บทที่ 955 เดี๋ยวข้าจะออกไปจับตัวนางเอง
ผู้อาวุโสหลงเอ่ยอย่างเย็นชา “วิทยาศาสตร์ไม่ยอมรับการอนุมานส่งเดช”
บุรุษชุดสีมรกตพูดไม่ออก
เขาสูดหายใจเข้าเฮือกหนึ่งแล้วกล่าว “ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม คนเหล่านี้เข้ามาในสถานที่แห่งนี้แล้วไม่อาจปล่อยให้รอดชีวิตออกไปได้ มิเช่นนั้นที่นี่ของพวกเราจะถูกเปิดเผย! เจ้าผีน้อยพวกนี้เมื่อรอดออกไปได้จะต้องรายงานสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์แน่นอน ชักนำให้พวกเขามาปิดล้อมปราบปรามพวกเรา สถานที่แห่งนี้ของพวกเราก็จะรักษาเอาไว้ไม่ได้!”
ผู้อาวุโสหลงมุ่นคิ้วนิดๆ ดูเหมือนเขาจะค่อนข้างลำบากใจ สายตามองไปที่กู้ซีจิ่ว นัยน์ตาฉายแววซับซ้อนรางๆ
เด็กสาวคนนี้กล้าหาญรอบคอบเสมอมา ไม่ว่าคดียุ่งยากอะไรขอเพียงมาถึงมือเธอ เธอสามารถไขปมคลี่คลายให้กระจ่างแจ้งได้ทั้งสิ้น ต่อกรกับเธอไม่อาจพลาดได้แม้แต่น้อย มิเช่นนั้นจะมีเพียงความพ่ายแพ้ยับเยินที่รอคอยอยู่…
บุรุษชุดสีมรกตผู้นั้นมองผู้ฟื้นจากความตายข้างนอกที่ถูกหักคอตัวแล้วตัวเล่า ค่อนข้างปวดใจยิ่งนัก “ว่าก็ว่าเถอะ นังเด็กคนนั้นรู้จุดอ่อนของผู้ฟื้นจากความตายได้อย่างไร? พวกเราสูญเสียผู้ฟื้นจากความตายไปมากกว่าสามร้อยตัวแล้ว! ถ้าคิดจะกำจัดเจ้าผีน้อยพวกนี้เกรงว่าคงต้องใช้การลอบสังหารถึงจะได้เรื่อง ควรปล่อยราชาผู้ฟื้นจากความตายออกไปหรือไม่?”
ผู้อาวุโสหลงขมวดคิ้ว “รอไปก่อน”
“ยังต้องรออีกหรือ?! รอฝ่ายเราบาดเจ็บล้มตายไปมากกว่านี่หรือไง! รู้ไหมว่าไม่ง่ายเลยกว่าพวกเราจะสร้างผู้ฟื้นจากความตายได้สักตัว…” บุรุษชุดสีมรกตร้อนใจ “ขอเพียงปล่อยราชาผู้ฟื้นจากความตายหลายตัวนั้นออกไป จะต้องฉีกเจ้าผีน้อยพวกนี้เป็นชิ้นๆ ได้แน่นอน!”
ผู้อาวุโสหลงหรี่ตาลงนิดๆ “ราชาผู้ฟื้นจากความตายเหล่านั้นเมื่อถูกปล่อยออกมาก็จะโจมตีไม่เลือกหน้า พอถึงเวลานั้นพวกเราก็ควบคุมไว้ไม่อยู่! คนอื่นโดนก็แล้วไปเถิด แต่กู้ซีจิ่วจะบาดเจ็บไม่ได้เด็ดขาด!”
บุรุษชุดเขียวเงียบไป
เขากำมือแน่น “เช่นนั้นจะทำอย่างไร? เบิกตามองพวกเขากำจัดแรงกายแรงใจของพวกเราไปทีละตัวงั้นหรือ?”
