ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย!! [Yaoi , Boy’s love] – ตอนพิเศษ 20

ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย ตอนที่20  (คม x ใบบุญ)

Author: 여님  (ยอนิม)

เช้า

คมลุกขึ้นมาในตอนเช้า อาบน้ำแต่งตัวพร้อมกับหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของตนเองเพื่อเดินทางไปเที่ยวทะเลพร้อมกับทุกๆคน คมออกจากบ้านเดินไปยังบ้านของใบบุญก่อนเป็นอันดับแรก

แกร๊ก

ไม่ทันที่คมจะเคาะประตู ใบบุญก็เปิดออกมาก่อน

“อ๊ะ พี่คม ใบบุญว่าจะไปหาที่บ้านพอดีเลย” เด็กหนุ่มพูดยิ้มๆ พร้อมกับสะพายกระเป๋าของตนเองและถือของยายด้วย คมจึงดึงในส่วนของป้านีไปถือไว้ให้

“ตื่นแต่เช้าเลยนะเรา ถามจริงเมื่อคืนหลับตอนไหนหืม ตายังแดงอยู่เลยนะ” คมพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบเปลือกตาของใบบุญเบาๆ เด็กหนุ่มยิ้มรับ

“ก็ดึกเหมือนกันฮะ ก็ใบบุญตื่นเต้นนี่นา” เด็กหนุ่มตอบยิ้มๆ ก่อนที่คมจะชวนให้เดินไปยังบ้านใหญ่ด้วยกัน คมเอากระเป๋าไปไว้ที่รถก่อน แล้วจึงเดินกลับเข้ามาในบ้านเพื่อกินข้าวพร้อมกับทุกคนอีกครั้ง จนกระทั่งได้เวลาเดินทาง คิมเป็นคนจัดแจงที่นั่งให้ทุกคน ใบบุญจึงได้นั่งกับคมตรงที่นั่งคู่ด้านหลังของกมลและคิม ใบบุญหลบสายตาไหมที่มองมาเหมือนไม่พอใจ แต่พอออกเดินทาง ใบบุญก็สนใจกับสิ่งที่เห็นไปตลอดระยะทาง คอยหันมาซักถามคมอยู่เรื่อยๆ จนกระทั่งเด็กหนุ่มเริ่มง่วงแล้วหาวออกมา

“ง่วงนอนเหรอ” คมถามขึ้น ใบบุญพยักหน้ารับช้าๆ คมจึงจับหัวของใบบุญให้เอนซบมาที่ไหล่แกร่งของตน

“งั้นนอนไปก่อนก็ได้” คมพูดบอก

“แต่พี่คมจะเมื่อยน่ะสิฮะ” ใบบุญบอกกลับเสียงไม่ดังมากนัก

“ไม่เป็นไร ไม่เมื่อยเท่าไรหรอก” คมพูดบอกยิ้มๆ ใบบุญยิ้มตอบกลับไปก่อนจะเอนหัวไปซบไหล่ของคมทันที ไม่นานนักเด็กหนุ่มก็หลับสนิทเพราะความเพลียจากการที่เมื่อคืนนอนไม่พอ คมเอาผ้าห่มผืนเล็กที่หยิบติดมา ห่มให้ใบบุญ ก่อนจะจับมือของใบบุญเอาไว้พร้อมกับบีบเบาๆ ภายใต้ผ้าห่มที่ปกคลุมอยู่

..

..

..

“อืออ ถึงไหนแล้วฮะ” ใบบุญถามขึ้นเมื่อรู้สึกว่ารถกำลังจอดจึงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

“แวะปั้มน้ำมันน่ะ จะเข้าห้องน้ำหรือซื้อขนมมั้ย” คมถามด้วยน้ำเสียงนุ่ม

“อยากกินขนมฮะ” เด็กหนุ่มตอบทันที คมพยักหน้ารับ

“ยายฮะ ลงไปซื้อขนมกัน” ใบบุญหันไปชวนยายตนเองด้วย ยายของเด็กหนุ่มจึงลงไปพร้อมกับหลานชายโดยมีคมเดินตามหลังไป

“ถ้ามันเลือกยากนัก ก็ซื้อไปทั้งสองอันเลยสิ”คมพูดขึ้นเมื่อมายืนอยู่ด้านหลังของใบบุญแล้วเห็นว่าเด็กหนุ่มกำลังยืนลังเลเลือกขนมสองแบบในมือ

“กลัวกินไม่หมดนี่ฮะ เสียดายเงิน” เด็กหนุ่มตอบเสียงอ่อยๆ คมส่ายหน้าไปมานิดๆ ก่อนจะคว้าขนมในมือของใบบุญมาใส่ตะกร้า

