ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย!! [Yaoi , Boy’s love] – ตอนพิเศษ 23

ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย ตอนที่23  (คม x ใบบุญ)

Author: 여님  (ยอนิม)

หลังจากที่กินข้าว กินยาเรียบร้อยแล้ว ใบบุญก็ไปนอนที่เตียงกว้างอีกครั้ง

“พี่คมหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าให้ใบบุญหน่อยได้มั้ยฮะ ไม่รู้ว่าแบตหมดรึเปล่า” ใบบุญพูดขึ้นเพราะตั้งแต่มาถึงที่นี่ ใบบุญไม่ได้พกไม่ได้หยิบโทรศัพท์มาเล่นเลยสักนิด คมเปิดกระเป๋าของใบบุญพร้อมกับหยิบมาให้ ก่อนจะไปเตรียมตัวเก็บของใส่กระเป๋าของตนเองเก็บให้ใบบุญด้วย ใบบุญเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ เมื่อเห็นว่าไผ่ไลน์เข้ามาหาใบบุญตั้งแต่วันแรกที่ใบบุญมาถึงที่นี่ ใบบุญจึงตอบกลับไปเพื่อไม่ให้เสียมารยาท

ตือดึ๊ง

เสียงไลน์ของใบบุญดังขึ้นมาทันที เมื่อไผ่ตอบกลับมาทันควัน แต่ก็ทำให้คมชะงักไปนิดเช่นกัน

“ใครไลน์มา” คมถามขึ้น

“ไผ่ฮะ ไลน์มาตั้งแต่เมื่อวานซืนแล้ว ถามว่าใบบุญไปเที่ยวที่ไหน ใบบุญก็เลยตอบไปเมื่อกี้ฮะ” เด็กหนุ่มพูดบอกออกมาตรงๆ

“แล้วเราไม่นอนพักรึไง” คมถามเสียงเรียบ

“นอนฮะ เดี๋ยวบอกไผ่ก่อน” ใบบุญตอบกลับ แต่คมเดินมาแย่งโทรศัพท์ของใบบุญไป

“นอนพักได้แล้วครับ ไม่ต้องตอบหรอก เอาไว้ค่อยไปคุยกันที่โรงเรียนก็ได้” คมพูดเสียงเรียบนิ่ง ใบบุญพยักหน้ารับ

“ฮะ” เด็กหนุ่มตอบกลับ เพราะรู้สึกง่วงและเพลียเหมือนกัน คมห่มผ้าให้ใบบุญ ก่อนจะจัดการปิดเครื่องโทรศัพท์ของใบบุญทันที ใบบุญค่อยๆหลับลงไปช้าๆ คมถอนหายใจออกมาเบาๆ พลางนึกด่าตัวเองและถามตัวเองในใจ ว่าหวงใบบุญมากๆแบบนี้ ใบบุญจะอึดอัดหรือไม่ แต่คมก็ทนไม่ได้ถ้าใบบุญไปสนใจคนอื่นมากกว่าตนเอง ในขณะที่อยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้ ถึงแม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นแค่เพื่อนสำหรับใบบุญก็ตาม

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ช่วงบ่าย ทุกคนต่างมารวมตัวกันเพื่อเดินทางกลับกรุงเทพฯ ใบบุญรู้สึกสดชื่นขึ้นบ้างเพราะได้นอนเต็มอิ่ม เวลาเดินก็รู้สึกเจ็บๆขัดๆอยู่ แต่เด็กหนุ่มก็พยายามเก็บอาการเอาไว้ คมหาผ้านุ่มๆ มาวางไว้บนเบาะนั่งของใบบุญ เพื่อให้เด็กหนุ่มได้นั่งสบายๆ

“เห็นคมบอกว่าไม่ค่อยสบายเป็นไงบ้างใบบุญ” ยายของเด็กหนุ่มถามขึ้น

“กะ..ก็ดีขึ้นแล้วฮะ ได้นอนพัก ใบบุญแค่เมื่อยเนื้อเมื่อยตัวเท่านั้นเอง” เด็กหนุ่มตอบยายเสียงอ่อยๆ พลางนึกขอโทษยายตัวเองในใจที่ต้องโกหก