ผู้อาวุโสหลงสูดหายใจนิดๆ “เดี๋ยวข้าจะออกไปจับตัวนางเอง!”
บุรุษชุดสีมรกตถอนหายใจอย่างโล่งอก “ควรทำเช่นนี้ตั้งนานแล้ว!” เขามองกระจกฉาบปรอท จู่ๆ สายตาก็ร่วงลงบนร่างอิงเหยียนนั่วที่สุ่มอยู่ไม่ไกลจากกู้ซีจิ่วมาโดยตลอด
เด็กหนุ่มคนนั้นสง่างามปานลำไผ่เขียวขจีตามหลังกู้ซีจิ่วโดยไม่ปรากฏตัวออกมา แถมยังซ่อนตัวอยู่รอบกายนางคอยกำจัด ‘ผู้ฟื้นจากความตาย’ เหล่านั้นให้นาง
เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าเด็กหนุ่มดูอ่อนแอนัก ทว่าการเคลื่อนไหวกลับดุดันเฉียบขาดอย่างยิ่ง เรือนกายวูบไหวดั่งสายฟ้าแลบ ทุกครั้งที่ขยับจะมีผู้ฟื้นจากความตายตัวหนึ่งอยู่ในกำมือเขา…
‘ผู้ฟื้นจากความตาย’ ที่ร้ายกาจถึงเพียงนั้นเมื่ออยู่ต่อหน้าเขาก็ราวกับตุ๊กตากระดาษทันที อ่อนแอปวกเปียก
เห็นได้ชัดว่าก่อนหน้านี้ยามอยู่ต่อหน้าผู้อื่นเขาเก็บงำฝีมือเอาไว้ ยามนี้ได้ปลดปล่อยออกมาอย่างสมบูรณ์ ร่างกายดั่งควันไฟ ลงมือว่องไวปานเสือดาว ทำให้บุรุษชุดสีมรกตมองจนตาพร่าไปหมด
เมื่อเห็น ‘ผู้ฟื้นจากความตาย’ เหล่านั้นถูกจับหักคอ บุรุษชุดสีมรกตผู้นั้นก็รู้สึกเย็นวาบที่ต้นคอของตนเช่นกัน…
อิงเหยียนนั่วที่เพิ่งหักคอผีดิบชุดขาวตนหนึ่งไป ทันใดนั้นคล้ายว่าสัมผัสถึงบางอย่างได้ ดวงตาคู่หนึ่งมองตรงมาทันที!
บุรุษชุดสีมรกตประสานสายตากับเขาที่อยู่ในกระจกฉาบปรอท หนาวสะท้านขวัญผวาในทันใด!
ทราบชัดเจนว่าอีกฝ่ายมองไม่เห็นเขา ทว่าเขายังคงสั่นสะท้านไปทั้งใจ เกือบจะถอยหลังไปแล้ว เอ่ยโพล่งออกมา “คนผู้นี้ต่อกรได้ยาก!”
ผู้อาวุโสหันมองตามเสียง จ้องอิงเหยียนนั่วครู่หนึ่งเช่นกัน
อิงเหยียนนั่วพลันยกมือขึ้น แสงเพลิงสายหนึ่งวาบเข้ามา กระจกฉาบปรอทบานนั้นกลายเป็นเกล็ดหิมะหนาทึบกลุ่มหนึ่งทันที ชัดเจนยิ่งนักว่ากระจกที่ติดตั้งไว้ตรงจุดนั้นถูกอิงเหยียนนั่วทำลายแล้ว
ผู้อาวุโสหลงหน้าเปลี่ยนสีเล็ก้อย เด็กหนุ่มคนนี้ประหลาดนัก! เกรงว่าจะเป็นบุคคลที่รับมือได้ยากผู้หนึ่ง…
มีคนผู้นี้อยู่ข้างกายเธอ เกรงว่าการจับกุมกู้ซีจิ่วโดยที่ตนไม่บุบสลายสักเส้นขนคงไม่ง่ายดายเสียแล้ว…
————————————————————————————-
บทที่ 956 เด็กสาวผู้นี้หนีไปเช่นนี้เลยหรือ?!
