บทที่ 2417 ความจริงจังของเขา
เห็นกันอยู่ชัดเจนว่าไม่ใช่ร่างจริง แต่ตอนที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันเช่นนี้กลับสมจริงเป็นที่สุด!
เธอได้กลิ่นหอมเย็นเจือจางอันเป็นเอกลักษณ์จากร่างของเขาได้ สัมผัสถึงพละกำลังจากกล้ามเนื้อของเขา ลมหายใจอันร้อนผ่าว…
เขากอดเธอไว้แน่นยิ่ง ราวกับต้องการจะหลอมเธอเข้าไปในร่างของเขา นับจากนี้ไปจะไม่แยกจากกันอีก…
ราวกับเธอกับเขาเป็นหนึ่งเดียวกันอยู่แล้ว ทว่าถูกคนฝืนแยกออก ตอนนี้ในที่สุดก็หากันพบแล้ว ย่อมต้องหลอมรวมกันเป็นหนึ่งอีกครั้ง ไม่ว่าอย่างไรก็จะไม่แยกจากกันอีกแล้ว
แนบชิดกันอย่างเร่าร้อน จุมพิตอย่างดุเดือดร้อนแรง…
ไม่ว่าจะสัมผัสกันแนบแน่นสักเพียงใดก็คล้ายว่าจะไม่เพียงพอ ความพลุ่งพล่านที่อัดแน่นอยู่ในใจล้วนไม่สามารถทาหางระบายออกมาได้เลย…
อาภรณ์หลุดออกจากร่างแล้ว จุมพิตของเขารุกรานไปทั่วร่างเธอ นิ้วก้อยสักนิ้วก็ไม่ปล่อยผ่าน…ทุกจุดที่ได้รับสัมผัสล้วนอุ่นวาบ ความอ่อนเปลี้ยคล้ายจะแทรกซึมเข้าไปถึงกระดูก…
ตี้ฝูอีเจียนจะระเบิดแล้ว ปรารถนาจะรวมเป็นหนึ่งเดียวกับนางใจจะขาด ควบทะยานปลดปล่อยอารมณ์
แต่เขารู้ว่านี่คือครั้งที่สองของนาง ซ้ำยังว่างเว้นไปเนิ่นนานปานนั้น ส่วนเขาในตอนนี้ก็แทบจะควบคุมไม่ได้แล้ว ถ้าเผลอไปสักนิดก็เกรงว่าอาจทำให้นางบาดเจ็บได้ ทำให้นางเข็ดขยาดเรื่องนี้ไปเลย…
ดังนั้นเขาต้องพยายามควบคุมตัวเองอย่างสุดกำลัง ใช้เทคนิคที่ร่ำเรียนมาเล้าโลมนาง ทำให้เธอมีอารมณ์อย่างถึงที่สุด…
การประกอบกิจนี้กับคนรักย่อมต้องปลื้มปริ่มยินดี ในใจมีความอ่อนโยนที่ไม่อาจบรรยายได้พลุ่งพล่านอยู่ในอก เข้าเล้าโลมเพียงเล็กน้อยเธอก็แตกพ่ายไม่เป็นท่าแล้ว…
เธอย่อมรู้ถึงความทรมานที่เขาสะกดกลั้นเอาไว้ดี ยังนึกว่าจะจาบจ้วงดุจพายุฝนกรรโชกเลยเสียอีก กลับคาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะเล้าโลมให้เต็มที่ก่อน…
เขาคิดเพื่อเธอจริงๆ…
จู่ๆ โพรงจมูกของกู้ซีจิ่วก็แสบเคืองอยู่บ้าง ยกแขนโอบรัดเขา หยัดกายขึ้นจุมพิมริมฝีปากเขา
“เจ้า…เร็วเข้า…ข้า..พร้อมแล้ว…”
ดวงตาตี้ฝูอีโชนแสงวาบ! ค้อมตัวเอ่ยริมหูนาง
“ต้องการข้าหรือ?”
ใบหูกู้ซีจิ่วร้อนฉ่าดุจน้ำมันพริกแล้ว ทว่าเงยหน้าจุมพิตคางเขาทีหนึ่ง ตอบกลับอย่างซื่อตรง
“อื้ม!”
นัยน์ตาตี้ฝูอีลึกล้ำดุจมหาสมุทร มีระลอกคลื่นถาโถม
“เด็กน้อย ข้าจะให้รางวัลแก่ความซื่อตรงของเจ้า…”
เขาแทรกเข้ามา ครอบครองนางอย่างสมบูรณ์…
….
