ลำนำบุปผาพิษ – บทที่ 1355+1356 (1)

บทที่ 1355+1356 (1)
โดย
Ink Stone_Romance
บทที่ 1355 ขอแต่งงานในอ่างอาบน้ำ 6

“เช่นนั้นอาบน้ำด้วยกันกับข้า?” ตี้ฝูอีไม่ปล่อยนาง กลับกอดนางแน่นยิ่งขึ้น

ใบหน้ากู้ซีจิ่วแทบจะระเบิดแล้ว “อะ…อ่างอาบน้ำใบนี้เล็กเกินไป ไม่เหมาะ…ไม่เหมาะสำหรับสองคน…” น้อยครั้งนักที่จะเห็นเธอพูดจาติดขัด

ตี้ฝูอีหัวเราะเบาๆ ข้างหูนาง “เมื่อกี้ข้าบอกว่าอ่างอาบน้ำเล็กไปเจ้ายังโมโห…”

กู้ซีจิ่วเงียบงัน เธอจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเขาอยากอาบน้ำด้วยกันเล่า!

แขนด้านหนึ่งของเธอผลักอกเขาไว้ ให้ตัวเองอยู่ห่างจากเขาเล็กน้อย เลิกคิ้วมองเขา “ข้าไม่ได้ยินยอมอาบน้ำด้วยกันกับท่านเสียหน่อย ท่านไม่ได้เป็นอะไรกับข้า…”

พิธีแต่งงานยกเลิกแล้ว แหวนเธอก็คืนให้เขาแล้ว เมื่อคืนเขายังบอกให้เธอ ‘ทำตัวดีๆ’ อยู่เลยนี่

แขนข้างหนึ่งของตี้ฝูอีโอบเธอไว้ ป้องกันไม่ให้เธอเคลื่อนย้ายพริบตาหนีไปตอนเขาไม่ทันระวัง ทำให้เขาต้องตามหาอีกนาน…

เขามองตาของเธอ “แต่งงานกับข้าไหม?”

หัวใจภายในโพรงหน้าอกของกู้ซีจิ่วเต้นระรัว เธอเหลือบมองเขา “ท่านให้ข้า ‘ทำตัวดีๆ’ ให้ข้า ‘รักษาตัว’ ไม่ใช่หรือ? ข้าคิดว่าท่านพูดคำเหล่านั้นเพราะอยากเลิกรากับข้าอย่างเด็ดขาด…”

เลิกรา? พูดเป็นเล่น! เขาชอบนางขนาดนี้ ตามหานางอย่างลำบากเพียงนี้ จะให้เลิกรากันอีกได้อย่างไร? นางต้องเป็นของเขา!

นิ้วหัวแม่มือของตี้ฝูอีเคลื่อนมาที่ปากเล็กๆ ของนาง “อืม ข้าเคยพูด แต่ทำตัวให้ดีกับรักษาตัวสองคำนี้ไม่ได้หมายความว่าเลิกรากระมัง? แต่ข้ารู้สึกว่าเจ้าก่อเรื่องอยู่บ่อยครั้ง หากไม่ระวัง เจ้าอาจไปก่อเรื่องใดขึ้นอีก ให้เจ้ารักษาตัวเองมิสู้ให้ข้ารักษาเจ้า…”

“นี่ พูดอย่างกับว่าข้าเป็นตัวก่อเรื่องอย่างนั้นแหละ อันตรายบางอย่างของข้าไม่ใช่ว่าท่านก่อขึ้นมาหรอกรึ? ท่านลองดูสิ ท่านไม่อยู่ข้างกายข้าข้าก็ใช้ชีวิตได้สุขสบาย ไม่พบเจอกับภยันตรายใดๆ…” กู้ซีจิ่วโต้ตอบเขา

ท่าทางเช่นนี้ของทั้งสองคลุมเครือยิ่งนัก ทำให้เธอตื่นตระหนกเป็นพิเศษ ดังนั้นจึงอยากใช้คำพูดทำลายบรรยากาศที่คลุมเครือเป็นที่สุดนี้ทิ้งไป

แววตาของตี้ฝูอีฉายแววเจ็บปวด “เจ้าไม่ต้องการข้าแล้วจริงๆ?”

