ลำนำบุปผาพิษ – บทที่ 1476+1477

บทที่ 1476 เหลิ่งอู๋ซวงไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของนางได้!

เมื่อก่อนใบหน้าของจิ้งจอกน้อยกลมมน เมื่อสวมกอดร่างกายก็นุ่มนิ่มมีเนื้อมีหนัง ทำให้ทุกครั้งที่เยี่ยนเฉินได้กอดนางจะไม่อยากปล่อยมือเลย

แต่ตอนนี้ใบหน้าน้อยๆ ของหลานไว่หูผอมจนมีขนาดเท่าฝ่ามือแล้ว กระดูกบนร่างปูดโปน เยี่ยนเฉินรู้สึกตกละตึงนึกไม่ถึงว่านางจะซูบผอมถึงเพียงนี้! เบาหวิวดั่งขนนก

อาหารอุดมโภชนาการสารพัดถูกส่งมาที่ห้องของนาง ทว่านางกลับไม่อยากกินเลยสักคำ ในใจของเยี่ยนเฉินสำนึกเสียใจอย่างยิ่ง ทั้งไม่ฝึกวรยุทธ์ และไม่ไปแช่ที่บ่อน้ำร้อนแล้ว ขลุกอยู่ในห้องของจิ้งจอกน้อยตลอด เกลี้ยกล่อมสารพัดวิธีเพื่อให้นางกินอาหารอุดมโภชนาการเหล่านั้น อยากให้นางกลับมาอวบอัดเหมือนเมื่อก่อนอีกครั้ง

เยี่ยนเฉินอยู่เป็นเพื่อนข้างกายนางเจ็ดแปดวัน ผู้ใดก็กล่อมให้ขยับไม่ได้

มารดาเยี่ยนร้อนใจนัก อาการข้างเคียงของเยี่ยนเฉินเพิ่งจะดีขึ้นเล็กน้อย เขามาตรากตรำเช่นนี้อีกครั้ง ถ้าตรากตรำจนเสื่อมโทรมไปจะทำอย่างไร?

จึงอาศัยช่วงที่เยี่ยนเฉินออกไปข้างนอก มารดาเยี่ยนมาพูดกล่อมจิ้งจอกน้อย หาผลประโยชน์จากตัวนาง ถามนางอยากให้เยี่ยนเฉินเสื่อมโทรมไปจริงๆ หรืออย่างไร?

จิ้งจอกน้อยที่เป็นเด็กดีมาโดยตลอดเพียงแต่ยิ้มเย็นๆ ตอบกลับคำพูดยืดยาวของมารดาเยี่ยนเพียงประโยคเดียว “เรื่องทั้งหมดนี้ล้วนเป็นท่านที่ก่อขึ้นเอง! เขาจะเสื่อมโทรมหรือไม่ก็ไม่เกี่ยวกับข้าเลย!”

ทำให้มารดาเยี่ยนโกรธเคืองนัก สะบัดแขนเสื้อจากไป

ถึงแม้จิ้งจอกน้อยจะพูดจาไร้เยื่อใย แต่ถึงอย่างไรนางก็ยังรักเยี่ยนเฉิน ย่อมทนเห็นเยี่ยนเฉินเสื่อมโทรมถดถอยไม่ได้ ดังนั้นหลังจากนางดีขึ้นจึงให้เยี่ยนเฉินไปฝึกวรยุทธ์ต่อ

ถึงแม้นางกับเยี่ยนเฉินจะคืนดีกันแล้วแต่หลังจากหายป่วยนิสัยของจิ้งจอกน้อยก็เปลี่ยนไปอย่างมาก นางไม่ยอมถูกรังแกอีกต่อไปแล้ว!