“พี่คมอ่ะ” เด็กหนุ่มเรียกคมเสียงกระเง้ากระงอด

“ซื้อไปเลย อยากกินอะไรก็หยิบมา” คมบอกเสียงแกมบังคับ ใบบุญยื่นปากนิดๆ ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นคิมเดินเข้ามาในเซเว่น จึงรีบเดินไปหาคิมทันที ส่วนคมก็เดินดูของกินไปเรื่อยๆ ก่อนจะเห็นดาเดินหน้าบึ้งตึงเข้ามา

“เป็นอะไรดา” คมถามเสียงเรียบ

“ก็ยัยไหมน่ะสิคะ ดาก็อุตส่าห์ไปถามว่ากินอะไรมั้ย ก็ดันพูดจาตะคอกใส่ดาอีก คนอะไรนิสัยแย่ชะมัด” ดาบ่นออกมา คมมองออกไปนอกร้าน ก็เห็นไหมยืนคุยโทรศัพท์อยู่ด้านนอกเซเว่น แต่คมก็ไม่ได้คิดจะสนใจอะไร

“ช่างเค้าเหอะ เราเองก็ซื้อในส่วนของเราไป ใครไม่กินก็เรื่องของเขา” คมพูดบอกก่อนจะเดินเลี่ยงไปหาป้านี

“ป้านี เอาอะไรเพิ่มอีกมั้ยครับ” คมรับของในมือของป้านีมาใส่ตะกร้า

“ไม่ล่ะ เอาแค่นี้ ดูใบบุญสิ ไปกวนคุณกมลกับคุณคิมอยู่ได้” ป้านีพูดออกมายิ้มๆ

“ลูกรักของคุณคิมเค้านี่ครับ” คมตอบออกมาอย่างขำๆ

“ป้าดีใจนะ ที่ทุกๆคนเอ็นดูใบบุญ” ป้านีบอกออกมาด้วยน้ำเสียงเอ็นดูและปลื้มใจ

“ใบบุญเป็นเด็กดี ทุกคนถึงได้เอ็นดูไงล่ะครับ” คมบอก พร้อมกับมองไปที่ใบบุญยิ้มๆ

“ป้าเองก็ต้องขอบใจคมมากนะ คมดูแลและช่วยเหลือใบบุญมากมายจริงๆ ถ้านังบัวมันดูแลลูกมันให้ได้แบบนี้บ้างก็คงจะดี” ป้านีพูดถึงลูกสาวก็น่าหม่นลงนิดๆ

“อย่าคิดมากเลยครับป้านี วันนี้เรามาเที่ยวนะครับ” คมพูดบอก เพราะไม่อยากให้หญิงสูงวัยกังวลหรือเครียดอะไร

“ยายฮะ ยายเป็นอะไร” ใบบุญที่เดินตรงเข้ามาหาถามขึ้นทันที ป้านียิ้มให้หลานชาย

“ไม่ได้เป็นอะไร เราน่ะ ได้ขนมครบรึยัง พี่เค้าจะไปจ่ายเงินแล้วนะ” ป้านีพูดขึ้น ใบบุญจึงวางขนมในมือตนเองอีกสองอย่างใส่ในตะกร้าที่คมถือ ก่อนที่คมจะเอาไปจ่ายเงิน แล้วทุกคนก็พากันกลับขึ้นรถอีกครั้ง ตลอดทางคมกับใบบุญนั่งกินขนมด้วยกันจนหมด

“ใบบุญ ถึงแล้วนะ” คมสะกิดใบบุญเมื่อรถเลี้ยวเข้าไปจอดที่หน้าบ้านพัก เด็กหนุ่มมองออกไปที่ทะเลตาลุกวาว

“พี่คม ลงเร็วๆฮะ” ใบบุญดันให้คมลงจากรถเร็วๆ เมื่อรถจอด คมก็รีบลงทันที ใบบุญยืนมองทะเลกว้างจนถึงเส้นขอบฟ้าด้วยสายตาสั่นๆ เพราะพึ่งเคยได้มาเที่ยวทะเลครั้งแรกในชีวิต

