ลำนำบุปผาพิษ – บทที่ 1313+1314

บทที่ 1313 ข้า…ข้าจะรับผิดชอบ…

หนนี้ถ้าเขาตายเกรงว่าจะไม่มีเวลาให้ประกอบร่างขึ้นใหม่อีกแล้ว

ดังนั้นเขาจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป!

ถึงอย่างไรเขาก็แข็งแกร่งนัก ถึงแม้ร่างกายจะสลบไปแล้ว แต่ดวงวิญญาณยังคงรักษาสติไว้ได้ ใช้พลังจากดวงวิญญาณหล่อเลี้ยงสัญญาณชีพของร่างนี้ แต่ก็หล่อเลี้ยงไว้ได้เพียงสามชั่วยามเท่านั้น แล้วเขาก็จะใช้พลังไม่ได้ ทำได้เพียงละทิ้งกายเนื้อ…

นางจะช่วยเขาหรือไม่?

บางทีอาจต้องกล่าวว่านางจะรู้ตัวทันเวลาหรือเปล่า?

ยามนี้ได้ทราบแล้วว่าเจตนารมณ์สวรรค์ไร้น้ำใจนัก

ซีจิ่ว บุพเพของเจ้าและข้าเป็นข้าที่ฝืนช่วงชิงมา หรือว่าผลแตงที่ฝืนเด็ดย่อมไม่หวานจริงๆ?

ชั่วชีวิตนี้ข้าไม่เคยใส่ใจสิ่งใดเลย ใส่ใจเพียงเจ้าผู้เดียว ทว่ากลับทำผิดพลาดอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า…

ซีจิ่ว ข้าไม่อยากให้เจ้าเสียใจภายหลัง ไม่อยากให้เจ้าเศร้าใจไปชั่วชีวิต ดังนั้นเจ้าต้องช่วยข้าก่อนนะ…

เจ้าหอยยักษ์โผนทะยานปานเหินบิน พบกับหลัวจั่นอวี่ที่ติดตามร่องรอยของมันมาพอดี

เจ้าหอยยักษ์ทราบว่าหลัวจั่นอวี่เป็นหมอมีชื่อ รีบลากลากเขามาขอให้ช่วยเหลือ และเปิดฝาหอยออกให้เขาดูอาการก่อน หลัวจั่นอวี่ตรวจสอบครู่หนึ่งก็ขมวดคิ้ว

ลมหายใจของตี้ฝูอีรวยรินเกินไปแล้ว! ราวกับเปลวเทียนท่ามกลางสายลมที่พร้อมจะดับลงได้ทุกเมื่อ

ถึงอย่างไรหลัวจั่นอวี่ก็เป็นผู้เชี่ยวชาญ มือกำแน่น!

ว่ากันตามเหตุผล ตอนที่ตี้ฝูอีเพิ่งเข้ามาอาการบาดเจ็บหนักหนาถึงเพียงนั้นก็สมควรจะพักฟื้นอยู่ในสถานที่เดิม ค่อยๆ ฟื้นฟูขึ้นมา เขากลับอวดดีไปกำราบผู้อื่น ซ้ำยังปล่อยให้เจ้าหอยยักษ์ที่พึ่งไม่ได้ตัวนี้พากวิ่งตะลุยไปอีก ต่อให้มิใช่เขาวิ่งด้วยตัวเอง ก็ยังกระทบกระเทือนถึงบาดแผลอยู่ดี ทำให้บาดเจ็บขึ้นไปอีก!

หลัวจั่นอวี่ก็ไม่กล้าโอ้เอ้เช่นกัน  “ไป รีบไปที่เรือนร้อยสมาน!”