“สงสัยเล่นน้ำมากไปน่ะสิเรา” ป้านีพูดขึ้นมาอย่างยิ้มๆ ใบบุญก็ยิ้มเจื่อนๆ ในขณะที่คมยังคงนั่งเงียบ พอรถออก ใบบุญก็หลับลงไปอีกครั้ง จนรถแวะจอดซื้อของฝาก

“ลงไปซื้ออะไรมั้ย” คมถามขึ้น ใบบุญส่ายหน้าไปมา

//ใบบุญปวดก้น ไม่อยากเดินอ่ะฮะ// เด็กหนุ่มกระซิบบอกคมอย่างเขินๆ คมยิ้มมุมปากนิดๆ

“งั้นเดี๋ยวพี่ซื้อของมาเผื่อล่ะกัน เราเอนเบาะนอนไปก่อนนะ พี่ให้คนขับเค้าติดเครื่องรถเอาไว้ให้” คมพูดบอก ใบบุญก็พยักหน้ารับ

“อ่อ พี่คมฮะ ใบบุญอยากได้ขนมไปฝากเพื่อนๆที่โรงเรียนด้วย พี่คมซื้อมาให้ใบบุญก่อนนะฮะ เดี๋ยวใบบุญจ่ายเงินให้” เด็กหนุ่มพูดบอกออกมาเมื่อนึกได้

“จะจ่ายทำไม เดี๋ยวพี่ซื้อให้เองแหละ” คมพูดก่อนจะลงจากรถไป และปัญหาก็เกิดเมื่อคนที่เฝ้าบ้าน โทรมาบอกว่าดานิลมารอกมลอยู่ที่บ้าน คมจึงต้องรายงานให้เจ้านายตนเองรู้เรื่องนี้ กมลจึงให้รถไปส่งกมลกับคิม ที่คอนโดของคิมเอง เมื่อไปถึง คมก็ลงจากรถแยกไปคุยกับกมล ส่วนคิมก็ยืนคุยอยู่กับใบบุญที่ลงมาส่งคิมเช่นเดียวกัน

“ดูท่าทางเราเพลียๆนะ เป็นอะไรรึเปล่า” คิมถามใบบุญด้วยความเป็นห่วง

“เปล่าฮะ นั่งรถนานๆมันเพลียๆน่ะฮะ” ใบบุญอ้างไปก่อน คิมพยักหน้ารับ

“กลับไปถึงบ้านก็กินยานอนพักซะนะ” คิมบอกกลับไป

“ฮะ” ใบบุญตอบรับก่อนที่คมจะกลับมาขึ้นรถ แล้วออกจากคอนโดของคิมเพื่อกลับบ้าน

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

วันรุ่งขึ้น

ใบบุญตื่นขึ้นมาตอนเช้ามืด ช่วยงานยายตนเองเรียบร้อยแล้ว ก็กลับมานอนพักที่บ้านพัก เพราะกมลมีแขกมาอยู่บ้าน ใบบุญจึงไม่กล้าเดินเพ่นพ่านมากนัก ส่วนคม พอลงจากรถเพื่อแยกย้ายกันกลับบ้านพักเมื่อคืนนี้ ใบบุญก็ยังไม่เจอหน้าคมเลย เพราะคมต้องไปรับหน้าดานิลแขกของกมลเสียก่อน

ก๊อกๆ

เสียงเคาะหน้าต่างห้องนอนของใบบุญดังขึ้น ทำให้เด็กหนุ่มที่นั่งอ่านหนังสือขยับลุกไปเปิดผ้าม่าน ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นคมยืนอยู่ด้านนอก ใบบุญรีบออกจากห้องไปหาทันที

“พี่คม” ใบบุญเรียกคมเสียงใส

“ร่างกายเป็นไงบ้าง ยังเจ็บตรงไหนรึเปล่า” คมถามขึ้น เพราะดูแล้วว่าไม่มีใครอยู่บริเวณนั้น ใบบุญหน้าขึ้นสีนิดๆ พร้อมกับส่ายหน้าไปมา

“ใบบุญไม่ได้เป็นอะไรแล้วฮะ แต่ก็รู้สึกขัดๆนิดเวลาเดินเร็วๆ” เด็กหนุ่มบอกเสียงอ่อยๆ คมยิ้มรับ

“พี่มาตามไปกินข้าวเช้า เรายังไม่ได้กินไม่ใช่เหรอ” คมพูดบอก ใบบุญจึงหันไปปิดประตูบ้านแล้วเดินมาที่ครัว

