ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย!! [Yaoi , Boy’s love] – ตอนพิเศษ 17

ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย ตอนที่17  (คม x ใบบุญ)

Author: 여님  (ยอนิม)

เมื่อเลิกชมรมแล้ว ลพก็ขับรถพาใบบุญไปยังห้างที่อยู่ไม่ไกลโรงเรียนเท่าไรนัก โดยมีไผ่ขี่มอเตอร์ไซค์ตามมา เมื่อไปถึงห้าง ลพก็เดินไปยังร้านหนังสือที่อยู่ชั้นหนึ่งของห้างพร้อมกับไผ่และใบบุญ

“พี่ลพเป็นอะไรรึเปล่าฮะ” ใบบุญถามขึ้นเมื่อเห็นลพทำหน้ามุ่ยๆ

“ไม่ได้เป็นอะไร พี่แค่ไม่ชินกับเด็กนักเรียนเยอะๆน่ะ เลิกเรียนทำไมไม่รู้จักกลับบ้านกลับช่องนะ มาเดินเที่ยวกันทำไมไมรู้ เอ่อ พี่ไม่ได้ว่าใบบุญนะ”ลพพูดขึ้น เพราะไม่เคยมาเดินห้างในช่วงเวลาเลิกเรียนแล้วมีแต่เด็กนักเรียนนักศึกษามาเดินเยอะๆแบบนี้มาก่อน

“แล้วตอนสมัยที่พี่เรียน พี่ไม่ได้มาเดินเล่นกับเพื่อนๆบ้างเหรอครับ” ไผ่ถามขึ้นบ้าง ลพหน้านิ่งไปนิด

“ไม่ เพราะพี่ทำงานพิเศษหลังเลิกเรียน ไม่มีเวลามาเดินเที่ยวเล่นแบบคนอื่นหรอก” ลพตอบเสียงเรียบ ทำให้ใบบุญหน้าหม่นลงนิดๆ

“เฮ้ย อย่าทำหน้าแบบนั้นสิใบบุญ” ลพรีบพูดบอกออกมาอีกครั้ง เมื่อเห็นสีหน้าของใบบุญ

“มันจริงอย่างที่พี่ลพพูดนะฮะ ความจริงใบบุญเองก็ต้องกลับไปช่วยยายทำงานบ้าน แต่ใบบุญก็ดันมาเดินเล่นที่ห้างซะนี่” เด็กหนุ่มพูดขึ้นและยิ้มออกมาฝืนๆ ทำให้ไผ่มองด้วยสีหน้าเครียดตามไปด้วย

“อย่าคิดแบบนั้นสิใบบุญ ใบบุญไม่ได้มาเดินเล่นเสียเวลาเปล่านี่นา ใบบุญมาเพื่อซื้อหนังสือ อีกอย่างสมัยนี้เด็กๆจะมาเดินเที่ยวเพื่อผ่อนคลายจากการเรียนบ้างมันก็ไม่เสียหายอะไร” ลพขยี้หัวใบบุญเบาๆ เพราะไม่อยากให้เด็กหนุ่มคิดมาก

“เราก็เห็นด้วยกับพี่ลพเค้านะ ใบบุญอย่าคิดมากเลย” ไผ่พูดสมทบ

(เอาเชียวแหละ) ลพแอบคิดในใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา จนกระทั่งเดินมาถึงร้านหนังสือ ใบบุญกับไผ่ก็เดินเข้าไปเลือกซื้อด้วยกัน โดยมีลพเดินตามไม่ห่างนัก ลพเองเมื่อเห็นหนังสือก็เลยลองหาซื้อของตัวเองเอาไว้อ่านเล่นบ้าง แต่เมื่อยิ่งเลือกมันก็ยิ่งเพลิน จึงไม่ค่อยได้ตามติดใบบุญมากนัก

“ไผ่ เราอยากเข้าห้องน้ำอ่ะ” ใบบุญพูดบอกกับไผ่เสียงอ้อมแอ้ม

“ไปสิ เดี๋ยวเราไปเป็นเพื่อน” ไผ่ตอบกลับ

“เดี๋ยวเราไปบอกพี่ลพก่อนนะ” ใบบุญพูดขึ้น ก่อนจะเดินไปหาลพพร้อมกับไผ่

“พี่ลพฮะ ใบบุญไปเข้าห้องน้ำแป๊บหนึ่งนะฮะ” เด็กหนุ่มพูดบอกออกมา ลพเก็บหนังสือเข้าชั้นวาง

