ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย!! [Yaoi , Boy’s love] – ตอนที่ 6

ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย ตอนที่ 6

Author: 여님  (ยอนิม)

“ทางผมต้องขอโทษกับสิ่งที่ลูกชายของผมได้สร้างความเดือดร้อนให้กับคุณด้วยนะครับ” เสียงของชายวัยกลางคนผิวขาวตามแบบฉบับของคนเกาหลีพูดบอกออกมาพร้อมกับก้มหัวขอโทษกมล ที่นั่งนิ่งอยู่ที่โซฟาตัวเขื่องกลางห้อง โดยมีคมและลูกน้องอีกสองคนยืนอยู่ด้านหลัง กมลมองคนตรงหน้าด้วยสายเรียบนิ่ง กมลนั่งเครื่องจากไทยเพื่อมาคุยกับพ่อของชายหนุ่มที่เป็นคนสั่งการเผาโกดังเก็บสินค้าของกมลก่อนหน้านี้

“แล้วคุณคิดจะจัดการกับลูกชายของคุณยังไง” กมลถามกลับ แววตาของกมลไม่แสดงอาการหรือแสดงออกว่าอยู่ในอารมณ์ไหน ทำให้อีกฝ่ายไม่สามารถเดาอารมณ์และความรู้สึกในตอนนี้ของกมลได้เลย

“ผมจะสั่งสอนมันให้เข็ดหลาบเองครับ แล้วจะพามันไปขอโทษคุณกมลถึงที่แน่นอน” อีกฝ่ายพูดบอกเสียงเครียด เพราะลูกชายตัวเองยังอยู่ที่ไทยอยู่

“ที่ผมมาบอกกับคุณด้วยตัวเอง เพราะผมเห็นแก่ความสัมพันธ์ที่เรายังเป็นคู่ค้ากันอยู่ แต่ใช่ว่าผมจะใจดีแบบนี้เสมอไป ถ้าลูกชายคุณสร้างปัญหาให้ผมอีก ผมก็จะจัดการตามวิธีของผมเอง หวังว่าคุณคงจะเข้าใจ” กมลบอกกลับไปอีก กมลเป็นคนที่พูดจริงทำจริง และไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น ยอมรับกับการกระทำของตนเองทุกอย่าง

“ครับๆ จะไม่มีทางเกิดเรื่องอีกแน่นอนครับ” อีกฝ่ายรีบตอบรับ

“ผมมีเรื่องมาบอกกับคุณเท่านี้แหละครับ มาบอกให้รับรู้ไว้เท่านั้น” กมลบอกด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ก่อนจะลุกขึ้น

“ผมคงต้องขอตัวก่อน มีธุระต้องไปทำอีก” กมลบอกกลับก่อนจะเดินออกไปที่ประตูห้องพร้อมกับลูกน้องของตนเอง

“ติดต่อคุณลีให้ชั้นรึยัง คม” กมลถามคมขึ้นมาหลังจากที่ขึ้นรถและขับออกมาแล้ว

“เรียบร้อยแล้วครับ คุณลีบอกว่าให้เข้าไปที่บ้านใหญ่ของท่านได้เลยครับ” คมพูดถึงคู่ค้าทางธุรกิจรายใหญ่ของกมลอีกคน กมลต้องมาติดต่อเรื่องซื้อขายสินค้าอยู่แล้ว จึงมาจัดการพูดคุยเรื่องที่โกดังถูกวางเพลิงด้วยเลยทีเดียว

“อืม” กมลตอบรับในลำคอ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของตนเองขึ้นมากดโทรออกมายังประเทศไทย หาคนที่กมลเฝ้าคิดถึงอยู่ตลอดเวลา เสียงรอสายดังขึ้นแต่ก็ไม่มีคนรับ

“คิมนี่ดื้อกว่าที่ชั้นคิดอีกนะ” กมลพูดบ่นออกมา เมื่อคิมไม่ยอมรับสาย

“พรุ่งนี้เราก็จะเดินทางกลับแล้ว นายจะไปรับคุณคิมไปอยู่ที่บ้านใหญ่เลยรึเปล่าครับ” คมถามด้วยความอยากรู้

“แน่นอนสิ เมียชั้นทั้งคน” กมลตอบกลับก่อนจะกดสายหาลูกน้องตนเองแทน เพราะคิมไม่ยอมรับสาย

“เออ ชั้นเอง พวกแกยังตามดูเมียชั้นอยู่รึเปล่า” กมลถามลูกน้องตนเองที่อยู่ในไทย คอยดูแลเฝ้าตามคิม