กู้ซีจิ่วนิ่งงัน เธอจะไม่ต้องการเขาได้อย่างไร?

เธอขบเม้มริมฝีปาก “ท่านไม่ได้แสดงท่าทีอะไร…”

ตี้ฝูอีไม่ตอบสนองไปชั่วขณะ ยังต้องให้เขาแสดงท่าทีอันใดอีกหรือ?

กู้ซีจิ่วเห็นเขาไม่ตอบสนอง อดไม่ได้ที่จะเตือนเขา “ท่านกำลังขอข้าแต่งงานอยู่ไม่ใช่หรือ? อย่างไรก็ต้องแสดงความจริงใจออกมาสิ”

ตี้ฝูอีจุมพิตบนริมฝีปากนาง “จะให้ข้าแสดงความจริงใจอะไร?”

คนผู้นี้ดื่มเหล้าจนกลายเป็นคนสมองช้าไปแล้ว!

กู้ซีจิ่วโมโห เตือนสติเขาเสียเลยว่า “แหวนเล่า?!” เธอยังคิดถึงแต่แหวนนั่น ยามนี้จึงถือโอกาสทวงเสีย

ตี้ฝูอีประทับริมฝีปากลงบนปลายจมูกนาง “เด็กดี หลับตาสิ”

กู้ซีจิ่วหลับตาลง รู้สึกเย็บวาบที่นิ้วมือ มีของสิ่งหนึ่งสวมเข้ามาในนิ้วมือของเธอ

ที่แท้เขาก็เตรียมมา!

กู้ซีจิ่วโล่งใจ ลืมตาขึ้นพบว่านิ้วมือมีแหวนวงหนึ่งสวมอยู่จริงๆ แหวนวงนั้นงดงามและล้ำค่ายิ่งนัก กู้ซีจิ่วตะลึงไปครู่หนึ่ง “แหวนวงใหม่นี่…วง…วงเดิมเล่า?”

ตี้ฝูอีส่ายหน้า “แหวนวงนั้นเคยถูกเจ้าทิ้ง ไม่เป็นมงคล ข้าทำสองวงใหม่นี้ขึ้นมา สวมให้ข้าหน่อย”

เขาหยิบแหวนอีกวงหนึ่งวางบนฝ่ามือและยื่นให้นาง

มองแวบแรกก็รู้ว่าแหวนสองวงนี้เป็นแหวนคู่รัก วัสดุเหมือนกัน สีสันเหมือนกัน แหวนวงที่เธอสวมอยู่ด้านบนเป็นพลอยชมพู บริสุทธิ์ผุดผ่อง สดใสดังแววตาสาวแรกแย้ม

วงที่เขาวางอยู่บนฝ่ามือด้านบนก็ประดับด้วยพลอยสีชมพู รูปแบบหรูหรา มองแวบแรกช่างเหมาะกับนิ้วมือเขาเหลือเกิน

แหวนที่เขาให้เธอคราวก่อนประดับด้วยทับทิม พลอยชมพูมีค่ามากกว่าทับทิม มูลค่าที่แท้จริงของแหวนวงนี้มากกว่าแหวนวงก่อนมากนัก

————————————————————————————-

บทที่ 1356 คืนแห่งความสุขมักแสนสั้น นี่คือความรู้สึกของตี้ฝูอี (1)

กู้ซีจิ่วกลับขบเม้มริมฝีปาก “ข้าอยากได้วงเดิม!”

ตี้ฝูอีทอดถอนใจ “วงนั้นข้าไม่ได้เอามา อีกอย่างวงใหม่นี้ก็ดีกว่าไม่ใช่หรือ?”

ครั้งนี้ กู้ซีจิ่วดื้อรั้นผิดปกติ “ข้าไม่สน ข้าอยากได้วงเดิม! ข้าชอบวงนั้น!”