“ไปสิ เดี๋ยวพี่พาไป” ลพบอกกลับ แต่ใบบุญรู้สึกเกรงใจ

“ไม่ต้องก็ได้ครับ ห้องน้ำอยู่ใกล้ๆร้านหนังสือนี่เอง ผมเองก็จะไปเข้าห้องน้ำด้วยเหมือนกัน” ไผ่บอกกลับ

“แต่..” ลพจะค้าน

“พี่ลพ ใบบุญไปกับไผ่ได้ฮะ พี่ลพเลือกหนังสือต่อเถอะนะฮะ อีกอย่างใบบุญไม่ใช่เด็กแล้วนะฮะ” เด็กหนุ่มตอบกลับไปเพราะรู้สึกขัดเขินไม่น้อยเหมือนกันที่ต้องมีคนคอยติดตามอยู่ตลอดเวลาแบบนี้ ลพนิ่งคิด

“แน่ใจนะว่าไปกับเพื่อนสองคนได้” ลพถามกลับ ใจหนึ่งเขาเองก็ไว้ใจไผ่ว่าคงไม่ทำอะไรใบบุญแน่นอน เพียงแค่อาจจะทำคะแนนเล็กๆน้อยๆเท่านั้น

“แน่ใจฮะ” ใบบุญตอบกลับทันที ลพมองหน้าไผ่นิดๆ

“ดูแลเพื่อนด้วยนะไอ้น้อง” ลพบอกกลับ เพราะตนเองก็อยากเลือกหนังสือต่อเหมือนกัน

“ครับ” ไผ่ตอบกลับ ก่อนที่ไผ่กับใบบุญจะเดินออกจากร้านหนังสือเพื่อไปห้องน้ำ

“คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง” ลพพูดกับตัวเองก่อนจะเลือกหนังสือต่อ

“ใบบุญไปเข้าที่ห้องน้ำนะ” ไผ่รั้งให้ใบบุญเข้าทำธุระในห้องน้ำแยก ใบบุญทำหน้างงๆ เพราะทั้งคมและไผ่ไล่ให้ตนเองเข้าห้องน้ำเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ส่วนไผ่ก็ยืนทำธุระตรงโถเหมือนคนอื่นๆ ก่อนจะเดินไปล้างมือ

“เฮ้ย! พวกมึงดูสิว่าเราเจอใคร” เสียงห้าวๆของเด็กวัยรุ่นชายคนหนึ่งดังขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในห้องน้ำแล้วเห็นไผ่ ไผ่หันไปมองพร้อมกับทำหน้าเครียดเมื่อเจออริต่างโรงเรียน เข้ามาในห้องน้ำ 4 คน ซึ่งเป็นคู่แข่งในเรื่องบาสเกตบอลมาตลอด ลำพังไผ่คนเดียวก็ไม่รู้สึกกังวลอะไรมากนัก แต่กับใบบุญนี่สิที่ไผ่ห่วงมากกว่า ส่วนคนในห้องน้ำ เมื่อเห็นว่าเด็กวัยรุ่นทำท่าจะมีเรื่องมีราวต่างพากันเดินออกไปทันทีเพราะไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วย

“มีอะไร วันนี้กูไม่มีเวลาคุยกับพวกมึงหรอกนะ” ไผ่ตอบกลับไปด้วยท่าทีนิ่งๆ

“แต่กูอยากคุย คราวก่อนพวกมึงหยามพวกกูมากเลยนะ” อีกฝ่ายตอบกลับมา

“นั่นพวกมึงเล่นแพ้กันเอง พอเหอะว่ะ กูไม่อยากมีเรื่อง” ไผ่พยายามเลี่ยง แต่ไม่ทันที่อีกฝ่ายจะพูดอะไรต่อ ใบบุญก็เปิดประตูห้องน้ำออกมา พร้อมกับมองไผ่กับกลุ่มนักเรียนอีกกลุ่มอย่างงงๆ

“มีอะไรกันเหรอไผ่” ใบบุญถามขึ้น ไผ่รีบกันใบบุญเอาไว้ทางด้านหลังของตนเอง ทำให้อีกฝ่ายยกยิ้มขึ้นมา

