บทที่ 1349 ข้าดื่มเหล้าไม่เคยเมา
สถานที่ที่เขานอนอยู่ตอนนี้อาจจะหรูหรากว่าเรือนของเธอก็ได้ กู้ซีจิ่วตัดสินใจไม่ตามหาแล้ว กลับไปนอนหลับให้สบายใจดีกว่า
ขณะที่เธอกำลังจะเคลื่อนย้ายในพริบตากลับ ก็พลันมีมือหนึ่งตบไหล่ เสียงแหบแห้งดังขึ้นอย่างแผ่วเบา “เจ้ากำลังตามหาข้าหรือ?”
รอบด้านมืดสนิท แสงไฟริบหรี่ หยาดฝนโปรยปราย ถูกตบไหล่จากด้านหลัง แม้กระทั่งสุ้มเสียงยังคล้ายมีกลิ่นอายชั่วร้ายยิ่งนัก…
อย่างไรก็ดูเหมือนฉากในหนังสยองขวัญ กู้ซีจิ่วตกใจ ขนลุกไปทั้งตัว!
เธอกระโจนไปด้านหน้าตามสัญชาตญาณ หลีกหนีมือนั้น ยังดีที่ไม่ได้ใช้หลังมือตีกลับไป!
เคราะห์ดีที่การตอบสนองของเธอว่องไว ก่อนที่จะลงมือ เธอรู้สึกว่าเสียงนั้นคุ้นหูมาก…
เธอรีบหันหน้ากลับมาดู ก่อนจะอึ้งงัน
ตี้ฝูอียืนอยู่ด้านหลังดั่งพรายน้ำ เปียกปอนไปทั่วทั้งร่าง เส้นผมลีบติดหนังหัว น้ำหยดติ๋งๆ ลงมา สภาพนั้นช่างน่าเวทนายิ่งนัก ในมือเขายังถือเหล้ากาหนึ่ง ยืนอยู่ตรงนั้นพลางมองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ท่าน…อยู่ตรงนี้มาตลอดเลยหรือ!” ในที่สุดกู้ซีจิ่วก็คืนสติ เดินไปจับมือข้างหนึ่งของเขา
มือของเขาเย็นเฉียบ เธอจับมือเขาแล้วราวกับจับไอศกรีมแท่งหนึ่ง กู้ซีจิ่วมุ่นคิ้ว ไม่พูดไม่จาดึงเขาไป “ไป กลับไปกับข้าก่อน!”
ตี้ฝูอีไม่ได้ปฏิเสธ ทว่าก็ไม่ได้เดินไปกับนาง เขามีความมุ่งมั่นของเขา “ไปเรือนข้า”
กู้ซีจิ่วตอบสนองไม่ทันไปชั่วขณะ “เรือนของท่าน เรือนที่ไหน?”
ตี้ฝูอีเหลือบมองนาง “เรือนของข้าที่นี่ก็มีอยู่ที่เดียวไม่ใช่หรือ?”
กู้ซีจิ่วเข้าใจแล้ว “อ้อ? ท่านอยู่ที่นั่นจริงๆ แล้วหรือนี่”
ตี้ฝูอีขบเม้มริมฝีปากเล็กน้อย “ไม่เช่นนั้น ข้าจะไปอยู่ที่ไหนได้?”
เอาเถอะ กู้ซีจิ่วไม่อยากโต้เถียงกับเขาตรงนี้ พาเคลื่อนย้ายในพริบตาไปยังเรือนของเขา
หลังจากเข้าเรือนมา กู้ซีจิ่วก็ได้รู้ว่าที่ตี้ฝูอีพูดเป็นความจริง เขาอยู่ที่นี่จริงๆ
ผ้าห่มบนเตียงในห้องนอนยังไม่ได้พับ บนโต๊ะมีชาที่ยังดื่มไม่หมด
ดูเหมือนหลังจากที่เขาโกรธออกมาจากเรือนของเธอ ก็ตรงกลับมาที่นี่ แต่เธอนึกไม่ถึง…
ตัวเขาเปียกปอนยิ่งนัก ทั่วทั้งตัวมีน้ำหยด เป็นเช่นนี้ต่อไปไม่ได้ กู้ซีจิ่วถามเขา “ท่านใช้วิชาชำระล้างทำให้ตัวเองแห้งได้หรือไม่?”
ตี้ฝูอีมองเธอราวกับฟังไม่เข้าใจ จึงย่อมไม่ใช้วิชาชำระล้าง
กู้ซีจิ่วไม่รู้จะทำอย่างไรกับเขาดี มารู้ตัวอีกทีก็เข้าใจเรื่องหนึ่ง ตี้ฝูอีเมาแล้ว!