เรือนร้อยสมานเป็นสถานที่ที่หลัวจั่นอวี่ใช้ช่วยชีวิตคนโดยเฉพาะ

ถึงแม้นามจะหยาบกระด้าง แต่มองแล้วกลับทำให้คนสบายใจ

ทั้งหมดทั้งมวลแล้ว การรักษาให้หายขาดราบรื่น ล้วนเป็นความหวังของผู้รักษาทุกคน

เนื่องจากผู้คนต้องออกไปล่าสัตว์เก็บเกี่ยวกันทุกวัน เรื่องได้รับบาดเจ็บกล่าวได้ว่ามีเกิดขึ้นทุกวัน บางครั้งถึงขั้นที่เกิดขึ้นวันละหลายครั้งด้วย

เมื่อก่อนนอกจากหลัวจั่นอวี่แล้วยังมีผู้ช่วยอีกสองคน ค่อนข้างยุ่งง่วนยิ่งนัก

หลังจากกู้ซีจิ่วมาที่นี่ ฝูงชนก็สร้างโรงหมอให้นางหลังหนึ่ง อยู่ข้างๆ เรือนร้อยสมานของหลัวจั่นอวี่ ให้ทั้งสองปรึกษาหารือช่วยเหลือกันและกันได้สะดวก…

ทักษะการแพทย์ของกู้ซีจิ่วเหนือล้ำกว่าหลัวจั่นอวี่มากนัก ดังนั้นผู้คนที่นี่จึงแขวนป้ายให้โรงหมอของเธอว่า ‘เรือนพันสมาน’ เสียเลย

กู้ซีจิ่วพาไป๋หลี่เช่อกลับมาที่เรือนพันสมาน

ไป๋หลี่เช่อเจ็บจนแทบสลบแล้ว หยาดเหงื่อเย็นเฉียบผุดขึ้นมาชั้นแล้วชั้นเล่า!

การผ่าตัดเช่นนี้ย่อมต้องถอดเสื้อผ้าท่อนบนออก เริ่มแรกไป๋หลี่เช่อยังคงเหนียมอายอยู่บ้าง เขารู้สึกอายเล็กน้อยที่ต้องเปลือยไหล่ต่อหน้าเด็กสาว

เพียงแต่วาจาเหนียมอายของเขายังไม่ทันได้กล่าวจนจบ ก็ถูกกู้ซีจิ่วตัดบทแล้ว “พูดเหลวไหลให้น้อยหน่อย!” ฉีกเสื้อท่อนบนของเขาออกทั้งหมดแล้วโยรทิ้งไปทันที เผยให้เห็นกล้ามเนื้อกำยำเป็นมัดๆ ของเขา

รูปร่างของไป๋หลี่เช่อยอดเยี่ยมนัก เขาก็ภาคภูมิใจในร่างกายได้สัดส่วนของตน เขารู้สึกว่าไม่มีบุรุษคนไหนที่มีกล้ามเนื้อแบบเขา มีกลิ่นอายความเป็นชายถึงเพียงนี้

ทุกครั้งยามที่เขาถอดเสื้อออก ถึงแม้จะเป็นเพียงสองไหล่ที่เปลือยเปล่า ก็สามารถดึงดูดสายตาของสาวๆ บางส่วนได้แล้ว

เขาเป็นชายหนุ่มหล่อล่ำ เปี่ยมด้วยความเป็นชาย

ยามนี้ไป๋หลี่เช่อที่เปี่ยมด้วยความเป็นชายนอนอยู่บนเตียงผ่าตัดเสมือนไก่ที่ถูกกำจัดขนแล้วตัวหนึ่ง เขาอดไม่ได้ที่จะมองตาของกู้ซีจิ่ง อยากขุดค้นหาแววตาตื่นตาตื่นใจสักนิดจากนัยน์ตาของนาง…

ผลคือ สายตาที่กู้ซีจิ่วมองเขาไม่มีระลอกคลื่นเลยสักน้อย

เพื่อความแม่นยำ เธอจึงไม่ได้มองทั้งร่างเขา สายตาจดจ่อเพียงบาดแผลของเขา…

ไป๋หลี่เช่อกระแอมคราหนึ่ง “ข้า…ข้าจะรับผิดชอบนะ…”

กู้ซีจิ่วอับจนวาจา มิน่าล่ะคนถึงพูดกันว่าหมอหญิงนั้นเป็นยาก

————————————————————————————-

บทที่ 1314 ให้ข้าช่วยเจ้าเถอะ

กู้ซีจิ่วอับจนวาจา มิน่าล่ะคนถึงพูดกันว่าหมอหญิงนั้นเป็นยาก หากว่ามองร่างผู้ชาบแล้วต้องรับผิดชอบดังว่า คาดว่าชีวิตนี้เธอคงไม่ต้องทำอย่างอื่นแล้ว ทำได้เพียงออกเรือนครั้งแล้วครั้งเล่า!

