ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย!! [Yaoi , Boy’s love] – ตอนพิเศษ 16

ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย ตอนที่16  (คม x ใบบุญ)

Author: 여님  (ยอนิม)

“ไม่มีอะไรหรอกครับนาย พอดีว่าใบบุญมานอนที่บ้านผมเท่านั้นเอง” คมพูดบอกกลับไปด้วยท่าทีปกติ กมลหรี่ตานิดๆ

“แกสนิทกับใบบุญมากถึงขั้นให้ไปนอนค้างที่บ้านพักแกได้เลยเหรอวะ ปกติแกไม่ชอบให้ใครไปวุ่นวายกับพื้นที่ส่วนตัวแกนี่หว่า” กมลถามกลับอย่างสงสัย

“ก็สนิทกันมากตั้งแต่นายให้พี่คมเป็นคนดูแลใบบุญนั่นแหละครับ” ลพพูดออกมายิ้มๆ

ผั่วะ…

ลพถูกคมตบหัวอีกครั้ง

“ผมให้ใบบุญมานอนเล่น นอนค้างที่บ้านหลายครั้งแล้วครับนาย อีกอย่างใบบุญก็ไว้ใจได้ ผมเลยไม่กังวลอะไรมากนัก” คมเลือกที่จะตอบเรื่องความเชื่อใจให้ใบบุญเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัว แต่ไม่ได้ตอบถึงความรู้สึกสนิทสนมของตนเองกับใบบุญ

“อืม จะว่าไปมันก็ไม่แปลกอะไร ใบบุญออกจะติดแกมากขนาดนั้น แล้วคิมรู้รึเปล่าว่าแกเอาลูกชายสุดที่รักของคิมเค้าไปนอนด้วยน่ะ” กมลถามออกมาอย่างขำๆ พร้อมกับนึกถึงใบหน้าของคิมไปด้วย

“ไม่ทราบเหมือนกันครับ” คมตอบกลับ นี่เป็นครั้งแรกที่คมเสียความเป็นตัวตนไปนิดต่อหน้าเจ้านายและรุ่นน้องของตนเอง ทั้งๆที่ปกติคมมักจะเก็บอาการต่อหน้าคนอื่นได้ดี

“เออๆ งั้นแกไปดูใบบุญได้เลย ชั้นเองก็สั่งงานในส่วนของแกไปแล้วนี่ เดี๋ยวชั้นสั่งงานคนอื่นต่อ” กมลอนุญาต

“ไม่เป็นไรหรอกครับนาย ผมอยู่ช่วยงานนายก่อนได้ครับ ผมก็แค่..” คมไม่อยากทิ้งงาน เพราะช่วงนี้สถานการณ์ยังไม่ค่อยดีนัก ไหนเรื่องที่เดย์โทรมาว่าดนัยส่งคนไปตามหาคิมที่เกาะช้างอีก

“ไปนอนเหอะ แกอยู่ช่วยชั้นมาทั้งวันแล้ว พักผ่อนบ้าง คืนนี้พักให้เพียงพอ เพราะพรุ่งนี้เราต้องไปจัดการคนของดนัยอีก” กมลบอกเสียงจริงจัง คมทำหน้าครุ่นคิด

“ครับนาย ขอบคุณครับ” คมก้มหัวให้กมล ก่อนจะเดินออกไปจากห้องทำงานเพื่อตรงกลับบ้านพัก คมไขประตูเข้าไปในบ้านพัก แล้วเดินไปที่ห้องนอนทันที แสงไฟสลัวจากหัวเตียงทำให้เห็นร่างเล็กที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม คมเดินเข้าไปใกล้ๆ พร้อกับยิ้มบางๆ เมื่อเห็นใบบุญนอนหลับตาพริ้ม ความเครียดเรื่องงาน อาการเหนื่อยล้าจากการคุยงาน หายไปแทบจะทันทีเมื่อเห็นใบหน้าของใบบุญ คมค่อยๆนั่งลงที่ขอบเตียงฝั่งที่ใบบุญนอน มือแกร่งยกขึ้นไปลูบไรผมของใบบุญเบาๆ ตอนนี้ความรู้สึกของคมเด่นชัดแล้วว่า รู้สึกยังไงกับเด็กหนุ่มตรงหน้านี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นยังไง เพราะยังมีปัจจัยหลายๆอย่างที่ต้องคิดให้มาก ไหนจะเรื่องที่เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ เรื่องอายุที่ห่างกันค่อนข้างมาก เรื่องของการยอมรับของผู้ใหญ่ฝ่ายใบบุญ และที่สำคัญคือเรื่องของความรู้สึกและใจของใบบุญเอง ว่าจะยอมรับในตัวของคมได้หรือไม่ คมถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะขยับลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วขึ้นมานอนข้างๆใบบุญ

