ลำนำบุปผาพิษ – ตอนที่ 2373 บึงพิษ 6 / บทที่ 2374 บึงพิษ 7

บทที่ 2373 บึงพิษ 6

มิเช่นนั้นถ้ากัดกร่อนต่อไปจนถึงด้านใน เขาคงทำได้เพียงใช้กล้ามเนื้อส่วนอกรองรับแล้ว!

แต่ถ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าที่นี่ พอถอดชุดป้องกันออกแล้ว หมอกพิษของที่นี่จะหลอมละลายเขาได้ทันที!

เห็นทีว่าคงทำได้เพียงถอยกลับไป ออกจากบึงแห่งนี้ก่อน…

พวกเขาเข้ามาเกือบครึ่งวันแล้ว บุกลึกเข้ามาในบึงหนึ่งร้อยสิบลี้แล้ว ถ้ากลับไปเช่นนี้ ก็เท่ากับว่าความพยายามที่ผ่านมาเสียเปล่าไปแล้ว

จู๋ตู๋ชิงไม่อยากเป็นตัวถ่วงของกู้ซีจิ่ว ยังคิดจะสู้ดูอีกสักตั้ง

“ยังไม่แน่ว่าพิษจะกัดกร่อนชุดตัวในข้าจนเสียหายได้ พวกเราเดินทางต่อเถอะ ไม่แน่ว่าอาจมีจุดที่หมอกพิษเบาบางให้พักเท้าก็ได้ พอถึงเวลานั้นข้าค่อยเปลี่ยน…”

“เมื่อก่อนเจ้ามาที่นี่กี่ครั้งแล้ว? มั่นใจหรือว่าด้านในจะมีที่ให้หยุดพัก?”

“เรื่องนี้ ข้าเคยมาสามครั้ง เพียงแต่ไม่เคยเข้าสู่ส่วนลึกเลย…”

จู๋ตู๋ชิงเพียงเตร็ดเตร่วนเวียนอยู่แถวชายขอบ ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าในส่วนลึกเป็นอย่างไร

“งั้นก็ไม่ได้!”

กู้ซีจิ่วไม่อยากเสี่ยงในเรื่องนี้

เวลาของเธอยังมีอีกเหลือเฟือนัก สามารถเริ่มต้นใหม่อีกครั้งได้

เธอคว้าข้อมือของจู๋ตู๋ชิงไว้

“พวกเราไปกันเถอะ! ออกไปแล้วค่อยว่ากัน!”

ขณะที่เธอกำลังจะพาจู๋ตู๋ชิงเคลื่อนย้ายไป พลันมีเสียงตูมแว่วขึ้นไกลๆ พร้อมกับเสียงหวีดร้องด้วยความตระหนกของสตรี

“ช่วยข้าด้วย!”

กู้ซีจิ่วแข็งทื่อไปทันที เธอฟังออกว่าเสียงนี้คืออวิ๋นชิงหลัว

ไม่นึกเลยว่านางก็มาที่นี่เหมือนกัน ในเมื่อนางมาที่นี่แล้ว เช่นนั้นตี้ฝูอีก็ต้องมาด้วยแน่นอน…

อวิ๋นชิงหลัวกรีดร้องอย่างตื่นตระหนก เห็นได้ชัดว่ากำลังประสบปัญหาใหญ่

“องค์หญิง อย่าได้ตระหนกพ่ะย่ะค่ะ องค์ราชันย์ใกล้จะกลับมาแล้ว!”

“องค์หญิง พระองค์อยู่ในโดมนั้นแล้ว พระองค์วางใจเถิด นี่คือโดมสมประสงค์ขององค์ราชันย์ แมงป่องแทะทำลายมันไม่ได้”

มีเสียงคนสองคนกำลังปลอบใจอยู่ ในขณะเดียวกันก็มีเสียงต่อสู้โรมรันด้วย

ชัดเจนยิ่งนัก สามคนนี้ถูกตะขาบพิษล้อมโจมตีอยู่

โดมสมประสงค์…

กู้ซีจิ่วใจเต้นแวบหนึ่ง มองเสื้อผ้าของจู๋ตู๋ชิงที่กำลังโดนกัดกร่อนอยู่ น่าจะพอต้านได้อีกสามนาที…

“ไป! พวกเราจะไปช่วยพวกเขา!”

