ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย!! [Yaoi , Boy’s love] – ตอนพิเศษ 15

ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย ตอนที่15  (คม x ใบบุญ)

Author: 여님  (ยอนิม)

“เปล่าฮะ ใบบุญแค่ถามดูเท่านั้นเอง” เด็กหนุ่มตอบเสียงอ้อมแอ้ม

“หรือว่ากลัวไม่มีคนไปรับไปส่งที่โรงเรียน” คมแกล้งถามอีก ใบบุญส่ายหน้าไปมา

“ไม่ใช่สักหน่อย” เด็กหนุ่มตอบกลับทันที

“จริงสิคม ความจริง ให้ใบบุญขึ้นรถประจำทางไปเรียนเองก็ได้นะ ให้คมไปรับไปส่งแบบนี้ทุกวัน ป้าเกรงใจ อีกอย่างช่วงนี้เห็นว่างานยุ่งๆกันอยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ” ป้านีพูดขึ้น

“ป้าต้องไปคุยกับนายเองแล้วล่ะครับ เพราะนายกับคุณคิมบอกให้ผมไปรับไปส่งใบบุญ นอกเสียจากว่าถ้าผมไม่ว่างก็ต้องมีคนอื่นไปรับแทน” คมบอกเสียงจริงจัง เพราะส่วนหนึ่งคมเองไม่อยากให้ใบบุญขึ้นรถประจำทางคนเดียว

“แต่ป้าเกรงใจ คมเองก็มีงานต้องทำเยอะแยะ แล้วยังต้องมารับส่งเด็กคนเดียวอีก” ป้าใจบอกด้วยน้ำเสียงกังวลเพราะไม่สบายใจกับเรื่องนี้สักเท่าไร

“ป้าครับ พวกผมทำทุกอย่างด้วยความเต็มใจ เราอยู่ด้วยกันที่นี่เหมือนครอบครัว ป้าเองก็ดูแลผมดูแลคนอื่นๆเหมือนกับแม่คนหนึ่ง เรื่องแค่นี้ไม่ถือว่าเป็นการรบกวนอะไรหรอกครับ พวกเราแค่ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน และผมก็เชื่อว่า นายเองก็คิดแบบนี้เหมือนกันครับ” คมพูดขึ้นเสียงจริงจัง ทำให้ป้านียิ้มออกมาอ่อนๆ ก่อนจะลูบหัวหลานชายตนเองที่นั่งเงียบฟังผู้ใหญ่คุยกัน

“ถือว่าใบบุญมันยังมีบุญ ไม่ได้ถูกทิ้งให้โดดเดี่ยวได้นาน ลำพังตัวป้าเอง คงให้อะไรใบบุญได้ไม่มากเท่าที่คมกับคุณกมลให้ ……ใบบุญเองก็ต้องเชื่อฟัง และสำนึกในบุญคุณของคุณกมล คุณคิม แล้วก็พี่คมเอาไว้ให้มากๆนะลูกนะ” ป้านีพูดขึ้นกับหลานชายตัวเอง

“ฮะ ใบบุญจะตั้งใจเรียน ใบบุญจะตอบแทนบุญคุณทุกคนแน่นอนฮะยาย” ใบบุญตอบกลับเสียงจริงจัง ทำให้คมเองอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ เมื่อคุยกันไปได้สักพัก ป้านีก็ลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปที่บ้านใหญ่ ให้คมกับใบบุญนั่งเด็ดพวกใบกระเพรา ใบโหระพากันต่อเรื่อยๆ

“เอ่อ..พี่คมฮะ ใบบุญมีเรื่องจะบอก” ใบบุญพูดขึ้นเมื่อนึกบางอย่างได้

“อะไร” คมถามกลับ

“คือ ไผ่โทรมาหาใบบุญบอกว่าพรุ่งนี้อาจารย์นัดสมาชิกชมรมเพื่อมอบหมายหน้าที่ อาจจะทำให้เลิกชมรมช้า ยังไงพี่คมไม่ต้องไปรับใบบุญก็ได้นะ เดี๋ยวใบบุญกลับเอง” เด็กหนุ่มพูดบอกมา ทำให้คมขมวดคิ้วเข้าหากันทันที