“อืออ…กลับมาแล้วเหรอฮะ” เสียงงัวเงียจากเด็กหนุ่มดังขึ้น พร้อมกับร่างเล็กที่พลิกตัวมาหาคม เพราะแรงยวบไหวของเตียง ทำให้ใบบุญรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ใบบุญปรือตาขึ้นมามองคม

“พี่ทำให้เราตื่นเหรอ” คมถามขึ้นเสียงนุ่ม พร้อมกับท้าวแขนหันไปหาใบบุญ ใบบุญช้อนสายตาขึ้นมามองคมพร้อมกับยิ้มอ่อนๆ

“เปล่าหรอกฮะ” ใบบุญตอบเสียงแผ่ว เพราะไม่อยากให้คมกังวล คมมองใบหน้าเนียนด้วยสายตาอ่อนโยน แสงสีส้มจากโคมไฟกระทบใบหน้าของบุญ ทำให้ดูน่าหลงใหลมากขึ้นกว่าทุกที โครงหน้าเรียวเล็ก ปากนิดจมูกหน่อย ทำให้คมอดไม่ได้ที่จะใช้นิ้วแกร่งเกลี่ยริมฝีปากบางอย่างแผ่วเบา ทำให้ใบบุญแทบจะตาสว่างขึ้นมาทันทีเพราะจู่ๆ หัวใจก็เต้นถี่แรงรู้สึกวาบหวามในอกเมื่อถูกลูบไล้ที่ริมฝีปากเบาๆ

“ใบบุญเคยจูบกับใครมาก่อนมั้ย” คมแกล้งถามขึ้น ทำให้ใบบุญหน้าขึ้นสี ความง่วงงุนตอนแรกหายไปเป็นปลิดทิ้ง

“จะ..จูบเหรอฮะ” ใบบุญถามเสียงอึกอัก

“อืม จูบแบบผู้ใหญ่นะ ไม่ใช่จุ๊บแบบเด็กๆเวลาที่จุ๊บแก้มแม่แก้มยาย” คมถามอีก ใบบุญเผลอกัดริมฝีปากล่างของตนเองด้วยความเขิน ใช่ว่าเด็กหนุ่มจะซื่อไปซะทุกอย่าง เพราะเรื่องพื้นฐานแบบนี้ใบบุญก็พอรู้บ้างแต่ไม่เคยปฏิบัติจริง

“อย่ากัดปากสิ” คมพูดเสียงทุ้มนุ่มพร้อมกับใช้นิ้วโป้งเกลี่ยริมฝีปากล่างของใบบุญเบาๆ เด็กน้อยรู้สึกร้อนหน้า รู้สึกเสียววูบๆที่ท้องน้อย และเกิดความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นมาตามประสาวัยที่ฮอร์โมนเริ่มพุ่งพล่าน เพียงแค่ถูกลูบไล้ริมฝีปากด้วยนิ้วของคม

“มะ..ไม่เคยฮะ” ใบบุญตอบเสียงอ่อยๆ ไม่กล้าสบตาคม ร่างเล็กค่อยๆนอนขดตัวเมื่อรู้สึกว่ามีปฏิกิริยาบางอย่างเกิดขึ้นกับตนเอง

“แล้วอยากรู้มั้ย ว่าความรู้สึกตอนที่จูบกันมันเป็นยังไง” คำถามของคม ทำให้ใบบุญหน้าเห่อร้อนด้วยความอาย

“คือ…ว่า….ใบบุญ” เด็กหนุ่มอึกอัก ไม่ใช่เพราะรู้สึกไม่ดี แต่รู้สึกเขินอายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ส่วนตัวของคมยอมรับกับตัวเองว่าเขาอาศัยความใสซื่อของใบบุญเพื่อเอาเปรียบเด็กหนุ่มร่างเล็กคนนี้

“เป็นอะไรรึเปล่า” คมถามขึ้นเมื่อเห็นว่าใบบุญขยับถอยห่างจากตนเองเล็กน้อย และนอนขดตัวนิดๆ

“ป่ะ..เปล่าฮะ คะ..คือ…มันรู้สึกแปลกๆ…เอ่อ..” ใบบุญไม่รู้ว่าจะบอกกับคมยังไง คมดึงผ้าห่มออกในทันที ใบบุญรีบนอนงอตัวอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจและเขินอาย คมมองปฏิกิริยาของใบบุญก็พอจะรับรู้อะไรบางอย่าง ร่างสูงยกยิ้มมุมปากนิดๆ

“อึดอัดใช่มั้ย” คมถามขึ้น และพอจะเข้าใจว่าทำไมใบบุญถึงได้มีอาการแบบนี้ เพียงแค่คมลูบไล้ริมฝีปากเท่านั้น ใบบุญพยักหน้ารับช้าๆ ดวงตากลมเริ่มเอ่อคลอด้วยน้ำตา