กู้ซีจิ่วพาจู๋ตู๋ชิงเคลื่อนย้ายเข้าไป

เป็นแบบเดียวกับที่เธอเดาไว้ ริมบึงสีฟ้าแห่งหนึ่งมีแมงป่องสีฟ้าสิบเจ็ดสิบแปดตัวกำลังห้อมล้อมคนสองคนและโดมหนึ่งโดมไว้…

สองคนนี้สวมเสื้อผ้าที่ดูคล้ายชุดป้องกันสารพิษแบบที่หนักอึ้งเอาไว้ วนเวียนอยู่ในฝูงแมงป่อง

วรยุทธ์ของพวกเขาแข็งแกร่งมาก ไม่น่าเชื่อว่าสวมเสื้อผ้าที่หนักอึ้งถึงเพียงนี้ไว้ก็ยังเคลื่อนไหวได้ดั่งใจนึก ทุกอากัปกริยาดุจพยัคฆ์คำราม

ในมือพวกเขาล้วนมีดาบแบบพิเศษอยู่ ตอนที่ไม่ทันระวังฟันถูกศิลาเขียวด้านข้างเข้า ศิลาเขียว ถูกผ่าออกเป็นสองซีกปานก้อนเต้าหู้…

แต่เปลือกแมงป่องเหล่านั้นแข็งกว่าหินมากนัก ยามที่ดาบของขุนพลมารสองตนนั้นฟาดฟันลงบนร่างมัน แม้แต่รอยขีดข่วนก็ไม่หลงเหลืออยู่ด้วยซ้ำ

ถึงแม้สองคนนั้นจะไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ก็รับมืออย่างค่อนข้างกินแรงอยู่บ้าง บางครั้งก็มีแมงป่องมุดเข้าไปถึงตัวพวกเขาได้ หากมิใช่เพราะมีชุดป้องกัน คาดว่าพวกเขาคงล้มลงไปนานแล้ว

แมงป่องพวกนี้ขนาดใหญ่กว่าแมงป่องทั่วไปมากกว่าสิบเท่า เคลื่อนไหวไปมาดุจสายลม วอแวอย่างยิ่ง

นี่ยังไม่ได้พูดถึงเรื่องที่คล้ายว่าจะไปแหย่โดนรังของแมงป่องเหล่านี้เข้า แมงป่องจึงมาเพิ่มเรื่อยๆ ด้วย!

พากันไต่ขึ้นมาจากบึงสีฟ้าแห่งนั้นไม่ขาดสาย ทำให้คนมองแล้วหนังหัวชาหนึบ

ด้านข้างของสองคนนั้นยังมีโดมสีขาวนวลหลังหนึ่งอยู่ด้วย คนที่อยู่ในโดมสามารถมองเห็นสถานการณ์ด้านนอกได้ ทว่าคนภายนอกกลับมองไม่เห็นด้านใน

นี่คือสมบัติวิเศษของตี้ฝูอี…โดมสมประสงค์

ได้ยินว่าสมบัติชิ้นนี้เป็นของที่มหาเทพมอบให้เขา สามารถป้องกันความเสียหายใดๆ จากภายนอกได้ และไม่หวั่นต่อพิษ ข้อเสียเพียงหนึ่งเดียวคือไม่อาจโยกย้ายได้

อวิ๋นชิงหลัวถูกคุ้มกันไว้ในโดมนี้

นางมองเห็นสถานการณ์ภายในผ่านโดมที่โปร่งใสได้ พอเห็นแมงป่องเหล่านั้นไต่ขึ้นมาบนโดมสมประสงค์นางก็หวั่นวิตก

