ลำนำบุปผาพิษ – บทที่ 1640+1641

บทที่ 1640 ความพิโรธของท่านเทพศักดิ์สิทธิ์

สิ่งที่ต้องใช้ในขั้นตอนการย้ายร่างนั้นยุ่งยากมากจริงๆ ในการดำเนินการแต่ละขั้นก็ต้องใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วยามครึ่ง

ก่อนที่หลงซือเย่จะดำเนินการเรื่องนี้ให้เธอ ก็เกลี้ยกล่อมให้เธอพิจารณาดูอีกครั้ง จนปัญญาที่กู้ซีจิ่วตัดสินใจแน่วแน่แล้ว หลงซือเย่จึงทำได้เพียงเริ่มดำเนินการเรื่องนี้

ก่อนจะเริ่มดำเนินการ กู้ซีจิ่วก็เคยหยิบป้ายหยกสำหรับใช้ติดต่อกับตี้ฝูอีอันนั้นออกมา คิดจะกล่าวอำลาเขาสักสองสามประโยค ให้เขาหาคนอื่นมาทำการทดสอบสานุศิษย์สวรรค์ในวันพรุ่งนี้เสีย เนื่องจากเมื่อเธอย้ายร่างสำเร็จ หลังจากมีพลังวิญญาณขั้นแปดก็ไม่อาจเปิดใช้งานเสาทดสอบได้แล้ว

แต่กุมป้ายหยกจับจ้องอยู่เนิ่นนาน ยามที่ตัดสินใจว่าจะเปิดใช้ จู่ๆ ก็คิดว่าสถานการณ์นี้เหมือนฉากในละครโทรทัศน์เรื่องหนึ่งยิ่งนัก ตอนที่นางเอกจะกระโดดจากแท่นประหารเซียน ได้ใช้คันฉ่องบอกลาพระเอก…

จึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มขื่นๆ ออกมา!

พระนางในละครเรื่องนั้นรักกันทั้งยามเป็นยามตาย นางเอกกระโดดแท่นประหารเซียนเรียกน้ำตายิ่งนัก ถ้อยคำที่บอกลาก็โศกายิ่ง

แต่ตัวเธอนี่นับว่าเป็นอะไรกัน?

ตี้ฝูอีกับเธอตัดขาดกันอย่างสมบูรณ์แล้ว ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนห่างเหินยิ่งกว่าคนแปลกหน้าเสียอีก อย่างมากก็เป็นแค่ความสัมพันธ์แบบเจ้านายกับลูกน้องเท่านั้น แล้วเธอจะส่งกระแสเสียงกล่าวอำลาอีกทำไม…

เป็นตงซือขมวดคิ้วเลียนอย่างให้น่าขันงั้นหรือ?!

ช่างเถอะ ยังต้องรอให้การย้ายร่างเสร็จสมบูรณ์ก่อน แล้วค่อยให้ผู้อื่นนำร่างนั้นไปส่งมอบให้ก็จบแล้ว

แม้แต่ฐานะทูตสวรรค์พิทักษ์แผ่นดินนี่เธอก็ไม่อยากเป็นแล้ว ไม่อยากเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา จะตัดขาดความสัมพันธ์ทุกอย่างกับเขาอย่างสมบูรณ์ และออกจากอาณาจักรเฟยซิงไปที่อื่น ล่องลอยในใต้หล้าอย่างอิสระเสรี

เนื่องจากเตรียมใจเรื่องนี้มาแล้ว ดังนั้นนี้กู้ซีจิ่วจึงลงมือสะสางเรื่องราวที่ตามมาในภายหลังไว้ล่วงหน้า หน้าที่การงานทุกอย่างหลังจากนี้เธอล้วนจัดการไว้ดีแล้ว

เธอเก็บป้ายหยกชิ้นนั้นลงในถุงเก็บของที่ตี้ฝูอีเคยมอบให้เธอ ข้าวของทุกอย่างที่เขาเคยมอบให้เธอล้วนใส่ลงไปทั้งหมด ไม่เหลือไว้แม้แต่น้อย

