บทที่ 807 รอจนหงุดหงิดแล้วหรือ
นางจะเหลือร่างเขาไว้ทำเป็นหุ่นเชิด เมื่อถึงยามนั้นเขาก็จะอยู่ข้างกายนางไปตลอดกาลแล้ว
พรุ่งนี้ บางทีความปรารถณาของนางอาจกลายเป็นจริงในวันพรุ่งนี้!
ยามที่นางกับคนชุดเขียวครามผู้นั้นดุเดือดเร่าร้อนกันอยู่ในห้องนอน กระดาษบางเฉียบแผ่นหนึ่งก็ลอยขึ้นมาจากบานหน้าต่างนางอย่างไร้สุ้มเสียง กระดาษแผ่นนี้มีขนาดเท่าหัวแม่มือเท่านั้น เมื่อลอยวนไปรอบเรือนดั่งขนนพลิ้วตามลมแล้ว ก็ลอยออกไป
ด้านหลังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ดรุณีชุดขาวผู้หนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น
กระดาษแผ่นนั้นลอยมาถึงมือนาง กลายร่างเป็นมนุษย์ร่างจ้อยตนหนึ่ง เอ่ยกระซิบกระซาบ
ดรุณีนางนั้นฟังอยู่ครู่หนึ่ง ริมฝีปากหยักเป็นรอยยิ้ม “ช่างโสโครกเสียจริง! แต่ทุกอย่างล้วนเป็นไปตามที่นายท่านคาดการณ์ไว้! ไม่มีอะไรแปลกใหม่เลยจริงๆ!” พลางเก็บกระดาษแผ่นนั้นไว้ ร่างกายโผนทะยานขึ้น หายลับไป
….
ตี้ฝูอีกำลังตกปลาอยู่ ด้านข้างมีถังอยู่ใบหนึ่ง
ตอนที่กู้ซีจิ่วมาหา เขากำลังหลุบตาหย่อนเบ็ดอยู่ ร่างคนดั่งภาพน้ำหมึกที่ไม่ไหวติง
ภาพนี้งดงามนัก กู้ซีจิ่วไม่กล้าเข้าไปรบกวนชั่วขณะ รอให้เขาตกปลาได้ค่อยว่ากัน
ก่อนหน้านี้หลังจากกู้ซีจิ่วร้องเพลงให้เขาฟังแล้ว ก็ถามเขาว่าจะใช้วิชาสลับร่างคืนเมื่อไหร่?
ผลคือเขาบอกว่าจิตใจเขาไม่สงบ ต้องสงบใจก่อนแล้วค่อยว่ากัน
กู้ซีจิ่วก็ไม่กล้าเร่งรัดเขา คนผู้นี้ความคิดซับซ้อน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ถ้ารีบร้อนเร่งรัดอาจจะไม่ทำขึ้นมาเสียดื้อๆ!