“หืม เฝ้าไว้อย่าให้คลาดสายตา มีอะไรเร่งด่วนให้โทรมาบอกชั้นโดยตรงทันที เข้าใจมั้ย” กมลสั่งกลับไปอีก ก่อนจะวางสาย กมลไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ก่อนจะไปยังบ้านของคุณลีเพื่อคุยเรื่องงานต่อ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“ได้ๆ ขอบใจเมย์มากนะ” คิมพูดสายกับรุ่นน้องสาวของตนเอง หลังจากที่คิมคิดวางแผนให้หญิงสาวทำทีเป็นยืมรถของคิมออกไปซื้อของ ส่วนคิมก็รออยู่ที่สำนักงาน ลูกน้องของกมลเองก็รับรู้ว่าหญิงสาวหยิบยืมรถของคิมไปใช้ จึงได้แต่นั่งเฝ้าคิมอยู่ที่สำนักงานอย่างเดียว  วันนี้กมลโทรมาหาคิมหลายครั้งแล้ว แต่คิมก็ไม่ได้รับสาย เมื่อพูดคุยกับหญิงสาวเรียบร้อยแล้ว คิมก็ลุกเดินมาหาจิน เลขาของตนเอง

//จิน ไปดูหน้าสำนักงานให้หน่อย ว่าพวกนั้นยังอยู่รึเปล่า// คิมดินมาพูดบอกกับเลขาสาวเบาๆ เพราะไม่อยากให้คนอื่นๆสงสัยมากนัก

//ได้ค่ะ// จินตอบรับ ก่อนจะทำทีเดินออกไปนอกสำนักงานไปซื้อกาแฟร้านข้างๆ แล้วเดินกลับเข้ามา

//ยังอยู่ที่เดิมค่ะพี่คิม// จินพูดบอก เพราะรถของลูกน้องกมลยังคงจอดอยู่ที่เดิมได้เป็นวันๆ

//อืม งั้นพี่ออกทางด้านหลังนะ มีอะไรติดต่อพี่ทางเมลล์อย่างเดียว อย่าลืมล่ะ// คิมพูดสั่งเลขาสาวเอาไว้ ก่อนจะรีบไปหยิบกระเป๋าของตนเองในห้องทำงาน แล้วเดินไปทางประตูด้านหลังสำนักงาน คิมเปิดประตูออกไปจะพบกับกำแพงไม่สูงมากนักซึ่งติดกับหลังร้านกาแฟซึ่งร้านกาแฟมีทางออกไปอีกทางด้วย

“นิ่มๆ พี่ขอข้ามกำแพงไปออกทางหลังร้านเราได้มั้ย” คิมพูดบอกกับเจ้าของร้านที่คุ้นเคยกันดี ซึ่งกำลังเดินมาที่หลังร้านพอดี

“มีอะไรรึเปล่าคะพี่คิม” หญิงสาวถามอย่างงุนงง

“คือพี่รำคาญพวกที่ตามตื๊อพี่น่ะ พี่เลยจะหลบกลับบ้านหน่อย” คิมพูดอ้างไปก่อน หญิงสาวหัวเราะขำเบาๆ

“ได้ค่ะ ปีนข้ามมาดีๆนะคะพี่” หญิงสาวบอกกลับ คิมจึงเอาเก้าอี้มาต่อแล้วปีนข้ามกำแพงไป

“ขอบใจนะ พี่ไปก่อนล่ะ” คิมบอกกับหญิงสาวยิ้มๆ ก่อนจะเดินลัดเลาะออกไปทางหลังร้านของหญิงสาว และรีบเรียกแท็กซี่ที่กำลังจะผ่านซอย ให้ไปส่งที่ห้างที่เมย์เอารถไปจอดรอเอาไว้แล้ว เมื่อมาถึงห้างคิมก็ต่อสายหาเมย์อย่างรวดเร็ว หญิงสาวนัดให้คิมไปหาที่ลานจอดรถ

“กุญแจรถค่ะ” หญิงสาวบอกพร้อมกับยื่นกุญแจรถของคิมคืนไปให้

“ขอบใจมากนะเมย์ ขอโทษด้วยที่ทำให้ลำบาก เรากลับแท็กซี่ได้ใช่มั้ย” คิมบอกหญิงสาวด้วยความรู้สึกเกรงใจ

“ได้ค่ะ ไม่ต้องห่วง พี่คิมรีบไปเถอะค่ะ เมย์ว่ายังไง พวกนั้นเค้าก็ต้องรู้ว่าพี่คิมหนีแน่นอน ยังไง พี่คิมไปหาเพื่อนพี่ก่อนดีกว่า” หญิงสาวบอกออกมาด้วยความเป็นห่วง คิมพยักหน้ารับ ก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว ของใช้ของคิมถูกแอบเอามาไว้ในรถบางส่วนแล้ว คิมเอาแค่เสื้อผ้าและของใช้เล็กน้อยมาเท่านั้น คิมหยิบโทรศัพท์ของตนเองต่อสายไปหาเดย์

(“อืม ว่าไง”) เสียงเดย์รับสาย

“เดย์ มึงกลับมากรุงเทพรึยัง” คิมถามขึ้นทันที ตอนนี้คนที่คิมคิดว่าน่าจะช่วยตัวเองได้มากที่สุดก็คือเดย์ ถึงแม้จะรู้สึกเจ็บนิดๆ ที่ต้องไปขอความช่วยเหลือจากเดย์ก็ตามที