“แล้วทำไมถึงเลิกช้า มอบหมายหน้าที่ให้ก็น่าจะเสร็จแล้วไม่ใช่รึไง” คมถามกลับทันที

“ใบบุญก็ไม่รู้เหมือนกันฮะ” ใบบุญตอบเสียงอ่อยๆ เมื่อเห็นสีหน้าของคม

“เดี๋ยวพี่ไปรับ ไม่ต้องกลับเอง” คมพูดขึ้น ใบบุญนิ่งไปนิด แต่ก็ยอมพยักหน้ารับ

“ก็ได้ฮะ” ใบบุญตอบรับก่อนจะนั่งเด็ดใบกระเพราต่อ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“พี่คิมออกไปตั้งแต่เช้าแล้วเหรอฮะ” ใบบุญถามคมขณะที่คมกำลังขับรถไปส่งใบบุญที่โรงเรียน

“อืม” คมตอบรับในลำคอ

“ทำไมจู่ๆพี่คิมก็ไปเที่ยว ตอนไปห้างไม่เห็นพี่คิมพูดอะไรเลย” เด็กหนุ่มพูดกับตัวเองลอยๆ

“พอดีเพื่อนคุณคิมเค้าโทรมาชวนกระทันหันน่ะ” คมพูดเลี่ยงไม่อยากให้ใบบุญรับรู้

“อ๋อ” ใบบุญตอบรับบ้าง แล้วไม่ได้ซักถามต่อแต่อย่างไร

..

..

..

“เย็นนี้พี่จะมารับนะ อย่ากลับเอง เข้าใจมั้ย” คมพูดกำชับเด็กหนุ่มอีกครั้งเมื่อมาส่งตรงที่ประจำในโรงเรียน

“ฮะ ขอบคุณฮะพี่คม” ใบบุญยกมือไหว้คมอีกครั้ง ก่อนจะเปิดประตูรถลงไปพร้อมกับสะพายกระเป๋าตรงไปยังอาคารเรียน ส่วนคมก็ขับรถไปหากมลต่อทันที

“ใบบุญ” เสียงเรียกใบบุญดังขึ้นขณะที่เด็กหนุ่มกำลังจะเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องเรียน

“อ่าว ไผ่ พึ่งมาเหรอ” ใบบุญทักขึ้นยิ้มๆ

“อืม ป่ะ ขึ้นห้องกันเถอะ” ไผ่พูดชวนพร้อมกับดึงกระเป๋าใบบุญออกจากหลังของใบบุญเพื่อมาถือให้เอง

“อ๊ะ..ไผ่ เราถือเองได้” ใบบุญทักท้วงขึ้นมา พร้อมกับทำท่าจะแย่งกระเป๋าคืน

“เราถือให้ ใบบุญตัวเล็ก กระเป๋ามันหนัก เดินขึ้นบันได เดี๋ยวก็ปวดหลังเอาหรอก” ไผ่พูดบอกพร้อมกับเดินนำใบบุญขึ้นไปทันที เพื่อไม่ให้ใบบุญแย่งกระเป๋าคืน ทำให้ใบบุญจำต้องรีบวิ่งตามหลังไผ่ขึ้นไปบนห้องติดๆ

“ฮั่นแน่!! สวีทกันแต่เช้าเลยนะ คู่นี้อ่ะ” เสียงของสาลี่เพื่อนผู้หญิงในห้องทักขึ้นใบบุญทำหน้างงๆ

“สวีทอะไรเหรอสาลี่” ใบบุญถามกลับ

“ไม่ต้องทำมาเป็นถามเลย กลบเกลื่อนใช่มั้ยล่ะ” หญิงสาวยังคงแซวยิ้มๆ

“อย่าแซวใบบุญนักสิสาลี่” ไผ่ว่าเพื่อนไม่จริงจังนัก

“แหม รีบปกป้องเลยนะ ไม่แซวก็ได้ย่ะ” สาลี่บอกกลับก่อนจะหันไปคุยกับเพื่อนๆคนอื่นๆต่อ ทิ้งให้ใบบุญคิดถึงคำพูดของเพื่อนเมื่อสักครู่อยู่คนเดียว

“จริงสิ ใบบุญบอกคนที่บ้านรึยัง ว่าวันนี้จะต้องอยู่เย็นน่ะ” ไผ่ถามเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

