ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย!! [Yaoi , Boy’s love] – ตอนพิเศษ 26

ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย ตอนที่26  (คม x ใบบุญ)

Author: 여님  (ยอนิม)

กว่าคมจะทำงานเสร็จก็ปาเข้าไป 3 ทุ่ม แต่คมก็สั่งให้ยิวซื้อเจลลดไข้ไปให้ป้านีที่บ้านแล้ว เมื่อออกมาจากห้องทำงานของกมล คมก็ตรงไปที่บ้านพักของใบบุญทันที

ก๊อกๆ

คมเคาะประตูบ้านเพราะได้ยินเสียงทีวีในบ้านเปิดอยู่ จึงรู้ว่าป้านียังไม่หลับ

แกร๊ก

เสียงเปิดประตูบ้านดังขึ้น ป้านีเดินออกมาเปิดประตู

“ใบบุญเป็นไงบ้างครับป้า” คมถามด้วยความอยากรู้

“ตัวยังร้อนอยู่ นอนหลับอยู่ในห้องน่ะ” ป้านีพูดบอก

“ผมขอเข้าไปดูหน่อยได้มั้ยครับ” คมพูดขอ ป้านีนิ่งไปนิดก่อนจะพยักหน้ารับ แล้วเบี่ยงตัวให้คมเดินเข้าไป คมตรงไปที่ห้องของใบบุญทันทีด้วยความร้อนใจ คมเดินเข้าไปหาร่างเล็กที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง โดยที่มีแผ่นเจลลดไข้ติดหน้าผากอยู่ด้วย คมนั่งลงที่ขอบเตียงช้าๆ แล้วใช้มือแกร่งเกลี่ยไปที่เส้นผมที่ชื้นเพราะเหงื่อที่ไหลซึมจากความร้อนในร่างกายออกจากหน้าผาก ป้านีเดินมายืนที่ประตูห้อง

“ใบบุญกินยาครั้งสุดท้ายตอนไหนครับ” คมหันมาถามป้านี

“ก็ตอนที่กินข้าวเมื่อเย็นนั่นแหละ” ป้านีพูดบอก คมดูนาฬิกาข้อมือ

“ได้เวลากินยาอีกรอบแล้วล่ะครับ ต้องปลุกให้กินยาก่อน” คมพูดขึ้น ก่อนจะเขย่าแขนใบบุญเบาๆ

“ใบบุญ ตื่นก่อนเร็ว ใบบุญ” คมเรียกใบบุญด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เด็กหนุ่มปรือตาขึ้นช้าๆ

“พี่..คม” ใบบุญเรียกคมเสียงแหบแห้ง คมจึงค่อยๆประคองใบบุญให้ลุกนั่งพิงกับอกแกร่งของเขา

“กินยาอีกสักรอบก่อนนะ แล้วค่อยนอนยาวไปเลย” คมพูดบอกออกมา ก่อนจะหันไปหายา ป้านีเดินหยิบมาส่งให้

“ขอบคุณครับ” คมตอบรับก่อนจะป้อนยาให้ใบบุญ ใบบุญอ้าปากรับแต่โดยดี ก่อนที่คมจะป้อนน้ำตามเข้าไป เมื่อใบบุญกินยาเรียบร้อยแล้ว คมก็ค่อยๆประคองให้เด็กหนุ่มนอนลงไปเหมือนเดิม

“เดี๋ยวเช็ดตัวอีกหน่อยดีกว่านะครับ ไข้จะได้ลดลงเร็วกว่านี้” คมพูดขึ้นกับป้านี ก่อนจะหยิบกะละมังใส่น้ำที่วางอยู่ข้างๆ พร้อมกับผ้าขนหนู ไปเปลี่ยนน้ำในห้องน้ำทันที แล้วกลับเข้ามาในห้องของใบบุญอีกครั้ง คมจัดการเอาผ้าขนหนูชุบน้ำเช็ดไปที่ใบหน้าและลำคอของใบบุญ ก่อนจะไล่เช็ดมาที่แขน ส่วนใบบุญก็นอนหลับลงไปอีกครั้ง