ยามที่มารดาเยี่ยนดุด่าติเตียนนางด้วยนิสัยเดิมๆ อีกครั้ง บางครั้งนางก็ตอกกลับไปอย่างตรงไปตรงมายิ่งนัก บางครั้งก็ผลักประตูออกไป ออกไปเที่ยวเล่นนอกคฤหาสน์ตระกูลเยี่ยนเสียเลย ทำให้มารดาเยี่ยนโมโหจนแทบหัวใจวายแล้ว

ท้ายที่สุดแล้วมารดาเยี่ยนก็เป็นคนที่มากเล่ห์คนหนึ่ง นางเริ่มวางแผนให้เยี่ยนเฉินได้ยินฉากที่จิ้งจอกน้อยถกเถียงกับนางเข้า…

และฉากเหล่านี้ล้วนเป็นตอนที่นางกำลังกล้ำกลืนฝืนข่มอารมณ์ ส่วนจิ้งจอกน้อยทำตัวไร้เหตุผล คล้ายลำพองกำเริบเสิบสาน อาศัยความรักใคร่เอ็นดูที่เยี่ยนเฉินมีต่อนางมาทำตามอำเภอใจ

เยี่ยนฉินย่อมไม่พอใจจิ้งจอกน้อย เริ่มโน้มน้าวให้นางเคารพบุพการีตน แต่จิ้งจอกน้อยในยามนี้ทั้งตัวหุ้มด้วยกระดูกแข็ง เหมือนตัวเม่นที่แค่จับก็พร้อมจะทิ่มแทง พอเยี่ยนเฉินเปิดปากเอ่ยนางก็จะโมโหทันที บอกว่าครอบครัวเขารังแกนาง บอกว่านางอยากจากไป…

เยี่ยนเฉินไม่อยากให้นางไป ทำได้เพียงอดทนไว้ แต่ในใจก็เริ่มสุมด้วยโทสะแล้ว

ในที่สุดก็มาถึงวันนั้น

วันนั้นจิ้งจอกน้อยบังเอิญได้ยินสาวใช้สองนางในคฤหาสน์ว่าร้ายนางลับหลัง พูดว่านางเป็นนางจิ้งจอกทำร้ายคน พูดว่ามารดาของนางเคยเป็นนางโลม วันหน้านางก็คงเป็นนางโลมน้อยคนหนึ่งเช่นกันเป็นแน่ ไม่แน่ว่าอาจจะสวมหมวกเขียวให้นายน้อยของพวกนางด้วยก็ได้…

จิ้งจอกน้อยเดือดดาลทันที ลงมือด้วยตัวเอง ทุบตีสาวใช้สองคนนั้นจนน่วม ทุบจนสาวใช้สองคนนั้นร่ำร้องหาบิดามารดา

เสียงเคลื่อนไหวนี้ดึงดูดให้เหลิ่งอู๋ซวงมาที่นี่ เหลิ่งอู๋ซวงเหยียดกายเข้าขวาง ติเตียนจิ้งจอกน้อยเสียงดังลั่น “เหตุใดเจ้าจึงกำเริบเสิบเสิบสานเช่นนี้? ไหนเลยจะยังมีมาดของว่าที่ฮูหยินน้อยอยู่?! เด็กบ้านป่าก็ยังเป็นเด็กบ้านป่าอยู่ดี แม้แต่ครอบครัวที่อบรมสั่งสอนก็ไม่มี…”

ทักษะการด่าคนของเหลิ่งอู๋ซวงเทียบชั้นกับมารดาเยี่ยนได้เลย ไม่ต้องใช้คำหยาบก็สามารถทำให้คนแทบกระอักโลหิตออกมาได้

จิ้งจอกน้อยโกรธจนดวงตาแดงฉาน นางด่าคนไม่เป็น แต่วรยุทธ์นางยอดเยี่ยม นางตบตีคนเป็น!

ยามที่นางเอาจริงขึ้นมา เหลิ่งอู๋ซวงไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของนางได้!

ความปากดีของเหลิ่งอู๋ซวงทำให้ตนเสียเปรียบอย่างใหญ่หลวงแล้ว จิ้งจอกน้อยทุกตีจนใบหน้านางฟกช้ำบวมปูด

หากมิใช่มารดาเยี่ยนทราบข่าวแล้วเร่งร้อนตามมา เกรงว่าจิ้งจอกน้อยคงทุบเหลิ่งอู๋ซวงตายไปแล้ว ต่อให้เป็นเช่นนี้ เหลิ่งอู๋ซวงก็หมดสภาพแล้ว สองตาม่วงช้ำคล้ำเขียว โลหิตไหลจากจมูก ฟันหน้าก็หายไปสองซี่…

มารดาเยี่ยนโกรธจนตัวสั่น รักษาความสำรวมเยือกเย็นไว้ไม่อยู่แล้ว ระเบิดออกมาทันที!