“บอกแล้ว เดี๋ยวพี่คมมารับเอง” ใบบุญตอบยิ้มๆ ทำให้ไผ่ชะงักไปนิด

“งั้นเหรอ แลดูพี่คมจะห่วงใบบุญมากเลยนะ” ไผ่ถามขึ้นเสียงเรียบ แต่ใบบุญก็ยังคงยิ้มกว้าง

“ก็คงห่วงล่ะมั้ง ขนาดเราขอกลับบ้านเอง พี่คมก็ไม่ยอม” ใบบุญตอบยิ้มๆ

“แล้วแบบนี้เมื่อไรใบบุญจะเข้าสังคมของเพื่อนๆได้ล่ะ” ไผ่ถามกลับ ทำให้ใบบุญเลิกคิ้วขึ้นอย่างงงๆ

“เข้าสังคมอะไร” ใบบุญถามกลับไปอย่างสงสัย

“ก็วัยอย่างพวกเราน่ะ มันก็ต้องมีบ้างที่ต้องเที่ยวเล่นกับเพื่อน ไปไหนมาไหนกับเพื่อน ทำอะไรตามใจตัวเองและช่วยเหลือตัวเองให้ได้ แล้วตั้งแต่ที่ใบบุญเข้ามาเรียน เรายังไม่เคยเห็นใบบุญจะยอมไปไหนกับพวกเรากับพวกเพื่อนๆบ้างเลย แล้วแบบนี้เมื่อไรใบบุญจะสนิทกับเพื่อนๆล่ะ” ไผ่พูดอธิบายออกมา ทำให้ใบบุญนิ่งไปนิด

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่พี่คมจะมารับเรากลับบ้านล่ะ” ใบบุญถามอย่างซื่อๆ ไผ่ถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ใบบุญควรจะทำอะไรๆด้วยตัวเองได้แล้วนะ ถ้าวันข้างหน้า ไม่มีพี่คม ไม่มีคนคอยมาดูแลใบบุญ ใบบุญจะทำยังไง” ไผ่บอกออกมาอีก ทำให้ใบบุญนิ่งเงียบไปทันที เพราะทำให้นึกถึงเรื่องที่ถูกแม่ทิ้งให้อยู่คนเดียว ตอนนั้นเด็กหนุ่มเสียใจจนแทบคิดอะไรไม่ออก รู้สึกเจ็บ รู้สึกจุก หน่วงในใจ แต่ก็พอตั้งสติดั้นด้นมาหายายของตนเองได้ แต่ถ้าไม่มียาย ใบบุญเองก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ตนเองจะเป็นอย่างไร จะดูแลตัวเองได้หรือไม่ คำพูดของไผ่ในครั้งนี้เหมือนสะกิดต่อความรู้สึกบางอย่างขึ้นมา

“เอ่อ…ใบบุญ คิดมากอะไรรึเปล่า เราพูดอะไรให้ใบบุญไม่พอใจรึเปล่า” ไผ่รีบถาม เมื่อเห็นว่าใบบุญหน้าซีดลงและเงียบไปในทันที

“ป่ะ…เปล่า ไม่มีอะไรหรอก เราลงไปที่หน้าเสาธงกันเถอะนะ เดี๋ยวก็เข้าแถวแล้ว” ใบบุญชวนไผ่เพื่อเปลี่ยนเรื่องคุย ไผ่เองจึงไม่ซักถามอะไรใบบุญมากนัก เพราะไม่สบายใจเหมือนกันที่ทำให้ใบบุญมีสีหน้าแบบเมื่อสักครู่

..

..

..

..

..

คม หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาใบบุญในช่วงเย็น

(“ฮะพี่คม”) เสียงใบบุญรับสาย

“เรียนอยู่รึเปล่า” คมถามกลับไป เพราะกลัวจะรบกวนเวลาเรียนของใบบุญ แต่เขาก็กะเวลาเอาไว้เหมือนกัน

(“เรียนคาบสุดท้ายเสร็จแล้วฮะ กำลังจะไปชมรม”) ใบบุญตอบกลับมาอีก คมหน้าเครียดลงนิดๆ เพราะเขาต้องไปจัดการงานบางอย่างให้กมล เลยทำให้ไม่สามารถไปรับใบบุญได้

“ใบบุญ เย็นนี้พี่คงไม่ได้ไปรับเรานะ แต่พี่จะให้ลพรับแทน เรากลับกับเจ้าลพก่อนนะ” คมพูดบอกเด็กหนุ่ม ใบบุญนิ่งเงียบไปนิด