(“กลับมาแล้ว ตอนนี้กูออกมาซื้อของที่ห้าง มึงไปหากูที่คอนโดเลยก็ได้ อิฐมันอยู่ที่ห้องน่ะ”) เดย์พูดบอก

“แล้วคอนโดมึงอยู่แถวไหนอ่ะ” คิมถามกลับไป พอเดย์พูดบอกที่ตั้งคอนโดคิมก็ตอบรับแล้ววางสาย คิมอยู่แถวๆคอนโดของเดย์พอดี คิมขับรถเข้าไปจอด และเดินเขิ้ฟท์ กดไปยังชั้นที่เดย์บอกไว้ก่อนหน้านี้ คิมกำมือตนเองทั้งสองข้างแน่น คิมรู้สึกได้ว่า การมาเจอเดย์ครั้งนี้ไม่อึดอัดใจมากเหมือนที่คิดเอาไว้ล่วงหน้า เมื่อมาถึงหน้าห้องพักของเดย์ คิมก็กดออดหน้าห้อง

ออดดดดดด

คืมยืนรอสักพัก ประตูห้องก็เปิดออก พร้อมกับอิฐที่มีสีหน้าอึ้งๆนิดๆ

“พี่คิม” อิฐเรียกคิมเสียงแผ่ว คิมยิ้มเจื่อนๆส่งให้อิฐพลางนึกในใจว่าตนเองมาทำให้อิฐลำบากใจรึเปล่า

“คือ…พอดีพี่มาทำธุระใกล้ๆแถวนี้พอดี เลยโทรหาเดย์ เดย์มันบอกว่ากลับมาแล้ว ให้พี่มารอที่ห้องน่ะ” คิมพูดบอกออกมาเพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไง อิฐรีบเบี่ยงตัวหลีกทางให้คิมเดินเข้ามาในห้อง

“เข้ามาก่อนครับ เดย์มันไปซื้อของมาทำอาหารเย็นน่ะครับ เดี๋ยวก็คงกลับมาแล้ว” อิฐพูดบอก คิมเดินเข้าไปแล้วมองรอบๆ คิมรู้สึกถึงบรรยากาศของความอบอุ่นได้ทันที

“ขอบใจนะ” คิมตอบกลับ เมื่ออิฐส่งแก้วน้ำมาให้

“อยู่กันสองคนเหรอ” คิมถามขึ้น เพราะไม่รู้ว่าจะชวนอิฐคุยเรื่องอะไรดี

“ครับ…” อิฐตอบกลับไป และความเงียบก็เข้าปกคลุม

“เอ่อ..ผมขอไปล้างหน้าล้างตาหน่อยนะครับ เมื่อกี้เผลองีบไปนิด” อิฐพูดบอก คิมพยักหน้ารับ แล้วนั่งนึกไปคนเดียวว่า ป่านนี้ลูกน้องของกมลจะรู้รึยังว่าคิมหนีรอดสายตาไปได้ และคิมก็ไม่รู้ว่าตนเองจะต้องหนีกมลแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน แต่อย่างน้อย คิมก็อยากจะมาตั้งหลักเสียก่อน พอนึกถึงเรื่องของกมลคิมก็รู้สึกว่าร่างกายร้อนวูบไปทั้งตัว เพราะดันนึกถึงน้ำเสียงทุ้มที่พูดอยู่ข้างหูตอนที่กำลังทำกิจกรรมบนเตียงขึ้นมาเสียอย่างนั้น สักพักอิฐก็เดินออกมา พร้อมกับประตูห้องพักถูกเปิดออก เดย์เดินถือของเข้ามา

“มาแล้วเหรอ” เดย์ทักขึ้นเมื่อเห็นคิม คิมหันไปยิ้มให้กับเดย์อย่างดีใจ

“ยืนมองอะไร มาช่วยถือของไปไว้หน่อยสิ” เดย์หันไปพูดบอกกับอิฐ อิฐก็รีบไปรับของที่เดย์ถือไปไว้ในครัวทันที

“รอแป๊บ เดี๋ยวออกมาคุยด้วย อิฐ มึงนั่งอยู่กับไอ้คิมไปก่อนล่ะกัน” เดย์พูดบอกก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอน คิมรู้สึกใจตุ้มๆต่อมๆ เพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดกับเดย์ยังไง แต่นั่งไปก็รู้สึกได้ว่า อิฐกำลังมองตนเองอยู่

“อิฐมีอะไรรึเปล่า” คิมถามอย่างแปลกใจ

“ป่ะ..เปล่าครับ…” อิฐรีบปฏิเสธทันที

“พี่เห็นอิฐจ้องหน้าพี่ ก็เลยสงสัยน่ะ” คิมบอกกลับ พลางนึกอยากจะทำความรู้จักนิสัยของอิฐให้มากกว่าเดิม