—————————————————————————–

บทที่ 1477 ทำให้ท่านอกแตกตาย

หลังจากสั่งคนจับแยกจิ้งจอกน้อยออกก็ชี้หน้าด่าทอนาง ว่านางหยาบโลน ที่บ้านไม่สอนสั่ง ไม่คู่ควรกับลูกชายผู้เลิศเลอของนางแม้แต่น้อย อีกทั้งยังด่าทอจิ้งจอกน้อยว่ามีมารดาให้กำเนิด ทว่าไม่มีมารดาเลี้ยงดู ว่านางป่าเถื่อน พฤติกรรมน่าเอือมระอาเหมือนมารดาที่หนีตามผู้อื่นไปของนาง เป็นนางโลมน้อย ซ้ำยังด่าทอว่าบิดาที่นางไม่เคยพบเจอเป็นขอทานเที่ยวขอข้าวกิน เป็นคนชั้นต่ำที่สุด เทียบไม่ได้แม้แต่กับข้ารับใช้ตระกูลเยี่ยน ว่านางเป็นไก่ป่าตัวหนึ่งกลับไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงริอยากจะเป็นหงส์ฟ้า ทำร้ายบุตรชายของนางให้เป็นคนก็มิใช่ เป็นผีก็มิเชิง…

ทั้งชีวิตของจิ้งจอกน้อยไม่เคยได้ยินคำด่าทอที่เลวทรามเยี่ยงนี้มาก่อน นางถูกด่าจนโง่งมไปหมดแล้ว!

เลือดอันร้อนรุ่มของนางพุ่งพล่าน ด่าทอนาง นางยังทนรับได้ ทว่าด่าถึงบิดามารดาของนาง นางไม่ทนอีกต่อไป! ความอยุติธรรมที่นางได้รับมาเนิ่นนาน ความโมโหโกรธาที่เก็บกดเอาไว้ระเบิดออกมาหมดในวินาทีนี้ นางลงไม้ลงมือกับมารดาเยี่ยน ยกเท้าขึ้นสูงถีบมารดาเยี่ยนกระเด็นตกลงไปในทะเลสาบอันเย็นเยือก

การกระทำที่ห้าวหาญของนางเยี่ยงนี้ทำให้ทุกคนตกตะลึง สาวใช้เหล่านั้นกำลังตกตะลึงจนตาค้าง พูดจาอันใดไม่ออก ไม่สนใจเรื่องการลงโทษนาง รีบกระโจนลงไปในทะเลสาบงมคนขึ้นมา สถานการณ์ชุลมุนเหนือธรรมดายิ่งนัก

จิ้งจอกน้อยยืนอยู่ริมทะเลสาบ หัวใจยังคงเต้นตึกตัก เย้ยยิ้มมองดูมารดาเยี่ยนที่โผล่ขึ้นมาจากทะเลสาบ “ใช่! ข้ามันคนชั้นต่ำ ไม่คู่ควรกับลูกชายท่าน! แต่เขาก็รักข้า ชอบพอข้า ท่านจะทำอย่างไรได้เล่า? ต่อให้ท่านจะโกรธ จะดูถูกข้าแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์! เพราะเขาชอบข้า เขาไม่ฟังคำพูดท่าน ถึงแม้ข้าหลอกลวงเขา เขาก็ไม่มีทางทำอะไรข้าได้! ข้าจะแต่งงานกับเขาอย่างแน่นอน! จะแต่งงานกับเขาอย่างยิ่งใหญ่ด้วย! มีวิธีก็หาทาง ไม่มีวิธีก็ตายเสีย! นางมารเฒ่า ข้าจะทรมานลูกชายท่าน ให้เขามีชีวิตอยู่และตายเพื่อข้า ทำให้ท่านอกแตกตาย!”