(“พี่คม ใบบุญขอกลับเองได้รึเปล่าฮะ”) ใบบุญพูดขอขึ้น ทำให้คมหน้าเครียดทันทีเมื่อได้ยิน

“เมื่อเช้าพี่บอกเราไว้ว่าอะไรใบบุญ พี่บอกแล้วไง ว่าให้เชื่อฟังพี่น่ะ” คมว่ากลับไปเสียงเข้ม

(“ขะ…ขอโทษฮะ”) ใบบุญตอบกลับมาเสียงสั่นๆ ทำให้คมรู้สึกตัวว่าตนเองเผลอดุเด็กหนุ่มไปอีกแล้ว

“อย่าร้องนะ” คมพูดปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนลง เพราะกลัวว่าใบบุญจะเป่าปี่ออกมาเสียก่อน และอาจจะต้องมีคนเข้ามาปลอบให้ใบบุญหยุดร้อง ซึ่งในความคิดของคมคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไผ่

“ร้องไห้อยู่รึเปล่า” คมรีบถามขึ้น พร้อมกับเสยผมตนเองอย่างหงุดหงิด แต่ไม่ได้หงุดหงิดใบบุญแต่อย่างไร เขาหงุดหงิดตัวเองเสียมากกว่า ที่มักจะคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เวลาที่ใบบุญทำเหมือนจะขัดใจเขา ซึ่งจุดนี้ ทำให้คมรู้ตัวว่าตนเองก็เป็นคนเอาแต่ใจไม่น้อยเหมือนกัน

(“เปล่าฮะ”) ใบบุญที่พยายามกลืนก้อนสะอื้นลงไปได้แล้ว พูดตอบกลับมา

“งั้นตกลงตามนี้นะ รอลพไปรับ รู้มั้ย พี่ให้เบอร์เรากับลพไปแล้ว ถ้าลพหาไม่เจอคงโทรหาเรา เข้าใจที่พี่พูดนะ” คมกำชับอีกครั้ง

(“เข้าใจฮะ”) ใบบุญตอบกลับ

“พี่ต้องไปทำงานต่อแล้วล่ะ แล้วเจอกันที่บ้านนะใบบุญ” คมพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกใจชื้นขึ้น

(“ฮะ แล้วเจอกันฮะ”) ใบบุญตอบรับอีกครั้งก่อนจะวางสายไป คมถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วเดินไปหาลพที่อยู่ด้านหน้าสำนักงานใหญ่ของกมล

“ไอ้ลพ” คมเรียกลพที่ยืนสูบบุหรี่อยู่

“ครับพี่คม” ลพขานรับ

“เดี๋ยวตอนที่มึงไปรับใบบุญ มึงจับตาดูเพื่อนของใบบุญที่ตัวสูงๆ ที่ชื่อไผ่ด้วยนะ” คมพูดบอกเสียงเรียบ

“ดูทำไมอ่ะพี่” ลพถามกลับ

“กูบอกให้ดูก็ดูไปเหอะ ดูแล้วก็คอยกันท่า อย่าให้มันเกาะแกะใบบุญมากเกินพอดีด้วยล่ะ” คมย้ำเจตนารมณ์ชัดเจน ทำให้ลพยิ้มกริ่ม

“อ๋อออออ ที่แท้ก็กลัวหมาคาบกระดูกไปกินนี่เอง” ลพพูดขึ้นอย่างล้อๆ คมยกยิ้มมุมปาก

“เออ เพราะกระดูกชิ้นนี้เป็นของกู หมาตัวไหนก็ห้ามแตะ” คมพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินกลับเข้าไปในสำนักงานอีกครั้ง ทำให้ลพหน้าเหวอไปนิด ที่เห็นคมยอมรับอะไรๆออกมาง่ายๆแบบนี้ ทั้งๆที่ตอนแรกพูดปัดไปปัดมาตลอด

+++++++++++++++++++++ 50% +++++++++++++++

Tru…Tru…Tru

เสียงโทรศัพท์ของใบบุญดังขึ้น ร่างเล็กหยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็นเบอร์แปลก แต่ก็คิดได้ว่าน่าจะเป็นเบอร์ของลพจึงกดรับ