“คม” เสียงป้านีเรียกคมดังขึ้น

“ครับ” คมหันมามองป้านีแล้วขานรับ

“ทำไมคมถึงดีกับใบบุญมากขนาดนี้ด้วยล่ะ” ป้านีถามขึ้น ทำให้คมชะงักไปนิด

“ใบบุญเป็นเด็กดีขนาดนี้ จะไม่ให้ผมดีด้วยได้ไงล่ะครับ อีกอย่าง ชีวิตผมคลุกคลีอยู่ในวงการมืด พบเจอคนที่ไม่ค่อยดีมาก็เยอะ พอได้มาเจอเด็กดีๆ คนดีๆอย่างใบบุญ ผมก็รู้สึกว่า อย่างน้อยเด็กคนนี้ก็เป็นเรื่องดีๆในชีวิตผม ที่ผมไม่ได้เจอบ่อยนัก” คมพูดไปด้วย แล้วก็เช็ดหน้าให้ใบบุญไปด้วย

“แล้วถ้าคมไปเจอคนที่ดีกว่าใบบุญล่ะ คมจะยังเอ็นดูจะยังรู้สึกดีๆกับใบบุญแบบนี้มั้ย” ป้านีถามต่อ

“ไม่มีใครดีกว่านี้สำหรับผมแล้วล่ะครับ” คมตอบสั้นๆ แต่ก็รู้สึกผิดปกติในใจ ที่ป้านีมาถามเรื่องนี้

“ป้าว่า คมไปพักผ่อนบ้างเถอะนะ ลุยงานกับคุณกมลมาทั้งวัน ช่วงนี้เห็นว่างานยุ่งนี่” ป้านีพูดขึ้นมาอีก

“ครับ นายอยากจะเคลียงานคืนคุณอีวานให้เร็วที่สุด เพราะคุณคิมอยากให้เลิกทำงานวงการนี้” คมพูดบอกออกมา

“ก็ดีนะ คมไปพักเถอะ” ป้านีบอกอีก เพราะเห็นว่าคมเองก็มีท่าทีเหนื่อยล้าเช่นเดียวกัน

“ครับ แต่ถ้าดึกๆมีอะไร ป้าโทรไปเรียกผมได้เลยนะครับ” คมพูดบอกอีกครั้ง ก่อนจะวางผ้าขนหนูลงในอ่าง และจัดการติดเจลลดไข้อันใหม่ให้ใบบุญ

“ขอบใจนะ” ป้านีพูดเสียงนิ่งๆ

“ครับ ผมไปนะครับ” คมพูดส่งท้าย ก่อนจะหันไปมองใบบุญอีกครั้ง ใจเขาอยากจะหอมแก้มใสแล้วบอกฝันดี แต่ติดตรงที่ป้านีก็อยู่ด้วย คมจึงได้แต่เดินออกไปจากบ้านพักของป้านีด้วยท่าทีนิ่งๆ ป้านีเดินออกมาปิดประตูล็อค แล้วกลับเข้าไปหาหลานชายตนเองอีกครั้ง ป้านีหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดตามซอกคอและแขนให้ใบบุญต่อเรื่อยๆ พร้อมกับหยาดน้ำตาใสๆที่ไหลลงมากับเสียงสะอื้นเบาๆ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เช้า

“ใบบุญ ใบบุญ” เสียงเรียกของป้านีดังขึ้น ทำให้ใบบุญลืมตาตื่นขึ้นมาช้าๆ

“ยะ…ยาย” เด็กหนุ่มเรียกยายตนเองเสียงแผ่ว และยังคงรู้สึกเบลอๆมึนๆอยู่

“เป็นยังไงบ้าง ลุกไปเรียนไหวมั้ย ถ้าไม่ไหวก็หยุดเรียนไปก่อนวันหนึ่ง” ยายพูดถามขึ้นมา ใบบุญทำท่าจะขยับลุกแต่ก็มึนหัวจนล้มลงไปนอนเหมือนเดิม ทำให้ป้านีรู้ว่าหลานชายตนเองไปโรงเรียนไม่ไหวแน่นอน