ดวงตาทั้งคู่ของนางแดงก่ำ แต่กลับหัวเราะมีความสุขอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เสียงดังจนทำให้คนทั้งสวนต่างได้ยินกันหมด

“หลานไว่หู่ เจ้าว่าอย่างไรนะ!” ในที่สุดเยี่ยนเฉินก็รีบร้อนตามมาได้ยินคำพูดด้านหลังไม่กี่ประโยคของนางเข้าพอดี

หลานไว่หู่ยังคงเลือดขึ้นหน้า ในหัวสมองยังมีเสียงดังหึ่งๆ นางหันหลังกลับในทันใด มองเห็นเยี่ยนเฉินที่รีบร้อนตามมาอย่างรวดเร็ว แน่นิ่งไม่กี่วินาทีก็เย้ยยิ้มต่อ “เยี่ยนเฉิน เจ้ามาได้ถูกเวลาเสียจริง!”

เยี่ยนเฉินไม่สนใจนางแล้ว มารดาของเขายังคงแช่อยู่ในทะเลสาบนี่!

ร่างกายเขาพลันโบยบินไปบนทะเลสาบ ช่วยเหลือมารดาเยี่ยนขึ้นมา หันกายอีกทีก็มาอยู่ริมทะเลสาบแล้ว

พลังวิญญาณเขาบรรลุขั้นเก้า ใช้วิชาบนร่างกายของมารดาเยี่ยนเพียงเล็กน้อย ร่างกายของมารดาเยี่ยนก็กลับมาเป็นดังเดิม สีหน้ามารดาเยี่ยนซีดเผือด ริมฝีปากมีเลือดออก มองลูกชายด้วยดวงตาอันเศร้าหมอง “เฉินเอ๋อร์ หญิงคนดีที่เจ้าชอบ…แค่กๆ…” เมื่อนางอ้าปากก็กระอักเลือดออกมา

เท้าที่ถีบออกไปของหลานไว่หู่เต็มไปด้วยความโกรธย่อมไม่เบา ถึงแม้ไม่ได้ถีบโดนตำแหน่งสำคัญของนาง ทว่าก็ทำให้นางบาดเจ็บภายในได้

สีหน้าเยี่ยนเฉินดำคล้ำ มือไม้สั่นเทา รีบรักษาบาดแผลให้นางพลางเอ่ยปาก “ท่านแม่ ขออภัย เป็นความผิดของลูกเอง ข้าจะให้นางมาขอโทษท่าน…หลานไว่หู่ กล่าวคำขอโทษ!”

ถ้อยคำไม่กี่คำด้านหลังของเยี่ยนเฉินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

สีหน้าหลานไว่หู่ซีดขาวดังหิมะ ขบเม้มริมฝีปากน้อยๆ โพล่งคำพูดออกมาเพียงแค่สี่คำ “ข้าไม่ขอโทษ!”

เยี่ยนเฉินนิ่งอึ้ง

มารดาเยี่ยนหลุบตาลงเล็กน้อย “เฉินเอ๋อร์ เป็นความผิดแม่เอง…เป็นแม่เองที่ไม่มีทางทำให้นางพอใจ แม่เหนื่อยแล้ว และไม่ต้องการคำขอโทษจากนาง เจ้าพานางไปเถิด ดูแลนางให้ดี…”

ยิ่งนางพูดเช่นนี้ เยี่ยนเฉินยิ่งละอายใจ เขาคุกเข่าต่อหน้ามารดาแทบไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหน “ท่านแม่…ลูกอกตัญญูยิ่งนัก…”

มารดาเยี่ยนยกมือขึ้นลูบหน้าผากเยี่ยนเฉินอย่างสั่นเทา “เฉินเอ๋อร์ เจ้าเป็นลูกที่ดี ไม่ว่าเจ้าจะทำเยี่ยงไรแม่ก็ไม่ถือโทษโกรธเจ้า เห็นท่าแม่จะทำได้ไม่ดีถึงทำให้นาง…”

————————————————————————