เขาเมาไม่เหมือนคนผู้อื่นเมา คนอื่นเมาไม่นอนหลับก็โวยวาย แต่เขากลับนิ่งเงียบเหมือนคนไม่สนใจ ถึงขั้นกริยาท่าทางก็ดูไม่ออกถึงความผิดปกติในทันที ทว่าตอนนี้มาดูอย่างละเอียด ก็มองออกว่าความจริงแล้วการตอบสนองของเขาช้าลงไประดับหนึ่ง…
กู้ซีจิ่วไม่เคยเห็นทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายเป็นเช่นนี้มาก่อน ทั้งปวดใจทั้งขบขันอยู่บ้างอย่างห้ามไม่ได้
เธอดึงมือเขา “เมาหนักขนาดนี้เลยหรือ? ท่านใช้วิชาชำระล้างไม่ได้กระมัง?”
ตึ้ฝูอีมองนางครู่หนึ่ง พูดออกมาว่า “ข้าไม่เมา!” ยังพูดต่ออีกหนึ่งประโยค “ข้าดื่มเหล้าไม่เคยเมา!”
กู้ซีจิ่วกล่าวอันใดไม่ออก หากเขาไม่เมาไยต้องทำให้ตัวเองเปียกปอนเป็นพรายน้ำเช่นนี้? ทั้งที่เขาแผ่พลังวิญญาณออกมาปกคลุมตัวเองได้
ทว่าปกติคนเมาไม่เคยยอมรับว่าตัวเองเมา ดังนั้นกู้ซีจิ่วจึงไม่อยากทะเลาะกับเขาเรื่องนี้ เธอพยายามฝืนใช้คาถาชำระล้างให้ ทว่าพลังวิญญาณยังไม่ถึงขั้น คาถาชำระล้างนี้ใช้ได้ไม่ดีนัก เพียงฝืนทำให้ผมและเสื้อผ้าเขาไม่มีน้ำหยด แต่ยังเปียกชื้นอยู่ ดูแล้วไม่สบายตัวยิ่งนัก
————————————————————————–
บทที่ 1350 ขอแต่งงานในอ่างอาบน้ำ
เปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกไปทั้งตัวของเขาก่อนแล้วค่อยว่ากัน ไม่เช่นนั้น เขาอาจจะไม่สบายหนักได้…
“ท่านคงมีเสื้อผ้าแห้งชุดอื่นติดตัวมาบ้างกระมัง? เอามาเปลี่ยนเสีย สวมเสื้อผ้าเปียกๆ นอนไม่ได้” กู้ซีจิ่วรู้ว่าตี้ฝูอีมีถุงเก็บของจุสรรพสิ่งติดตัวมา ด้านในครอบจักรวาล สรรพสิ่งใดล้วนมีหมด ดังนั้นเขาต้องมีเสื้อผ้าแห้งอย่างแน่นอน
ตี้ฝูอีเบือนหน้ามองเธอ ดวงตานั้นลึกล้ำ ราวกับต้องการถลกหนังเธอออกเพื่อให้มองเห็นกระดูก
กู้ซีจิ่วถูกเขามองจนหัวใจสั่นไหวเล็กน้อย “ท่านหยิบออกมาสิ”
“เหตุใดไม่ตามหาข้า? ข้าไม่ตามหาเจ้า เจ้าก็ยอมแพ้ไปเสียอย่างนั้นใช่ไหม?” ตี้ฝูอีเหมือนหัวเราะเยาะเย้นตนเอง เอ่ยปากช้าๆ “ทุกครั้งที่เจ้าทิ้งข้าไปช่างง่ายดาย…”
กู้ซีจิ่วตะลึงงัน เบ้าตาร้อนผ่าว เขาที่เป็นแบบนี้ทั้งแข็งแกร่งและเปราะบาง
“ข้าไม่ได้ทิ้งท่าน ข้าตามหา ข้าคิดว่าท่านออกจากที่นี่ไปหรือเข้าไปยังที่ฝึกฝนอะไรนั่น ข้าไปตามหาในหมู่บ้านแล้ว”
“โกหก” ตี้ฝูอีเม้มริมฝีปากบางไว้แน่น “ข้าอยู่ที่นี่ แค่เจ้าตามหาก็เจอ…”
กู้ซีจิ่วเอามือกุมขมับ “ข้าคิดว่าท่านรังเกียจที่นี่แล้วจะไม่มา…”
เธอดึงสาบเสื้อของเขา “พวกเราเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วค่อยพูดเรื่องอื่น หืม?”
