บทที่ 1822 เก็บเห็ดมรรคาม่วงได้แล้ว!
เห็ดมรรคาม่วงเหล่านี้คือความหวังทั้งหมดของเจ้านาย วันนี้ต่อให้ต้องสู้ตายก็ต้องเอาเห็ดมรรคาม่วงกลับไปให้ได้สักหลายๆ ดอก!
ยามนี้กู้ซีจิ่วไม่อยากทะเลาะต่อตีเลยจริงๆ เธออยากรีบเก็บแค่ไม่กี่ดอกแล้วกลับไปช่วยคน ไม่คิดจะเสียเวลาไปกับการทะเลาะต่อสู้
“ข้าจะเก็บไปเพียงยี่สิบดอกเท่านั้น” เธอกล่าวเงื่อนไขของตนออกมาอย่างเยือกเย็น ที่นี่มีเป็นดงใหญ่ มีอยู่หลายร้อยดอก เธอเก็บไปแค่ยี่สิบดอกน่าจะไม่เป็นเป็นไร
ทว่ามังกรยักษ์ตัวนั้นกลับไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย “ไม่ได้! ดอกเดียวก็ไม่ให้! เห็ดมรรคาม่วงทั้งหมดของที่นี่เป็นของข้า!”
แววตาของกู้ซีจิ่วเยียบเย็นแล้ว “เจ้าอย่าได้เสียใจภายหลังแล้วกัน! เมื่อบีบคั้นให้ข้าลงมือแล้ว จะไม่จบที่เพียงยี่สิบดอก!”
มังกรยักษ์หัวเราะฮ่าๆ “มนุษย์ตัวกะจ้อยร่อยอย่างเจ้ากล้าข่มขู่ผู้ยิ่งใหญ่อย่างข้าเชียวหรือ! เจ้าตัดใจเสียเถอะ วันนี้สักดอกเดียวเจ้าก็ไม่อาจเก็บกลับไปได้!”
กู้ซีจิ่วไม่พูดจาไร้สาระกับมันแล้ว
เธอหยิบแส้ยาวสีเพลิงออกมาจากหว่างเอว “เยี่ยมมาก เช่นนั้นก็เป็นเจ้ารนหาที่ตายเอง อย่าได้โทษข้าเลย!”
โลหิตมังกรก็มีสรรพคุณในการยืดอายุขัยเช่นกัน โลหิตของมังกรหมื่นปีตัวนี้จะต้องมีประโยชน์มากยิ่งกว่าแน่นอน อีกทั้งมันคงฝึกฝนจนมีแก่นพลังแล้วเป็นแน่ แก่นพลังมังกรสามารถบำรุงพลังวิญญาณได้…ตี้ฝูอีก็น่าจะใช้ประโยชน์ได้เหมือนกัน!
เจ้าหอยยักษ์รู้ว่าศึกนี้ไม่อาจเลี่ยงได้แล้ว มันจึงยั่วโมโหไปเสียเลย “มัวแต่พล่ามอยู่ได้! มีชีวิตมาหมื่นปีแล้วเก่งนักหรือ? อายุปูนนี้แล้วแม้แต่ร่างมนุษย์ก็ยังจำแลงออกมาไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าคุณสมบัติต่ำต้อยยิ่ง โง่เขลาเหลือหลาย มีคุณสมบัติใดมาคุยโว้ใหญ่โตอยู่ที่นี่ วันนี้ผู้เฒ่าหอยเช่นข้าจะหั่นเจ้าเป็นชิ้นๆ แล้วย่างกินเสีย!”
มังกรยักษ์ตัวนั้นตะลึง มันโกรธแล้ว!
แผดเสียงคำรามสะเทือนฟ้าดิน เรือนกายหมุนทะยาน พุ่งเข้าใส่เจ้าหอยยักษ์!