ตี้ฝูอีกล่าวอันใดไม่ออก เขาพบว่าเด็กน้อยของเขาเป็นพวกนิยมของเก่า มักจะชอบอะไรที่เป็นอันแรก อย่างเช่นร่างเดิม กำไลคู่บุพเพ หยกนภา…

เขาลังเลเล็กน้อย กู้ซีจิ่วจึงโอบคอเขา เป็นฝ่ายจุมพิตลงบนริมฝีปากเขาเสีย “เอาวงนั้นคืนให้ข้าได้หรือไม่? ข้าอยากได้วงนั้น”

ยากนักที่กู้ซีจิ่วจะออดอ้อน ยามนี้นางเหมือนเด็กน้อยที่อยากกินขนมหวาน ทำให้หัวใจของตี้ฝูอีสั่นไหว ถอนหายใจบอก “ค่อยให้เจ้าหลังจากออกไป”

เช่นนี้ค่อยดีหน่อย! กู้ซีจิ่วโล่งใจไปเปราะหนึ่ง กำชับอีกหนึ่งคำราวกับกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจ “ห้ามคืนคำ!”

“แน่นอน!”

เขามองแหวนวงใหม่ในมือของนาง “วงนี้เจ้าไม่ชอบจริงหรือ?”

กู้ซีจิ่วยื่นนิ้วมือออกไปมองดู แหวนวงนี้งดงามจริงๆ! ด้านบนเป็นรูปทรงดอกไม้ตูม ผลิบานกลางนิ้วของเธอ ระยิบระยับเป็นพิเศษภายใต้แสงมุก ทำให้มือเล็กๆ ของเธอดุจหยกขาวแกะสลัก

“วงนี้ก็ไม่เลว ติดเอาไว้ตรงนี้ก่อนแล้วกัน” ความจริงกู้ซีจิ่วชอบแหวนวงนี้มาก ไม่อยากคืนให้เขาเลย

“ขี้งก!” ตี้ฝูอีหลุดหัวเราะ วางแหวนวงนั้นของตนลงที่มือนาง “ช่วยสวมให้ข้าบ้าง”

กู้ซีจิ่วช่วยสวมให้เขา มือสองข้างแหวนสองวงส่องแสงแวววับ

ภาพเช่นนี้กลมเกลียวดีเหลือเกิน ที่ยิ่งน่าประหลาดใจไปกว่านั้นคือหลังจากที่สวมแหวนวงนี้แล้ว ภายในใจกู้ซีจิ่วดังถูกด้ายแดงเส้นหนึ่งเหนี่ยวรั้งไว้ อบอุ่นใจราวกับมีฟองอากาศลอยล่อง

เธอเงยหน้าขึ้น “ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย…”

ตี้ฝูอีเอ่ย “เรียกพี่ถู”

กู้ซีจิ่ว “หา?”

“เรียกข้าว่าพี่ถู!”

กู้ซีจิ่วสั่นสะท้าน เธอพูดยืนกราน “ไม่เรียก! สะอิดสะเอียนเกินไป!”

มือข้างหนึ่งของตี้ฝูอีวางลงบนหัวไหล่นาง แววตาอันตราย “ตอนนี้ข้าเป็นสามีเจ้า เจ้าเอาแต่เรียกข้าท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายใช้ได้ที่ไหนกัน? คนอื่นเรียกขานเช่นนี้ก็ช่างเถิด เจ้าเรียกข้าเช่นนี้ห่างเหินกันเกินไป”

“เช่นนั้นข้าเรียกท่านว่าฝูอี?”

“เด็กน้อย ชื่อจริงของข้าคือหวงถู”

กู้ซีจิ่วลำบากใจ “หากข้าเรียกชื่อหวงถูของท่านออกมาต่อหน้าคนอื่น พวกเขาก็จะรู้ฐานะเทพศักดิ์สิทธิ์ของท่านไม่ใช่หรือ?”