แต่หากว่าไม่จับตัวเธอ เธอจะค้นหาที่นี่พบในไม่ช้านี้ เมื่อถึงเวลานั้นก็จะยุ่งยากตามเคยสถานที่แห่งนี้คือฐานทัพสำคัญของเขา เขาไม่คิดจะปล่อยให้ถูกทำลายเช่นนี้…
สายตาเขาร่อนลงบนร่างกู้ซีจิ่วในกระจกอีกครั้ง เด็กสาวคนนั้นปราดเปรียวว่องไว ตรวจค้นบ้านเรือนไปหลายสิบแห่งแล้ว ดูเหมือนจะค้นมาจนถึงเรือนหลังนี้แล้ว
เธอละเอียดลออรอบคอบ เมื่อมาถึงที่นี่ จะต้องค้นพบพระราชวังใต้ดินแห่งนี้ แล้วบุกเข้ามาแน่นอน…
มือของผู้อาวุโสหลงกำแน่นเล็กน้อย นัยน์ตามีแววโหดเหี้ยมวาบผ่าน สั่งการบุรุษชุดสีมรกตคนนั้น “อีกเดี๋ยวถ้านางมาตรวจค้นเรือนนี้ ให้รีบปล่อยราชาผู้ฟื้นจากความตายออกไปตัวหนึ่งทันที!”
ดวงตาบุรุษชุดสีมรกตเปล่งประกาย “ท่านไม่กลัวว่าราชาผู้ฟื้นจากความตายจะทำร้ายนางเข้าหรือ?”
ผู้อาวุโสหลงไอเบาๆ สองครา กล่าวอย่างเฉยเมย “ข้ามีแผนการเป็นของตัวเอง”
เด็กหนุ่มคนนั้นปกป้องเธอยิ่งนัก เมื่อปล่อยราชาผู้ฟื้นจากความตายออกไป เด็กหนุ่มคนนั้นจะต้องพุ่งเข้ามารับหน้าก่อนเป็นแน่ จากการคาดคะเนของเขา ทั้งสองอาจจะต่อสู้กันจนล้มเจ็บทั้งสองฝ่าย พอถึงเวลานั้นเขาค่อยออกไปลอบโจมตีกู้ซีจิ่ว แล้วพาเธอลงมา…
เขามองกู้ซีจิ่วในบานกระจก เสมือนจิตกรที่มองภาพวาดที่น่าพอใจที่สุดของตน มุมปากค่อยๆ ยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม
ซีจิ่ว ประเดี๋ยวพวกเราจะได้เจอกันแล้ว ฉันจะดูแลเธออย่างดี และจะให้เธอได้เห็นตัวจริงของฉันชัดๆ…
สายตาเขามองกู้ซีจิ่วที่กำลังค้นบ้านเรือนหลังแล้วหลังเล่า อีกสามหลังเธอก็จะค้นมาถึงที่นี่แล้ว!
