ลำนำบุปผาพิษ – ตอนที่ 2413 จะว่าไปความทรงจำของเขาผิดเพี้ยนไปหรือเปล่า?! / บทที่ 2414 สายฝนที่ตกลงมาได้ถูกเวลา!

บทที่ 2413 จะว่าไปความทรงจำของเขาผิดเพี้ยนไปหรือเปล่า?!

หากว่ามีกระจก กู้ซีจิ่วคงเอามาส่องดูแล้วว่าวิญญาณตัวเองเปลี่ยนรูปไปหรือ ถึงทำให้เขามองเธอเหมือนเห็นผี…

กู้ซีจิ่วลูบใบหน้าดูตามสัญชาตญาณ ก็ไม่พบความผิดปกติอะไร ด้วยเหตุนี้จึงเลิกคิ้ว

“เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม? ข้า…เอ๊ะ สีหน้าเจ้าผิดปกติ!”

ในที่สุดเธอก็สังเกตเห็นแล้วว่าสีหน้าตี้ฝูอีเดี๋ยวซีดเดี๋ยวแดง และสังเกตเห็นว่าบนหน้าผากเขามีเหงื่อผุดพรายเนืองแน่น…

เขาผิดปกติ!

กู้ซีจิ่วยังไม่ได้คิดเลยว่าจะเอาอย่างไรดี ก็เคลื่อนย้ายเข้าไปหาแล้ว คว้าข้อมือของเขาไว้

“ให้ข้าดูหน่อย!”

ตี้ฝูอียืนทื่ออยู่ตรงนั้น ปล่อยให้นางจับข้อมือตน

หลุบตามองนาง มองขนตาหนาเป็นแพของนาง มองมุมปากที่เชิดขึ้นนิดๆ ตามนิสัยของนาง มองมือน้อยๆ ของนางที่กระดกขึ้นนิดๆ ตามความเคยชินในยามที่จับชีพจร…

เป็นนาง! เป็นนางจริงๆ! ไม่น่าเชื่อว่านางจะมาหาได้!

ความปิติยินดีถาโถมเข้ามาเร็วเกินไป ตี้ฝูอียังไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองอยู่บ้าง

ถึงขั้นที่เขานึกสงสัยว่าจู่ๆ อวิ๋นชิงหลัวอาจจะรู้แจ้งขึ้นมา เลียนอย่างท่าทางตามความเคยชินทั้งหมดของกู้ซีจิ่ว ถึงอย่างไรห้วงมายานี้ก็เป็นสิ่งที่อวิ๋นชิงหลัวสร้างขึ้น ทุกอย่างล้วนเป็นไปได้…

นิ้วมือนุ่มนิ่มของนางทาบอยู่บนข้อมือเขา ทำให้เขาร้อนใจดั่งไฟสุม ปรารถนาจะรั้งตัวนางเข้าสู่อ้อมกอดอย่างยิ่ง!

เพียงแต่ เพื่อความปลอดภัย เขายังต้องพิสูจน์อีกหน่อย

“กู้ซีจิ่ว ในดินเบื้องบนตอนที่ข้าถูกท่านพ่อขังไว้ในเขตแดน เจ้าเข้ามาหยั่งเชิงข้า ปล่อยเสือร้ายตัวหนึ่งมาไล่กัดข้า แถมยังสู้กับข้ายกหนึ่ง เผาเสื้อตัวนอกของข้า ทำให้ข้าเหลือแค่กางเกงตัวในผืนหนึ่ง…”

เขาค่อยๆ เอ่ยออกมา สายตาจับนิ่งที่ใบหน้านาง

กู้ซีจิ่วกำลังจับชีพจรให้เขาอยู่ คาดไม่ถึงว่าเขาจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมาในเวลานี้ นี่เขาจะรำลึกความหลังกับเธอหรือ?

จะว่าไปความทรงจำของเขาผิดเพี้ยนไปหรือเปล่า?!

กู้ซีจิ่วไม่เงยหน้าขึ้นมาเลย เพียงตอบไปส่งๆ

“เจ้าจำผิดแล้วตอนนั้นที่ข้าปล่อยใส่เจ้าเป็นงูเหลือมนิลตัวหนึ่งชัดๆ งูนิลตัวนั้นเป็นข้าจับมาเองกับมือเชียวนะ ไม่มีทางผิดผลาดหรอก ยังมีอีก ชุดตัวนอกของเจ้าถูกเผาจริงๆ นั่นแหละ แต่ตอนนั้นเจ้ายังเด็ก ด้านในสวมผ้าเอี๊ยมผืนเล็ก บดบังพุงน้อยๆ เอาไว้… ”

หลังกล่าวประโยคนี้จบ เธอช้อนตาขึ้นมาโดยบังเอิญ สบเข้ากับดวงตาที่สุกสกาวดุจดวงดาวคู่นั้นของตี้ฝูอี!