เจ้าหอยยักษ์ตัดสินใจในทันใด ควงทวนอสรพิษเข้าต้านรับ…
ลู่อู๋เป็นตัวเฉยชาตัวหนึ่ง มันคร้านจะพูดจาไร้สาระให้มากความ พุ่งเข้าปะทะเลยเช่นกัน
ผ่านไปหนึ่งเค่อ
หวนอสรพิษของเจ้าหอยยักษ์หักแล้ว…
หางของลู่อู๋ก็ถูกเผาจนโกร๋นเล็กน้อยแล้ว
ชัดเจนยิ่งนักว่าสองตัวนี้มิใช่คู่ต่อสู้ของเจ้ามังกร
โชคยังดีที่มีกู้ซีจิ่วที่อยู่ด้านข้างคอยแบ่งเบาการโจมตีส่วนใหญ่ของมังกรยักษ์ไป มิเช่นนั้นแล้วไม่แน่ว่าเจ้าสองตัวนี้อาจถูกมังกรตัวนั้นฉีกเป็นชิ้นๆ ไปแล้ว!
มังกรหมื่นปีเชียวนะ! ไม่อาจสยบโค่นลงได้ง่ายๆ
แต่กู้ซีจิ่วกลับไม่ถอยหนีเลยสักก้าว! เธอเม้มริมฝีปากแน่น วนเวียนอยู่รอบกายมังกรตัวนั้นปานพายุหมุน ตวัดกระบี่ฟาดฟันไม่ให้ทันตั้งตัว หรือไม่ก็เหวี่ยงแส้ฟาด…
มังกรตัวนั้นถูกเธอทุบตีจนหัวร้อนเป็นไฟ โจมตีใส่เธอเสมือนบ้าคลั่งไปแล้ว!
ภายใต้การโจมตีปานห่าพายุฝนของมัน กู้ซีจิ่วดั่งเรือลำน้อยที่ลอยเคว้งอยู่ท่ามกลางคลื่นพายุ ราวกับจะอับปางลงได้ทุกเมื่อ
กู้ซีจิ่วคล้ายว่าจะต้านไม่ไหว ล่าถอยไปตามสัญชาตญาณ
มังกรตัวนั้นย่อมไล่ตามไปอย่างไม่ลดละ
หนึ่งคนหนึ่งมังกรค่อยๆ ออกห่างจากดงเห็ดมรรคาม่วงผืนนั้น…
เดิมทีเจ้าหอยยักษ์กับลู่อู๋ก็คอยติดตามโจมตีอยู่ด้านหลังเจ้ามังกรตัวนั้นเช่นกัน แต่เจ้าหอยยักษ์เคลื่อนที่ได้ช้า จึงค่อยๆ ลงไปอยู่รั้งท้าย…
เดิมทีเจ้ามังกรยังระแวดระวังอยู่ว่ากู้ซีจิ่วกับสัตว์สองตัวนี้จะฉวยโอกาสที่มันเผลอมาเก็บเห็ดไป ต่อมาเมื่อต่อสู้จนตาแดงก่ำแล้วก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้อีก
รอจนถึงยามที่มันนึกขึ้นมาได้ มันก็ไล่ตามกู้ซีจิ่วออกมาได้เจ็ดแปดลี้แล้ว ข้ามผ่านยอดเขามาสองสามยอดแล้ว
จากนั้นมันก็พบว่าเจ้าหอยตัวนั้นหายไป…
คล้ายว่ามันจะตระหนักถึงอันใดขึ้นมาได้ หมายจะบินเหินกลับไปดู
จู่ๆ ก็มองเห็นฝุ่นควันฟุ้งตลบอยู่ไกลๆ เจ้าหอยยักษ์วิ่งฉิวเข้ามาปานพายุลูกหนึ่ง ร้องตะโกนมาแต่ไกล “เจ้านาย เก็บเห็ดมรรคาม่วงได้แล้ว! ดูสิ!”
มันอ้าฝาอยู่ที่เดิม ด้านในมีสีม่วงสุมกันอยู่กองหนึ่ง แทบจะเนืองแน่นเต็มเปลือกมันแล้ว
มากมายถึงเพียงนี้ น่าจะเก็บมาหมดดงเห็ดมรรคาม่วงผืนนั้นแล้วกระมัง?!
————————————————————————-
บทที่ 1823 เจ้านาย ท่านแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!