“ใบบุญเป็นอะไรไม่รู้ฮะ…มันแปลกๆ” ใบบุญพูดเสียงสั่นๆ มือของร่างเล็กดึงชายเสื้อมาปิดบังส่วนกลางกายของตนเอง

“ชู่ววว อย่าร้อง เดี๋ยวพี่ช่วยนะ เราจะได้ไม่อึดอัดแบบนี้” คมบอกด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า แค่ได้เห็นหน้าที่ส่งสายตาออดอ้อนโดยไม่รู้ตัวของใบบุญ ได้ยินเสียงสั่นๆของใบบุญก็ทำให้คมแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่

“ชะ..ช่วยยังไงฮะ” ใบบุญถามกลับ เพราะไม่เคยรู้สึกอึดอัดอะไรแบบนี้มาก่อน เพียงแค่สัมผัสจากนิ้วยาวที่ลูบริมฝีปาก เพียงแค่น้ำเสียงทุ้มนุ่มของคม เพียงแค่บรรยากาศรอบๆที่ดูนุ่มนวล ทำให้ใบบุญเกิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย

“งั้นลุกมานั่งบนตักพี่นะ พี่จะช่วยเราเอง” คมพูดเสียงพร่า ก่อนจะช้อนตัวใบบุญให้ลุกนั่งแล้วอุ้มขึ้นมานั่งบนตักแกร่งของตนเอง ใบบุญหน้าแดงก่ำ มือก็ยังคงกำชายเสื้อของตนเองลงมาปิดช่วงกลางลำตัวอยู่  คมขยับนั่งพิงหัวเตียงเอาไว้

“ถ้ารู้สึกอะไรยังไง บอกพี่นะ พี่จะได้รู้” คมบอกอีก ใบบุญพยักหน้ารับ หางตาซึมไปด้วยน้ำตา คมใช้นิ้วลูบริมฝีปากของใบบุญอีกครั้ง  ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าหาใบบุญ เด็กหนุ่มตาโตขึ้นนิดๆ หัวใจสั่นไหวอย่างรุนแรง ทันทีที่ริมฝีปากของคมประกบแนบกับริมฝีปากขอใบบุญ เด็ฏหนุ่มก็รู้สึกเหมือนสติตัวเองกำลังจะล่องลอย คมค่อยๆกดเน้นย้ำริมฝีปากของใบบุญช้าๆ ลิ้นร้อนเลียไปตามร่องปากที่สั่นระริก

“เปิดปากให้พี่นิดหนึ่งนะครับ” คมบอกออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ทำให้ใบบุญเผลอไผลเผยอริมฝีปากขึ้นน้อยๆ คมยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ลิ้นร้อนค่อยสอดเข้าไปในโพรงปากเล็ก ใบบุญเริ่มรู้สึกแปลกๆ เมื่อมีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาในโพรงปากของตนเอง เด็กหนุ่มจะขยับถอยหนี แต่คมก็รั้งเอวบางใบบุญเอาไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็ล็อคท้ายทอยของใบบุญเอาไว้ แต่ไม่ได้ล็อคแรงหรือแน่นหนาแต่อย่างไร ลิ้นร้อนค่อยๆไล่ต้อนลิ้นเล็กอย่างช้าๆสลับกับรุกเร้า ทำให้เด็กหนุ่มที่เงอะๆงะๆและตื่นกลัวในตอนแรกค่อยๆผ่อนคลายลงนิดๆ มือเรียวที่จับชายเสื้อตัวเองเอาไว้เปลี่ยนมาขยำที่อกเสื้อของคมแทน ใบบุญรู้สึกเหมือนสมองขาวโพลน ร่างกายล่องลอย คมไล่ชิมความหวานหอมภายในโพรงปากเล็กอย่างนุ่มนวล ทั้งๆที่ใจจริงอยากจะกวาดชิมให้รุนแรงมากกว่านี้ แต่ก็กลัวว่าใบบุญจะตื่นกลัวเขาจนกลายเป็นการต่อต้าน

“อื้อออ…อือ” เสียงครางแผ่วจากใบบุญ ทำให้คมพอใจไม่น้อย และรับรู้ได้ว่ากลางกายของเด็กหนุ่มแข็งขืนขึ้นมาดุนดันหน้าท้องแกร่งของคมจนรู้สึกได้ ใบบุญกำลังเคลิบเคลิ้มไปกับประสบการณ์ใหม่โดยไม่รู้ตัวว่ากลางกายของตนเองกำลังเรียกร้องบางอย่าง คมยังคงชิมความหวานจากปากของใบบุญอย่างไม่รู้สึกเบื่อ จนใบบุญเริ่มหายใจไม่ทัน คมจึงผละริมฝีปากออกมาช้าๆ ริมฝีปากของใบบุญเจ่อแดงนิดๆ ดวงตาคู่สวยสั่นระริก