“พี่คมๆ ไปตรงน้ำทะเลกับใบบุญหน่อยนะฮะ นะนะ” ใบบุญหันมาเขย่าแขนคม ในขณะที่คนอื่นๆเริ่มทยอยเอาของลงจากรถ คมพยักหน้ารับ ใบบุญยิ้มกว้างก่อนจะลากแขนคมไปที่ทะเลทันที คลื่นที่ซัดสาดเข้าฝั่งเป็นระลอกๆ ทำให้ใบบุญตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างมาก เด็กหนุ่มปล่อยแขนของคมออก แล้วนั่งยองๆอยู่ตรงพื้นทราย ตรงตำแหน่งที่คลื่นซัดเข้ามาถึง เด็กหนุ่มยื่นมือไปแตะน้ำทะเลที่ซัดเข้ามา ก่อนจะเอานิ้วเข้าปาก คมยืนยิ้มขำทันที

“อี๋ เค็มจริงๆด้วยฮะพี่คม” ใบบุญหันมาพูดบอก

“หึหึ นี่เราชิมจริงๆเหรอเนี่ย” คมพูดยิ้มๆ

“ก็ใช่น่ะสิฮะ ก็ใบบุญไม่เคยมานี่นา แล้วเราจะได้เล่นน้ำตอนไหนฮะ” ใบบุญถามต่อ

“รอช่วงเย็นๆดีกว่านะ ไม่งั้นก็ลองถามคุณคิมดูว่าจะเล่นตอนไหน พี่ว่าตอนนี้เรากลับไปเอากระเป๋าเข้าห้องพักก่อนดีกว่า ยังไม่รู้เลยว่าใครนอนห้องไหน” คมพูดชวนขึ้นมา

“ใบบุญอยากนอนกับพี่คม” เด็กหนุ่มพูดบอก คมยิ้มกริ่ม

“แล้วไม่กลัวว่าพี่จะทำอะไรแบบนั้นเหรอ หืม” คมแกล้งถาม ทำให้ใบบุญชะงักไปนิดหน้าขึ้นสีทันที

“ใบบุญรู้ว่าพี่คมไม่ทำอะไรหรอก เพราะเรามาเที่ยวกันนี่ฮะ” เด็กหนุ่มบอกเสียงอ้อมแอ้ม ก่อนที่จะเดินกลับไปที่บ้านพัก เมื่อไปถึงคิมก็จัดแจงห้องพักให้เรียบร้อยแล้ว และเป็นไปตามคาด คมกับใบบุญนอนห้องเดียวกัน และห้องก็ติดกับห้องของกมลด้วย ทั้งสองเปิดประตูเข้าไปด้านใน ใบบุญวางกระเป๋าและวิ่งไปที่ประตูกระจกของระเบียง

“พี่คมๆ ห้องนี้เห็นทะเลด้วยฮะ” เด็กหนุ่มเรียกคมเสียงใส ส่วนคมก็เก็บกระเป๋าของใบบุญไปวางที่ตู้เสื้อผ้า ก่อนจะมานั่งที่ปลายเตียง คมหันไปมองทางห้องน้ำก็ชะงัก เมื่อนึกได้ว่าห้องพักที่นี่ สามารถมองผ่านกระจกเข้าไปในห้องน้ำได้ ถ้าคนที่เข้าห้องน้ำไม่ปิดม่าน

“ใบบุญ” คมเรียกเด็กหนุ่ม ใบบุญจึงเดินมาหาคมที่เตียง

“ฮะ” เด็กหนุ่มขานรับ คมจึงชี้ไปที่เป็นบานกระจกกั้นระหว่างห้องนอนกับห้องอาบน้ำ ใบบุญหันไปมองก็ยังคงงงอยู่ จึงเดินไปดูใกล้ๆ

“อ๊ะ นี่ห้องน้ำนี่ฮะ แล้วทำไม…” ใบบุญเริ่มสำรวจห้องน้ำ ก่อนจะหน้าขึ้นสีระเรื่อ

“พะ…พี่คม ห้องน้ำเป็นกระจกล่ะฮะ ถ้าเราอาบน้ำก็เห็นหมดเลยน่ะสิ” เด็กหนุ่มถามออกมาเสียงละล่ำละลัก

“อืม ห้องน้ำที่นี่เป็นแบบนี้ทุกห้องแหละ” คมตอบกลับ

“ละ..แล้วเราจะอาบน้ำยังไงล่ะฮะ” เด็กหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงตื่นๆ