————————————————————————————-

บทที่ 2374 บึงพิษ 7

ที่ยิ่งกว่านั้นคือยังมีแมงป่องที่บังเกิดสติปัญญาแล้ว มุดลงไปใต้พื้น จากนั้นก็คิดจะมุดออกมาอีกครั้ง โจมตี อวิ๋นชิงหลัวที่อยู่ด้านใน

เห็นได้ชัดว่าเขตแดนตรงส่วนล่างของโดมสมประสงค์ด้อยกว่ารอบข้าง ถูกแมงป่องเหล่านี้กระแทกจนพื้นสั่นสะเทือน กระเพื่อมไหว คล้ายว่าเขตแดนจะโดนกระแทกจนแตก แล้วมุดเข้าไปในโดมได้ตลอดเวลา

แมงป่องชนิดนี้ต่อยแล้วเจ็บปวดอย่างยิ่งจริงๆ ทำให้อยู่มิสู้ตาย เห็นได้ชัดว่าอวิ๋นชิงหลัวรู้พิษสงของแมงป่องชนิดนี้ดี ด้วยเหตุนี้นางถึงตระหนกจนอดไม่ได้ที่จะกรีดร้อง…

องครักษ์มารสองตนนั้นก็ดูแลคุ้มกันนางไม่ได้ชั่วขณะ สถานการณ์วุ่นวายนัก

“ข้าช่วยพวกเจ้าสกัดแมงป่องพวกนี้ให้ถอยร่นไปได้ แต่พวกเจ้าก็ต้องรับปากข้าเรื่องหนึ่ง!”

กู้ซีจิ่วยืนบนพฤกษาใหญ่ต้นหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล เอ่ยขึ้นอย่างเยือกเย็น

องครักษ์มารสองตนนั้นกำลังเข้าตาจนอยู่บ้าง พอเห็นเธอในชุดที่ปกปิดมิดชิดพร้อมออกศึก จึงนึกไม่ออกชั่วขณะว่าเธอเป็นใคร นิ่งทื่อไปแวบหนึ่ง!

ผู้ที่มายังสถานที่นี้ได้ย่อมเป็นยอดฝีมือในหมู่ยอดฝีมือทั้งสิ้น พวกเขาก็ไม่กล้าประมาทเช่นกัน

อย่างไรก็ตามก่อนองค์ราชันย์จะจากไปเคยกล่าวไว้ จะต้องอารักขาความปลอดภัยขององค์หญิง อย่าให้สิ่งใดทำร้ายนางได้

ดังนั้นยามที่องครักษ์สองตนนี้ถูกแมงป่องโจมตีจึงไม่กล้าจากไป เหตุผลมีเพียงเท่านี้

“เจ้าเป็นใคร? พวกเราจะเชื่อถือเจ้าได้อย่างไร?”

องครักษ์ตนหนึ่งสู้ไปด้วยถามไปด้วย

กู้ซีจิ่วก็ไม่อิดออดเช่นกัน เกิดเสียงดังฟุ่บเคลื่อนย้ายไปปรากฏข้างกายพวกเขา ตวัดมือซัดเข็มสีแดงฉานเล่มหนึ่งออกไป พุ่งใส่แมงป่องตัวหนึ่งที่กำลังโจมตีองครักษ์ผู้นั้นอยู่

เข็มที่ซัดออกไปไม่ได้พุ่งทะลุเกราะเหล็กของแมงป่อง ทว่าทำให้มันสั่นสะท้านปานลูกตุ้ม! เซถอยไปสามสี่จั้งทันที! หลังจากกระดิกหนวดอยู่สองครั้ง ก็หันหลังหนีไปเลย!

ชัดเจนยิ่งนัก เข็มที่กู้ซีจิ่วซัดออกไปเป็นดาวข่มของแมงป่องพวกนี้…

องครักษณ์ทั้งสองหวั่นไหวแล้ว

“เจ้ามีเงื่อนไขอะไร?”