“แฮ่ก..แฮ่ก” ใบบุญรีบหายใจเข้าปอด

“อ๊ะ!” ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อมือแกร่งของคมสัมผัสไปที่กลางกายของใบบุญผ่านเนื้อผ้า

“พี่คม” ใบบุญเรียกคมเสียงแผ่ว ใบหน้าเนียนแดงก่ำ

“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพี่ช่วยเราเอง” คมตอบกลับ ก่อนจะรั้งใบบุญให้ยืดตัวขึ้น แล้วคมก็รูดกางเกงนอนของใบบุญพร้อมกับชั้นใน ลงไปถึงแก้มก้นเพื่อให้กลางกายของเด็กหนุ่มได้ออกมาสูดอากาศ ใบบุญรีบยกมือปิดทันที ใบหน้าเนียนรีบมุดอกของคมเอาไว้ด้วยความเขิน คมยิ้มนิดๆ พร้อมกับดันตัวของใบบุญให้นั่งตรงๆ

“ไม่ต้องอายนะ” คมบอกอีกครั้ง ก่อนจะจับมือของใบบุญออก แก่นกายขนาดกำลังสมวัย ส่วนปลายยอดสีสวยทที่เริ่มมีน้ำใสๆปริ่มอยู่ตรงปลายยอด ทำให้คมเลียริมฝีปากของตนเองที่แห้งผากทันที

“จับไหล่พี่ไว้นะ จะจิกก็ได้ พี่ไม่ว่า” คมพูดบอกก่อนที่มือแกร่งจะค่อยขยับรูดรั้งแก่นกายยของใบบุญ

“อ๊าา…อื๊ออ..พี่คม…อ่าา” ใบบุญร้องออกมาด้วยความรู้สึกปั่นป่วนในช่องท้อง เมื่อคมขยับรูดแก่นกายของเด็กหนุ่มอย่างเป็นจังหวะ ทำให้ใบบุญจับไหล่ของคมเอาไว้นิ่ง หางตาปริ่มซึมไปด้วยหยาดน้ำใสๆ ใบบุญบรรยายไม่ถูกว่าความรู้สึกของตนเองตอนนี้เป็นยังไง คมมองหน้าใบบุญที่บิดเบี้ยวด้วยความเสียวซ่านอย่างพอใจ พร้อมกับซุกไซร้หอมซอกคอของใบบุญเพื่อกระตุ้นอารมณ์ไปด้วย มือแกร่งข้างหนึ่งลูบไปที่บั้นท้ายเนียนของใบบุญ พร้อมกับใช้นิ้วยาวลูบผ่านร่องของบั้นท้าย จนใบบุญขนลุกไปทั้งตัว

“อึ๊..อื๊อออ” ใบบุญกัดริมฝีปากของตนเองเอาไว้เพราะรู้สึกอายเสียงที่เร็ดรอดออกมาจากลำคอ

“อย่ากัดปากสิ พี่บอกแล้วไง ส่งเสียงออกมาเลยใบบุญ” คมพูดขึ้น ใบบุญหายใจหอบๆ

“อ๊าา….มะ..มันรู้สึก…อื๊ออ…พะ..พี่คม…ใบบุญ.” เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าอาการที่ตนเองเป็นอยู่คืออะไร

“เสียวใช่มั้ย” คมถามกลับไป เด็กหนุ่มพยักหน้ารับอย่างเบลอๆ คมเร่งมือของตนเองเร็วขึ้นอีก เล็บของใบบุญก็จิกลงไปที่ไหล่ของคมด้วยความเสียวซ่านภายใน

“พะ..พี่คม…มัน…อ๊าา…เหมือนมีอะไรจะออก” เด็กหนุ่มบอกออกมาด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น และรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างดุนดันบั้นท้ายของตนเองอยู่

“ปล่อยมันออกมาเลยใบบุญ ถ้าไม่ปล่อย เราก็จะไม่หายอึดอัดนะ” คมบอกเสียงพร่า มือก็เร่งรูดรั้งไม่หยุด ร่างเล็กที่นั่งบนตักแกร่งของคมสั่นระริก คมรั้งท้ายทอยของใบบุญเข้ามาประกบจูบอีกครั้ง ครั้งนี้คมกดเน้นแและรุกเร้ามากกว่าครั้งแรก ทำให้ใบบุญรู้สึกตื่นเต้น จนกระทั่งปลดปล่อยน้ำรักสีขาวใสออกมาใส่มือและเสื้อของคม พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลลงมาจากหางตาด้วย