ตี้ฝูอีกลับนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง “ข้าเสียใจยิ่งนัก เจ้ายอมแพ้ได้ง่ายกว่าข้าเสมอ…” เขาหยิบชาที่เย็นชืดแล้วบนโต๊ะมากำลังจะยกดื่ม
กู้ซีจิ่วรีบหยุดยั้งเขา แย่งชาที่เย็นชืดในมือเขามา “ถ้วยนี้ดื่มไม่ได้แล้ว”
ตี้ฝูอีไม่คุ้นชินกับการที่คนอื่นแย่งของของเขา ย่อมต้องหลบหลีกไป แต่อย่างไรกู้ซีจิ่วก็ไม่ยอมลดละ ขณะที่ทั้งสองคนเล่นไล่จับ น้ำชาที่เย็นชืดก็หกรดตัวของพวกเขา
กู้ซีจิ่วนิ่งงัน คราวนี้ไม่เพียงแต่เขาที่ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอก็ต้องเปลี่ยนด้วยเช่นกัน!
ตี้ฝูอีก้มลงมองคราบน้ำชาเป็นจุดๆ ตรงหน้าอกตัวเอง ขมวดคิ้วเล็กน้อย “สกปรก!”
กู้ซีจิ่วทอดถอนใจ รีบเอ่ย “ใช่สิ สกปรกแล้ว พวกเราต้องเปลี่ยนมัน หืม?”
ครั้งนี้ ตี้ฝูอีไม่สร้างปัญหาอีก ไม่รู้ว่าเขาหยิบเสื้อผ้าชุดหนึ่งออกมาจากตรงไหน กำลังจะสวมทั้งชุดเข้าไป…
กู้ซีจิ่วรีบหยุดเขา ตี้ฝูอีมุ่นคิ้ว ดูไปแล้วเหมือนยังคงมีสติยิ่งนัก “อะไรอีก?”
เส้นเลือดที่ขมับของกู้ซีจิ่วเต้นเล็กน้อย กดเขานั่งลงบนเก้าอี้ “ถอดเสื้อผ้าที่เปียกออกก่อนค่อยสวมชุดใหม่!”
ยามนี้เขาเมาหนักมาก เธอพูดคุยกับเขาก็เหมือนไก่คุยกับเป็ด ดังนั้นจึงไม่พูดอะไรอีกแล้ว ตัดสินใจถอดเสื้อผ้าเขาด้วยตัวเอง เขากลับยอมแต่โดยดี ดวงตาดำขลับดุจน้ำหมึกจ้องมองเธอ โอนอ่อนตามการเคลื่อนไหวของเธอ ให้ยกมือเขาก็ยกมือ ให้ยกขาเขาก็ยกขา ตอบสนองรวดเร็วนัก
เสื้อผ้าบนตัวเขาถอดออกได้อย่างง่ายดาย เสื้อคลุมด้านนอก เสื้อคลุมด้านใน ล้วนถอดออกจนหมด สายตาของกู้ซีจิ่วจดจ้องไปที่กางเกงของเขา
กางเกงของตี้ฝูอีก็เปียกชื้น ย่อมต้องถอดออกเช่นกัน
ไม่รู้ว่าครั้งนี้เขาสวมกางเกงชั้นในไว้หรือไม่ เธอจำได้ว่าก่อนหน้านี้เขาเคยสวม
เธอยื่นมือออกไปถอดกางเกงเขา ข้อมือพลันแข็งเกร็ง ก่อนเงยหน้ามองเข้าไปในดวงตาที่คล้ายมีน้ำหมุนวนของเขา
สายตาเช่นนี้ทำให้เธอขนลุกซู่ หัวใจเต้นดั่งฟ้าร้อง อธิบายออกไปตามจิตใต้สำนึก “ข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ท่าน…”
กู้ซีจิ่วไม่ทันได้พูดคำด้านหลัง เพราะเขาพลันดึงเธอเข้าไป พละกำลังของกู้ซีจิ่วตอนนี้ไม่อาจสู้เขาได้ จึงถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดทันที เธอกอดเอวเขาไว้โดยไม่รู้ตัวพลางส่งเสียงร้องแผ่วเบา
เมื่อถอดเสื้อผ้าท่อนบนของเขาออกแล้ว กู้ซีจิ่วจึงสัมผัสถึงเอวบางที่ทรงพลังได้อย่างชัดเจน
———————————————————————-