“ไอ้ไผ่ เดี๋ยวนี้มึงเปลี่ยนรสนิยมแล้วเหรอวะ ห่า น่ารักดีนี่หว่า” อีกฝ่ายพูดขึ้นพร้อมกับมองใบบุญด้วยสายตาโลมเลีย ซึ่งทำให้ใบบุญรู้สึกรังเกียจสายตาอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา

“อย่ายุ่งกับเพื่อนกู” ไผ่ว่ากลับเสียงเข้ม

“เพื่อน? แน่เหรอวะ กูว่าไม่ใช่มั้ง หวงซะขนาดนี้” อีกคนก็พูดออกมาอย่างเยาะๆ

“ไผ่ คนพวกนี้เป็นใคร ทำไมมองพวกเราไม่ดีเลย” ใบบุญพูดกับไผ่อย่างหวาดหวั่น และคิดถึงคมขึ้นมาทันที ถ้าตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้กับคม ใบบุญยังรู้สึกอุ่นใจกว่านี้มาก ถึงไผ่จะตัวสูงใหญ่ แต่ก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกเหมือนตอนที่อยู่กับคม

“ไม่มีอะไรหรอกใบบุญ เราไปกันเถอะ” ไผ่พูดพร้อมกับจับแขนของใบบุญแล้วจะพาเดินไปยังทางออกห้องน้ำ

หมั่บ!

อีกฝ่ายจับข้อมือของใบบุญเอาไว้ ทำให้ใบบุญหันไปมองอย่างตกใจ

“ปล่อยใบบุญนะเว้ย!” ไผ่ผลักอกอีกฝ่ายทันที ด้วยความเป็นห่วงใบบุญ ก่อนจะรีบจับใบบุญมายืนทางด้านหลังตนเองเพราะอีกฝ่ายผงะถอยไปนิด

“ไอ้ไผ่ นี่มึงหาเรื่องกูเองนะ” อีกฝ่ายชี้หน้าไผ่ ก่อนที่เด็กหนุ่มอีกสองคนจากกลุ่มนั้นจะตรงเข้ามาหาไผ่และใบบุญ ใบบุญหัวใจเต้นระรัวด้วยความกลัว

ผลั่ก!

ไผ่ผงะเมื่อถูกอีกฝ่ายเตะเข้าที่สะโพก ทำให้ไผ่ต้องสู้กลับ แต่ไผ่เองก็ประเมินอีกฝ่ายไว้แล้วว่าตนเองไม่สามารถสู้ได้ เนื่องจากห่วงใบบุญด้วย

“หยุดนะ…อย่าทำไผ่นะ!” ใบบุญร้องออกมาเมื่อเห็นว่าไผ่ถูกถีบ  อีกฝ่ายก็ตรงเข้ามาเพื่อรุมไผ่ ไผ่ก็พยายามป้องกันตัวเองกลับและป้องกันใบบุญไม่ให้ถูกลูกหลงด้วย

พลั่ก!!

“ใบบุญ วิ่งเร็ว!” ไผ่พูดขึ้นเมื่อถีบอีกฝ่ายไปกระแทกเพื่อนๆในกลุ่มทำให้เสียจังหวะ ไผ่รีบคว้ามือของใบบุญแล้วพาวิ่งออกจากห้องน้ำทันที และเชื่อว่าอีกฝ่ายต้องวิ่งตามมาด้วย

“ไปหาพี่ลพกันเถอะไผ่” ใบบุญรีบพูดบอก แต่พอออกจากห้องน้ำก็ดันเจอพวกของอีกฝ่ายยืนรอเพื่อนที่ไปเข้าห้องน้ำ ซึ่งยืนอยู่ทางเดียวกับทางไปร้านหนังสือ

“เฮ้ย นั่นไอ้ไผ่นี่ สัส มีเรื่องแน่ๆ” อีกฝ่ายพูดขึ้นเมื่อเดาท่าทีของไผ่ได้ ไผ่จึงจำต้องพาใบบุญวิ่งหนีไปอีกทาง

“ไผ่ ..เราอยากไปหาพี่ลพ” ใบบุญที่วิ่งตามแรงดึงของไผ่พูดบอกออกมาด้วยน้ำเสียงละล่ะละลัก