“สวัสดีฮะ……….อ่า ใบบุญเองฮะพี่ลพ ………..พี่ลพมาถึงแล้วเหรอฮะ ….ใบบุญอยู่ที่โรงยิม…..ได้ฮะ…ยังไม่เลิกฮะ….ฮะ” ใบบุญพูดสายกับลพก่อนจะวางสายไป

“ใครโทรมาเหรอใบบุญ” ไผ่ที่วอร์มร่างกายอยู่ใกล้ๆ พูดถามขึ้นมา

“พี่ลพน่ะ พี่ๆที่บ้านนั่นแหละ พอดีพี่คมติดงาน เลยให้พี่ลพมารับเราแทน” ใบบุญตอบยิ้มๆ ก่อนจะเช็คจำนวนอุปกรณ์และเสื้อผ้าของทีมบาสเกตบอลตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายต่อ ไผ่เองก็พยักหน้ารับรู้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ไม่นานนักลพก็เดินเข้ามาในโรงยิม หลายคนหันไปมองอย่างแปลกใจ

“มาหาใครครับ” สันเดินออกจากสนามเข้ามาถาม ลพมองสันด้วยสายตานิ่งๆก่อนจะหันไปยิ้มให้กับใบบุญที่วิ่งเข้ามาหา

“มาหาใบบุญเองฮะพี่สัน พอดีพี่ลพมารอรับใบบุญกลับบ้านน่ะฮะ” ใบบุญรีบพูดบอก สันพยักหน้ารับรู้

“งั้นพี่ไปซ้อมต่อก่อนนะ” สันบอกกลับก่อนจะวิ่งเข้าไปซ้อมในสนามต่อ ลพมองเข้าไปในสนามก็เห็นสายตาของเด็กหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งที่หันมามองใบบุญกับลพเป็นระยะ

“เบอร์ 5 นั่นเพื่อนใบบุญเหรอ” ลพถามขึ้น ใบบุญหันไปมองก่อนจะพยักหน้ารับ

“ฮะ เพื่อนใบบุญเองชื่อไผ่ฮะ พี่ลพถามทำไมเหรอ” ใบบุญถามกลับอย่างงงๆ

“ไม่มีอะไร พอดีพี่เห็นน้องมันมองมาน่ะก็เลยคิดว่าน่าจะเป็นเพื่อนเรา” ลพตอบกลับยิ้มๆ เมื่อรู้แล้วว่าเป้าหมายที่ตนเองต้องคอยขัดคือคนไหน

“พี่ลพไปนั่งรอที่เก้าอี้ข้างสนามก็ได้ฮะ รอใบบุญเช็คอุปกรณ์แป๊บเดียว” เด็กหนุ่มบอกกลับ ลพจึงเดินไปนั่งรอใบบุญตรงเก้าอี้ข้างสนาม ส่วนใบบุญก็ไปทำหน้าที่ของตนเองต่อ

//เด็กนั่นมันอยู่ ม. 3 แน่เหรอวะ ทำไมตัวแม่งสูงเกินวัยจังวะ// ลพพูดพึมพำคนเดียว แต่ถึงไผ่จะสูงแต่ก็ยังเตี้ยกว่าลพ เตี้ยกว่าคมอยู่ดี ลพนั่งรอใบบุญอยู่สักพักใหญ่ๆ เด็กหนุ่มก็เช็คทุกอย่างเรียบร้อย เด็กหนุ่มมีเหงื่อซึมทั่วใบหน้า

“เดี๋ยวใบบุญไปบอกพี่สันก่อนนะฮะ” ใบบุญเดินมาบอกลพ ก่อนจะเดินไปหาสันที่กำลังนั่งรวมกลุ่มคุยเรื่องแผนการเล่นกับทีมโดยมีไผ่นั่งอยู่ด้วย

“พี่สัน ใบบุญเช็คทุกอย่างเสร็จแล้ว ใบบุญกลับเลยได้รึเปล่าฮะ” ใบบุญถามขึ้น

“ได้สิ” สันตอบยิ้มๆ ไผ่รีบลุกเดินไปที่กระเป๋าของใบบุญแล้วหยิบมาให้

“เดี๋ยวเราเดินไปส่งที่รถนะ” ไผ่พูดบอก แต่ลพเดินมาแย่งกระเป๋าจากมือของไผ่อย่างเนียนๆ พร้อมกับส่งยิ้มการค้าไปให้ไผ่