“ก็อาบเหมือนทุกทีไง” คมแกล้งบอกกลับด้วยท่าทีปกติ

“แต่มันก็เห็นกันหมด” ใบบุญบอกกลับอีก เพราะไม่รู้ว่ามีม่านปิดด้วย

“อายเหรอ พี่ไม่เห็นอายอะไรเลย” คมตอบกลับไป ใบบุญหน้าแดงหนักกว่าเดิม

“แต่ใบบุญอายนี่นา” เด็กหนุ่มพูดบอกเสียงอ่อยๆ

“งั้นเอาไว้ถ้าใบบุญอาบน้ำ พี่จะหันไปทางอื่น หรือไม่ก็ออกไปรอนอกห้องก่อนดีมั้ย” คมพูดกลับไป ใบบุญลังเลนิดๆ ก่อนจะยอมพยักหน้า คมยิ้มกริ่ม เขายังไม่บอกใบบุญเรื่องผ้าม่าน กะจะแกล้งให้เด็กหนุ่มรู้สึกเขินไปก่อน

“พี่ว่าเราลงรวมกับคนอื่นๆเถอะ เดี๋ยวนายจะพาไปกินข้าวเที่ยง” คมพูดชวน ก่อนที่ทั้งสองจะพากันลงมาจากห้องพักเพื่อรวมกับทุกคน กมลพาทุกคนไปกินอาหารเที่ยง พร้อมกับพาไปซื้ออาหารทะเลเพื่อทำอาหารเย็น

“พี่คมไปกับใบบุญนะ” เด็กหนุ่มหันมาชวนคม

“เออ แกไปกับใบบุญนั่นแหละ แล้วดูแลคิมให้ชั้นด้วย” กมลพูดขึ้น

“ครับ” คมตอบรับ ก่อนจะเดินไปพร้อมกับคนอื่นๆ ที่ต้องไปช่วยป้านีเลือกซื้อของทะเล

“พี่คมๆๆ ปูฮะ ปูตัวใหญ่มากเลย” ใบบุญชี้ให้คมดูปูทะเลตัวใหญ่ที่อยู่ในตะกร้า คมยิ้มนิดๆ กับท่าทางตื่นเต้นของใบบุญ

“อยากกินปูย่างมั้ย” คิมที่เดินตามมาถามขึ้น ใบบุญเม้มปากนิดๆ ก็อยากจะตอบว่า อยากแต่ก็รู้สึกเกรงใจ

“อยากกินอะไรบอก ไม่ต้องเกรงใจ เพราะคุณกมลให้ซื้อไปทำให้ทุกคนกินเหมือนกัน”คิมบอกอีก ใบบุญตาลุกวาว แล้วหันไปมองคม คมก็พยักหน้ารับ

“อยากกินฮะ” ใบบุญจึงตอบออกมาทันที เด็กหนุ่มเดินเลือกซื้ออาหารทะเลกับคิมและคนอื่นๆไปเรื่อย โดยมีคมเดินตาม คมปล่อยให้ใบบุญได้ดูได้มองสิ่งแปลกใหม่สำหรับเด็กหนุ่มไปเรื่อยๆ โดยไม่ขัดอะไร จนเมื่อซื้อทุกอย่างจนครบ ใบบุญก็รู้สึกหิวน้ำขึ้นมา

“พี่คม เราไปซื้อน้ำกินกันก่อนได้มั้ยฮะ” เด็กหนุ่มถามขึ้น คมพยักหน้ารับก่อนจะหันไปหาคิม

“คุณคิมครับ ผมพาใบบุญไปเซเว่นก่อนนะครับ เดี๋ยวตามไป” คมพูดขึ้น

“อืม ได้สิ” คิมตอบรับ ก่อนที่คมจะพาใบบุยเดินไปที่เซเว่น เด็กหนุ่มตรงเข้าไปหาน้ำดื่ม ส่วนคมก็ยืนรออยู่แถวๆเครื่องคิดเงิน จนกระทั่งสายตาของคมหันไปเห็นอะไรบางอย่าง

…ถุงยางอนามัย…

คมยืนนิ่งเมื่อเห็น ก่อนจะตัดสินใจหยิบมา 1 กล่อง

“คิดเงินให้ก่อนครับ” คมพูดกับพนักงาน เพราะไม่อยากให้ใบบุญเห็น พนักงานก็คิดเงินให้ทันที คมเก็บถุงยางอนามัยใส่กระเป๋ากางเกง พอดีกับที่ใบบุญเดินตรงมาหา คมจึงจ่ายเงินค่าน้ำ และพาใบบุญกลับไปรวมกับกมลและคิม เพื่อกลับไปยังบ้านพัก เมื่อไปถึงบ้านพัก ใบบุญก็ช่วยถืออาหารสดที่ซื้อมาไปไว้ในครัว

“พี่คมฮะ พวกพี่ลพไปเล่นน้ำกันแล้ว ใบบุญไปเล่นด้วยได้มั้ย” เด็กหนุ่มเดินมาขอคม เพราะเห็นพวกลพเปลี่ยนเสื้อผ้าลงไปที่ทะเลกันแล้ว