“วันนี้เราสองคนกินกันในครัวนะ เพราะนายมีแขก” คมบอกอีก ใบบุญพยักหน้ารับ

“เราตักกับข้าวไปนั่งกินกันที่หน้าบ้านพักดีมั้ยฮะ ใบบุญจะได้ปูเสื่อตรงใต้ต้นไม้หน้าบ้าน” เด็กหนุ่มเสนอขึ้น คมก็พยักหน้าเห็นด้วย ทั้งสองจึงยกอาหารของตนเองมาที่บ้านพักของใบบุญอีกครั้ง เด็กหนุ่มไปหยิบเสื่อผืนขนาดย่อมมาปูที่สนามหญ้า

“ช่วงนี้พี่อาจจะยุ่งๆหน่อยนะ อาจจะไม่ได้มานั่งกินข้าวกับเราแบบนี้ทุกมื้อ” คมพูดขึ้น เพราะกมลได้บอกก่อนจะไปเที่ยวพักผ่อนแล้วว่า กลับมาคราวนี้จะต้องลุยงานกันหนักหน่อย

“งานยุ่งเหรอฮะ” ใบบุญถามเสียงแผ่ว รู้สึกโหวงๆในอกเมื่อรู้ว่าจะไม่ได้กินข้าว ไม่ได้เจอกับคมบ่อยๆ

“ใช่ นายจะจับธุรกิจใหม่ แล้วเลิกทำธุรกิจเดิมน่ะ” คมบอกคร่าวๆ

“แล้วพี่คมจะได้ไปส่งใบบุญที่โรงเรียนรึเปล่าฮะ” เด็กหนุ่มถามต่อ คมหน้าเครียดลงนิด

“ถ้าพี่ไปส่งไม่ได้ พี่จะให้คนอื่นไปส่งแทนนะ” คมบอกกลับ ใบบุญเม้มปากเข้าหากันนิดๆ

“ให้ใบบุญไปเองกลับเองได้มั้ยฮะ คนอื่นเค้าก็มีงานของเค้า ใบบุญไม่อยากรบกวน” เด็กหนุ่มตอบกลับด้วยความเกรงใจ

“ไม่ได้ จะไปเองกลับเองได้ไง เดี๋ยวก็หลงเอาหรอก”คมพูดขึ้น

“ไม่หลงหรอกฮะ ใบบุญจำทางแล้วก็สายรถประจำทางได้” เด็กหนุ่มบอกกลับ คมนิ่งไปนิด

“เอาไว้ค่อยว่ากันอีกทีล่ะกัน” คมพักคุยเรื่องนี้เอาไว้ก่อน เพราะใจเขาไม่อยากให้ใบบุญกลับเองสักเท่าไร เมื่อกินข้าวเสร็จ คมก็อาสาเอาจานไปเก็บ ส่วนใบบุญก็เก็บเสื่อไปไว้ในบ้าน คมให้กุญแจบ้านของตนเองกับใบบุญไป แล้วให้เด็กหนุ่มไปรอที่บ้านของตนเอง เพราะคมต้องกลับไปอาบน้ำใหม่ เนื่องจากไปให้อาหารคลีโมกับวิปครีมมาก่อนหน้านี้ด้วย เมื่อคมเข้าไปในบ้านก็เห็นใบบุญนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟาภายในห้องรับแขกของบ้านพัก

“ใบบุญเล่นเกมส์ฮะ” เด็กหนุ่มพูดบอกออกมาก่อนที่คมจะถาม ทำให้คมยิ้มออกมานิดๆ แล้วเดินไปจูบเบาๆที่หน้าผากเนียน

“เดี๋ยวพี่อาบน้ำก่อนนะ เรานอนเล่นไปก่อนล่ะกัน” คมพูดบอก ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกมาหาใบบุญอีกที ก็พบว่าเด็กหนุ่มนอนหลับคาโทรศัพท์ไปแล้ว

