บทที่ 897 เจ้าไปจ่ายหน่อยเถิด
จากนั้นก็เห็นจานเหล่านั้นแล่นมาวางอยู่บนโต๊ะตัวนี้ด้วยตัวเองทีละจานปานมีขา มีทั้งหมดหกจาน สีสันละลานตา เรียงรายดุจดอกไม้ที่แย้มบาน
เชียนหลิงอวี่ตะลึงพรึงเพริดอยู่บ้าง จากนั้นก็มองเห็นท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายค่อยๆ ย่างเท้าก้าวเข้ามา
แววตาลึกล้ำดั่งมหาสมุทร เสื้อคลุมสีม่วงทอประกาย ยามที่ค่อยๆ ย่างเท้าก้าวเข้ามีกลิ่นอายแผ่ออกมาจากร่าง
เชียนหลิงอวี่คุกเข่าลงไปเสียงดังตึง “คารวะท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย”
หลานไว่หูที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็คุกเข่าลงคารวะเช่นกัน
ตี้ฝูอีพยักหน้านิดๆ น้ำเสียงอ่อนโยน “ลุกขึ้น”
เชียหลิงอวี่คาดไม่ถึงว่าตี้ฝูอีจะอยู่ที่โต๊ะนี้ หลังจากลุกขึ้นก็มองกู้ซีจิ่วแวบหนึ่งอย่างอดไม่ได้ เขายังไม่ทันพูดอะไร ตี้ฝูอีก้เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง “เชียนหลิงอวี่ เจ้าอยากเลี้ยงหรือ?”
เชียนหลิงอวี่ตะลึงงัน “ช…ใช่ขอรับ”
ตี้ฝูอีแย้มยิ้ม รอยยิ้มปานสายลมฤดูใบไม้ผลิดั่งมอมเมาผู้คนได้ “พอดีเลย อาหารเหล่านี้ข้ายังไม่ได้จ่ายเงิน เจ้าไปจ่ายหน่อยเถิด”
เชียนหลิงอวี่มองอาหารละลานตาที่เต็มโต๊ะ หนนี้อาหารบนโต๊ะพิเศษยิ่งนัก อาหารทุกจานดูราวกับภาพวาดและบทกวีที่ประณีตบรรจงนัก ดูไม่ออกจริงๆ ว่าทำมาจากอะไร
เชียนหลิงอวี่นึกไม่ถึงว่าในโรงอาหารจะมีอาหารประเภทนี้ด้วย เมื่อก่อนเขาไม่เคยเห็นมาก่อนเลย!
เพียงแต่ ไม่ว่าจะประณีตบรรจงแค่ไหนก็เป็นแค่อาหารหกจานเท่านั้น ช่วงนี้เขามีโชคลาภเล็กน้อย พอให้จ่ายเหลือเฟือ! ดังนั้นเชียนหลิงอวี่จึงวิ่งไปจ่ายเงินที่ช่องนั้น โยนถุงบรรจุหินวิญญาณให้ฝ่ายบัญชีของโรงอาหารอย่างวางโต “อาหารบนโต๊ะนั้นของท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายคุณชายเช่นข้าจะเป็นเจ้ามือเอง!”
เจ้าหน้าที่บัญชีคนนั้นมองเขา จากนั้นก็มองถุงบรรจุหินวิญญาณของเขา “เจ้าแน่ใจหรือ?”