ปลายนิ้วของผู้อาวุโสหลงเย็นนิดๆ ทว่าดวงตากลับฉายแววเร่าร้อน
บุรุษชุดสีมรกตมองดูเขา แววตาซับซ้อนยิ่งนักเช่นกัน ผู้อาวุโสหลงคนนี้เป็นบุคคลที่ท่านเจ้าให้ความสำคัญที่สุด รูปลักษณ์คล้ายคลึงกับหลงซือเย่เจ้าสำนักถามสวรรค์ถึงเก้าส่วน ดูเหมือนอายุก็ไม่ต่างกับหลงซือเย่เท่าไหร่เช่นกัน แต่กลับดูอ่อนเยาว์กว่าหลงซือเย่ บุคลิกก็ดูสำอางกว่า…
ทุกครั้งที่บุรุษชุดสีมรกตต้องเรียกเขาว่าผู้อาวุโส ก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจนัก รู้สึกอยู่เสมอว่าตนต้องฝืนจำนนต่อเด็กคนหนึ่ง…
เมื่อเห็นกู้ซีจิ่วใกล้จะตรวจค้นมาถึงเรือนหลังนี้แล้ว นิ้วของบุรุษชุดสีมรกตจึงแตะลงบนปุ่มหนึ่งบนแท่น ขอเพียงกดลงไป ประตูใหญ่ที่อยู่ในส่วนลึกของวังใต้ดินก็จะค่อยๆ เปิดออก ‘ราชาผู้ฟื้นจากความตาย’ ที่สามารถฉีกกระชากทุกคนที่หลงเข้ามาในเขตแดนนี้ให้เป็นชิ้นๆ ได้ก็จะพุ่งทะยานออกมา…
นังหนู มาเถอะ! ขอเพียงเจ้าเข้ามาที่นี่ จะต้องสำนึกเสียใจไปชั่วชีวิต! เจ้าจะต้องจ่ายค่าตอบแทนมหาศาลสำหรับการอวดฉลาดของตัวเอง!
ทันใดนั้นกู้ซีจิ่วที่กำลังตรวจค้นอยู่ก็หยุดชะงัก ร่างกายอรชรอ้อนแอ้นยืนอยู่บนหลังคาเรือนหลังหนึ่ง สายตากวาดมองไปทั่วรอบหนึ่ง จู่ๆ ก็ถอนหายใจออกมา พึมพำกับตัวเอง “พวกเยี่ยนเฉินมองผิดไปหรือเปล่า? ผีดิบชุดขาวพวกนี้จะเกิดขึ้นใหม่ได้อย่างไร เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าพายุหิมะแค่รุนแรงเกินไป พวกเขามองเห็นไม่ชัดเจนไปชั่วขณะ บ้านเรือนผุพังพวกนี้มิใช่อ่างกำเนิดทรัพย์อะไรพรรค์นั้นเสียหน่อย ที่สังหารไปหนึ่งตัวแล้วจะเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งตัว…”
เธอยกมือเคาะขมับตัวเองเบาๆ “ตัวโง่งม เจ้าก็ประสาทไปแล้ว ถึงได้วิ่งออกมาตามหาจริงๆ…ช่างเถอะ กลับไปหารือกับพวกเขาดีกว่าว่าจะออกไปข้างนอกได้อย่างไร” เธอเหินกายขึ้น ใช้วิชาเคลื่อนย้ายจากไปในชั่วพริบตา…
บุรุษชุดสีมรกตตกตะลึง
ผู้อาวุโสหลงนิ่งงัน
ทั้งสองมองหน้ากัน เด็กสาวผู้นี้หนีไปเช่นนี้เลยหรือ?!
“ทำยังไงดี? ยังต้องปล่อย ‘ราชาผู้ฟื้นจากความตาย’ ออกมาหรือไม่?” บุรุษชุดสีมรกตถาม
ผู้อาวุโสหลงส่ายหน้าเล็กน้อย “ไม่ต้องแล้ว”
ขอเพียงเด็กสาวคนนี้หาที่นี่ไม่พบ ฐานทัพของเขาก็จะไม่ถูกเผยออกไป และเขาก็ไม่จำเป็นต้องปล่อย ‘ราชาผู้ฟื้นจากความตาย’ ออกไปก่ออันตราย
ถึงอย่างไรเจ้าสิ่งนั้นก็ไม่อาจควบคุมได้ พลังทำลายล้างแข็งแกร่งเกินไป ถ้าปล่อยออกไปคิดจะจับมันกลับมาอีกก็ยากแล้ว
ที่สำคัญกว่านั้นคือแม้ว่าคนกลุ่มนั้นจะถูกสังหาร แต่กู้ซีจิ่วก็จะตกอยู่ในอันตรายเช่นกัน เขาอาจไปช่วยเหลือไม่ทันกาล…
————————————————————————————-