“หึหึ ยังมีอาการเพลียสะสมอีกเหรอเนี่ย” คมพูดกับตัวเองไม่ดังมากนัก ก่อนจะไปนั่งที่โซฟาพร้อมกับยกหัวของใบบุญให้นอนหนุนตักตนเอง คมลูบเส้นผมนุ่มของใบบุญอย่างเบามือ พร้อมกับมองใบหน้าจิ้มลิ้มเนียนใสสมวัยของใบบุญอย่างหวงแหน ก่อนจะนั่งนึกถึงเรื่องที่ตนเองต้องทำต่อจากนี้ คมตั้งใจเอาไว้ว่า ถ้าช่วยงานกมลให้เข้าที่เมื่อไร เขาจะหาโอกาสสารภาพทุกอย่างกับยายของเด็กหนุ่ม ซึ่งคมก็ยังไม่แน่ใจ ว่าถ้ายายของใบบุญรับรู้เรื่องนี้ จะยอมรับได้หรือไม่ ถึงแม้ว่ายายของเด็กหนุ่มจะยอมรับเรื่องของกมลกับคิมได้ก็ตาม เพราะปัญหามันไม่ได้อยู่ที่เพศ แต่อยู่ที่อายุที่ห่างกันพอสมควรของคมกับใบบุญ คมนั่งคิดอะไรไปเรื่อยก่อนจะสะดุ้งเมื่อมือเรียวของใบบุญเอื้อมขึ้นมาลูบแก้มสากอย่างเบามือ คมก้มมองหน้าใบบุญอีกครั้ง

“พี่ทำให้ตื่นรึเปล่า” คมถามเสียงนุ่ม

“เปล่าฮะ ใบบุญแค่พักสายตานิดหน่อยเท่านั้นเอง ว่าแต่พี่คมเป็นอะไรรึเปล่าฮะ ทำหน้าเครียดจัง” ใบบุญถามด้วยความเป็นห่วง คมจับมือของใบบุญที่ลูบแก้มตนเอง มาจูบซับเบาๆ

“ไม่ได้เป็นอะไร แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เราจะนอนต่อมั้ย เดี๋ยวพี่จะไปหานายแล้วล่ะ” คมพูดบอกเมื่อเห็นว่าได้เวลาต้องไปหากมล

“ใบบุญกลับไปที่บ้านก็ได้ฮะ จะไปอ่านหนังสือด้วย” ใบบุญตอบกลับไป คมนิ่งคิดก่อนจะถอดกุญแจสำรองออกจากพวงส่งให้ใบบุญ

“เอาไว้อยากจะมานอนเล่นบ้านพี่ก็มาได้นะ เก็บกุญแจเอาไว้ดีๆด้วยล่ะ” คมพูดขึ้น ใบบุญรับมายิ้มๆ

“ขอบคุณฮะ” เด็กหนุ่มตอบกลับ ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง คมยกตัวของใบบุญขึ้นมานั่งตักตนเองทันที

“ขอกำลังใจก่อนไปทำงานก่อนนะ” คมพูดยิ้มๆ ก่อนจะประกบจูบไปที่กลีบปากบางทันที ใบบุญชะงักตอนแรกนิดหน่อย แต่ก็ยอมให้คมสูบกำลังใจให้เต็มที่ ตอนนี้ใบบุญเริ่มที่จะจูบตอบกลับคมได้บ้างแล้ว ลิ้นร้อนของทั้งคู่เกี่ยวพันกัน แต่ใบบุญก็ต้องพ่ายให้กับบทจูบของคมก่อนทุกที ร่างเล็กอ่อนระทวยอยู่บนตักแกร่ง เมื่อสูบกำลังใจได้เต็มที่แล้ว คมก็ผละออกมาช้าๆ ใบบุญเม้มปากเข้าหากันนิดๆ ใบหน้าเนียนแดงซ่านด้วยความเขิน ก่อนที่คมจะพาใบบุญออกมาจากบ้านพัก ก่อนจะแยกไปทำงาน ส่วนใบบุญก็กลับบ้านพักของตนเอง

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เช้าวันรุ่งขึ้น

วันนี้ใบบุญต้องไปโรงเรียนแล้ว และคมก็เป็นฝ่ายขับรถออกมาส่งที่โรงเรียนเหมือนเช่นทุกที เพราะใบบุญหอบขนมที่ซื้อมา มาฝากเพื่อนๆด้วย

“ให้พี่ช่วยถือลงไปมั้ย” คมถามขึ้น

“ไม่เป็นไรฮะ พี่คมรีบไปทำงานเถอะฮะ” เด็กหนุ่มตอบกลับ เพราะก่อนจะออกจากบ้านได้ยินกมลเรียกสั่งงานกับคม