“พวกมันตามมา เราหาที่ซ่อนก่อนนะใบบุญ” ไผ่พูดขึ้นเสียงหอบๆนิดๆ ใบบุญรู้สึกตื่นกลัวเป็นอย่างมากเพราะไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ถึงจะเคยเห็นคนตีกันมาบ้าง แต่ใบบุญก็ไม่เคยเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์ด้วยเหมือนครั้งนี้ เสียงวิ่งตามไผ่ดังมาติดๆ คนในห้างพากันตื่นตระหนกและงุนงงไม่น้อย ไผ่พาใบบุญวิ่งไปที่ลานจอดรถ แต่ยังไมทันจะหาที่หลบกลุ่มของคู่อริก็ตามมาทันเสียก่อน ไผ่รีบเอาตัวเองกันใบบุญเอาไว้ก่อน

“สัส พวกมึงจะเอายังไงกันแน่วะ กูอยู่ของกูดีๆ” ไผ่ด่าอีกฝ่ายกลับไปอย่างเหลืออด

“แต่หน้ามึงทำให้พวกกูหมั่นไส้” อีกฝ่ายตอบกลับมาอย่างน้ำขุ่นๆ ส่วนไผ่ก็มองหา รปภ. แต่ก็ไม่มีเดินผ่านแถวนั้นสักคน

“กูว่าเล่นมันเลยเหอะ ก่อนที่จะมีคนมา” อีกคนพูดขึ้น ก่อนจะพุ่งเข้าหาไผ่

“อย่านะ!!” ใบบุญร้องออกมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเข้ามารุมไผ่ ไผ่ก็โต้ตอบกลับอีกครั้ง และพยายามกันใบบุญเอาไว้ด้วย แต่ใบบุญก็ไม่อยู่นิ่งเฉย ร่างเล็กเข้ามาช่วยดึงกลุ่มคนที่รุมไผ่ให้ออกห่างเพื่อนตัวเองอย่างทุลักทุเล

“ไอ้นี่มึงอยากโดนด้วยใช่มั้ย!” เด็กหนุ่มร่างสูงอีกคนหันมาตะคอกใส่ใบบุญแล้วทำท่าจะต่อย แต่ก็มีมือแกร่งคว้าเอาไว้ได้ก่อน

“พี่ลพ!” ใบบุญเรียกออกมาอย่างดีใจเมื่อเห็นลพ ลพตวัดหลังมือใส่หน้าเด็กหนุ่มที่จะต่อยใบบุญอย่างแรง

ผั่วะ!!

เลือดกบปากเด็กหนุ่มคนนั้นในทันที

“ใบบุญไปหลบที่รถ” ลพพูดเสียงเข้ม และบังเอิญว่ารถของลพจอดอยู่ใกล้ๆพอดี แต่ใบบุญก็ยังห่วงไผ่อยู่ ลพจึงลากแขนใบบุญไปที่รถแล้วเปิดประตูให้ใบบุญขึ้นนั่ง ส่วนลพก็หยิบบางอย่างออกมาจากข้างเบาะ ก่อนจะตรงไปหากลุ่มเด็กวัยรุ่นที่กำลังรุมไผ่อยู่

//มันน่าปล่อยให้ถูกกระทืบตายนัก// ลพกัดฟันพูดอย่างหงุดหงิด เพราะตอนที่อยู่ในร้านหนังสือได้ยินพนักงานพูดว่าเด็กนักเรียนตีกันในห้องน้ำชาย ทำให้ลพรีบออกไปดู และทันเห็นไผ่วิ่งพาใบบุญหนีไปอีกทางโดยมีอีกฝ่ายวิ่งไล่ตาม ทำให้ลพรีบวิ่งตามหลังมาด้วย พลางนึกใจหายว่าถ้าใบบุญเป็นอะไร คมคงเล่นงานเขาตายแน่ๆ ลพเดินตรงไปกระชากเด็กวัยรุ่นออกจากการรุมไผ่ ซึ่งไผ่ก็สู้กลับอย่างไม่ยอมเพราะเห็นว่าใบบุญถูกลพช่วยเอาไว้แล้ว

“หยุด! กูบอกให้หยุด!” ลพตวาดลั่น พลางนึกด่า รปภ. ในใจ ว่าเวลาแบบนี้หายหัวไปกันหมด ลพตวาดไปแล้ว แต่บางคนก็ยังไม่สนใจ ลพจึงจ่อวัตถุสีดำที่เอามาจากในรถไปที่หัวของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง

“พวกมึงจะหยุดกันมั้ย” ลพถามเสียงเข้ม เด็กหนุ่มที่เห็นต่างพากันชะงักกึกแล้วดึงเพื่อนๆให้หยุดอย่างหวาดหวั่น เมื่อเห็นปืนจ่ออยู่ที่หัวเพื่อนอีกคน ลพดึงแขนไผ่ที่ล้มอยู่ให้ลุกขึ้น โดยที่อีกมือก็ถือปืนเอาไว้

“พวกมึงนี่เก่งกันจังนะ รุมคนแค่คนเดียวน่ะ” ลพพูดว่าออกมา เมื่อเห็นว่าไผ่ยืนประคองตัวเองได้แล้ว ก็ปล่อยมือแล้วหันมาหากลุ่มเด็กหนุ่มต่างฝ่ายตรงๆ แล้วผลักเด็กหนุ่มที่ตนเองเอาปืนจ่อหัวในตอนแรกให้ไปยืนรวมกับกลุ่มเพื่อนของตนเอง

“พี่มายุ่งอะไรด้วย” อีกฝ่ายถามกลับมา

“ก็ที่พวกมึงมารุมกันน่ะ เพื่อนน้องกู โน่น น้องกูคนโน้น แล้วก็จำเอาไว้นะ ถ้าพวกมึงเข้าใกล้น้องกูเมื่อไร พวกมึงถูกจับถ่วงทะเลแน่ อ่อ รวมไปถึงห้ามมาหาเรื่องเพื่อนน้องกูด้วย” ลพบอกออกมาเสียงแข็ง อีกฝ่ายมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

“อย่าคิดว่ากูไม่กล้าจับพวกมึงถ่วงทะเลนะ ปกติกูไม่เคยจัดการกับเด็กๆแบบพวกมึงหรอก ส่วนใหญ่จะเป็นพวกผู้ใหญ่ไม่ได้เรื่อง แต่ถ้าลองสักครั้งก็คงไม่มีปัญหาอะไร” ลพพูดขู่ออกไปอีก อีกฝ่ายจึงค่อยๆถอยห่าง

“กลับบ้านไปเลยนะพวกมึงน่ะ เอาเวลาว่างไปทำประโยชน์ให้สังคมบ้างเหอะ อย่าทำตัวเป็นขยะสังคมอยู่เลย” ลพพูดจบอีกฝ่ายก็พากันวิ่งหนีไปตรงทางเข้าห้างทันที ลพถอนหายใจออกมาเบาๆ พร้อมกับเหน็บปืนไว้ในเสื้อคลุม ใบบุญเองเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายวิ่งหนีไปแล้วก็รีบลงจากรถเพื่อมาดูไผ่

“พวกพี่ทำงานอะไรกันแน่ ถึงได้พกปืน” ไผ่ที่ค่อนข้างเจ็บตัวอยู่บ้างพูดถามขึ้นมาอย่างข้องใจ

“ไอ้เด็กเวรนี่ แทนที่จะห่วงสภาพตัวเอง เสือกอยากรู้ว่ากูทำงานอะไร” ลพพูดออกมาอย่างรำคาญ ไม่พูดพี่พูดน้องกับไผ่แล้ว

“ก็ผมอยากรู้นี่” ไผ่ตอบกลับ แต่ลพยังไม่ทันตอบ ใบบุญก็ตรงเข้ามาหาไผ่ก่อน

“ไผ่เป็นยังไงบ้าง พี่ลพเป็นอะไรรึเปล่าฮะ” ใบบุญถามคนทั้งสองด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

“เราไม่เป็นอะไรหรอกใบบุญ แล้วใบบุญล่ะ เจ็บตรงไหนรึเปล่า” ไผ่ถามกลับด้วยความเป็นห่วง

“เราไม่เป็นอะไร ไผ่ไปหาหมอมั้ย” ใบบุญพูดขึ้นเมื่อเห็นร่องรอยตามตัวของไผ่

“แผลแค่นี้มันไม่ตายหรอกใบบุญ” ลพบอกออกมาเสียงนิ่ง

“ใบบุญ เราขอโทษนะ ที่ทำให้ใบบุญต้องมาเจอเรื่องแบบนี้” ไผ่บอกออกมาด้วยความรู้สึกผิดจริงๆ