“นอนพักล่ะกัน เดี๋ยวยายให้คมโทรไปลาอาจารย์ให้” ป้านีพูดขึ้น แต่ใบบุญส่ายหน้าไปมา

“แต่ใบบุญไม่อยากขาดเรียน” เด็กหนุ่มบอกกลับเสียงแหบแห้ง

“แต่เราไปเรียนไม่ไหว มันก็ต้องขาดสักวัน “ ป้านีว่าออกมา

“แต่..” เด็กหนุ่มที่มีสีหน้าอ่อนเพลียอยากจะทักท้วง

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูหน้าบ้านดังขึ้น ป้านีจึงเดินออกไปเปิด ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นคม

“มาแต่เช้าเลย มีอะไรรึเปล่าคม” ป้านีถามขึ้น

“ผมจะมาดูใบบุญน่ะครับ ว่าค่อยยังชั่วบ้างรึยัง ไปเรียนไหวรึเปล่า” คมพูดขึ้น ป้านีมองหน้าคมนิดๆก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ตื่นแล้ว แค่ลุกยังลุกไม่ไหว งอแงจะไปเรียนให้ได้เลย” ป้านีพูดบอก คมจึงเดินเข้าไปในบ้านก่อนจะเดินไปหาใบบุญในห้องนอน

“พี่คม” เด็กหนุ่มเรียกคมเสียงแผ่ว

“ไง เป็นไงบ้าง” คมถามขึ้นพร้อมกับนั่งลงที่ขอบเตียง

“ใบบุญไม่อยากหยุดเรียน” เด็กหนุ่มบอกออกมาอีกเหมือนกับ ที่บอกยายตนเอง

“แล้วลุกไหวรึเปล่า” คมถามกลับ เด็กหนุ่มส่ายหน้าไปมา ดวงตาแดงๆ เหมือนอยากจะร้องไห้ เพราะรู้ตัวดีว่าคงไม่ได้ไปโรงเรียนแน่นอน

“ลุกไม่ไหวแล้วจะไปทำไม ถ้าไปแล้วอาการหนักกว่าเดิม แทนที่จะได้หยุดแค่วันเดียว อาจจะต้องหยุดเป็นอาทิตย์ก็ได้นะ” คมพูดขู่ออกมา ใบบุญนิ่งไปนิด

“นอนพักอีกสักวัน เดี๋ยวพี่โทรบอกอาจารย์ที่ปรึกษาให้” คมบอกให้ใบบุญเบาใจ

“ก็ได้ฮะ” ใบบุญตอบรับเสียงแผ่ว

“แล้วนี่คุณคิมรู้รึยังครับป้านี ว่าใบบุญไม่สบาย” คมหันไปถามป้านีเมื่อนึกได้

“รู้แล้วล่ะ มาดูใบบุญตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ตอนแรกบอกจะพาไปโรงพยาบาลให้ได้ แต่ป้าเห็นว่าใบบุญไม่ได้เป็นอะไรหนักเลยให้นอนดูอาการที่บ้านก่อน”  ป้านีพูดขึ้น

“งั้นถ้าตอนเย็นอาการยังไม่ดีขึ้นก็ต้องพาไปหาหมอแล้วล่ะครับ” คมพูดบอก

“ใบบุญไม่เป็นอะไรมาก…ไม่ต้องไปหาหมอหรอกฮะ” เด็กหนุ่มพูดขึ้น คมหันมามองแล้วส่ายหน้าไปมา

“ใบบุญวันนี้ทั้งวันพี่อาจจะไม่ได้เข้ามาดูเรานะ อาจจะกลับมาอีกทีช่วงดึกๆ เราก็นอนพักซะ ไม่ต้องห่วงเรื่องที่โรงเรียน เดี๋ยวพี่โทรบอกอาจารย์ให้” คมพูดขึ้น

“งานยุ่งเหรอฮะ” ใบบุญถามเสียงหงอยๆ คมพยักหน้ารับ

“พี่ต้องไปก่อนแล้วล่ะ ผมไปก่อนนะครับป้านี มีอะไรโทรหาผมได้เลยนะครับ” คมพูดบอกกับป้านีในตอนท้าย