“จู้จี้กจุกจิกทำไม? แน่ใจสิ! ต้องการหินวิญญาณเท่าไหร่เจ้าก็หยิบจากถุงไปเองเลย!” เชียนหลิงอวี่หงุดหงิด ในถุงนั้นของเขามีหินวิญญาณเกือบพันก้อน ต่อให้สั่งอาหารจานเด็ดทั้งหมดในโรงอาหารมากินอย่างละจานก็ยังเหลือเฟือ
เจ้าหน้าที่บัญชีคนนั้นค่อยๆ หยิบถุงเงินใบนั้นของเขาไป แล้วเทหินวิญญาณทั้งหมดที่อยู่ข้างในออกมาเสียงดังแกรกกราก สายตาเจ้าหน้าที่บัญชีเฉียบคมยิ่ง กวาดตามองแวบเดียวก็นับได้ทันที “เชียนหลิงอวี่ หินวิญญาณเหล่านี้มีทั้งหมดเก้าร้อยหกสิบก้อน เป็นเพียงเศษเสี้ยวของราคาอาหารหลายจานนั้น ขอถามว่าหินวิญญาณที่เหลืออยุ่ที่ไหน?”
เชียนหลิงอวี่ตะลึง
ดวงตาเขาเบิกถลนยิ่งกว่าไข่ไก่ “เศษ…เศษเสี้ยว? ยังขาดอีกเท่าไหร่?”
“เรียนท่านผู้มีอุปการคุณทั้งหมดเป็นหินวิญญาณจำนวนห้าพันเก้าร้อยหกสิบก้อน ยังขาดอีกห้าพันก้อน”
เชียนหลิงอวี่โง่งมไปแล้ว!
….
เนื่องจากช่องจ่ายเงินอยู่ค่อนข้างไกล ดังนั้นกู้ซีจิ่วจึงมองไม่เห็นสีหน้าตกตะลึงอาปากหวอของเชียนหลิงอวี่ แค่เห็นเขายืนอยู่ตรงนั้นไม่กลับมาสักที ยังนึกว่ากำลังรอเงินทอนอยู่ตรงนั้น จึงไม่เก็บมาใส่ใจ
เธอพิจารณาอาหารหกจานนั้นก่อน อาหารหกจานนั้นมีทั้งจานเนื้อจานผัก เหมาะเจาะเข้าคู่ มองแล้วทำให้คนอยากอาหารขึ้นมา ถึงอย่างไรเธอก็เป็นผู้มีความรู้กว้างขวางคนหนึ่ง อาหารที่วิจิตรบรรจงถึงเพียงนี้มิคล้ายเป็นาหารที่ทำไว้หม้อใหญ่ เอพลันสะกิดใจ “อาหารพวกนี้ท่านให้พ่อครัวใหญ่ของที่นี่ทำขึ้นเป็นพิเศษหรือ?”
“ใช่แล้ว วัตถุดิบก็เป็นสิ่งที่ข้าเตรียมมาเอง จากนั้นก็ให้สุดยอดพ่อครัวใหญ่ของที่นี่ทำออกทาโดยตัวเอง ลองชิมสิว่ารสชาติเป็นอย่างไร?” ตี้ฝูอียื่นตะเกียบงาช้างคู่หนึ่งให้เธอ
กู้ซีจิ่วมองไปทางช่องจ่ายเงินตรงนั้น “รอเชียนหลิงอวี่กลับมาแล้วค่อยกินด้วยกันเถอะ” จากนั้นก็ทักทายหลานไว่หู “จิ้งจอกน้อย เจ้านั่งก่อนสิ”
หลานไว่หูกระแอมไอคราหนึ่ง “ข้า…อันที่จริงข้ากินไปแล้ว ซีจิ่ว ความจริงแล้วข้าแค่อยากมาเจอเจ้าเท่านั้น เอาล่ะ เได้เจอแล้วข้าก็จะไปละนะ” จากนั้นก็หันหลังจากไป
กู้ซีจิ่วพูดไม่ออก
เธอมองไปทางตี้ฝูอี ตี้ฝูอีสงบนิ่งไร้พิรุธยิ่งนัก เขากำลังแนะนำอาหารให้เธอ ราวกับไม่สังเกตเห็นการจากไปของจิ้งจอกน้อย
————————————————————————————-
บทที่ 898 ถูกเชือดเหมือนแกะอ้วนเสียแล้ว…
หรือว่าหลานไว่หูเห็นตี้ฝูอีอยู่ที่นี่แล้วรู้สึกกดดัน จึงหนีไปเสียดื้อๆ?
