บทที่ 2596 ห่มผ้าคุยกัน
เธอหันไปมองเขา ชะงักไปเล็กน้อย
คืนนี้ตี้ฝูอีค่อนข้างต่างจากปกติ
บนเรือนผมยาวยังมีน้ำไหลหยดอยู่ บนร่างสวมชุดนอนสีขาวพิสุทธิ์ สาบเสื้ออ้าออกกึ่งหนึ่ง เผยแผ่นอกหนั่นแน่นทรงพลังออกมา…
เขาที่เป็นเช่นนี้ดูทรงเสน่ห์อย่างยิ่ง โดยเฉพาะหยดน้ำจากเรือนผมที่ไหลกลิ้งลงไปในสาบเสื้อเป็นครั้งคราว ดึงดูดความปรารถนาคน
ตี้ฝูอีในสายตากู้ซีจิ่วเจ้าระเบียบเสมอมา ไม่ว่าจะสวมเสื้อผ้าหรือว่าการแต่งกายล้วนเรียบกริบเสมอ
ต่อให้บางครั้งเสื้อผ้าจะไม่พอดีตัวไปบ้าง นั่นก็เป็นรสนิยมอย่างหนึ่งของเขา ไม่เหมือนกับยามนี้ที่เต็มไปด้วยความตามสบาย แน่นอน ยังคงดึงดูดสายตาคนยิ่งนักเช่นกัน…
เขาดูดีจริงๆ!
กู้ซีจิ่วเอียงหัวซบอกเขาอย่างพอใจ
“ข้ากำลังคิดเรื่องโลกเบื้องล่าง…”
ตี้ฝูอีนิ่งไปแวบหนึ่ง
เขาค่อยๆ ดันนางออกไปเล็กน้อย ให้นางเผชิญหน้ากับตน
“ไม่คิดถึงข้าหรือ?”
ถึงแม้เขาจะฟื้นฟูความทรงจำของตี้ฝูอีได้แล้ว แต่ก็ยังมีความทรงจำของเสินเนี่ยนโม่อยู่ ยามที่เขาเป็นเสินเนี่ยนโม่ จำได้ว่ามารดาของเขาชอบเสินจิ่วหลีตอนเพิ่งอาบน้ำเสร็จเป็นพิเศษ บอกอะไรทำนองว่า เขาที่เป็นเช่นนี้มีความเป็นบุรุษที่สุด ติดดินที่สุด ทำให้นางอยากโผเข้าใส่เป็นที่สุด…
แน่นอน ถ้อยคำเหล่านี้เขาแอบได้ยินเข้าโดยบังเอิญ ถึงตอนนั้นจะไม่เข้าใจเรื่องความรัก เพียงฟังผ่านหูก็พอแล้ว ใครใช้ให้เขามีศักยภาพการจดจำอันน่าผวาเล่า…
ดังนั้นเขาจึงอาบน้ำ หลังจากออกมา คิดจะทำให้นางประหลาดใจได้ หน้าแดงได้ ใจเต้นได้…
กลับไม่นึกเลยว่านางจะมีปฏิกิริยาตอบสนองเช่นนี้
ตี้ฝูอีผิดหวังเล็กน้อย หรือว่าตัวเขาในรูปแบบนี้ไม่เพียงพอจะยั่วยวนนางได้?
“ท่านก็อยู่ตรงหน้าข้าแล้วไง ไม่ต้องคิดถึงแล้ว”
กู้ซีจิ่วกอดเอวเขาอย่างมีความสุข ความรู้สึกได้กอดเขาอีกครั้งช่างดีจริงๆ อบอุ่น จับต้องได้จริง ไม่ใช่เงามายาอีกต่อไป…
“เด็กน้อย เจ้าไม่รู้สึกว่าคืนนี้ข้ามีอะไรต่างออกไปหรือ?”
ตี้ฝูอียังไม่ถอดใจ
“หือ? มีสิ”
ในที่สุดกู้ซีจิ่วก็เงยหน้าเล็กๆ ขึ้นมาแล้ว มองเขาอย่างละเอียดจากนั้นก็ลุกขึ้นมาประคองแขนเขา
“วันนี้ท่านเหนื่อยเกินไปใช่ไหม? แม้แต่คาถาชำระล้างก็ไม่อยากใช้แล้ว…เดินหน่อย ในเมื่ออาบน้ำเสร็จแล้ว เช่นนั้นข้าจะพยุงท่านไปพักผ่อนนะ”
ตี้ฝูอีพูดไม่ออกเลย สีหน้าไม่น่าดูยิ่งนัก
เขาถูกนางประคองไปนั่งลงที่ขอบเตียงอย่างไม่อาจควบคุมร่างกายได้ กู้ซีจิ่วถอดรองเท้าให้ดุจศรีภรรยาตัวน้อย
“เอาล่ะ ท่านนอนพักบนเตียงเถอะ”
ถึงแม้การที่นางเป็นเด็กดีเช่นนี้จะให้ตี้ฝูอีรู้สึกแปลกใหม่นัก แต่ตอนนี้จุดสนใจของเขาไม่ใช่เรื่องนี้…
เขาคว้ามือของนางไว้
“เจ้าอยู่กับข้าด้วย!”