“จะไปแล้วเหรอฮะ” เด็กหนุ่มถามขึ้นเสียงอ่อยๆ คมยกมือขึ้นไปลูบเส้นผมนุ่มเบาๆ จนใบบุญรู้สึกและรับรู้ถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือนั้น จนไม่อยากให้คมไปไหน อยากให้คมอยู่โอบกอดตนเองให้ความอบอุ่นกับตนเองแบบนี้ตลอดเวลา

“นอนพักซะ” คมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องนอนของใบบุญไป เด็กหนุ่มมองตามด้วยสีหน้าหงอยๆ ก่อนจะมองหน้ายายตนเอง

“ยายเป็นอะไรรึเปล่า..” ใบบุญถามขึ้น

“ไม่ได้เป็นอะไร เรานอนพักไปก่อนนะ เดี๋ยวยายเอาข้าวมาให้กิน จะได้กินยา” ป้านีพูดก่อนจะเดินออกไปเช่นเดียวกัน ใบบุญจึงนอนหลับตาอีกครั้ง

..

..

..

..

และวันนี้ก็เกิดเรื่องยุ่ง เมื่อคิมทะเลาะกับกมลกลับมา และทำท่าจะขนเสื้อผ้าออกจากบ้าน แต่กมลก็สั่งให้ลพคอยเฝ้าเอาไว้ แต่ก็ดูเหมือนจะผิดพลาด เมื่อดานิลเป็นคนพาคิมออกไปจากบ้าน และหายไปด้วยกัน กมลกลับมาก็อาละวาดเสียยกใหญ่ สั่งลูกน้องให้ตามหาคิมเสียทั่ว

“ป้านี ใบบุญเป็นไงบ้างครับ” คมที่เดินมาหาน้ำดื่มในครัว ถามขึ้นพร้อมกับชายตามองไหมที่ยืนทำอาหารหน้าบึ้งๆ แต่คมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก

“ตัวเริ่มเย็นลงบ้างแล้วล่ะ คม แล้วตกลงว่าหาคุณคิมเจอรึยัง” ป้านีถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงเพราะรู้กันหมดทั้งบ้านแล้วว่าคิมหายตัวไป คมหน้าเครียดทันที

“คุณคิมถูกจับตัวไปครับป้า ถูกจับไปพร้อมกับคุณดานิล” คมบอกออกมาตรงๆ

“คุณพระช่วย” ป้านียกมือทาบอกแล้วอุทานออกมาด้วยความตกใจและรู้สึกเป็นห่วงคิมกับดานิลเป็นอย่างมาก

“ใครจับตัวไป แล้วคุณกมลล่ะ ว่ายังไงบ้าง” ป้านีถามอีก

“นายกำลังวางแผนจะไปช่วยคุณคิมพรุ่งนี้ครับป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ นายต้องช่วยคุณคิมกับคุณดานิลได้แน่” คมตอบกลับ

“สาธุ ขอให้คุณคิมกับคุณดานิลปลอดภัยด้วยเถอะ” ป้านียกมือขึ้นมาไหว้ท่วมหัวเพื่อขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยคุ้มครองคิมกับดานิล

“ช่วงนี้ผมคงไม่ได้เข้าไปดูใบบุญ บอกใบบุญด้วย เดี๋ยวจะน้อยใจว่าผมไม่ไปดูแลเค้าเลย” คมพูดบอก ป้านีชะงักไปนิด ก่อนจะพยักหน้ารับ คมจึงเดินไปดื่มน้ำ แล้วกลับไปที่ห้องทำงานของกมลต่อ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“วันนี้คุณกมลจะไปช่วยพี่คิมใช่มั้ยฮะยาย” ใบบุญถามขึ้นในวันถัดมา เพราะรู้เรื่องทั้งหมดตั้งแต่เมื่อวานเย็นแล้ว ดวงตาของเด็กหนุ่มแดงก่ำ