ดังนั้นเธอทำได้แค่รอคอย
เธออยู่ในห้องทำแบบฝึกหัดไปสองชุด จากนั้นก็ฝึกฝนอยู่สักพัก ผลคือล่วงเลยไปหนึ่งชั่วยามแล้ว ทว่ายังไม่เห็นเขากลับมาอย่างสงบใจ ดังนั้นเธอออกตามหา
ร่างกายเดียวกัน ยามที่เธออยู่ในร่างนั้นดูตรงไปตรงมาเรียบง่าย ห้าวหาญองอาจ ตัวคนเสมือนกระบี่ที่ซ่อนเร้นอยู่ในฝัก
แต่ยามที่เขาอยู่ในร่างนั้น กลับดูเอื่อยเฉื่อยเกียจคร้าน เอนหลังพิงเสาต้นหนึ่งในศาลา ตัวคนเฉื่อยชา บุคลิกเหมือนคนเก็บตัว ทว่ามองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่อาจหาเรื่องได้
กู้ซีจิ่วยืนมองอยู่ไม่ไกล
ทันใดนั้นพลันนึกถึงตอนที่เธอเพิ่งทะลุมิติมาถึงได้รางๆ เธอถูกเขาไล่ล่าพัวพันสลัดทิ้งไม่หลุด ตอนเธอแช่อยู่ในทะเลสาบ เขาก็ตกปลาอยู่ด้านหลังเธอ ผลคือตกไม่ได้เลยสักตัว เขายังโมโหอยู่ไม่เบา…
เรื่องราวในอดีตดั่งเมฆหมอก แวบเข้ามาในหัวใจ เธอกดเรื่องราวแต่หนหลังทั้งหมดลงไป ไม่คิดถึงอีก
เธอคอยอย่างสงบอยู่ด้านข้างนานกว่าหนึ่งเค่อ ผลคือสายเบ็ดในทะเลสาบยังคงแน่นิ่ง
กู้ซีจิ่วค่อนข้างฉงน ในทะเลสาบแห่งนี้มีปลาอยู่ไม่น้อย แถมยังตกได้มายาก หลายวันมานี้ขอเพียงเธอหย่อนเบ็ดลงไปก็จะตกได้อยู่หลายตัว
เธอครุ่นคิดครู่หนึ่ง ยังคงก้าวเข้าไป ไปอยู่ใกล้ๆ เขา
มองดูถังที่อยู่ข้างกายเขาก่อน ในถังมีน้ำสะอาดอยู่ครึ่งถัง ด้านในอย่าว่าแต่ปลาเลย แม้แต่ลูกอ๊อดสักครึ่งตัวก็ไม่มี
เนิ่นานถึงเพียงนี้เขายังตกไม่ได้สักตัวเลยหรือ? ทักษะการตกปลาเช่นนี้น่าหงุดหงิดเกินไปแล้วกระมัง?!
“ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย ต้องการให้ข้าช่วยหรือไม่?” กู้ซีจิ่วนั่งยองๆ ข้างกายเขา
ในที่สุดตี้ฝูอีก็ลืมตา ท่ามกลางราตรีดวงตาคู่นั้นลึกล้ำยิ่งนัก “รอจนหงุดหงิดแล้วหรือ?”
กู้ซีจิ่วถูกเขามองหัวใจพลันเต้นรัวเล็กน้อย อีกใจหนึ่งก็ลอบก่นด่าที่ตนเองค่อนข้างผิดแผกไป
เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าตี้ฝูอีที่อยู่เบื้องหน้าคือรูปลักษณ์ของเธอ ดวงตาก็เป็นดวงตาของเธอ เธอถูกดวงตาของตัวเองมองจนใจเต้น ช่างประหลาดเหลือเกิน! จึงยิ้มแล้วกล่าวว่า “ยังพอไหว ข้าค่อนข้างมีความอดทนมาโดยตลอด” เธอมองคันเบ็ดของเขา “ให้ซีจิ่วช่วยท่านดีไหม?”
เขาไม่พูดอะไร เพียงยื่นคันเบ็ดให้เธอทันที
กู้ซีจิ่วรับไปแล้วมองครู่หนึ่ง มุมปากพลันกระตุก “ท่านเลียนแบบเจียงไท่กง[1]หรือไง? คันเบ็ดลำตรงจะตกปลาได้อย่างไร?”
ตี้ฝูอีมองทะเลสาบเงียบๆ ไม่พูดอะไร ไม่ทราบว่าเหตุใดคืนนี้เขาจึงพูดน้อยเป็นพิเศษ
————————————————————————————-
บทที่ 808 บนโลกนี้มีท่านเพียงผู้เดียว
กู้ซีจิ่วจึงถามอีกครั้ง “ข้าดัดคันเบ็ดให้โค้งได้ไหม?”
ตี้ฝูอีเอนร่างพิงเสา ตอบอย่างเฉื่อยชาประโยคหนึ่ง “ผู้ใดเล่าจะตกปลาไม่ได้ด้วยคันเบ็ดโค้ง? ใช้คันเบ็ดลำตรงตกได้สิถึงจะนับว่ามีฝีมือจริง!”