“อื๊ออออออออ” ใบบญครางลั่นในลำคอเมื่อปลดปล่อยความอึดอัดออกมาแล้ว ร่างเล็กกระตุกอยู่สองสามครั้ง คมที่รับรู้ว่าเด็กหนุ่มปลดปล่อยแล้วก็ผละริมฝีปากออกมาช้าๆ ใบบุญหมดแรงซบไปกับไหล่ของคมทันที ร่างเล็กหายใจสั่นสะท้าน จนคมต้องจูบที่ขมับร่างเล็กเป็นเชิงปลอบขวัญ เพราะรู้ดีว่านี่คือการปลดปล่อยครั้งแรกของใบบุญ คมใช้มือข้างหนึ่งลูบหลังของใบบุญเบาๆ

“หายอึดอัดแล้วนะ” คมถามใบบุญ โดยที่ตัวเองอึดอัดมากกว่าหลายเท่าในตอนนี้

“พี่พาไปล้างตัวนะ” คมพูดบอกก่อนจะอุ้มใบบุญลงจากเตียงตรงไปยังห้องน้ำในสภาพอย่างนั้น ใบบุญยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาเพราะยังรู้สึกเขินอายอยู่ คมปล่อยใบบุญลงยืนเด็กหนุ่มรีบหันหลังให้คมทันที ทำให้เห็นร่องบั้นท้ายโผล่พ้นขอบกางเกงขึ้นมาครึ่งหนึ่ง คมยกมือข้างที่ไม่ได้เปื้อนน้ำรักของใบบุญขึ้นมาปิดปากปิดจมูกตัวเองไว้

“พี่ล้างให้มั้ย” คมถาถมขึ้น

“มะ..ไม่ต้องฮะ…บะ..ใบบุญล้างเองได้” เด็กหนุ่มบอกเสียงสั่นๆ

“งั้นเราล้างไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปเข้าห้องน้ำด้านนอก” คมพูดบอกเพราะมีห้องน้ำตรงส่วนของห้องรับแขกอยู่ด้วย คมต้องไปปลดปล่อยความอึดอัดของตนเองออกเช่นเดียวกัน

+++++++++++++++++++ 50% +++++++++++++++++

เมื่อคมได้ปลดปล่อยความอึดอัดภายในร่างกายออกไปแล้ว เขาก็ล้างมือที่อ่างล้างหน้าพร้อมกับมองกระจกไปด้วย

“ไอ้คม นี่มึงทำแบบนั้นกับใบบุญได้ไงวะ” พอความรู้สึกถูกผิดกลับเข้ามาอีกครั้ง คมก็ย้อนถามตัวเองในกระจก

“กูจะทนได้นานแค่ไหนวะเนี่ย ใบบุญพึ่งจะ 15 เองนะเว้ย” คมบ่นออกมาอีกครั้ง ก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอน คมเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ เมื่อเห็นใบบุญยั่งก้มหน้างุดอยู่ที่ปลายเตียง

“เป็นอะไรรึเปล่าใบบุญ ทำไมไม่นอนล่ะ” คมถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง เด็กหนุ่มเงยหน้ามองคมน้อยๆแล้วก้มหน้าลงไปต่อ ใบหน้าใสยังคงขึ้นสีระเรื่อ จนคมแอบรู้สึกผิดในใจ ร่างสูงเดินไปนั่งข้างๆ ใบบุญสะดุ้งนิดๆ

“กลัวพี่เหรอ หรือว่าโกรธ” คมถามขึ้น ใบบุญเงยหน้ามามองคมทันที พร้อมกับส่ายหน้าไปมา

“ไม่ได้กลัวฮะ แล้วก็ไม่ได้โกรธด้วย ใบบุญแค่…แค่..” เด็กหนุ่มรีบพูดขึ้นก่อนจะอึกอักในตอนท้าย

“แค่อะไร” คมแกล้งถาม เพราะพอจะเดาอาการของใบบุญออก

“ใบบุญแค่….รู้สึก…เอ่อ….อายน่ะฮะ” เด็กหนุ่มบอกออกมา ที่อายก็เพราะไม่เคยมีใครมาจับกลางกายของตนเองมาก่อน

“อ๊ะ” ใบบุญร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อคมอุ้มใบบุญมานั่งบนตักแกร่งของตนเอง

“รู้สึกไม่ดีรึเปล่า ที่พี่ทำแบบนั้นกับเรา” คมถามขึ้น ใบบุญหน้าแดงก่ำ ก่อนจะโอบกอดรอบคอของคมเอาไว้ พร้อมกับซุกหน้าไปกับไหล่แกร่ง

“มะ..มันรู้สึกดีมากฮะ…แต่ใบบุญก็ไม่เคยทำอะไรแบบนี้ ใบบุญสับสน ใบบุญ” เด็กหนุ่มคงจะสับสนมากจริงๆ เพราะไม่เคยมีประสบการณ์อะไรแบบนี้มาก่อน คมลูบหลังเด็กหนุ่มเบาๆ