หัวใจเธอเต้นโครมครามแวบหนึ่ง เธอแก้ไขจุดที่ผิดให้เขาชัดๆ แต่ทำไมดวงตาเขาถึงเจิดจ้าขนาดนี้? ราวกับได้รับรางวัลใหญ่ก็มิปาน…

ชีพจรของเขาบ่งบอกว่าถูกพิษ คงมิใช่ว่าเส้นประสาทได้รับความเสียหาย จนก่อเกิดความผิดปกติด้านอารมณ์กระมัง?!

พิษนี้ค่อนข้างประหลาด กู้ซีจิ่วไม่สามารถระบุคุณสมบัติอย่างชัดเจนได้ชั่วขณะ

การตรวจโรคให้ความสำคัญกับการดูฟังถามจับ ดังนั้นเธอเลยตัดสินใจถามต่อ

“เช่นนั้น…เจ้ารู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า…”

พูดยังไม่ทันจบ ก็ถูกเขาตวัดแขนกุมข้อมือไว้ รั้งตัวเธอเข้าสู้อ้อมแขน

เรี่ยวแรงของเขารุนแรงยิ่ง ปลายจมูกของกู้ซีจิ่วกระแทกเข้ากับแผ่นอกเขา

“อ๋า เจ้าทำอะไรน่ะ…”

กู้ซีจิ่วไม่ได้คาดคิดมาก่อนหัวใจพลันกระสับกระส่าย คิดจะดิ้นออกจากอ้อมแขนเขา

แต่สองแขนของเขาดุจคีมเหล็ก ราวกับในที่สุดก็โอบกอดฟางช่วยชีวิตไว้ได้แล้ว จะไม่ยอมปล่อยอีกเด็ดขาด ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดริมหูเธอ

“ซีจิ่ว ช่วยข้าด้วย…”

ในที่สุดเขาก็มั่นใจแล้วว่าใช่นาง!

เรื่องราวในอดีตเหล่านั้นเขาไม่เคยบอกแก่ผู้ใดเลย ต่อให้เป็นท่านพ่อท่านแม่ก็ไม่เคย ถึงอย่างไรก็เป็นเรื่องน่าอับอายสำหรับเขา และมีเพียงพวกเขาสองคนที่รู้

ในเมื่อยืนยันได้แล้วว่าเป็นนาง เช่นนั้นเขาย่อมไม่เกรงใจอีก!

โอบกอดนางไว้อย่างเป็นธรรมชาติ แน่นหนาเป็นพิเศษ

“ซีจิ่ว ข้า…ทรมาน…”

น้ำเสียงเขาแฝงความสั่นพร่าไว้ ถึงขั้นที่มีความคับข้องหมองใจอยู่นิดๆ ด้วย

ทำให้สัญชาตญาณความเป็นแม่ของกู้ซีจิ่วปะทุขึ้นมาทันที!

————————————————————————————-

บทที่ 2414 สายฝนที่ตกลงมาได้ถูกเวลา!

“ข้า…ข้าก็กำลังจะช่วยเจ้าอยู่นี่ไง เด็กดี เจ้าปล่อยมือก่อนนะ ให้ข้าตรวจอาการเจ้าหน่อย…ต้องตรวจให้แน่ชัดถึงจะรักษาได้ตรงโรค…”

อ้อมกอดของเขาร้อนผ่าว กลิ่นอายที่คุ้นเคยทำในหัวใจเธอราวกับมีกระต่ายซุกอยู่ กระโดดอย่างลิงโลด คำพูดก็ตะกุกตะกักไปหมด

“ไม่ต้องตรวจแล้ว”

ริมฝีปากเขาแตะเข้าที่ริมหูของเธอ

“ข้ารู้จักพิษนี้…เป็นพิษปลุกกำหนัด พวกเราต้องบำเพ็ญร่วมคู่เท่านั้นถึงจะแก้ได้…”

ตี้ฝูอีฝืนข่มเพลิงปรารถนาที่พลุ่งพล่านเอาไว้ เอ่ยอธิบาย

เขาฝืนสะกดกลั้นมาจนถึงตอนนี้ เดิมทีสิ้นหวังไปแล้ว กลับคาดไม่ถึงว่าในช่วงเวลาที่คับขันถึงเพียงนี้นางจะมาหาจริงๆ!

นี่ช่างเป็นสายฝนที่ตกลงมาได้ถูกเวลาโดยแท้!

ทันทีที่มั่นใจแล้วว่าใช่นาง พิษกำหนัดในกายก็ยิ่งกำเริบเสิบสานขึ้นมา ทำให้เขาคิดแต่จะโผเข้าใส่นาง…

ตอนนี้ระหว่างนางกับเขายังมีเรื่องเข้าใจผิดกันอยู่กองใหญ่ และเขาก็รู้จักนิสัยนางดี หากว่าเขาไม่อธิบายเลยสักนิดก็กระโจนใส่นาง จะต้องถูกนางซัดจนกระเด็นออกไปแน่…

กู้ซีจิ่วตะลึงงัน

ประโยคนี้ของตี้ฝูอีเสมือนสายฟ้าที่ผ่าลงมากลางหัวเธอ เธอทึ่มทื่อไปเลย! จากนั้นก็อึมครึม!

ย…ยาปลุกกำหนัด!

บัดซบ!

มิใช่กระมัง?!

ไม่ใช่ว่าเขาร้อยพิษไม่กล้ำกรายหรอกหรือ?

