น้ำตาเธอร่วงรินโดยไม่มีสัญญาณเตือน เธอเป็นคนซื้อตะเกียบเงินนี้เอง ตอนที่ซื้อเธอตั้งใจจะซื้อแค่ตะเกียบธรรมดาๆ 2 คู่ แต่สายตากลับถูกดึงดูดด้วยตะเกียบสีเงินคู่นี้ และสุดท้ายเธอก็ซื้อมันด้วยเหตุผลเพราะคำพูดของพนักงานประโยคนั้น
เงินจะไม่เสื่อมสภาพ แม้ว่าจะถูกออกซิไดซ์จนเปลี่ยนเป็นสีดำ เมื่อใช้ผ้าเช็ดเงินเช็ดแล้วก็จะกลับมาเงางามเช่นเดิม
ในเวลานั้นเธอคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเฉินเป่ยชวนอาจจะเป็นเช่นนี้ แม้ว่าความเจ็บปวดจะถูกแยกออกและออกซิไดซ์เป็นสีดำที่เจ็บปวด แต่ก็ยังดีเหมือนเดิมเมื่อใช้ผ้าเช็ดอย่างระมัดระวัง
“เฉียวชูเฉี่ยน ทำไมแกถึงไร้เดียงสาแบบนี้นะ!”
น้ำตาไหลรินออกมาทีละหยด เธอทนไม่ได้ที่จะด่าทอตนเอง ทำไมถึงต้องไปเชื่อคำพูดของพนักงาน ทำไมต้องเชื่อว่าความรักสามารถใช้ผ้าเช็ดแล้วจะทำให้มีความสุขดังเดิม
“นี่คุณ คุณโอเคหรือเปล่า?”
ผู้คนที่เดินผ่านไปมาเห็นเธอหน้าซีดและนั่งร้องไห้อยู่ที่พื้น เฉียวชูเฉี่ยนเงยหน้าขึ้นและส่ายหัวพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา
“ฉันสบายดี”
ใจเธอรู้สึกเจ็บปวดเจียนตาย แต่เธอยังสบายดี อย่างน้อยก็ยังมีสติ ไม่มีวันเชื่อคำพูดโง่ๆ แบบวันนั้นอีกต่อไปแล้ว!
“เฮ้อ คงไม่ใช่คนบ้าหรอกนะ”
คนถามจากไปในขณะที่พึมพำ คนที่ร้องไห้ไปพลางหัวเราะไปด้วยแถมยังบอกว่าตัวเองสบายดี ไม่ใช่คนบ้าแล้วจะเป็นอะไร
เธอค่อยเก็บของทั้งหมดลงในกล่องอีกครั้ง จู่ๆ ก็เหลือบไปมองตะเกียบที่วางอยู่บนพื้น ไม่ควรมีความคิดโง่ๆ อีกต่อไป ก็ควรที่จะทิ้งมันราวกับขยะ
เธอเรียกแท็กซี่กลับไปยังคฤหาสน์เฉินหลังเก่า ในห้องนั่งเล่นกำลังเปิดโทรทัศน์เสียงดังเอาไว้อยู่
“… รายงานการติดตามเรื่องราวความรักของประธานบริษัทเฟิงฉิง เฟิงสิงเอ็นเตอร์เทนเมนท์จะติดตามรายงานให้คุณต่อไป”
“หม่ามี๊ !”
น้ำตาเธอร่วงรินโดยไม่มีสัญญาณเตือน เธอเป็นคนซื้อตะเกียบเงินนี้เอง ตอนที่ซื้อเธอตั้งใจจะซื้อแค่ตะเกียบธรรมดาๆ 2 คู่ แต่สายตากลับถูกดึงดูดด้วยตะเกียบสีเงินคู่นี้ และสุดท้ายเธอก็ซื้อมันด้วยเหตุผลเพราะคำพูดของพนักงานประโยคนั้น
เงินจะไม่เสื่อมสภาพ แม้ว่าจะถูกออกซิไดซ์จนเปลี่ยนเป็นสีดำ เมื่อใช้ผ้าเช็ดเงินเช็ดแล้วก็จะกลับมาเงางามเช่นเดิม
ในเวลานั้นเธอคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเฉินเป่ยชวนอาจจะเป็นเช่นนี้ แม้ว่าความเจ็บปวดจะถูกแยกออกและออกซิไดซ์เป็นสีดำที่เจ็บปวด แต่ก็ยังดีเหมือนเดิมเมื่อใช้ผ้าเช็ดอย่างระมัดระวัง
“เฉียวชูเฉี่ยน ทำไมแกถึงไร้เดียงสาแบบนี้นะ!”