“ใช่ คืนนี้คุณกมลกับคนอื่นๆจะไปช่วยคุณคิมกลับมา” ป้านีบอกกลับ ก่อนจะส่งยาให้หลานชายกิน แต่โดยรวมแล้วตอนนี้เด็กหนุ่มเริ่มดีขึ้นมาก ไม่ได้นอนซมเหมือนเมื่อวาน เมื่อวานใบบุญอดที่จะน้อยใจคมไม่ได้ ที่ไม่มาดูแลตนเอง แต่พอรู้จากปากยายตนเองว่าคมกำลังวิ่งวุ่นเรื่องที่คิมกับดานิลถูกจับตัวไป ทำให้ใบบุญหายน้อยใจทันทีแล้วรู้สึกเป็นห่วงคิมขึ้นมา

“พี่คิมจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ยฮะยาย” ใบบุญถามเสียงสั่น

“ไม่เป็นอะไรหรอก” ป้านีพูดบอกแต่ในใจก็อดกังวลไม่ได้

“พี่คมไปด้วยใช่มั้ยฮะ” เด็กหนุ่มถามขึ้นมาอีก ป้านีนิ่งไปนิด

“อืม” ป้านีตอบรับในลำคอ

“มันจะอันตรายมากมั้ยฮะยาย” ใบบุญถามด้วยน้ำเสียงกังวล

“ห่วงพี่เค้าเหรอ” ป้านีถามกลับไป ใบบุญพยักหน้ารับ

“ใบบุญเป็นห่วงพี่คม ห่วงพี่คิมด้วย ใบบุญอยากให้ทุกคนปลอดภัยกลับมา” เด็กหนุ่มตอบเสียงแผ่ว

“ใบบุญ” ป้านีเรียกหลานชายตนเองเสียงจริงจัง ใบบุญมองหน้ายายตนเอง

“ฮะ” ใบบุญขานรับ ป้านีถอนหายใจออกมาหนักๆ

“รู้สึกยังไงบ้าง ที่พี่คมเค้าดูแลเราดีขนาดนี้” ป้านีถามหลานชายตนเองด้วยความอยากรู้ ใบบุญยิ้มอ่อนๆ

“รู้สึกดีฮะ ดีมากๆ นอกจากยายแล้ว ไม่เคยมีใครดีกับใบบุญแบบนี้มาก่อน อ่อ พี่คิมกับคุณกมลด้วยฮะ” ใบบุญตอบกลับ

“เอาแค่คมคนเดียว ใบบุญรู้สึกยังไง เวลาที่มีพี่เค้ามาดูแลเอาใจเรา” ป้านีถามต่อ ใบบุญมองหน้ายายตนเองด้วยความไม่เข้าใจ ว่าทำไมยายถึงถามเรื่องนี้

“ความรู้สึกเหรอฮะ” ใบบุญพูดขึ้นลอยๆ ก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆ

“รู้สึกดี รู้สึกอบอุ่น มันเป็นความอบอุ่นคนละอย่างกับที่ใบบุญได้รับจากยาย แต่ใบบุญบอกไม่ถูกว่ามันเป็นแบบไหน พี่คมเป็นที่พึ่งให้ใบบุญได้ทุกเรื่อง อยู่กับพี่คมแล้วใบบุญสบายใจฮะยาย” เด็กหนุ่มพูดบอกออกมาเสียงจริงจัง

“แล้วถ้าวันหนึ่ง ใบบุญไปเจอคนที่เค้าดีกับใบบุญ ดูแลและเอาใจใบบุญมากกว่าคมล่ะ” ป้านีถามต่อ ใบบุญนิ่งไปนิด

“ใบบุญบอกอีกไม่ถูกฮะยาย ใบบุญรู้แค่เพียงว่า ตอนนี้ เวลานี้ พี่คมคือส่วนหนึ่งในชีวิต เป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวของใบบุญไปแล้ว ครอบครัวของใบบุญ” เด็กหนุ่มพูดเสียงแผ่วในตอนท้าย ซึ่งป้านีก็รู้ดีว่า ใบบุญโหยหาคำว่าครอบครัวเพราะถูกแม่ทิ้งไป ถึงแม้ว่าจะมียายอยู่ แต่บางครั้งความอบอุ่นบางอย่างก็ทดแทนกันไม่ได้

“ยาย ยายร้องไห้ทำไม” ใบบุญถามด้วยความตกใจ เมื่อเห็นน้ำตาใสไหลลงมาอาบแก้มของยายตนเอง ป้านีเช็ดน้ำตาออกเบาๆ