เบื้องหน้าของมังกรยักษ์เกือบพร่ามัว แยกเขี้ยวยิงฟันเหินทะยานไปทางเจ้าหอยยักษ์ “คืนเห็ดมรรคาม่วงมาให้ข้า!”
เจ้าหอยยักษ์เตรียมป้องกันเอาไว้ก่อนแล้ว งับฝาแล้วกลิ้งไปทางกู้ซีจิ่ว “เจ้านายช่วยข้าด้วย!”
กู้ซีจิ่วย่อมไม่อยากให้มังกรยักษ์ทำร้ายเจ้าหอยยักษ์ เคลื่อนย้ายในพริบตาไปบดบังเจ้าหอยยักษ์ไว้ด้านหลัง ไหมแพรปรากฏขึ้นบนฝ่ามือดั่งมังกรเจียว หยุดยั้งการเคลื่อนไหวของมังกรยักษ์และต่อสู้กับด้วยกันกับมัน
เมื่อเก็บเห็ดมรรคาม่วงได้แล้ว กู้ซีจิ่วรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมา! ต่อสู้อย่างดุเดือดกับมังกรยักษ์ตัวนี้
เมื่อการต่อสู้ดำเนินไปถึงขีดสุด ลู่อู๋น้อยกับเจ้าหอยยักษ์ก็ไม่อาจสอดมือเข้าไปได้แล้ว
ลู่อู๋น้อยถามเจ้าหอยยักษ์ “เจ้ากลับคิดแผนการนี้ได้ เห็ดมรรคาม่วงในเปลือกของเจ้ามีหลายร้อยต้นกระมัง?”
เจ้าหอยยักษ์กระหยิ่มยิ้มย่อง “เจ้านายส่งกระแสเสียงมาบอกให้ข้าทำเช่นนี้ นางให้ข้าเก็บมาไม่กี่สิบต้น ข้าเลยโกยเหมามาทั้งสวน เก็บเห็ดมรรคาม่วงผืนนั้นจนเหี้ยนเตียน ดูสิ ทั้งหมดล้วนอยู่ในเปลือกข้า!”
ลู่อู่น้อยนิ่งอึ้ง
มันโล่งอกโล่งใจ “เช่นนี้ไม่ว่าเจ้านายหลอมโอสถมากมายแค่ไหนก็เพียงพอแล้ว!”
มังกรยักษ์หูดี ถึงแม้มันกำลังต่อสู้อยู่ก็ยังได้ยินบทสนทนาของสองตัวนั้น หัวใจมันกำลังหลั่งโลหิต โกรธเกรี้ยวอย่างบ้าคลั่ง หลายครั้งหลายคราอยากจะหลบเลี่ยงกู้ซีจิ่ว กระโจนไปฉีกเนื้อเจ้าหอยยักษ์เสีย…
กู้ซีจิ่วออกคำสั่งขณะต่อสู้ “พวกเจ้าทั้งสองไปรอตรงที่ที่เข้ามาก่อน ข้าจะตามไป!”
เจ้าหอยยักษ์ไม่วางใจ “เจ้านาย ท่านคนเดียวจัดการปลาตีนในโคลนตมตัวนี้ได้หรือไม่?”
“ไม่ต้องกังวล!” กู้ซีจิ่วส่งเสียงกึกก้องทรงพลัง
ลู่อู๋น้อยยังคงรอบรู้ “เจ้าหอยยักษ์ พวกเราอยู่ตรงนี้รังแต่จะทำให้เจ้านายเสียสมาธิได้ง่าย ไปกันก่อนเถอะ!” มันมองกู้ซีจิ่วอีกแวบหนึ่ง “ยามนี้วรยุทธ์ของเจ้านายกล้าแกร่งแล้ว ปลาตีนในโคลนตมตัวนี้ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้…”
เจ้าหอยยักษ์ถึงวางใจลงได้ “เจ้านาย เช่นนั้นท่านระวังตัวด้วย พวกข้าจะรอท่านอยู่ตรงนั้น”
สัตว์วิเศษทั้งสองเกลือกกลิ้งควันคลุ้งไปตามทาง
มังกรยักษ์ยิ่งโกรธเคือง โมโหจนแทบจะกระอักเลือดแล้ว!