น้ำตาไหลรินออกมาทีละหยด เธอทนไม่ได้ที่จะด่าทอตนเอง ทำไมถึงต้องไปเชื่อคำพูดของพนักงาน ทำไมต้องเชื่อว่าความรักสามารถใช้ผ้าเช็ดแล้วจะทำให้มีความสุขดังเดิม
“นี่คุณ คุณโอเคหรือเปล่า?”
ผู้คนที่เดินผ่านไปมาเห็นเธอหน้าซีดและนั่งร้องไห้อยู่ที่พื้น เฉียวชูเฉี่ยนเงยหน้าขึ้นและส่ายหัวพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา
“ฉันสบายดี”
ใจเธอรู้สึกเจ็บปวดเจียนตาย แต่เธอยังสบายดี อย่างน้อยก็ยังมีสติ ไม่มีวันเชื่อคำพูดโง่ๆ แบบวันนั้นอีกต่อไปแล้ว!
“เฮ้อ คงไม่ใช่คนบ้าหรอกนะ”
คนถามจากไปในขณะที่พึมพำ คนที่ร้องไห้ไปพลางหัวเราะไปด้วยแถมยังบอกว่าตัวเองสบายดี ไม่ใช่คนบ้าแล้วจะเป็นอะไร
เธอค่อยเก็บของทั้งหมดลงในกล่องอีกครั้ง จู่ๆ ก็เหลือบไปมองตะเกียบที่วางอยู่บนพื้น ไม่ควรมีความคิดโง่ๆ อีกต่อไป ก็ควรที่จะทิ้งมันราวกับขยะ
เธอเรียกแท็กซี่กลับไปยังคฤหาสน์เฉินหลังเก่า ในห้องนั่งเล่นกำลังเปิดโทรทัศน์เสียงดังเอาไว้อยู่
“… รายงานการติดตามเรื่องราวความรักของประธานบริษัทเฟิงฉิง เฟิงสิงเอ็นเตอร์เทนเมนท์จะติดตามรายงานให้คุณต่อไป”
“หม่ามี๊ !”
“คุณย่าครับ พวกเรากลับมาแล้ว”
ในขณะที่พยายามยื้อสองแม่ลูกอยู่นั้น ก็มีเสียงของเฉินเป่ยชวนดังขึ้นที่หน้าประตู สีหน้าของท่านผู้หญิงดีใจขึ้นมาทันที “เป่ยชวน แกกลับมาพอดีเลย รีบมาขอโทษยายหนู…”
ความสุขบนใบหน้าของเธอกลายเป็นความโกรธ “เป่ยชวน แกรู้ไหมว่าแกกำลังทำอะไรอยู่! ”
ดวงตาที่ไม่พอใจกวาดมองผู้หญิงกลับมาด้วยกัน เขาพาดาราคนนั้นกลับมาจริงๆ
“คุณย่า ฉันชื่อหลินเฟยเอ๋อร์ ตอนเจอท่านครั้งแรกไม่ได้เตรียมตัวทักทาย ฉันผิดเองค่ะ ”
หลินเฟยเอ๋อร์ ยอมรับความผิดพลาดของเธอทันทีอย่างเชื่อฟัง
“เป่ยชวน รีบพาผู้หญิงคนนี้กลับไปซะ ตระกูลเฉินของเราไม่ต้อนรับคนแบบนี้”
หลินเฟยเอ๋อร์รู้สึกอับอาย แม้ว่าเธอเตรียมใจมา แต่ก็ไม่คาดคิดว่าท่านผู้หญิงตระกูลเฉินจะไม่ไว้หน้าเธอแม้แต่น้อย
“เป่ยชวนให้ฉันไปก่อนดีไหมคะ”
“ไม่ต้อง”
เฉินเป่ยชวนเอื้อมมือมาโอบรอบเอวของเธอและมองไปยังเฉียวชูเฉี่ยนที่อยู่ไม่ไกลอย่างเย็นชา “คุณย่า วันนี้ผมพาหลินเฟยเอ๋อร์มา เพราะอยากจะประกาศเรื่องเรื่องหนึ่ง ผมจะหมั้นกับเฟยเอ๋อร์”
หมั้น?