“เอ่อ…ขอโทษครับที่เสียมารยาท..คือ..พี่คิมหน้าสวยจังเลยนะครับ” อิฐพูดขึ้นทำเอาคิมหน้าเหวอ เพราะไม่คิดว่าอิฐจะพูดบอกอะไรออกมาตรงๆแบบนี้

“พี่เป็นผู้ชายนะ ทำไมไม่บอกว่าพี่หล่อล่ะ” คิมพูดถามกลับไป

“ก็…” อิฐกำลังจะพูด แต่เสียงเปิดประตูห้องนอนออกมาก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน เดย์ที่เข้าไปเปลี่ยนกางเกงเดินออกมานั่งข้างๆอิฐ

“มึงมีเรื่องอะไรจะคุยกับกูเหรอวะคิม” เดย์ถามขึ้น พร้อมกับจับมืออิฐมาลูบเล่น คิมมองมือของเดย์ที่จับมืออิฐด้วยสายตาหม่นๆ มือของเดย์ที่คิมเคยไขว่คว้าเพื่อให้มาสัมผัสตนเอง ตอนนี้มือนั้นมีไว้เพื่อคนๆเดียวเท่านั้น คนนั้นก็คืออิฐ เด็กหนุ่มตรงหน้าคิมนี่เอง อิฐเห็นสีหน้าของคิมเข้าเลยจะเปิดโอกาสให้คิมกับเดย์ได้คุยกัน แต่เดย์ก็ไม่ยอม คิมถอนหายใจออกมานิดๆ ก่อนจะตัดสินใจพูดธุระของตนเอง

“คือ..กูมีปัญหานิดหน่อย..ทำให้กลับไปนอนคอนโดไม่ได้…จะกลับไปบ้านก็ไม่ได้…ก็เลย….อยากจะมาขออาศัยอยู่กับมึงที่นี่สักพัก..ได้รึเปล่า” คิมบอกออกมาเสียงอ้อมแอ้ม

“มึงมีปัญหาอะไร ถึงกลับคอนโดไม่ได้” เสียงเดย์ถามกลับมานิ่งๆ

“คือ….กู…..คือว่า” คิมมีท่าทีลังเลไม่รู้จะอธิบายยังไง

“คิม มึงเป็นคนบอกกูเอง ว่ามีเรื่องจะปรึกษา ถ้ามึงไม่คิดที่จะพูดบอก แล้วกูจะเป็นที่ปรึกษาให้มึงได้มั้ย” เดย์ว่าออกมาเสียงเรียบ คิมเม้มริมฝีปากนิดๆ

“คือ…กูมีปัญหากับคนๆหนึ่งน่ะ…กูก็เลยยังไม่อยากกลับไปที่คอนโด เพราะเค้ารู้ว่ากูพักอยู่ที่ไหน บ้านกูเค้าก็รู้จัก” คิมพูดบอกออกมาเสียงอ้อมแอ้ม

“มึงไปมีปัญหาอะไรกับใคร” เดย์ถามเสียงเครียด

“เดย์…มึงอย่าพึ่งคาดคั้นอะไรกับกูตอนนี้เลยได้มั้ย กูขอร้องล่ะ กูสัญญา ว่าถ้ากูพร้อม กูจะเล่าให้มึงฟังทุกอย่างเลย” คิมพูดขึ้น เดย์ยังคงมองหน้าคิมนิ่งๆ

“มึงคงลำบากใจสินะ…ขอโทษด้วยที่กูมารบกวน” คิมพูดเสียงแผ่ว พร้อมกับมองหน้าเดย์อย่างตัดพ้อ ตอนนี้คิมรู้สึกว่าตนเองไร้ที่พึ่งจริงๆ แต่ผลสุดท้ายเดย์ก็ยอมให้คิมอยู่กับตนเองแต่ต้องพากันไปอยู่ที่บ้านของเดย์ที่ตอนนี้มีเพียงไนท์อาสัยอยู่ เมื่อตกลงเรียบร้อยแล้ว เดย์อิฐ และคิมก็พากันมายังบ้านของเดย์  ไนท์ให้คิมนอนที่ห้องของตนเองได้ เพราะไนท์ต้องไปนอนค้างบ้านคนรักอยู่แล้ว เดย์จึงพาคิมขึ้นมาบนห้องนอนของไนท์เพื่อเก็บของ

“ขอบใจมึงมากนะเดย์” คิมพูดขึ้นเมื่อเข้ามาในห้องแล้ว ซึ่งตอนนี้มีเพียงคิมกับเดย์อยู่ด้วยกันสองคนเท่านั้น เดย์พยักหน้ารับ ก่อนที่คิมจะเดินเข้ามาหาเดย์ แล้วจับมือเดย์เอาไว้ เดย์ขมวดคิ้วนิดๆ คิมมองมือของเดย์แล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืนๆ

“กูอิจฉาอิฐชะมัด..ที่มีมือของมึงคอยกุมเอาไว้ตลอดเวลา มือที่กูเคยไขว่คว้าอยากให้มากุมมือกูเอาไว้บ้าง” คิมพูดออกมาเสียงหม่นๆ รู้สึกเจ็บแปล๊บๆในใจ แต่ก็ไม่ได้มากมายเหมือนกับตอนแรกๆที่รับรู้เรื่องเดย์กับอิฐ

“แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ล่ะเนอะ” คิมพูดพร้อมกับมองหน้าเดย์แล้วยิ้มอ่อนๆออกมา ตอนนี้คิมไม่ได้ต้องการอะไรจากเดย์อีกแล้วนอกจากความรู้สึกดีๆในฐานะเพื่อน

“สักวัน มึงก็จะเจอมือของคนที่พร้อมจะกุมมือมึงไว้ตลอดชีวิตแน่นอนคิม” เดย์พูดให้กำลังใจเพื่อน และกำลังจะดึงมือตัวเองออกจากมือของคิม แต่ประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามาก่อน อิฐชะงักไปนิดเมื่อเห็นคิมจับมือของเดย์เอาไว้ คิมเองก็รีบปล่อยแล้วส่งยิ้มให้อิฐ

“เอ่อ..คือว่า…กูจะมาถามว่ามึงจะให้เอาของสดเข้าตู้เย็นก่อนรึเปล่า หรือว่าจะทำอาหารเย็นเลย” อิฐถามเดย์ขึ้น

“เดี๋ยวทำเลย มึงหิวไม่ใช่รึไง” เดย์ถามขึ้น อิฐพยักหน้ารับช้าๆ

“งั้นกูลงไปทำอาหารเย็นเลยล่ะกัน มึงจะนอนพักหรือจะเก็บของไปก่อนก็ได้นะคิม แล้วค่อยลงไปข้างล่าง” เดย์หันมาพูดบอกกับคิมอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกจากห้องนอน อิฐทำท่าจะเดินตามหลังเดย์ออกไป ทำให้คิมรีบตัดสินใจเรียกอิฐเอาไว้ก่อน

“เอ่อ…อิฐ” คิมเรียกอิฐ

“ครับ” อิฐขานรับ

“เมื่อกี้..ไม่มีอะไรนะ…พี่ไม่อยากให้อิฐคิดมาก” คิมพูดบอกออกมา ด้วยความรู้สึกเป็นห่วงในความรู้สึกของอิฐจริงๆ

“ผมไม่ได้คิดอะไรหรอกครับ…พี่คิมอย่ากังวลเลย” อิฐบอกกับคิมยิ้มๆ แล้วเดินออกไปทันที คิมทรุดตัวลงนั่งที่ขอบเตียง พลางคิดว่าตนเองมาทำให้คู่รักผิดใจกันรึเปล่า แล้วก็คิดถึงคำพูดของเดย์ที่พูดไว้ก่อนออกจากห้องว่าสักวันคิมจะเจอคนที่พร้อมจะกุมมือคิมไปตลอดชีวิต

“จะมีใครอยากจะกุมมือของกูวะเดย์” คิมพูดกับตัวเองเสียงแผ่ว ก่อนที่ภาพของกมลจะผุดขึ้นมาในหัว

“ไม่มีทาง ไม่ใช่คุณแน่ คุณกมล” คิมพูดเตือนสติตัวเองก่อนจะลงไปข้างล่างเพื่อช่วยเดย์ทำกับข้าว ช่วงที่อิฐเดินไปส่งไนท์กับเกียร์ที่รถ คิมก็เข้าครัวช่วยเดย์ทำอาหาร เพราะไม่อยากมาอาศัยอยู่เฉยๆ ช่วงที่ช่วยเตรียมของ คิมก็ชวนเดย์คุย เพื่อสร้างบรรยากาศความเป็นเพื่อนให้เหมือนเดิม คิมรู้สึกสบายใจขึ้นเมื่อได้พูดคุยกับเดย์ด้วยความรู้สึกเดิมๆเหมือนตอนที่ยังเป็นเพื่อนกัน

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“มัวแต่ทำบ้าอะไรอยู่ห้ะ!! ถึงได้ปล่อยให้คลาดสายตาไปได้ นายสั่งไว้แล้วไม่ใช่รึไง” เสียงโวยวายของคมดังขึ้นทันที เมื่อได้รับสายจากลูกน้องของตนเองที่ไทย ซึ่งโทรมารายงานว่าคิมได้คลาดสายตาหนีไปแล้ว ไปตามที่คอนโดก็ไม่เจอ ถามใครก็ไม่มีใครบอกได้

“เออๆ เดี๋ยวชั้นบอกนายเอง” คมพูดบอกเสียงเครียดก่อนจะวางสายแล้วหันไปมองหน้าเจ้านายตนเองอย่างเกร็งๆ ซึ่งตอนนี้กมลนั่งจ้องหน้าคมเขม็ง