เตรียมการไว้ว่าเมื่อย้ายร่างสำเร็จ จะวางถุงเก็บของใบนี้ไว้ในอ้อมแขนของร่างเดิม จากนั้นส่งกลับไปให้ตี้ฝูอี

กู้ซีจิ่วปฏิบัติตามขั้นตอนที่หลงซือเย่บอกอย่างเป็นระเบียบแบบแผน ทุกขั้นตอนไม่มีความลังเลเลยสักนิด เธอเป็นหญิงสาวประเภทที่พอตัดสินใจจะทำเรื่องบางอย่างแล้ว ก็จะไม่เหลือทางถอยใดๆ ให้ตัวเองเสียใจภายหลัง

เนื่องจากการย้ายร่างต้องการความสงบยิ่งนัก ไม่สามารถปล่อยให้เรื่องราวภายนอกใดๆ มารบกวนได้ ดังนั้นสถานที่ที่หลงซือเย่เลือกให้เป็นสถานที่ย้ายร่างก็คือห้องทดลองของเขา

ด้านนอกติดตั้งอาคมเขตหวงห้ามไว้มากมาย และด้านในก็มีเส้นทางนับไม่ถ้วนที่ถูกตัดขาด ต่อให้เป็นศิษย์ของหลงซือเย่เข้ามา ก็ไม่อาจเข้ามาได้ภายในระยะเวลาสั้นๆ

เพื่อป้องการอุบัติเหตุที่ไม่คาดฝัน หลงซือเย่จึงจัดลูกศิษย์หกคนคอยคุ้มกันอยู่รอบห้องทดลอง แมลงวันสักตัวก็อย่าฝันว่าจะบุกเข้ามาในห้องทดลองแห่งนี้แม้แต่ครึ่งก้าว

สุดท้ายแล้ว กู้ซีจิ่วนอนอยู่บนเตียงหยกเหมันต์แบบพิเศษ ที่อยู่ไม่ห่างจากข้างกายเธอคือโลกน้ำแข็งใบนั้น ร่างโคลนนิ่งของเธอที่อยู่ในโลงก็ละลายน้ำแข็งแล้วเช่นกัน ยามนี้นอนอยู่ด้านใน ใบหน้าดั่งมีชีวิต

เตียงหยกเหมันต์เหน็บหนาวเข้าไปถึงกระดูก ไอเย็นค่อยๆ แทรกซึมเข้าสู่จุดชีพจรที่แผ่นหลังเธอ ราวกับสามารถแช่แข็งเส้นเลือดคนได้ในชั่วพริบตา เธอหลับตาลงเล็กน้อย ถือผลปัญญาลูกนั้นไว้ในมือ รอให้ถึงเวลาที่วิญญาณจะออกจากร่าง

หนาวมาก!

แต่นี่ก็เป็นหนึ่งในขั้นตอนที่จำเป็น ถ้าต้องการจะคงสภาพร่างกายไว้ไม่ให้เสียหาย ก็ต้องใช้วิธีแช่แข็งอย่างรวดเร็วเช่นนี้

หากว่าเป็นร่างกายของคนทั่วไป ทันทีที่นอนลงบนเตียงหลังนี้ก็จะถูกแช่แข็งจนกลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็งไปทันที

แต่กู้ซีจิ่วนั้นถึงอย่างไรก็เป็นเซียนผู้บรรลุพลังวิญญาณขั้นสิบ ร่างกายมีกลไกป้องกันตามสัญชาตญาณอยู่ เมื่อได้รับบาดเจ็บ กลไกป้องกันนี้จะถูกกระตุ้นขึ้นมาอัตโนมัติ ต่อต้านไอเย็นบนเตียงหยกเหมันต์นี้

ยามนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว เป็นช่วงเวลาที่ไอหยินเข้มข้นที่สุดของวัน ช่วงเวลานี้เป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดในการทำพิธีย้ายร่าง