“ตอนเย็นถ้าพี่มารับไม่ได้ จะให้คนอื่นมารับแทนนะ” คมบอกย้ำอีกครั้ง เพราะเขาไม่มั่นใจว่าตนเองจะมารับใบบุญได้รึเปล่า

“ฮะ” ใบบุญตอบกลับ ก่อนจะสะพายกระเป๋าและหิ้วถุงขนมลงจากรถ พอเห็นว่าใบบุญเจอเพื่อนผู้หญิงของตัวเองคนหนึ่งแล้ว คมจึงขับรถกลับ

..

..

..

“ไผ่ นี่ของฝาก” ใบบุญส่งถุงขนมถุงสุดท้ายให้ไผ่ เพราะวันนี้ไผ่มาเรียนสายนิดหน่อย

“ขอบใจนะ” ไผ่รับมายิ้มๆ

“ไปเที่ยวสนุกมั้ย” ไผ่ถามขึ้น

“สนุกมากเลย ได้ไปดำน้ำด้วย อ่อ ขอโทษเรื่องไลน์ด้วยนะไผ่ เราไม่ได้พกโทรศัพท์เลย วันที่ตอบไผ่น่ะ เราก็เผลอหลับ” ใบบุญพูดบอกยิ้มๆ ก็ยิ้มรับ

“ไม่เป็นไร อ่อ วันนี้ชมรมอาจารย์เรียกรวมอีกนะ คงต้องกลับเย็น ใบบุญโทรบอกที่บ้านด้วยล่ะ” ไผ่พูดบอก เพราะเจอกับสันก่อนที่จะขึ้นห้อง

“เหรอ…อืม เดี๋ยวค่อยโทรบอกตอนพักกลางวันล่ะกัน” บุญตอบกลับ ก่อนจะชวนไผ่ลงไปเข้าแถวที่หน้าเสาธง

..

..

..

พักกลางวัน

กลุ่มของไผ่พากันลงจากห้องเรียนเพื่อมากินข้าวที่โรงอาหาร และเหมือนทุกครั้งที่ไผ่อาสาไปซื้ออาหารส่วนใบบุญไปซื้อน้ำ

“นั่งด้วยได้มั้ยเนี่ย” เสียงของสันดังขึ้น

“นั่งสิฮะ” ใบบุญตอบกลับยิ้มๆ ก่อนที่สันจะนั่งตรงข้ามกับใบบุญข้างๆเพื่อนของเด็กหนุ่ม ส่วนไผ่ก็นั่งข้างใบบุญ คนอื่นก็นั่งต่อๆกันไป

“ใบบุญ ช่วงวันหยุดไปทำอะไรมารึเปล่า” สันถามขึ้นขณะนั่งกินข้าวไปด้วย

“ทำไมเหรอฮะ” ใบบุญถามกลับ

“ก็ดูใบบุญเปล่งปลั่งกว่าเดิมน่ะสิ ได้ข่าวว่าไปเที่ยวทะเลไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ดำกลับมาเลยอ่ะ” สันถามอย่างงงๆ

“อืม นั่นสิ สาลี่ก็นึกอยู่ว่าใบบุญดูเหมือนมีอะไรเปลี่ยนๆ แต่นึกไม่ออก พอพี่สันพูดถึงรู้นะ ว่าใบบุญดูเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวลขึ้นมา” สาลี่พูดบอกออกมาบ้าง ไผ่มองใบบุญอย่างสังเกตอีกครั้ง เพราะเขาเองก็รู้สึกเหมือนกัน

“สงสัยช่วงวันหยุดผมกินเยอะไปหน่อยมั้งฮะพี่สัน ก็เลยดูอ้วนขึ้น” ใบบุญตอบกลับด้วยท่าทีปกติ เพราะก็คิดเหมือนกันว่าตนเองคงกินเยอะไป เพื่อนๆถึงได้คิดว่าอ้วนขึ้น

“นั่นสินะ คึคึ นี่ถ้าเป็นผู้หญิง พี่ก็คงคิดว่าไปมีอะไรกับแฟนมาแน่ๆ ถึงได้ดูเปล่งปลั่ง ฮ่าๆๆ” สันพูดขึ้นขำๆ พร้อมกับหัวเราะออกมา

เคร้ง..