“ไม่เป็นไร เราแค่ตกใจนิดหน่อยน่ะ” ใบบุญตอบกลับมาเสียงแผ่ว ไผ่ยิ้มออกมาเจื่อนๆ

“พอๆ หนังสือไม่ต้องซื้อแล้ว แยกย้ายกันกลับบ้านดีกว่า” ลพพูดขัดขึ้น

“พี่ลพ พวกเราไปส่งไผ่ที่บ้านด้วยได้มั้ยฮะ ใบบุญกลัวว่าถ้าไผ่กลับคนเดียวแล้วพวกนั้นจะแอบดักทำร้ายไผ่อีก” ใบบุญหันมาขอร้องลพ

“ไม่เป็นไรใบบุญ เราเอามอเตอร์ไซค์มา เรากลับเองได้ พวกนั้นมันไม่กลับมาแล้วล่ะ” ไผ่บอกออกมาให้ใบบุญสบายใจ

“แต่…” ใบบุญยังคงลังเล

“เอาแบบนี้ใบบุญ ให้ไผ่ไปเอารถแล้วขี่นำพวกเราไป เราก็ขับรถตามไปส่งเพื่อนของใบบุญที่บ้าน โอเคมั้ย” ลพบอกออกมา เพราะรู้ว่าใบบุญคงไม่สบายใจนัก

“ก็ได้ฮะ เอาตามที่พี่ลพบอกนะไผ่” ใบบุญหันไปขอร้องเพื่อน ไผ่นิ่งคิดก่อนจะพยักหน้ารับ

“ใบบุญไปรอที่รถก่อน พี่ขอถามเรื่องเส้นทางไปบ้านเพื่อนเราหน่อย” ลพพูดเชิงไล่ ใบบุญพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินไปที่รถ

“เฮ้ยๆๆ ใบบุญ อย่าโทรบอกเรื่องนี้ให้พี่คมรู้นะ” ลพรีบหันไปพูดบอกกับใบบุญก่อน

“ไม่บอกหรอกฮะ” ใบบุญบอกกลับ ก่อนจะตรงไปที่รถ ส่วนลพก็หันมามองไผ่ทันที

“นี่ถ้าพี่คมรู้ว่ามึงพาใบบุญมาเจอเรื่องแบบนี้ล่ะก็ มึงจะเจ็บหนักกว่านี้อีก” ลพพูดขู่ขึ้นมา

“พี่ยังไม่บอกผมเลย ว่าพวกพี่ทำงานอะไร”ไผ่ยังคงแคลงใจ

“แล้วแต่มึงจะคิด แต่อย่าริคิดไม่ซื่อกับใบบุญให้มากไปกว่านี้ ถ้าไม่อยากถูกลบหายไปจากทะเบียนบ้าน ไปที่รถมึงได้แล้วไป” ลพพูดขู่ออกมาอย่างเหลืออด ก่อนจะเดินไปที่รถของตนเอง เพื่อขับตามไผ่ ไผ่มองตาหลังลพอย่างครุ่นคิด ก่อนจะยอมเดินไปยังลานจอดรถมอเตอร์ไซค์

..

..

..

“กลัวมากมั้ย” ลพถามใบบุญขณะอยู่บนรถและกำลังขับตามมอเตอร์ไซค์ของไผ่ไปเรื่อยๆ

“กลัวฮะ ตกใจด้วย” ใบบุญตอบกลับ

“นี่ถ้าพี่คมรู้นะ พี่ไม่อยากจะคิดเลยใบบุญ” ลพพูดขึ้นมาเสียงเครียด

“พี่ลพอย่าบอกพี่คมนะฮะ ใบบุญก็จะไม่บอกพี่คมเหมือนกัน ใบบุญไม่อยากให้พี่คมเป็นห่วง” ใบบุญพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกังวล

“พี่ไม่บอกแน่นอนใบบุญ ขืนบอกพี่ตายแน่ล่ะ” ลพบอกออกมาพร้อมกับทำท่าขนลุกอย่างสยอง

“หนังสือก็ไม่ได้ด้วย ถ้าพี่คมถามจะตอบว่ายังไงล่ะฮะ” ใบบุญถามขึ้นมาเสียงอ่อยๆ

“ก็บอกไปว่าหนังสือที่จะซื้อมันหมด ต้องรอหนังสือมาลงใหม่ก็ได้” ลพช่วยหาหนทาง

“ฮะ” ใบบุญตอบรับเสียงแผ่ว จนมาถึงบ้านของไผ่ ไผ่เอารถเข้าไปจอดในบ้านตนเอง ก่อนจะเดินมาหาลพกับใบบุญที่จอดรถอยู่หน้ารั้วบ้าน ใบบุญลดกระจกฝั่งตนเองลง