————————————————————————————-

บทที่ 1641 ความพิโรธของท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ 2

หลังจากกู้ซีจิ่วนอนลงไป ก็พยายามควบรวมพลังวิญญาณในร่างไว้ ไม่ให้มันต่อต้านไอเย็น…

ขั้นตอนนี้ค่อนข้างเจ็บปวดยิ่งนัก ปลายนิ้วของเธอสั่นระริกเล็กน้อย ทว่าบนใบหน้ากลับไม่มีสีหน้าทุกข์ทรมานเลย

หากว่าสามารถใช้ความเจ็บปวดในร่างกายนี้แลกกับความสงบสุขและอิสระเสรีในภายหน้าได้ เธอยินดี!

หากว่าเป็นไปได้ เธอปรารถนาจะลบล้างความทรงจำทั้งหมดในอดีตของตนไปให้สิ้น ลืมเลือนความรักใคร่เสน่หาเหล่านั้น ไม่จดจำการทรยศหักหลังเหล่านั้น เป็นตัวเองคนใหม่อย่างสมบูรณ์

แต่เธอเคยถามหลงซือเย่แล้วว่ามีสิ่งของจำพวกวารีเลือนรักหรือไม่ คำตอบของหลงซือเย่คือมีแต่ว่าไม่เหมาะจะใช้กับร่างเธอ บนวิญญาณของเธอมีตราพิเศษอย่างหนึ่งอยู่ ต่อให้เป็นน้ำแกงยายเมิ่งในตำนานก็ยังไม่แน่ว่าจะทำให้ลืมเลือนได้…

เพียงแต่หลงซือเย่ก็ได้บอกไว้ว่า หลังจากย้ายร่างสำเร็จจะไม่ปล่อยให้เธอมีความทรงจำของคนอื่นอยู่อีก เธอก็คือเธอ เป็นกู้ซีจิ่ว และเป็นเพียงกู้ซีจิ่ว

หลงซือเย่ยืนทำพิธีอยู่ไม่ไกล ไอเย็นของเตียงหยกเหมันต์ใต้ร่างกู้ซีจิ่วหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ ค่อยๆ ทะลวงผ่านพลังวิญญาณที่คุ้มกายเธอ แทรกซึมเข้าสู่เส้นเลือดเธอ ในที่สุดสมองของเธอก็เริ่มวิงเวียนขึ้นมาบ้างแล้ว…

‘ตูม!’ เสียงดังสนั่นปานภูผาถล่มปฐพีทลายดังขึ้น ทำให้ทั้งห้องที่เงียบสงัดโยกไหวปานลูกตุ้ม!

แรงสั่นสะเทือนนี้เสมือนแผ่นดินไหวขั้นรุนแรง ทำให้อุปกรณ์ทุกอย่างในห้องที่เงียบสงัดกระเด็นกระดอนขึ้นมา ร่วงหล่นเกลื่อนพื้น

เตียงหยกเหมันต์ใต้ร่างกู้ซีจิ่วก็สั่นไหวอย่างรุนแรงอยู่สามสี่ครา ทำให้เธอที่เพิ่งเข้าสู่ภวังค์นิทราสะดุ้งตื่น เธอลืมตาขึ้นมา

เกิดอะไรขึ้น? แผ่นดินไหวเหรอ?

เธอมองไปที่หลงซือเย่ สีหน้าของหลงซือเย่ก็ฉงนสนเท่ห์เช่นกัน

เพียงแต่ความฉงนนี้คงอยู่เพียงครู่เดียวเท่านั้น เนื่องจากเสียงดังสนั่นนี้ ทำให้ประตูใหญ่ของห้องลับที่ปิดผนึกไว้แตกร้าว มีเสียงมนุษย์เอะอะโวยวายแว่วเข้ามาจากด้านนอก ในบรรดานั้นมีเสียงหนึ่งที่ดังกังวานเป็นพิเศษ “ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์…ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์มาเยือน…”

เสียงนี้เป็นลูกศิษย์คนหนึ่งของหลงซือเย่ที่ตะโกนออกมา และพร้อมๆ กับเสียงตะโกนด้วยความตกใจนี้ เงาสีขาวดั่งกระแสไฟฟ้าสายหนึ่งก็พุ่งตรงเข้ามา!