“เรารักพี่คมมั้ย” ป้านีถามต่อ

“รักฮะ ใบบุญรักพี่คม ใบบุญรักยายด้วย” เด็กหนุ่มพูดก่อนจะกอดเอวยายตนเองเอาไว้

“แล้วถ้าเราต้องเลือก ระหว่างยายกับพี่คมล่ะ เราจะเลือกใคร” ป้านีถามเสียงสั่นๆ เด็กหนุ่มดวงตาร้อนผ่าว

“ทำไมยายถามแบบนี้ล่ะฮะ…ฮึก ใบบุญไม่เลือก เพราะใบบุญอยากมีทั้งยายแล้วก็พี่คมอยู่กับใบบุญแบบนี้ไปตลอด” ใบบุญสะอื้นบอก ป้านีลูบหัวหลานชายตนเองเบาๆ

“ใบบุญรักยาย ใบบุญรักพี่คมด้วย” เด็กหนุ่มสะอื้นบอกออกมาอีก ป้านีเช็ดน้ำตาก่อนจะหายใจเข้าลึกๆ

“ไม่มีอะไรหรอกลูก ยายแค่ถามไปอย่างนั้นเอง ป้านีบอกออกมาเสียงแผ่ว

“ยายอย่าถามใบบุญแบบนี้อีกเลยนะฮะ” ใบบุญพูดขอพร้อมกับเงยหน้ามามองยายตนเองทั้งน้ำตา

“ยายไม่ถามแล้วล่ะ” ป้านีตอบกลับพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้หลานชายตนเองไปด้วย

..

..

..

..

“พี่คม” เสียงเรียกของใบบุญดังขึ้น ทำให้คมที่กำลังจะเดินไปที่กรงของเสือทั้งสองในช่วงเย็นชะงักกึก

“ใบบุญ” คมรีบเดินเข้าไปหาใบบุญทันที ด้วยความคิดถึง เพราะวันนี้ทั้งวันเขาแทบจะไม่ได้เจอหน้าใบบุญเลย เพราะมัวแต่วุ่นเรื่องที่จะต้องไปช่วยคิมกับดานิล เด็กหนุ่มวิ่งเข้ามากอดคมเอาไว้ คมก็ลูบหัวใบบุญเบาๆ

“ตัวยังอุ่นๆอยู่เลย ออกมาตากลมทำไม” คมพูดว่าออกมา ใจอยากจะหอมอยากฟัดแก้มใสให้หายคิดถึง แต่ก็ทำไม่ได้เพราะอยู่กันนอกบ้านพัก

“ใบบุญอยากเจอพี่คม” เด็กหนุ่มพูดบอก เพราะไปถามลพว่าคมอยู่ที่ไหน ลพบอกว่าคมจะไปที่กรงของคลีโมและวิปครีมเพื่อเคลื่อนย้ายเสือทั้งสองเพื่อไปช่วยคิมกับดานิล ใบบุญจึงมาดักรอ

“พี่ก็อยากเจอเรา อยากเห็นหน้า แต่พี่มีงานต้องทำ” คมบอกออกมาเสียงทุ้มนุ่ม

“ใบบุญรู้ฮะ…ใบบุญแค่อยากมาบอกให้พี่คมดูแลตัวเองด้วย แล้วก็ช่วยพี่คิมกลับมาเร็วๆนะฮะ” เด็กหนุ่มพูดบอก คมยิ้มรับนิดๆ

“ครับ พี่จะดูแลตัวเอง แล้วจะรีบกลับมาหาใบบุญนะ” คมพูดบอกอีกครั้ง ใบบุญพยักหน้ารับ ก่อนที่คมจะให้ใบบุญเข้าบ้านพักไป เนื่องจากตนเองต้องรีบจัดการเรื่องเสือทั้งสองตัวก่อน

