบุญไม่สะดวกมารับ เราไปส่งใบบุญได้นะ เราเอามอเตอร์ไซค์ไปโรงเรียน”) ไผ่พูดเสนอขึ้น พอดีกับที่มีเสียงสายซ้อนดังแทรกเข้ามา ใบบุญดูที่หน้าจอก็ยิ้มกว้างเพราะเห็นว่าเป็นเบอร์ของคม

“ไผ่ๆเดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยให้คำตอบนะ เราต้องวางแล้วล่ะ เจอกันพรุ่งนี้นะ” ใบบุญบอกกับเพื่อนอย่างเร่งรีบ ก่อนจะตัดสายของไผ่เพื่อรับสายของคมที่โทรเข้ามา

“ฮะ พี่คม” ใบบุญรับสายเสียงใส รู้สึกหัวใจพองโตเพียงแค่คมโทรเข้ามาหา

(“คุยกับใครอยู่ ขึ้นรอสายน่ะ หืม”) คมถามเสียงนิ่ง

“ไผ่โทรเข้ามาบอกเรื่องชมรมพรุ่งนี้ฮะ แล้วนี่พี่คมทำงานอยู่รึเปล่า ว่างแล้วเหรอฮะ” ดูท่าใบบุญจะไม่ได้สนใจจะเล่ารายละเอียดเรื่องที่ไผ่โทรเข้ามามากนัก เด็กหนุ่มอยากรู้เรื่องของคมเสียมากกว่า คมเองก็พอรู้จึงถอนหายใจออกมาเบาๆ

(“พอดีพี่จะกลับบ้านแล้วล่ะ เลยโทรมาหาเราก่อน ว่าอยากกินอะไรมั้ย พี่จะได้ซื้อไปให้”) คมถามกลับมา ทำให้ใบบุญรู้สึกดีใจไม่น้อย ที่คมนึกถึงใบบุญอยู่เสมอ

“ไม่อยากกินอะไรหรอกฮะ ใบบุญอยากเจอพี่คม” เด็กหนุ่มตอบออกไปอย่างที่คิด ทำให้คมนิ่งเงียบไปนิด

“พี่คมฮะ..ทำไมเงียบไปล่ะ” เด็กหนุ่มถามอย่างงงๆ

(“ไม่มีอะไร พี่เองก็อยากเจอเราเหมือนกัน”) คมตอบกลับ ทำให้ใบบุญยิ้มออกมาได้

“งั้นพี่คมกลับบ้านเร็วๆนะฮะ” ใบบุญพูดขึ้น ทำให้คมรู้สึกดีไม่น้อย เพราะก่อนหน้านี้ไม่เคยมีความรู้สึกว่าอยากจะกลับไปที่บ้านหรือที่ไหนเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้เขาอยากกลับไปเจอหน้าใบบุญเร็วๆ ทุกวันเหมือนมีบางอย่างเตือนใจว่ามีใครบางคนคอยอยู่ที่บ้าน

(“ครับๆ อีก 1 ชั่วโมงเจอกันนะ”)  คมบอกทิ้งท้ายก่อนจะวางสายไป ใบบุญนั่งยิ้มกับโทรศัพท์อยู่คนเดียว อารมณ์หงอยๆเหงาๆก่อนหน้านี้หายไปทันที

..

..

..

..

“พี่คม” ใบบุญยิ้มกว้างเมื่อเห็นคมเดินเข้ามาหา ขณะที่ใบบุญนั่งช่วยยายตนเองเด็ดใบโหระพาอยู่บนเสื่อใต้ต้นมะม่วง ความจริงใบบุญรับรู้ว่าคมกลับมาถึงสักพักใหญ่ๆแล้ว แต่คมเข้าไปคุยธุระกับคิมในบ้านใหญ่มาก่อน ถึงจะเดินมาหาใบบุญ

“ทำอะไรอยู่ หืม” คมถามขึ้น พร้อมกับนั่งลงบนเสื่อข้างๆใบบุญ

“ช่วยยายเด็ดใบโหระพาฮะ” ใบบุญตอบกลับยิ้มๆ คมมองหน้ายายของใบบุญนิดๆ

“ป้านี พรุ่งนี้คุณคิมจะออกเดินทางแต่เช้ามืด ป้าทำพวกแซนวิชใส่กล่องให้คุณคิมทานบนรถด้วยนะครับ” คมพูดบอกกับป้านี

“อ่าว คุณคิมจะไปไหนเหรอคม” ป้านีถามอย่างสงสัย ใบบุญก็สงสัยเช่นเดียวกัน คมมีสีหน้าเครียดลงนิดๆ

“นายให้คุณคิมไปเที่ยวกับเพื่อนสัก 2-3 วันน่ะครับ” คมตอบกลับ

“แล้วพี่คมไปด้วยรึเปล่าฮะ” ใบบุญรีบถามทันที ทำให้คมยิ้มออกมานิดๆ

“ไม่ได้ไปหรอก แต่วันไปรับอาจจะต้องไป ทำไม อยากไปเที่ยวด้วยเหรอ” คมแกล้งถามเพื่อเปลี่ยนเรื่อง เพราะไม่อยากให้ใบบุญมารับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น

++++++++++++++++++++ 100% +++++++++++++++++

2  Be   Con

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อัพครบร้อยแล้วคร่า