“ให้สหายคนนี้ของข้าเข้าไปเปลี่ยนชุดในโดมสมประสงค์ เป็นเวลาหนึ่งถ้วยชาก็พอแล้ว”

กู้ซีจิ่วเผยเงื่อนไขของตน และให้จู๋ตู๋ชิงปรากฏตัวออกมา

ขณะนี้แม้ว่าจู๋ตู๋ชิงจะสวมหมวกคลุมหน้าไว้ แต่พัดขนห่านในมือเขาด้ามนั้นก็คือป้ายบอกฐานะ เมื่อก่อนองครักษ์มารเคยติดต่อกับเขาอยู่บ่อยครั้ง ดังนั้นพอเขาปรากฏตัวขึ้น พวกเขาก็จำได้เลย

ส่วนวิชาเคลื่อนย้ายของกู้ซีจิ่วเขาก็เคยฟังมาจากเพื่อนร่วมงานแล้ว แน่นอนว่าเคยได้รับคำสั่งพิเศษจากองค์ราชันย์มารด้วย…

ดังนั้นทันทีที่พวกเขาจำพวกกู้ซีจิ่วทั้งสองได้ ก็รีบตอบรับเงื่อนไขของพวกเธอทันที

เพียงแต่องค์รักษ์ทั้งสองก็พูดกันตรงๆ เช่นกัน

“พวกเราตอบรับเงื่อนไขเจ้าได้ เพียงแต่ โดมนี้เป็นสมบัติแห่งองค์ราชันย์ของพวกข้า พวกข้าเปิดมันไม่เป็น หากคุณชายไผ่ขจีอยากเข้าไปผลัดอาภรณ์ในโดม ก็ต้องรอจนองค์ราชันย์ของพวกเรากลับมา…”

“ไม่จำเป็น ข้าเปิดมันได้”

กู้ซีจิ่วเอ่ย

“พวกเจ้าแค่รับปากมาก็พอ”

พูดกันมาถึงขั้นนี้แล้ว สองคนนั้นย่อมไม่ปฏิเสธอีก

เจรจาเงื่อนไขเสร็จสิ้น กู้ซีจิ่วก็ไม่พะว้าพะวงอีกแล้ว เหินกายเข้าไปในฝูงแมงป่อง ปลายนิ้วกรีดกรายต่อเนื่อง ผงแป้งมากมายปลิวใส่ฝูงแมงป่อง…

ผงแป้งเหล่านี้ของเธอ สำหรับแมงป่องของที่นี่แล้ว ดุจอสรพิษพบหรดาล[1] พอได้กลิ่นก็หันหลังเผ่นแน่บไป!

เพียงครู่เดียว ที่นี่ก็ไม่เห็นแมงป่องสักตัวแล้ว!

เกลี้ยงเกลายิ่งกว่าพายุพัดผ่าน!

องค์รักษ์สองคนนั้นเลื่อมใสเป็นล้นพ้น ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรกล่าวเชิญกู้ซีจิ่วเปิดโดมได้เลย

เมื่อก่อนตอนที่กู้ซีจิ่วอยู่กับตี้ฝูอี ตี้ฝูอีเคยอธิบายวิธีเปิดปิดโดมนี้แก่เธอแล้ว ดังนั้นการเปิดสิ่งนี้จึงไม่เหลือบ่ากว่าแรงเธอเลย

เมื่อโดมเปิดออก อวิ๋นชิงหลัวก็ก้าวออกมาจากด้านใน

นางเชิดหน้าสูง เหมือนองค์หญิงผู้เย่อหยิ่งคนหนึ่ง มองกู้ซีจิ่วอย่างเยียบเย็นแวบหนึ่ง

“ที่แท้ก็เป็นเจ้า! กู้ซีจิ่ว องค์หญิงอย่างข้าชังเจ้านัก!”

————————————————————————————-

[1] หรดาล แร่ชนิดหนึ่งประกอบด้วยธาตุสารหนู และกำมะถัน มีในธรรมชาติ ๒ ชนิด คือ หรดาลแดง และหรดาลกลีบทอง ปัจจุบันสังเคราะห์ขึ้นได้ทั้งสองชนิด.