ทั้งสองเคยลิ้มรสชาติเช่นนี้มาแล้ว ในความปรารถนาของกู้ซีจิ่วแฝงความหวาดกลัวเอาไว้ ทว่าตี้ฝูอีเสมือนได้ลิ้มรสแตงโมเย็นฉ่ำในวันที่ร้อนที่สุด! หฤหรรษ์สำราญอย่างยิ่ง…
นี่คือการร่วมเริงรำของร่างกายและวิญญาณ เป็นการแลกเปลี่ยนจิตใจและจิตวิญญาณ…
นภาคลุมปฐพี ในมิติแห่งนี้มีเพียงเธอและเขา ไม่มีบุคคลที่สามมารบกวนได้อีก…
กลีบบุปผานานาพันธุ์ที่อยู่ไกลออกไปราวกับจะได้รับความเร่าร้อนนี้ไปด้วย โปรยปรายล่องลอย หมุนวนเริงรื่นอยู่รอบเตียงใหญ่หลังนี้
มีอยู่สองสามกลีบที่ร่วงลงบนร่างที่ชุ่มเหงื่อของคนทั้งสอง แต้มสีแดงไว้ชั่วขณะ…
มีกลีบหนึ่งร่วงลงบนฝ่ามือของกู้ซีจิ่ว ทำให้สติที่เลื่อนลอยของเธอกลับคืนมาบางส่วน ทันใดนั้นคล้ายว่าเธอจะนึกอะไรขึ้นมาได้ พลันดันแผ่นอกชื้นเหงื่อของเขา ระงับการเคลื่อนไหวของเขาเล็กน้อย
“มิตินี้…อวิ๋นชิงหลัวเป็นผู้สร้างกระมัง?! เจ้าเอานางไปโยนไว้ไหนแล้ว? นางจะกลับมาเห็นพวกเราไหม…”
เธอไม่อยากแสดงหนังสดต่อหน้าคนอื่นหรอกนะ!
“วางใจเถอะ ข้าโยนนางเข้าไปในเขตแดนปิดกั้นแล้ว ที่นั่นเข้าได้ออกไม่ได้ นางออกมาไม่ได้หรอก…เด็กดี ตั้งใจหน่อย! ตอบรับข้า!”
การเคลื่อนไหวของเขาดุเดือดขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้สติที่เธอเพิ่งรวบรวมกลับมาได้สำเร็จหลุดลอยไปอีกครั้ง…
ความคิดหนึ่งวาบเข้ามาในสมองที่สติไม่อยู่กับร่างแล้วของกู้ซีจิ่ว
‘ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นเขตแดนที่อวิ๋นชิงหลัวสร้างขึ้น นางจะสัมผัสรับรู้ได้หรือเปล่านะ?’
….
อวิ๋นชิงหลัวรับรู้ได้ เพียงแต่ นางสัมผัสได้แค่ว่ากู้ซีจิ่วเข้ามาแล้ว อย่างอื่นไม่อาจรับรู้ได้ แต่ถ้ากู้ซีจิ่วเข้ามาแล้วจะเกิดอะไรขึ้น นางใช้แค่ปลายเท้าก็ยังคิดออกเลย…
————————————————————————————-
บทที่ 2418 ตัดชุดแต่งงานให้ผู้อื่น
อุตสาหะทุ่มเทมานานหลายปี เพื่อมาล้มเหลวในขั้นสุดท้าย! สุดท้ายก็กลายเป็นการตัดชุดแต่งงานให้ผู้อื่นไปเสีย!
ความอึดอัดคับข้องในหัวใจของอวิ๋นชิงหลัวแทบจะพุ่งเสียดฟ้าแล้ว แต่นางถูกขังเอาไว้ในนรกโลกันต์แห่งนี้ ทำอะไรไม่ได้เลยสักนิด!
นางได้แต่หวังว่าตี้ฝูอีจะจำกู้ซีจิ่วไม่ได้ คิดว่ากู้ซีจิ่วคือตัวนางที่จำแลงมา จากนั้นก็โยนเข้ามาในนรกแห่งนี้ นางอยากจะลากนางมารับกรรมด้วยกัน!
นางอยู่ในนรก นางก็ต้องการจะลากกู้ซีจิ่วมาลงนรกด้วย…
ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ล้วนแสนทรมาน ดวงวิญญาณของนางถูกดึงทึ้งแผดเผาอยู่ในนี้ ความเจ็บปวดอย่างถึงขีดสุดทำให้นางแทบแดดิ้น!
ยิ่งเพลิงริษยาในหัวใจเพิ่มขึ้นเท่าไหร่ เปลวไฟที่แผดเผาก็ยิ่งรุนแรงขึ้นเท่านั้น
นางทนทรมานอยู่ที่นี่เพื่อรอเวลา รอให้กู้ซีจิ่วถูกโยนเข้ามา
ผลคือ นางรออยู่เกือบสองชั่วยาม รอจนฟ้าดินแทบสิ้นม้วยแล้ว กู้ซีจิ่วก็ยังไม่เข้ามา…
จากนั้นนางก็สัมผัสได้ถึงการคลายตัวของเขตแดนนั้นที่นางสร้างขึ้น ราวกับกำลังจะพังทลาย…
ตี้ฝูอีถอนพิษได้แล้ว!
ถูกกู้ซีจิ่วถอนให้แล้ว!
ดวงตาอวิ๋นชิงหลัวแดงฉาน แทบจะคลั่งแล้ว! นางต้องการให้คนที่อยู่ด้านนอกย่อยยับไปด้วยกัน! อยากลากสองคนนั้นลงหลุมไปด้วย!