“ตอนนี้แดดยังแรงอยู่เลย เดี๋ยวค่อยเล่นตอนแดดร่มๆ” คมบอกกลับ เขาไม่อยากให้ผิวเนียนของใบบุญต้องไหม้เกรียมเพราะแดด

“แต่..” ใบบุญอยากจะเล่นก็เลยจะค้าน คมมองหน้าด้วยสายตาดุๆ

“อย่าดื้อสิ” คมพูดขึ้น ใบบุญหน้าหม่นลงทันที

“ใบบุญเอ๊ย ไปถามคุณกมลกับคุณคิมทีสิลูก ว่ารับน้ำอะไรรึเปล่า”  เสียงป้านีดังขึ้น

“ฮะ” ใบบุญตอบรับ ก่อนจะเดินออกไปหากมลกับคิม ที่นั่งอยู่ตรงระเบียงชานหน้าบ้าน

“พี่คิมกับคุณกมลจะรับน้ำอะไรดีฮะ” เด็กหนุ่มถามขึ้น แต่สีหน้าหม่นๆ

“ชั้นขอเบียร์เย็นๆสักแก้วก็แล้วกัน” กมลตอบกลับ

“ยังไม่มืดเลยนะคุณกมล เอาไว้ค่อยดื่มตอนมืดล่ะกัน เอาน้ำผลไม้มาสองแก้วนะใบบุญ แล้วนี่เป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนี้ล่ะ ใครแกล้งอะไรรึเปล่า” คิมพูดดุกมลก่อนจะหันมาถามใบบุญ

“งอนผมน่ะครับ พอดีผมยังไม่อยากให้ลงเล่นน้ำตอนนี้” คมที่เดินเข้ามาพูดขึ้น ทำให้ใบบุญหน้างอมากกว่าเดิมเสียอีก

“ก็ทีทำไมพวกพี่ลพถึงไปเล่นได้ล่ะฮะ” ใบบุญถามขึ้นอย่างข้องใจ

“ก็ไอ้พวกนั้นมันถึก ทนแดดทนฝน มันไม่เป็นอะไรง่ายๆน่ะสิ แต่เราน่ะ ไปเล่นตอนนี้มีหวังไม่สบายแน่ๆ หรือว่าอยากไม่สบาย ได้เล่นน้ำวันเดียว วันที่เหลืออดเล่นล่ะ” คมพูดขึ้น ทำให้ใบบุญยืนลังเล

“ไม่เอาฮะ ใบบุญอยากเล่นน้ำทะเลอีกหลายๆวัน” เด็กหนุ่มพูดบอกออกมา

“งั้นก็ต้องทำตามที่พี่คมเค้าบอกนะรู้มั้ย” คิมพูดบอกออกมาบ้าง ใบบุญพยักหน้ารับ

 “ฮะ งั้นเดี๋ยวใบบุญไปเอาน้ำมาให้พี่คิมกับคุณกมลนะฮะ” เด็กหนุ่มพูดบอกก่อนจะวิ่งเข้าไปในบ้านพัก เพื่อเอาน้ำมาให้กมลกับคิม หลังจากนั้น ใบบุญก็ไปช่วยยายของตนเองเตรียมของสดเพื่อทำอาหารเย็น ส่วนคมก็ไปช่วยคนอื่นๆจัดสถานที่

ปึ่ก!

ใบบุญเซนิดๆ เมื่อไหมเดินถือกะละมังใส่กุ้งมาชนเข้าพอดี

“เกะกะจริง” ไหมบ่นออกมาไม่ดังมากนัก ทำให้ใบบุญหน้าเสียนิดๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เด็กหนุ่มพยายามจะเลี่ยงไหมเป็นระยะ เพราะรู้ว่าไหมไม่ชอบตนเองเท่าไรนัก

“เด็กๆ ไปเล่นน้ำกันเถอะ ตรงนี้เดี๋ยวป้าทำเอง” ป้านีพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าแดดเริ่มร่มลงแล้ว ดากับไหม จึงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเล่นน้ำ

“งั้นใบบุญออกไปหน้าบ้านนะฮะยาย” เด็กหนุ่มพูดขอ ป้านีก็พยักหน้ารับ ใบบุญไปเดินวนๆดูคิมแต่ก็เห็นว่าคิมหลับอยู่ ก็เลยไม่กล้าเรียก