ช้อนในมือของใบบุญหล่นลงไปในชามข้าวเพราะตกใจคำพูดของสัน

“หือออ พี่สัน พูดจาทะลึ่งนะเนี่ย เดี๋ยวเหอะ” สาลี่พูดว่าออกมา คนอื่นก็ยิ้มขำ แต่ไม่ได้คิดอะไร

//เป็นอะไรรึเปล่าใบบุญ// ไผ่ถามขึ้นเพราะสังเกตอาการของใบบุญตลอด

“ ไม่ได้เป็นอะไร ช้อนมันหลุดมือน่ะ” ใบบุญตอบยิ้มๆ ใบหน้าเนียนก็ขึ้นสีนิดๆ เมื่อนึกตามคำพูดของสัน ไผ่จึงไม่ได้ถามอะไรต่อ แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจเท่านั้น พอกินข้าวกลางวันเสร็จ ใบบุญก็โทรบอกคม ว่าวันนี้ตนเองเลิกเย็นหน่อย คมเองก็บอกมาว่าเย็นนี้เขาคงไม่ได้มารับ แต่จะให้คนอื่นมารับแทน

..

..

..

..

เลิกเรียน

ใบบุญก็เข้าชมรมพร้อมกับไผ่ คอยทำงานและช่วยคนอื่นๆในชมรมตลอดเวลา

“นี่ ขยันเกินไปแล้วนะ นั่งพักบ้างเหอะ” ไผ่ว่าออกมายิ้มๆ ในช่วงพักจากการซ้อม ใบบุญก็ยิ้มตอบกลับไป

“ไม่เป็นไร ไผ่เอาน้ำมั้ย เดี๋ยวเราหยิบมาให้” ใบบุญถามกลับ เพราะเอาน้ำไปให้คนอื่นๆแล้ว

“พอเลย มานั่งนี่ เดี๋ยวเราไปหยิบเอง” ไผ่จับมือพาใบบุญมานั่งพักที่เก้าอี้ยาว แล้วเป็นฝ่ายไปหยิบน้ำมาสองขวด แล้วมานั่งข้างๆใบบุญ

“อ่ะ เรายังไม่เห็นใบบุญกินน้ำเลยนะ” ไผ่พูดพร้อมกับส่งน้ำให้ใบบุญด้วย

“รู้ได้ไงอ่ะ ว่าเรายังไม่ได้กินน้ำเลย” ใบบุญถามพร้อมกับรับน้ำมาเปิดดื่มอย่างกระหาย เพราะมัวแต่ดูแลคนอื่น จนลืมดูแลตัวเองไปชั่วครู่

“เรามองใบบุญตลอดแหละ” ไผ่ตอบเสียงจริงจัง ทำให้ใบบุญชะงักไปนิด ก่อนจะยิ้มรับอ่อนๆ ทั้งสองนั่งคุยกันสักพัก ไผ่ก็ไปซ้อมต่อ จนได้เวลาเลิก

“ใบบุญ ใครมารับ” ไผ่ถามขึ้น ขณะเดินออกจากโรงยิมพร้อมใบบุญ

“พี่คมบอกว่าจะให้พี่ยิวมารับ แต่ยังไม่เห็นพี่ยิวโทรเข้ามาเลย” เด็กหนุ่มพูดบอก ไผ่จึงมานั่งรอเป็นเพื่อนใบบุญที่เดิม แต่รอสักพักใหญ่ก็ยังไม่มีใครมา

“ใบบุญ เราว่าใบบุญโทรหาพี่ยิวอะไรนั่นเถอะ” ไผ่พูดขึ้นเพราะเห็นว่ามันช้ากว่าทุกครั้ง