“เอาล่ะ ซีจิ่ว กินตอนที่ยังร้อนๆ อยู่เถอะ อาหารพวกนี้ต้องกินตอนที่ร้อนๆ ถึงจะอร่อย” ตี้ฝูอีคีบผักก้านหนึ่งใส่จานเธอ
“รอเชียนหลิงอวี่อีกหน่อยเถอะ” ถึงอย่างไรเชียนหลิงอวี่ก็เป็นเจ้ามือ ถ้าไม่รอจะไม่ดี
เพียงแต่กู้ซีจิ่วกล่าวประโยคนี้ยังไม่จบก็ชะงักไป ที่ช่องจ่ายงินตรงนั้นไม่มีเงาของเชียนหลิงอวี่แล้ว
เขาก็หนีไปด้วยหรือ?
‘ท่านเล่นลูกไม้อันใด?’ กู้ซีจิ่วอดไม่ได้ที่จะส่งกระแสเสียงหาตี้ฝูอี
ตี้ฝูอีเลิกคิ้ว ‘ข้านั่งอยู่ตรงนี้ตลอดมิใช่หรือ? จะเล่นลูกไม้อันใดได้?’
‘เช่นนั้นเหตุใดเชียนหลิงอวี่ถึงจากไปเงียบๆ ด้วย?’
‘อ่อ เขาคงจะจ่ายไม่ไหว จึงหนีหนี้ไป’ ตี้ฝูอีตอบอย่างสบายๆ
เป็นไปไม่ได้กระมัง?
เชียนหลิงอวี่ไม่ใช่เด็กประเภทที่กินแล้วชักดาบเสียหน่อย อีกอย่างเธอก็ทราบเช่นกันว่าในกระเป๋าของเชียนหลิงอวี่มีเงินอยู่เท่าไหร่ อย่างไรเสียยามที่เธอไปขายยาที่ตลาดผี เชียนหลิงอวี่ก็ไปเป็นลุกมือให้เธอตลอด ทุกครั้งล้วนได้ส่วนแบ่งหนึ่งร้อยแปดสิบหินวิญญาณ
ถึงแม้เจ้าเด็กนั้นจะเป็นพวกใช้เงินเดือนชนเดือน แต่ระยะนี้ดูเหมือนจะบริหารเงินเป็นแล้ว อย่างน้อยก็สะสมหินวิญญาณได้ราวๆ พันกว่าก้อน
ทันใดนั้นกู้ซีจิ่วรู้สึกสะกิดใจขึ้นมาทันที มองดูอาหารบนโต๊ะ ‘อาหารพวกนี้…ราคาเท่าไหร่?’
‘ไม่แพงหรอก เพราะข้าเตรียมวัตถุดิบมาเอง พวกเขาคิดแค่ค่าเก็บกวาดปรุงอาหารเท่านั้น น่าจะเป็นหินวิญญาณห้าพันกว่าก้อนกระมัง’
กู้ซีจิ่วตกตะลึง
สามมุมมองของเธอพังทลายแล้ว!