“พี่คม พี่คิมยังไม่ตื่นเลย” เด็กหนุ่มบอกคมเสียงอ่อยๆ

“เดี๋ยวก็ตื่น ใจเย็นๆสิ” คมตอบกลับยิ้มๆ ใบบุญเองก็เดินวนเวียนอยู่เป็นระยะ จนกระทั่งคิมตื่นขึ้นมา คิมกับกมลจึงเดินมาหาทุกคน ก่อนจะชวนกันลงไปเล่นบานาน่าโบ๊ท โดยมีกมลไปเล่นด้วย

“พี่คม เค้าเล่นกันยังไงฮะ” ใบบุญถามด้วยความไม่รู้ ขณะที่คมกำลังใส่เสื้อชูชีพให้

“เดี๋ยวพวกเราต้องไปนั่งเรียงกันบนเรือกล้วยอันนี้นะ แล้วเจ็ทสกีเค้าจะขับลากพวกเราไปในทะเล เราต้องจับให้แน่นๆนะ เพราะเค้าจะแกล้งขับเหวี่ยงให้พวกเราตกจากเรือกล้วย” คมพูดอธิบาย ใบบุญตาโต

“ละ..แล้วถ้าพวกเราตก เราจะเป็นอะไรมั้ยฮะ” ใบบุญถามต่ออย่างตื่นๆ เพราะไม่เคยเล่น

“ไม่เป็นอะไร มันก็สนุกดี เดี๋ยวเรือเค้าก็มารับเรากลับเข้าฝั่ง แล้วเล่นรอบใหม่ อีกอย่างเราใส่ชูชีพกันแล้ว ไม่ต้องกลัวจมน้ำ” คมตอบกลับ

“แต่ใบบุญกลัว ถ้าใบบุญตกน้ำไปคนเดียวล่ะฮะ” เด็กหนุ่มรู้สึกกังวล คมยิ้มรับนิดๆ

“ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวพี่กระโดดตามใบบุญไปด้วยเลย” คมบอกอย่างเอาใจ ทำให้ใบบุญยิ้มออกมาได้

“ความจริงถ้ากลัวก็ไม่ต้องเล่นก็ได้นะ” เสียงของไหมดังขึ้น โชคดีที่คิมไม่ได้ยิน

“มันเป็นธรรมดาของคนที่ไม่เคยเล่นนะไหม” คมพูดเสียงเรียบ ดวงตาจ้องหน้าไหมดุๆ ไหมส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาต่อ เมื่อทุกคนเตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว คิมก็จัดแจงที่นั่งให้ตามนี้ คนแรกคือลพ ไหม ดา คม ใบบุญ  คิม กมล เรียงกันมา คมหันมาบอกใบบุญให้จับตรงที่จับ พอเรือกล้วยเริ่มเคลื่อนที่ ทุกคนก็ส่งเสียงเฮออกมา คมเอื้อมมือด้านหนึ่งมาโอบใบบุญที่นั่งด้านหลังตนเองเอาไว้ ทำให้ใบบุญรู้สึกอุ่นใจนิดๆ แต่ด้วยความที่เล่นเป็นครั้งแรก พอเรือกระทบกับคลื่น ใบบุญก็มือลื่นเอียงตกจากเรือทันที

“อ๊า…พี่คม” เด็กหนุ่มร้องเรียกคมทันที คมเองเมื่อเห็นว่าใบบุญตกน้ำ ก็ทิ้งตัวลงน้ำทะเลไปเช่นเดียวกัน ใบบุญใจเต้นระรัว เพราะอยู่ในทะเลและไกลจากฝั่งพอสมควร เด็กหนุ่มพยายามจะพยุงตัวเองเอาไว้ในน้ำ

“ใจเย็นๆใบบุญ” เสียงทุ้มของคม ทำให้ใบบุญใจชื้นขึ้นมาได้บ้าง คมว่ายน้ำเข้ามาใบบุญ

“มานี่มา” คมเรียก เด็กหนุ่มรีบผวาเข้ากอดคอคมทันที คมก็ตีขาในน้ำพยุงไปด้วย ทั้งๆที่ก็ใส่ชูชีพเหมือนกัน

“ใบบุญตกคนแรกเลย” เด็กหนุ่มโอดครวญ คมยิ้มนิดๆ

“ไม่เป็นไร ครั้งแรกก็แบบนี้แหละ” คมตอบยิ้มๆ ก่อนจะหอมแก้มใสที่เปียกน้ำทะเล ทำให้ใบบุญตาโต

“พี่คมอ่ะ” ใบบุญเรียกคมเสียงอ่อยๆ ด้วยความรู้สึกเขินๆ

“อายเหรอ” คมแกล้งถาม ใบบุญก้มหน้างุด คมก็แกล้งทำทีเป็นจะก้มหน้ามองหน้าใบบุญ เด็กหนุ่มก็หันหน้าหนีด้วยความเขิน