“ขอบคุณครับพี่ลพ” ไผ่ยกมือไหว้ลพ ลพพยักหน้ารับ

“ขอโทษอีกครั้งนะใบบุญ” ไผ่พูดบอกกับใบบุญบ้าง

“ไม่เป็นไร งั้นเรากลับก่อนนะไผ่” ใบบุญพูดส่งท้าย ก่อนที่ลพจะขับรถออกจากหน้าบ้านของไผ่ทันที โดยไม่เปิดโอกาสให้เด็กหนุ่มล่ำลากันมากกว่านี้

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ทางฝั่งของคม ก็ไม่มีเวลาจะโทรหาใบบุญมากนัก เพราะเมื่อมาถึงเกาะช้างก็มีงานเข้ามาทันที มีกลุ่มคนเข้าไปจับตัวคิม อิฐและหลานของอิฐเอาไว้ แต่ก็สามารถจัดการและจับตัวทุกคนเอาไว้ได้ กมลเข้าไปหาคิมในบ้านพัก ส่วนคมก็พากลุ่มคนลูกน้องของดนัยไปไว้ที่บ้านอีกหลัง เพื่อรอให้กมลมาจัดการอีกที

..

..

“แน่ใจนะว่านอนได้” กมลถามขึ้นเมื่อกลับมาที่บ้านพักของเดย์ หลังจากที่จัดการกับลูกน้องของดนัยแล้ว

“ได้ครับนาย” คมตอบกลับย้ำอีกครั้ง กมลจึงเดินแยกเข้าไปที่ห้องของคิม ส่วนคมก็นั่งลงเปิดทีวีเสียงเบาๆที่โซฟาในห้องนั่งเล่นของบ้านพัก ร่างสูงดูนาฬิกาที่ผนังห้อง

“ตอนนี้จะนอนรึยังวะ” คมพูดกับตัวเอง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วตัดสินใจโทรหาใบบุญ

(“พี่คม”) เสียงรอสายดังไม่ถึง 3 วินาที ใบบุญก็รับสายอย่างรวดเร็ว

“ทำไมรับสายไวจัง” คมถามขึ้น รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมากเมื่อได้ยินเสียงของใบบุญ

(“กะ..ก็ ใบบุญรอโทรศัพท์พี่คมอยู่นี่ฮะ”) เด็กหนุ่มพูดออกมาเสียงอ้อมแอ้ม ทำให้คมยิ้มกว้างด้วยความดีใจ

“แล้วทำไมไม่โทรหาพี่ล่ะ” คมแกล้งถาม

(“พี่ลพบอกว่าพี่คมกำลังยุ่งๆอยู่ ใบบุญเลยไม่กล้าโทรไปฮะ กะว่าถ้าพี่คมว่าง พี่คมก็จะโทรมาเอง”) ใบบุญตอบกลับมาอีก

“แล้วถ้าพี่ไม่โทรล่ะ” คมถามอีก แต่ใบบุญเงียบไปทันที

“ใบบุญ…ใบบุญ” คมเรียกใบบุญเสียงเครียด ก่อนจะได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ คมรีบปิดเสียงทีวีทันที

“เป็นอะไรใบบุญ ร้องไห้ทำไม” คมถามขึ้นอย่างกังวล

(“ฮึกก…ใบบุญคิดถึงพี่คม….ใบบุญอยากเห็นหน้าพี่คมฮะ”) เด็กหนุ่มสะอื้นบอกออกมา เป็นเพราวันนี้ใบบุญเจอเรื่องไม่ดีมา ทำให้เด็กหนุ่มอยากจะอยู่ใกล้กับความอบอุ่นทางกายและจิตใจอย่างคม ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกอ่อนไหวขึ้นมายามที่อยู่ไกลกัน ได้ยินแค่เสียงเท่านั้น

“เกิดอะไรขึ้น วันนี้มีอะไรรึเปล่า” คมถามกลับเสียงเครียด เพราะใบบุญไม่เคยเป็นแบบนี้

(“ไม่มีอะไรฮะ ใบบุญแค่คิดถึงพี่คมเท่านั้นเอง”) เด็กหนุ่มบอกเสียงสั่น ไม่อยากให้คมรู้ว่าวันนี้ตนเองเจอเรื่องอะไร