“ไม่จำเป็น ถ้าพูดจาหยุมหยิมอีกสักประโยค ข้าจะไม่ต่อแขนให้เจ้าแล้ว!”

ประโยคเดียวก็สามารถสะกดไป๋หลี่เช่อได้ เขาไม่กล้าพูดอะไรอีกเลย

กู้ซีจิ่วกลัวว่าเขาจะดิ้นระหว่างผ่าตัด หลังจากให้เขานอนบนเตียงผ่าตัดแล้ว จากนั้นก็กรอกน้ำผงกัญชา[1]ให้เขาส่วนหนึ่ง พลางสกัดจุดเขาไว้

ผงกัญชานี้เป็นตัวอยาที่กู้ซีจิ่วผลิตขึ้นเองโดยอ้างอิงจากสรรพคุณของยาชาในยุคปัจจุบัน ถึงแม้จะไม่ดีเท่ายาชาของยุคปัจจุบัน แต่ก็มีประปโยชน์นัก แถมยังไม่ทำให้ผู้ป่วยสลบไปด้วย ความเจ็บปวดก็ลดน้อยลงมาก…

การต่อแขนย่อมเป็นงานที่พิถีพิถันอย่างหนึ่ง เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้อื่นมารบกวน กู้ซีจิ่วจึงลั่นดาลประตูไว้เสีย

หลังจากตระเตรียมทุกสิ่งเรียบร้อยแล้ว ขณะที่เธอกำลังจะเริ่มต่อแขนให้เขา ก็มีเสียงอุ้งเท้าเล็กๆ ตะกุยประตูและมีเสียงร้องแง้วๆ แอ้วๆ ของลู่อู๋น้อยแว่วมาจากประตู

กู้ซีจิ่วรู้สึกว่าวันนี้ตนหงุดหงิดไม่สบอารมณ์ยิ่ง หัวใจกระวนกระวายยิ่งนักอย่างน่าประหลาด ค่อนข้างสงบใจไม่ลง เสียงตะกุยประตูของลู่อู๋น้อยทำให้เธอหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม ตำหนิออกไปประโยคหนึ่ง “ลู่อู๋ อย่ามากวน! ข้ากำลังผ่าตัดให้ผู้อื่นอยู่ ห้ามรบกวน ถ้าเจ้าก่อกวนอีกข้าจะไม่เอาเจ้าแล้ว!”

คำขู่ประโยคนี้ของเธอได้ผลนัก เสียงข่วนประตูหายไปแล้ว

…….

ภายในเรือนร้อยสมาน ตี้ฝูอีฝืนตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาทราบอาการบาดเจ็บของตน ดังนั้นเรื่องแรกที่เขาทำหลังฟื้นขึ้นมาก็คือสั่งการเจ้าหอยยักษ์ “ไปเรียกนายของเจ้ามา…”

เจ้าหอยยักษ์กำลังยุ่ง จึงใช้ลู่อู๋ไป ลู่อู๋ก็ทราบถึงความสำคัญ หันหลังโผนทะยานไปเลย เพียงแต่มันออกไปอย่างรวดเร็วและกลับมาอย่างรวดเร็วเช่นกัน ผ่านไปครู่หนึ่งมันก็คอตกกลับมา ร้องแง้วๆ แอ้วๆ ใส่เจ้าหอยยักษ์คำรบหนึ่ง