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

วันรุ่งขึ้น

ในที่สุดทุกคนก็ช่วยคิมกับดานิลกลับมาได้ แต่ใบบุญยังไม่กล้าเข้าไปหาคิมตอนนี้ เพราะยายของตนเองบอกไว้ว่าให้คิมกับกมลได้ปรับความเข้าใจกันเสียก่อน เด็กหนุ่มจึงได้แต่นั่งเล่นอยู่ในบ้านพัก เนื่องจากคมเองก็ต้องไปอาบน้ำให้กับเสือทั้งสองเช่นเดียวกัน และวันนี้ใบบุญก็ไม่ได้ไปโรงเรียน เพราะเป็นวันหยุดพอดี

Tru…Tru…Tru

เสียงโทรศัพท์ของใบบุญดังขึ้น เด็กหนุ่มหยิบมาดูก่อนจะกดรับ

“สวัสดีไผ่” ใบบุญรับสาย

(“ในที่สุดก็เปิดเครื่องสักที รู้มั้ยเนี่ยว่าเพื่อนๆเป็นห่วงแทบแย่”) เสียงของไผ่บ่นอุบ ทำให้ใบบุญยิ้มนิดๆ

“ยายบอกให้ปิดเครื่องเอาไว้น่ะ เพราะกลัวว่าเราจะนอนไม่เต็มที่” ใบบุญตอบกลับไป

(“แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้าง”) ไผ่ถามกลับมาด้วยความเป็นห่วง

“ดีขึ้นแล้วล่ะ วันจันทร์ก็คงไปโรงเรียนได้แล้ว” ใบบุญตอบยิ้มๆ รู้สึกดีที่มีเพื่อนๆคอยเป็นห่วงแบบนี้

(“เราเป็นห่วงใบบุญมากนะ รู้มั้ย เพื่อนๆก็อยากจะไปเยี่ยมกัน แต่ไม่มีใครรู้จักบ้านใบบุญสักคน วันนั้นเราเองก็ไปส่งไม่ถึงบ้านก็เลยไม่รู้อีกว่าบ้านของใบบุญอยู่ตรงไหนหลังไหนกันแน่ พอจะโทรหาก็ปิดเครื่องอีก”) ไผ่พูดบอก

“ขอบคุณนะไผ่ที่เป็นห่วงเรา” ใบบุญพูดขึ้น

(“อ่า จริงสิ เราเก็บชีทงาน กับการบ้านเอาไว้ เราเอาไปให้ใบบุญที่บ้านได้มั้ย”) ไผ่พูดถามขึ้นมา

“การบ้านงั้นเหรอ” ใบบุญพึมพำ รู้สึกห่วงเรื่องการบ้านขึ้นมาทันที

(“มันมีบางงานต้องส่งวันจันทร์ด้วยนะ”) ไผ่บอกอีก

“อืม ได้สิ ไผ่จำทางได้ใช่มั้ย ถ้าถึงตลาดตอนที่เราไปแวะกินข้าวเมื่อไร ไผ่โทรมาถามทางเราอีกทีนะ” ใบบุญบอกกลับไป

(“อืม เราจะไปช่วงบ่ายๆหน่อยนะใบบุญ เพราะตอนเที่ยงเราต้องพาแม่ไปซื้อของก่อน”) ไผ่ตอบกลับมา

“ได้สิ มาเมื่อไรก็โทรมาบอกด้วยนะ” ใบบุญพูดบอกก่อนจะคุยกับไผ่อีกนิดหน่อยแล้ววางสายไป

//คงต้องบอกพี่คมด้วยสินะ ไม่งั้นโกรธแย่เลย// ใบบุญพูดกับตัวเองเมื่อนึกได้ พอช่วงเที่ยงๆ คมก็มาหาใบบุญที่บ้าน และยกข้าวกลางวันมานั่งกินด้วยกันที่ใต้ต้นไม้หน้าบ้าน

“หายดีแล้วสินะเรา” คมพูดขึ้นยิ้มๆ

“ฮะ” ใบบุญตอบกลับ ก่อนจะมองหน้าคมนิดๆ

“เอ่อ..พี่คมฮะ คือว่า” ใบบุญเรียกคมเสียงอึกอัก

“หืม” คมขานรับในลำคอ

“ตอนบ่าย ใบบุญให้ไผ่มาหาใบบุญที่นี่นะฮะ พอดีไผ่เก็บงานแล้วก็การบ้านให้ใบบุญ” เด็กหนุ่มพูดบอก คมชะงักไปนิด