“เด็กน้อยเอ๊ย พรุ่งนี้พี่ก็กลับแล้ว” คมพูดบอกออกมาอย่างเอ็นดู ใบบุญเป็นแบบนี้จะไม่ให้คมหลงได้ยังไง

(“พรุ่งนี้ พี่คมจะกลับมาทันรับใบบุญรึเปล่าฮะ”) ใบบุญพยายามกลั้นเสียงสะอื้นของตนเองเอาไว้แล้วถามออกมา

“พี่ไม่แน่ใจนะ เพราะนายเค้าต้องไปจัดการธุระก่อนเข้าบ้าน” คมตอบกลับ

(“งั้น ถ้าพี่คมกลับมาถึงบ้านแล้ว โทรบอกใบบุญหน่อยได้มั้ยฮะ”) เด็กหนุ่มบอกออกมาอีก

“แล้วถ้าพี่กลับไปดึก ใบบุญหลับไปแล้วล่ะ” คมถามกลับไป เขาต้องเผื่อสถานการณ์เอาไว้ก่อน เพื่อจะได้ไม่ผิดคำพูดกับใบบุญ

(“พี่คมโทรปลุกใบบุญได้เลยฮะ ใบบุญอยากเจอพี่คม”) เด็กหนุ่มบอกในสิ่งที่ตนเองต้องการ ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ใบบุญขอเอาแต่ใจบ้าง

“เอาแบบนี้ดีกว่า ถ้าพี่ไปถึงดึก พี่จะส่งไลน์เข้าไปหาเราก่อน ถ้าเราไม่ได้อ่าน แปลว่าเราหลับไปแล้ว พี่จะไม่โทรปลุก แต่ถ้าเรากดอ่านพี่จะโทรเข้าไปหา ตกลงมั้ย” คมเสนอขึ้นมา เพราะไม่อยากให้ใบบุญต้องตื่นขึ้นมากลางดึก

(“ก็ได้ฮะ”) ใบบุญตอบเสียงอ่อยๆ ก่อนที่คมจะถามเรื่องการเรียนวันนี้และเรื่องทั่วๆไป และวางสายในเวลาไม่นานนัก เพราะคมอยากให้ใบบุญนอนเร็วๆ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“ไง ไอ้ลพ ดูแลใบบุญดีรึเปล่า” คมทักขึ้นเมื่อกลับมาถึงบ้านพร้อมกับกมลและคิม ในช่วง 4 ทุ่ม

“ดีสิพี่” ลพตอบกลับพยายามทำตัวเป็นปกติที่สุด เพราะมั่นใจว่าใบบุญไม่บอกเรื่องที่เจอมาแน่นอน

“อืม ขอบใจมาก” คมตบไหล่ลพเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปคุยงานกับกมลต่ออีกนิดหน่อย จนกมลออกไปช่วยคิมทำกับข้าว คมถึงได้ปลีกตัวกลับบ้านพัก ร่างสูงดูนาฬิกาที่ข้อมือก็พบว่าจะเที่ยงคืนแล้ว

“เอาไงดีวะ” คมพูดกับตัวเอง แต่ก็กดข้อความไปถามใบบุญว่านอนรึยัง และเหมือนกับเมื่อวาน ใบบุญอ่านข้อความในทันที คมไม่อยากโทรเข้าไป จึงส่งข้อความไปบอก ว่าตอนนี้เขายืนอยู่หน้าบ้านของใบบุญ ซึ่งปิดไฟเงียบกันหมดแล้ว และไม่นานนัก ประตูบ้านพักของใบบุญก็เปิดออก เด็กหนุ่มวิ่งเข้าหาคมอย่างรวดเร็ว จนคมต้องรีบอ้าแขนรับเด็กหนุ่มในชุดนอนเอาไว้

“พี่คมกลับมาแล้ว” ใบบุญพูดเสียงสั่นๆ

“ไปนอนบ้านพี่มั้ย อยู่ตรงนี้เดี๋ยวใครมองไม่ดี” คมพูดถาม เด็กหนุ่มพยักหน้ารับทันที คมจึงให้ใบบุญไปล็อคบ้านแล้วเดินจูงมือใบบุญไปที่บ้านพักของตนเอง

2  Be   Con

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

วันนี้มาอัพให้ครับร้อยเลย คึคึ