เจ้าหอยยักษ์มองตี้ฝูอีอย่างลำบากใจ “ลู่อู๋บอกว่านางกำลังผ่าตัดให้ผู้อื่นอยู่ มาไม่ได้”

แววตาของตี้ฝูอีมืดหม่นลงไป

หลัวจั่นอวี่กล่าวว่า “ให้ข้าช่วยท่านเถอะ วิชาแพทย์ของข้าก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน อาการบาดเจ็บเช่นนี้ของท่านข้าก็รักษาได้”

ริมฝีปากของตี้ฝูอีขยับสองครา คล้ายว่าอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าไม่ได้พูดออกมาก็สลบไปอีกครั้งแล้ว

หลัวจั่นอวี่ไม่กล้าชักช้ายืดยาด รีบรักษาบาดแผลให้เขา…

…….

หลังจากกู้ซีจิ่วตะเพิดลู่อู๋น้อยไป ก็สูดหายใจเบาๆ และทำการผ่าตัดต่อไป เส้นเลือดทุกเส้นล้วนต้องเชื่อม เส้นเอ็นทุกเส้นล้วนต้องประสาน กระดูกก็ต้องจัดให้ถูก…

เธอกดความว้าวุ่นอันน่าประหลาดในหัวใจลงไป ยุ่งวุ่นวายตามลำดับขั้นตอน เวลาค่อยๆ ไหลผ่านไป

หนึ่งชั่วยามผ่านไป หนึ่งชั่วยามครึ่งผ่านไป แขนข้างนั้นต่อไปได้เกินครึ่งแล้ว ความสำเร็จในการผ่าตัดใกล้จะอยู่เบื้องหน้าเต็มที

ขณะที่เธอยุ่งวุ่นวายอยู่ นอกประตูก็มีเสียงเคาะอย่างเร่งร้อนแว่วเข้ามาอีกครั้ง

กู้ซีจิ่วค่อนข้างไม่สบอารมณ์แล้ว เธอเคยบอกไปชัดเจนแล้วว่าตอนที่เธอผ่าตัดอยู่ห้ามไม่ให้คนอื่นมารบกวน นี่เป็นผู้ใดอีกแล้วที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวถึงเพียงนี้?!

“ก่อกวนอะไรอีก?! ไสหัวไป!”

“ซีจิ่ว ข้าเอง เจ้ารีบเปิดประตูเร็ว ข้ามีเรื่องด่วนจะคุยกับเจ้า!” เสียงของหลัวจั่นอวี่แว่วเข้ามา

กู้ซีจิ่วชะงักไปแวบหนึ่ง มองการผ่าตัดที่ทำไปแล้วครึ่งทาง “พี่ ข้ากำลังผ่าตัดให้ไป๋หลี่เช่ออยู่ จำเป็นต้องต่ออย่างรวดเร็ว ไม่เช่นนั้นแขนนี้ของเขาจะใช้การไม่ได้แล้ว…”

“ซีจิ่ว ยังมีคนที่บาดเจ็บสาหัสอยู่อีกคน พี่ช่วยเขาไม่ได้ เจ้าไปรีบไปดูเถอะ…”

กู้ซีจิ่วขมวดคิ้ว “เช่นนั้นให้เวลาข้าอีกครึ่งชั่วยาม…”

“เจ้านาย ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายแย่แล้ว! เกรงว่าเขาจะรอท่านถึงครึ่งชั่วยามไม่ไหว ท่ารีบมาช่วยเขาเถอะ!” เสียงของเจ้าหอยยักษ์ที่แว่วเข้ามาคล้ายจะเจือเสียงร่ำไห้ไว้ด้วย

‘แกร๊ง!’ ในสมองกู้ซีจิ่วเกิดเสียงดังตูม มีดผ่าตัดร่วงลงพื้น!

————————————————————————————-

[1] ผงกัญชา เป็นวิธีการวางยาชาด้วยกัญชาของหมอฮว่าถัว โดยนำผงกัญชามาผสมกับสุราแล้วให้ผู้ป่วยจิบก่อนลงมือผ่าตัดรักษา