“พี่เข้าใจ วัยของใบบุญตอนนี้มันมักจะมีเรื่องให้สับสน ให้คิดมากขึ้น แต่มันไม่เป็นอะไรหรอก เชื่อพี่นะ” คมพูดกล่อม ทำให้ใบบุญนิ่งไปนิด

“ตอนที่พี่คมอายุเท่าใบบุญ พี่คมเคยสับสนแบบนี้รึเปล่าฮะ” ใบบุญถามขึ้น แต่ก็ยังซุกหน้าอยู่อย่างนั้น

“เคยสิ” คมตอบกลับ ทำให้ใบบุญรู้สึกสบายใจขึ้นมาได้บ้าง

“แต่พี่อยากจะขออะไรเราสักอย่างได้มั้ย” คมถามขึ้นเสียงจริงจังและค่อนข้างเครียด

“ฮะ ได้ฮะ” ใบบุญตอบรับ

“เรื่องในคืนนี้ พี่ขอให้เป็นความลับระหว่างเราสองคนได้มั้ย ใบบุญอย่าไปเล่าให้ใครฟังเด็ดขาด มันแบบว่าเอ่อ..” คมไม่รู้จะพูดยังไง ว่าสิ่งที่ตนเองทำกับใบบุญมันผิด ยิ่งใบบุญอายุแค่ 15 แถมเป็นเด็กผู้ชายอีกตะหาก  แต่ไม่ทันที่คมจะนึกหาคำพูดดีๆ พูดออกมา ใบบุญก็ผละออกจากไหล่แกร่งของคมทันที

“ไม่ฮะ ใบบุญไม่เล่าให้ใครฟังแน่ๆ ใบบุญไม่กล้า ใบบุญอาย” พูดจบ ใบบุญก็ซุกหน้าลงไปต่อ ทำให้คมยิ้มมุมปากออกมาอย่างนึกขำ ท่าทางของใบบุญใสซื่อจนน่ารัก ไม่ใช่อาการเสแสร้งเหมือนคนอื่นๆที่คมเคยเจอมา

“ดีมากครับ เอาไว้ ถ้าใบบุญอึดอัด หรืออยากจะระบายความอึดอัด ให้มาบอกพี่รู้มั้ย คนที่จะช่วยให้ใบบุญหายอึดอัดได้ คือพี่คนเดียว เข้าใจมั้ยครับ” คมพูดสั่งเสียงจริงจัง เขาคงคลั่งตายแน่ๆ ถ้าใบบุญไปให้คนอื่นมาช่วยปลดปล่อยแทนที่จะเป็นเขา คมจะไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องร่างกายใสสะอาดของใบบุญเด็ดขาด …นอกจากตัวเขาเอง

“เข้าใจฮะ” ใบบุญตอบกลับเสียงแผ่ว

“พี่ว่าเรานอนกันดีกว่านะ พรุ่งนี้เราต้องไปเรียนอีก” คมพูดชวน ก่อนจะขยับอุ้มใบบุญขึ้นมาบนเตียงแล้ววางให้ใบบุญนอนหนุนหมอน แต่เด็กหนุ่มยังคงกอดคอคมเอาไว้แน่น

“ถ้าไม่ปล่อยคอพี่ เราจะนอนได้เหรอ หืม” คมแกล้งถาม ใบบุญยอมปล่อยมือทั้งสองข้างออกจากคอของคม แล้วรีบขยับซุกหน้าไปกับอกแกร่งของคมที่ล้มตัวลงนอนข้างๆทันที เพราะไม่กล้าให้คมเห็นใบหน้าของตนเองที่ยังคงแดงก่ำอยู่  คมยิ้มรับกับอาการเขินอายของใบบุญนิดๆ เลยปล่อยให้ใบบุญนอนซุกอกตนเองอย่างนั้น อาจจะเป็นเพราะคมเองก็พอใจที่มีใบบุญมานอนซุกอยู่ข้างๆแบบนี้ด้วย

“ฝันดีนะครับ” คมพูดขึ้นก่อนจะจูบลงไปที่เส้นผมนิ่มของใบบุญ พร้อมกับโอบกอดร่างเล็กเอาไว้

“ฝันดีฮะ” เสียงแผ่วๆของใบบุญดังรอดออกมาจากอกของคมเช่นเดียวกัน

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“ตอนเย็นพี่คงไม่ได้มารับนะ จะให้ลพมารับแทน เพราะพี่ต้องไปรับคุณคิมพร้อมกับนาย” คมพูดบอกใบบุญขณะที่ขับรถมาส่งที่โรงเรียน

“แล้วจะกลับมาดึกมั้ยฮะ” ใบบุญถามด้วยความอยากรู้

“ไม่แน่ใจนะว่าจะกลับคืนนี้รึเปล่า ถ้าคืนนี้ไม่ได้กลับ พี่จะโทรมาบอกนะ” คมบอกกลับไป เพราะยังไม่แน่ใจว่าสถานการณ์จะเป็นยังไง