กู้ซีจิ่วนิ่งไปครู่หนึ่ง กล่าวว่า “ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย ข้ารู้สึกว่าต่อให้การตกปลาด้วยคันเบ็ดลำตรงของเจียงไท่กงจะไม่ได้ปลา แต่การกระทำที่พิสดารเช่นนั้นของเขา ดึงดูดความสนใจของอ๋องเหวินได้ ทำให้อ๋องเหวินให้ความสำคัญกับเขา…”
ตี้ฝูอีมองดูเธอ “แล้วการกระทำของข้าดึงดูดความสนใจจากเจ้าได้หรือไม่ ทำให้เจ้ามองเห็นข้าหรือเปล่า? รู้สึกว่าข้าพิเศษกว่าคนอื่นบ้างไหม?”
กู้ซีจิ่วเงียบงัน
เธอยิ้มแวบหนึ่ง “ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายถ่อนตัวเกินไปแล้ว แต่ไหนแต่ไรมาท่านก็พิเศษกว่าผู้อื่นอยู่แล้ว! บนโลกนี้มีท่านเพียงผู้เดียว…อยู่ใต้คนผู้หนึ่ง ทว่าอยู่เหนือคนนับหมื่น”
ตี้ฝูอีเอ่ยขัดเธอ “ข้าไม่สนใจว่าในสายตาผู้อื่นข้าจะพิเศษหรือไม่ ข้าถามแค่เจ้า ในใจเจ้าข้าพิเศษกว่าผู้อื่นบ้างหรือไม่?”
กู้ซีจิ่วพูดไม่ออก ตี้ฝูอีในคืนนี้บทจะไม่พูดก็ไม่พูด พอได้พูดก็ตรงไปตรงมายิ่งนัก
เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ หลบตาแล้วเอ่ย “ในใจของซีจิ่วท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายก็พิเศษกว่าผู้อื่นเช่นกัน…”
“แล้วถ้าเทียบกับหลงซือเย่เล่า?”
คิ้วกู้ซีจิ่วขมวดมุ่นนิดๆ
เธอเคยเป็นนักฆ่ามาก่อน จะทอำะไรล้วนชอบวางแผน การไขว่คว้าความรักก็เช่นกัน
หลงซือเย่คือคนที่เธอวางแผนไขว่คว้ามานานหลายปี เธอรู้สึกว่าเธอกับเขาเป็นคู่ที่สมกัน ดังนั้นจึงทุ่มเทไล่ไขว่คว้าให้ได้มา ทุกอย่างล้วนอยู่ในแผนการของเธอ ต่อมาถึงแม้จะแยกจากกันด้วยความเข้าใจผิดครั้งใหญ่ แต่ชาตินี้ยังจับผลัดจับผลูได้มาพบกันอีกครั้ง ซ้ำยังได้สะสางเรื่องเข้าใจผิดที่ผ่านมา เธอคิดว่านี่คือลิขิตสวรรค์ หลงซือเย่รักเธอจริงๆ และชาติก่อนเธอก็ตามตื้อเขาอยู่หกปี ในเมื่อสะสางความเข้าใจผิดได้แล้ว เช่นนั้นก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องแยกกันอีก
เธอกับหลงซือเย่น่าจะนับได้ว่าน้ำมาคลองเกิด ในใจเธอ หลงซือเย่เสมือนอ่าวที่เงียบสงบ ให้เธอพักพิงผ่อนคลายได้