กู้ซีจิ่วนิ่งไปเล็กน้อย ตอบรับทันควัน
“ได้!”
ใช้คาถาชำระล้างกับตัวเองจัดการตัวเองให้เอี่ยมอ่อง จากนั้นก็ขึ้นเตียง ปูผ้านวมสองผืนทันที เปิดผ้านวมของตนออกแล้วมุดเข้าไปในนั้น
“ได้ ข้าจะนอนเป็นเพื่อนท่านนะ”
ตี้ฝูอีพูดไม่ออกอีกครั้ง
ไม่ใช่สิ เขากับนางได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งหลังจากพลัดพรากกันไปนานนะ! นางคิดจะนอนห่มผ้าคุยกับเขาอย่างเดียวหรือ?!
นางรู้บ้างไหมว่าทันทีที่เขาตื่นขึ้นมา ความทรงจำที่ถาโถมเข้ามาดุจคลื่นสมุทรนั้นทำให้เขาอยากจะโอบกอดนางกลืนกินนางอย่างดุดันในทันที? เพียงแต่ตอนนั้นสถานการณ์คับขัน เขาทำได้เพียงจัดการเรื่องราวพวกนั้นให้จบก่อน แต่อารมณ์ที่ต้องการครอบครองนางก็ยังคงเร่งร้อนยิ่งนักอยู่ตลอด…
การพบกันอีกครั้งหลังจากที่จากเป็นพรากตายเช่นนี้ มีแต่ต้องหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันอย่างสมบูรณ์ถึงจะสัมผัสกันและกันอย่างแท้จริงได้
เขาหลุบตาลงนิดๆ เลิกผ้าห่มนางออกทันที มุดเข้าไปอย่างรุนแรงยิ่ง รั้งนางเข้าสู่อ้อมแขนทันที
“เด็กน้อย เจ้าไม่ต้องการข้าหรือ?”
ร่างกายเขาร้อนระอุ กู้ซีจิ่วแทบจะเกยอยู่บนตัวเขาแล้ว ย่อมสัมผัสถึงร่างกายอันซื่อตรงของเขาได้…
ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วว่าเขาต้องการอะไร ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาทันที เพียงแต่กลับคว้ามือที่กระทำอุกอาจของเขาไว้
“ไม่ได้!”
….
————————————————————————————-
บทที่ 2597 เจ้าตัวน้อยผู้นี้ช่างมาไม่ถูกเวลาโดยแท้…
“หือ?” ตี้ฝูอีไม่เข้าใจ
เสียทีที่เขาเป็นหมอ แม้แต่เรื่องนี้ก็ยังไม่รู้! กระจอก!
“ตั้งครรภ์สามเดือนแรกทำไม่ได้…จะกระทบกระเทือนไปถึงเด็ก…”
กู้ซีจิ่วอธิบายความรู้ทั่วไปในด้านนี้ให้เขา
ตี้ฝูอีไม่รู้เรื่องนี้เลยจริงๆ และไม่เคยได้ยินด้วย
ความปรารถนาถูกขัดเช่นนี้ เขาย่อมไม่ค่อยยินยอม
“เช่นนั้นข้าจะระวังหน่อย…”
“ระวังหน่อยก็ไม่ได้!”
กู้ซีจิ่วจับมือเขาไว้เสียเลย
“นี่เป็นความรู้พื้นฐานในช่วงตั้งครรภ์ จะฝ่าฝืนไม่ได้”
“แต่ถึงอย่างไรลูกของพวกเราก็ไม่ธรรมดา ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น…”
“แล่นเรืออย่างระมัดระวังหมื่นปีก็ปลอดภัย ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้เด็กคนนี้มา ข้าไม่อยากให้เกิดเหตุเหนือความคาดหมายอันใดขึ้นกับลูก…”
นัยน์ตากู้ซีจิ่ววาววับอยู่ท่ามกลางความมืด ยกมือข้างหนึ่งป้องหน้าท้องไว้อย่างแผ่วเบา
สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าเธอตั้งตารอเด็กคนนี้มานานแค่ไหน!
ตี้ฝูอีสูดหายใจเบาๆ ในที่สุดก็ไม่ดึงดันอีก
“เอาเถอะ ตามใจเจ้า”
ถึงแม้เขาจะต้องการนางอย่างท่วมฟ้านองสมุทร แต่เขาก็ไม่อยากบังคับนาง ยิ่งไปกว่านั้นคือเพื่อลูกด้วย…
เจ้าตัวน้อยผู้นี้ช่างมาไม่ถูกเวลาโดยแท้…
โชคดีที่นางไม่ใช่เจ้าตัวแสบตี้เฮ่าผู้นั้น มิเช่นนั้น มิเช่นนั้นเขาจะลากเขามาฟาดก้นสักที!