“ฮะ” ใบบุญตอบรับเสียงอ่อยๆ คมยิ้มนิดๆ

“คิดถึงพี่รึไง” คมแกล้งถาม ทำให้ใบบุญหน้าขึ้นสีระเรื่อ ช่วงนี้ใบบุญรู้สึกว่าตนเองเขินกับคำพูดและการกระทำของคมอยู่บ่อยๆ

“แล้วพี่คมล่ะฮะ คิดถึงใบบุญมั้ย” เด็กหนุ่มไม่กล้าตอบ แต่ถามคมกลับไป

“คิดถึงสิ ถ้าเป็นไปได้ พี่ไม่อยากห่างจากใบบุญไปไหนนานๆหรอกนะ” คมตอบกลับยิ้มๆ

(เดี๋ยวไอ้พวกริ้นไรมันจะเข้ามาวุ่นวายแน่ๆ) คมแอบคิดในใจไม่ได้พูดต่อออกมา คำพูดของคมเมื่อกี้ ทำให้ใบบุญร้อนหน้ามากกว่าเดิมเสียอีก ร่างเล็กไม่ได้พูดอะไรจนมาถึงโรงเรียน

“สวัสดีฮะพี่คม” ใบบุญยกมือไหว้คมเมื่อรถจอดตรงที่ประจำ

“เดี๋ยวพี่ต้องไปทำงานต่อ ให้กำลังใจพี่หน่อยสิ” คมพูดขึ้น ใบบุญเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ

“ตั้งใจทำงานนะฮะ” เด็กหนุ่มพูดตามที่คมเคยพูดให้กำลังใจใบบุญ แบบตอนที่ใบบุญจะเข้าเรียน คมยิ้มขำนิดๆ

“ไม่ใช่ พี่หมายถึงกำลังใจตรงนี้” คมพูดพร้อมกับชี้ไปที่แก้มของตนเอง ใบบุญหน้าร้อนผ่าวเพราะรู้ความหมายดีว่าคมให้ทำอะไร

“ไม่มีใครเห็นหรอก” คมบอกย้ำอีก ใบบุญจึงรีบยื่นหน้าไปหอมแก้มคมอย่างรวดเร็ว แล้วเปิดประตูรถลงไปทันที

“ขะ..ขอบคุณนะฮะ” ใบบุญพูดเสียงอึกอัก ก่อนจะปิดประตูรถ คมมองร่างเล็กที่วิ่งดุ๊กๆอย่างขำๆ ก่อนจะค่อยๆหุบยิ้มช้าๆ เมื่อเห็นร่างสูงของไผ่เดินเข้าไปหาใบบุญ ทั้งสองพูดคุยอะไรกันนิดหน่อย ก่อนที่ไผ่จะเดินกอดคอใบบุญไปยังอาคารเรียน

“ริ้นไรตัวนี้มันน่าฆ่าทิ้งนัก” คมพูดพึมพำเบาๆ ด้วยสายตานิ่งๆก่อนจะขับรถออกจากโรงเรียนของใบบุญเพื่อไปวางแผนงานกับกมลต่อ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Tru…Tru…Tru

เสียงโทรศัพท์ของใบบุญดังขึ้นในช่วงเย็น ขณะที่ใบบุญกำลังเข้าชมรมอยู่

“ฮะ พี่คม” ใบบุญรับสายยิ้มๆ เมื่อรู้ว่าเป็นคมโทรเข้ามา ทำให้ไผ่ที่นั่งวอร์มร่างกายใกล้ๆหันมามองนิดๆ

(“ใบบุญ วันนี้พี่คงไม่ได้กลับบ้านนะ คงกลับพรุ่งนี้”) คมพูดบอกออกมาตามสาย ทำให้เด็กหนุ่มหน้าหม่นลงนิดๆ

“ฮะ” ใบบุญตอบรับเสียงอ่อยๆ

(“ทำไมทำเสียงแบบนั้นล่ะ หืม”) คมถามกลับมา

“พี่คมกลับมาเร็วๆนะฮะ” ใบบุญไม่ได้ตอบ แต่พูดบอกคมเสียงออดอ้อนอย่างเป็นธรรมชาติ

(“ครับๆ แล้วพี่จะรีบกลับมานะ เดี๋ยวถ้าคืนนี้พี่ว่างเมื่อไร พี่จะโทรหาเรานะ”) คมบอกส่งท้ายอีกครั้ง

“ฮะ ใบบุญจะรอนะฮะ” เด็กหนุ่มพูดกลับไปอีกครั้ง

(“กลับกับลพนะ อย่ากลับเอง”) คมพูดทิ้งท้ายก่อนจะวางสายไป ใบบุญเก็บโทรศัพท์แล้วหันไปมองไผ่ที่ลุกมานั่งยืดขาข้างๆตนเอง