แต่ว่า ตอนนี้ดวงจิตของนางยังผูกติดอยู่ในร่างออกมาไม่ได้ นอกเสียจากร่างของนางที่อยู่ด้านนอกจะตาย…
“ตี้ฝูอี ท่านฆ่าข้าสิ! ท่านฆ่าข้าเลย! ถ้าท่านยังมีจิตสำนึกหลงเหลืออยู่ก็ฆ่าข้าซะ! ให้ข้าได้ไปสบาย!”
นางกรีดร้องเสียงแหลมอยู่ด้านใน! เสียงแหบโหย…
แต่น่าเสียดายที่มิตินี้ของตี้ฝูอีเป็นมิติปิดกั้น ต่อให้นางตะโกนจนคอแตกคนข้างนอกก็ไม่ได้ยิน…
….
นภาเคลื่อนสะเทือนผืนสมุทร สุขสมสุดขีด บ้าคลั่งสุดขีด…
อวิ๋นชิงหลัวยังคงมุ่งเน้นในด้านของกามารมณ์นัก พิษกำหนัดชนิดนี้ที่นางใช้กับตี้ฝูอีไร้ยาถอน มีแต่ต้องร่วมคู่กับสตรีเท่านั้นถึงจะแก้ได้ และนางก็จะมอบประสบการณ์อันยอดเยี่ยมให้เขา ขอเพียงเขาร่วมคู่กับสตรี ความสุขสมที่ได้รับระหว่างประกอบกิจก็จะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าของยามปกติ…
และระหว่างที่ประกอบกิจกันอยู่ความสุขสมนี้ก็จะถ่ายทอดไปถึงฝ่ายหญิงด้วย ทำให้ฝ่ายหญิงได้ลิ้มรสชาติความสุขสมเช่นเดียวกัน…
เนื่องจากเป็นการเสพสมด้วยร่างจิต ร่างกายจึงไม่เหนื่อยล้า
ดังนั้น ยามนี้พวกตี้ฝูอีทั้งสองจึงสุขสมกันยิ่งนัก
ทำกันเป็นหนที่สามแล้ว
ผ่านครั้งแรกไปกู้ซีจิ่วรู้สึกปวดขาอยู่บ้าง
พอผ่านครั้งที่สองไปเธอรู้สึกเมื่อยเอวบ้างแล้ว
เดิมทีเธอคิดว่าผ่านสองครั้งนี้ไปแล้ว พิษในร่างเขาน่าจะคลี่คลายแล้ว ดังนั้นหลังจากเขาทำความสะอาดให้เธอเสร็จ เธอก็คิดจะลุกขึ้น
ผลคือถูกเขากระโจนเข้าใส่อีกครั้ง…
ถึงแม้การทำเรื่องนี้จะสุขสมยิ่งนัก แต่กู้ซีจิ่วยังคงหวาดกลัวอยู่ จึงดันอกเขา
“ข้าว่าพอสมครแล้วนะ อย่าได้ตะกละตะกรามนัก ระวังจะหมดเชื้อ…”
ตี้ฝูอีจับมือน้อยๆ ของนางตรึงไว้เหนือหัวนาง
“วางใจเถอะ ข้ายังมีอีกมาก…”
กู้ซีจิ่วพูดไม่ออกแล้ว…
“เด็กน้อย ข้าหิวโซมานานขนาดนี้แล้ว จะอย่างไรเจ้าก็ควรเติมเต็มให้ข้าสิ…”
กู้ซีจิ่วหน้าทะมึน เรื่องนี้จะชดเชยให้หมดในครั้งเดียวได้ยังไง?!
เขาบ้าคลั่งเกินไปแล้ว!
เธอกลัวจะส่งผลเสียต่อร่างกายเขา…
“ฝูอี เรื่องนั้น…เจ้ายังเด็ก หักห้ามใจในเรื่องนี้เสียบ้าง ปีนี้เจ้ายังไม่เต็มสิบขวบเลยนะ…”
เดิมทีกู้ซีจิ่วเอ่ยเตือด้วยเจตนาดี กลับนึกไม่ถึงว่าจะ
‘เสียค่าตอบแทนมหาศาล’
สำหรับประโยคนี้
หลังจากตี้ฝูอีแข็งทื่อไปเล็กน้อยก็หลุบตามองนางที่อยู่ใต้ร่าง ยิ้มมิเชิงยิ้ม
“เด็กน้อย ที่แท้เจ้าก็ยังเห็นข้าเป็นเด็กอยู่…ดีมาก เจ้าจะได้รู้ว่าเด็กน้อยล้วนค่อนข้างเอาแต่ใจทั้งนั้น…”
เดิมทีเขาเกรงว่าจะทำให้นางบาดเจ็บจึงเคลื่อนไหวอย่างอ่อนโยน ยามนี้จู่ๆ ก็เร่งจังหวะขึ้นมา ทุกครั้งล้วนคล้ายว่าอยากจะกระแทกเข้าไปให้ถึงส่วนลึกของดวงวิญญาณ ทำให้นางเอ่ยคำพูดที่เสียดแทงใจไม่ออกอีกเลย…