ครั้งก่อนเยี่ยนเฉินเป็นเจ้ามือ เธอพาเจ้าหอยยักษ์มาด้วย สั่งอาหารจานเด็ดของที่นี่มาชุดใหญ่ รวมๆ แล้วหลายสิบจาน ทั้งหมดคิดเป็นหินวิญญาณสองพันกว่าก้อนเท่านั้น ครั้งนั้นเยี่ยนเฉินมองเธอประหนึ่งมองโจร
เมื่อนำครั้งนั้นมาเทียบกับครั้งนี้แล้วแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว ตี้ฝูอีเล่นงานเชียนหลิงอวี่ยกนี้ เพียงพอจะให้เชียนหลิงอวี่จดจำไปชั่วชีวิตแล้ว
คาดว่าสถานที่ที่มีทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายอยู่ เชียนหลิงอวี่คงไม่กล้าโผล่มาอีก…
เชียนหลิงอวี่ที่น่าสงสาร เพิ่งถือเงินก้อนโตเป็นครั้งแรก ก็ถูกเชือดเหมือนแกะอ้วนเสียแล้ว…
‘เมื่อกี้ท่านส่งกระแสเสียงอันใดหาเขากระมัง? มิเช่นนั้นต่อให้เขาจ่ายไม่ไหวก็คงไม่หนีไปหรอก อีกอย่างเจ้าหน้าที่บัญชีของที่นี่ก็คงไม่ปล่อยให้เขาหนีไปเช่นกัน…’
ตี้ฝูอีเอ่ยชมเธอ ‘เจ้าฉลาดมาก เมื่อกี้ข้าส่งกระแสเสียงยื่นทางเลือกให้เขาสองทาง หนึ่งคือให้เขาจำนองตัวงานใช้หนี้ที่โรงอาหารเป็นเวลาห้าปี สองคือให้เขาไปซะ เดี๋ยวข้าจะจ่ายเอง เงื่อนไขคือต่อไปยามที่ข้ากับเจ้ากินข้าวด้วยกันเขาอย่าได้มาร่วมวง เจ้าเด็กนี้ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรเลือกข้อสอง วิ่งหนีไปทันที! ซีจิ่ว แค่หินวิญญาณห้าพันก้อนก็ทำให้เขาขายเจ้าเสียแล้ว…จุ๊ๆ ดุเหมือนเจ้าเด็กนี้ก็ไม่ได้จริงใจสักเท่าไหร่นะ’
กู้ซีจิ่วหมดคำบรรยาย ‘ท่านยุแยงให้น้อยหน่อยเถอะ หลิงอวี่ไม่ใช่คนเช่นั้น แค่ไม่ได้กินข้าวด้วยกันเท่านั้น ไม่ใช่ตัดขาดกันเสียหน่อย หากข้าเป็นเขา ข้าก็จะเลือกเช่นนี้เหมือนกัน’
เงื่อนไขที่ง่ายดายถึงเพียงนี้เอเชื่อว่าคนทั่วไปล้วนต้องเลือกข้อที่สองกันทั้งนั้น
ขณะที่เอกำลังหยิบตะเกียบเริ่มขยับ เง่าร่างคนก็พุ่งปราดมาจากด้านนอก เชียนหลิงอวี่พุ่งเขามาปานพายุหมุน โยนถุงใหญ่ใบหนึ่งลงเบื้องหน้าเจ้าหน้าที่บัญชีทันที “หินวิญญาณห้าพันก้อนอยู่นี่แล้ว! เจ้านับสิ!”
ปากถุงอ้าออก หินวิญญาณกองหนึ่งกองพะเนินเต็มโต๊ะ…
….
กู้ซีจิ่วมองเชียนหลิงอวี่ที่นั่งอยู่ข้างกายตนอย่างห้าวหาญ ปวดใจแทนเขายิ่งนัก “เจ้าไปเอาหินวิญญาณมากขนาดนี้มาจากไหน?”
เชียนหลิงอวี่ไม่ตอบ เชิดหน้าขึ้น มองตี้ฝูอีอย่างข่มๆ แวบหนึ่ง “ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย ตอนนี้หลิงอวี่ชำระเงินหมดแล้ว ต่อไปสามารถมากินข้าวกับซีจิ่วได้แล้วกระมัง?”
ตี้ฝูอีมองเจ้าเด็กหัวรั้นคนนี้แวบหนึ่ง ยิ้มน้อยๆ “เงื่อนไขของข้าคือถ้าเจ้าจ่ายไม่ไหวภายหน้าห้ามมารบกวนเวลาข้ากับซีจิ่วกินข้าวด้วยกัน ไม่ได้หมายความว่าเจ้าจ่ายเงินแล้วจะรบกวนอย่างไรก็ได้ เข้าใจหรือไม่?”
————————————————————————————-