“หึหึ” คมหัวเราะในลำคอ

“พี่คมอ่า” เด็กหนุ่มโอดครวญออกมาอีก ก่อนจะซุกหน้าไปกับไหล่ของคม คมยิ้มรับนิดๆกับท่าทีน่ารักของเด็กหนุ่ม จนเจ็ทสกีลากเรือกล้วยมารับ เพราะทุกคนตกหมดแล้ว คมดันตัวใบบุญขึ้นไปบนเรือกล้วย ส่วนคมก็ลอยตัวจับที่จับ ให้เรือลากเข้าฝั่งพร้อมกับคนอื่นๆ ก่อนที่จะเริ่มเล่นกันอีก เล่นไปเล่นมา รอบที่ 3  กมลนั่งคนแรก ตามด้วยคิม ดา ไหม ใบบุญ ลพ และคมปิดท้าย ตอนนี้ใบบุญเริ่มไม่กลัวแล้ว คมจึงไม่ห่วงมากนัก และอาจจะเป็นเพราะทุกคนกำลังสนุก จึงไม่มีใครคิดอะไร เรือกล้วยในรอบที่ 3 ถูกลากออกไปในทะเลอีกครั้ง ใบบุญก็ส่งเสียงหัวเราะด้วยความสนุก เพราะเริ่มพยุงตัวเองได้แล้ว

//ลพ ดูใบบุญด้วย// คมพูดบอกกับลพทางด้านหลัง

“ครับ” ลพก็ตอบรับ แต่ทุกคนก็สนุกสนานส่งเสียงเฮฮา จนใบบุญรู้สึกว่าไหมเอี้ยวหน้ามามองใบบุญอยู่บ่อยครั้ง จนกระทั่งเรือกระแทกเข้ากับคลื่นลูกใหญ่ ทำให้เรือกล้วยกระดอนขึ้น

พลั่ก!

“โอ๊ย!” เสียงของใบบุญร้องขึ้น แต่ก็แทบจะไม่มีใครได้ยินเพราะทุกคนต่างส่งเสียงเฮฮา เมื่อไหมพลิกตัวด้านหนึ่งตกน้ำ ทำให้ศอกไปกระแทกกับปากของใบบุญ ทำให้คนทั้งสองตกน้ำไปพร้อมกัน

“พี่คม ใบบุญตกน้ำไปแล้ว” ลพพูดบอกกับคม แต่เรือกล้วยก็ลากมาค่อนข้างห่าง คมจึงทิ้งตัวลงน้ำ ส่วนใบบุญก็ลอยคออยู่กับไหม

“เจ็บ” ใบบุญพูดเสียงสั่นๆ มือก็จับไปที่ปากของตนเองด้วย เพราะรู้สึกถึงความเค็มปร่าในปาก และรู้สึกแสบเพราะน้ำทะเลเข้าไปด้านในด้วย

“สำออย” ไหมที่ลอยตัวอยู่ใกล้ๆ พูดขึ้น พร้อมกับยกยิ้มนิดๆ

“เมื่อกี้ศอกพี่ไหมโดนปากใบบุญนี่ฮะ” เด็กหนุ่มพูดขึ้น

“แล้วไง ก็ชั้นตกน้ำ ใครจะไปทันระวังตัวล่ะ” ไหมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสะใจนิดๆ จะว่าไปหญิงสาวตั้งใจที่จะแกล้งใบบุญ

“พี่ไหมไม่ชอบใบบุญเหรอ” เด็กหนุ่มถามเสียงสั่น

“ยิ่งกว่าไม่ชอบอีก ชั้นเกลียดแกมากรู้ไว้ด้วยไอ้เด็กบ้า” ไหมว่าเสียงเข้ม ใจอยากจะกดหัวใบบุญให้จมน้ำลงไปเสียด้วยซ้ำ แต่สายตาก็เห็นคมว่ายน้ำใกล้เข้ามา

“ใบบุญ เป็นยังไงบ้าง” คมว่ายเข้ามาหา ใบบุญหันมองด้วยดวงตาแดงๆ เนื่องจากรู้สึกเสียใจที่ถูกไหมบอกว่าเกลียดตนเอง เด็กหนุ่มส่ายหน้าไปมา ตอนนี้เลือดที่ออกจากปากที่แตกมันปะปนอยู่กับน้ำลาย ทำให้ใบบุญต้องอมเอาไว้ไม่กล้าคายออกมา เพราะอยู่ต่อหน้าคม