“เราไม่มีเบอร์พี่ยิวน่ะสิ” ใบบุญตอบกลับ

Tru…Tru…Tru

เสียงโทรศัพท์ของใบบุญดังขึ้นพอดี เด็กหนุ่มรีบกดรับสาย

(“ใบบุญ เลิกชมรมแล้วใช่มั้ย”) เสียงซักถามดังขึ้นมาทันที ทำให้ใบบุญรู้ว่าเป็นยิว

“ฮะ” เด็กหนุ่มตอบกลับ

(ใบบุญรอพี่อีกนิดได้มั้ย พอดีพี่มาทำธุระให้นายยังไม่เสร็จเลย”) ยิวตอบกลับมา

“อีกนานมั้ยฮะ” ใบบุญถามขึ้น เพราะเห็นว่าเริ่มเย็นมากแล้ว

(“ประมาณชั่วโมงหนึ่งน่ะ”) ยิวตอบกลับมาอีก

“ทำไมเหรอ” ไผ่ถามขึ้นอย่างสงสัย เมื่อเห็นสีหน้าไม่ค่อยดีของใบบุญ

“พี่ยิวติดทำธุระอยู่น่ะไผ่ บอกว่าให้รออีกชั่วโมงหนึ่ง” ใบบุญตอบกลับในขณะที่ถือสายยิวอยู่ด้วย

“งั้นเอาแบบนี้ เดี๋ยวเราไปส่งใบบุญเองก็ได้ ใบบุญจะได้ไม่ต้องรอ นี่มันก็เย็นมากแล้วนะ” ไผ่เสนอขึ้น ใบบุญขมวดคิ้วลังเล

“พี่ยิวฮะ เดี๋ยวใบบุญให้เพื่อนไปส่งที่บ้านก็ได้ พี่ยิวไม่ต้องมารับใบบุญหรอกฮะ”เด็กหนุ่มพูดบอกกับยิวกลับไป

(“แต่พี่คมสั่งพี่ให้มารับใบบุญนะ”) ยิวบอกเสียงเครียด เพราะเขาไม่คิดว่าธุระที่กมลสั่งให้ทำมันจะเลยเวลามานานแบบนี้

“ไม่เป็นไรฮะ เดี๋ยวใบบุญคุยกับพี่คมเอง” เด็กหนุ่มพูดบอกเพื่อให้ยิวเข้าใจ ยิวเงียบไปนิด

(“งั้นกลับบ้านดีๆนะ มีอะไรโทรหาพี่นะ”) ยิวบอกกลับมา

“ฮะ” ใบบุญตอบรับก่อนจะวางสาย แล้วหันไปหาไผ่

“ไผ่ เราว่าเราขึ้นรถประจำทางกลับเองก็ได้” ใบบุญพูดบอกเพราะเกรงใจไผ่เหมือนกัน

“ไม่เป็นไร ให้เราไปส่งเถอะ เราจะได้รู้จักบ้านของใบบุญด้วย” ไผ่บอกยิ้มๆ รู้สึกดีใจที่ได้มีโอกาสไปส่งใบบุญ

“ไม่ใช่บ้านของเราหรอก เราแค่อาศัยเจ้านายของยายอยู่เท่านั้นเอง” ใบบุญตอบกลับ

“นั่นแหละ ให้เราไปส่งเถอะนะ” ไผ่คะยั้นคะยอ ใบบุญนิ่งคิดก่อนจะยอมพยักหน้ารับ

“อืม…ก็ได้” ใบบุญตอบรับ

“งั้นใบบุญรออยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวเราไปมอเตอร์ไซค์ก่อน” ไผ่พูดบอกก่อนจะรีบเดินไปที่โรงรถ แล้วขี่รถออกมารับใบบุญ ไผ่ส่งหมวกกันน็อคให้เพื่อนตัวเล็ก ใบบุญก็รับมาใส่ แต่สายล็อคคางมันยาวเกินไป ไผ่จึงเป็นคนขยับเข้าให้

“ขอบคุณนะ” ใบบุญบอกกลับ ไผ่ยิ้มรับ ก่อนที่ใบบุญจะก้าวขึ้นไปนั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์ฮอนด้า ซูเมอร์เอ็กซ์ ของไผ่