“เป็นอะไรรึเปล่า สีหน้าไม่ดีเลย” ไผ่ถามขึ้น

“ไม่ได้เป็นอะไรหรอก”ใบบุญตอบยิ้มๆ

“แล้ว..เมื่อกี้พี่คมโทรมาเหรอ” ไผ่ลอบถามออกมา

“อืม พี่คมต้องไปต่างจังหวัดกับเจ้านาย เลยโทรมาบอกน่ะ” ใบบุญบอกเพื่อโดยไม่คิดอะไร

“แล้วใครจะมารับใบบุญล่ะ” ไผ่ถามอีก

“คงเป็นพี่ลพน่ะ พี่คนเมื่อวานที่มารับเราไง” ใบบุญตอบไผ่กลับไปยิ้มๆ

“อืมม…เราว่าจะชวนใบบุญไปเดินซื้อหนังสือเตรียมสอบที่ห้างสักหน่อย จะได้ช่วยกันเลือก ใบบุญไปกับเรานะ” ไผ่พูดชวนขึ้นมา ใบบุญมีสีหน้าลำบากใจนิดๆ แต่ในใจก็อยากไปซื้อหนังสือเตรียมสอบเหมือนกัน

“ต้องลองถามพี่ลพก่อนน่ะสิ” ใบบุญพูดตอบ ไผ่นิ่งไปนิดก่อนจะยอมพยักหน้า

“อืม ใบบุญก็ชวนพี่เค้าไปด้วยกันไง พี่เค้าจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง” ไผ่เสนอขึ้น

“ใบบุญ” เสียงเรียกใบบุญดังขึ้น พร้อมกับลพที่เดินเข้ามาในโรงยิมพอดี

“พี่ลพ” ใบบุญเรียกลพเสียงใส ลพเดินเข้ามาหาใบบุญ พร้อมกับมองหน้าไผ่ด้วยสายตานิ่งๆ

“พี่คมโทรบอกแล้วใช่มั้ย” ลพพูดถามขึ้นมา

“ฮะ” ใบบุญตอบรับก่อนที่จะหันไปหาไผ่ เนื่องจากสะกิดใบบุญเบาๆ

“ใบบุญขอพี่เค้าสิ” ไผ่พูดย้ำอีกครั้ง

“มีอะไรเหรอใบบุญ” ลพคนขี้เล่น กลายเป็นคนนิ่งขรึมขึ้นมาทันทีเมื่ออยู่ต่อหน้าคนภายนอก

“พี่ลพฮะ คือ..ไผ่เค้าชวนไปซื้อหนังสือที่ห้าง แล้วใบบุญก็อยากไปซื้อด้วยเหมือนกัน คือ..ใบบุญไปได้รึเปล่าฮะ” เด็กหนุ่มพูดขอลพเสียงอ้อมแอ้ม ลพขมวดคิ้วนิดๆ

“แล้วขอพี่คมรึยัง” ลพถามกลับ ใบบุญส่ายหน้าไปมาทันที

“งั้นรอพี่แป๊บหนึ่ง” ลพพูดก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของตนเองกดโทรออกหาคม พร้อมกับเดินไปคุยห่างๆ

“คนที่บ้านของใบบุญเค้าทำงานอะไรกันแน่ เราเห็นพี่ๆของใบบุญแต่ละคนเหมือนกับพวกบอดี้การ์ด” ไผ่ถามขึ้น

“ก็ประมาณนั้นหละ” ใบบุญตอบเสียงอ้อมแอ้ม สักพักลพก็เดินกลับมา

“ตกลง เดี๋ยวพี่พาไป ส่วนนายจะไปพร้อมกันเลยรึเปล่า” ลพถามไผ่เสียงนิ่ง

“เดี๋ยวผมขี่มอเตอร์ไซค์ตามไปก็ได้ครับ” ไผ่พูดบอก ลพพยักหน้ารับ เพราะถูกคมสั่งเอาไว้ว่าอย่าปล่อยให้ใบบุญคลาดสายตา

“งั้นพี่ลพรอใบบุญกับไผ่เลิกชมรมก่อนนะฮะ” ใบบุญตอบยิ้มๆ เพราะดีใจที่จะได้ไปซื้อหนังสือที่อยากได้

++++++++++++++++++++++ 100% ++++++++++++++++++++++

2  Be  Con

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

แอบลุ้นอ่ะดิว่าจะคมกับใบบุญจะได้กันรึยัง ฮ่าๆๆ

ยังหรอกคร่า ค่อยๆเป็นค่อยๆไปสิคะ

เดี๋ยวไก่ตื่นหมด ฮ่าๆๆ