ทำไมถึงต้านทานยาปลุกกำหนัดไม่ได้ล่ะ?!

แต่เธอก็ยังไม่ลืมเช่นกันว่าครั้งแรกของเธอกับเขาก็เกิดขึ้นเพราะเขากินท่อนเอ็นของสัตว์ร้าย ทำให้อึดอัดแทบตาย ส่วนเธอก็เสนอตัวขันอาสา รับหน้าที่บรรเทา…

หนนี้เอาอีกแล้วหรือ?!

เรื่องนี้ทำไม่ได้!

ตอนนั้นเธอยินยอมพร้อมใจเพราะนึกว่าเขาเป็นคู่หมั้นของตน มีภาระและหน้าที่ในเรื่องนี้ และคิดจะรวบหัวรวบหางเขาอย่างสมบูรณ์ ไม่ให้คู่หมั้นคนนี้หลุดมือไปได้

แต่หนนี้ในใจเขามีอวิ๋นชิงหลัวอยู่แล้วชัดๆ แล้วทำไมต้องให้เธอมาช่วยถอนพิษอีก?!

เธอผลักเขาออกไปอย่างรุนแรง ดิ้นจนหลุดจากเขา

ตอนนี้ในร่างตี้ฝูอีกำลังปั่นป่วนอยู่ พลังวิญญาณในร่างไม่เพียงพอ ย่อมควบคุมนางไว้ไม่ได้ หลังจากถูกผลักก็เซถอยไปหลายก้าว เกือบจะหงายหลังตกลงไปในทะเลสาบที่อยู่ด้านหลังแล้ว

เขาเงยหน้าขึ้นทันที

“เจ้า…ยังไม่ยินยอมอีกหรือ?”

กู้ซีจิ่วสูดหายใจลึกๆ ทำให้ตัวเองสงบลงเล็กน้อย

“ฝ่าบาทเนี่ยนโม่ หากว่ามีเพียงการร่วมคู่ถึงจะรักษาพิษในร่างเจ้าได้ ข้าก็ไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีเลย เจ้าอดทนไว้สักครู่เถอะ ข้าจะไปตามตัวอวิ๋นชิงหลัวมาหาเจ้า…นางถอดจิตออกไปเช่นกัน นางจะอยู่ด้วยกันกับเจ้ากระมัง? ตอนนี้นางไปไหนล่ะ? ข้าจะไปเรียกมาให้เจ้า…”

เธอหันหลังคิดจะจากไป ไปตามหาคน…

ในเมื่ออวิ๋นชิงหลัวถอดจิตมาด้วยกันกับเขา ก็น่าจะอยู่ไม่ไกลกัน เธอจะช่วยเขาตามคนมาให้ได้โดยเร็ว…

เธอเพิ่งจะหันหลังให้ ก็ถูกตี้ฝูอีคว้าข้อมือไว้แล้ว

ครั้งนี้ เขาจับเธอไว้ค่อนข้างแน่น เกือบทำให้เธอเจ็บแล้ว

“กู้ซีจิ่ว เจ้าร้อนใจอยากผลักไสข้าไปให้คนอื่นปานนี้เชียวหรือ?! ถ้าข้าร่วมคู่กับนางเจ้าจะไม่หึงหวงเลยใช่ไหม?!”

กู้ซีจิ่วชะงัก

หึงหวงหรือ?

ย่อมต้องหึงหวงอยู่แล้ว…

ถึงขั้นที่พอเธอจินตนาการถึงฉากนั้นก็รู้สึกเสียดแทงใจ ทนรับไม่ได้เลย…

แต่ว่า…

“เจ้าชอบนางไม่ใช่หรือไง? ข้าไม่อยากไปแทรกกลางระหว่างพวกเจ้า…”

กู้ซีจิ่วสูดหายใจเฮือกหนึ่ง เอ่ยขึ้นมา

“ดังนั้นเจ้าเลยปล่อยมือสินะ? เจ้าปล่อยมือได้ง่ายดายขนาดนี้เลยหรือ? กู้ซีจิ่ว พวกเรารักกันมาสองชาติแล้ว เจ้าสามารถทิ้งกันได้ง่ายดายปานนี้เชียวหรือ?”

วาจาตี้ฝูอีเชือดเฉือน ดวงตาฉายแววปวดร้าวอยู่รางๆ

“ข้าไม่มีค่าพอให้เจ้าแย่งชิงเลยหรือ? คิดจะปล่อยมือกันอย่างผ่าเผยเลยสินะ? กู้ซีจิ่ว ข้าแทบนึกสงสัยแล้วว่าความรักของเจ้าคงไม่ลึกล้ำพอ มิเช่นนั้นคงไม่ปล่อยมือกันไปอย่างง่ายดายเช่นนี้…”

กู้ซีจิ่วนิ่งงัน

ขอบตาเธอแดงเรื่อแล้ว

“ข้าไม่ได้ไม่คิดแย่งชิง! หากว่าเจ้ายังไม่ได้ชอบใครอื่น ข้าก็จะสู้สุดชีวิตเพื่อแย่งกลับมา!”