“มาที่นี่น่ะเหรอ” คมถามเสียงเรียบ

“แค่หน้ารั้วบ้านก็ได้ฮะ ใบบุญรู้ว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของใบบุญ ใบบุญก็กลัวคุณกมลจะไม่พอใจด้วย ถ้าใบบุญให้เพื่อนมาหาที่นี่ แต่ใบบุญอยากได้การบ้านจริงๆนะฮะ” ใบบุญพูดเสียงอ้อนๆ คมถอนหายใจออกมาเบาๆ

“แล้วเพื่อนจะมาตอนไหน” คมถามต่อ

“ไผ่บอกว่าจะมาตอนบ่ายๆ แต่ใบบุญบอกไผ่ไว้แล้วว่า ถ้าถึงตลาดที่เคยนั่งกินข้าว ให้โทรเข้ามาบอก เพราะไม่รู้จักบ้าน” ใบบุญตอบกลับไป

“อืม ถ้ามาแล้วก็บอกพี่ด้วยล่ะกัน เราคงรู้ใช่มั้ย ว่าถ้ามีคนมาด้อมๆมองๆอยู่หน้ารั้วบ้าน รปภ.เค้าจะสงสัยเอาน่ะ” คมพูดบอก

“ฮะ” เด็กหนุ่มตอบรับ ก่อนจะนั่งกินข้าวกันต่อ

..

..

..

..

Tru…Tru…Tru

เสียงโทรศัพท์ของใบบุญดังขึ้นในช่วงบ่าย เด็กหนุ่มรีบรับสายทันที เพราะรู้ว่าคนที่โทรเข้ามาเป็นใคร

“ว่าไงไผ่” ใบบุญพูดสายขึ้น

“ถึงตลาดแล้วใช่มั้ย งั้นไผ่ขี่รถมาเรื่อยๆนะ มันจะมีถนนเข้าหมู่บ้าน มีวินมอเตอร์ไซค์อยู่ด้วย อ่อ มีเซเว่นหน้าหมู่บ้านน่ะ ไผ่ขับตรงมาเรื่อยๆ จนสุดซอยจะมีเจอประตูรั้วสีน้ำเงินเข้ม เดี๋ยวเราไปรอตรงหน้าประตู” ใบบุญบอกทางกับเพื่อน ก่อนที่ไผ่จะรับรู้แล้ววางสายไป ใบบุญเองก็รีบออกจากบ้านพักเพื่อไปรอไผ่ที่หน้ารั้วบ้าน แต่ก่อนที่จะออกไป ใบบุญแวะหาคมที่อยู่ในบ้านใหญ่ก่อน

“พี่คมฮะ” ใบบุญเรียกคมที่ยืนคุยกับใครบางคนที่ใบบุญไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน

“อ่า ใบบุญ มีอะไรรึเปล่า” คมถามขึ้น ก่อนที่ชายหนุ่มอีกคนจะหันมามอง

“ใบบุญ นี่พี่เดย์ เป็นลูกน้องเก่าของนาย เป็นพ่อของเจ้าคลีโมมันน่ะ” คมพูดยิ้มๆ ใบบุญยกมือไหว้เดย์ทันที

“สวัสดีฮะ” ใบบุญพูดทักทายขึ้น เดย์มองหน้าใบบุญนิ่งๆ

“นี่เหรอที่ชื่อใบบุญ ที่พี่เคยเล่าให้ฟัง” เดย์ถามขึ้น คมพยักหน้ารับยิ้มๆ เดย์ยกยิ้มมุมปากนิดๆ

“หึ คุกชัดๆ” เดย์พูดเสียงเรียบ ก่อนจะถูกคมต่อยเข้าที่ไหล่เบาๆ

“ปากดีนะมึง ว่าไงใบบุญ เรียกพี่ทำไม” คมว่าเดย์ขำๆ ก่อนจะหันมาหาใบบุญอีกครั้ง

“เอ่อ…ไผ่มาแล้วฮะพี่คม” ใบบุญตอบกลับ คมหุบยิ้มช้าๆ

2  Be  Con

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อัพแล้วนะคะ