“อย่าบอกนะว่าไอ้พวกนั้นปล่อยให้คิมหนีไปได้” กมลถามเสียงเรียบ เพราะได้ยินที่คมพูดคุยทางโทรศัพท์แล้ว

“ครับนาย นายจะให้ทำยังไงต่อดีครับ ผมว่างานนี้คนในสำนักงานต้องมีส่วนรู้เห็นให้คุณคิมหนีแน่ๆ จะให้ผมสั่งเด็กๆจัดการรีดถามเลยมั้ยครับ ว่าคุณคิมไปไหน” คมถามตามแบบฉบับเดิมๆที่เคยทำมา

“ไม่ ชั้นยังไม่อยากให้คิมโกรธชั้นมากกว่าเดิมหรอกนะ คิมคงโมโหมากแน่ๆ ถ้าชั้นแตะต้องคนในสำนักงานของเค้า” กมลพูดบอกออกมาด้วยน้ำเสียงปกติ

“แล้วเราจะทำยังไงดีครับ” คมถามอีก

“จองตั๋วกลับไทยวันนี้เลย ยังไงเราก็คุยธุระเรียบร้อยแล้ว แต่ชั้นมั่นใจว่า คิมไม่ได้หนีไปไหนไกลหรอก คงอยู่ในกรุงเทพนั่นแหละ” กมลพูดเดาสถานการณ์

“ได้ครับ” คมตอบรับ

“แล้วตอนนี้จะให้คนของเราออกตามหาคุณคิมก่อนมั้ยครับ” คมถามอีก

“ให้ออกตามหาได้เลย แต่ถ้าเจอตัวแล้วให้เงียบเข้าไว้ อย่าให้คิมรู้ตัว” กมลสั่งอีก ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างได้

“จริงสิ แกโทรหาเจ้าเดย์ให้หน่อยสิ คิมเป็นเพื่อนกับเดย์ เดย์มันคงรู้บ้างแหละว่า คิมจะไปไหนได้บ้าง” กมลพูดบอกออกมา ทำให้คมรีบต่อสายไปหาเดย์ทันที คมพูดคุยกับเดย์สักพักก็วางสาย

“เดย์มันบอกว่าให้เราเข้าไปหามันที่บ้านพรุ่งนี้ครับ” คมหันมารายงานย้ำอีกครั้ง

“อืม ตอนนี้แกไปติดต่อเรื่องตั๋วเครื่องบินก่อนไป” กมลพูดบอกกับคม ก่อนที่คมจะพาลูกน้องอีกคนออกไปจากห้องพักในโรงแรม กมลลุกเดินไปหยุดยืนที่บานกระจกบานใหญ่ในห้องพักซึ่งมองออกไปเห็นวิวภายในกรุงโซลได้อย่างชัดเจน

//คิดว่าจะหนีชั้นพ้นเหรอเด็กน้อย // กมลพูดกับตัวเองเบาๆ กมลตั้งใจแล้วว่าตนเองจะไม่ปล่อยคิมไปแน่ๆ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เช้า

คิมตื่นขึ้นมาก็ปรับความรู้สึกมึนๆสักนิดเพราะตื่นขึ้นมาในห้องนอนที่ไม่คุ้นเคย ก่อนจะนึกได้ว่าตนเองมาขออาศัยอยู่กับเดย์ และตอนนี้คิมก็นอนอยู่ในห้องของไนท์น้องชายของเดย์ ร่างเพรียวยันกายขึ้นมานั่งด้วยท่าทีงัวเงียอยู่ ก่อนจะลุกเดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้า คิมยืนมองตัวเองในกระจก

“เราจะอยู่กับเดย์กี่วันดีวะ เราคงมาอาศัยอยู่แบบนี้นานๆไม่ได้แน่” คิมพูดกับตัวเอง พร้อมกับมองข้อมือของตนเองที่ยังคงมีรอยแดงจากการถูกมัดอยู่ ซึ่งเมื่อวานอิฐก็ถามถึงรอยนี่แต่คิมก็โกหกออกไปว่าเป็นรอยเกา พอล้างหน้าเสร็จเดินลงไปคุยกับเดย์ที่ห้องครัว ก็ถูกเดย์ไล่ให้มาอาบน้ำก่อนแล้วค่อยลงไปกินข้าว พอกินข้าวเสร็จ คิมก็ขอตัวขึ้นมาบนห้องเพราะจะเช็คเมลล์เรื่องงานและสอบถามเมย์เกี่ยวกับเรื่องเมื่อวาน ตอนที่คิมมาหาเดย์ที่คอนโดแล้ว คิมก็ปิดโทรศัพท์ทันที และยังไม่ได้เปิดเครื่องเลย คิมนั่งเช็คเมลล์ได้สักพักใหญ่ๆ ก็ได้ยินเสียงเหมือนมีรถมาจอดที่หน้ารั้วบ้านของเดย์ เนื่องจากห้องของไนท์อยู่มาทางด้านหน้าบ้าน ก็เลยได้ยินเสียง แต่คิมก็คิดว่าคงเป็นคนที่เข้ามาคุยธุระกับเดย์ ตามที่เดย์บอกเอาไว้ก่อนหน้านี้ นั่งไปอีกสักพัก คิมรู้สึคอแห้ง จึงจะลงไปดื่มน้ำในครัว เสียงพูดคุยจากชั้นล่างดังให้ได้ยินแว่วๆ จนคิมลงบันไดจนถึงขั้นสุดท้าย แล้วมองไปที่ห้องรับแขก พอดีกับที่อิฐหันมามองคิม