“ไม่เป็นไรครับน้อง พี่พาน้องชายพี่กลับไปที่รถได้ พี่ว่าเราไปรวมกลุ่มกับทีมเถอะนะ นักกีฬาที่ดีอย่าทำให้ทีมเสียเวลาเพราะเรื่องส่วนตัวเลยนะ” ลพพูดยิ้มๆ แต่ดวงตาไม่ได้ยิ้มตามไปด้วย ไผ่นิ่งงันทันทีเมื่อได้ยิน

“เราเดินไปกับพี่ลพได้ ขอบใจนะไผ่” ใบบุญบอกกลับ ไผ่ยอมพยักหน้ารับช้าๆ

“ถ้าถึงบ้านแล้วไลน์มาบอกเราด้วยนะ” ไผ่พูดทิ้งท้าย ก่อนที่ลพจะพาใบบุญออกจากโรงยิมทันที

“ใบบุญสนิทกับเพื่อนที่ชื่อไผ่มากมั้ย” ลพถามขึ้นขณะเดินมาที่รถ

“ก็สนิทฮะ ไผ่เป็นเพื่อนคนแรกของใบบุญที่นี่ แล้วก็คอยช่วยเหลือใบบุญตลอดเลย” เด็กหนุ่มพูดยิ้มๆ

//อ่อ…เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อนี่เอง// ลพพึมพำเบาๆ

“นี่ พี่ถามอะไรหน่อยสิ ใบบุญว่าระหว่างพี่คมกับไผ่เพื่อนของใบบุญ ใครหล่อกว่ากัน” ลพแกล้งถาม เพราะเด็กไผ่ก็หน้าตาดีใช่ย่อย คำถามของลพ ทำให้ใบบุญชะงักก่อนที่ใบหน้าจะขึ้นสีระเรื่อ

“กะ..ก็…พอๆกันมั้งฮะ” ใบบุญตอบเสียงแผ่วๆ พร้อมกับนึกหน้าของคนทั้งสองไปด้วย

“ไม่เอาคำตอบแบบนี้สิ ให้เลือกได้คนเดียว” ลพถามอีก ใบบุญขมวดคิ้วนิดๆ ก่อนจะก้มหน้างุด

“พี่คมฮะ” เด็กหนุ่มตอบเสียงแผ่วๆ ใบหน้าร้อนวูบวาบ ซึ่งใบบุญก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมถึงได้เขินกับคำถามของลพและคำตอบของตนเอง

“อ๊ะ แบบนี้ก็หายห่วง” ลพพูดขึ้นออกมาอย่างขำๆ

“หายห่วงเรื่องอะไรเหรอฮะ” ใบบุญถามด้วยความอยากรู้

“ไม่มีอะไร กลับบ้านกันดีกว่า ขืนกลับช้าเดี๋ยวพี่โดนพี่คมงับหัวแน่ๆ” ลพเปลี่ยนเรื่องแล้วพาใบบุญไปขึ้นรถทันที

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ก๊อกๆ

“ป้านีครับ” เสียงเคาะประตูและเสียงเรียกป้านี ทำให้ใบบุญที่นั่งเล่นอยู่ในบ้าน ในช่วง 3 ทุ่มกว่าๆ รีบลุกไปเปิดประตู เพราะจำเสียงได้

“พี่คม กลับมาแล้วเหรอฮะ” ใบบุญเรียกเสียงใสพร้อมกับโผเข้ากอดคม คมผงะถอยนิดๆ ก่อนจะยิ้มรับ

“พึ่งกลับมาถึงน่ะ” คมตอบพร้อมกับลูบหัวของใบบุญเบาๆ ป้านีเดินตามออกมาทางด้านหลัง มองภาพที่ใบบุญกอดเอวแกร่งของคมอย่างเอ็นดู

“คมมีอะไรรึเปล่า” ป้านีถามขึ้น

“พอดีนายให้ผมมาตามใบบุญไปที่บ้านใหญ่น่ะครับ มีธุระจะคุยด้วยนิดหน่อย อ่อ ใบบุญอย่าลืมเอาโทรศัพท์ไปด้วยนะ” คมพูดบอก ใบบุญจึงผละไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในห้อง แล้วเดินออกมาหาคมอีกครั้ง