“ข้าจึงให้เจ้าเรียกข้าว่าพี่ถูเหมาะสมที่สุด ไหนเรียกให้ข้าฟังดู ตอนนั้นเจ้าก็เคยเรียกพี่โม่ไม่ใช่หรือ?”

กู้ซีจิ่วนิ่งอึ้ง ที่แท้เขาบังคับให้เธอเรียกพี่ก็เพราะหึงหวงเรื่องตอนนั้น การตอบสนองของเขาช้ายิ่งนัก ภายหลังยังจะมาคิดบัญชี…

“ตอนนั้นข้าถูกทำให้สับสน ถูกโม่เจ้าหลอกลวง พูดตามตรง หากข้าเรียกท่านว่าพี่ถูก็จะนึกถึงคนต่ำช้าคนนั้นขึ้นมา…”

นี่ก็จริง! ตี้ฝูอีไม่ดึงดันต่อไปแล้ว เขาเสนอ “เช่นนั้นเรียกข้าว่าสามีก็แล้วกัน”

สามี เป็นคำเรียกขานเฉพาะเจาะจงนัก กู้ซีจิ่วใจเต้นแรง “ข้าไม่ควรเรียกท่านสนิทสนมเพียงนี้…อีกอย่างพวกเรายังไม่ได้แต่งงานกันอย่างเป็นทางการ…”

ตี้ฝูอีถอนใจเบาๆ “หากเจ้าไม่หนีงานแต่งงานมา ยามนี้พวกเราก็เป็นสามีภรรยากันอย่างเป็นทางการแล้ว…”

กู้ซีจิ่วไม่พูดแล้ว เธอนึกถึงพิธีแต่งงานที่ยังไม่ทันสำเร็จลุล่วง และความฝันเกี่ยวกับห้องหอ ในใจยังคงรู้สึกเสียดายอยู่

ตี้ฝูอีเหลือบมองแพขนตาที่หลุบลงเล็กน้อยของนาง “เสียใจหรือ? หืม?”

กู้ซีจิ่วเลิกคิ้วขึ้น “ข้าไม่ได้เสียใจสักหน่อย! ตอนนั้นท่านไม่พูดให้ชัดเจนเองนี่ ท่านไม่รู้หรอกว่าข้าเจ็บปวดแค่ไหนเมื่อได้ยินคำพูดของสองพี่น้องนั่น…” น้ำเสียงของเธอแผ่วลง แฝงความน้อยเนื้อต่ำใจไว้ “ตอนนั้นข้าเสียใจจริงๆ…”

ความจริงวันคืนที่ผ่านมาของเธอก็ยากจะรับไหว เพียงแต่เธอไม่ได้แสดงออกมา

นึกไม่ถึงว่าพิธีแต่งงานจะยกเลิกไปโดยไม่คาดฝัน ทั้งที่เธอตั้งหน้าตั้งตารอคอยมาก กลับผิดพลาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า…

เธอน้อยใจอย่างมิอาจบรรยายได้ ขอบตาแดงเรื่อ “ท่านคิดว่าเป็นความผิดของข้าใช่ไหม? ข้า…”

เธอไม่อยากอยู่ในอ้อมกอดเขาอีกแล้ว อยากลุกขึ้นเดินออกไป

ตี้ฝูอีจะยอมปล่อยนางไปเช่นนี้ได้อย่างไร? แขนทั้งสองข้างโอบเอวนางไว้อย่างแนบแน่น “ซีจิ่ว เป็นความผิดข้าเอง ไว้รอออกไปก่อน ข้าจะจัดงานแต่งของเราใหม่ ให้ผู้คนทั่วหล้ารู้ว่าเจ้าคือเจ้าสาวของข้า”

กู้ซีจิ่วไม่ได้ขัดขืน อิงแอบใบหน้าซบลงบนอกเขา เอ่ยน้ำเสียงกลัดกลุ้ม “ข้ายังอยากได้พิธีแต่งงานเหมือนเดิม ห้องหอเหมือนเดิม ข้ายังไม่ได้เห็นห้องหอที่ท่านตกแต่งเลย…”

————————————————————————————-