“พี่คิมจะเอาอะไรรึเปล่าครับ” อิฐถามขึ้นมา ในขณะที่ตอนนี้คิมตัวแข็งทื่อหน้าซีดเผือด ใจหล่นลงไปกองที่ตาตุ่ม เมื่อเห็นว่าแขกของเดย์คือ…

“คิม!” กมลเรียกร่างบางเสียงดังลั่น พร้อมกับผุดลุกขึ้นทันที คิมตาเบิกกว้างเมื่อแน่ใจแล้วว่าคนที่ตนเองเห็นเป็นใคร ร่างบางรีบวิ่งขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว ส่วนกมล ก็วิ่งตามไปเช่นเดียวกัน คิมตรงไปที่ห้องของไนท์ แต่ไม่ทันจะปิดประตูห้อง กมลก็ดันประตุเข้าไปอย่างแรง จนคิมผงะถอยไปด้านหลัง

“กล้าดียังไงถึงหนีชั้นห้ะคิม!” กมลถามเสียงดังลั่น พอลงจากเครื่องบินปุ๊บ กมลก็ให้คมพามายังบ้านของเดย์ทันที กมลเองก็ไม่คิดว่าจะได้มาเจอคิมที่บ้านของเดย์เหมือนกัน กมลตรงเข้าไปคว้าข้อมือของคิมเอาไว้

“ปล่อยผมนะ!!…คุณกมล…ผมบอกให้ปล่อย” คิมสะบัดมืออย่างแรงเพื่อให้หลุดจากมือแกร่งที่จับข้อมือของคิมเอาไว้แน่น

“นายครับ..หยุดก่อน นี่มันเรื่องอะไร” เดย์ที่ตามขึ้นมารีบเดินเข้าไปขวางกมลเอาไว้ แล้วดึงคิมไปยืนหลบหลังตัวเอง คิมเกาะชายเสื้อของเดย์ด้วยร่างกายที่สั่นระริกด้วยความกลัวและตกใจ ไม่คิดว่ากมลจะมาอยู่ที่นี่ได้

“ส่งตัวคิมมาให้ชั้นนะเดย์” กมลพูดเสียงเข้ม

“นายบอกผมมาก่อนสิครับ…ว่านายรู้จักกับไอ้คิมได้ไง” เดย์ถามกลับไปอีก

“ดะ.เดย์..มึงรู้จักกับเค้าด้วยเหรอ” คิมถามเดย์ด้วยความสงสัยและงุนงง เพราะท่าทีของเดย์กับกมลเหมือนคนที่รู้จักกันดีมากๆ

“นายกมล เป็นเจ้านายเก่ากูเอง” เดย์หันไปพูดบอกกับคิม ทำให้คิมอยากจะร้องไห้ ที่หนีกมลไม่พ้นจริงๆ

“เดย์ ชั้นบอกให้ส่งตัวคิมมาให้ชั้น” กมลบอกย้ำอีกครั้ง

“แล้วนายจะพาพี่คิมไปไหนครับ” อิฐรีบถามบ้าง

“ชั้นก็จะพากลับบ้านชั้นน่ะสิ” กมลพูดบอกออกมาพร้อมกับจ้องหน้าคิมเขม็ง

“ผมไม่ไป! ผมมีบ้านของผม” คิมเถียงออกมาทันที

“แต่ชั้นจะพานายไปอยู่กับชั้น!!” กมลตะคอกกลับไปบ้าง ทำเอาอิฐสะดุ้งเฮือกพอๆกับคิม แต่เดย์กับคมชินกับเสียงนี้แล้ว

“นายกับไอ้คิม มีอะไรกันแน่ครับ..ถ้านายไม่บอกผมให้ละเอียดกว่านี้ ผมก็คงยอมให้เพื่อนผมไปกับนายไม่ได้” เดย์พูดขึ้น คิมแทบจะลืมหายใจ เพราะไม่รู้ว่าคำตอบของกมลที่จะบอกให้เดย์รับรู้คืออะไรกันแน่ กมลถอนหายใจออกมาหนักๆ