“ได้แล้วฮะ” ใบบุญพูดขึ้นพร้อมกับชูโทรศัพท์ให้ดู คมพยักหน้ารับ

“เดี๋ยวผมเดินมาส่งใบบุญเองครับ ป้านีไม่ต้องห่วงนะ” คมพูดบอกกับป้านี ก่อนจะพาใบบุญหากมล เมื่อไปถึง กมลก็ไหว้วานให้ใบบุญใช้โทรศัพท์ของใบบุญโทรหาคิม แต่คิมก็จับได้ว่ากมลเป็นคนให้ใบบุญโทรไปหา คิมจึงโวยวายเสียยกใหญ่ พร้อมกับกำชับให้ใบบุญไปนอนเพราะมีเรียนในตอนเช้า

“เรานี่นะ เป็นลูกรักของคิมเขารึไง แตะไม่ได้เลยจริงๆ” กมลพูดบอกออกมาอย่างอารมณ์ดี หลังจากที่ยกมือไปขยี้หัวของใบบุญ ทำให้ใบบุญรู้สึกอบอุ่นในใจไม่น้อย ก่อนที่กมลจะลุกขึ้นบิดตัวไปมา

“ได้ยินเสียงเมียโวยวายแล้วค่อยมีแรงทำงานต่อหน่อย คมเดินไปส่งใบบุญที่บ้านก่อนไป แล้วค่อยเข้าไปหาชั้นที่ห้องทำงาน” กมลพูดขึ้นแล้วหันไปสั่งคม ก่อนจะเดินเข้าไปที่ห้องทำงาน

“หึหึ ป่ะ เดี๋ยวพี่เดินไปส่งที่บ้าน” คมหัวเราะในลำคอเพราะขำท่าทีเจ้านายตนเอง ก่อนจะชวนใบบุญกลับบ้าน เด็กหนุ่มก็ลุกตามไปทันที

“คุณกมลคงรักพี่คิมมากสินะฮะ ถึงได้เป็นห่วงตลอดเลย” ใบบุญพูดขึ้นขณะเดินกลับบ้านพัก

“ใช่ พี่ก็พึ่งเคยเห็นนายรักใครมากๆก็ครั้งนี้แหละ” คมพูดยิ้มๆ

“แล้วพี่คมล่ะฮะ อยากจะรักใครแบบนั้นบ้างรึเปล่า” เด็กหนุ่มถามด้วยความอยากรู้ คมหันมามองหน้าของใบบุญนิดๆ

“ก่อนหน้านี้พี่ไม่เคยคิดนะ แต่ตอนนี้เริ่มคิดแล้วล่ะ” คมบอกเสียงเรียบนิ่งปกติ

“แล้วเจอคนที่พี่คมรักแล้วรึยังฮะ” ใบบุญถาม ทั้งๆที่ในใจก็รู้สึกวูบไหวแปลกๆ อยากรู้คำตอบของคมเร็วๆ

“เจอแล้ว” คมบอกกลับ ทำให้ใบบุญนิ่งเงียบไปนิด

“ใครเหรอฮะ บอกใบบุญได้มั้ย” เด็กหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงเบาหวิว คมกอดคอของใบบุญเอาไว้

“ขอเวลาอีกนิด แล้วพี่จะบอกเราคนแรกเลย ว่าคนๆนั้นคือใคร” คมตอบกลับ พร้อมกับพาใบบุญเดินไปยังบ้านพัก ใบบุญนิ่งเงียบและครุ่นคิดตลอดว่าคนที่คมพูดถึงเป็นใครกันแน่ และไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงอยากรู้ขนาดนี้

“เข้านอนได้แล้วนะ เดี๋ยวพี่ไปหานายที่ห้องทำงาน” คมพูดบอกกับใบบุญเมื่อเดินมาส่งถึงหน้าบ้านแล้ว ใบบุญจับชายเสื้อของคมเอาไว้พร้อมกับกระตุกเบาๆ

“คืนนี้ใบบุญไปนอนกับพี่คมได้มั้ยฮะ” เด็กหนุ่มพูดขอ พร้อมกับก้มหน้างุดถ้าคมมองไม่ผิด เขาเห็นแก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อ

“พี่ยังไม่รู้ว่าจะคุยงานกับนายเสร็จตอนไหนเลยนะ” คมบอกกลับ ใบบุญเม้มปากนิดๆ ทำให้คมยิ้มอ่อนๆออกมา