แต่ตี้ฝูอีกลับอยู่เหนือความคาดหมายอย่างสิ้นเชิง เขาบุกเข้ามาในโลกของเธอ บุกมาคร่ากุมเธอ ประกาศกร้าวว่าเธอคือคู่หมั้นของเขา แถมยังเอาเธอไปโยนไว้ในป่าทมิฬอีก แล้วแปลงเป็นซือเฉินมาบุกป่าฝ่าดงร่วมกับเธอ พอโกรธก็สะบัดมือจากไปอย่างแปลกประหลาด ซ้ำยังถอนหมั้นเธออย่างเอิกเกริก…หลังจากพลอดรักกับอวิ๋นชิงหลัวต่อหน้าเธอในเทศกาลความรัก ก็มาปรากฏตัวที่สำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์อีกครั้ง ชี้แนะให้อวิ๋นชิงหลัวต่อสู้กับเธอ หนุนหลังอวิ๋นชิงหลัว แต่พอเธอได้รับบาดเจ็บเขากลับรุดมารักษาเธอเหมือนที่ผ่านมาไม่มีอะไรเกิดขึ้น แน่นอนว่าการรักษาเธอก็มีเงื่อนไขด้วย บีบให้หลงซือเย่สาบานว่าจะไม่แต่งกับเธอชั่วชีวิต ยามที่เธอคิดว่าเขาทำแบบนี้เพื่อแยกเธอกับหลงซือเย่ เขาก็สารภาพรักกับเธออีกครั้ง…
เขาปฏิบัติต่อสานุศิษย์สวรรค์แตกต่างจากคนทั่วไปมาโดยตลอด ดูแลใส่ใจเป็นพิเศษเสมอ ดังนั้นกู้ซีจิ่วเลยคิดมาตลอดว่าที่เขาแยกเธอจากหลงซือเย่คือการคิดเพื่อหลงซือเย่ ทำให้หลงซือเย่อยู่ห่างจากเธอ การกระทำเช่นนี้ของเขาถึงขั้นทำให้กู้ซีจิ่วถึงขั้นรู้สึกหลอนว่าตัวเองเป็นตัวนำเคราะห์ประเภทหนึ่ง…
เขาเปรียบเสมือนห้วงสมุทรลึกล้ำที่ดึงดูดคน ทำให้จิตใจคนังเกิดความใฝ่หาแทบจะละสายตาไปไม่ได้ ยามที่อบอุ่นสามารถทำให้คนลุ่มหลงมัวเมาได้ แต่เขาก็ซับซ้อนเป็นที่สุดเช่นกัน ไม่รู้ว่าคลื่นยักษ์จะก่อตัวขึ้นมายามใด บดขยี้กลบฝังคนได้โดยไม่ลังเล
เธอยอมรับ ว่าในใจเธอเขาพิเศษกว่าคนอื่นมาโดยตลอด และถูกเขาสั่นสะเทือนอารมณ์ได้ง่ายๆ แต่ความซับซ้อนของเขาทำให้สัญชาตญาณเธอสัมผัสได้ถึงอันตราย ต้องการหลีกหนี…
จวบจนยามนี้เธอก็ยังไม่กระจ่างว่าที่แท้เขาชอบเธอจริงๆ หรือแค่อยากยั่วโมโหหลงซือเย่…
เธอคิดกระทั่งว่ามีความเป็นไปได้ที่เขาจะชอบหลงซือเย่ ดังนั้นถึงได้ใช้วิธีบังคับให้แต่งงานมากำจัดมือที่สามอย่างเธอทิ้ง…
————————————————————————————-
[1] เจียงไท่กง เป็นนักยุทธศาสตร์การสงครามที่เก่งกาจคนหนึ่งซึ่งมีส่วนช่วยในการล้มซางตั้งโจว เจียงไท่กงมักจะนั่งตกปลาริมแม่น้ำ ทว่าคันเบ็ดของเจียงไท่กงนั้นเป็นไม้ลำตรงไม่แขวนเหยื่อปลา ทั้งไม่จุ่มลงในน้ำ หนำซ้ำปลายคันเบ็ดห่างจากน้ำกว่า 3 คืบ การตกปลาพิสดารนี้เลื่องลือไปถึงหูเหวินอ๋อง เหวินอ๋องจึงมาเชื้อเชิญเจียงไท่กงไปช่วยเหลือตน