“การที่ชั้นจะมาลากตัวเมียชั้นกลับบ้าน มันมีปัญหาอะไรนักวะเดย์” กมลพูดจบ ทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ เดย์หันไปมองหน้าคิมทันที คิมส่ายหน้าไปมาช้าๆ ดวงตาร้อนผ่าว

“มะ..ไม่จริงนะเว้ยเดย์….เค้าโกหก” คิมพูดบอกเสียงระล่ำระลั่ก

“ชั้นไม่ได้โกหก…เดย์ แกน่าจะรู้จักนิสัยชั้นดีนะ…” กมลพูดบอกออกมาเสียงจริงจัง

“ละ..แล้วนายจะทำอะไรพี่คิมรึเปล่า” อิฐถามอีกด้วยความเป็นห่วง

“ชั้นจะทำอะไรเมียชั้นได้ล่ะ…” กมลบอกกลับกับอิฐ อิฐเดินเข้าไปหาเดย์

“เดย์..เอาไงดี..กูกลัวนายจะทำร้ายพี่คิมอ่ะ” อิฐพูดบอกออกมาด้วยความเป็นห่วง

“นายเค้าไม่ทำอะไรมันหรอก” เดย์พูดบอกเสียงเรียบ ทำให้คิมตาโตทันทีเมื่อได้ยิน

“เดย์ นี่มึงจะยอมให้เค้าเอาตัวกูไปง่ายๆอย่างนั้นเหรอ” คิมโวยวายกับเพื่อนตนเองทันที เดย์มองหน้าคิมนิ่งๆ

“คิม…กูว่าเรื่องระหว่างมึงกับนาย มึงน่าจะรู้ดีที่สุด” เดย์พูดบอกออกมา ก่อนจะหันไปหากมลอีกครั้ง

“นายครับ นายรับปากกับผมได้มั้ย ว่านายจะไม่ทำอะไรที่รุนแรงเกินไปนัก” เดย์พูดขอ

“ชั้นรับปาก” กมลตอบกลับเสียงจริงจัง

“คิม กูว่ามึงกลับไปกับนายเหอะว่ะ….มีอะไรก็คุยกับนายไปตรงๆ” เดย์พูดขึ้น คิมเม้มปากนิดๆ ดวงตาสั่นระริก ก่อนจะมองหน้ากมล คิมลังเลสักพัก ก่อนจะรู้ตัวว่าคงหนีไม่พ้นจริงๆ

“เออ…ไปก็ได้!” คิมพูดเสียงกระแทก ก่อนจะเดินไปเก็บของของตนเอง ใส่กระเป๋า คมเดินไปรับมาถือเอาไว้ให้ ก่อนที่กมลจะดึงข้อมือของคิมให้ลงไปข้างล่างด้วยกัน กมลให้ลูกน้องของตนเองที่รออยู่ด้านนอกพาคิมไปนั่งรอบนรถก่อน ส่วนกมลกับคมก็ยืนคุยกับเดย์และอิฐอยู่สักพัก ก่อนจะตามขึ้นไปบนรถ  พอขึ้นรถได้ กมลก็หันไปมองร่างบางที่นั่งกอดอกมองออกไปนอกหน้าต่างรถอีกด้าน คิมนั่งจนชิดติดกับประตูอีกด้านแทบจะแทรกเป็นเนื้อเดียวกัน คิมมองเดย์กับอิฐที่ยืนอยู่หน้าบ้านด้วยความรู้สึกน้อยใจ น้อยใจที่เพื่อนไม่ปกป้องแต่กลับส่งคิมให้กับเสือร้ายอย่างกมล

“คิม” กมลเรียกคิมด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง รถก็เคลื่อนตัวออกทันที

“ผมอยากกลับห้องของผม” คิมพูดขึ้นโดยไม่หันมามองกมล

“ไม่มีทาง ชั้นบอกแล้วว่าชั้นจะมารับนายไปบ้านของชั้นด้วยตัวเอง ชั้นก็มาแล้วนี่ไง ทำไมนายต้องหนีด้วย น่าจะรู้ดีนะว่าหนีไม่พ้น” กมลพูดบอกออกมา คิมหันมามองกมลด้วยสายตาขุ่นเคือง

“ทำไมต้องมาบังคับผมด้วย ผมไม่อยากไปอยู่กับคุณ!!” คิมโวยลั่นรถ

“ปฏิเสธจนคอแตกตายก็ไม่มีประโยชน์หรอกน่า” กมลบอกกลับไปอย่างไม่สนใจคำโวยวายของคิมแม้แต่น้อย

2   Be   Con

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ตอนนี้จะซ้ำกับของเดย์อิฐหน่อยนะคะ

เพราะมันเป็นฉากเดียวกันในรักโคตรๆ ภาค 2 ตอนที่ 21

ตอนนี้ถ้าเจอรูปประโยคผิดหรือคำผิดบอกได้นะคะ

ไม่ได้อ่านทวนเพราะปวดหัวมาก T^T