“รถเท่ห์จัง” ใบบุญพูดชมออกมา

“ใบบุญอยากขี่เองมั้ย” ไผ่ถามกลับยิ้มๆ ใบบุญส่ายหน้าทันที

“เราขี่ไม่เป็นหรอกไผ่ ขนาดจักรยานเรายังขี่ไม่แข็งเลย” ใบบุญพูดบอกออกมา

“เอาไว้เราสอนขี่ให้เอง มันไม่ยากหรอก มันเป็นเกียร์ออโต” ไผ่เสนอขึ้นใบบุญยิ้มแหยๆ

“เอาไว้ก่อนล่ะกันนะ ตอนนี้เรากลับบ้านกันเถอะ” ใบบุญพูดบอก ไผ่ก็สตาร์ทรถ

“จับเอวเราไว้นะ หล่นไปไม่รู้ด้วย” ไผ่พูดแกล้งออกมา

“ไผ่ก็อย่าขี่เร็วสิ” ใบบุญว่ากลับ ไผ่หัวเราะในลำคอ ก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ เมื่อใบบุญจับที่เสื้อนักเรียนของไผ่เอาไว้ ไผ่ขี่รถออกจากโรงเรียนเพื่อพาใบบุญกลับบ้าน ใบบุญบอกทางไผ่มาเรื่อยๆ จนใกล้จะถึงบ้าน พอดีว่าต้องผ่านตลาดโต้รุ่ง ไผ่จึงจอดรถที่ริมฟุตบาท

“จอดทำไมเหรอไผ่” ใบบุญถามขึ้น

“เราหิวอ่ะ หาอะไรกินกันก่อนได้มั้ย วันนี้ซ้อมหนักไปหน่อย มันหิว” ไผ่พูดบอกขึ้นมา ใบบุญหน้าเครียดนิดๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูเวลา ก็เห็นว่า 6 โมงนิดๆ

“แต่ถ้าใบบุญรีบกลับก็ไม่เป็นไรนะ เราไปส่งใบบุญก่อนก็ได้” ไผ่พูดบอก

“เอ่อ…หาอะไรกินก่อนก็ได้ ไผ่อุตส่าห์มาส่งเรานี่นา เดี๋ยวเราโทรไปบอกยายเอาไว้ก่อนล่ะกัน เดี๋ยวยายจะเป็นห่วง” ใบบุญพูดขึ้น ใจก็อยากจะโทรหาคมด้วย แต่กลัวว่าคมจะยังคงทำงานยุ่งอยู่ ไผ่ยิ้มกว้างออกมา

“ป่ะ ไปเดินดูกันว่าจะกินอะไร” ไผ่พูดบอกก่อนจะพากันเดินไปหาของกิน ใบบุญโทรไปบอกยายของตนเองแล้วว่า เพื่อนมาส่งและแวะกินข้าวที่ตลาดก่อนถึงทางเข้าหมู่บ้าน ใบบุญฝากยายตนเองให้บอกคมด้วย ถ้าคมไม่ได้ติดงานอะไร

“กินอะไรดีใบบุญ” ไผ่ถามขึ้น เมื่อใบบุญคุยโทรศัพท์เสร็จ เด็กหนุ่มมองร้านอาหารที่ตั้งอยู่ข้างทาง

“ไผ่จะกินอะไรล่ะ” ใบบุญถามกลับ

“อืม เราอยากกินหอยทอด ใบบุญกินมั้ย” ไผ่พูดชวน เด็กหนุ่มยิ้มออกมานิดๆ เพราะกำลังอยากกินอยู่พอดี

“อืม กินๆ” เด็กหนุ่มตอบกลับไป ก่อนที่ทั้งสองจะพากันไปนั่งโต๊ะแล้วสั่งหอยทอดมากิน

..

.

..

..

ทางฝั่งของคม วันนี้เดินสายหลายที่ และวิ่งวุ่นทำงานให้กมลอยู่ตลอด และพึ่งได้ออกจากห้องทำงานของกมลตอน 6 โมงกว่าๆ

“ป่านนี้คงกลับมาถึงแล้วมั้ง” คมมองนาฬิกาข้อมือแล้วพึมพำเบาๆกับตัวเอง คมเดินมาทางหน้าบ้าน ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อเห็นรถที่ยิวเป็นคนขับออกไป พึ่งขับกลับเข้ามาในบ้าน รถถูกขับเข้าไปจอดในโรงรถ คมรีบเดินไปดูทันที ยิวลงจากรถก่อนจะเลิกคิ้วนิดๆ

“มีอะไรเหรอพี่คม” ยิวถามขึ้น เพราะคิดว่าคมมีธุระจะคุยกับตนเอง คมมองเข้าไปในรถแต่ก็ไม่เห็นใครลงมา

“ใบบุญล่ะ” คมถามขึ้นทันที

2   Be   Con

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เอามาเสริฟแล้วนะคะ