ยันต์อาคมแผ่นหนึ่งที่หลงซือเย่ถือไว้ในมือหลุดมือร่วงลงพื้น เงยหน้าขึ้นมาในทันใด!

ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์! ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์มาทำอันใดกัน?!

ความคิดนี้ของเขายังไม่ทันจบดี เงาสีขาวสายนั้นปานแฝงเร้นอานุภาพของพายุอันดุเดือดบ้าคลั่งไว้ ถึงขั้นที่ไม่ให้เวลาคนทั้งสองที่อยู่ในห้องได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง เงาฝ่ามือปานขุนเขาสายหนึ่งพุ่งออกมาจากเงาร่างสีขาว ซัดลงบนโลงแก้วผลึกโดยตรง! เกิดเสียงตูมดังสนั่นขึ้นอีกครั้ง…

ในขณะเดียวกันลำแสงสีขาวสายหนึ่งก็พุ่งออกมาจากเงาร่างสีขาว ตรงเข้ารัดพันกู้ซีจิ่วที่ยังนอนอยู่บนเตียงหยกเหมันต์และไม่ทันได้ลุกขึ้นมา ฉุดรั้งดึงตัวเอาไว้

กู้ซีจิ่วลอยขึ้นมาปานขี่เมฆควบหมอก พุ่งตรงเข้าสู่อ้อมแขนของเงาร่างสีขาวนั้น…

เหตุการณ์ทุกอย่างนี้เกิดขึ้นรวดเร็วเกินไป หลงซือเย่ไม่ทันมีปฏิกิริยาตอบสนองเลย!

หลังจากปฏิกิริยาตอบสนองของเขากลับมา ห้องที่เงียบสงบของเขาก็กลายเป็นสถานที่ที่ถูกพายุพัดถล่มไปแล้ว ยุ่งเหยิงเละเทะไปหมด

โลงแก้วผลึกแตกเป็นจุณ และร่างโคลนนิ่งที่อยู่ในโลงแก้วผลึกก็สลายหายไปแล้วเช่นกัน

ส่วนกู้ซีจิ่ว เนื่องจากเธอถูกไอเย็นของเตียงหยกเหมันต์แช่แข็งเส้นเลือดไปส่วนหนึ่งแล้ว ปฏิกิริยาตอบสนองจึงเชื่องช้ากว่าปกติไปมาก

เส้นเลือดติดขัดเชื่องช้า แม้แต่สมองก็เชื่องช้าตามไปด้วย รอจนถึงยามที่ปฏิกิริยาตอบสนองของเธอกลับมาอย่างสมบูรณ์ ก็เข้าสู่อ้อมแขนของคนผู้หนึ่งแล้ว แขนข้างหนึ่งของคนผู้นั้นทาบลงบนแผ่นหลังของเธอทันที!

ไออุ่นไหลเข้าสู่แผ่นหลัง โคจรไปตามแขนขาท่อนกระดูก สลายพิษเหมันต์ในร่างอย่างรวดเร็ว ทำให้เส้นเลือดที่แข็งตัวของเธอมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง

คนผู้นั้นขาวไปทั้งร่าง เสื้อคลุมเป็นสีขาว หมวกคลุมก็เป็นสีขาว ถึงขั้นที่ว่าแม้แต่หน้ากากบนใบหน้าก็เป็นสีขาวเช่นกัน ตัวคนปานรูปสลักน้ำแข็ง แต่ยามที่กู้ซีจิ่วร่วงเข้าสู่อ้อมแขนของเขา กลับรู้สัมผัสได้ถึงความร้อน! เสมือนหล่นเข้าไปในเตาไฟเตาหนึ่ง

————————————————————————————-