วรยุทธ์ของกู้ซีจิ่วในขณะนี้สู้มันไม่ได้ ทว่าเธอมีประสบการณ์ในการต่อสู้มากมาย ใช้ความอ่อนแอสยบความแข็งแกร่งเป็นเรื่องที่เธอทำอยู่บ่อยครั้ง อีกอย่างพวกเจ้าหอยยักษ์ก็ล่วงหน้ากันไปแล้ว เธอไม่มีสิ่งใดต้องพะวง มีสมาธิในการต่อสู้มากขึ้น
ส่วนมังกรยักษ์กลับอยู่ในสภาพเดือดดาล หลังจากที่มันเกรี้ยวกราดแล้ว ถึงแม้พละกำลังที่ออกทุกกระบวนท่าจะมากกว่าเดิมไม่น้อย แต่มักจะมีช่องโหว่ในการต่อสู้อยู่เสมอ…
และทุกครั้งที่มันพลาดท่าก็ถือว่าเป็นโอกาสครั้งหนึ่งของกู้ซีจิ่ว…
…
ผ่านไปหนึ่งชั่วยาม
เจ้าหอยยักษ์กับลู่อู๋น้อยรีบเร่งมุ่งหน้ามาถึงยอดเขาที่พวกมันเข้ามาแล้ว ยังไม่ทันได้ยืนหยัดให้มั่นคง เงาร่างสีครามที่อยู่ไกลออกไปพลันวาบไหว กู้ซีจิ่วปรากฏกายขึ้นทันใด
เจ้าหอยยักษ์กับลู่อู๋น้อยโล่งอก เจ้าหอยยักษ์ดีใจกระโดดโลดเต้นพุ่งเข้าไปหากู้ซีจิ่ว “เจ้านาย ท่านกำจัดปลาตีนในโคลนตมตัวนั้นไปแล้วหรือ? รีบเปิดเขตแดน พวกเราออกไปกันเถอะ จะได้ไม่ถูกปลาตีนในโคลนตมนั้นไล่…”
คำพูดท่อนหลังของมันยังไม่ทันพูดออกมาก็กลืนลงท้องไปแล้ว เพราะกู้ซีจิ่วถือแก่นพลังเม็ดสีแดงสดดุจดวงอาทิตย์น้อยไว้ในมือ!
ลู่อู๋น้อยเบิกตาโพลงโต “เจ้านาย ท่านสังหารมังกรยักษ์นั้นแล้วหรือ?!”
กู้ซีจิ่วพยักหน้า “อืม!”
เจ้าหอยยักษ์มีสีหน้าไม่เชื่อ พลังยุทธ์ของเจ้านายร้ายกาจขนาดนี้แล้วหรือ?!
ทว่าความเป็นจริงก็เห็นอยู่ตรงนั้น จะไม่เชื่อก็ไม่ได้ มันตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงยกนิ้วหัวแม่มือไปทางกู้ซีจิ่วอย่างอดไม่ได้ “เจ้านาย ท่านแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!”
มันโล่งใจอีกคราหนึ่ง “เช่นนั้น เจ้านาย ท่านต้องเหนื่อยล้ายิ่งนักเป็นแน่? ท่านพักผ่อนสักนิดแล้วค่อยเปิดเขตแดนเถิด ยังคงมีเวลา ยังไม่ครบหกวันเลยนี่…”
ตี้ฝูอีเคยสอนวิธีการเปิดประตูเขตแดนจากด้านในให้กับกู้ซีจิ่ว ซึ่งค่อนข้างสิ้นเปลืองพลังวิญญาณ เจ้าหอยยักษ์คำนวณเวลา พวกเขาเข้ามาเกือบห้าวันแล้ว ครั้งนี้นับได้ว่าประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก…
กู้ซีจิ่วส่ายหน้า เธอไม่ได้พักผ่อนแม้แต่น้อย ยืนอยู่ตรงที่เดิมใช้วิชาเพื่อเปิดประตูทันที
ตี้ฝูอี ข้านำสมุนไพรกลับมาแล้ว!
ท่านต้องกำลังรอข้าอย่างแน่นอน อย่าทำให้ข้าผิดหวัง…
—————————————-