ถึงอย่างไรก็ขึ้นเตียงโดยความคิดจะแนบชิดกับนาง ยามนี้ถึงแม้จะรู้ว่าทำอะไรไม่ได้แล้ว แต่ร่างกายก็ไม่อาจสงบลงได้ในชั่วขณะ เขาค่อยๆ ปรับลมหายใจอยู่ท่ามกลางความมืด คิดจะดับเพลิงปรารถนาในกายลง
ในใจกู้ซีจิ่วยังคงค่อนข้างอาทรเขายิ่งนัก ไม่ง่ายเลยกว่าทั้งสองจะได้พบกันอีกครั้ง แต่เป็นเพราะเหตุนี้จึงไม่อาจเคล้าคลอกันอย่างสุขสมได้…
ความปรารถนาในด้านนี้ของผู้ชายจะแข็งแกร่งเป็นธรรมดา ตอนนี้เขาต้อง ‘ทรมาน’ มากแน่นอน
เธอหลุบตาขบคิดครู่หนึ่ง พลันตัดสินใจขยับเข้าหาอีกครั้ง กระซิบริมหูเขา
“ท่าน…ทรมานมากไหม? ไม่เช่นนั้น ข้าใช้มือช่วยท่านดีไหม?”
ตี้ฝูอีพูดไม่ออกเลย
เขาอดขำไม่ได้ ยกมือดีดหน้าผากนางทีหนึ่ง
“เด็กโง่ ข้าไม่ใช่คนธรรมดานะ ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีอื่นมาบรรเทา”
เดิมทีเขาก็ไม่มีความปรารถนาในด้านนี้อยู่แล้ว มีเพียงตอนพบหน้านาง ถึงได้เกิดความปรารถนา
ในเมื่อตอนนี้นางไม่สามารถตอบรับเขาได้ เขาย่อมไม่จำเป็นต้องใช้วิธีอื่นมาบรรเทาเรื่องนี้…
เขาร่ายอาคมอย่างเงียบเชียบ ในที่สุดก็ค่อยๆ สะกดเพลิงปรารถนาลงไปได้
กู้ซีจิ่วกลับสนใจใคร่รู้อยู่บ้าง ถึงแม้เธอกับตี้ฝูอีจะเคยแต่งงานอยู่กินกันมาแปดปี แต่เขายังคงปิดบังเรื่องราวบางอย่างจากเธออยู่ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้เข้าใจเขาไปเสียทุกอย่าง
เธอสัมผัสได้ว่าร่างกายที่ร้อนระอุของเขาค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นอบอุ่น เป็นอุณหภูมิปกติ ชัดเจนยิ่งนักว่ายามนี้เขา ‘สิ้นความปรารถนา’ แล้ว
สงบลงได้เร็วขนาดนี้เชียวหรือ?
ความสามารถในการควบคุมตัวเองของท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายช่างน่าตะลึงโดยแท้ ต่างจากคนทั่วไป!
กู้ซีจิ่วถอนหายใจอย่างโล่งอก ถึงแม้เธอจะไม่อยากมี ‘สัมพันธ์ลึกซึ้ง’ กับเขา แต่ก็ยังอยากอิงแอบแนบซบเขาอยู่
ว่ากันตามจริงแล้ว หลังจากฟื้นฟูความทรงจำได้ เธอก็ปรารถนาจะงอกอยู่บนตัวเขายิ่งนัก
ด้วยเหตุนี้ เธอจึงแกะแขนเขาออกทันที มุดเข้าไปในอ้อมแขนเขา ศีรษะพิงอยู่บนไหล่เขา ลมหายใจดุจดอกกล้วยไม้เป่ารดริมหูเขา
“พวกเรามาพูดคุยกันให้ดีเถิด”
โอบกอดร่างอรชรหอมกรุ่น ซ้ำคนที่กอดอยู่ยังเป็นนวลนางที่เขาคะนึงหาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันด้วย ต่อให้เขาจะมีขันติสักเพียงใด อิงแอบแนบแน่นเช่นนี้ก็เป็นการทดสอบผู้อื่นยิ่งนัก!
แต่นางซุกเข้าหาอย่างสนิทสนมเช่นนี้ เขาย่อมหักใจดันนางออกไปไม่ลง
ด้วยเหตุนี้ ตาจึงมองจมูก ส่วนจมูกก็มองใจ พยายามสงบสติตนไว้
“คุยอะไรล่ะ?”
“คุย…”
กู้ซีจิ่วมีเรื่องที่อยากพูดคุยกับเขามากมายเหลือเกิน!
อย่างเช่นทำไมเขาถึงทะลวงด่านเลื่อนขั้นได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ ทำไมความทรงจำของเขากับเธอถึงกลับคืนมาพร้อมกัน?
อย่างเช่นตอนนี้เขาเป็นตี้ฝูอีแล้ว ยังเหลือความทรงจำของเสินเนี่ยนโม่อยู่มากน้อยแค่ไหน?