น้ำตาเธอร่วงรินโดยไม่มีสัญญาณเตือน เธอเป็นคนซื้อตะเกียบเงินนี้เอง ตอนที่ซื้อเธอตั้งใจจะซื้อแค่ตะเกียบธรรมดาๆ 2 คู่ แต่สายตากลับถูกดึงดูดด้วยตะเกียบสีเงินคู่นี้ และสุดท้ายเธอก็ซื้อมันด้วยเหตุผลเพราะคำพูดของพนักงานประโยคนั้น
เงินจะไม่เสื่อมสภาพ แม้ว่าจะถูกออกซิไดซ์จนเปลี่ยนเป็นสีดำ เมื่อใช้ผ้าเช็ดเงินเช็ดแล้วก็จะกลับมาเงางามเช่นเดิม
ในเวลานั้นเธอคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเฉินเป่ยชวนอาจจะเป็นเช่นนี้ แม้ว่าความเจ็บปวดจะถูกแยกออกและออกซิไดซ์เป็นสีดำที่เจ็บปวด แต่ก็ยังดีเหมือนเดิมเมื่อใช้ผ้าเช็ดอย่างระมัดระวัง
“เฉียวชูเฉี่ยน ทำไมแกถึงไร้เดียงสาแบบนี้นะ!”
น้ำตาไหลรินออกมาทีละหยด เธอทนไม่ได้ที่จะด่าทอตนเอง ทำไมถึงต้องไปเชื่อคำพูดของพนักงาน ทำไมต้องเชื่อว่าความรักสามารถใช้ผ้าเช็ดแล้วจะทำให้มีความสุขดังเดิม
“นี่คุณ คุณโอเคหรือเปล่า?”
ผู้คนที่เดินผ่านไปมาเห็นเธอหน้าซีดและนั่งร้องไห้อยู่ที่พื้น เฉียวชูเฉี่ยนเงยหน้าขึ้นและส่ายหัวพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา
“ฉันสบายดี”
ใจเธอรู้สึกเจ็บปวดเจียนตาย แต่เธอยังสบายดี อย่างน้อยก็ยังมีสติ ไม่มีวันเชื่อคำพูดโง่ๆ แบบวันนั้นอีกต่อไปแล้ว!
“เฮ้อ คงไม่ใช่คนบ้าหรอกนะ”
คนถามจากไปในขณะที่พึมพำ คนที่ร้องไห้ไปพลางหัวเราะไปด้วยแถมยังบอกว่าตัวเองสบายดี ไม่ใช่คนบ้าแล้วจะเป็นอะไร
เธอค่อยเก็บของทั้งหมดลงในกล่องอีกครั้ง จู่ๆ ก็เหลือบไปมองตะเกียบที่วางอยู่บนพื้น ไม่ควรมีความคิดโง่ๆ อีกต่อไป ก็ควรที่จะทิ้งมันราวกับขยะ
เธอเรียกแท็กซี่กลับไปยังคฤหาสน์เฉินหลังเก่า ในห้องนั่งเล่นกำลังเปิดโทรทัศน์เสียงดังเอาไว้อยู่
“… รายงานการติดตามเรื่องราวความรักของประธานบริษัทเฟิงฉิง เฟิงสิงเอ็นเตอร์เทนเมนท์จะติดตามรายงานให้คุณต่อไป”
“หม่ามี๊ !”