“ก็ได้ เข้าไปบอกยายก่อนไป” คมตอบกลับมา ทำให้ใบบุญยิ้มกว้าง รีบเข้าไปขออนุญาตยายตนเองทันที ป้านีเดินออกมาส่งหลานชายหน้าประตูบ้านอีกครั้ง พร้อมกับกำชับไม่ให้ใบบุญสร้างความเดือดร้อนอะไรให้คม ก่อนที่คมจะพาใบบุญมาที่บ้านของตนเอง

“ไม่ต้องรอพี่นะถ้าง่วงก็หลับได้เลย พี่ไม่อยากโดนคุณคิมหมายหัวถ้าทำให้ลูกชายสุดที่รักของเขาตื่นไปโรงเรียนสาย” คมพูดหยอกออกมา ขณะเดินไปเปิดไฟในห้องนอนให้เด็กหนุ่ม

“ฮะ” ใบบุญตอบรับ ก่อนจะขึ้นไปนอนบนเตียงของคมอย่างคุ้นเคย คมเดินมาห่มผ้าให้

“ดูทีวีก่อนมั้ย จะได้ไม่รู้สึกบ้านเงียบ” คมพูดถามเพราะใบบุญต้องอยู่คนเดียว คมกลัวว่าเด็กหนุ่มจะกลัว

“ไม่เป็นไรฮะ” เด็กหนุ่มตอบกลับ คมยิ้มรับอ่อนๆ ก่อนจะก้มลงไปจูบที่หน้าผากเนียนของใบบุญเบาๆ

“ฝันดีนะ” คมพูดบอกก่อนจะเดินออกจากห้องนอน ใบบุญนอนนิ่ง ใบหน้าร้อนวูบ มือเล็กทั้งสองข้างยกขึ้นมาจับแก้มของตนเอง

“ทำไมหน้าร้อนขนาดนี้นะ” ใบบุญพึมพำกับตัวเอง

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“แกมีธุระที่ไหนรึเปล่าคม” กมลถามขึ้นในช่วง ตี 1

“เปล่านี่ครับ” คมตอบกลับอย่างสงสัย

“ชั้นเห็นแกมองนาฬิกาหลายรอบแล้ว มีอะไรรึเปล่า” กมลถามอีก ทำให้คมชะงักไปนิด เพราะเขาเองก็แทบไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองมองนาฬิกาบ่อยแค่ไหน

“เหรอครับ” คมตอบกลับ

“ยังจะมาเหรอครับอีก แกจะไปไหน บอกมาเลย ชั้นอนุญาต” กมลบอกกลับมา เพราะไม่เคยถือสาลูกน้องคนสนิทคนนี้เลยสักครั้ง คมทำงานให้เขาอย่างเต็มที่มาตลอด แทบจะตายแทนกันได้เลยด้วยซ้ำ

“พี่คมเค้ามีคนนอนรออยู่ที่บ้านน่ะครับ” ลพพูดแทรกขึ้นมา  ทำให้คมหันไปตบหัวไม่แรงมากนัก

“มึงรู้ได้ไง” คมถามเสียงเข้ม

“ก็ผมเห็น” ลพบอกยิ้มๆ เพราะเห็นตอนที่คมพาใบบุญเข้าไปในบ้าน

//สอดรู้สอดเห็นดีนักนะมึงน่ะ เดี๋ยวกูจะให้ไอ้สองคนนั้นสอดมึงบ้าง// คมพูดกำกวมเสียงไม่ดังมากนัก ทำให้ลพหน้าขึ้นสีทันที

//พี่คม พูดอะไรของพี่ สอดเสิดอะไร วู้ววว ทะลึ่งนะพี่น่ะ// ลพบอกกลับพร้อมหันหน้าหนีเพื่อกลบเกลื่อน

//มึงสิทะลึ่ง กูบอกรึยังว่าสอดอะไร สมองมึงนี่คิดไปไกลนะ// คมพูดพร้อมกับยกยิ้มอย่างเป็นต่อ

“นี่ แกสองคนคุยอะไรกัน ให้ชั้นรู้บ้างสิโว้ย ชั้นเป็นเจ้านายของพวกแกนะ มายืนซุบซิบกันอยู่ได้” กมลพูดว่าออกมาไม่จริงจังนัก

+++++++++++++++++++++ 100% +++++++++++++++++

2  Be  Con

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++