“เป็นอะไร ทำไมไม่พูด” คมถามเสียงเข้ม พร้อมกับจ้องหน้าไหมไปด้วย

“ไม่รู้เหมือนกันพี่คม ไหมพุดด้วยใบบุญก็ไม่พูดเหมือนกัน” หญิงสาวพูดขึ้นหน้าตาเฉย

“อมอะไรไว้ คายออกมา อะไรอยู่ในปาก” คมถามเสียงเข้ม ใบบุญก็เอาแต่ส่ายหน้าไปมา

“ใบบุญ!” คมเรียกใบบุญเสียงแข็ง ทำให้เด็กหนุ่มน้ำตาคลอ ก่อนจะขยับหันไปบ้วนน้ำลายออกจากปาก ซึ่งมีเลือกปนออกมาด้วย

“เลือดนี่ เป็นอะไร ไหนอ้าปากสิ” คมรีบถามทันที ก่อนจะเป็นฝ่ายจับปากของใบบุญดู

“ปากแตก ทำยังไงให้ปากแตก เล่นกันยังไง” คมถามเสียงเข้ม พร้อมกับมองหน้าไหม หญิงสาวทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไร

“โดนอะไรไม่รู้ฮะ” เด็กหนุ่มบอกเสียงอ่อยๆ ไม่กล้ามองหน้าไหมสักเท่าไร คมหายใจฮึดฮัดด้วยความหงุดหงิด ก่อนที่เรือกล้วยจะวนมารับ ทุกคนอีกครั้ง ลพแอบกระซิบบางอย่างกับคม ทำให้คมหน้าเครียดมากกว่าเดิม

“นายครับ ผมกับใบบุญเลิกเล่นเลยนะครับ” คมบอกกับกมลเสียงเรียบ คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากัน

“อืม ได้” กมลตอบรับ ก่อนที่คมจะพาใบบุญขึ้นฝั่ง ไหมเองก็เลิกเล่นเช่นเดียวกัน คมพาใบบุญมานั่งเล่นที่ชายหาด

“บอกพี่มาตามตรงนะใบบุญ โดนอะไร ทำไมปากถึงแตก” คมถามเสียงเข้ม

“ไม่รู้ฮะ” ใบบุญตอบกลับเสียงอ่อยๆ

“ทำไมชอบโกหกนักนะ โกหกบ่อยเกินไปแล้วนะใบบุญ” คมว่าเสียงดุ ทำให้ใบบุญตาแดงๆ

“แล้วทำไมพี่คมต้องดุใบบุญด้วยล่ะฮะ” เด็กหนุ่มถามเสียงสั่น ทำให้คมต้องถอนหายใจออกมาหนักๆ

“แล้วทำไมเราชอบปิดบังพี่ด้วยล่ะ” คมว่าออกมาก่อนจะใช้นิ้วยาวลูบเบาๆบริเวณมุมปากของใบบุญที่มีรอยแตกจากด้านในบวมขึ้นมาให้เห็นนิดๆ ยิ่งเห็นคมก็ยิ่งหงุดหงิด เขาถนอมใบบุญมาอย่างดีแต่ก็มาเกิดแผลเกิดรอย เขาโกรธตัวเองด้วยที่ดูแลใบบุญไม่ดีพอ

“นั่งเล่นอยู่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่มา” คมพูดขึ้น ใบบุญพยักหน้ารับ ก่อนที่คมจะเดินตรงไปที่บ้านพักทันที เขาพอจะรู้ว่าต้นเหตุมาจากใคร เนื่องจากลพที่นั่งอยู่ด้านหลังของใบบุญเห็นเข้าพอดีเช่นกัน จึงได้มากระซิบบอกกับคม

“ป้านี เห็นไหมรึเปล่าครับ” คมถามป้านีที่นั่งอยู่หน้าบ้าน

“เห็นเดินไปเข้าหลังบ้านน่ะ” ป้านีตอบกลับ คมจึงเดินอ้อมไปหลังบ้าน พบไหมกำลังเอาน้ำล้างเท้าล้างขาอยู่

“ไหม พี่มีเรื่องจะคุยด้วย” คมพูดเสียงเข้ม ทำให้ไหมสะดุ้งนิดๆ

“คุยเรื่องอะไรคะ” หญิงสาวถามกลับด้วยใบหน้าไม่รู้ไม่ชี้

“มาคุยกันตรงนี้” คมพูดพร้อมกับเดินนำไปทางข้างบ้านอีกแถบ หญิงสาวก็เดินตามไปแต่โดยดี

2   Be   Con

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เอาคมใบบุญมาให้แล้วจร้า